คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 2: จุมพิตเธอ...กลางสายฝน...ปนความหนาว
Cheapter 2 : จุมพิตเธอ...กลางสายฝน...ปนความหนาว
นางนาร์ซีสซา มัลฟอย ยืนอยู่หน้าประตูร้าน หลังจากเอ่ยปรามบุตรชาย เธอหันกลับไปมองพนักงานในร้าน แล้วยิ้มให้พวกเขาเหมือนรู้จักกันมานานหลายปีไม่ใช่เพียงนาทีสองนาที มัลฟอยเงยหน้าขึ้นสบตามารดาแวบหนึ่งเหมือนไม่ใส่ใจ ก่อนตวัดสายตาที่เย็นชาหันมาสนใจเด็กสาวที่หยิ่งผยองตรงหน้าเหมือนเดิม นางมัลฟอย ขยับตัวอย่างอึดอัดแววขุ่นเคืองสาดประกายแรงกล้าออกจากแววตาคู่นั้น สักพักจึงค่อยถอนใจยาวเมื่อเห็นท่าทีเฉยชาของผู้เป็นบุตรชาย เธอจึงเดินตรงมาหาเด็กหนุ่มที่เจ้าอารมณ์แล้วโน้มหน้าเข้าใกล้ ลดระดับเสียงให้ต่ำลงเหมือนไม่ต้องการให้ใครได้ยิน แล้วกระซิบ
“เรามีเรื่องสำคัญกว่าเรื่องนี้นะ เดรโก”
ถึงแม้ มัลฟอยจะรับฟังแต่เขาก็ยังไม่ละสายตาไปจากเฮอร์ไมโอนี่ แววตาแข็งกร้าวของเขายังคงเดิม เพียงแต่แรงบีบที่ข้อมือของเขาเริ่มคลายลงบ้าง แต่ก็ยังขืนตัวเธอเอาไว้อยู่ มัลฟอยยื่นหน้ามาเกือบใกล้เธอริมฝีปากซีดเซียวของเขาจรดกับริมหูของเฮอร์ไมโอนี่ เด็กสาวสะดุ้งตื่นตระหนกเมื่อได้ยินเสียงแข็งกระด้างของมัลฟอย
“วันนี้เธอรอด เกรนเจอร์ แต่ไม่รอดตลอดไปหรอกนะ ระวังตัวเองไว้ให้ดีเถอะ แล้วเจอกัน ยายเลือดสีโคลนโสโครก”
คำสุดท้าย มัลฟอยคำรามเสียงกร้าวพร้อมกับที่เขาผลักเด็กสาวออกไปให้พ้นๆตัว แล้วจึงเดินตามผู้เป็นมารดาไปยังโต๊ะด้านในสุดที่มีกลุ่มชายหญิงวัยรุ่นนั่งอยู่ พร้อมๆกับที่คนของร้านที่จับตัวรอนเอาไว้ในตอนแรก ค่อยคลายแขนที่จับเขาเอาไว้ รอนรีบสลัดแขนของเขาออกจากคนพวกนั้น แล้ววิ่งไปหาเฮอร์ไมโอนี่ด้วยความเป็นห่วงปนโมโห
“เธอเป็นอะไรหรือเปล่าเฮอร์ไมโอนี่”
เฮอร์ไมโอนี่สูดลมหายใจเข้าไปลึกๆพยายามอย่างยิ่งเพื่อให้ตัวเองสงบลงและพยายามที่จะหยุดคิดถึงเหตุการณ์ที่เพิ่งจบไปเมื่อกี้ ช่วงเวลาหนึ่งเธอฉุกคิดขึ้นมาได้ว่า มันคงเป็นไปไม่ได้ที่จะให้ลืมเรื่องแย่ๆในวันนี้ได้ลง เธอพยายามยิ้มแต่ก็ดูเหมือนฝืนเต็มที
“ฉันโอเค แล้วเธอล่ะ”
“ฉันไม่เป็นไรหรอก แต่ข้อมือเธอเป็นรอยช้ำเลยนะ แน่ใจเหรอว่าไม่เป็นอะไร”
รอนพูด แล้วมือใหญ่หนาของเขา ดึงข้อมือของเฮอร์ไมโอนี่ ขึ้นมาสำรวจอย่างเบามือเพราะกลัวเธอเจ็บ เขาเม้มริมฝีปากแน่นด้วยความโมโหปนกังวลเมื่อได้เห็นรอยช้ำรอบๆข้อมือทั้งสองของเธออย่างชัดเจน
“แน่ใจสิ ไม่เป็นไรหรอกรอน”
เฮอร์ไมโอนี่ดึงข้อมือของเธอออกมาจากรอน แล้วรีบดึงแขนเสื้อให้ยาวมาปิดรอยช้ำเอาไว้อย่างมิดชิด เนวิลล์และแคทเธอลีนเดินตามมาสมทบ เฮอร์ไมโอนี่สังเกตุเห็นว่าแคทเธอลีนตัวสั่นเล็กน้อย
“ฉันว่าเราออกไปจากที่นี่กันก่อนเถอะ” เนวิลล์ร้องบอกทุกคน รอนพยักหน้าเห็นด้วย ส่วนเฮอร์ไมโอนี่ดึงแคทเธอลีนมาประคองไว้ แล้วเดินตามเนวิลล์และรอนที่เดินออกนอกร้านในทันที
************************************************************
แดดตอนเที่ยงวันที่ร้อนจัด ตอนนี้กลับเปลี่ยนไปจากเดิม เมื่อพวกของเฮอร์ไมโอนี่ห่างไกลจากร้านอาหารนั้นพอสมควร เมฆลูกใหญ่ทะมึนก็เคลื่อนตัวเข้าบดบังดวงอาทิตย์ไว้ ให้ประกายแสงที่จ้านั่นอ่อนลง พร้อมลมที่กรรโชกวูบดูน่ากลัวว่าคนจะปลิวตามไปด้วย
“สงสัยฝนจะตก” รอนแหงนคอมองดูท้องฟ้าที่มืดมิดชั่วครู่ ให้นึกถึงเมื่อเที่ยงวันที่ร้อนตับแทบแล่บ อากาศของพวกมักเกิ้ลช่างปรวนแปรจริงๆ เขาคิด แล้วหันกลับมาดูเพื่อนๆที่ตามเขาออกมาสมทบ ทีละคนสองคน ตอนนี้พวกเขาเดินมาหยุดอยู่หน้าร้านขายของชำ ใกล้ๆกับร้านอาหารที่เกิดเรื่อง ถึงแม้ว่าภายนอกร้านจะอึมครึมเพราะพายุฝน แต่ภายในจิตใจของแต่ละคนกลับรู้สึกดี ปลอดโปร่งโล่งสบายมากกว่าตอนที่อยู่ภายในร้านมากนัก เฮอร์ไมโอนี่รีบกล่าวขอโทษทุกคนทันทีเมื่อออกมานอกร้านแล้ว
“ขอโทษนะทุกคน พวกเธอเลยหมดสนุกกันเลย” เฮอร์ไมโอนี่พูดเสียงพึมพำ
“ใช่ความผิดเธอที่ไหนเล่า เฮอร์ไมโอนี่” แคทเธอลีนจับมือเธอบีบเบาๆอย่างปลอบโยน
“นั่นสิ ต้องโทษไอ้หมาบ้านั่นมากกว่าตามมากัดถึงโลกมักเกิ้ลเลย”
รอนกระชากเสียงอย่างโมโหจากนั้นดูเหมือนเขาจะควบคุมคัวเองได้อีกครั้งแต่ถึงยังงั้นก็ยังคงความรู้สึกได้ว่าเขายังโมโหอยู่ดี
“อย่างงั้นวันนี้ พอแค่นี้ก่อนก็แล้วกัน” แคทเธอลีนออกความคิดเห็นเฮอร์ไมโอนี่พยักหน้ารับเงียบๆสายตาของเฮอร์ไมโอนี่มองไปที่เนวิลล์ที่เห็นได้ชัดว่าหน้าเศร้ากับคำพูดนั้น แต่ก็ยิ้มออกมาได้ในที่สุด เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มให้กำลังใจเมื่อเนวิลล์หันมาสบตากับเธอ ทำไมเธอจะไม่รู้ว่าเนวิลล์รู้สึกยังไง ครั้งนี้เป็นเดทแรกของเขาเสียด้วย แต่กลับต้องมาพังเพราะคนๆเดียวแท้ๆ
