คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : Chapter 18: นกฟีนิกซ์หวนกลับคืน
BELONG TO NOWHERE
Chapter 18:นกฟีนิกซ์หวนกลับคืน
"ซีเรียส?" แฮร์รี่เรียกชื่อพ่อบุญธรรมของเขาด้วยความดีใจ แปลกใจ และตกใจ เขาไม่อยากจะเชื่อว่าบุคคลตรงหน้าของเขาคือคนๆเดียวกับที่เขาเคยเห็นว่าตกลงไปยังม่านแห่งความตาย และหายไปจากเขาตลอดกาล แต่ตอนนี้บุคคลนั้นอยู่ตรงด้านหน้าของเขาแล้ว น้ำตาที่ไหลออกมาในครั้งนี้ มันจึงแตกต่างจากครั้งอื่นๆมันเต็มไปด้วยความตื้นตันใจ ที่แฮร์รี่ไม่สามารถบรรยายได้
ซีเรียสไม่รู้ว่าจะต้องทำอะไรหรือพูดอะไรดีในตอนนี้ เขามองไปที่บุตรบุญธรรมของเขาสลับกับมองไปที่เฮอร์ไมโอนี่ เฮอร์ไมโอนี่หน้าซีดอย่างเห็นได้ชัด ลมหายใจของเธอเริ่มติดขัดถึงแม้ว่าเธอจะยังคงยิ้มอยู่ก็ตาม
“ใช่แล้ว แฮร์รี่ เขาคือซีเรียส” เธอตอบกลับด้วยน้ำเสียงกระท่อนกระแท่น “เขา เขากลับมา”
เฮอร์ไมโอนี่หันกลับมาที่ซีเรียสด้วยใบหน้าที่ซีดขาวและโงนเงนเหมือนจะเป็นลม
“ฉ…ฉัน เหนื่อยเหลือเกิน...” ซีเรียสเคลื่อนตัวอย่างรวดเร็วไปที่เฮอร์ไมโอนี่ เขาคว้าร่างเธอไว้ได้ทันก่อนที่เธอจะล้มลง ซีเรียสพยุงเฮอร์ไมโอนี่ ไปนั่งอยู่บนก้อนหินที่อยู่ใกล้เขาที่สุดและตรวจตราเธออย่างกังวล
“ยังไง คุณกลับมาจากความตายได้ยังไง?” แฮร์รี่ถาม โดยไม่ได้สังเกตเห็นถึงความวิตกกังวลของแววตาซีเรียสที่มองมายังเด็กสาวที่อยู่ในอ้อมแขนของเขา
“ฉันไม่ได้เป็นคนทรยศ, แฮร์รี่,” เธอกระซิบเสียงของเธอสะดุดเหมือนติดอยู่ในลำคอ
“ทุกๆสิ่ง ฉันทำ-”แต่เธอก็ไม่สามารถพูดต่อไปได้ เธอรู้สึกเหมือนจะหมดสติเหมือนชีวิตของเธอได้ล่องลอยออกไปจากร่างแล้ว
อย่างระมัดระวังซีเรียสได้ประคองเธอไว้ในวงแขนของเขาและพิงหัวของเธอไว้กับอกของเขา เขาพยายามจะสะกดกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมาเพื่อแสดงความอ่อนแอของเขา แต่มันก็ไม่สามารถจะหยุดยั้งอารมณ์ที่สะเทือนใจของเขาไว้ได้ ความรู้สึกของเขาเหมือนชีวิตที่กำลังจะดับสูญไปอีกครั้ง เขารู้สึกได้ถึงความรู้สึกของเธอ เจ็บปวด และอ่อนแอ
“โอ้…เฮอร์ไมโอนี่ อดทนไว้”ซีเรียสปล่อยเสียงที่สั่นเครือและโยกหัวเด็กสาวเอาไว้อย่างปลอบโยน
“ก-เกิดอะไรขึ้น?” แฮร์รี่ถาม รู้สึกสับสนกับสถานการณ์ตรงหน้าที่เกิดขึ้น “ทำไม-เฮอร์ไมโอนี่เป็นอะไร”
“เธอไม่ควรที่จะรู้เรื่องที่เกี่ยวกับฉัน แฮร์รี่ มันยังไม่ถึงเวลานั้น ” ซีเรียสขัดจังหวะขึ้น “อย่างน้อย ก็ไม่ใช่ในตอนนี้ ”
“หมายความว่าไง จ….จะเกิดอะไรขึ้นถ้าผมพบคุณ?” แฮร์รี่ถาม, หวาดผวากับคำตอบที่เขาจะได้รับ
“เฮอร์ไมโอนี่อาจจะต้องตาย…”
“ไม่!” แฮร์รี่ร้องไห้ขาของเขาทรุดฮวบเหมือนเสียการทรงตัว ไม่, นั่นเป็นไปไม่ได้ ! สิ่งนี้กำลังหมุนเข้าไปเหมือนฝันร้าย...ที่เขาต้องเผชิญกับความเจ็บปวดอีกครั้ง ซึ่งครั้งนี้เหมือนหัวใจของเขาถูกกระชากออกไปจากร่างอย่างแรง
นี่ต้องไม่ใช่เรื่องจริง!
