คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 4 ผู้คนมากมาย (Of All People)
ตอนที่ 4 ผู้คนมากมาย (Of All People)
เฮอร์ไมโอนี่เม้มริมฝีปากเมื่อมองดูวิชาเรียนของเธอในเช้าวันต่อมา ช่วงแรกเป็นวิชาการปรุงยาระดับสูง ร่วมกับพวกสลิธีริน หลังจากนั้นเป็นวิชาทฤษฎีเวทมนตร์ ซึ่งเป็นหนึ่งในวิชาเรียนที่ยากที่สุดที่ฮ๊อกวอตส์ หลังอาหารกลางวันโดยปกติเป็นวิชาการแปลงร่างและตอนเย็นเป็นวิชาดาราศาสตร์ วิชานี้เกี่ยวข้องกับตัวเลขจำนวนมากที่ซับซ้อนของพวกมักเกิ้ลไว้ด้วย วิชาเรียนในวันที่สองของเธอก็ยากเหมือนเดิม และมีวิชาการพยากรณ์ศาสตร์รวมอยู่ด้วย ซึ่งเธอได้เลิกเรียนไปตอนอยู่ปีที่สาม เมื่อพบว่าไม่มีอะไรที่น่าสนใจเลย
เฮอร์ไมโอนี่บอกกับตัวเองตลอดเวลาว่า ที่นี่เธอจะไม่ใช่นักเรียนที่เก่งที่สุด แต่จะพบว่าเธอเป็นคนเรื่อยๆ และน่าคบหา สิ่งนั้นจะได้ไม่ดึงดูดความสนใจมาที่เธอโดยไม่จำเป็น ยิ่งมีน้อยคนสังเกตเห็นเธอ เธอก็จะเปลี่ยนสิ่งต่างๆ ในช่วงเวลานี้ได้เร็วที่สุด
เหตุผลเดียวเท่านั้นที่ฉันเป็นแบบนี้ เธอเตือนสติตัวเอง คือข้อแก้ตัวที่มาอยู่ที่ฮอกวอตส์ ฉันจะกำจัดทอมให้เร็วที่สุด แล้วฉันจะเป็นคนเก่งที่สุดเมื่อฉันกลับไป...ถ้าฉันกลับไปได้นะ
ความตื่นกลัวค่อยๆ ก่อตัวขึ้นอย่างช้าๆ ภายในใจของเธอนับตั้งแต่เธอมาถึงที่นี่ แต่เธอได้ผลักดันให้มันออกไป เธอจะกลับไปได้อย่างไร? หรือว่าไปข้างหน้า? เธอเคยใช้เครื่องย้อนเวลามาก่อน แค่ย้อนกลับไปไม่กี่ชั่วโมงเท่านั้นและมาถึงในสถานที่ที่เธอเริ่มต้นอย่างแม่นยำ เฮอร์ไมโอนี่เริ่มกลัวมากขึ้นว่าเธอจะไม่สามารถกลับไปยังอนาคต หรืออาจพบกับแฮร์รี่และรอน ในสภาพหญิงพิการแก่ๆ คนหนึ่ง และพวกเขาจะจำเด็กผู้หญิงคนที่เขารู้จักดีมากในชีวิตของพวกเขาไม่ได้เลย
ไม่! เธอบอกกับตัวเองพร้อมน้ำตาคลอเบ้า ฉันจะทำมัน ฉันไม่สนใจถ้าไม่เคยทำมาก่อน ฉันจะหาหนทางกลับไปยังอนาคตให้ได้
“เฮเลน” เธอเปลี่ยนท่าทีอย่างรวดเร็วพร้อมกับกระพริบไล่น้ำตา มองดู เอ็มม่า โอ’แลรี่ สาวปากกล้ากริฟฟินดอร์ ที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอ “เธอดูท่าทางเศร้าจัง มีอะไรหรือเปล่า?”
เฮอร์ไมโอนี่แสร้งทำให้ลักษณะภายนอกของเธอดูเรื่อยๆ ง่ายๆอย่างที่เธอควรจะเป็น เธอยิ้มอย่างเชื่อมั่นให้กับเอ็มม่าก่อนพูดว่า “แค่กังวลนิดหน่อยในวันแรก เธอก็รู้...”
เอ็มม่ายิ้มอย่างเข้าใจ “เดี๋ยวก็หาย อย่ากลุ้มไปเลย ได้เวลาเรียนวิชาการปรุงยากับพวกสลิธีริน น่ารังเกียจจริงๆ พวกเรากริฟฟินดอร์ไม่ชอบพวกนั้นเลย พวกเขาเลวร้ายมาก...”
