คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Dream Girl : Chapter 2
Chapter 2
หลายชั่วโมงต่อมา เฮอร์ไมโอนี่ รู้สึกเหน็ดเหนื่อย บางสิ่งที่ทำให้สภาพร่างกายของเธอไร้เรี่ยวแรง และความอ่อนแรงนั้นทำให้มันยากมากขึ้นที่จะยังคงจดจ่อกับการพินิจใจ เธอมองเห็นความหวาดกลัวมากมายในความคิดของเขา ภาพของสงคราม การกระทำอันโหดร้ายที่เขารู้เห็น และความสัมพันธ์ที่ไม่เหมาะสม อันน่ากลัวจาก พ่อและแม่ของเขา
เฮอร์ไมโอนี่เคารพสิทธิ์ส่วนตัวของเขามากเท่าที่จะเป็นไปได้ ความทรงจำใดๆที่เธอเข้าไปซึ่งแสดงให้เห็นว่า มัลฟอยในวัยเด็ก ซึ่งเด็กกว่าที่เขาเป็นอยู่เมื่อสองปีก่อน เธอจะออกมาจากความทรงจำนั้นทันที อย่างไรก็ตามเธอตกตะลึงเกินกว่าที่จะออกจากความทรงจำแรกที่เธอเข้ามา
เธอพบว่าตัวเองอยู่ในห้องรับประทานอาหารของคฤหาสน์มัลฟอย เผชิญอยู่กับใบหน้าของลูเซียส มัลฟอย ที่กำลังตบภรรยาของเขา นาซิสซา ซ้ำไปซ้ำมา ในขณะที่เขาตำหนิเธอด้วยเสียงสุขุม เงียบขรึมแบบแปลกๆ เมื่อเธอล้มลงสู่พื้นและสะอึกสะอื้น เขาคุกเข่าลงข้างตัวเธอเพื่อฉุดเธอขึ้นมา ด้วยผมสีบลอนด์เงิน
“เธอกล้าดียังไง! เธอคิดว่าลูกชายของฉันจะต้องเอาตัวไปเกี่ยวดองกับน้องสาวที่รักอยู่กับพวกมักเกิ้ลของเธอหรือไง ถ้าเธอคิดจะพาลูกชายของฉันเข้าใกล้ พวกทรยศต่อสายเลือดบริสุทธิ์โสโครกนั่นอีกล่ะก็ ฉันจะฆ่าเธอ ด้วยตัวของฉันเอง” เขาพูดสลับกับการตบเธออย่างไร้ความปราณี
เฮอร์ไมโอนี่ยืนแน่นิ่งด้วยความตกใจ และตระหนักได้ว่า ลูเซียสต้องหมายถึงแม่ของท็องส์ แอนโดรเมด้าแน่ๆ แอนโดรเมด้าเป็นน้องสาวของนาซิสซา และแต่งงานกับมักเกิ้ล การเคลื่อนไหวอย่างหนึ่งแวบเข้ามาในหางตาของเธอ เธอหันไปมองและเห็นเดรโกน้อย อายุไม่เกิน 5 ขวบ หมอบหลบอยู่ใต้โต๊ะอาหารกำลังมองมาจากช่องระหว่างเก้าอี้ไม้แกะสลัก ในขณะที่พ่อของเขาทุบตีแม่ ใบหน้าของเขาเปียกชุ่มไปด้วยน้ำตา และเขาเอามือปิดปากไว้เพื่อป้องกันเสียงสะอื้น
เฮอร์ไมโอนี่หนีจากความทรงจำนั้น และออกจากความทรงจำอื่นๆของมัลฟอยในวัยเด็กซึ่งเธอแน่ใจว่าทั้งหมดมีสาระสำคัญแบบเดียวกัน ลูเซียส มัลฟอยตีทั้งลูกชายและภรรยาของเขาอย่างโหดร้ายสำหรับการกระทำใดๆ ที่เขาคิดว่าผิดและเป็นสิ่งที่ทำให้เสื่อมเสียเกียรติแก่ครอบครัว ความทรงจำที่เธอกำลังมองหาต้องเป็นการต่อสู้ครั้งสุดท้ายสิ มันไม่ใช่เรื่องพวกนี้เลย
