คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Chapter 6 : ฝันร้าย
บทที่ 5
ฝันร้าย
เซดริกสะดุ้งตื่นพร้อมกับพุ่งตัวอยู่ในท่านั่ง ผมของเขาประไปที่หน้าผากซึ่งชุ่มไปด้วยเหงื่อ ผ้าปูที่นอนสีเหลืองพันรอบข้อเท้าของเขาคล้ายกับใส่กุญแจ หัวใจของเขาเต้นระรัวอยู่ในอกด้วยความตกใจ เขาแน่ใจว่ามันพยายามจะกระโจนออกจากอกของเขาอย่างแน่นอน เขาหายใจอย่างหนักดวงตาของเขากำลังมองไปรอบๆอย่างล่องลอย ก่อนที่จะรู้ว่าตัวเขาเองอยู่บนเตียงในห้องพรีเฟ็คของเขา เซดริกล้มตัวลงนอน พยายามข่มตาให้หลับ เขาวางมือทั้งสองข้างลงบนใบหน้าพยายามทำให้ตัวเองสงบลงมันเป็นแค่ความฝัน ที่เป็นฝันร้ายที่ไม่อาจเป็นความจริงได้ นั่นเป็นสิ่งสำคัญที่เขาต้องจำว่า...มันไม่จริง สิ่งที่เขาเพิ่งเห็นไม่มีอะไรเป็นจริง เฮอร์ไมโอนี่ไม่ได้จมน้ำ เธอไม่ได้จม มันเป็นแค่ฝันร้าย เขาบอกกับตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่า ด้วยความหวังว่าสมองและหัวใจของเขาจะสงบลง
ถึงกระนั้นมันดูน่ากลัวและดูเหมือนจริง เขากำลังหาเธอในทะเลสาบ แต่เขาไม่พบเธอ เขาไม่อาจพบเธอไม่ว่าจะที่ใด และเวลาหมดลง ในความฝันเขารู้ว่าเธอจมน้ำเพราะรู้สึกได้ถึงหัวใจที่เต้นช้าลงของตัวเองและเขาเริ่มสำลักน้ำ ไม่ว่าเฮอร์ไมโอนี่จะต้องพบเจอกับอะไร เขาจะประสบกับมันเช่นกัน และเมื่อเธอตาย เขาก็จะตายไปกับเธอ
แต่มันไม่เกิดขึ้นจริง เขายังมีชีวิตและไม่ได้เป็นอะไร เขารู้สึกว่าบางทีเฮอร์ไมโอนี่อาจฝันแบบเดียวกันนี้ เช่นเดียวกับเขา และเขาต้องการข้อพิสูจน์ เขาถกแขนเสื้อขึ้นเผยให้เห็นรอยแผลเป็นรูปหัวใจอีกครึ่งของเขา มันยังคงส่องประกายสีแดงจางๆ
เขาถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ เมื่อรู้ว่าเธอไม่เป็นไรจริงๆ มันเป็นแค่ฝันร้าย
ใน 7 วันที่ผ่านมานับตั้งแต่ที่พวกเขาพบกันที่ต้นวิลโลจอมหวด ประกายของแผลเป็นยังคงอยู่ เมื่อเซดริกและเฮอร์ไมโอนี่อยู่ด้วยกันมันจะส่องประกายสีแดงจ้า แต่เมื่อพวกเขาอยู่ห่างกันมันแค่มีเพียงสีจางๆเล็กน้อย เฮอร์ไมโอนี่อยู่ในห้องสมุดพยายามนึกให้ออกว่าอะไรจะเกิดขึ้นกับพวกเขา และแม้ว่าเซดริกจะสัญญาว่าเขาจะช่วยเธอ แต่เขาก็ยุ่งเกินไปกับภารกิจหน้า เกมส์ควิดดิชและหน้าที่พรีเฟ็ค ที่จะมานั่งอยู่ในห้องสมุดเป็นชั่วโมงๆแบบเธอได้ นอกจากนี้เซดริกไม่กระตือรือร้นที่จะค้นหาสิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างพวกเขา เขาไม่ต้องการพบจุดจบของมัน และเขาวิตกว่า นั่นจะเป็นทั้งหมดที่พวกเขาต้องพบเจอเช่นเดียวกับในความฝัน
