คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : CHAPTER 4 สงครามแห่งน้ำ
ตอนที่4 สงครามแห่งน้ำ
“ฉันขอโทษที่บอกว่าเธออ้วน เธอไม่ได้อ้วนหรอก ยกโทษให้ฉันได้มั๊ย?” เดรโกพูดด้วยน้ำเสียงที่ออดอ้อนกับเฮอร์ไมโอนีเขามองเธอด้วยแววตาหวานฉ่ำจนทำให้อารมณ์ที่ขุ่นมัวของเธอลดน้อยลงแต่เป็นอารมณ์บางอย่างที่เข้ามาแทนที่ อารมณ์ที่ทำให้เธอรู้สึกกลัว และใจสั่น
เฮอร์ไมโอนี่หลบสายตาของเดรโกเธอไม่กล้าสบตาภายในดวงตาสีเทาที่ไหวระริกเหมือนต้องการยั่วยวนสายตาของเธอ
“อืม อืม” เฮอร์ไมโอนีพูดตะกุกตะกัก ทำให้เดรโกยิ้มออกมาได้ มันเป็นรอยยิ้มที่จริงใจ ไม่ใช่
รอยยิ้มเยาะเย้ยที่เขามักชอบทำใส่เธอเสมอ เธอชอบรอยยิ้มแบบนี้จัง
เดรโกปล่อยตัวเธอให้เป็นอิสระอย่างเสียดายกับความใกล้ชิดนั้น แต่ ถ้าเขายังยึดร่างเธอให้อยู่ใกล้ๆเขาแบบนี้อีกเขาเองคงขาดสติไปแล้ว
“ดีมาก อ่ะนี่ กินซะ” เขาตอบ และยื่นจานที่มีแซนวิชให้อีกครั้งหนึ่ง
“คนบ้า!” เธอพูดกับตัวเองเบาๆ ซึ่งเดรโกไม่ได้ยิน
“อะไร?” เขาถามอย่างสงสัย
“เปล่า ไม่มีอะไร” เฮอร์ไมโอนี่พึมพำ เธอขอบคุณเดรโกและนั่งที่เก้าอี้จากนั้นก็เริ่มลงมือกินแซนวิชพร้อมกับจิตใจที่ไม่อยู่กับเนื้อกับตัว
“เธอยังโกรธอยู่หรือเปล่า?” เดรโกถามเพื่อหยุดความคิดของเธอ พร้อมกับลุกขึ้นไปนั่งติดกับเฮอร์ไมโอนี เธอมองไปที่เขา มองไปที่ตาสีฟ้าอมเทา และเห็นในสิ่งที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน หรืออาจจะเป็นเพราะว่าเธอไม่เคยสนใจมาก่อน เธอมองเห็น ความรู้สึก, ความเศร้า, ความเจ็บปวด, ความเกลียด, ความสุข และความรัก?
เฮอร์ไมโอนีรู้แค่เพียงว่าเขาเปลี่ยนไป เธอพยักหน้าและยิ้มให้เขา
“ฉันขอโทษ เธอก็รู้ว่า นิสัยมันแก้ยาก” เขาพูดติดตลกและหันหน้าไปยิ้มๆให้เธอ
“ใช่ นายจะดีกว่านี้ถ้านิสัยของนายมันตายไปก่อนที่นายจะทำ” เธอพูดขณะที่ทำการชกไปที่แขนเขาอย่างหยอกล้อ ก่อนเดินไปล้างจาน
“โอ...นี่เป็นการขู่งั๊นหรอ” เขาครวญคราง และใช้มือถูรอยแดงที่เธอชกเขา และพูดอย่างประขดประชันใส่เธอ “แต่ก็มีบางคนที่ยังชอบใช้ความรุนแรงอยู่นะ!” เขาพูดพึมพำ
“ฉันได้ยินน่ะ!” เธอพูดตวาดขณะล้างจานอยู่ที่อ่าง
“อะไร?” เขาถามอย่างไร้เดียงสา ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้