เธอต้องจดจ่อกับมันแล้วในตอนนี้เพื่อแฮร์รี่ มันจะต้องเป็นความทรงจำ ที่มีมัลฟอยวัย 19 ปี และในการต่อสู้ในป่ากับโวลเดอมอร์ หลังจากค้นหาความทรงจำ ด้านหลังประตูที่ถูกปิดล็อคอย่างแน่นหนาทุกบาน เฮอร์ไมโอนี่ต้องสรุปว่าความทรงจำไม่ได้อยู่ที่นั่น ไม่เลย อย่างน้อยที่สุดก็ไม่ใช่ความทรงจำที่ถูกป้องกันอย่างแน่นหนาตรงหน้าเธอ
สิ่งหนึ่งที่แน่นอน คือ มัลฟอยไม่พยายามจะซ่อนความทรงจำนั้น และมันควรจะอยู่หลังประตูที่ถูกคุ้มกันอย่างแน่นหนาประตูหนึ่ง ถ้าเขามีความทรงจำอื่นๆนับพันในช่วงชีวิตของเขา มันก็ไม่น่าจะเป็นไปได้สำหรับเธอในการค้นหาความทรงจำเหล่านั้นทั้งหมดโดยไม่ดูความทรงจำอื่นๆ เฮอร์ไมโอนี่แน่ใจว่ามัลฟอยจะไม่ยอมให้เธอค้นหาความทรงจำที่อยู่ในหัวของเขาทุกวันแน่ และเธอยังรู้อีกว่าแฮร์รี่ไม่มีเวลามากพอที่จะรอ
คำสาปที่เขาได้รับจากโวลเดอมอร์ในการต่อสู้ครั้งสุดท้าย ดูเหมือนจะไม่สำคัญอะไรเลยในทีแรก รอยแผลหยั่งลึกและยาวประมาณ 10 นิ้วอยู่บนหน้าอกของเขา ผู้ที่รักษาให้เขา ทำความสะอาดและปิดบาดแผลด้วยเวทมนตร์โดยไม่ได้ทิ้งร่องรอยใดๆไว้เลย หลังจากที่เขามาถึงเซนต์มังโก และทุกสิ่งดูปกติดี สามเดือนต่อมาบาดแผลเกิดขึ้นใหม่อีกครั้งพร้อมกับเลือดที่ไหลออกมาจำนวนมาก มันขาวซีดพอๆกับบาดแผลอายุสามเดือนซึ่งไม่อาจรักษาได้ ผู้รักษางุนงงแต่ก็เป็นอีกครั้งที่พวกเขาสามารถสมานบาดแผลได้
10 สัปดาห์ต่อมาเกิดเรื่องแบบเดิมขึ้นอีก มันเกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า ในแต่ละครั้งบาดแผลจะเปิดออก และมันเริ่มยากที่จะรักษา ซึ่งใช้เวลาไม่นานก่อนที่บาดแผลจะเกิดขึ้นอีกครั้ง
จากสิ่งต่างๆที่เกิดขึ้น นี้ทำให้แฮร์รี่มีเวลาเหลือเพียงแค่ 10 อาทิตย์ ก่อนที่บาดแผลจะปรากฏขึ้นอีกครั้งและมันต้องใช้เวลาหลายชั่วโมงในการร่ายเวทมนตร์ช่วยสมานบาดแผล ตลอดเวลามานี้แฮร์รี่อ่อนแรงลงจากการเสียเลือด เขาเบื่อหน่ายกับการที่ต้องรักษาซ้ำไปซ้ำมา เฮอร์ไมโอนี่ รอน และทุกๆคนรอบข้างแฮร์รี่รู้ดีว่าถ้ามันยังคงเป็นแบบนี้ต่อไปเขาอาจจะตายในไม่กี่เดือนนี้ เธอต้องหาวิธีการรักษา ส่วนที่ยากที่สุดในการรักษาคือไม่มีใครรู้ว่าโวลเดอมอร์ใช้คำสาปอะไรสร้างรอยแผลบนหน้าอกของแฮรี่