“ไม่ ผมรับเรื่องนั้นไม่ได้อีกแล้ว . เธอจะตายได้อย่างไง?”แฮร์รี่คร่ำครวญ ดวงตาแดงก่ำด้วยความเศร้าโศก ในขณะที่ซีเรียสกล้ำกลืนน้ำตาและอธิบายให้แฮร์รี่ฟังอย่างสั้นๆ
“มันเป็นส่วนหนึ่งของพิธีกรรม, แฮร์รี่. เฮอร์ไมโอนี่เป็นส่วนหนึ่งในพิธีกรรมที่นำฉันกลับมา และในพิธีกรรมมันมีกฎเกณฑ์มากมาย กฎที่เราต้องทำตามอย่างเคร่งครัด และหนึ่งในข้อตกลงคือคุณไม่สามารถที่จะรู้เรื่องของฉันได้จนกว่านกฟีนิกซ์สีน้ำเงินจะกลับมา ”
“นกฟีนิกซ์สีน้ำเงิน?” เมอร์ลิน !
โดยปราศจากคำพูดใดๆ ซีเรียส ยกเสื้อคลุมของเขาและถลกแขนเสื้อเพื่อแสดงสัญลักษณ์นกฟีนิกซ์สีน้ำเงินให้แฮร์รี่ดูชัดๆ “เฮอร์ไมโอนี่ก็มีด้วยเหมือนกัน ”
แฮร์รี่ยกมือขึ้นมาปิดปากเขาเอาไว้เขาไม่อยากจะเชื่อเลย เพราะเหตุนี้เองเป็นสาเหตุว่าทำไมเฮอร์ไมโอนี่ถึงไม่ยอมเปิดแขนของเธอให้เขาดู เขารู้สึกสกปรก น่ารังเกียจ และหมดหวัง เขารู้สึกได้ถึงหัวใจของเขาที่ตกลงไปยังก้นบึ้งของขุมนรกในจิตใจเขา ในขณะที่น้ำตาหลั่งไหลออกมาจากสองตาของเขาด้วยความสำนึกผิด
“อ-อย่าร้องไห้, แฮร์รี่,” เขาได้ยินเสียงผู้หญิงที่เขารัก และถูกทำร้ายจิตใจโดยเขาในคราเดียวกัน พูดออกมาอย่างแผ่วเบา เข่าของเขาค่อยๆคลานเข้ามาอยู่ข้างเธอและดึงมือของเธอไว้ในมือเขาด้วยความรักทั้งหมดที่เขามี
“ เฮอร์ไมโอนี่ …ฉ-ฉันขอโทษ …”
เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มจางๆ“ชู้ววว……ไม่เป็นไรแฮร์รี่…… อย่างน้อยในตอนนี้…..เธอก็รู้ความจริง...”
“เฮอร์ไมโอนี่…”แฮร์รี่พูดชื่อของเธอและเหมือนเขาอยากจะพูดอะไรบางอย่างออกมา
เฮอร์ไมโอนี่วางนิ้วของเธอบนริมฝีปากของเขาและส่ายหัวของเธออย่างอ่อนแรง
“คุณคือพ่อมดที่ยิ่งใหญ่ แฮร์รี่” เธอยิ้มไปที่เขาเป็นครั้งสุดท้ายและปิดตาของเธอลงอย่างเหนื่อยอ่อน
“เฮอร์ไมโอนี่?! เฮอร์ไมโอนี่!” แฮร์รี่เรียกชื่อเธอเสียงดังด้วยความตกใจหน้าตาของเขาบิดเบี้ยวด้วยความหวาดกลัว “กลับมา , เฮอร์ไมโอนี่- ตื่นสิ! เธอต้องตื่นขึ้นมา - ซีเรียสได้โปรด ! เธอจะต้องฟื้นขึ้นมา !”แฮร์รี่พูดไปเรื่อยๆเหมือนคนขาดสติ “เธอจะต้องช่วยฉันกับงานสอบ เธอต้องอยู่ข้างๆฉัน คอยให้คำแนะนำฉัน ธ-เธอฉ-ฉันไม่สามารถอยู่ได้โดยที่ไม่มีเธอ!”
ซีเรียสมองไปที่แฮร์รี่อย่างหมดหนทาง เขาไม่แน่ใจในสิ่งที่เขาทำลงไปชีวิตของเขาถูกช่วยให้มีชีวิตขึ้นมาใหม่ แต่ เขากำลังทำร้ายเฮอร์ไมโอนี่ กับข้อผูกมัดของพวกเขา เขารู้สึกเหมือนว่าตัวเขาได้สูญเสียส่วนหนึ่งในชีวิตไปในตอนนี้
“แฮร์รี่”ซีเรียสพยายามบังคับน้ำเสียงของเขาไม่ให้สั่น เขาวางมือของเขาบนไหล่ของเด็กหนุ่มอย่างหมดหนทาง
“ฉันไม่คิดว่า……” ซีเรียสหยุดพูดเมื่อเขาถูกขัดจังหวะด้วยเสียงบทเพลงที่เศร้าสร้อยแต่ก็แฝงไปด้วยความไพเราะและสวยงาม
ซีเรียสและแฮร์รี่ มองกันและกันก่อนที่พวกเขาจะหันไปมองตรงปากถ้ำ และพวกเขาก็เห็นบางอย่าง บินฉวัดเฉวียนมาอย่างช้าๆมันกางปีกของมันอย่างสวยงาม ก่อนจะปรากฎอย่างชัดเจนในสายตาของพวกเขาทั้งคู่
มันคือนกฟีนิกซ์สีน้ำเงิน
ร้านไม้กวาดสามอัน
“รอน....แฮร์รี่ล่ะ เขาอยู่ที่ไหน?” จินนี่ถามด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดเมื่อรอนทรุดตัวลงนั่งที่โต๊ะพร้อมบัตเตอร์เบียร์สามแก้ว
“ฉันไม่รู้หรอกจินนี่ !” รอนพูดเสียงปกติ “เขาออกไปเดินเล่นหรือเปล่า ! เธอก็เห็นตอนที่เขาออกไป ! เขาคงอยากอยู่ตามลำพัง !”
