คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 4 เริ่มต้นทรมาน
บทที่ 4 – เริ่มต้นทรมาน
วันแรกของวันเปิดเทอม เฮอร์ไมโอนี่ก็ทำเหมือนเช่นเคยคือนั่งอยู่แถวหน้าสุด เธอแทบจะรอไม่ไหวที่จะได้เริ่มเรียน แม้ว่าวิชานี้เป็นวิชาปรุงยา มันก็ไม่ได้มีผลอะไรกับเธอ อะไรก็ได้ที่ทำให้เธอเลิกนึกถึงมัลฟอย ขอบตาเธอเป็นวงดำเหมือนหมีแพนด้า แสดงให้เห็นว่าเธอแทบไม่ได้นอนเมื่อคืนนี้ เธอไม่แม้แต่กล้าที่จะหลับตาลงเพราะทุกครั้งที่เธอทำมัลฟอยจะโผล่มาจากความนึกคิดของเธอ เธอรู้สึกเหมือนเด็กตัวน้อยๆที่คอยแต่หวาดกลัวผีร้ายที่คอยหลบอยู่ใต้เตียง แม้ว่าเดรโกไม่ใช่ผีร้ายแต่เขาก็เป็นสิ่งที่เลวร้ายกว่านั้น
งั้นมันก็คงจะเป็นอย่างนี้สินะ? จะต้องคอยกังวลกับเรื่องไอ้บ้าเดรโก มัลฟอยตลอดทั้งปี? เธอคือกริฟฟินดอร์ พวกเราเก่งในเรื่องความกล้าหาญ เธอจะปล่อยให้มัลฟอยทำอย่างนี้กับเธอไม่ได้ แต่ในทางตรงกันข้าม เขาคือสลิธีริน ผู้ซึ่งมีแต่ความเจ้าเล่ห์ เสแสร้ง และศาสตร์มืด ดวงตาของเขาสามารถบอกเรื่องราวที่เขาเคยทำไว้ในอดีต และริมฝีปากของเขาสามารถพูดถ้อยคำที่ทำให้เธอหน้าแดงเพราะความอับอายผสมกับความตกใจได้เป็นอย่างดี ความคิดเหล่านั้นทำให้ตัวเธอสั่น เฮอร์ไมโอนี่ถึงกับร้องออกมาเมื่อรู้ตัวว่าตัวเองได้ทำอะไรอยู่ เธอกำลังคิดถึงเจ้าบ้านั่นอีกแล้ว!
“เธอจะตามพวกเราได้หรือยังคุณเกรนเจอร์ เปิดไปที่หน้าสิบหกของหนังสือปรุงยา” เสียงเยือกเย็นของสเนปทำให้เธอกลับมาสู่ความเป็นจริง ซึ่งมันทำให้เธออายเมื่อนักเรียนทุกคนต่างพากันมองมาที่เธอ ซึ่งนอกเหนือจากสายตาพวกนั้นแล้วเธอรู้สึกถึงดวงตาใครบางคนที่จ้องเขม็งที่ข้างหลังเธอ ซึ่งมันทำให้เธอรู้สึกปั่นป่วน
ใช่ ใครคนนั้นคือมัลฟอย เขาจ้องมองที่เธอ เธอบอกได้เลยว่าเป็นเขา แต่เขาคิดอะไรอยู่กันนะ? บางทีอาจจะกำลังยิ้มเยาะเธอหรือกำลังคิดที่จะแกล้งเธออย่างใดอย่างหนึ่งอยู่ก็ได้ เฮอร์ไมโอนี่คิด เธอเปิดหนังสืออย่างโมโห เธอสงสัยว่าเขาคิดจะทรมานอะไรเธออีก เพราะตอนนี้เธอก็ทรมานอยู่มากพอแล้ว แค่ต้องดูเขากับวิล่าทำสิ่งเลวทรามนั่นยังไม่พออีกเหรอ? แล้วเขาหมายความว่ายังไง ทำให้ฉันเจ็บปวดก่อนที่จะทำให้มีความสุข? สิ่งที่เขาพูดกับเธอมันรบกวนจิตใจเธอทั้งคืน มัลฟอยทำให้เธอเครียดและเจ็บปวดทั้งปี ลืมไปได้เลยความสุขในปีนี้!