“เหตุผลเดียวที่ฉันชอบทะเลาะกับนายเพราะนายชอบแหย่ฉัน” เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่เป็นเรื่องจริง
เดรโกทำหน้าล้อเลียนเธอจากนั้นก็สะดุ้ง เมื่อเฮอร์ไมโอนี่หันกลับมามองเขาแทบจะทันที
“ฉันเห็นน่ะ!” เฮอร์ไมโอนีพูดและทันใดนั้นเธอก็ฉีดน้ำใส่เขา
“เฮ้ ดูซิ! ฉันรู้ว่าเธอต้องการให้ฉันเปียกเพราะอยากดูหุ่นที่เซ็กซี่และร้อนแรงของฉันใช่ไหม ” เขาพูดจากนั้นก็กระโดดไปๆมาๆเพื่อหลบน้ำที่เธอฉีด
มันสายไปแล้ว น้ำถูกสาดเต็มหน้าเขา, เสื้อผ้าและผมของเขาเปียกโชก เฮอร์ไมโอนีปิดน้ำและมองไปที่เขาพร้อมกับหัวเราะเยาะอย่างเปิดเผย
“กล้ามาก ที่ทำแบบนี้!” เดรโกพูดและมองเฮอร์ไมโอนี่ตาเขียวปั๊ด
“ใช่ แล้วทำไม!” เฮอร์ไมโอนี่เชิดหน้าอย่างถือดี เธอกอดอกและเดินถอยหลังเพื่อตั้งหลักไปที่บันได “ราตรีสวัสดิ์ มิสเตอร์เซ็กซี่และร้อนแรง!” เธอตะโกนไป หัวเราะไป จากนั้นก็วิ่งขึ้นบันไดกลับไปที่ห้องก่อนที่เดรโกจะตรงเข้ามาทำอะไรเธอ
วันรุ่งขึ้น เฮอร์ไมโอนีตื่นขึ้นเนื่องจากแสงแดดที่ลอดผ่านผ้าม่านเข้าไปในห้อง เมื่อเธอมองไปรอบๆเธอพบว่าผ้าม่านของเธอถูกเปิด มันเปิดได้ยังไง เฮอร์ไมโอนี่กำลังมึนงง เธอจำได้ว่าเมื่อวานเธอปิดผ่าม้านไว้นี่ หรือว่า วินนี่มาเปิดให้เธอ เฮอร์ไมโอนี่ เหลือบตามองดูเวลาเพิ่ง 6.27 นาฬิกา เฮอร์ไมโอนี่ง่วงนอนเกินไปจนไม่อยากจะคิดเรื่องราวที่รกสมองอีกต่อไป ดังนั้นเธอจึงคิดว่าจะลุกขึ้นเพื่อไปปิดผ้าม่าน และกลับมาเพื่อขอนอนต่ออีกนิด แต่ในขณะที่เธอดึงเพื่อปิดผ้าม่านนั้น
“อ๊าห์....!” เธอร้องเสียงดังขึ้นทันทีที่เธอสัมผัสกับก้อนน้ำแข็งที่หล่นจากถังลงโดนหัวเธอจากด้านบน เฮอร์ไมโอนี่เอาถังน้ำแข็งออกจากหัวและขว้างมันออกไปจากห้องด้วยความโกรธ
“เดรโก มัลฟอย!” เธอตะโกนเสียงดังลั่น
เดรโกกำลังนอนหลับฝันดีเขาไม่ได้คิดเลยว่าภัยกำลังจะมาถึงตัวเขาแล้วในไม่ช้านี้ เสียงร้องตะโกนจากห้องข้างๆทำให้เขาตกใจตื่น เดรโกกระโดดอย่างตกใจและพบว่าตัวเองหล่นอยู่ที่พื้นห้องพร้อมกับเสียงดังตุ๊บและหัวของเขาก็ชนเข้ากับขอบโต๊ะอย่างจัง เมื่อเขาคิดทบทวนเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเขาก็พบว่าเสียงตะโกนที่ได้ยินเมื่อกี๊นี้เป็นเสียงเรียกชื่อเขานั่นเอง ซึ่งมันดังมาจากห้องข้างๆซึ่งเป็นห้องของเฮอร์ไมโอนี่ น้ำเสียงของเธอที่ตะโกนนั้นฟังดูแย่เอามากๆ คิดแล้วเขาก็หัวเราะออกมาในทันทีอย่างสะใจ