“ฉันเห็นว่าเขาออกไปเดินเล่นแต่สิ่งที่ฉันจะถามพี่ ก็คือเขาไปที่ไหน”จินนี่พูดเสียงสะบัด ดวงตาแข็งกร้าวในขณะที่จ้องมองพี่ชายตัวเองอย่างไม่พอใจ
“ฉันอยู่ที่นี่นะจินนี่ แล้วฉันจะรู้บ้าอะไรเล่า ?” จินนี่เริ่มรำคาญรอนเมื่อเขาพยายามบ่ายเบี่ยงเธอ “เขาต้องการอยู่เพียงลำพังและคิดอะไรบางอย่าง ? เขามีความในใจมากมายที่จะต้องสะสาง โปรดให้เขาอยู่อย่างสงบสักพักเถอะ”
“แต่ฉันสามารถช่วยเขาได้นะ .ฉันรู้ว่า ฉัน -”เธอส่งเสียงแหลมขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้และนั่นมันทำให้คนในร้านต่างมองมาที่เธอเป็นจุดเดียวกัน
“หยุดอยู่ตรงนั้นเลยจินนี่ ! ไม่”รอนส่ายหัว ”เธอช่วยเขาไม่ได้หรอก!”
“ทำไม?ทำไมฉันถึงช่วยเขาไม่ได้?” เธอถามอย่างโกรธจัด
รอนจ้องมองเธอเหมือนเธอเป็นตัวอะไรสักตัว ก่อนที่เขาจะเน้นคำพูดที่มันเสียดลึกเข้าไปในหัวใจเล็กๆของเธอว่า
“เพราะเธอไม่ใช่เฮอร์ไมโอนี่นะสิ”
กริมโมเพลส
บนโซฟาด้านหน้าเตาผิงที่กริมโมเพรส มีร่างสองร่างนอนกอดกันอย่างรักใคร่หนึ่งนั้นคือมนุษย์หมาป่า รีมัสและญาติสาวของซีเรียส ท๊องส์พิงหัวของเธอกับหน้าอกอุ่นๆของรีมัสชายหนุ่มที่เธอมีใจให้ พลางหันหน้ามองชายหนุ่มเมื่อได้ยินเสียงเขาถอนหายใจเบาๆ
“มีอะไรหรือเปล่ารีมัส?” ท๊องส์ถาม เธอรู้สึกว่าแฟนหนุ่มของเธอมีอะไรบางอย่างที่อยู่ในใจของเขา
"เป็นเรื่องซีเรียส..." เขากล่าวด้วยความหนักใจ "เขา..."
"... เขาคงไม่ได้ไปฮอกมี้ดหรอกใช่ไหม" ท๊องส์พูดแทรกขึ้นก่อนที่เขาจะบอกเธอ เธอลุกขึ้นนั่งและมองเข้าไปภายในดวงตาของรีมัสอย่างรักใคร่
รีมัสยิ้มให้แฟนของเขา ไม่มีอะไรที่เขาสามารถปิดบังมือปราบสาวคนนี้ได้เลย ท๊องส์เป็นคนที่ฉลาด ช่างสังเกต กล้าหาญ แต่เธอก็มีความอ่อนหวานในตัวที่ผู้หญิงควรจะมี เธอมักดูแลและห่วงใยในความรู้สึกของเขาตลอดเวลา และนั่นทำให้เขารู้สึกว่าตัวเขาดูยิ่งใหญ่และสำคัญสำหรับเธอ
“ใช่เขาไปที่นั่น...มันเสี่ยงเกินไป.เขาน่าจะรู้ดี คุณก็รู้ว่าอะไรที่ไม่คาดคิดอาจจะเกิดขึ้นได้เสมอ ผมรู้สึกเป็นห่วงเขาเสียแล้วสิ”
“รีมัสที่รัก คุณก็รู้ว่าซีเรียสเป็น ยังไง และฉันก็แน่ใจว่าเขาต้องระวังตัว “เธอวางมือลงบนหน้าของเขาอย่างอ่อนโยน “เขาเพียงแต่กังวลเกี่ยวกับเรื่องเฮอร์ไมโอนี่นิดหน่อยก็แค่นั้น เขาอาจจะอยากคุยกับเธอเรื่องของแฮร์รี่ก็ได้ พูดถึงแฮร์รี่ เป็นอย่างไรบ้าง ? คุณได้คุยกับเขาบ้างแล้วหรือยัง”
“แฮร์รี่…เขาช่างเหมือนเจมส์มากเลย,”รีมัสตอบกลับอย่างรักใคร่ เขาหัวเราะอย่างขบขันกับความเจ้าอารมณ์ของแฮร์รี่ซึ่งดูเหมือนเจมส์เพื่อนรักในอดีตของเขาเป็นอย่างมาก
“เขาชอบเธอหรือเปล่า?”
