คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : Chapter 17: เกี่ยวกับชีวิตและความตาย
.............................................. BELONG TO NOWHERE
ตอนที่ 17 เกี่ยวกับชีวิต และความตาย
“อะไรนะ นายหมายความว่าไง แฮร์รี่ “ รอนถามเสียงหลง”นี่สุนัขของนาย”เขาชี้มือและมองกลับไปกลับมาระหว่างสุนัขซึ่งเป็นเฮอร์ไมโอนี่กับแฮร์รี รอนรู้สึกสับสน ในตอนนี้ แฮร์รี่ได้ประกาศว่าเฮอร์ไมโอนี่เป็น.....สุนัขของเขา
“ฉันไม่ยักรู้ว่านายมีสุนัขเป็นเพื่อน”รอนยิ้มอย่างสนุกเมื่อนึกถึงเพื่อนของเขาทั้งสอง
“ก็ดี ตอนนี้นายก็รู้แล้วไง”แฮรรี่ตอบค่อนข้างหงุดหงิด
“ทำไมนายต้องหงุดหงิดด้วยล่ะ”รอนตอกกลับและหัวเราะเล็กน้อย “ฉันเพียงแค่พบสุนัขตัวนี้โดยบังเอิญเท่านั้น”
“สตาร์....เธอชื่อว่าสตาร์”แฮร์รี่พูดแทรกขึ้นมา หน้าตาของเขาบูดบึ้งขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว และสาเหตุนี้มันทำให้รอนอดอมยิ้มเล็กๆไม่ได้ ความจริงรอนเองอยากจะหัวเราะเสียด้วยซ้ำไป เขาไม่อยากจะเชื่อว่าแฮร์รี่มีความหึงหวงสุนัขตัวนี้
“ฉันตั้งชื่อเธอคล้ายซีเรียส”แฮร์รี่กล่าวอย่างสบายๆ
”อะไรนะ”รอนแกล้งถาม ซึ่งตามความเป็นจริงเขาเองก็รู้อยู่ก่อนแล้วว่าสตาร์คล้ายซีเรียสแค่ไหน
“เมอลินร์ดูเธอสิ รอน เธอคล้ายซีเรียสในรูปร่างของเอนิเมจัส แค่ไหน”
“จริงสิฉันลืมไป “รอนไม่รู้ว่าจะพูดอะไรมากไปกว่านี้ อันที่จริงถ้าเขาไม่รู้เรื่องนี้มาก่อนเขาเองก็อาจจะอึ้งไปเหมือนกัน
“เอาล่ะ ทีนี้นายบอกฉันได้แล้วหรือยังว่านายมาทำอะไรที่นี่”แฮร์รี่จ้องรอนอย่างสงสัย
“เออ ฉันแค่ออกมาเดินเล่น.....”รอนตอบไม่เต็มเสียงนัก
“นายไม่ได้กินอาหารค่ำเหรอ”แฮร์รี่ซัก เขารู้นิสัยรอนดีเพราะเรื่องอาหารเป็นเรื่องใหญ่สำหรบรอนเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะพลาดเรื่องกิน
“ฉันไม่หิว”รอนอ้าง แต่ก็ถอนหายใจ เมื่อเห็นแฮร์รี่ทำสีหน้าเหมือนไม่เชื่อเขา”โอเคก็ได้ ฉันกินในครัวแล้ว”
“แต่ทำไมล่ะ ทำไมนายถึงไม่ยอมมากินที่ห้องโถงใหญ่กับฉัน”
“เออ ....”รอนรู้สึกอึดอัดเขาเสยผมสีแดงของเขา ก่อนตอบอย่างไม่ค่อยจะบายใจนัก”ฉันอยู่ในครัวกับเฮอร์ไมโอนี่ พอใจหรือยัง”
แฮร์รี่หน้าแดงเขาเริ่มรู้สึกละอายใจเล็กน้อย“โอ้ว เธอเป็นยังไงบ้าง”
“นายคิดว่าเธอเป็นยังไงล่ะ”รอนกล่าวอย่างโกรธเคือง”หลังจากที่นายได้ทำอะไรลงไปแบบนั้น”
“ฉัน ……? รอน นายก็รู้ดีนี่” เขากล่าวและถอนหายใจอย่างหนักหน่วง
“นายแน่ใจในสิ่งที่นายเห็นแล้วเหรอแฮรรี่ ฉันไม่ต้องการพูดอะไรเกี่ยวกับมันอีก ”รอนโบกมือไปมาเขามองไปอย่างเศร้าๆที่สุนัขและถอนหายใจ”ฉันไปดีกว่าลูน่าอาจจะแปลกใจว่าฉันหายไปไหน”
“รอน”แฮร์รี่พยายามรั้งเขา แต่รอนส่ายหน้าอย่างช้าๆเป็นเชิงปฎิเสธ