“ก็ดี ฉันก็หมดอารมณ์เที่ยวต่อแล้วเหมือนกันตั้งแต่เห็นหน้าไอ้ซีดมัลฟอยนั่นแล้ว “รอนกล่าวสำทับอย่างเซ็งๆ
“ว่าแต่เธอจะกลับยังไงเหรอ แคทเธอลีน” เฮอร์ไมโอนี่รีบถาม
“เธอไม่ต้องเป็นห่วงฉันหรอกเฮอร์ไมโอนี่ฉันกลับเองได้”
เนวิลล์ที่นิ่งเงียบมานาน อ้ำๆอึ้งๆ รีบอาสาอย่างไม่ค่อยจะแน่ใจนัก
“เออ ...แคทเธอลีน ฉันไปส่งเธอนะ” เขารีบเบือนหน้าหลบสายตาของแคทเธอลีน เมื่อเธอหันมาหาเขา เนวิลล์ดัดข้อนิ้วตนเองด้วยอาการหงุดหงิด กระวนกระวายใจ เขากลัว กลัวเหลือเกินว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในวันนี้จะทำให้เขากับแคทเธอลีนเปลี่ยนไป
เฮอร์ไมโอนี่ฉีกยิ้ม
“ดีสิเนวิลล์ งั้นเธอไปส่งแคทเธอลีนก็แล้วกันนะ”
แคทเธอลีนไม่ได้พูดปฎิเสธการไปส่งของเนวิลล์ นั่นเป็นสัญญาณที่ดี เฮอร์ไมโอนี่คิด แคทเธอลีนหันมายิ้มให้เฮอร์ไมโอนี่แล้วบอกลา
“งั้นฉัน กลับก่อนนะแล้วเจอกันที่ฮอกวอตส์ บายจ๊า”
“บายเฮอร์ไมโอนี่ บายรอน”เนวิลล์โบกมือให้เฮอร์ไมโอนี่และรอนก่อนเดินตามแคทเธอลีนไปติดๆ รอนและเฮอร์ไมโอนี่มองตามทั้งคู่เดินไปจนลับสายตารอนหันมาหาเพื่อนสาวแล้วบุ้ยใบ้ไปที่ป้ายรถเมล์
“ฉันไปส่งเธอนะ เฮอร์ไมโอนี่”
“ไม่เป็นไรหรอกรอน “ เธอรีบตอบกลับมา ”เธอไปเถอะฉันว่าจะแวะไปซื้อหนังสือแถวนี้อ่านก่อนสักสองสามเล่มแล้วค่อยเข้าบ้านนะ”
“เอางั้นเหรอ”
รอนตอบหลังจากนิ่งคิด เขายักไหล่เล็กน้อย
“โอเค..งั้น ระวังตัวด้วยล่ะ แล้วเจอกันที่ชานชาลาที่เก่าแระกัน”
เฮอร์ไมโอนี่โบกมือลารอนแล้วมองดูเขาเดินจากไปเป็นคนสุดท้ายเธอดูนาฬิกาเพื่อดูเวลาทำให้เห็นรอยช้ำที่ข้อมือได้ชัดเจนเด็กสาวชั่งใจสักครู่ก่อนหันหลังแล้วเดินทอดน่องไปยังฝูงชนเพื่อข้ามถนนไปอีกฝากหนึ่งของถนนอย่างรวดเร็ว
วินเวิร์ด พุ่งสายตาจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของเดรโก มัลฟอย ทว่าดวงตาคู่นั้นก็ก็จ้องตอบกลับอย่างแข็งกร้าวเช่นกัน วินเวิร์ดมองดูเด็กหนุ่มนัยน์ตาซีดเจ้าอารมณ์ที่อยู่เบื้องหน้าเขาอย่างหงุดหงิดจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทำให้เขาตระหนักได้ถึงอารมณ์ของเดรโก มัลฟอยเหมือนพายุคลั่ง และพลังพิโรธของท้องทะเลเมื่อพัดผ่านไปที่ใดมันจะทำลายทุกสิ่งที่ขวางหน้าให้พินาศได้โดยทันที
ที่จริงเรื่องนี้ไม่ได้เกี่ยวกับเขาสักนิดแต่สิ่งที่ทำให้เขารู้สึกอยากตะบันหน้าเด็กหนุ่มแสนยียวนคนนี้เสียเหลือเกิน คือเรื่องหญิงสาวผมสีน้ำตาลคนนั้นต่างหาก คนอย่างเขาไม่เคยรังแกผู้หญิง และไม่คิดจะทำให้ผู้หญิงเจ็บ จริงอยู่ถึงเขาจะเป็นคนเย็นชา ไร้หัวใจแต่เขาก็ขึ้นชื่อได้ว่าเป็นสุภาพบุรุษคนหนึ่งของเดิร์มสแตรง เมื่อเขาเห็นผู้หญิงถูกรังแกมันทำให้เขาเจ็บ เขาเกือบลุกขึ้นแล้วเข้าไปขวางแล้วเชียวถ้าดอนไม่ดึงเขาลงมานั่งแล้วกระซิบเตือนเรื่องบางเรื่องเสียก่อนทำให้เขาสงบลงได้
ร่างเล็กๆที่ถูกจับไว้แน่นด้วยมืออันทรงพลังของมัลฟอย คงทำให้เธอเจ็บ จมูกรั้นๆเชิดๆนั้นรวมทั้ง สีหน้าเด็ดเดี่ยวของเธอที่กลั้นความเจ็บปวดเอาไว้ ทำให้วินเวิร์ดรู้สึกแปลกๆในใจ เขาชอบเธอเหรอ วินเวิร์ดคิด บ้าสิ ...เป็นไปไม่ได้ เขาไม่ได้ชอบเธอ เพียงแต่ .....ชื่นชมและรู้สึกถึงความเข้มแข็งเด็ดเดี่ยวของเธอ ผู้หญิงแบบนี้หาได้ยาก พอๆกับหาผู้หญิงที่ชอบชายตาให้เขานั่นง่ายและดูดาษดื่น วินเวิร์ดรู้สึกโล่งใจที่เขาคง....หาสาเหตุได้แล้วว่าอะไรทำให้เขารู้สึกแปลกๆกับเด็กผู้หญิงคนนั้น
มัลฟอยยืนจ้องหน้าวินเวิร์ดเขม็ง ประกายตาที่สาดกระทบใบหน้ามัลฟอยแฝงความสงสัยเปี่ยมล้นชายหนุ่มตรงหน้าแสดงสีหน้าเหมือนไม่พอใจเขา แต่นั่นเขาไม่สนใจหรอกเขาสนใจแต่เพียงว่าเด็กหนุ่มคนนี้มีความสำคัญแค่ไหน เนื่องจากบิดาของเขาสั่งการให้มารดาของเขาที่แทบจะไม่สุงสิงหรือออกนอกอาณาเขตของบ้านไปไหนเลยแต่กลับต้องมารับชายหนุ่มแปลกหน้าคนนี้ด้วยตัวเอง ที่บ้านดูวุ่นวายกันใหญ่กับการต้อนรับชายหนุ่มคนนี้ นั่นมันทำให้เขาอยากเจอและเป็นสิ่งแรกที่ทำให้เขามาที่นี่ ในโลกมักเกิ้ลแสนสกปรกแห่งนี้ เมื่อมาเจอกัน อีกหนึ่งความคิดที่พุ่งเข้ามา คือความไม่ชอบหน้าและความเกลียดชัง มัลฟอยรู้สึกถึงหัวใจเขาที่กระตุกวูบอย่างไม่มีเหตุผล
มัลฟอยไม่ได้รู้เลยว่าเด็กหนุ่มตรงหน้านี้ ต่อไปจะทำให้หัวใจของเขา แทบจะถูกดึงออกไปจากร่าง เหมือนตายทั้งเป็น
อมาธาร์ เมอเร่ เพิ่งเห็นเดรโก มัลฟอย ถนัดตาขึ้นเมื่อเขาเดินอาดๆเข้ามาหา พร้อมคุณนายมัลฟอย ผมสีบรอนส์เงิน ที่ปรกหน้าผากใบหน้าสีขาวซีด และดวงตาเย็นชาทำให้เขาน่าดูขึ้นอย่างมากมาย และอมาธา เองก็ยอมรับว่าเธอชอบคนผมบรอนด์ ซึ่งทำให้เขาดูน่าทึ่งทีเดียว
และความจริงข้อนี้ ทำให้เธอรู้สึกได้ถึงใบหน้าที่ร้อนผ่าวยามที่เธอจ้องมองเขา ถ้าพูดถึงปฎิกิริยาทางเคมีที่เกิดขึ้นกับเธอนี่เป็นครั้งที่สอง นอกจากวินเวิร์ด ที่ทำให้เธอใจเต้นแรง ยามที่มองจ้องสบตาของเขา