ทันใดนั้นประตูห้องของเดรโกก็ถูกเปิดออกโดยเร็วและแรง เขายืดคอมองข้ามเตียงเพื่อดูและก็พบว่าเฮอร์ไมโอนีกำลังยืนโกรธอยู่ด้วยเนื้อตัวที่สั่นเทาและเปียกโชก
ปกติแล้วเขาจะรู้สึกกลัวที่เห็นเธอในสภาพนี้ และก็รู้ด้วยว่าเธอจะทำอะไรต่อไปกับเขา แต่ในเวลานี้ไม่เป็นแบบนั้นอีกแล้ว เขากลับลงไปนอนหัวเราะอยู่ที่พื้นอย่างเอาไม่อยู่ เฮอร์ไมโอนีเดินเข้าไปที่เดรโกและเอาถังที่เธอถือมาด้วยชี้ไปที่เขา
“นาย...นาย...นาย...ตาย.” เธอพูดด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง ขณะเดียวกันก็กระโดดไปที่เขาพร้อมกับรัดคอเขาไว้
“โอ๊ย! เกรนเจอร์หยุดเดี๋ยวนี้น่ะ ฉันรู้ว่าฉันสู้เธอไม่ได้ แต่ได้โปรดระงับอารมณ์ก่อน!”
เขาสำลักขณะที่พยายามกลั้นหัวเราะจนหน้าแดงไปหมดแล้ว เขาใช้แรงที่มีพลิกตัวของเขากลับขึ้นไปอยู่บนตัวของเธอในขณะที่มือของเฮอร์ไมโอนี่ยังคงรัดอยู่ที่คอและขารั้งไว้ที่เอวของเขา เดรโกรู้สึกได้ถึงรังสีอำมหิตจากดวงตาของเฮอร์ไมโอนี่ เธอดิ้นและพยายามที่จะพลิกตัวเธอแต่เดรโกจับแขนเธอตรึงไว้เหนือหัวทั้งสองข้าง เฮอร์ไมโอนี่ยิ่งเดือด เธอเหลือบตามองดูเดรโกที่ทำตาดุๆใส่เธอ และในตอนนี้เธอเองเพิ่งเริ่มรู้สึกตัวว่าเขาและเธอใกล้ชิดกันมากเกินไปแล้วในตอนนี้
ในขณะที่เดรโกทำตาดุๆใส่เธอเขาก็เริ่มรู้สึกว่า ตัวของเขาเริ่มร้อนขึ้นเรื่อยๆเนื่องจาก เนื้อตัวของเขาและเด็กสาวเบียดชิดกันจนแทบจะเป็นเนื้อเดียวกันอยู่แล้วและที่สำคัญใบหน้าของเขาทั้งสองอยู่ห่างกันแค่นิดเดียวเท่านั้น
เหมือนโลกหยุดหมุนเด็กหนุ่มและเด็กสาวทั้งสองมองตากันนิ่งและนาน ในขณะที่ใบหน้าของคนทั้งคู่เริ่มแนบชิดกันเรื่อยๆอย่างลืมตัว จนในที่สุดริมฝีปากของเดรโกแนบลงที่ริมฝีปากเรียวบางของเฮอร์ไมโอนี่ เธอตัวสั่นเล็กน้อยเมื่อเดรโกลากริมฝีปากของเขาและลงริมฝีปากอย่างหนักหน่วงบนริมฝีปากของเธอ
พวกเขาจูบกันอย่างเนิ่นนาน และมันคงจะเป็นอย่างนั้นอีกนานถ้าเดรโกไม่พยายามใช้ลิ้นของเขาดันรอยแยกของเรียวปากเด็กสาวให้อ้าออกแล้วดันลิ้นของเขาเข้าไปยังช่องปากของเธอ
เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกตัวเธอหยุดจูบและเบือนหนี พลางมองไปที่เขา จากนั้นก็คว้าถังที่หล่นอยู่ข้างๆมือและก็ทุบที่หัวของเดรโกไปพร้อมกับพูดต่อว่าอย่างหยาบคาย
“ไอ้บ้า ไอ้งี่เง่า ไอ้เฟเร็ตจอมลามก “เฮอร์ไมโอนี่กรีดร้องอย่างบ้าคลั่งและ ทุบ ทุบ ทุบ ไปทุกที่ที่เป็น เดรโก มัลฟอย
“โอว, โอว, โอว....” เขาร้องขณะที่พยายามจะดึงถังออกจากมือเธอเป็นพัลวัน
“ไม่.ต้อง.กลัว.ว่า.หัว.นาย.จะ.ใหญ่.ขึ้น..และ. คิด.ว่า.จะ.หนี.ไปได้.หลัง.จาก.จูบ.ฉัน.!” เธอพูดไปตีไป
“โอว. โอเค.โอว.โอเค. ฉัน. โอว.ขอโทษ.โอว!” เขาขอโทษ เฮอร์ไมโอนีหยุดตีและมองไปที่เขาอย่างเหนื่อยหอบ
“แต่เธอก็รู้ดีนี่ว่าเมื่อคืนเธอทำอะไรฉัน เธอก็สมควรแล้วที่โดน” เขาพูดเสริมและทำสีหน้าดุดันแต่แล้วเขาก็เพิ่งรู้ว่าเขาได้ทำพลาดไปเสียแล้ว
“ตุ๊บ ตุ๊บ ตุ๊บ”
“โอว! โอว! โอว!” เขาร้องขึ้นมาทันทีที่เขารู้ว่าสิ่งที่พูดออกไปมันไม่ถูกต้อง พร้อมกับพูดว่า “ฉันล้อเล่นน่า!”
เฮอร์ไมโอนี่หยุดตีและมองค้อนไปที่เขา
“เธอพูดถูก!แต่ฉันไม่ได้ผิด” เธอตอบและรู้สึกเหน็ดเหนื่อยเธอเสียพลังให้กับเขามากมายเหลือเกินในวันนี้
“ชิ..ผู้หญิง! ” เขาพึมพำ และจังหวะนั้นเองที่เธอเผลอเขาก็คว้าเอาถังออกจากมือของเธอได้ก่อนที่เธอจะตีเขาอีก
“คนบ้า! นายชอบนักหรอที่ถูกทำให้ตื่นโดยมีน้ำแข็งมารดที่หัวน่ะ!” เธอตะโกนออกไป
“ก็ฉันขอโทษแล้วไงล่ะ! ฟังฉันหน่อยซิ! แล้ววันนี้เราต้องทำอะไรบ้าง?”
เขาพูดแต่เฮอร์ไมโอนี่ก็ไม่สนใจคำถามของเดรโกมากนักเพราะตอนนี้เธอหนาวเสียจนจะเป็นน้ำแข็ง เฮอร์ไมโอนี่หมุนตัวและเดินกลับเข้าไปยังห้องนอนของตัวเองเพื่ออาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้าเสียที
เวลาผ่านไปสักครุ่ใหญ่ๆมีเสียงเคาะประตูที่หน้าห้องของเฮอร์ไมโอนี่ เธอเดินมาเปิดประตูก่อนจะเห็น เดรโกยืนยิ้มแฉ่งมาทางเธอ
“มีอะไร อยากเจ็บตัวอีกหรือไง”เฮอร์ไมโอนี่ถามค่อนข้างเอาเรื่องเธอยังโกรธเดรโกอยู่ที่เขาเอาคืนเธอด้วยน้ำแข็ง
“ฉันก็แค่จะมาถามเธอว่าวันนี้เรามีโปรแกรมจะไปไหนกันดี”เขาพูดเสียงยานคานตามเอกลักษณ์เฉพาะของเขา เฮอร์ไมโอนี่นิ่งคิดสักครู่ก่อนตอบเขาเสียงเรียบ
“ไปซื้อของที่ร้านขายของชำ! เราต้องการอาหาร”