ทุกๆคนที่อยู่ในป่าซึ่งเห็นการต่อสู้ระหว่างแฮร์รี่และโวลเดอมอร์ บางคนล้มตาย หรือ กำลังต่อสู้อย่างรุนแรงในระหว่างสมรภูมิรบ ซึ่งพวกเขาไม่มีเวลาพอที่จะหยุดสังเกตพ่อมดสองคนต่อสู้กันในทุกนาที คนที่ยังมีชีวิตอยู่ ในช่วงเวลาของค่ำคืนนั้นได้รับการตรวจสอบความทรงจำแล้วและพวกเขาเห็นบางสิ่งซึ่งไม่อาจจดจำได้ มัลฟอย คือคนสุดท้ายที่เหลืออยู่ก่อนที่พวกเขาจะต้องทิ้งความหวังในการหาทางรักษาแฮร์รี่ และมุ่งความสนใจเพียงอย่างเดียวไปยังคาถาแห่งศาสตร์มืด ด้วยการหวังโชคที่มองไม่เห็น เฮอร์ไมโอนี่ต้องต่อสู้เพื่อให้น้ำตาแห่งความผิดหวังอันขื่นขมกลับเข้าไป เธอเหนื่อยล้า สมาธิของเธอไม่อยู่กับเนื้อกับตัว และเธอรู้ดีว่ามันไร้ความหวัง
“ฟินิเต้ อินคันทาทัม” เธอพึมพำและรับรู้ว่าตัวเธอกลับไปสู่เก้าอี้นวมอีกครั้ง ห้องหมุนวนอยู่ตรงหน้าในขณะที่ มัลฟอย กะชากมือของเขาออกจากการจับของเฮอร์ไมโอนี่ เฮอร์ไมโอนี่คงจะล้มถ้า บิล วีสลีย์ ไม่ได้จับไหล่เพื่อยึดตัวเธอไว้ ตัวของเธอเอนไปมาด้วยความเหน็ดเหนื่อย เขาส่งน้ำให้เธอดื่มและหลังจากนั้นไม่นานเธอรู้สึกว่าห้องหยุดหมุนและสามารถนั่งลงได้เองโดยปราศจากการช่วยเหลือ นาฬิกาที่อยู่บนโต๊ะชี้ให้เห็นว่าเป็นเวลามากกว่าชั่วโมงแล้วนับตั้งแต่เธอร่ายคาถาใส่ มัลฟอย
มัลฟอย ลุกขึ้นยืนหันหลังให้ เขากำลังมองออกไปนอกกรอบกระจกขนาดใหญ่ของประตูแบบฝรั่งเศสมองไปยังน้ำพุ และสวนที่อยู่บริเวณนั้น
“เห็นอะไรที่เธออยากเห็นไหม เกรนเจอร์” เขาถามและเป็นสาเหตุให้เฮอร์ไมโอนี่หน้าแดงเพราะเธอนึกถึงภาพ มัลฟอยกับแม่มดผมบลอนด์ เขาหันไปหาเธอและเหมือนจะรู้ในสิ่งที่เธอคิด เขายิ้มเยาะในใบหน้านั้นอย่างล้อเลียน เมื่อเฮอร์ไมโอนี่หน้าแดงจัดดัวยความอับอายกับสิ่งที่ได้เห็น เธอกัดริมฝีปากจนเจ็บก่อนจะกลั้นใจตอบกลับออกไป
“ไม่มีอะไรที่ฉันชื่นชอบ คุณมัลฟอยและที่สำคัญมากกว่านั้นคือไม่มีอะไรที่จะช่วยแฮร์รี่ พอตเตอร์ได้เลย”