เดรโก มัลฟอย และวินเวิร์ด เป็นความเหมือนที่แตกต่าง ดวงตาทั้งคู่เหมือนกัน เย็นชาและแข็งกระด้างผิดกันแต่เพียง วินเวิร์ดจะดูสุขุมและเย็นชาลึกลับ แต่เดรโก มัลฟอย ไม่ใช่อย่างนั้น เขาเป็นคนหนุ่มที่เลือดร้อน เจ้าเล่ห์ ความดิบและเถื่อนของเขาดูเป็นเสน่ห์อย่างหนึ่ง ซึ่งอมาธา กลับชื่นชอบ และยิ่งเมื่อเขาชายตามองเธอและยิ้มให้สายตาที่แข็งกระด้างกลับระยิบระยับดูเจ้าเล่ห์และรอยยิ้มที่บาดใจนั้นทำให้เธอแทบคลั่ง
“ขอต้อนรับจ้า วินเวิร์ด เรื่องเมื่อกี้คงไม่ทำให้พวกเธอตกใจกันหรอกนะ”
นางมัลฟอยพูดทำลายความเงียบที่ปกคลุมความคิดของพวกเขา นางหันมาทางอมาธา แล้วยิ้มให้อย่างอบอุ่น
“พ่อหนูเป็นยังไงบ้างจ๊ะ อมาธา คงวุ่นน่าดูเลยนะ เป็นถึงหัวหน้ากองเวทมนต์แล้วนี่”
อมาธาก้มศรีษะแล้วยิ้มเป็นการตอบรับ
“พ่อสบายดีค่ะ ยังฝากความคิดถึงมาให้คุณลุงกับคุณป้าด้วย”
“เหรอจ๊ะ ฉันกับคุณลูเซียสยังคุยกันเลยว่าจะหาโอกาสไปเยี่ยมพ่อเธอที่กระทรวงเวทมนต์อยู่เลยเชียว” นางมัลฟอยยิ้มกว้างให้อมาธา และคงจะมีการพูดคุยกันมากกว่านี้ถ้าไม่เพราะลูกชายสุดห่ามของนางทำน้ำเสียงไม่พอใจอยู่ข้างๆเสียก่อน
มัลฟอยมองดูเหตุการณ์ตรงหน้าสักครู่ เขาถอนหายใจแรงๆอย่างเหลืออดแล้วอยู่ๆมัลฟอยก็พูดแทรกขึ้นมาอย่างหงุดหงิด
“แม่ฮะ ถ้าแม่ยังอยากจะคุยกันที่นี่ งั้นผมกลับก่อนนะฮะ เบื่อจะตายอยู่แล้ว”
“เดรโก”มัลฟอยถือโอกาสที่นางมัลฟอยทักท้วงสาวเท้าพรวดเดียวออกจากโต๊ะตัวนั้นแล้วเดินออก
ไปนอกร้านทันทีโดยไม่หันกลับมามองอีกเลย
นางมัลฟอยส่ายหน้าอย่างระอากับพฤติกรรมของมัลฟอยเธอพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบเป็นปกติ
“ลูกชายป้าก็อย่างงี้แหละ ขี้หงุดหงิด อย่าถือสาเลยนะ กลับบ้านกันเถอะจ๊ะ คุณลูเซียสคงดีใจที่จะได้เจอเธอนะวินเวิร์ด เขารอเธออยู่ที่บ้านแนะ”
ดอนเหลือบตามองดูวินเวิร์ดอย่างเห็นใจที่จะต้องไปอยู่บ้านตระกูลมัลฟอยกับเด็กเจ้าอารมณ์อย่าง เดรโก มัลฟอย แต่สำหรับเพื่อนสาวของเขา เขายิ้มนิดๆเมื่อสังเกตเห็นหน้าแดงๆของอมาธ่าที่แอบลอบมอง มัลฟอยก่อนที่มัลฟอยจะเดินออกไป ทำให้เขาพอรู้ว่าเธอคิดยังไงกับคนๆนี้ เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นปฎิกิริยาแบบนี้กับเพื่อนสาว โดยทั่วไป อมาธาชอบวินเวิร์ดและนั้นเป็นความจริง แต่ตอนนี้ เขาไม่แน่ใจ ..หรือว่า วินเวิร์ดจะมีคู่แข่งที่สมน้ำสมเนื้อเสียแล้วล่ะ ก็สมควรหรอก หน้าตาดูหล่อเหลา หุ่นสูงใหญ่ สะอาดสะอ้านแบบนี้ เป็นสาวๆที่ไหนก็ใจละลาย เขาเริ่มรู้สึกสนุกเมื่อคิดถึงเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้นต่อไปในอนาคต
ดอนขยับลุกขึ้นแล้วก้มศีรษะ ให้นางมัลฟอยเล็กน้อยก่อนเอ่ยขอตัว
“งั้นผมขอตัวกลับก่อนนะฮะ”
วินเวิร์ดเลิกคิ้วเล็กน้อยก่อนเอ่ยปากถาม
“นายไม่ไปกับเราด้วยเหรอดอน”
ดอนทำสีหน้ากวนๆนั่นเป็นเอกลักษณ์เฉพาะของเขา ถ้าเป็นคนอื่นอาจจะไม่พอใจแต่สำหรับวินเวิร์ดนั่นเขารู้ดี
“ไม่หรอก นายก็รู้ว่าเราไม่ชอบอยู่ที่ไหนนานๆ แล้วเจอกันที่สถานีรถไฟฉันอาจจะไปส่งนายด้วย แล้วจะเลยไปที่เดิร์มสแตรงเลย”
วินเวิร์ดพยักหน้ารับแล้วตบบ่าดอนเบาๆ
“ได้แล้วเจอกัน”
เมื่อดอนออกไปแล้วนางมัลฟอยจึงสั่งให้คนในร้านช่วยยกข้าวของเครื่องใช้ของวินเวิร์ดและอมาธาเอาไปไว้ที่หน้าเตาผิงเพราะเธอจะใช้ผงฟูลหายตัวเข้าไป
“อมาธาหนูคงต้องไปกับฉัน” นางมัลฟอยโอบบ่าอมาธาแล้วดึงมากอดเบาๆอย่างเอ็นดู
“คงต้องรบกวนคุณป้าจนกว่า ฮอกวอดส์ จะเปิดแล้วล่ะค่ะ”
น้ำเสียงอ้อนๆของอมาธาทำให้นางมัลฟอยหัวเราะอย่างอารณ์ดีเธอรู้สึกถูกชะตากับเด็กผู้หญิงคนนี้เสียจริงๆถ้าเดรโกจะสนใจเด็กผู้หญิงคนนี้มันคงทำให้เธอมีความสุข แต่นางมัลฟอยไม่ได้รับรู้เลยว่าความสุขของนางกำลังจะนำความทุกข์ให้กับบุตรชายคนเดียวของนางเอง
“ยินดีเสมอ สำหรับหนูจ้า อมาธา”นางมัลฟอยพูดพร้อมกับจูงมืออมาธาเดินตามนางไป
********************************************
“ผมกลับมาแล้วฮะ” เสียงห้วนๆของรอนดังขึ้น เรียกให้นางวิสลี่ย์หันหน้ามาตามเสียงนั้นด้วยสีหน้าบูดบึ้ง รอนเดินเข้ามายังห้องรับแขกอย่างเซ็งๆแล้วทรุดตัวลงนั่งอย่างเหนื่อยแรงปากก็ยังพูดต่อโดยไม่ได้สังเกตเห็นใบหน้าของผู้เป็นมารดา
“ทำอะไรให้ผมกินหน่อยสิฮะแม่ผมหิวแล้ว”
รอนเหลือบตามองจินนี่ที่นั่งก้มหน้าบนโซฟาฝั่งตรงข้ามสีหน้าดูเธออารมณ์ไม่ดีนัก
“ว่าไงจินนี่น้องรักนั่งหน้าบึ้งเชียวทะเลาะกับใครมาอีกล่ะ”
จินนี่นิ่งเงียบไม่ตอบเม้มปากแน่นทำให้รอนเริ่มรู้สึกผิดปกติ รอนหันกลับมาดูมารดาเพื่อสอบถามแต่เมื่อเห็นนางวิสลี่ส์มองจินนี่ด้วยสายตาโมโหทำให้รอนอึ้งไป
รอนขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนถามมารดาอย่างหวาดๆ