“จริงๆ หรือ? ฉันไม่เคยรู้มาก่อนเลย” เฮอร์ไมโอนี่กัดฟันพูดออกมา พวกเขาเดินนำหน้าลงมายังคุกใต้ดินพร้อมกับกลุ่มกริฟฟินดอร์ เมื่อพวกเขามาถึงประตูเหล็ก เฮอร์ไมโอนี่ประหลาดใจนิดหน่อยที่เห็นคนเปิดประตูออกมาไม่ใช่ศาสตราจารย์สเนป แต่เป็นผู้ชายศีรษะล้านในชุดเสื้อคลุมสีแดงสดเหมือนเลือด ที่เธอมารู้ภายหลังว่าชื่อ ศาสตราจารย์อโลนซิน
เฮอร์ไมโอนี่สังเกตว่าพวกสลิธีรินยังคงเดินเตร่ช้าๆ แม้ว่าจะสายมากแล้วก็ตาม แล้วชั้นเรียนก็เริ่มต้นขึ้น ศาสตราจารย์อโลนซินพูดอย่างรวดเร็ว และทุกคนจดบันทึกยกเว้นทอม ริดเดิ้ล เขานั่งตัวตรงอยู่บนเก้าอี้ สายตาจับไปที่จุดเหนือศีรษะของอาจารย์ เฮอร์ไมโอนี่ขมวดคิ้วพร้อมกับคิดว่า บางทีโวลเดอมอร์อาจไม่ได้ใส่ใจในการเรียนมากนัก
เมื่อถึงเวลาการปรุงยา พวกสลิธีรินจะจับคู่กับพวกกริฟฟินดอร์เสมอ เฮอร์ไมโอนี่ผงกหัวขึ้นทันทีที่ได้ยินศาสตราจารย์อโลนซินพูด
“เนสโธว์? เธอเป็นนักเรียนคนใหม่ใช่ไหม เธอจับคู่กับริดเดิ้ล เขาจะช่วยให้เธอเรียนตามทัน”
“โชคดีจัง” เอ็มม่ากระซิบใส่หูของเธอ ขณะที่เธอเดินไปที่โต๊ะปรุงยาของเธอ
คนตั้งมากมาย! เธอคิด เธอสามารถมองคนที่เธอคิดจะฆ่าได้อย่างไร? เธอสามารถทำงานร่วมกับเขา พูดกับเขาได้อย่างไร?
เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ ขณะที่เขาเดินก้าวยาวๆ ข้ามมาและนั่งลงตามสบายถัดจากเธอ
ฉันไม่อยากได้ยินเสียงนาย ฉันไม่ต้องการทำอะไรร่วมกับนายทั้งสิ้นเธอคิดภายในใจ
โดยไม่พูดอะไรสักคำ เขาเริ่มต้นต้มน้ำร้อนในหม้อ เธอเปิดดูสมุดจดด้วยความประหม่านิดหน่อย ฉันกำลังนั่งอยู่ข้างๆ ลอร์ดโวลเดอมอร์ เธอเตือนตัวเองว่าเธอต้องตั้งใจแสดง “ โอเค ที่เราต้องการ...อือ...คือ...”
“เปลือกไม้ซีด้าร์ หัวใจต้นปาล์ม และเกล็ดของผีน้ำกรินดี้โลว์(Grindylow) ใส่ลงไปคราวเดียวพร้อมกันที่ความร้อนปานกลาง 150 องศา คนไปตามเข็มนาฬิกา 9 ครั้ง และคนทวนเข็มนาฬิกา 32 ครั้งในเวลาสามนาทีครึ่ง “
“ออกไปอยู่เฉยๆ ฉันจะทำมันเอง” ทอมพูดห้วนๆ
เฮอร์ไมโอนี่เบิกตามองเขา อ้าปากค้างแล้วก้มลงไปดูสมุดจดอีกครั้ง ศาสตราจารย์อโลนซินใช้เวลา 30 นาทีในการอธิบายเรื่องการปรุงยา และทอมทำมันภายใน 10 วินาทีโดยไม่มีการจดอะไรเลย อย่างไรก็ตาม จิตวิญญาณที่ชอบการแข่งขันของเธอเดือดพล่านนิดหน่อยจากคำพูดของเขา เธอควรควบคุมคำพูดของตัวเอง “ไม่แน่นอน ฉันรู้ว่าต้องทำอย่างไร ฉันจะช่วย”
ทอมมองดูเธออย่างไม่ให้ความสนใจ แต่เธอพบว่าเธอไม่สามารถมองสบตาเขาได้เลย
“ฉันไม่ต้องการกริฟฟินดอร์มือสมัครเล่นให้มาช่วยฉันเลย ฉันบอกเธอแล้ว ฉันไม่สนใจถ้าเธอต้องการจะช่วยหรือไม่ช่วย”
เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกเลือดเดือดพล่าน “มือสมัครเล่น? ฉัน...ฉันสามารถปรุงยาได้ดีเท่ากับคุณ เพียงเพราะว่าคุณเป็นสลิธีรินไม่ได้หมายความว่า คุณจะเก่งกว่าในเรื่องการปรุงยานะ!”