คำพูดของเขาได้หลอกหลอนเธอมาทั้งคืน แม้กระทั่งตอนนี้มันก็ยังคงหลอกหลอนอยู่
“ฉันคิดว่าเธอ....ไม่พอใจที่ฉันได้เป็นหัวหน้านักเรียนชายเพราะเธอรู้ว่าฉันสามารถทำอะไรได้บ้าง”
อ๋อ ใช่สิ เธอเพียงแค่กังวลว่าเขามีความสามารถถึงขั้นไหนที่จะแก้แค้นเธอ แต่บางอย่างที่เขาพูดมันทำให้เธอสับสน
“เธอต้องการสิ่งเดียวกับที่วิล่าได้ใช่ไหม?”
เฮอร์ไมโอนี่ไม่เข้าใจว่าเขาหมายความว่ายังไง ลมหายใจของเขาที่หายใจรดต้นคอเธอและมือของเขาที่สัมผัสที่แก้มเธอทำให้เธอสับสนกับคำพูดของเขา พวกเขาใกล้ชิดกัน มือของเขาสัมผัสที่ร่างกายเธอ เนื้อของพวกเขาแนบชิดกันระหว่างที่เธอพยายามจะกลั้นหายใจเพื่อที่เธอจะไม่ส่งเสียงกรี๊ดออกมา
เฮอร์ไมโอนี่ไม่เคยสังเกตมาก่อนว่าร่างกายของมัลฟอยนั้นช่างแข็งแกร่งมากมายขนาดนี้ เมื่อวานตอนที่เขาใช้ร่างกายของเขาสกัดกั้นเธอระหว่างทางไปหอนอน เธอไม่สามารถต้านทานเขาได้เลยและนั่นมันทำให้เธอนึกกลัว และเธอเองก็เพิ่งจะรู้ซึ้งได้ว่า คาถาไม้กายสิทธิ์ หรือบทเรียนไหนๆก็ไม่สามารถช่วยเธอออกจากสถาณการณ์นั้นๆได้เลย
เฮอร์ไมโอนี่คงจะคิดอะไรฟุ้งซ่านอีกแน่ถ้าไม่ใช่เพราะเสียงกระซิบเล็กๆเบาๆซึ่งมันเบาก็จริงอยู่แต่มันก็ไม่เบาพอ เธอยังคงได้ยินเสียงพูดคุยกันระหว่างสองสาว ลาเวนเดอร์ บราวส์และปาราวตีซึ่งนั่งอยู่ด้านหลังเธออยู่ดี
“ฉันว่าปีนี้หนุ่มๆที่ฮ๊อกวอตส์น่าสนใจหลายคนเลยนะเธอว่าไงลาเวนเดอร์”
“เธอคิดเหมือนฉันเลยล่ะปาราวตี ดูอย่างรอนกับแฮร์รี่สิ ฉันเห็นสาวๆหลายคนมองเขาจนเหลียวหลังเลยล่ะ”
อือใช่สินะ!ฉันก็สังเกตเห็นว่าหมู่นี้สาวๆมักชอบซุบซิบและยิ้มให้พวกเขาเสมอยามที่พวกเขาเดินผ่าน เฮอร์ไมโอนี่คิด
“รวมทั้งเธอด้วยหรือเปล่า”
“ก็พวกเขาดูดีนี่นา สูงขึ้น หล่อขึ้น”
เธอเห็นด้วยเลยล่ะ โดยเฉพาะรอนตัวของเขาสูงใหญ่ขึ้น สาเหตุหลักอาจเป็นเพราะเขาเล่นกีฬาควิชดิชอยู่เป็นประจำก็ได้ ทำให้ร่างกายของเขาดูมีมัดกล้ามขึ้นซึ่งเป็นที่สนใจของสาวหลายๆคนเลยทีเดียว
“แต่ฉันว่าที่สาวๆกรี๊ดสุดน่าจะเป็นเจ้าชายสลิธลีนคนนั้นมากกว่านะ”
เขานะเหรอ! พวกนั้นคิดว่าเดรโก มัลฟอยดูดีสุด ใช่ ! เขาอาจจะหุ่นดีหน้าตาดี แต่เขาช่างร้ายกาจสุดๆ เธอคนหนึ่งล่ะที่ขอถอยห่างจากเขา
เสียงสองสาวหยุดไปชั่วครู่ก่อนที่จะได้ยินเสียงหัวเราะคิกคัก
“ว้าว ปาราวตี แค่ฉันเห็นใบหน้าที่เรียบเฉยและเย็นชาของเขาฉันก็แทบคลั่งแล้วล่ะ เขาช่างเป็นชายหนุ่มที่ร้อนแรงจริงๆ”