รีมัสผงกหัวยิ้มเล่นๆกับริมฝีปากของเขา “ใช่, เขาตกอยู่ในความรักกับเธอทุกคนดูออก เพียงแต่ตัวเขาดูจะสับสนในตัวเองอยู่” เขาส่ายหัวของเขา “ผมไม่รู้นะว่าแฮร์รี่ คิดอะไรอยู่ ส่วนหนึ่งของเขาคิดว่าเฮอร์ไมโอนี่เป็นคนทรยศ…”
ท๊องส์ทำตาโตเท่าไข่ห่าน เธอไม่อยากจะเชื่อว่าแฮร์รี่คิดแบบนั้นกับเด็กสาวที่ยอมแม้แต่จะตายแทนเขาได้
“อะไรนะ นั่นเป็นความคิดที่เป็นไปไม่ได้เลย นั่นมัน เฮอร์ไมโอนี่นะ …” ก่อนที่ท๊องส์จะทันได้แสดงความคิดเห็นของเธอออกมาได้จบประโยค ทั้งมนุษย์หมาป่าและมือปราบมารสาวก็ได้ยินเสียงดังปัง พร้อมทั้งควันสีน้ำเงินที่กระจายอยู่ทั่วห้องพวกเขากระโดดขึ้นยืนอย่างรวดเร็วและคว้าไม้กายสิทธิ์ที่อยู่ใกล้ตัวออกมาเตรียมพร้อม จากการถูกจู่โจมโดยอะไรสักอย่างที่ไม่คาดคิด
ควันสีน้ำเงินเริ่มจางลง สิ่งที่พวกเขาทั้งคู่เห็นคือร่างที่คุ้นเคยของ ซีเรียส และเฮอร์ไมโอนี่ที่ตัวอ่อนปวกเปียกอยู่ในวงแขนของเขา รวมทั้งนกสีน้ำเงินที่เกาะอยู่บนบ่าของซีเรียสก็มากับเขาด้วย
“ซีเรียส! เกิดบ้าอะไรขึ้นมานายทำให้ฉันตกใจนะ…”รีมัสตะโกนไปยังเพื่อนรักของเขาอย่างหัวเสีย
“ไม่ใช่ตอนนี้รีมัส! เฮอร์ไมโอนี่ต้องการความช่วยเหลือด่วน ! แฮร์รี่เห็นฉัน,” ซีเรียสกล่าวอย่างเร่งรีบและหันกลับไปมองที่แฮร์รี่ พร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความเจ็บปวด , “แฮร์รี่ เจอฉันก่อนที่นกฟีนิกซ์จะมาได้ทัน”
ท๊องส์เอามือจับปากของเธอเพื่อยับยั้งเสียงร้องอุทานด้วยความตกใจ
“เมอร์ลิน!” รีมัสมองไปที่ร่างเฮอร์ไมโอนี่ที่หมดสติและมองกลับไปที่แฮร์รี่ที่ใบหน้าซีด
เผือด มันยากที่จะบรรยายต่อเด็กหนุ่มว่าเขาดูเสียใจและสูญเสียขนาดไหน
แฮร์รี่มองไปยังพวกพ่อมดแม่มดที่เขาคุ้นเคยโดยไม่ได้พูดอะไรสักคำ เขาดึงร่างที่หมดสติของเฮอร์ไมโอนี่จากซีเรียสให้มาอยู่ภายในวงแขนของเขาอย่างอ่อนโยน
“ผมจะพาเธอไปพักที่ห้องเอง” ในที่สุดแฮร์รี่ก็พูดออกมาเบาๆ เหมือนคนไม่มีชีวิตจิตใจก่อนจะแบกร่างเล็กๆของเฮอร์ไมโอนี่ตรงไปที่ห้องพักที่อยู่ชั้นบน
“ฉ-ฉันคิดว่าเราควรเรียกมาดามพอมฟรีย์ -” ซีเรียสหยุดพูดพร้อมด้วยน้ำตาที่ไหลออกมาจากดวงตาของเขาอีกครั้ง เขามองเมินไปทางอื่น และรู้สึกอับอายเมิ่อต้องร้องไห้ต่อหน้าผู้คนที่เขาสนิท
“ฉันจะเรียกมินอว่าและฟลิตวิก,”ท๊องส์บอกและเธอมองไปที่รีมัสอย่างลำบากใจ
รีมัสเพียงแต่พยักหน้าให้กับเธอและเดินเข้าไปหาเพื่อนรักของเขาที่ทรุดตัวนั่งอยู่บนโซฟาอย่างหมดแรง
ประมาณสามสิบนาทีต่อมา
ที่เตียงนอนของซีเรียส
“ดีแล้ว, ดี, ดี,” ศาสตราจารณ์ฟลิตวิกกล่าวด้วยสำเนียงของก๊อบลิน ซึ่งทำให้ทุกคนเงี่ยหูฟังอย่างตั้งใจ “มีสเกรนเจอร์ดีแล้ว…ขอบคุณเมอร์ลิน…เธอพ้นขีดอันตรายแล้ว นกฟีนิกซ์กลับมาทันเวลาพอดี ” เขาส่ายหัว และตระหนักในเรื่องอื่นๆ “แต่ ดูเหมือนฉันเคยบอกไว้ก่อนหน้านี้ เธออาจจะนอนหลับในบางครั้ง”
มีรอยยิ้มที่แสดงความโล่งใจออกมาจากสีหน้าของทุกคน
“ขอบคุณ เมอร์ลิน !”ซีเรียสอุทานออกมาอย่างดีใจก่อนที่เขาจะทำสีหน้างุนงงเหมือนนึกอะไรบางอย่างออก”ในตอนนี้สิ่งที่ผมอยากรู้ก็คือเฮอร์ไมโอนี่ แฮร์รี่และผมพวกเรามาที่นี่ได้ยังไงทั้งๆที่พวกเราไม่ได้หายตัวมาเลย”