เขาไม่รู้ว่าทำไมเฮอร์ไมโอนี่กระตือรือร้นเหลือเกินที่จะอ่านบางสิ่งเกี่ยวกับ สิ่งที่เธอเรียกว่า “สถานภาพ” ของพวกเขา เขาเกลียดมันเวลาที่เธอเรียกมันอย่างนั้น เมื่อพวกเขาอยู่ด้วยกันตามลำพัง เธอช่างเร่าร้อนเหลือเกิน อย่างไรก็ตามทั้งดัมเบิลเดอร์ มักกอลนากัล และศาสตราจารย์สเปราส์ ยังคงพยายามแยกพวกเขาออกจากกัน ดัมเบิลเดอร์ยังบอกให้อาจารย์ทุกๆคนทราบถึงคำสั่งเดียวกันนี้ แต่ทั้งเซดริกและเฮอร์ไมโอนี่ ยังคงขโมยช่วงเวลาที่จะสามารถอยู่ด้วยกันได้ อย่างไรก็ตามช่วงเวลาของพวกเขาหมดลงเร็วมาก และในช่วงเวลาปกติเฮอร์ไมโอนี่เปลี่ยนไปเป็นเด็กสาวที่ฝักใฝ่กับการหาคำอธิบายต่างๆที่เธอต้องการรู้
ลมหายใจและจังหวะการเต้นของหัวใจ ของเซดริกค่อยๆกลับไปเป็นปกติอีกครั้ง แต่อาการปวดลึกยังคงตรึงอยู่ในท้องของเขา นี่เป็นอาการที่คุ้นเคยของเขาแล้วในตอนนี้ มันจะยังคงติดอยู่กับเขา เมื่อไรก็ตามที่เขาไม่ได้อยู่ใกล้กับเฮอร์ไมโอนี่ มันไม่เคยหายไป ไม่จนกว่าเขาจะได้อยู่กับเธออีก มันเป็นอาการปวดที่เขาไม่เคยรู้จัก มันไม่ใช่อาการปวดท้องธรรมดา ราวกับว่ามันมีบางสิ่งอยู่ภายในตัวเขา เมื่อเขาพูดกับเฮอร์ไมโอนี่เกี่ยวกับมัน เธอยอมรับว่าตัวเธอเองก็มีอาการแบบเดียวกันนี้ และมันเป็นเรื่องลึกลับอีกเรื่องที่พวกเขาต้องหาคำอธิบาย
ความฝันสำหรับในทุกๆคืน เกิดขึ้นเป็นปกติแล้วในตอนนี้ มันช่างเป็นความฝันที่ไกลห่างจากความพอใจมาก มันทำให้เขาต้องสะดุดตื่นทุกครั้ง เหมือนกับตอนไปควิดิชเวิร์ดคัพในช่วงฤดูร้อน เมื่อเขาและเฮอร์ไมโอนี่สัมผัสกันเป็นครั้งแรก
เซดริกมักได้รับแสงวาบและภาพที่ดูคุ้นเคยกับเขา เมื่อไรก็ตามที่เซดริกและเฮอร์ไมโอนี่จูบ หรือ สัมผัสกัน แสงวาบจะปรากฏขึ้นและเห็นภาพต่างๆที่รู้สึกคล้ายกับว่ามันเคยเกิดขึ้นแล้ว กระแสไฟที่วิ่งไปทั่วร่างกายก่อให้เกิด แสงวาบและมันทำให้เขาเห็นผิวหนังบริเวณข้อมือ เมื่อเกิดแสงวาบอีกครั้งเขาเห็นรอยยิ้ม และแสงวาบอีกครั้งเขาเห็นผมที่กระจัดกระจายไปทั่วผ้าปูที่นอน ภาพที่เห็นทั้งหมดไม่แสดงหรือทำให้เห็นชัดเจนมากนัก แต่ทั้งหมดมันทำให้เขารู้สึกคุ้นเคย และเขารู้ดีว่าแสงวาบต่างๆ เป็นแสงวาบของเขาและเฮอร์ไมโอนี่ ที่อยู่ด้วยกัน