เดรโกหน้านิ่ว นี่เขาต้องไปร้านขายของ ของพวกมักเกิ้ลงี่เง่าพวกนั้นใช่ไหมเนี่ย แล้วเขาต้องทำยังไงบ้างล่ะเนี่ย โว้ โว้ เขาไม่อยากไปเลย
“เธอไปเองไม่ได้หรือไง?” เขาร้องครวญคราง
“ไม่ได้! เพราะนายก็ต้องกินอาหารเหมือนกันและฉันก็ไม่ใช่คนใช้นาย!” เธอตอบปฎิเสธและรู้สึกอารมณ์ดีขึ้นบ้างเล็กน้อย เมื่อคิดว่าจะต้องพาพ่อมดเลือดบริสุทธิ์อย่างเดรโก มัลฟอยไปซื้อของที่ร้านสะดวกซื้อ คงสนุกล่ะงานนี้
“ก็ได้อย่างงั้นฉันลงไปรอเธอข้างล่างก็แล้วกัน รีบลงมาล่ะ ” เขาพูดอย่างหัวเสียเล็กน้อย ก่อนผลุนผันเดินตัวปลิวลงไปรอเธออยู่ชั้นล่าง
------------------------------------------------------------------------------
เดรโกนั่งบนเก้าอี้ที่ห้องนั่งเล่น เพื่อรอเฮอร์ไมโอนีอย่างใจร้อน เขาเหลือบไปมองนาฬิกา ตอนนี้เวลา 9.27 นาฬิกา เขาหงุดหงิดพลางคิดว่า ความจริงแล้วเธอควรที่จะลงมาก่อนเวลาสักเล็กน้อย เขาถอนหายใจ ลุกขึ้นยืนและเดินไปมารอบๆห้อง
หลังจากที่เดินไปมาครู่หนึ่ง เขามองไปที่นาฬิกาอีกครั้ง 9.50 นาฬิกา อะไรทำให้เขาต้องมารอเธอเป็นเวลานานขนาดนี้ เขาเริ่มหมดความอดทนกับตัวเองเสียแล้ว
ก่อนที่เดรโกจะเดินขึ้นไปด้านบนและกระชากตัวเฮอร์ไมโอนี่ลงมาเสียก่อน เสียงกริ่งประตูหน้าบ้านก็ดังขึ้น เขาไม่แน่ใจนักว่าเขาสมควรไปเปิดประตูดีหรือไม่ในเมื่อเวลานี้ ไม่มีใครที่เขาหรือเฮอร์ไมโอนี่รู้จักสมควรมาเยี่ยมเยียนพวกเขาได้ เพราะมันเป็นช่วงเวลาที่ดับเบิลดอร์ทดสอบพวกเขา แต่ถ้าเขาให้วินนี่หรือดอบบี้มาเปิดประตู แน่นอน เกิดเป็นพวกมักเกิ้ลงี่เง่ามาถามทางหรือใครบางคนที่อยากทำความรู้จักกับพวกเขา พวกนั้นคงหัวใจวายกันพอดี เดรโกเลยตัดสินใจลุกขึ้นมาเปิดประตูด้วยตัวเอง
ที่หน้าประตูปรากฏร่างของเด็กสาวแสนสวยที่เดรโกเคยเจอมาก่อนหน้านั้น ทรีโอน่า แมคคอล เธอมอบรอยยิ้มน่ารักให้กับเดรโก แล้วยื่นถาดที่มีขนมพายพุดดิ้งชิ้นโตให้เขา
“พอดีฉันทำขนมพายไว้เลยทำเผื่อพวกเธอด้วย”
เดรโกรับถาดขนมพายชิ้นโตมาจากทรีโอน่าพร้อมกับคำชมอีกเล็กน้อยที่เขาคิดว่าน่าจะทำให้เธอพอใจบ้าง
“ว้าว น่ากินจัง ขอบใจนะ”เขารับถาดขนมจากทรีโอน่าก่อนจะปิดประตูแต่ในทันใดทรีโอน่าก็แทรกกายของเธอเข้าไประหว่างประตูสียก่อนที่ประตูจะถูกปิด