“คุณพูดมาก็ถูกคุณแบล็ค คุณไม่ได้หายตัวมา มันเป็นนกฟีนิกซ์”ฟลิตวิกพูดขึ้นและมองไปยังนกฟินิกซ์ที่ยืนเกาะอยู่ตรงเก้าอี้ตัวหนึ่งในบริเวณนั้นมันมองดูทุกคนเงียบๆอย่างสนใจ
“ต แต่ อย่างไร?”ซีเรียสถามด้วยความสงสัย
“ผมถามคุณแบบนี้ดีกว่า พวกคุณทั้งสามคนติดต่อกันทางการสัมผัสในรูปแบบใดแบบหนึ่งหรือเปล่า อย่างเช่นการจับมือ หรือจับแขน”
ซีเรียสคิดอยู่ชั่วครู่ “ใช่…แฮร์รี่จับมือของเฮอร์ไมโอนี่และมือของฉันก็อยู่บนบ่าของเขา…ต่อมา…ต่อมานกก็มาหยุดอยู่บนบ่าของฉัน และ …แต่ วิธีไหนล่ะ?”เขาดูครุ่นคิด
ฟลิตวิกหัวเราะก่อนพยักหน้าเล็กน้อย “มันเป็นเรื่องง่ายๆคุณแบล็ค , นกสีน้ำเงินทำงานแบบเดียวกันกับกุญแจนำทาง”
ซีเรียสดีดนิ้วเหมือนเข้าใจในสิ่งที่เกิดขึ้นในทันที
:“โอ้วผมพอจะเข้าใจล่ะ แบบนี้นี่เองมันถึงส่งพวกเรามาที่นี่…”
ในขณะนั้นเองที่แฮร์รี่เดินมานั่งข้างๆซีเรียสและพูดสอดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง
“มันเป็นความผิดของผมเอง ?”
“แฮร์รี่เธอพูดถึงเรื่องอะไรน่ะ?” รีมัสถามด้วยความสงสัยเมื่อเห็นแฮร์รี่มองดูเจ็บปวดในความรู้สึกของเขา
“มันเป็นความผิดของผม เธอถึงเป็นแบบนี้ ผมไม่ควรจะไล่ตามเธอ มันเป็นความผิดของผมซีเรียส …” ซีเรียสมองไปที่รีมัสเพื่อสื่อความหมาย รีมัสพยักหน้าอย่างเข้าใจ
“เอาล่ะพวกเราทุกคน ลงไปชั้นล่างเพื่อดื่มน้ำชากันดีกว่า แล้วเราค่อยคุยกัน?”
ท๊องส์, มัลกอลนากัลป์ และ ฟลิตวิก เห็นดีด้วย พวกเขาออกไปจากห้องพร้อมกับรีมัสเพราะพวกเขารู้ดีว่าแฮร์รี่และซีเรียสมีเรื่องต้องคุยกันมากมาย
หลังจากที่ประตูห้องถูกปิดลงซีเรียสหันไปมองเด็กหนุ่มที่ทำหน้าเศร้าอย่างเห็นใจ
“แฮร์รี่” ซีเรียสพูดขึ้นเพื่อทำลายความเงียบที่เกิดขึ้น เขาจ้องมองเด็กหนุ่มที่กำลังลูบขนนกฟีนิกซ์เบาๆมือ แฮร์รี่มองไปที่พ่อบุญธรรมของเขาด้วยแววตาเศร้าหมอง.
“อย่างแรกที่ฉันจะพูด ก็คือเรื่องที่เกิดขึ้นนี่มันไม่ใช่ความผิดของเธอเลย ” แฮร์รี่อ้าปากเพื่อต้องการที่จะคัดค้านแต่ซีเรียสไม่ยอมให้เขาได้มีโอกาส “ไม่, แฮร์รี่, ปล่อยให้ฉันพูดให้จบก่อน, มันไม่ใช่เป็นความผิดของคุณ !ฉันรู้ว่าคุณรู้สึกผิดเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นที่กระทรวงเวทมนต์ในครั้งนั้น …ฉันไปที่นั่นก็เพราะว่ามันเป็นความต้องการของฉัน แฮร์รี่ และฉันก็จะทำมันอีกครั้งถ้าย้อนไปได้ ” แฮร์รี่พยักหน้าอย่างสำนึกผิด “และสำหรับเรื่องเฮอร์ไมโอนี่ นี่คือความผิดพลาดทั้งหมดของฉัน ฉันไม่ควรจะไปฮอกมี้ด และ …และสิ่งนี้มันคงจะไม่เกิดขึ้น !”ซีเรียสสบถออกมาดังๆในลำคอของเขาและพูดอะไรไม่ออก
ซีเรียสมองไปที่แฮร์รี่อีกครั้งก่อนที่เขาจะอ้าแขนไปที่แฮร์รี่ “มานี่สิ, แฮร์รี่! มานี่และมาให้พ่อบุญธรรมคนนี้กอดหน่อย!”
เป็นครั้งแรกในช่วงเวลานี้ที่แฮร์รี่ยิ้มออก “โอ้ว , ซีเรียส!” แฮร์รี่ร้องเรียกชื่อเขาและกอดชายหนุ่มที่เขาคิดว่าเป็นพ่อคนหนึ่งของเขาอย่างคิดถึง
“ผมคิดถึงคุณมาก ! มันยากจริงๆ ! ผมเสียใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นที่กระทรวง! ผมควรจะฟังเธอ-….”