“สำหรับความคิดของฉัน และจากความผิดพลาดของเธอหลังจากที่รอนกับเธอเลิกกัน ดูเหมือนว่าพอตตี้จะไม่กลับมาเป็นเหมือนเดิมได้อีกแน่ ฉันเดาว่า เธอจำเป็นต้องมีแผนการสำรองไว้บ้างแล้วล่ะ” รอยยิ้มเยาะเย้ยของเขาถูกแทนที่ด้วยสายตารอบรู้ ในขณะที่เขากวาดสายตาของตัวเองข้ามไหล่ของเธอไปยังผมสีแดงและร่างกายสูงใหญ่ของ บิล วีสลีย์ ผู้ซึ่งมือข้างหนึ่งยังคงอยู่บนไหล่ของเธอราวกับว่า เขากลัวว่าเธอจะเซถลาล้มลงอีกครั้ง
ปากของเฮอร์ไมโอนี่อ้าค้างด้วยความตกใจ มือของบิลจับไหล่ของเธอแน่น จนเกือบจะสร้างความเจ็บปวดในขณะที่เขารั้งตัวเธอเพื่อก้าวเข้าไปหา มัลฟอย
“บิล” เฮอร์ไมโอนี่เรียกเขาเกือบจะตะโกน
“ให้ฉันกับคุณมัลฟอยอยู่ตามลำพังได้ไหม” บิลเลิ่กคิ้วใส่เธอเป็นเชิงตั้งคำถาม ว่าเธอแน่ใจนะว่ากำลังทำอะไรอยู่ เฮอร์ไมโอนี่พยักหน้าให้เขาและใบหน้าของเขายังคงเป็นสีแดงด้วยความโกรธ เขาหันกลับไป และส่งสายตาปรามๆให้ มัลฟอย ก่อนที่เขาจะออกไปจากห้อง ปิดประตูขนาดมหึมาตามหลังเขา
“นายรู้ได้อย่างไรว่ารอนกับฉันเลิกกัน? หนังสือพิมพ์ไม่ได้พูดถึงครอบครัวของรอน ไม่ปล่อยให้นายรู้ความลับนั่นหรอก นายสอดแนมฉันหรืออะไรแบบนั้นเหรอ” ความโมโหที่ มัลฟอย พูดถึงบางสิ่งซึ่งเป็นเรื่องส่วนตัวโดยไม่ใส่ใจ ทำให้เฮอร์ไมโอนี่หยุดชั่วขณะ เธอยืนขึ้นและเดินอาดๆเข้าไปหา มัลฟอย
“เอาล่ะเกรนเจอร์ ถ้าฉันรู้ว่าเธอกำลังหงุดหงิด ฉันจะไม่ดูความทรงจำมากมายครึ่งหนึ่งของเธอ อย่างที่ฉันทำ”
“นายทำอะไรนะ! เฮอร์ไมโอนี่ร้องเสียงดัง มัลฟอยสำรวจเล็บมือของเขาด้วยความเบื่อหน่าย แต่เฮอร์ไมโอนี่เห็นประกายของความมีชัยปรากฏอยู่ในดวงตาของเขา หลังจากที่เขารับรู้ถึงการระเบิดอารมณ์ของเธอ
“เธอคิดว่าเธอจะเที่ยวเตร็ดเตร่ไปในความคิดของฉัน และพยายามเข้าไปในที่ที่เธอไม่ได้ครอบครองโดยกันฉันออกไปจากความคิดของเธอในขณะที่เธอสำรวจมันหรือไง ฉันคงจะไม่รอคอยอย่างไร้จุดหมายโดยไม่ทำอะไรเลยหรอกนะ และถึงฉันสะกดใจได้ดีกว่าการพินิจใจเกรนเจอร์! แต่ฉันทำได้ทั้งสองอย่าง เธอควรจำได้นะว่าก่อนที่เธอจะจ้องตากับฉัน แล้วเอาฉันออกไปจากสมองของฉันเอง ฉันเริ่มเบื่อ เบื่อ...ฉันก็เลยมองดูอะไรในหัวของเธอในขณะที่เธอยุ่งอยู่ในหัวของฉันไงล่ะ”