“นี่ เธอจะไม่ชวนฉันเข้าไปในบ้านเธอหน่อยเหรอ เดรโก”ทรีโอน่าแกล้งทำน้ำเสียงขุ่นเคืองเล็กน้อย
“ชวนเหรอ ทำไมฉันต้องชวนเธอ” เดรโกทำหน้าตาย อันที่จริงเขาอยากให้เธอกลับบ้านไปเร็วๆเสียด้วยซ้ำ แต่เมื่อเดรโกเห็นใบหน้าที่สลดของทรีโอน่าเข้า เขาถึงกับอ้ำอึ้ง นี่เขาใจร้ายกับเธอเกินไปหรือเปล่า ทรีโอน่าอุตส่าห์เอาขนมมาให้ เขากลับพยายามเลี่ยงหลบเธอ
“เออ คือ ฉันหมายถึง ฉันไม่จำเป็นต้องชวนเธอ เธอเองก็สามารถเข้าออกบ้านพักของฉันได้เสมอล่ะ เออ เข้ามาสิ เฮอร์ไมโอนี่รู้ว่าเธอมาเขาคงดีใจ ”
“แต่ฉันอยากให้เธอดีใจมากกว่า”ทรีโอน่าพูดพึมพำเมื่อเดรโกเดินนำเธอเข้าไปในห้องรับแขกด้านในเดรโกหันหน้ามามองเธอเล็กน้อยก่อนถามย้ำในสิ่งที่ทรีโอน่าพูด
“ฮือ เมื้อกี้เธอว่าอะไรนะ “
ทรีโอน่ายิ้มเจื่อนๆให้เขาก่อนส่ายหน้า“อ้อเปล่า” จริงอยู่ถึงแม้เธอจะเป็นผู้หญิงที่ไม่ค่อยเรียบร้อยนักออกจะเปรี้ยวเสียด้วยซ้ำ แต่การที่เธอจะพูดความในใจให้กับผู้ชายที่เธอชื่นชอบเมื่อแรกเห็นนั้น มันเป็นคำพูดที่แสดงออกมากเกินไป เธอคงต้องรออีกสักนิด ในการเปิดเผยความในใจนั้น
เดรโกพาทรีโอน่ามายังห้องรับแขกเขาวางขนมพายไว้บนโต๊ะ และนั่งบนโซฟายาวท่าทางสบายในขณะที่ทรีโอน่านั่งบนโซฟายาวตัวเดียวกันกับเขา
ทรีโอน่าสังเกตเห็นว่าเดรโกมองดูเวลาครั้งสองครั้งแล้วตั้งแต่พาเธอเดินเข้ามายังห้องรับแขก
“ว่าแต่เธอจะออกไปข้างนอกกันเหรอ “
ทรีโอน่าถามเสียงใส และยิ้มอย่างเปิดเผย
“อ้อใช่แล้วพวกเราจะออกไปหาซื้อของกันน่ะในครัวแทบจะไม่มีอะไรกินกันเลย ฉันกับ เกรนเจอร์นี่เกือบตีกันตายเพราะเรื่องนี้อยู่แล้ว”
เดรโกตอบอย่างเซ็งๆแต่เขาก็ฉลาดพอที่จะเลือกพูดความจริงเป็นบางเรื่องแต่ก็ไม่พยายามที่จะขยายความชวนให้น่าสงสัย ทรีโอน่ามองสำรวจภายในบ้านก่อนเอ่ยถามเดรโกในสิ่งที่เธอสงสัย
“ขอโทษนะเดรโกพวกเธอมากันแค่สองคนเองน่ะเหรอ “
เดรโกพยักหน้า
“อือใช่ พวกเรามากันแค่นี้ ทำไมเหรอ “
เขามองดูใบหน้าสวยงามของทรีโอน่าอย่างพิจารณาผู้หญิงแบบนี้ต่างหากที่ผู้ชายทุกคนต่างปราถนาและต้องการ แต่แปลกสำหรับเขา ที่เขาชอบผู้หญิงอีกแบบ แบบที่ดื้อรั้นนิดๆมีความคิดเป็นของตนเอง และไม่เสแสร้ง