“ไม่ แฮร์รี่! เลิกพูดถึงเรื่องนั้น ! ฉันได้บอกเธอมาก่อนหน้านั้นแล้ว . มันไม่ใช่ความผิดของเธอ” ซีเรียสพูดอย่างหนักแน่น “ถ้าฉันจะตำหนิใครสักคนคนนั้นควรจะเป็นโวลเดอมอร์และญาติระยำของฉัน !”
แฮร์รี่พยักหน้าช้าๆเหมือนยอมรับ “ซิเรียส คุณรู้ไหมฮะ …ผมมีเรื่องเล่าให้คุณฟังตั้งมากมายเลย…” เขากระซิบและมองไปที่เฮอร์ไมโอนี่ที่หลับอยู่ โดยมีซีเรียสหันไปมองตามสายตาของแฮร์รี่
“เธอช่างเป็นผู้หญิงที่มหัศจรรย์จริงๆ” ซิเรียสแสดงความคิดเห็น
“ใช่ฮะ ไม่มีใครเหมือนเธอเลย” แฮร์รี่เห็นด้วยพร้อมรอยยิ้มจางๆ
“คุณชอบเธอ ใช่หรือเปล่า ?” ซีเรียสถามและสังเกตเห็น แววตาอันลึกซึ้งที่บ่งบอกถึงความในใจของเขาได้เป็นอย่างดี
“ผ-ผมคิดว่าผมรักเธอ ,” แฮร์รี่ตอบและมองไปทางอื่นด้วยความอาย และสำนึกผิด อาย ! ที่เขาต้องเปิดเผยความรู้สึกอันแท้จริงที่เขาปกปิดมานานให้คนอื่นรู้ แต่สำนึกผิดในสิ่งเลวร้ายที่เขาทำไว้กับเธอ
“แล้วทำไมถึงทำหน้าเหมือนไม่สบายใจแบบนั้นด้วยล่ะ แฮร์รี่ ? ”
แฮร์รี่ถอนหายใจอย่างเป็นกังวล “ผมคิดในเรื่องที่เลวร้ายและน่ารังกียจเกี่ยวกับเธอ ผ-ผมคิดว่าเธอทรยศ.”
“ฉันแน่ใจว่เฮอร์ไมโอนี่จะต้องยกโทษให้กับคุณแฮร์รี” ซีรียสพูดด้วยความมั่นใจ เขารู้ว่าเฮอร์ไมโอนี่ก็มีจิตใจให้กับเด็กหนุ่มคนนี้เช่นกัน
“มันไม่ใช่แค่นั้นสิฮะ ผมว่าเธอด้วยคำพูดที่รุนแรง แล้วอีกอย่าง เธอและดีน โทมัส พวกเขา......” แฮร์รี่หยุดพูด เขาไม่อยากจะคิดถึงภาพของพวกเขาทั้งคู่ที่คลอเคลียกันในช่วงที่แฮร์รี่เข้าใจเฮอร์ไมโอนี่ผิดๆ พวกเขาดูเหมือนเข้าใจกันและกันและอยู่เคียงข้างกันตลอดเวลาจนทำให้แฮร์รี่รู้สึกอิจฉา
“ฉันรู้ว่าเขาคือใคร ฉันเห็นพวกขาจูบกันในถ้ำ แต่……”ซีเรียสหยุดพูดและรู้ตัวว่าเขาทำพลาดไปเสียแล้วที่พูดเรื่องจูบให้เด็กหนุ่มฟัง ใบหน้าของแฮร์รี่ดูซีดเผือดมากกว่าเดิม
โอ้ว, พวกเขาจูบกัน… แฮร์รี่คิดในขณะที่มือไม้ของเขาสั่นจนเห็นได้ชัด แฮร์รีจับมือของเขาเพื่อไม่ให้สั่นแต่ดูเหมือนมันจะทรยศเขาเสียแล้ว
“ไม่เป็นอะไรหรอกฮะ ซีเรียส มันถูกต้องแล้ว พวกเขาทั้งคู่ ….”
ซีเรียสส่ายหน้า ไม่เห็นด้วย “ไม่, แฮร์รี่ , ให้ฉันพูดให้จบก่อน…”แต่ก่อนที่ซีเรียสจะอธิบายบางสิ่งบางอย่างให้แฮร์รี่เข้าใจ เขากลับถูกขัดจังหวะด้วยเสียงเรียกที่อ่อนล้ามาจากเฮอร์ไมโอนี่
“ซีเรียส ? ซีเรียส ” เฮอร์ไมโอนี่เรียกชื่อของเขาซ้ำแล้วซ้ำอีก. ตาของเธอเหลือบขึ้นและแขนเล็กๆของเธอไขว่คว้าหาชายหนุ่ม “ซีเรียส?”
แฮร์รี่เฝ้ามองด้วยหัวใจที่แตกร้าว ในขณะที่ซีเรียสรีบเข้าไปหาเธอ แฮร์รี่รู้สึกถึงบางสิ่งที่บีบรัดหัวใจของเขา , เธอร้องเรียกหาซีเรียส แต่ไม่ใช่เขา.