โดยปกติแล้วความฝันจะเป็นเช่นนี้ทุกๆคืน เขารับรู้ถึงร่องรอยต่างๆที่อยู่บนผิวเนียนของเธอ รู้ถึงริมฝีปากและนิ้วมือว่าเป็นของเขา เซดริกรับรู้ว่าสิ่งเหล่านั่นอยู่ในความฝัน พวกเขากำลังร่วมรักกันอย่างช้าๆ และ มันเกือบจะรุนแรงราวกับว่าพวกเขากลัวว่ามันจะไม่เกิดขึ้น หรือหากพวกเขาหยุดพวกเขาจะต้องแยกจากกัน ความฝันเหล่านี้เป็นความฝันในแบบที่เขาชื่นชอบ เขารู้สึกว่ามันเป็นจริง ในบางครั้งเขาตื่นขึ้นมาและรู้สึกราวกับว่ามันช่างเหมือนจริงซะเหลือเกิน และบางครั้งเขาจะตื่นขึ้นพร้อมกับความรู้สึกเจ็บปวด เขาต้องย้ำกับตัวเองว่าความฝันที่เจ็บปวดนี้มันไม่ได้เกิดขึ้นจริงๆ
อย่างไรก็ตามมันมีความฝันที่เกิดขึ้นซ้ำๆคล้ายกับความฝันเมื่อคืนก่อน และมันไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาฝันว่าเฮอร์ไมโอนี่กำลังจะตาย เซดริกต้องการให้มันเป็นความฝันครั้งสุดท้าย แต่เขาก็รู้ว่ามันไม่อาจเป็นจริงได้ เขาไม่รู้ว่าความฝันเหล่านี้มันหมายถึงอะไร ไม่รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นกับพวกเขา แต่สิ่งที่เขารู้ก็คือเขาพร้อมที่จะเผชิญหน้ากับปัญหาที่กำลังจะเกิด และในเวลานี้เซดริกต้องเจอกับปัญหาอันเกี่ยวกับเรื่องราวชีวิตของเขาและเฮอร์ไมโอนี่ในอดีตกาล
เซดริกแต่งตัวและเตรียมตัวเองให้พร้อมอย่างรวดเร็ว ร่างกายของเขามีชีวิตชีวาด้วยการคาดว่าจะได้พบเธอ เขารู้สึกถึงว่าการปรากฏตัวของเธอจะทำให้เขามีพลังดังเช่นที่เขาเป็น ในขณะที่เขาอยู่ระหว่างทางเดินไปหอประชุมใหญ่ เขาแทบจะไม่รับรู้ถึงคนอื่นๆที่เดินผ่านเขาเลย เขาไม่พูด “สวัสดีตอนเช้า” และ ไม่แม้กระทั่งเหลือบมองผู้หญิงที่โปรยรอยยิ้มส่งผ่านมาให้เขา เขาซ่อนข้อมือของตัวเองไว้ในแขนเสื้อ เพราะเซดริกรู้ว่ามันกำลังเริ่มเรืองแสงสีแดง มันเกิดขึ้นเสมอเมื่อเขาเข้าใกล้เธอ เขาได้กลิ่นเธอ กลิ่นผิดธรรมดาที่เขายังคงไม่รู้ว่ามันมาจากที่ไหน เขารู้เพียงแค่ว่ามันเป็นกลิ่นของเธอ เป็นกลิ่นที่รวมเธอทั้งหมดไว้ เขารู้สึกว่าตัวเองกลายกับเป็นสุนัขล่าเนื้อ เมื่อไรก็ตามที่เขาได้กลิ่นเธอ เขาจะสูดดมมันและตามหา ดังเช่นที่เป็นในตอนนี้
มันเป็นวันเสาร์และห้องโถงใหญ่มีผู้คนไม่มากนัก เหมือนกับที่มันเป็นในตอนเช้าของวันเรียน ตามปกติ มีนักเรียนไม่กี่คนที่นั่งอยู่ที่โต๊ะยาวสี่ตัว และมีเพียงศาสตราจารย์ คนเดียวหรือสองคนที่อยู่ที่นี่ นักเรียนส่วนใหญ่ยังคงหลับ หรือกินมื้อเช้าเสร็จจนออกไปจากห้องโถงใหญ่แล้ว อย่างไรก็ตามพวกเขาใช้เวลาช่วงเช้านี้ตามแต่ที่พวกเขาพอใจ
เซดริกมองไปที่เหล่าศาสตราจารย์ที่อยู่ตรงนั้นโดยเร็ว และถอนหายใจอย่างโล่งอก ที่เห็นว่าไม่มีศาสตราจารย์ที่คอยกันพวกเขาออกจากกัน เขามองเห็นเธอในฉับพลันและเขายิ้มแทบจะในทันที หัวใจของเขากำลังเต้นแรงอีกครั้ง แต่ในครั้งนี้ไม่ใช้เพราะฝันร้าย