แหวะ! อยากจะอ้วก เฮอร์ไมโอนี่คิด
“ฉันได้ยินมาจากสาวๆบางคนว่าร่างกายของเขาแข็งแรงและสมบูรณ์แบบมากๆเลยล่ะฉันล่ะอยากเห็นจริงๆ”
“คงจะยากหรอกเจ้าชายคนงามนั่นนะมักจะควงสาวๆบ้านของเขาเท่านั้นหรือถ้าจะดีมาหน่อยก็มีเรเวคอลหรือฮัฟเฟิลพัฟบางคนเท่านั้น ถ้าเป็นกริฟฟินดอร์ละก็หมดสิทธิ์ เธออย่าลืมสิพวกเราสองบ้านเป็นศัตรูกันนะ”
เห็นด้วยเลยว่าพวกเราสองบ้านเป็นศัตรูกันดังนั้นพวกเธอเลิกคิดบ้าๆเกี่ยวกับคนชั่วร้ายแบบนั้นกันเสียที
“จริงอย่างที่เธอพูดลาเวนเดอร์ เพราะตอนนี้เขาควงอยู่กับวิล่าอยู่ไช่ไหม สงสัยเขาคงมีอะไรๆกันแล้วละมั้งเพราะฉันเห็นยายนั่นเกาะติดเจ้าชายแจเลยสาวๆคนอื่นอิจฉากันเป็นแถว”
“เธอต้องการสิ่งเดียวกับที่วิล่าได้ใช่ไหม?”
เสียงของเขายังคงดังก้องอยู่ในจิตใจเธอ ทันใดนั้นเธอก็เข้าใจความหมายของมัน ให้ตายสิ เฮอร์ไมโอนี่ตะโกนในใจ เขาคิดว่าฉันอยากนอนกับเขา!
เธอใช้มือปิดปากด้วยความตกใจ ไม่ ไม่ เธอไม่ได้ต้องการจะทำอย่างนั้น! เขาคิดผิดอย่างมหันต์ การเปลี่ยนแปลงของเธอไม่ได้มีอะไรเกี่ยวข้องกับเขาสักหน่อย ไม่มีเลย!
เสียงในหัวเธอมีประโยคของเขาซ้ำไปซ้ำมาอยู่อย่างนั้นเธอพยายามกำจัดเสียงนั้นออกไปจากหัวของเธอ เฮอร์ไมโอนี่นั่งนิ่งเหมือนรูปปั้น เธอไม่เคยยอมรับในความคิดแบบนั้นเลยสักนิด มันเป็นเรื่องไม่จริง ตั้งแต่คืนที่เธอเห็นเขาอยู่กับวิลล่าเธอไม่สามารถหยุดคิดได้ว่า เขาเป็นผู้ชายที่ชั่วร้ายและน่ากลัวที่สุดเท่าที่เธอเคยพบมา เธอยังคิดสงสัยถึงคนรักในอนาคตของเขาว่าจะเป็นใคร ผู้หญิงคนนั้นคงจะเป็นคนที่โชคร้ายที่สุดในโลก แต่เมื่อคิดดูอีกทีผู้หญิงคนนั้นอาจจะเป็นพวกสลิธลีนซึ่งมีนิสัยเดียวกันกับเขาก็ได้ ถ้าเป็นอย่างงั้นก็เหมาะสมกันดีอยู่หรอก
เฮอร์ไมโอนี่ถอนหายใจพร้อมตั้งมั่นว่าเธอจะต้องพยายามห่างๆมัลฟอยเข้าไว้ มัลฟอยชอบทำให้เธอกลัวเวลาที่เขาพูดเป็นนัยๆเกี่ยวกับเรื่องพวกนี้เสมอและเธอเองก็ไม่ชอบเอาเสียเลย
เฮอร์ไมโอนี่นั่งตัวตรงและหันความสนใจไปสู่การเรียน แต่ในขณะเดียวกันเธอกลับสัมผัสได้ถึงตัวอันตรายจากสลิธลีนที่นั่งอยู่ด้านหลังของเธอเพียงแค่สองแถวซึ่งยังคงจ้องที่ร่างกายเธออยู่และนั่นมันทำให้เธอเย็นยะเยือกไปทั่วทั้งตัว