“ฉันอยู่ที่นี่เฮอร์ไมโอนี่.” แฮร์รี่ได้ยินเสียงซีเรียสพูดอย่างอ่อนโยน “ฉันอยู่ที่นี่แล้ว ฉันอยู่ที่นี่ ทุกสิ่งทุกอย่างจะดีขึ้น สาวน้อย”
เฮอร์ไมโอนี่ปิดเปลือกตาของเธอลงอย่างสงบ เพียงแค่ชั่วครู่หลังจากนั้น เธอเปิดตาของเธอขึ้นอีกครั้ง และมองไปที่แฮร์รี่
“แฮร์รี่ …” เธอขยับปากกระซิบเรียกชื่อเขาเบาๆ “เธอไม่ได้อยู่ตามลำพังอีกแล้ว นะซีเรียสกลับมา…”
แฮร์รี่ไม่สามารถที่จะควบคุมตัวเองได้อีกต่อไป เขาเคลื่อนตัวข้ามผ่านห้องและก้าวเท้ายาวๆนั่งลงที่ขอบเตียงพร้อมกับดึงเธอไว้ในอ้อมแขน
พวกเขาทั้งสองไม่ทันได้สังเกตเห็น ว่าซีเรียสออกไปจากห้องอย่างเงียบๆโดยปล่อยให้พวกเขาปรับความเข้าใจกันพียงลำพัง
“ฉันเสียใจ ฉันขอโทษ ,” แฮร์รี่กระซิบผ่านเส้นผมของเธอเบาๆ เขาสวมกอดเธออย่างลึกซึ้งและนุ่มนวล
“ไม่ แฮร์รี่…” เธอกระซิบกลับ . “ฉันทำมันเพื่อเธอ ได้โปรดอย่าพูดคำว่าเสียใจ ”
“ไม่ เฮอร์ไมโอนี่ ฟังฉัน......ทุกสิ่งที่ฉันเคยพูดและคิดเกี่ยวกับเธอ …”เขาพึมพำในขณะที่เฮอร์ไมโอนี่ผละตัวเธอเองออกมาเพื่อมองดูเขาในดวงตาสีเขียวมรกตที่เธอรัก
“แฮร์รี่ ทุกสิ่งทุกอย่างที่ฉันทำฉันทำเพื่อคุณ ,” เธอกล่าวเสียงอ่อนโยน.
“ใช่ คุณได้ทำร้ายฉัน ฉันไม่สามารถปฎิเสธมันได้ แต่ฉันรู้ว่าโดยแท้จริงคุณไม่ได้ตั้งใจ ฉันรู้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นมันเป็นเรื่องที่ลำบากสำหรับคุณ. ..”
แฮร์รี่ไม่ได้เอ่ยคำใดๆ เขาเริ่มสัมผัสใบหน้าของเธออย่างอ่อนโยน สายตาของแฮร์รี่มองไปที่ริมฝีปากได้รูปของเธอ แฮร์รี่ไม่สามารถยับยั้งสติของเขาได้อีกต่อไป เขาทาบทับริมฝีปากของเขากับเธอ อย่างแนบแน่น พระเจ้า เขาจูบเพื่อนผู้หญิงที่ดีที่สุดของเขาที่ริมฝีปาก จูบด้วยความรักทั้งหมดที่เขามี
ในขณะที่แขนของเฮอร์ไมโอนี่อยู่รอบๆคอของเขา เธอสอดมือเข้าไปในผมที่ยุ่งเหยิงสีดำของแฮร์รี่ และลูบไล้ไปที่ต้นคอของเขา แฮร์รี่รู้สึกได้ถึงร่างกายของเธอเบียดชิดเข้าหาเขา แฮร์รี่เริ่มลูบไล้นิ้วมือของเขาเดินทางผ่านเข้าไปยังกระดูกไขสันหลังของเธอแผ่วเบา ความหนาวสั่นวิ่งผ่านตัวเธอ ทำให้เธอแอ่นตัวเข้าหาเขามากยิ่งขึ้นกว่าเดิม
“โอ้ว ” เธออุทานออกมาเมื่อทุกส่วนในร่างกายของพวกเขาถูกดึงออกมาเพื่อรับอากาศหายใจ
แฮร์รี่ไม่ได้พูดอะไรอีกเขามองไปที่ริมฝีปากชมพูระเรื่อของเธอและยิ้มอย่างเอียงอายบนใบหน้าของเขา และดำเนินการต่อเพื่อจูบเธออีกครั้ง โอ้ว พระเจ้า ...นั้นมันเป็นความรู้สึกที่ยอดเยี่ยมมาก
การจูบในครั้งนี้ ,มันแตกต่างจากครั้งแรกอย่างสิ้นเชิง มันเต็มไปด้วยความเร่าร้อนและรุนแรง . ลิ้นของเขาและริมฝีปากไม่ได้แสวงหาเพียงแค่ริมฝีปากของเธอเท่านั้น แฮร์รี่เริ่มโหยหาไปยังความหอมหวานที่เขาละลงจูบไปตามใบหน้าของเธอ …ลิ้นของเขาเดินทางไปตามขากรรไกรและแอ่งชีพจรของเธอ…
มือของเขาเคลื่อนไหวไปยังเสื้อชั้นในของเธอ…เสื้อชั้นในที่อยู่ด้านหลัง…
“โอ้ว, พระเจ้า เฮอร์ไมโอนี่” เขาครางปะทะกับผิวหนังของเธอ
ในห้องครัวของกริมโมเพลส
“ฉันคิดว่าทุกสิ่งทุกอย่างมันคงจะดีขึ้นแล้วระหว่างแฮร์รี่และเฮอร์ไมโอนี่ในตอนนี้,” รีมัสให้เหตุผลในขณะที่เขาก้าวเข้ามาในห้องครัวและนั่งที่โต๊ะที่เขามักนั่งประจำ
“แน่ใจได้เลยว่าพวกเขาต้องดีกันแล้ว…” ซีเรียสพูดขึ้นและยิ้มอย่างเจ้าเล่ร์ “พวกเขาดูท่าทาง เออ...แนบสนิทกันมาก ... ฉันบอกได้เลยว่ามันดูอบอุ่น เมื่อฉันออกมาจากห้องนั้น”
“โอ้ววว! “ ท๊องร้องอุทานอย่างตื่นเต้น “แฮร์รี่พบทางไปสวรรค์แล้ว!”