“มีอะไรกันเหรอฮะแม่”
นางวิสลี่ย์หันไปทางรอนแล้วพยักหน้าไปทางจินนี่
“ก็ถามน้องสาวลูกดูเองสิว่าทำอะไรไว้”
“มีอะไรจินนี่..”รอนหันไปทางจินนี่ แล้วถามแต่ยังไม่ทันพูดจบ จินนี่ก็ผุดลุกขึ้นแล้ววิ่งขึ้นไปยังห้องนอนเธอทันที เสียงประตูปิดดังโครมใหญ่ ทำให้รอนถึงกับหน้าเหวอ
“บ้า..ฉิบ ” รอนสบถเสียงดังอย่างหัวเสีย เขาหันกลับมาเพื่อจะถามนางวิสลี่ย์ให้รู้เรื่อง แต่นางวิสลี่ย์ไม่มีอารมณ์จะตอบรอน เพราะเธอยังอยู่ในอารมณ์โกรธอยู่จึงเดินเลี่ยงเข้าห้องครัวไป เพื่อทำอาหารเย็นต่อ รอนชักเริ่มอารมณ์เสียวันนี้เป็นวันอะไรของเขา มีแต่เรื่องทั้งวัน รอนคิดเขาเดินตามนางวิสลี่ย์เข้าไปในครัวแล้วกอดอกมองดูมารดาหยิบนี่จับโน่นอยู่คนเดียวอยู่นานเพื่อรอให้นางวิสลี่ย์พูดก่อน จนในที่สุดรอนก็หมดความอดทน จึงตะโกนถามนางวิสลี่ย์เข้าไปในครัวอย่างเก็บอารมณ์ไม่อยู่เช่นกัน
“แล้วผมจะรู้เรื่องไหมฮะวันนี้”
********************************************
รอนสาวเท้าไปตามระเบียงทางเดินภายในบ้านเขาหยุดหน้าประตูห้องของน้องสาวคนเล็กแล้วเปิดประตูเข้าไปทันทีไม่ทันไรเสียงๆหนึ่ง ก็ดังลอดออกมาจากภายในห้อง
“พี่รอน ไม่มีมารยาทเลยนะที่หลังจะเข้ามาก็หัดเคาะประตูเสียบ้างสิ”
รอนยักไหล่เหมือนไม่สนใจคำต่อว่า
“ปกติก็ไม่เคยเคาะนี่.” เขาพูดเอื่อยๆระหว่างสาวเท้าเข้าห้องด้านใน รอนเคลื่อนตัวมานั่งที่ปลายขอบเตียงของน้องสาวแล้วถามเสียงขึง
“ว่าแต่เราเถอะ ทะเลาะอะไรกับแฮร์รี่เขาอีก เมื่อเช้าเขาอุตส่าห์มาหาเราตั้งแต่เช้า”
จินนี่หน้าบูดเธอรู้ดีว่าแม่คงรายงานเรื่องที่เธอมีปากเสียงกับแฮร์รี่ให้พี่ชายผมแดงเธอรับรู้แล้ว
“พี่รู้ ..นี่แม่คงเล่าให้พี่ฟังแล้วล่ะสิ” จินนี่กระแทกสียงอย่างเบื่อๆ
“จริงหรือเปล่าล่ะ” รอนถามเสียงเข้มแต่ตาจ้องจินนี่เขม็ง
เธอยอมรับว่าเธอหงุดหงิดใส่แฮร์รี่ ตั้งแต่ช่วงบ่ายที่เธอกลับมาแฮร์รี่ก็เอาแต่ซักเธอตลอดว่าหายไปไหนตั้งแต่เช้า เธอออกไปโดยที่ไม่ได้บอกใครไว้นั่นทำให้แม่และแฮร์รี่เป็นห่วง จินนี่ยอมรับว่ามันเป็นความผิดของเธอที่ไม่ได้บอกใครไว้ว่าเธอจะออกไปข้างนอก เพราะพอเธอได้รับจดหมายจากเดรโกที่มีมาถึงเธอ ทำให้เธอดีใจจนลืมตัว ออกมาโดยที่ไม่มีใครรู้แม้กระทั่งรอนที่ยังนอนคุดคู้อยู่ในห้องก็เถอะ
“ฉันไม่ชอบคนจู้จี้ น่ารำคาญนี่นา” จินนี่ทำปากแบะในขณะที่พูดให้รอนฟัง รอนขมวดคิ้วกับน้ำเสียงแปลกๆของจินนี่
“แค่แฮร์รี่ถามนิดถามหน่อยแค่เนี่ยนะ ต้องโกรธเขาด้วยเหรอ เขาเป็นห่วงเธอนะจินนี่ อีกอย่างเขามารอเธอตั้งแต่เช้าก่อนที่พี่จะออกไปหาเฮอร์ไมโอนี่เสียอีก”
รอนติงจินนี่เสียงเบา
“เขาแสดงความเป็นเจ้าของหนูมากไปหนูไม่ชอบนี่”จินนี่ตอบเสียงสะบัด เธออดรำคาญรอนไม่ได้ที่รอนเข้าข้างแฮรร์รี่จนลืมนึกถึงจิตใจเธอ
“แต่เขาเป็นแฟนกับเธอเรื่องนี้เป็นเรื่องจริง จินนี่” รอนตวัดเสียงใส่จินนี่
จินนี่เริ่มหมดความอดทนเมื่อรอนยังเซ้าซี้เธออยู่ในเรื่องของแฮร์รี่
“เป็นแฟนกันแล้วต้องมาคอยมาถามนู่นถามนี่ให้วุ่นวาย ทำยังกับหนูป็นนักโทษ ยังงั้นก็เลิกกันเลยดีกว่า”
เพียงคำพูดที่ไม่ยั้งคิด ที่หลุดออกมาจากปากของจินนี่ ...รอนถึงกับตาโตไม่คิดไม่ฝันว่าจินนี่จะพูดแบบนี้ออกมาได้
“จินนี่ เธอเป็นอะไรของเธอน่ะแค่นี้ก็ต้องโวยวายใส่ด้วยเหรอ พิลึก”
ทั้งจินนี่และรอนเงียบเสียงไปสักครู่ใหญ่ก่อนที่รอนจะเอ่ยปากถามน้องสาวอย่างลองเชิง
“เธอมีคนอื่นแล้วหรือไงถึงพูดว่าจะเลิกกับแฮร์รี่น่ะ”
“ใช่” จินนี่โพล่งออกไปอย่างอัดอั้นใจพูดถึงตอนนี้สีหน้าของจินนี่พลันหมองคล้ำแล้วสลับเป็แดงระเรื่อขึ้นมาเรื่อยๆเธอเบนสายตาหลบสายตาที่จ้องเขม็งของรอน เธอก้มหน้านิ่งสมองกำลังคิดย้อนกลับไปเมื่อช่วงบ่ายบนเตียงกับชายหนุ่มผมบลอนส์ที่แสนเร่าร้อนคนนั้น
*****************************************************
“อย่าเพิ่งบอกใครเรื่องนี้นะจินนี่”เจ้าชายอสูรของเธอพูดกับเธอในขณะที่สองมือของเขาตระกองกอดร่างเปลื่อยเปล่าของเด็กสาวไว้ในวงแขนแข็งแรงนั้นอย่างอ่อนโยน
“ทำไมล่ะเดรโกฉันไม่อยากปิดบังเรื่องของพวกเรานะ”จินนี่ถามเสียงสั่นเครือเหมือนจะร้องไห้ ทำให้ชายหนุ่มกอดกระชับเด็กสาวแน่นเข้าไปอีก
“ฉันรู้แต่ถ้าเราบอกเรื่องที่พวกเราเป็นแฟนกัน ในขณะที่เธอก็ยังเป็นแฟนกับพอตเตอร์อยู่ เธอคิดว่าพ่อแม่เธอจะยินยอมให้เราคบกันอย่างงั้นเหรอ แล้วอีกอย่าง ฉันกลัว จินนี่ ฉันกลัวว่าฉันอาจจะไม่ได้พบกับเธออีก”
คราวนี้จินนี่เงยหน้าขึ้นมามองเดรโกของเธอด้วยแววตาที่มุ่งมั่นขึ้นกว่าเคย
“ฉันไม่ยอมหรอก ฉันรักเธอนะเดรโก”
ชายหนุ่มยิ้มตอบมือของเขาลูบไล้ไปตามใบหน้าสวยงามนั้นอย่างแผ่วเบา
“ก็เพราะยังงี้ฉันถึงให้เธออดทน เพื่อฉัน ฉันจะเป็นคนค่อยๆบอกเรื่องนี้กับพวกเขาเอง”