เฮอร์ไมโอนี่รับรู้การมาของเขาแทบจะในทันที ที่เขาเข้าสู่ห้องโถง เธอเงยจากหนังสือที่เธอกำลังอ่านอยู่ และหันไปมองเขา ทั้งคู่ยิ้มส่งสายตาให้กันและกัน
มันคือแรงดึงดูดของแม่เหล็กที่ดึงเขาไปหาเธอ แรงดึงดูดที่แข็งแกร่ง และเป็นไปไม่ได้เลยที่จะหลีกหนีจากมัน แม้ว่าความคิดนี้จะเป็นสิ่งสุดท้ายที่เขาจะทำก็ตาม ดวงตาของเขายังคงจับจ้องอยู่ที่ดวงตาของเธอ ในขณะที่เขาก้าวเข้าไปหาเธอ เซดริกนั่งลงข้างเธอบนม้านั่งยาวและหันไปที่เธอ เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มให้เขา และโดยไม่แม้แต่จะมองไปรอบๆว่ามีนักเรียนอยู่ที่นั่นไหม เธอเลื่อนมือไปที่แก้มทั้งสองข้างของเขา และประทับจูบลงบนริมฝีปากของเขาคล้ายกับเป็นการทักทายยามเช้า
โดยปกติแล้วเธอจะไม่ใจกล้าในที่สาธารณะเช่นนี้ และอย่างไรก็ตามเซดริกต้องการที่จะฉกฉวยโอกาสนี้จากมัน เขาเข้าใกล้เธออย่างเร็วบนม้านั่งยาว มือข้างหนึ่งของเขาเลือนไปอยู่บนสะโพกของเธอ ส่วนอีกข้างวางอยู่บนขาอ่อนของเธอ ในขณะที่ปากของเขาขยับอย่างกลมกลืนไปกับปากของเธอ ริมฝีปากของพวกเขาทั้งคู่สัมผัสถึงความเสียวซ่าน ลิ้นของพวกเขาพัวพันกัน และพวกเขาทั้งคู่ดื่มด่ำไปกับรสจูบอันหอมหวานนี้ เขาไม่แน่ใจว่าอะไรทำให้เธอจูบเขาเช่นนี้ ในห้องโถงใหญ่ที่มีนักเรียนฮอกวอตส์ แต่ในขณะที่เขาจูบเธอ เขาเห็นมันและเขารู้ว่าทำไม
ภาพความฝันของเฮอร์ไมโอนี่เอง จากคืนก่อนแล่นอยู่ในความคิดของเซดริกคล้ายสไลด์โชว์ ภาพของตัวเขาและเฮอร์ไมโอนี่อยู่ด้วยกัน พวกเขาฝังร่างลงบนเตียงของเธอและพัวพันกันอยู่ใต้ผ้าปูที่นอนของกรินฟินเดอร์ ร่างกายของเขาขยับxxxxxxxร่างกายของเธอ เฮอร์ไมโอนี่ขยับตัวไปพร้อมกับเขา หลังของเธอxxxxxxจากฟูก ในขณะที่เขาxxxxxxxxxขึ้น เตียงสั่นและกระเทือนไปตามxxxxxxxxxของเขา และด้วยจังหวะของความใกล้ชิดนี้ ข้อมือของเฮอร์ไมโอนี่เปลี่ยนเป็นสีขาวจากการจับหัวเตียงไว้แน่น หยาดเหงื่อมากมายไหลลงสู่แผ่นหลังของเซดริก ในขณะที่เขาxxxxxxx xxxxxx xxxxxxx เขาพุ่งเข้าไปxxxxxxxเธอ ดึงมันออกจากร่างกายชุ่มเหงื่อที่ตอบสนองของเธอ
ในขณะที่เขายังคงจูบเธอ เซดริกยังคงเห็นความฝันของเฮอร์ไมโอนี่ต่อไป และเขารู้สึกถึงมันได้เพียงเล็กน้อย รู้สึกถึงร่างกายของเธอที่อยู่ภายใต้ร่างกายของเขา เขารู้สึกได้ถึงความร้อนที่อยู่รอบตัวเขา เขารู้สึกถึงมันได้ทั้งหมด และมันทำให้เขาจูบเธอแรงขึ้นและลึกซึ้งขึ้นไปอีก เธอร้องครางเบาๆ แก้มของเธอเลื่อนออกจากแก้มของเขา นิ้วมือของเธอแทรกผ่านผมที่หยุ่งเหยิงเล็กน้อยของเขา ความฝันของเธอในคืนก่อนดีกว่าความฝันของเขามากและในตอนนี้เขาเข้าใจแล้วว่าทำไมเธอดูเหมือนกระตือรือร้นที่จะเจอเขา