“ไม่ล่ะแฮร์รี่ ฉันรู้ว่าฉันเป็นคนง่ายๆ เป็นตัวตลก แต่วันนี้และคืนนี้ ฉันรู้สึกเหนื่อยหลือเกิน “เขาพูดและคุกเข่าอยู่ข้างหน้าสตาร์
“แล้วพบกันนะสตาร์”สตาร์เห่าและเลียหน้าของเขา และรู้สึกขอบคุณรอนในใจ
“แล้วเจอกันแฮร์รี่”รอนโบกมือไปให้เพื่อนรักของเขาก่อนออกไป
“แล้วเจอกันรอน”แฮร์รี่ตอบกลับโดยไม่ได้สนใจและมองที่เพื่อนของเขาเดินออกไปยังทิศทางของปราสาท
“เธอพบรอนแล้วใช่ไหมสตาร์”แฮร์รี่ถามและนั่งลงบนพื้น โดยมีสตาร์นั่งอยู่ข้างๆเขา
“เขาเป็นคนที่ยิ่งใหญ่มาก เธอรู้ไหม?เขาเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉันในตอนนี้”เขาถอนหายใจและมองไปข้างหน้าอย่างเหม่อลอย “สตาร์ วันนี้ฉันต้องการที่จะนั่งเงียบๆสักครู่เธอจะว่าอะไรไหม”
เขามองมาที่สตาร์และอมยิ้ม “หรือว่าเธออยากจะคุย?”เขาพูดและเลิกคิ้วเมื่อได้ยินสตาร์เห่า
“ก็ได้ ฉันไม่รู้หรอกนะว่าเธอจะพูดอะไรน่ะ แต่ ฉันเดาว่ามันคงจะเป็นเรื่องที่ดี”
หอกริฟฟินดอร์
หอนอนชาย
แฮร์รี่หวังว่าเมื่อเขาเข้าไปยังหอนอนชาย เพื่อนๆร่วมหอของเขาคงนอนกันหมดแล้ว แต่โชคไม่ดีเอาเสียเลย ที่ เนวิลส์ รอน เซมัส และดีน กำลังนั่งคุยกันอย่างสนุกสนานเกี่ยวกับการไปเที่ยวฮอกมี๊ดกันในวันพรุ่งนี้
“แฮร์รี่เพื่อนรัก”เซมัสร้องอุทานเสียงดัง หลังจากที่เห็นแฮร์รี่เดินเข้ามา
”เนวิลส์กำลังจะบอกเราว่าเขามีนัดกับสาวๆในวันพรุ่งนี้ที่ฮอกมี๊ด”
เมอร์ลิน เขาลืมไปเลยเกี่ยวกับฮอกมี้ด”วิเศษไปเลยเนฟ”แฮร์รี่แสดงความคิดเห็นและพยายามส่งเสียงให้สดชื่น”ใครคือผู้หญิงที่โชคดีคนนั้น”
เนวิลแก้มแดงและพูดพึมพำเบาๆ
“อะไร เนวิลส์ พวกเราไม่ได้ยินเสียงนายเลย”เซมัสแกล้งถามพร้อมกับหัวเราะเสียงดังลั่น
“ซูซาน โบน”เขาพูดโพล่งออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจ
“เธอเป็นผู้หญิงที่น่ารัก เนฟ นายโชคดีมาก”แฮร์รีพูดขึ้นมาพร้อมกับรอยยิ้มเขามี ความสุขไปกับเพื่อนของเขาจริงๆ
“และแฮร์รี่ใครคือคนที่นายจะไปด้วย”เซมัสถามเขาในขณะที่แฮร์รี่มีรอยยิ้มเก้อๆ
“ฉันคงไปตามลำพัง บอกกับนายตามตรง ฉันลืมนึกถึงเกี่ยวกับการออกไปเที่ยวฮอกมี๊ดด้วยซ้ำไป”ทุกคนนิ่งเงียบไปชั่วครู่ก่อนที่รอนจะเอ่ยทำลายความเงียบที่น่าอึดอัดใจนั้น
“ฟินิกัน นายได้แต่ถามพวกเราทุกๆคน เว้นแต่นายยังไม่ได้บอกพวกเราเลยนะว่าใครคือคนที่นายจะไปด้วย”รอนถามยิ้มๆไปทางเด็กหนุ่มที่อารมณ์ดีที่สุดในกลุ่ม เขายิ้มอย่างเอียงอาย
“ก็ได้ ก็ได้ ปาราวตี”เขาพูดขึ้นด้วยใบหน้าที่ชวนเพ้อฝันและมันทำให้ทุกคนหัวเราะออกมาอย่างขบขัน
“แล้วนายล่ะ ดีน”รอนและเนวิลส์ถามขึ้นมาพร้อมกัน
“ใช่แล้ว ดีน ผู้หญิงที่โชคดีคนนั้น”เซมัสหันมาถามเพื่อนสนิทด้วยความอยากรู้