เฮอร์ไมโอนี่หน้าซีดลงอย่างเห็นได้ชัด เธอเผลอเปิดความคิดของตัวเธอเองได้อย่างไร มัลฟอย ต่อสู้อย่างดุเดือดในตอนที่เธอเข้าไปในความคิดของเขาครั้งแรก แต่จากนั้นเมื่อเธอสัมผัสมือของเขา แรงต้านทานทั้งหมดของเขาที่มีต่อการลุกล้ำของเธอหายไป เธอควรสงสัยบางสิ่งแต่เธอหมกมุ่นอยู่กับการค้นหาเกินกว่าจะต้องกังวลว่าเขาหายไปไหน และอะไรที่เขาอาจจะทำ เฮอร์ไมโอนี่โกรธตัวเองที่ปล่อยให้ มัลฟอย เข้าควบคุมเธอได้ มัลฟอย มองไปที่เธอ รอยยิ้มเยาะเย้ยของเขาไม่ได้สื่อสารกับดวงตาของเขาเลย และน้ำเสียงของเขาราบเรียบในขณะที่เขาพูด ไม่มีทั้งน้ำเสียงเย้ยหยันหรือถากถางใดๆ
“นั่นไม่ใช่การรุกล้ำขั้นต่ำหรอกหรือ มัลฟอย” เฮอร์ไมโอนี่มองค้อนไปที่เขาอย่างไม่พอใจ แต่เธอแน่ใจในสิ่งที่ตัวเองพูด เธอหันกลับและเดินออกไปจากห้องทันที ออกไปสู่ทางเดินกว้างและเกือบจะถึงบิลที่ซึ่งกำลังยืนอยู่หน้าห้องโถง ก่อนที่เธอจะได้ยินเสียงเรียกแหลมเล็กของเอลฟ์ประจำบ้านที่เรียกเธออยู่ด้านหลัง
“นายหญิงเกรนเจอร์ ลืมเสื้อคลุมเจ้าค่ะ” เอลฟ์ตัวกระจิดริดตัวเดิมที่ปิดไฟให้มัลฟอยก่อนหน้า พยายามแบกเสื้อคลุมของเธอโดยไม่ให้ส่วนใดสัมผัสถูกพื้นสีดำแวววาว เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มให้กับเอลฟ์ตัวเล็กและโค้งตัวลงเพื่อรับมันมา
“ขอบคุณมาก! ฉันคงแย่ถ้าไม่มีมัน!” เฮอร์ไมโอนี่รู้ดีว่าเอลฟ์ประจำบ้านพอใจสูงสุดที่ตัวเองเป็นประโยชน์ เธอจึงยกยอว่าเธอพอใจแค่ไหนที่เอลฟ์รับใช้เธอ เอลฟ์หน้าแดงและยิ้มกว้างเผยให้เห็นฟันสีขาวเรียงกันเป็นแถวอย่างงุนงง
“ชังกี้ ดีใจที่ได้ช่วยนายหญิง ชังกี้ไม่ต้องการให้นายหญิงจากไปโดยไม่มีเสื้อคลุม” เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มเพราะชื่อของเอลฟ์ ซึ่งเห็นได้ชัดว่ามันตรงกันข้ามกับสิ่งที่เอลฟ์เป็นอยู่ มันผอมและตัวเล็กจิ๋วจนดูเหมือนว่าจะถูกลมพัดปลิวได้ง่ายๆ
“ขอบใจอีกครั้ง ชังกี้ ฉันหวังว่าจะได้พบเธออีกครั้ง”
“โอ้! ชังกี้หวังว่านายหญิงจะกลับมาอีก นายท่านต้องการหญิงสาวแบบนายหญิงเพื่อช่วยเขา ชังกี้พยายามแล้วแต่ไม่อาจหยุดม้าราตรีได้” ดวงตาสีฟ้าขนาดใหญ่ของชังกี้เต็มไปด้วยน้ำตา ซึ่งไหลลงสู่ใบหน้าของเธอเป็นสายเล็กๆ
“โธ่! ชังกี้ได้โปรดอย่าร้องไห้” เฮอร์ไมโอนี่พูด แต่มันสายไปแล้ว ร่างกายกระจิดริดของชังกี้กำลังสั่นเทาด้วยอาการกลั้นตัวเองไม่ให้ร้องไห้ เฮอร์ไมโอนี่งุ่นงงกับสิ่งที่เอลฟ์ตัวเล็กกำลังพูดถึง