ปากของคนทั้งคู่แยกออกจากกันเพียงแค่ไม่กี่นิ้ว ทั้งสองหายใจลึกและเร็วอย่างหนักหน่วง เสมือนใช้ลมหายใจเดียวกัน และพวกเขาค่อยๆลืมตาขึ้น และจับจ้องกันในฉับพลัน เธอยิ้ม เกือบจะอายให้เขา และเขายิ้มกว้าง
“อรุณสวัสดิ์ เช่นกัน” เขาพูดด้วยรอยยิ้มขำๆและเฮอร์ไมโอนี่หน้าแดง เธอกัดริมฝีปากด้านล่าง และยิ้มออกมา เขาหัวเราะเบาๆและจูบเธอลงบนริมฝีปาก นิ้วมือของเขาอยู่ระหว่างผิวดุจเส้นไหมของเธอ ที่เผยให้เห็นอยู่ด้านหลังเพียงเล็กน้อยระหว่างขอบเกงยีนส์กับปลายเสื้อสเว็ตเตอร์คอเต่าสีขาวที่เธอกำลังใส่อยู่
“อย่างน้อย ความฝันของคุณก็น่าพอใจมากกว่าของผมหน่อยนะ” เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มจางๆและเธอใช้มือข้างหนึ่งลูบที่ด้านหลังคอของเขา
เช่นเดียวกับที่เซดริกเห็นความฝันของเธอ เธอก็เห็นความฝันของเขาเช่นกัน และนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอเห็นตัวเธอเองตายผ่านดวงตาของเซดริก มันเป็นความฝันที่เกิดขึ้นตามปกติสำหรับเขา เธอฝันว่าพวกเขากำลังร่วมรักกันและแม้ว่าเขาจะฝันถึงมันด้วย แต่เขาฝันว่าเธอตายมากกว่า เธอจะจมน้ำเสมอ ในทะเลสาบสีดำ เธออยู่ในกลุ่มต้นพืชและเขาไม่อาจหาเธอเจอ เธอไม่เชื่อในความฝันที่มันจะหมายถึงบางสิ่ง หรือ บอกล่วงหน้า แต่มีความหวาดกลัว ซ่อนอยู่เบื้องหลังความฝันของเซดริก ที่เกือบทำให้เธอกลัวเช่นกัน
มันเป็นความฝันที่น่าสะพรึงกลัว เธอตื่นขึ้นมาในเช้านั้นนอนอยู่บนเตียง และจ้องขึ้นไปบนเพดาน เธอยิ้มเมื่อเธอคิดถึงเซดริก แต่ในฉับพลันเธอเปลี่ยนเป็นตัวแข็งทื่อและเธอรู้ว่าเซดริกเพิ่งตื่นจากฝันร้าย เขาอยู่อีกด้านของฮอกวอตส์ในห้องของเขา แต่เธอรู้ในเสี้ยววินาทีว่าเขาตื่นแล้ว
“ฉันพบบางอย่าง” เฮอร์ไมโอนี่บอกให้เขารู้
“แต่เราพูดตรงนี้ไม่ได้”
เซดริกพยักหน้าและลุกขึ้นยืน ยื่นมือของเขาให้เธอ เธอจับมันไว้ เขาพยุงเธอให้ลุกขึ้น และเธอคว้าหนังสือที่เธอกำลังอ่านออกไปด้วย ทั้งคู่รีบออกจากห้องโถงใหญ่โดยเซดริกเป็นคนนำทางไป พวกเขาทั้งสองคนไม่มีใครใส่เสื้อโค้ชเลย พวกเขามุ่งตรงไปที่ห้องสมุด มันยังเช้าเกินไปและห้องสมุดว่างเปล่า อย่างไรก็ตาม เขาดึงเธอเข้าไปใส่มุมด้านหลัง หลบอยู่หลังกองหนังสือสูงๆ เขาผิงชั้นหนังสือมือของเขาทั้งสองข้างตบลงบนสะโพกของเธอ ทำให้เธอยืนอยู่ตรงหน้าเขา สะโพกของพวกเขาแนบเข้าหากัน
เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มสดใสให้เขาและชูหนังสือขึ้น “ดูสิ่งที่ฉันพบที่นี่เมื่อคืนนี้” เธอพูดอย่างภูมิใจ
“มันอยู่บนชั้นหนังสือเหนือหัวฉัน และด้วยเหตุผลบางข้อมันตกลงบนโต๊ะที่ฉันนั่ง” เขามองเธอแปลกๆ ไอรม่า พรินซ์ บรรณารักษ์ ใช้คาถาจัดหนังสือเหล่านี้ และตั้งแต่ที่เขาเรียนอยู่ที่ฮอกวอตส์ เขาไม่เคยเห็นหนังสือตกลงมาสักครั้ง ด้วยการอ่านความคิดของเขาเฮอร์ไมโอนี่พยักหน้า
“ฉันรู้ว่ามันแปลก แต่นี่คือสิ่งที่เรากำลังค้นหาจริงๆ” เซดริกมองไปที่เธออีกครั้งเพียงชั่วครู่ ก่อนจะก้มลงมองไปที่ปกหน้าของหนังสือปกแข็งสีน้ำตาลที่เธอกำลังเสนอให้เขาดู
“ประวัตติศาสตร์แห่งความรัก และ คาถา”
เขารู้สึกเหมือนก้อนหินจำนวนมากอยู่ในท้องของเขา นี่คือสิ่งที่พวกเขาค้นหา และในตอนนี้เฮอร์ไมโอนี่พบมัน เขารู้ว่าเธอจะหามันเจอสำหรับคำตอบทั้งหมด และในจำนวนคำตอบเหล่านั้น ย่อมมีหนทางต่างๆที่จะหยุดมัน เขารู้ว่ามันเป็นเพียงแค่เรื่องของเวลา ไม่ว่าอย่างไรเธอคือเฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์ แม่มดที่ฉลาดที่สุดของฮอกวอตส์ เธอจะพบจะสิ่งที่เธอค้นหา นิ้วมือของเธอเลื่อนไปที่หนังสือ และเธอเปิดมันไปยังหน้าหนึ่ง เพื่อให้เขาอ่านอีกครั้ง
บทที่ สิบสี่ : การผูกจิตวิญญาณกับอีกคนหนึ่ง
“ผูกจิตวิญญาณเหรอ” เซดริกพูดย้ำ และเงยหน้าขึ้นเพื่อมองเธอ เฮอร์ไมโอนี่พยักหน้ารับสิ่งที่เขาพูด
“คุณเคยได้ยินมันมากก่อนไหม” เธอถามราวกับเธอรู้ว่าเขาไม่เคยได้ยินมันมาก่อน
“ฉันไม่เคยได้ยินเหมือนกัน แต่ฉันอ่านบทนี้ซ้ำแล้วซ้ำอีก” เธอหยุดพูดชั่วขณะ
“เซดริก มันคือสิ่งที่เราเป็น”
“ผูกจิตวิญญาณเหรอใช่ไหม” เขาพูดอีกครั้ง ยังคงไม่มีความคิดว่ามันคืออะไร
“ผูกจิตวิญญาณ เราผูกจิตวิญญาณกันและกัน”
ทันทีที่คำพูดหลุดออกจากปากของเฮอร์ไมโอนี่ ไฟสีแดงเริ่มพุ่งออกจากรอยแผลเป็นของพวกเขา พวกเขารีบหันกลับไปมองในขณะที่มันพุ่งไปข้างหน้าคล้ายพลุ และจากนั้นเริ่มพันเข้าหากัน และก่อตัวเป็นปมเหนือหัวของพวกเขา ไฟที่พุ่งจากแขนไม่ได้ทำร้ายคนทั้งคู่ แต่มันกำลังสะกดให้มอง ให้ดูแสงไฟลึกลับเหล่านี้พุ่งออกจากรอยแผลเป็นของพวกเขา และผูกเข้าด้วยกัน
เซดริกไม่รู้จะพูดอะไรอีก เขาจึงพูดประโยคเดียวที่โผล่ขึ้นมาในความคิด “ผมคิดว่าคุณอาจจะ” เขาพูดเบาๆ ในขณะที่พวกเขากำลังมองลำแสงที่กำลังแสดงอยู่ด้านหน้าของพวกเขา
..............................................
ความคิดเห็น