“แต่” จินนี่พยายามแย้ง เธอขมวดคิ้วด้วยความไม่เข้าใจแต่ก่อนที่เธอจะพูดอะไรออกไปริมฝีปากหนานุ่มของชายหนุ่ม ก็ทาบทับลงบนริมฝีปากแดงระเรื่อนั่นอย่างหนักหน่วง เพียงแค่นี้จินนี่ก็ร่างอ่อนระทวยภายใต้ร่างของชายหนุ่มอย่างง่ายดาย ไม่มีคำพูดอะไรหลุดออกมาจากปากของเธออีก เมื่อชายหนุ่มจูบจนพอใจแล้วจึงผละริมฝีปากออกมาจากเธอ อย่างเชื่องช้า
“เธอต้องเชื่อใจฉันจินนี่ เธอทำได้หรือเปล่า”
“ฉันเชื่อเธอ”จินนี่พูดกระซิบเสียงแผ่ว รับคำเหมือนต้องมนต์ เขาดึงร่างของจินนี่ลงมาที่อ้อมอกอุ่นอีกครั้งอย่างนุ่มนวล
“อีกอย่าง เธอห้ามไปสุงสิงกับไอ้หัวแผลเป็นนั่นให้มันมากนัก”ชายหนุ่มพูดเสียงเครียด แต่รอยยิ้มที่จินนี่มองไมเห็น กลับเต็มเปี่ยมไปด้วยความชั่วร้าย จินนี่หัวเราะคิกคักอยู่ในอ้อมกอดของ มัลฟอยอย่างอารมณ์ดี เพราะเธอคิดว่ามัลฟอยคงหึงเธอกับแฮร์รี่
“ทำไม...เธอหึงฉันล่ะสิ ถ้าเธอไม่อยากให้ฉันไปยุ่งกับพี่แฮร์รี่ ฉันก็จะพยายามเลี่ยงเขาก็แล้วกัน”
มัลฟอยพลิกร่างจินนี่ให้อยู่ภายใต้ร่างของเขาเขาซุกไซ้ไปตามซอกคอของหญิงสาวจนเธอขนลุกเกรียว ตัวสั่นสะท้าน
“เด็กดี..เธอน่ารักมากจินนี่” เขากระซิบ และแล้วพายุสวาทลูกใหม่ก็ดำเนินต่อไปอีกเนินนาน
*****************************************
จินนี่หน้าแดงเมื่อคิดถึงตอนนี้ สิ่งที่มัลฟอยปรนเปรอให้เธอมันทำให้เธอทั้งหวาดกลัวและรู้สึกดีอย่างไม่เคยมีมาก่อน พระเจ้า...มันช่างวิเศษจริงๆ ทำให้เธอแทบขาดใจตายในตอนนั้น ความคิดของจินนี่คงลอยเตลิดเปิดเปิงถ้าไม่มีเสียงตวาดจากรอนเสียก่อน เสียงของรอนแทรกผ่านเข้ามาในหัวของจินนี่ ทำให้จินนี่สะดุ้ง
“จินนี่” รอนถลึงตาใส่จินนี่ เขาไม่รู้ว่าวันนี้จินนี่เป็นบ้าอะไร ถึงได้พูดจาได้ร้ายกาจแบบนี้ จริงอยู่จินนี่เป็นน้องสาวของเขา แต่ถึงยังไงจินนี่ก็ไม่มีเหตุผลเพียงพอที่จะบอกเลิกกับแฮร์รี่เพียงเพราะเรื่องเล็กน้อยแค่นี้ เขาเองไม่ชอบเอาเสียเลยกับปฎิกิริยาของน้องสาว จินนี่ไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน เพราะอะไรถึงทำให้เธอเปลี่ยนไป
“ใช่...เหรอ “ “ เธอพูดอย่างงี้หมายความว่ายังไงจินนี่ เธอคบกับใครอยู่ มัลฟอยเหรอ”
รอนเดาส่งนั่นทำให้จินนี่อ้าปากค้างด้วยความตกใจ ที่จริงเขาไม่คิดจะพูดชื่อนี้ออกไปด้วยซ้ำแต่อารมณ์โกรธที่ยังคุกกรุ่นในวันนี้ของเขาทำให้เขาโพล่งชื่อนี้ออกไปโดยไม่ทันยั้งคิด
“จะบ้าเหรอพี่รอน”จินนี่หน้าตื่นพูดเสียงสั่นอย่างควบคุมไม่อยู่
“ที่ฉันพูดว่าใช่ ฉันหมายถึง...ฉันอาจจะงอแงกับพี่แฮร์รี่มากไปหน่อยก็เท่านั้น” ตอนนี้จินนี่รู้สึกจะปรับสติตัวเองอยู่แล้ว
รอนไม่อยากรู้หรอกว่ามีอะไรเกิดขึ้นระหว่างจินนี่และแฮร์รี่ มันไม่ถูกต้องที่รอนจะไปขุดคุ้ย เรื่องระหว่างพวกเขานั่นเป็นเรื่องที่พวกเขาสองคนต้องเคลียร์กันเอาเอง ...ถึงเขาจะรู้สึกหงุดหงิดไปกับมันโดยที่ไม่รู้ต้นสายปลายเหตุก็ตาม
“รู้ตัวก็ดีแล้ว รีบๆไปคืนดีกับแฮร์รี่เขาเร็วๆล่ะฉันขี้เกียจอดข้าวอดน้ำเป็นเพื่อนเขาเป็นหนที่สอง ที่จริงแล้วถ้าฉันรู้ว่าเธอไม่อยู่บ้านฉันคงลากแฮร์รี่ไปด้วยแล้วจะได้ช่วยกันเลอะฟันหน้าเจ้าหมาบ้านั่นออกเสียหน่อย”
จินนี่หันขวับมามองรอนด้วยความสนใจ อีกครั้ง
“พี่ว่าใครหมาบ้า”
คนเป็นพี่มองหน้านิดหนึ่งก่อนจะพูด
“จะใครก็ไอ้ซีดมัลฟอย นั่นนะสิ”
“พี่เจอ..เดร..เอ้ย..มัลฟอยเหรอ”จินนี่พูดเสียงสั่นเล็กน้อย เธอเงยหน้าขึ้นมาก็ปะทะกับสายตาของรอนที่มองมาก่อนอยู่แล้ว เธอแกล้งฝืนยิ้มให้รอน ซึ่งรอนเองก็ไม่ได้เห็นสิ่งผิดปกติอะไร
“ก็ใช่นะสิ ยังมีเรื่องกับมันมาด้วย”รอนยังคงเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้จินนี่ฟังอย่างเจ็บใจ
“เจ็บใจนักทำอะไรมันไม่ได้เลย เฮอร์ไมโอนี่มัวแต่ห้ามไม่ให้พี่ใช้เวทมนต์อยู่นั่นแหละ พูดถึง เฮอร์ไมโอนี่ไม่รู้ว่าข้อมือเธอเป็นยังไงบ้าง ไอ้หมาบ้านั่นเล่นบีบมือเธอเสียเขียวเชียว ฉันคงต้องส่งนกฮูกไปถามเธอหน่อยแล้วป่านนี้มิบวมแล้วเหรอ”
รอนลุกขึ้นแล้วก้าวเท้ายาวๆออกไปจากห้องของจินนี่เพื่อเข้าห้องตัวเอง ตั้งใจจะส่งจดหมายถึงเพื่อนรักทั้งสองเสียหน่อย
จินนี่นั่งอยู่กับที่กำลังคิดถึงเรื่องมัลฟอย แต่เธอก็ยังไม่วายตะโกนไล่หลังรอนเตือนเรื่องการเตรียมของที่จะเริ่มเรียนเทอมใหม่อีกไม่กี่วันนี้
************************************************
เฮอร์ไมโอนี่กำลังก้มมองดูนางพยาบาลร่างใหญ่พันผ้าก๊อสไปรอบๆข้อมือของเธออย่างระมัดระวัง จนกระทั่งเสร็จ เธอยิ้มอย่างอารมณ์ดีให้เฮอร์ไมโอนิ่ ซึ่งเธอก็ยิ้มตอบ
“เสร็จแล้วจ๊ะ”
“ขอบคุณค่ะป้าเมด” เฮอร์ไมโอนี่ขยับข้อแขนสองสามครั้งและคิดว่าผ้าก๊อสคงไม่หลุดลุ่ยลงมาง่ายๆเธอจึงกระโดดลงจากเตียง แล้วเดินไปหาป้าเมดที่เก็บอุปกรณ์ทำแผลให้เข้าที่