“อ๊า เออ พวกเธอสองคนเป็นแฟนกัน เหรอ”ในที่สุดทรีโอน่าก็โพล่งคำพูดออกมา เธอรู้สึกเก้อกระดาก และรู้สึกขัดใจตัวเอง ที่ไม่สามารถควบคุมอารมณ์ของเธอได้
เมื่อทรีโอน่าโพล่งคำพูดออกมา โดยที่เดรโกเองก็แทบจะไม่ทันได้ตั้งตัว เขาอ้าปากค้างก่อนหัวเราะออกมาเล็กน้อย
“ห๋า ฉัน กับยายบ๊องนั่นน่ะ ทรีโอน่า เธอลืมไปได้เลย ฉันคงไม่บื้อเป็นแฟนกับยายหนอนหนังสือ หรือยายขี้เหร่ นั่นแน่” และก่อนที่ทรีโอน่าจะตอบกลับด้วยความดีใจมีเสียงอีกหนึ่งเสียงที่พูดแทรกขึ้นมาเสียก่อนว่า
“นายไม่ต้องห่วงเลยเดรโก มัลฟอย เพราะฉันเองก็ไม่ตาต่ำที่จะไปควงกับเฟเร็ตจอมงี่เง่า ขี้วีน ขี้โอ่แบบนายเหมือนกัน ” ... เฮอร์ไมโอนี่หันกลับไปมองคนทีปรามาสเธอ แล้วเขาก็นั่งทำหน้าโกรธเธออยู่ตรงนั้น เช่นเดียวกัน...
_____________________________________________________________________________
หลังจากใช้เวลานานหลายนาทีในการนอนอ่านหนังสืออยุ่บนเตียง เฮอร์ไมโอนี่คิดว่าคงเป็นการเพียงพอแล้วที่จะแกล้งเดรโกให้คอยเธออย่างนี้ เธอจัดชุดให้เข้าที่ก่อนเจะคว้าเสื้อคลุมขึ้นมาใส่ แล้วเดินลงมายังชั้นล่าง ที่นั่น เธอได้ยินเสียงคนพูดกันอยู่ที่ห้องรับแขก เธอเดินลงมาเพื่อดูว่าใครกันที่อยู่คุยกับ เดรโก แล้วเธอก็รู้ว่าเป็นใคร และพร้อมกับทันที่ได้ยินประโยคสุดท้ายที่เดรโกพูดถึงเธอ นั่นมันทำให้เธอถึงกับก้าวขาไม่ออก ใบหน้าของเธอชาจนดูเหมือนว่ามีใครมาตบที่หน้าซ้อนกันสิบหน เฮอร์ไมโอนี่ขยับตัวเดินเข้าไปหาพวกเขา ซึ่งยังไม่มีทีท่าว่าจะมีใครได้ทันเห็นเธอ และแทบจะทันทีที่เดรโกพูดจบเด็กสาวจึงพูดสวนออกไป ในทันที
“นายไม่ต้องห่วงเลยเดรโก มัลฟอย เพราะฉันเองก็ไม่ตาต่ำที่จะไปควงกับเฟเร็ตจอมงี่เง่า ขี้วีน ขี้โอ่แบบนายเหมือนกัน ”
เฮอร์ไมโอนี่เชิดหน้าอย่างดื้อรั้นและพูดต่อโดยที่ไม่แยแสว่าใครจะอยู่ที่ตรงนั้นบ้าง
“ว่าแต่ นายเถอะ พร้อมหรือยังที่จะไปกับยายขึ้เหร่อย่างฉัน พ่อเฟเร็ตงี่เง่า”
เธอถามและส่งรอยยิ้มที่เหี้ยมเกรียม และ มองไปที่หน้าที่เริ่มหมดความอดทนของเดรโก
“ฉันพร้อมตั้งแต่....” เขาหยุดไปแล้วมองเธออย่างสำรวจเล็กน้อย