วิชานี้ดูเหมือนจะยาวนาน สเนปนั้นทำเหมือนเช่นเคยคือคอยจับตามองทุกคนที่ทำพลาดในชั้นเรียนของเขา คอยจ้องหักคะแนนบ้านกริฟฟินดอร์ซึ่งทำให้พวกสลิธีรินต่างพากันหัวเราะคิกคัก เฮอร์ไมโอนี่ออกมาพร้อมกับแฮร์รี่และรอน ฟังพวกเขาบ่นว่าเกี่ยวกับสเนปที่คอยจ้องจับผิดพวกเขาตลอดเวลา ตอนนี้พวกเขามีเวลาว่างประมาณหนึ่งชั่วโมง รอนและแฮร์รี่ถามเฮอร์ไมโอนี่ว่าเธอจะเข้าร่วมกับพวกเขาที่ห้องโถงใหญ่เพื่ออ่านหนังสือไหม แต่เธอรู้สึกไม่ค่อยดีนักเพราะกลิ่นของยาทำให้เธอรู้สึกวิงเวียนและความคิดเกี่ยวกับเรื่องมัลฟอย เธอจึงปฏิเสธไป อากาศข้างนอกคงจะทำให้เธอรู้สึกดีขึ้น
ข้างนอกปราสาทค่อนข้างโล่ง มีเพียงเด็กปีหนึ่งที่พยายามหาห้องเรียนอยู่ เธอนั่งลงบนพื้นหญ้า หลังเธอเอนพิงอยู่กับต้นไม้ เธอหลับตาลงและปล่อยให้หัวสมองผ่อนคลาย ไม่นานเธอก็ผลอยหลับลงด้วยความเหน็ดเหนื่อย ซึ่งเวลานี้เป็นเวลาเหมาะที่เธอจะได้พักผ่อนเรียกกำลังกลับมา ทันใดนั้นเธอรู้สึกมีใครคนหนี่งเข้ามาใกล้ๆเธอ เธอมองขึ้นแล้วจึงร้องออกมาด้วยความตกใจเพราะมัลฟอยนั้นนั่งอยู่ใกล้ๆเธอที่บนพื้นหญ้า
“นะ...นะ.......นายมาทำอะไรที่นี่?” เฮอร์ไมโอนี่พยายามจะทำน้ำเสียงให้เป็นปรกติแต่เธอไม่สามารถควบคุมน้ำเสียงที่สั่นเทาของเธอเอาไว้ได้ มัลฟอยมองเธอพร้อมกับรอยยิ้มที่เป็นเอกลักษ์เฉพาะของเขา
“ทำไมล่ะ ฉันก็แค่นั่งเฉยๆ เกรนเจอร์ มันดูเหมือนอะไรงั้นเหรอ?” น้ำเสียงของเขาสนับสนุนคำตอบ ทำให้เฮอร์ไมโอนี่ต้องกัดฟัน
“อืม แล้วนายจะไป “นั่ง” ที่อี่นไม่ได้งั้นเหรอ? ฉันแค่อยากที่จะพักผ่อน” มันเป็นสิ่งผิดพลาดที่พูดออกไป เธอรู้ทันทีเมื่อคำพูดนี้หลุดออกจากปากเธอ
มัลฟอยเลิกคิ้วขึ้นด้วยความสนใจระหว่างที่เขาหันมามองตาเธอ “ฉันมีสิทธินั่งที่ไหนก็ได้ เกรนเจอร์?เธอคงจะไม่ได้กลัวฉันหรอกใช่ไหม”เขาถามเธอพร้อมกับรอยยิ้มที่ยียวน
เฮอร์ไมโอนี่ด่าตัวเองอย่างเงียบๆที่ไม่ระวังคำพูด
“ทำไมเธอมาหาที่นอนแถวนี้ล่ะเมื่อคืนเธอนอนไม่หลับงั้นสิ”
“มันไม่เกี่ยวกับนาย มัลฟอย” เธอพูดออกมาพร้อมกับหันหน้าหนีเขา
“เกรนเจอร์ ฉันคิดว่ามันต้องเป็นเรื่องเกี่ยวกับฉันแน่ๆ เธอต้องบอกฉันถ้ามันเกี่ยวกับเรื่องที่เราคุยกันเมื่อคืนนี้” น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความโอหังระหว่างที่เธอยังคงมองที่พื้นหญ้า โดยไม่พูดอะไรสักคำ
“เพราะถ้ามันใช่ ฉันก็คิดว่าเราสามารถจะหาเวลาเพื่อให้เธอรู้สึกดีขึ้นได้”