ป้าเมดเงยหน้ามองเฮอร์ไมโอนี่แล้วถามอย่างข้องใจ
“แล้วที่นี้บอกป้าได้หรือยังว่าเกิดอะไรขึ้นกับข้อมือของเธอ”
เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มแหยๆให้กับเพื่อนรักของแม่เธอ ก่อนโกหกไม่เต็มคำ
“อ้อ พอดีหนูเล่นกับเพื่อนแรงไปหน่อยนะค่ะ”
“เด็กวัยรุ่นสมัยนี้แรงเยอะดีเหลือเกิน”ป้าเมดมองหน้าเฮอร์ไมโอนี่นิ่ง เธอยิ้มอย่างรู้ทันแต่ก็ไม่ได้คาดคั้นอะไรเฮอร์ไมโอนี่มากนัก
“หนูไปก่อนนะค่ะป้าเมด”
“หนูกลับบ้านเลยหรือเปล่า”ป้าเมดถามก่อนที่เฮอร์ไมโอนี่จะเดินจากไป
“หนูว่าจะแวะตรงร้านหนังสือหัวมุม ซื้อหนังสือกลับไปสักสองสามเล่มก่อนกลับน่ะค่ะ”เฮอร์ไมโอนี่นึกอยากจะซื้อหนังสือของพวกมักเกิ้ลเอาไปที่ฮอกวอตส์สักสองสามเล่ม เพราะที่ฮอกวอตส์ หนังสือของมักเกิ้ลค่อนข้างหายากสักหน่อย
“ระวังตัวหน่อยนะเฮอร์ไมโอนี่ แล้วนี่ฝนก็ใกล้ตกแล้ว รีบๆซื้อแล้วรีบๆกลับก่อนฝนตกล่ะ” ป้าเมดร้องเตือนก่อนจะหมุนตัวกลับไปประจำตำแหน่งของเธอเอง
“ทราบแล้วค่ะป้าเมด หนูไปก่อนนะค่ะ”
เฮอร์ไมโอนี่เคลื่อนตัวออกมาจากร้านหนังสือฝนก็เริ่มลงเม็ดปรอยๆแล้ว เธอเร่งฝีเท้าเพื่อให้ไปถึงที่ป้ายรถประจำทาง ข้างหน้าโดยเร็ว แต่อากาศเย็นๆเริ่มปะทะร่างบางจนห่อไหล่สะท้าน เธอก้มหน้าลงจรดกับหน้าอกเมื่อลมตีกระทบกับใบหน้าจนเจ็บ ความคิดแรกตอนนี้ของเธอเมื่อกลับถึงบ้านอยู่ที่เตียงนอนอ่อนนุ่มและผ้าห่มผืนโต เฮอร์ไมโอนี่เงยหน้าขึ้นมองป้ายรถประจำทางที่เธอเดินใกล้ถึง เธอชะงักนิดนึงเมื่อเห็นคนที่ออกันแน่นเพื่อหลบลมและฝน เฮอร์ไมโอนี่ถอนหายใจยาวๆอย่างอึดอัด เมื่อตอนนี้ฝนเริ่มลงเม็ดหนาขึ้น ผู้คนเริ่มวิ่งหลบฝนเข้าไปภายในตัวอาคารใกล้เคียง และร้านรวงต่างๆจนแน่นไปหมดและนั่นทำให้เธอตัดสินใจไม่เข้าไปหลบตามร้านเหล่านั้นมันคงทำให้เธอหายใจไม่ออกและรู้สึกอยากอาเจียน เมื่อสูดดมกลิ่นตัวของคนแปลกหน้าเหล่านั้น เธอกวาดตามองชายคาที่เธอพอจะยืนหลบฝนโดยที่ไม่ต้องไปเบียดกับใคร
มุมหนึ่งของร้านขายของเก่ามีชายหนุ่มหญิงสาวคู่หนึ่งกำลังกอดกันอย่างหวานชื่นโดยไม่ใส่ใจกับบรรยากาศรอบตัวนัก และมีอีกคนสองคนที่ยืนหลบฝนข้างๆกัน เฮอร์ไมโอนี่ไม่มีเวลาคิด และเวลาสังเกตนานนักเมื่อฝนเริ่มตกแรงขึ้น เธอรีบวิ่งไปยังที่หมาย ในขณะที่ฝนเริ่มตกหนักขึ้นเรื่อยๆ เธอวิ่งมาหลบฝนได้ทัน แต่กระนั้นเสื้อผ้าของเธอก็ยังคงเปียกอยู่ดี เฮอร์ไมโอนี่มองฝ่าสายฝนออกไปด้านนอกอย่างกังวล ฝนตกหนักจนเธอแทบมองไม่เห็นอะไรเลย เธอคงต้องยืนรออยู่ที่นี่ก่อนจนกว่าฝนจะซาเม็ดลง
ยืนได้สักครู่เฮอร์ไมโอนี่ก็ได้ยินเสียงหอบหายใจหนักๆจากชายหญิงที่ยืนกอดกันอยู่นั้นพร้อมกับเสียงหัวเราะคิกคักของหญิงสาว เฮอร์ไมโอนี่เหลือบสายตาไปทางชายหญิงคู่นั้นสองสามครั้งอย่างนึกตำหนิ แต่ดูเหมือนพวกเขาจะไม่สนใจ เฮอร์ไมโอนี่ไม่รู้ว่าเขาทำอะไรกันแต่เธอไม่กล้าหันไปมองอีกเลยเมื่อได้ยินเสียงครางของทั้งคู่ เฮอร์ไมโอนี่อึดอัด และไม่ใช่เฉพาะแค่เธอเท่านั้นที่รู้สึกอย่างนั้น เพราะมีคนอื่นที่ยืนหลบฝนพร้อมกับเธอก็คงอึดอัดด้วยเหมือนกัน เพราะเฮอร์ไมโอนี่ ได้ยินเสียงสบถด่าของชายแก่คนหนึ่งเบาๆแล้วสักพักเขาคนนั้นก็เดินฝ่าสายฝนออกไปโดยหันมามองชายหญิงคู่นั้นอย่างรังเกียจเฮอร์ไมโอนี่ก็กำลังคิดว่าเธอควรจะฝ่าสายฝนออกไปเลยดีหรือเปล่าเพราะเธอเองก็รู้สึกไม่ดีกับพวกเขาทั้งตู่เหมือนกัน จนกระทั่ง เธอได้ยินเสียงหัวเราะของหญิงสาวและเสียงแหบพล่าของชายหนุ่มก็ตามมา
“พอเถอะ ฉันไม่ไหวแล้ว เราไปหาที่เงียบๆกันดีกว่าที่รัก”
หญิงสาวคนนั้นรีบฉุดมือชายหนุ่มคู่ขาวิ่งฝ่าสายฝนออกไปทันที
เฮอร์ไมโอนี่ถอนหายใจยาวๆอย่างโล่งอก เธอกำลังนึกตำหนิท่าทางของคนทั้งคู่อยู่นิดๆ
“ที่อื่นก็มีเยอะแยะทำไมต้องมาทำอะไรทุเรศๆที่ตรงนี้ด้วยก็ไม่รู้”
เฮอร์ไมโอนี่ชะงักตวามคิด พร้อมความรู้สึกราวถูกจับจ้องของใครบางคนยังความอึดอัดประสานความพรั่นพรึงแปลกๆจนต้องหันหลังขวับกลับไปมอง
ริมฝีปากได้รูปเผยอด้วยความตกใจเมื่อคนตรงหน้าที่เธอเห็นเป็นชายหนุ่มรูปงามที่ใครๆทั่วฮอกวอตส์ต่างก็หลงใหลได้ปลื้ม แต่สำหรับเธอเขากลับเป็นอสรพิษที่เต็มไปด้วยความร้ายกาจและน่ากลัวสำหรับเธอ
ใช่ ร้ายกาจและน่ากลัว และยิ่งเขามองมาที่เธอพร้อมทั้งรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่ผุดมาที่ริมฝีปากได้รูปยิ่งทำให้เธอรู้สึกตัว
“มัลฟอย” เฮอร์ไมโอนี่พูดเสียงแผ่วจนเหมือนกระซิบ
มัลฟอยยืนกอดอกแบบสบายๆเขาจ้องมองมาทางเธอนิ่งและเมื่อเห็นท่าทีที่ตกใจของหญิงสาวทำให้ ปากบางเฉียบเผลอเหยียดยิ้มอย่างเปิดเผยมาทางเธอ