“นิมพาโดรา!”มัลกอลนากัลร้องอุทานอย่างโกรธเคือง “ฉันแน่ใจว่าจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นในห้องนั้น ทั้งคุณพอตเตอร์และคุณเกรนเจอร์ทั้งสองคนไว้ใจได้”
“แน่ใจหรือค่ะ …” มือปราบสาวพึมพำเบาๆและมีรอยยิ้มที่ยากจะบอกได้ว่าเธอคิดอะไร
รีมัสหัวเราะกับท่าทีที่น่ากวนโมโหของแฟนสาวของเขาก่อนจะเป็นผู้ที่เปลี่ยนหัวข้อสนทนานั้น
“ฟิลเลียส,” รีมัสพูดอีกครั้ง “ข้อผูกมัดระหว่างซีเรียสและเฮอร์ไมโอนี่ที่มีขึ้น จะมีการเปลี่ยนแปลงยังไงบ้างในตอนนี้?”
“จริงสิ!” ซิเรียสพยักหน้าเหมือนเห็นด้วย “เป็นคำถามที่ดี มูนนี่!”
“ข้อผูกมัดมันยังคงทำงานอยู่ แต่อาจไม่แข็งแรงเท่าไหร่ คงจะไม่เหมือนในครั้งนั้นที่เกิดขึ้นกับคุณเกรนเจอร์ในห้องโถงใหญ่,” ฟลิตวิกอธิบาย “มันขึ้นอยู่กับระยะห่างระหว่างพวกคุณ ความแรงของประสาทสัมผัส และความรู้สึก ”
“ดังนั้น ฉันคิดว่า -” ซีเรียสกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ทันใดเขาก็หยุดในทันที ใบหน้าของเขาแดงจัด และตาของเขาเบิกกว้าง “โอ้ว พระเจ้า…ไม่นะ”
“ซีเรียส? เกิดอะไรขึ้น?” รีมัสถามอย่างกังวล. “คุณเป็นอะไรไป?”
“เฮอร์ไมโอนี่…”ซีเรียสผุดลุกขึ้นยืนด้วยความตกใจ
“อะไร? อะไรเกี่ยวกับเฮอร์ไมโอนี่?”รีมัสถามและพลอยลุกขึ้นยืนไปกับเขาด้วย
“ฉัน สามารถ –ฉัน สามารถ-รู้-รู้สึก -” เขาไม่สามารถพูดอะไรได้อีก นอกจากใบหน้าของเขาที่แดงมากกว่าที่ใครจะเคยเห็นมาก่อน
“โอ้…” รีมัสดูเหมือนจะเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับเพื่อนรักของเขาแล้ว “โอ้ว เด็กพวกนั้น…”
“อะไร?” ท๊องส์ถามเหมือนอยากรู้อยากเห็น
“ซ-ซีเรียส…คือ…เขา....กำลังรู้สึก…” รีมัสมีความยากลำบากในการที่จะพยายามไม่ปล่อยเสียงหัวเราะออกมา “เฮอร์ไมโอนี่…และ แฮร์รี่ เออ… คือ ....พวกเขา”
“พูดให้มันเข้าใจหน่อยได้ไหม …” ท๊องส์พูดอย่างขัดใจ แต่ต่อมาเมื่อเธอมองไปที่ซีเรียสที่หน้าแดงและใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเขินอาย เธอก็เริ่มที่จะเข้าใจมัน
“พวกเขากำลังกอดจูบกัน! และซีเรียส สามารถรับรู้ ถึงความรู้สึกของเฮอร์ไมโอนี่ได้…โอ้ว…มันช่างน่าตื่นเต้น จริงๆ หนุ่มสาวทั้งสองเริ่มต้นด้วยดี!”รีมัสและท๊องส์ต่างก็หัวเราะด้วยความขบขัน
“อย่าหัวเราะสิ!” ซีเรียสร้องตะโกนออกมาอย่างโกรธจัด . “มันเป็นเรื่องน่าตกใจนะ ! ฉันจะต้องหยุดมันในตอนนี้ !” เขายืนขึ้นและก้าวยาวๆไปยังประตูทางออก
“ซิเรียส ปล่อยให้พวกเขาได้อยู่กันตามลำพังถอะ ,” รีมัสกล่าวและยังคงขำจนหน้าแดงไปทั่วใบหน้าของเขา
“ไม่! …ฉัน …ต้องการให้บ้านหลังนี้!เป็นสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ที่ทุกคนต้องให้ความเคารพมัน ”ซีเรียสพูดด้วยท่าทีขึงขังก่อนที่เขาจะชำเลืองมองไปยังเพื่อนสนิทของเขาที่ยังคงหัวเราะชอบใจอยู่อย่างนั้น “และฉันก็ห้ามคุณ รีมัส ลูปิน หัวเราะด้วย !”
TBC.........
ความคิดเห็น