เขาพูดพร้อมกับร่างของเขาที่เบียดมาใกล้ๆเธอ
เฮอร์ไมโอนี่ตัวสั่นกับคำพูดและการกระทำของเขาเธอเขยิบตัวถอยห่างเขาก่อนพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจเล็กน้อย
“ไม่ ขอบใจนะ มัลฟอย ฉันไม่คิดว่านายจะสามารถทำสิ่งที่ทำให้ฉันรู้สึกดีได้” เฮอร์ไมโอนี่มั่นใจว่าเธอได้ทำสิ่งที่ถูกต้องแล้ว การข้องเกี่ยวกับมัลฟอยคือสิ่งที่ผิดพลาดที่สุด แต่สิ่งที่เธอพูดออกไปมันคงเป็นเรื่องตลกสำหรับเขาเพราะมันทำให้มัลฟอยหัวเราะออกมา
“ได้โปรดเถอะ เกรนเจอร์”เขาพูดด้วยน้ำเสียงกวนประสาท” เราทั้งคู่ก็รู้ว่ามันไม่จริง ถ้ามันไม่ใช่ เธอคงไม่มีรอยคล้ำรอบๆดวงตาหรอก จริงไหม?” มือของเขาสัมผัสที่ใบหน้าเธอ พร้อมกับน้ำเสียงที่ทำให้ดูเซ็กซี่ที่สุด“บอกมาซิ เธอคิดอะไรอยู่ระหว่างที่เธอนอนอยู่บนเตียง? ไม่ อย่าเพิ่งบอก ฉันพอจะเดาออกแล้ว อย่างเดียวกับที่เธอคิดในห้องปรุงยา ไม่ผิดแน่”
ดวงตาเธอเบิกกว้าง เขาบ้าไปแล้ว! เขาทระนงตัวเกินไปว่าสาวๆต้องคิดถึงเขา แต่ไม่ใช่เธออย่างแน่นอน!
สำหรับมัลฟอย สีหน้าตื่นตะลึง และแดงกล่ำของเธอ มันทำให้เขาสะใจ เขาเริ่มลุกเธอมากขึ้นโดยการขยับเข้ามาใกล้เธอ และโดยรวดเร็วเขาคว้ารอบเอวของเธอและดึงตัวเธอเข้ามาใกล้เขา เธอตกใจกับการกระทำของเขา เฮอร์ไมโอนี่แน่นิ่งไม่ไหวติงระหว่างที่เขาโน้มหัวลงมาที่เธอ และบดขยี้ริมฝีปากของเขาประกบกับเธอแนบแน่น
เขาบรรจงจูบเธอด้วยความเร่าร้อน ริมฝีปากของเขาขยับเคลื่อนย้ายไปตามทิศทางที่เขาต้องการ มือของเขากอดเธอไว้แน่นเพื่อดึงเธอเข้ามาแนบชิดยิ่งขึ้น ริมฝีปากของเขาดูดผ่านริมฝีปากล่างของเธอทำให้เธอส่งเสียงครางออกมาด้วยความตกใจ เมื่อความตกใจค่อยๆจางหายไป เธอรู้สึกได้ว่าร่างกายของเธอเหมือนกับจะละลายรวมกับร่างของเขานอกเหนือจากนั้นเธอสามารถรู้สึกถึงบางอย่างได้ ความต้องการของเขา
จูบของเขาเป็นบางอย่างที่เธอไม่เคยสัมผัสมาก่อน ริมฝีปากของเขาอ่อนนุ่ม แต่จูบของเขากลับมีอำนาจมากกว่านั้น ทำให้เธอตกอยู่ภายใต้การควบคุมของเขาไปชั่วขณะ และตอนนี้สติของเธอเริ่มกลับมาแล้ว เฮอร์ไมโอนี่พยายามเบี่ยงหน้าของเธอให้หลบพ้นจาก ริมฝีปากที่ร้อนรุ่มของเขา แต่มัลฟอยรู้ทัน มือที่จับหลังเธอเอาไว้เคลื่อนย้ายมาจับท้ายทอยเธอตรึงไว้แน่นเพื่อไม่ให้เธอเบือนหน้าหนีเขาเฮอร์ไมโอนี่ไม่สามารถหลบหนีเขาได้อย่างที่ใจคิด ฝ่ามือเล็กๆของเธอทุบตีไปทั่วหน้าอกแข็งแกร่งดุจหินของเขาอย่างแรง แต่มัลฟอยไม่ได้กระเทือนเลยแม้แต่น้อย ในตอนนี้มัลฟอยพยายามใช้ลิ้นของเขาเพื่อแยกริมฝีปากอิ่มของเธอออกแต่เฮอร์ไมโอนี่เม้มปากไว้แน่นเช่นกัน ในสมองของเธอกำลังคิดถึงทางออก