“ม-ไม่-ว่าชังกี้จะทำอะไร ไม่อาจหยุด ม-ม้าพวกนั้น และนายท่านต้องทุกข์ทรมานยามหลับจากเขา...คุณ-ก็-รู้-ว่า-ใคร และชังกี้ไม่อาจให้ม้าราตรีไปให้พ้นได้
“ม้าราตรีเหรอ?” เฮอร์ไมโอนี่พึมพำ
“และนายท่านร้องตะโกนถึงเขา...คุณ-ก็-รู้-ว่า-ใคร และตะโกนอีกว่า “แฮร์รี่ระวัง!” และนายท่านพูดซ้ำแล้วซ้ำเล่า และม้าพวกนั้นมาทุกค่ำคืน ไม่ว่าจะเป็นคาถาประเภทไหนที่ชังกี้พยายามใช้ มันก็ไม่อาจช่วยนายท่านได้เลย ชังกี้ ทำให้นายท่านผิดหวัง”
“ชังกี้” เฮอร์ไมโอนี่กระซิบเสียงเบาและแตะไปที่ไหล่ของเอลฟ์
“เธอหมายถึงฝันร้ายใช่ไหม? นายท่านมัลฟอยฝันร้ายอย่างนั้นใช่ไหม?”
“ช-ใช่!” ชังกี้กล้ำกลืน หน้าอกเปราะบางของเธอกระพือขึ้นลงอย่างรวดเร็วระหว่างเสียงสะอึกสะอื้น
“ชังกี้ อย่ากังวลไปเลย ฉันจะทำทุกอย่างที่ทำได้เพื่อช่วยนายท่านมัลฟอย” เสียงสะอึกสะอื้นของชังกี้ลดลงและเธอเงยหน้าขึ้นมองเฮอร์ไมโอนี่ ด้วยสายตาบูชา
“โอ้! ชังกี้จะซาบซึ้งในบุญคุณของนายหญิงตลอดไป ถ้านายหญิงสามารถหยุดม้าพวกนั้นได้” ชังกี้โถมตัวของเธอใส่เฮอร์ไมโอนี่ โอบแขนของเธอแน่น หลายนาทีต่อมาและการมั่นใจอีกครั้งว่าเฮอร์ไมโอนี่สามารถหลุดพ้นจากชังกี้ได้แล้ว เธอออกไปจากคฤหาสน์กับบิล ซึ่งเขาได้ยินแค่ในส่วนของการสนทนาระหว่างชังกี้กับเฮอร์ไมโอนี่เท่านั้นและเขาดูสับสนอย่างมาก
“อย่าใส่ใจเลยบิล แล้วฉันจะอธิบายให้ฟัง” เฮอร์ไมโอนี่พูดเมื่อเธอถามเขาว่าเกิดอะไรขึ้น
“ฉันคิดว่าเราอาจจะไม่มีวันที่ได้พักผ่อนแล้วล่ะ เพราะเรามีงานต้องทำอีกมาก!”
-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.......-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.
Chapter 3 ตัวอย่างตอนต่อไป
เดรโกกัดฟันแน่นหลายครั้งในขณะที่เขาจ้องเธอ จากนั้นเขาใช้มือของเขาถูหน้าไปมา เขาหันมาพร้อมดวงตาแดงก่ำไปที่เธอและยื่นมือออกไปเพื่อรับแก้ว เธอหย่อนเม็ดยาติดตามลงไปในแก้ว มันส่งเสียงดังฟู่และแตกตัวในฉับพลัน เฮอร์ไมโอนี่ยื่นแก้วคริสตัลให้ มัลฟอย เขาเดินไปวางมันลงบนโต๊ะตัวเล็กและตะคอกใส่เอลฟ์
“ออกไป” เฮอร์ไมโอนี่งุ่นงงในเสี้ยววินาที จนกระทั่งเธอได้ยินเสียงฝีเท้าเล็กๆของชังกี้ในขณะที่เดินออกไปจากห้อง เฮอร์ไมโอนี่อยู่ตามลำพังกับ เดรโก มัลฟอยในห้องนอนของเขา แล้วในตอนนี้
ความคิดเห็น