“เอาละ เรามาพูดเรื่องที่ฉันต้องรอเธอมากกว่า2 ชั่วโมงที่แล้วกันก่อน! ข้อแรก เธอทำให้ฉันต้องตื่นขึ้นมาด้วยเสียงร้องตะโกนเหมือนกับมีคนจะตาย, จากนั้นก็ไม่ยอมให้ฉันกลับไปนอนต่อเพราะอยากให้ฉันไปซื้อของเป็นเพื่อนเธอที่ร้านขายของชำ, และเธอก็ยังให้ฉันรอตั้งนาน, และตอนนี้เธอทักทายฉันพร้อมกับรอยยิ้มอันแสนร้ายกาจของเธอต่อหน้าทรีโอน่าอีก มันหมายความว่ายังไงไม่ทราบ!” เขาเสียงดังว่าเธอ
เฮอร์ไมโอนียักไหล่เธอไม่สนใจว่าเขาดูโกรธเธอมากในตอนนี้ เพราะตอนนี้เธอเองก็โกรธเขาเสียจนหน้ามืดไปแล้วเหมือนกันกับคำพูดอันยโสโอหังของเขา
“ข้อแรก ฉันไม่ได้ร้องตะโกนเหมือนกับมีคนจะตายซะหน่อย! และเหตุผลเดียวที่ทำให้ฉันร้องก็คือการที่เธอเอาถังใส่น้ำแข็งมากเทใส่หัวฉัน! ข้อที่สอง คือเราควรที่จะไปซื้อของด้วยกันเพราะฉันไม่ใช่ทาสเธอ ข้อที่สาม ฉันไม่ได้ปล่อยให้นายรอนาน! ฉันสายแค่ 20 นาทีเท่านั้นเอง!”
“25 นาที!” เขาสวนกลับเหมือนไม่ยอมให้กัน
“สายแค่ 25 นาที! นายทำยังกับว่าโลกจะแตกงั๊นแหล่ะ! มันไม่ใช่ความผิดของฉัน ฉันต้องเตรียมความพร้อม!” เธอให้เหตุผล
“อะไรที่เธอต้องเตรียมความพร้อม? เธออาบน้ำ มันไม่จำเป็นต้องใช้เวลาถึง 2 ชั่วโมง! และเสื้อผ้าที่ใส่ก็ทำเหมือนกับว่าจะไปงานเลี้ยง! ทำไมไม่แต่งตัวง่ายๆ เสื้อเชิ๊ต กางเกงขาสั้น! อะไรที่ทำให้เธอต้องแต่งตัวขนาดนั้น!” เขาพูดอย่างสงสัยและเหล่ตามองเธออย่างไม่ค่อยพอใจ
“อ๊ะ! ขอโทษก็ฉันต้องการดูดี--”เฮอร์ไมโอนี่ยังคงลอยหน้าลอยตาย้อนเขากลับอย่างดุเดือดเช่นกัน
“ดูดี? เพื่ออะไร? มันเพียงแค่ร้านขายของชำ!”เดรโกแหกปากตะโกนขึ้นมาอย่างเดือดดาล
“นายเป็นผู้ชายจะไปรู้อะไรเล่า! ” เธอพูดด้วยท่าทางแกมโกรธ แกมอายใบหน้าขึ้นเป็นสีจัด
“เธอว่าอะไรน่ะ? เธอคงไม่อยากให้ฉันเป็นผู้หญิงหรอกน่ะ? ฉันไม่อยากเป็นไก่ชนหรอก” เขาตอบโต้เธออีก
“ถ้านาย
เดรโกเดินชนเฮอร์ไมโอนี่อย่างจังเมื่อเธอหยุดเดินแบบกะทันหัน เขาเตรียมอ้าปากที่จะต่อว่าเธอแต่เขาก็หุบปากลงในทันที เมื่อเด็กสาวอุทานชื่อของผู้มาเยือนคนใหม่ราวกับเจอบุคคลที่ไม่คาดฝัน
“เฮ้ย รอน”
ตัวอย่างตอนต่อไป
ตอนที่ 5
“ลูกค้าทุกท่านโปรดทราบ” เสียงจากอินเตอร์คอมดังขึ้น
“อย่าเข้ามาน่ะ! ” เดรโกตะโกนขณะที่หันมองไปรอบๆอย่างหวาดกลัว และพยายามที่จะหาที่มาของเสียงนั้น นี่เองที่ทำให้พวกมักเกิ้ลที่อยู่รอบๆเขาตกใจและรีบวิ่งออกไปด้วยความหวาดกลัว
ความคิดเห็น