ในขณะที่ริมฝีปากของมัลฟอยกำลังเพลิดเพลินไปกับรสชาติอันหอมหวานของเลือดสีโคลนอยุ่นั้น เฮอร์ไมโอนี่เหลือบดูไม้วิเศษของเธอซึ่งนอนแน่นิ่งอยู่บนหนังสือข้างต้นไม้ที่เธอพิงนอนไม่ไกลจากตัวเธอเท่าไหร่นัก แต่ถ้าอยุ่ในลักษณะแบบนี้เธอคงคว้ามันไม่ถึงแน่ มีอยู่วิธีเดียวเท่านั้น
เร็วเท่าความคิดเฮอร์ไมโอนี่ที่ในตอนแรกขัดขืนอยู่นั้นเปลี่ยนกลยุทธ์ใหม่คราวนี้เธอโถมตัวเธอทั้งตัวกระแทกเข้าไปในอ้อมกอดของมัลฟอย เขาไม่ทันได้ตั้งตัวจึงหงายหลังล้มลงไปกับพื้นหญ้าโดยมีตัวเธอนอนทับอยู่บนหน้าอกของเขา มัลฟอยเผลอตัวคลายแขนที่กอดรัดเธอไว้ เฮอร์ไมโอนี่ใช้ความว่องไวสลัดตัวหลุดออกมาจากเขาจนได้เธอตะเกียดตะกายคว้าไม้วิเศษและชี้ไปที่เขาในทันที
“ออกห่างจากฉันนะมัลฟอย”เธอออกคำสั่งพร้อมๆกับหายใจหอบจนตัวโยน
“อืม... เกรนเจอร์ เธอคิดว่าไม้นั่น จะปกป้องเธอจากฉันได้งั้นเหรอ”เดรโกยันตัวลุกขึ้นและกอดอกแสยะยิ้มมองดูเธออย่างไม่สะทกสะท้านหรือหวาดกลัว
“อย่างน้อยๆมันก็สามารถสาปนายให้เป็นตัวเฟเร็ตได้ก็แล้วกันอยากลองไหมล่ะ”เฮอร์ไมโอนี่ขู่เขา แทนที่มัลฟอยจะกลัวเขากลับหัวเราะเหมือนมันเป็นเรื่องขบขันเสียยังงั้น
“ก็ดีสินะ ฉันจะได้วิ่งเข้าไปในกระโปรงเธอให้มันรู้แล้วรู้รอดกันไปเลย”
เฮอร์ไมโอนี่หน้าแดง ด้วยความโกรธและอายแต่ดูเหมือนความโกรธจะมีมากกว่า
“ความคิดต่ำๆ”เธอพูดเสียงเข้ม”ถามจริงๆเถอะในสมองนายเคยคิดดีทำดีกับเขามั่งไหม”
“เคยสิ อย่างเช่นตอนนี้ไง ที่ฉันจะยอมปล่อยเธอไปก่อน แต่ไม่ใช่เพราะไอ้ไม้เล็กๆที่เธอชี้หน้าใส่ฉันหรอกนะ เพียงแต่...”มัลฟอยหยุดและมองเธอไปทั่วตัว”มันยังไม่ถึงเวลา เพราะฉันอยากทรมานเธอเล่นๆไปสักพักหนึ่งก่อนเพื่อความสนุกไง”มัลฟอยยิ้มกว้างไปที่เธออย่างภาคภูมิใจในชัยชนะ “หวังว่าเธอจะนอนหลับนะคืนนี้ เธอคงจะต้องใช้แรงอีกเยอะในการฝันถึงฉัน เกรนเจอร์”
เขามองเธอด้วยดวงตาปีศาจพร้อมกับยิ้มเยาะ แล้วเขาก็เดินจากไป ปล่อยเธอไว้เพียงลำพังอีกครั้ง ด้วยความรู้สึก เกลียด โกรธ และกลัว อย่างจริงจัง
หลังจากนี้ไปคุณคิดว่าเฮอร์ไมโอนี่จะมีความสงบสุขดีหรือไม่?
ความคิดเห็น