*********************************************
หลังจากที่มัลฟอยเดินหงุดหงิดออกมาจากร้านอาหารนั้น ก็ยังไม่อยากกลับบ้านนักเพราะเขาขี้เกียจต้องมานั่งปั้นหน้ากับแขกคนสำคัญของบิดา เด็กผู้หญิงคนนั้นไม่เท่าไหร่หรอกออกดูน่ารักน่าใคร่เสียด้วยซ้ำ แต่สำหรับเด็กชายคนนั้นมันเหลือทนสำหรับเขา และเขาก็คงทนไม่ได้ถ้าต้องทำดีกับมัน ดังนั้นเขาเลยเตร็ดเตร่เดินดูอะไรที่ในโลกมัลเกิ้ลนี้ เพลินไปหน่อย จนฝนเริ่มตก นั่นแหละเขาจึงต้องหาที่หลบฝนเป็นการชั่วคราว เหมือนโชคชะตาเล่นตลกทำให้เขาได้เจอกับเธออีกครั้ง เฮอร์ไมโอนี่ เจน เกรนเจอร์
ที่จริงมัลฟอยมองมาที่เธอนานแล้ว ตั้งแต่ที่เธอวิ่งเข้ามาหลบฝนและตัวสั่นเพราะความหนาวเย็น โดยที่เธอเองก็คงไม่รู้ว่าเขาเองก็หลบฝนอยู่ตรงนั้นด้วยเช่นกัน
มัลฟอยเหยียดยิ้มด้วยความรังเกียจมาที่เธอ พร้อมแววตาที่เย็นชามองไปทั่วเรือนร่างที่ เปียกปอนของเฮอร์ไมโอนี่ เสื้อยืดสีเหลืองนวลที่เปียกปอนแนบเนื้อนั้นโชว์ส่วนเว้าส่วนโค้งได้ชัดเจน และนั่นมันทำให้หัวใจเขาเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ อยู่ๆสิ่งที่ทำให้เขาหงุดหงิดใจก็เกิดขึ้น อย่างรวดเร็วร่างกายของมัลฟอยร้อนฉ่าดั่งไฟลน ทุกอณุเนื้อเขียดขึงขึ้นเป็นลำดับ มัลฟอยเจนจัดพอที่จะรู้ว่าเขาเป็นอะไร แต่เขากลับไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงเกิดอารมณ์ขึ้นมาได้เพียงแค่เห็นร่างแนบเนื้อเพียงลางๆของเกรนเจอร์ ยายเลือดสีโคลนนี้เท่านั้น
มัลฟอยปิดบังอารมณ์ที่เกิดขึ้นด้วยใบหน้าที่นิ่งขรึมนั้น และพยายามสกัดกั้นจิตใจที่ใฝ่ต่ำของเขาออกไปจากใจซึ่งเขาเองก็รู้ว่ามันยากเต็มที
“เจอกันอีกจนได้ เกรนเจอร์” เสียงยานคานตามเอกลักษณ์ของมัลฟอยทักทายทำให้เฮอร์ไมโอนี่มองหน้าเขาเขม็ง
“นายตามฉันมาทำไม” หญิงสาวถามเสียงแข็ง
“ใครตามเธอ ฉันมาหลบฝนอยู่ตรงนี้ตั้งแต่ตอนแรกแล้ว เธอเองต่างหากที่วิ่งทะเล่อทะล่าเข้ามาเอง” มัลฟอยตอบเสียงแข็งไม่แพ้กัน
เฮอร์ไมโอนี่ถอยหลังไปอีก สองสามก้าวเมื่อมัลฟอยเดินเข้ามาใกล้เธอ
“กลัวหรือไง”
มัลฟอยกล่าวเสียงต่ำมาทางเธอ พร้อมหัวเราะมัลฟอยหรี่ตาทำหน้าเจ้าเล่ห์มองหล่อนเขม็ง นั่นทำให้เฮอร์ไมโอนี่ไม่พอใจ เฮอร์ไมโอนี่นึกวูบ....ความอยากเอาชนะมาจากไหนก็ไม่รู้เข้ามาเกาะกุมเต็มหัวอก หญิงสาวส่ายหน้าปฎิเสธเสียงดัง
“ใครเขากลัวนายกัน มัลฟอย คนอย่างนายไม่เห็นจะแตกต่างจากคนอื่นที่ไหน ”
“ฉันแตกต่างเกรนเจอร์” เขาขบกรามแน่นแล้วย้ำเสียงอย่างชัดเจนในแต่ละคำ“แล้วฉันจะพิสูจน์ให้เธอดูว่าฉันแตกต่างจากคนพวกนั้นตรงไหน”
เฮอร์ไมโอนี่กวาดตามองไปทั่วเธอพึ่งตระหนักเดียวนี้เองว่ารอบตัวเธอนอกจากมัลฟอยแล้วก็ไม่มีใครอื่นอีก เธอขยับตัวอีกครั้งก่อนยกมือขึ้นกอดอก อากาศไม่ได้หนาวเหน็บอะไรนักแต่เธอกำลังปกปิดอาการสั่นเพราะความกลัวไม่ให้คนข้างหน้ารับรู้ แต่ดูเหมือนจะปิดอาการไม่อยู่เมื่อมัลฟอยเหลียวมองดูรอบๆตัวก่อนหัวเราะอย่างอารมณ์ดี
“เสียใจด้วยนะเกรนเจอร์ ตอนนี้ มีแค่เราสองคนเท่านั้น ไม่มีใครมาช่วยเธอได้หรอก ยายเลือดสีโคลน”
“ออกไปให้ห่างๆฉันนะมัลฟอย” หญิงสาวตวาดกลับ ก่อนจะผลักชายหนุ่มให้ถอยออกห่าง เมื่อเริ่มรู้สึกร่างกายเขาที่เบียดชิดเข้ามาใกล้ทุกที... ….
“ไม่ ..... เกรนเจอร์ “ มัลฟอยส่ายหัวเล็กน้อยก่อนเดินเข้าใกล้เธออีกครั้ง
“ไม่เคยมีใครมาออกคำสั่งกับฉัน เธอเป็นใครกล้าดียังไง” ชายหนุ่มพูดเสียงรอดไรฟัน เขาชักเริ่มสนุกที่จะยั่วโมโหเธอ โดยไม่มีใครมาขัดจังหวะอีก และแล้วความคิดบางอย่างก็เกิดขึ้น เขาอยากแกล้งเธอ .... ใช่ .... อยากให้เธอร้องขอและวิงวอนต่อเขา
“เธอต้องไปกับฉันเกรนเจอร์” มัลฟอยว่าพลางลากคนตัวเล็กกว่าที่ขืนตัวเองเอาไว้ให้เดินตามตัวเองฝ่าพายุฝนออกมา มัลฟอยดึงเฮอร์ไมโอนี่เข้ามายัง ช่องทางเดินเล็ก ๆที่ไร้ผู้คน รอบ ๆ เป็นกำแพง เหมือนเข้าไปในตรอกแคบ ๆ เฮอร์ไมโอนี่ไม่รู้ว่ามัลฟอยต้องการจะทำอะไรแต่เธอก็หวาดกลัวจนกว่าจะนิ่งเฉยอยู่ได้ เธอดิ้นรนขัดขืนอย่างหนัก
“ปล่อยฉัน มัลฟอย นายจะพาฉันไปไหน” เฮอร์ไมโอนี่เบือนหน้าหนีในทันทีเมื่อพูดจบเพราะเม็ดฝนที่ซัดโดนใบหน้าเธอจนหน้าชา พร้อมกับที่มือเย็นๆของมัลฟอยคว้าแขนเธอเอาไว้แล้วกระชากร่างบาง โอบรัดท่อนแขนล่ำสันของเขาจนร่างเธอดิ้นไปไหนไม่ได้อีก ริมฝีปากเย็นๆของมัลฟอยแนบชิดกับข้างหูของเธอแล้วพูดเสียงแหบพร่า
“ฉันเห็นนะเกรนเจอร์ตอนที่เธอเหลือบมองดูชายหญิงคู่นั้น เธอต้องการมันและฉันกำลังจะช่วยเธออยู่นี่ไง”
เฮอร์ไมโอนี่หน้าชากับคำพูดที่ร้ายกาจนั้น
“ไม่....นายมันบ้า ฉันไม่เคยคิดเรื่องต่ำๆแบบนั้นในหัวฉันหรอกนะมัลฟอย”
คราวนี้มัลฟอยหัวเราะลั่นเขาผลักเธอออกจากอ้อมแขนไปติดกำแพงนั้นแล้วพูดจาเสียดสีเธออีกครั้งอย่างจงใจ