ทอมหัวเราะ เสียงหัวเราะเยือกเย็นที่เธอรู้จักดีมาก และเตือนความทรงจำเธอทันทีว่าใครที่เธออยู่ด้วยตอนนี้ “เธอไม่รู้ว่าฉันเป็นใครใช่ไหม?” ทอมพูด พร้อมอาการขบขันเย็นชาปรากฏอยู่บนใบหน้า
ฉันไม่ควรวางใจ เฮอร์ไมโอนี่คิดอย่างโกรธๆ ฉันรู้ว่า’นายเป็นใคร’มากกว่าที่นายรู้
เมื่อเธอไม่ตอบ ทอมพูดว่า “เธอบอกว่าเธอปรุงยาได้ดีเท่ากับฉัน งั้นเชิญแขกผู้มีเกียรติก่อน” เขาผลักหม้อมาข้างหน้าเธอและถอยไปด้านหลัง เฝ้าดูเธอด้วยท่าทางเย็นชาเหมือนเดิม
“ได้เลย” เฮอร์ไมโอนี่โต้ตอบอย่างเดือดๆ เธอดูสมุดจดและตรวจทานส่วนผสมต่างๆ อย่างระมัดระวัง นอกจากการปรุงน้ำยาสรรพรสในชั้นเรียนปีที่สองแล้ว เธอไม่เคยทดลองปรุงยาที่ซับซ้อนแบบนี้เลย เฮอร์ไมโอนี่ไม่มีความคิดว่าเธอจะได้มาอยู่ในชั้นเรียนวิชาการปรุงยาระดับสูงแบบนี้
เธอทำงานเงียบๆ เติมส่วนผสมและเปลี่ยนอุณหภูมิเป็นเวลา 2-3 นาที จนกระทั่งเธอเริ่มสับสนจำนวนครั้งที่แน่นอนที่เธอต้องคนน้ำยา เฮอร์ไมโอนี่ยืดคอมองดูว่าน้ำยาของเอ็มม่าเป็นสีอะไร และพบว่ามันเป็นสีเขียวมะนาว ส่วนของเธอเป็นสีเขียวนกเป็ดน้ำ เธอเริ่มตื่นตระหนก อย่างไรก็ตามมันเปลี่ยนเป็นสีที่ถูกต้องภายในเวลาห้านาที เฮอร์ไมโอนี่ถอนหายใจด้วยความโล่งอก
“มันบางเกินไป และเธอเติมเกล็ดของผีน้ำกรินดี้โลว์ ไม่มากพอ” ทอมพูดทันที ท่าทางเย้ยหยันของเขารบกวนเธออย่างมาก
“แต่ฉันทำมันอย่างถูกต้อง จริงไหม? เราจะได้ O(Outstanding=ดีเยี่ยม) มันยังไม่ดีพอสำหรับคุณหรือไง?”
“อย่างงั้นหรือ” ทอมพูดอย่างเฉยเมย “แต่เธอบอกว่าสามารถทำมันได้ดีเท่ากับฉัน เธอทำได้ดี แต่ไม่ดีเท่ากับฉันทำ” เขาสำรวจเธอด้วยท่าทางที่เธอไม่สามารถอ่านได้ และอีกครั้งที่เธอตระหนักว่าเธอไม่เคยอ่านท่าทางของเขาได้เลย
“อย่าพยายามจับคู่กับฉัน” ทอมพูดเรียบๆ แต่หนักแน่น“มันไม่ได้เรื่อง”
เฮอร์ไมโอนี่นึกได้ทันทีว่าเธอต้องแกล้งทำเป็นคนฉลาดปานกลางเท่านั้น และขี้อายมากๆ ทอมมองดูเธอขณะที่สีหน้าเธอว่างเปล่า
“คุณพูดถูกแล้ว” เฮอร์ไมโอนี่ตอบอย่างช้าๆ พร้อมก้มศีรษะ บางอย่างสว่างแวบในดวงตาของเขาอาจเป็นความประหลาดใจ แต่ก็จางหายไปอย่างรวดเร็วทำให้เฮอร์ไมโอนี่ไม่แน่ใจ ศาสตราจารย์อโลนซินให้คะแนน O(Outstanding=ดีเยี่ยม) แก่พวกเขา และมีเพียงคู่เดียวเท่านั้นในชั้นเรียน
เมื่อเสียงระฆังดังขึ้น เอ็มม่ากับเด็กผู้ชายกริฟฟินดอร์มีผมยาวรุงรัง ตามมาสบทบกับเธอ