“เรื่องต่ำๆเหรอเกรนเจอร์ เซ็กส์...มันไม่ใช่เรื่องต่ำๆเลยสักนิด แต่มันเป็นเรื่องธรรมชาติต่างหาก ว่าแต่ เธอจะลองให้ฉันลองกับเธอสักครั้งไหมล่ะเกรนเจอร์ แล้วเธอจะติดใจนะ ฉันกล้ารับรอง ความสามารถของฉันที่จะ..... “ ยังพูดไม่ทันจบเฮอร์ไมโอนี่กำหมัดแล้วต่อยไปที่ปากของมัลฟอยเต็มแรงด้วยความโกรธ มัลฟอยอึ้งไปชั่วครู่ก่อนจะรู้สึกตัวว่าเลือดของเขาออกมาทางริมฝีปากเป็นทาง เขาใช้มือเช็ดเลือดที่ผสมปนเปกับหยาดฝนออกอย่างช้าๆแล้วใช้ลิ้นเลียริมฝีปากที่มีเลือดซึมออกมาอีกเล็กน้อย แล้วดูดกลืนเข้าไปอย่างใจเย็น
เมื่อได้สติเฮอร์ไมโอนี่กลัวอย่างจับใจ เธอสปริงตัวแล้วหันหลังกลับออกวิ่งในทันที เพียงสองสามก้าว มัลฟอยก็กระโจนร่างของเขารัดตัวของหญิงสาวไว้ในอ้อมแขนนั้นไว้ทันท่วงที เขาหันตัวเธอกลับให้มาประจันหน้ากับเขา ตอนนี้เขาโกรธเธอ และอยากจะทำอะไรบางอย่างเพื่อสั่งสอนเธอให้รู้สำนึกเสียบ้าง และสิ่งนั้นก็เป็นสิ่งที่เขาคิดไว้อยู่แล้วว่าเขาจะทำทันทีที่เฮอร์ไมโอนี่ออกฤทธิ์กับเขา
ใบหน้าของมัลฟอย ซุกไซ้ไปตามซอกคอของเธอ เขาใช้ใบหน้าปัดปอยผมเกะกะบนแก้มเนียนใสให้พ้นจากใบหน้างามเพื่อจะจูบเต็มๆถนัดถนี่แต่เฮอร์ไมโอนี่ส่ายหน้าไปมาและดิ้นรนเพื่อให้หลบพ้นปากและจมูกที่ซุกซนนั้น มัลฟอยคำรามลั่นเมื่อเฮอร์ไมโอนี่ขัดขืนไม่เคยมีใครขัดความรู้สึกเขาเช่นนี้มาก่อน เขาจูบหล่อนไม่หยุดไล่เรื่อยมาตั้งแต่ซอกคอหอมกลุ่นมายังแก้มเนียนใสและริมฝีปากนุ่มน่าสัมผัสนั้น กระแสประหลาดบางอย่างเริ่มไหลวนกลับเข้ามาอีกครั้งอย่างช้าๆหลังจากก่อนหน้านั้นเขาสามารถควบคุมมันได้แล้วแท้ๆ มันถูกกระตุ้นจากกลิ่นหอมราวเด็กอ่อนจากเนื้อตัวเนียนใสของเฮอร์ไมโอนี่นี่เอง มัลฟอยเริ่มกดริมฝีปากของเขาบดขยี้อย่างหนักกับริมฝีปากบางนั้นอีกครั้งเหมือนจงใจให้เธอลิ้มรสชิมเลือดของเขาเต็มๆเขาพยายามเปิดปากเธอแต่เฮอร์ไมโอนี่ปิดปากแน่นและพยายามส่ายหน้าเพื่อให้รอดพ้นจากริมฝีปากที่น่ารังเกียจของมัลฟอย
เฮอร์ไมโอนี่เจ็บแปลบที่หัวใจอย่างหนัก มัลฟอยทำกับเธอมากเกินที่เธอจะรับมันได้ ครั้งแรกในวัยสาวที่เธอโดนกระทำแบบนี้ ไม่ใช่ว่าเธอไม่เคยโดนจูบ จูบแรกของเธอกับวิกเตอร์ ครัม นั่นเป็นจูบที่น่าทนุถนอม และมันเป็นจูบเดียวที่เธอยินยอมพร้อมใจ แต่จูบนี้เธอกลับอึดอัดและน่ารังเกียจเป็นที่สุด เธอเกลียดเขา ไม่มีสิ่งใดที่จะมาลบล้างความเกลียดที่เธอมีให้กับผู้ชายคนนี้ได้ เธออยากจะร้องไห้แต่ไม่ใช่ตอนนี้ ตอนนี้เธอจะต้องทำอะไรก็ได้ที่จะให้หนีให้พ้นจากผู้ชายเลวทรามคนนี้เสียก่อน
มัลฟอยละจากริมฝีปากนั้นอย่างโหยหา เขาอยากลิ้มรสริมฝีปากถือดีนั้นอีกครั้ง แต่ถ้าเขาไม่ยุติมันเสียก่อนเขากลัวใจตัวเองเหลือเกินกลัวว่าจะระงับอารมณ์ที่พล่งพล่านนั้นไม่อยู่ มันยอดเยี่ยมเสียจริงๆสำหรับเขา ริมฝีปากของยายเลือดสีโคลนช่างหอมหวานนัก เขาไม่เคยลิ้มรสริมฝีปากใครที่เยี่ยมยอดแบบนี้มาก่อน
มัลฟอยเริ่มปรับอารมณ์ของเขาให้เข้าที่ ก่อนที่เขาจะกระชากเสียงเยาะเย้ยหญิงสาวออกไปอีกครั้ง
“ชอบไหมเกรนเจอร์ หนึ่งตบแลกกับหนึ่งจูบ ฉันว่ามันยุติธรรมดีสำหรับฉัน”
เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มอย่างเยือกเย็น ริมฝีปากของเฮอร์ไมโอนี่กระซิบเบาๆ พูดอะไรบางอย่างออกไปจนเขาต้องก้มหน้าลงมาใกล้ๆกับริมฝีปากเธอเพียงเพื่อฟังให้ถนัด
“แล้วอย่างนี้ล่ะ นายชอบไหมมัลฟอย”
ทันใดนั้นโดยที่ไม่คาดคิดเฮอร์ไมโอนี่ใช้หัวของเธอกระแทกไปที่ใบหน้าของมัลฟอยจังๆจนเขามึน ทำให้เขาปล่อยมือที่จับเฮอร์ไมโอนี่ข้างหนึ่ง แล้วมาคลำที่ใบหน้าด้วยความเจ็บ เฮอร์ไมโอนี่ใช้จังหวะนี้ ตีเข่าไปที่ท้องของมัลฟอยอย่างแรงจนคราวนี้มัลฟอยต้องยอมปล่อยมือจากเฮอร์ไมโอนี่แล้วล้มลงไปนอนกองกับพื้นเต็มตัว
เฮอร์ไมโอนี่ไม่ยอมทิ้งโอกาสอันดีให้ผ่านเลยไปเธอรีบวิ่งออกไปจากขุมนรกนั้นทันทีโดยที่ไม่หันกลับมามองร่างของมัลฟอยเลยว่าเขาจะเจ็บสักแค่ไหน
มัลฟอยจุกจนลุกแทบไม่ขึ้นเขาคิดไม่ถึงว่าร่างเล็กๆนั้นจะมีพิษสงเต็มตัวแบบนี้ เขากัดฟันกรอด ทุบกำปั้นลงพื้นอย่างแค้นใจ ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนทำกับเขาแบบนี้ให้ตายเถอะ คอยดูเถอะ เกรนเจอร์ คอยดู ว่าฉันจะจัดการกับเธอและเพื่อนๆของเธออย่างไงแล้วเราจะได้เห็นดีกัน
***********************************
to be con
ตอนค่อไป
“ลาก่อน แฮร์รี่ “
หลังจากคำพูดสุดท้ายของเฮอร์ไมโอนี่แฮร์รี่ก็เห็นร่างแบบบางของเพื่อนรักกระโจนลงไปยังหน้าผาสูงชันนั้นอย่างเด็ดเดี่ยว พร้อมกับเสียงร้องอย่างโหยหวนของพ่อมดหนุ่มที่ทรุดตัวหวบที่ริมหน้าผาและร้องไห้เหมือนคนถูกกะชากหัวใจออกมาทั้งเป็น
และนั่นเองที่ทำให้แฮร์รี่เปล่งเสียงร้องออกมาจนสุดเสียงด้วยความรู้สึกอยากปลดปล่อยความคุ้มคลั่งที่เขาเผชิญให้หมดไป
“เฮอร์ไมโอนี่นนนนนนนน……………….”
ความคิดเห็น