“เฮเลน เธอโชคดีมากๆ ที่ได้จับคู่กับทอม ริดเดิ้ล ถึงแม้ว่าเขาเป็นคนน่ารังเกียจเหมือนพวกที่เหลือนั้นแหละ เขาจะทำงานทั้งหมดเองและเธอก็จะได้คะแนนดีๆ แล้วนี่ก็คือ คริสตอฟ แบล็ก เขาเป็นคีปเปอร์ในนทีมควิดดิชประจำบ้านกริฟฟินดอร์”
“ยินดีที่ได้รู้จัก” เฮอร์ไมโอนี่พูดพร้อมรอยยิ้ม “ฉันก็ดีใจที่ได้ทำงานคู่กับทอมในเทอมนี้ ฉันไม่ค่อยเก่งนักในวิชาการปรุงยา”
“ฉันก็ไม่เก่งเหมือนกัน” คริสตอฟพูดอย่างรวดเร็ว เสียงของเขาดังและกังวาน “ฉันรอดมาได้อย่างหวุดหวิดเมื่อปีที่แล้ว ฉันสาบานได้ว่าอโลนซินกำลังพยายามกำจัดฉันให้ออกจากทีมควิชดิชนี้ซะเพระคะแนนที่ผ่านมาฉันแย่มากเขาอยากให้ฉันทุ่มเทกับมันมากกว่าควิชดิช”พวกเราหัวเราะกันกับคำพูดของคริสตอปและเดินออกจากห้องปรุงยา
ตอนเย็นถัดมาขณะที่เธออยู่ในห้องสมุด เฮอร์ไมโอนี่สงสัยว่าทำไมเธอไม่ตกใจกลัวทอม ริดเดิ้ล เลย แม้ว่าเธอได้เห็นอนาคตของเขาฆาตกรรมเพื่อนที่ดีที่สุดของเธอ และเขาอาจฆ่าเธอด้วย เท่าที่เธอรู้เขายังคงจะทำอย่างนั้นถ้าเธอไม่ฆ่าเขาก่อน แต่เธอจะทำมันอย่างไร
ขณะกำลังวางแผนฆาตกรรมเขาด้วยวิธีใด ท้องไส้เธอก็ปั่นป่วน ฉันต้องทำลายเขาก่อนที่เขาจะมีโอกาสกลายเป็นลอร์ดโวลเดอมอร์ นี่คือคนที่ทำให้โลกสั่นสะเทือนด้วยความหวาดกลัว มันถูกต้องที่สุดแล้วที่ฆ่าคนหนึ่งคน เพื่อช่วยชีวิตนับพันชีวิต
จิตใจของเฮอร์ไมโอนี่ยืนยันว่า มันคือตำตอบที่มีเหตุผลสำหรับปัญหาทั้งหมดของเธอ ถ้าเธอฆ่าทอม ริดเดิ้ลได้ ลอร์ดโวลเดอมอร์ก็จะไม่เคยมีชีวิตอยู่ จากนั้นเธอก็สามารถกลับไปยังอนาคตและพบกับแฮร์รี่ รอน และครอบครัวของเธอ...
ดังนั้นเธอจึงเริ่มต้นคิดหาวิธีต่างๆ เพื่อฆ่าเขา คำสาปพิฆาต(Avada Kedavra) เป็นไปไม่ได้แน่ๆ เพราะเธอไม่รู้ว่าทำอย่างไร เธอคงต้องใช้วิธีของพวกมักเกิ้ล แต่เธอไม่มีปืนสักกระบอกแม้ว่ามันจะเป็นวิธีที่ง่ายที่สุด บางทีอาจเป็นมีดสักเล่มจากห้องครัว มันดูเหมือนป่าเถื่อนและน่ากลัว แต่มันเป็นสิ่งเดียวเท่านั้นที่เธอสามารถคิดได้ หลังจากเธอฆ่าเขาแล้ว เธอจะต้องใช้เครื่องย้อนเวลาเพื่อหลบหนีทันที และไปยังอนาคตให้ทันเวลา ในกรณีนี้เธอจำเป็นต้องเข้าใจว่า ไปยังอนาคตให้ทันเวลาได้อย่างไร ฉันคงฆ่าเขาเรียบร้อยแล้วเมื่อฉันเข้าใจเรื่องนั้น เฮอร์ไมโอนี่คิดอย่างแน่วแน่ มันคงไม่ยากนัก
ความคิดเห็น