“ฉันเป็นคนที่โชคดีคนหนึ่งเลยล่ะ ฉันไปกับเฮอร์ไมโอนี่”ดีนตอบกลับและห้องทั้งห้องก็เงียบ แฮร์รี่รู้สึกเหมือนมีสัมผัสแปลกๆที่เผาไหม้ในหัวอกของเขาเขาชำเลืองมองดูเด็กชายที่พูดออกมาอย่างไม่สะทกสะท้านและสนใจใคร
ก็ดี! แฮร์รี่คิด สิ่งนั้นมันชัดเจนอยู่แล้ว มันถูกต้อง?ดีนและเฮอร์ไมโอนี่คบกัน ใช่ บางที่พวกเขาอาจจะไม่ต้องการที่จะหลบซ่อนอีกต่อไป มันช่างดีจริงๆ
แต่ในความเป็นจริงแฮร์รี่อยากจะตายมากกว่า
“เพื่อนๆ ฉันเพิ่งนึกได้ว่าฉันมีเรื่องที่จะต้องถามศาสตราจารณ์มัลกอลนากัลป์บางอย่าง”แฮร์รี่พูดพืมพำอย่างไม่ค่อยที่จะเข้าท่านักและไม่รอคอยคำตอบจากใคร เขารีบร้อนออกจากหอนอนในทันที
“โอ้ว พระเจ้า พระเจ้า”แฮร์รี่กระซิบกับตัวของเขาในขณะที่เขาเดินหมุนไปหมุนมารอบๆปราสาทกับความเจ็บปวดในอกที่ดูเหมือนไม่ง่ายเลยที่จะระงับมัน
ทุกๆสิ่งดูเหมือนวุ่นวายทุกๆสิ่งผิดหมด แผนที่ก็หาย เฮอร์ไมโอนี่กลายเป็นคนทรยศและในตอนนี้หัวใจของเขา เมอร์ลินทำไมโชคชะตาถึงโหดร้ายกับเขานัก?
“แฮร์รี่” เขาได้ยินเสียงเรียกอยู่เบื้องหลังเขา เขามองไปรอบๆและเห็นอดีตศาสตราจารณ์ของเขา รัมัส ลูปิน
”รีมัส คุณมาทำอะไรที่นี่”แฮร์รี่ร้องถามเมื่อรีมัสเดินเข้ามาใกล้เขา จนกระทั่งหมาป่าหนุ่มมองเห็นดวงตาแดงก่ำของแฮร์รี่
“เธอไม่เป็นไรใช่ไหม”รีมัสถามเสียงอ่อนโยน เมื่อเห็นแฮร์รี่เช็ดน้ำตาบนใบหน้าของเขา
“ไม่”พ่อมดหนุ่มกระซิบ”ผมแทบจะไม่เข้าใจอะไรอีกแล้ว”
รีมัสเดินไปใกล้แฮร์รี่และวางมือบนไหล่ของเขา”บอกฉันสิว่าเกิดอะไรขึ้น”
“ใช่ครับ มีบางอย่างเกิดขึ้น”แฮร์รี่ร้องไห้อีกครั้ง และเช็ดมันออกไปด้วยความโกรธเคือง แฮร์รี่มองไปที่รีมัสอย่างหมดหวัง”ผมไม่รู้ว่าจะทำอะไรอีกต่อไปแล้ว”
รีมัสถอนหายใจ “แฮร์รี่ทำไมพวกเราถึงไม่ไปหาที่เงียบๆและคุยกันล่ะ”
แฮรืรี่นิ่งคิดชั่วครู่ ก่อนที่จะพยักหน้าและก้าวตามรีมัสไป
ที่ห้องต้องประสงค์
“เอาล่ะ บอกฉันถึงสิ่งที่เกิดขึ้น”รีมัสถาม”ทำไมเธอถึงดูสิ้นหวัง”
“ผมสับสน ผมไม่รู้ว่า ควรจะคิดอะไร หรือพูดอะไร .มัน..มันเกี่ยวกับ.เฮอร์ไมโอนี่”
“เกี่ยวอะไรกับเฮอร์ไมโอนี่” หมาป่าหนุ่มรอคำตอบเมื่อแฮร์รี่นั่งนิ่งเงียบและถอนหายใจ
“คุณก็น่าจะรู้นะรีมัส ทุกๆคนก็รู้ว่าผมเห็นอะไร”
“และอะไรที่เธอเห็นแฮร์รี่?” เขาพยายามเข้าถึงปัญหาของแฮร์รี่
หน้าอ่อนวัยของเด็กหนุ่มเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมและมองที่ปลายแขนเสื้อตัวเองเหมือนมันน่าสนใจขึ้นมาอย่างกระทันหันในที่สุดเขาก็ตอบ
“เธอมีตรามาร”
“เธอคิดว่า เฮอร์ไมโอนี่เป็นผู้เสพความตายงั้นเหรอ”รีมัสถาม”ฉันรับประกันกับเธอได้ แฮร์รี่ เฮอร์ไมโอนี่ไม่ได้เป็นอย่างที่เธอคิด”
“คุณรู้ได้ยังไง?”เขาขยับตัวเล็กน้อยบนเก้าอี้อย่างไม่สบายใจนัก
“ฉันคิดว่าฉันรู้นะ แฮร์รี่” รีมัสพูดสั้นๆ โดยไม่ได้อธิบายอะไรให้เขาเข้าใจมากนัก
แฮร์รี่ครุ่นคิด “แต่ แต่สิ่งที่ผมเห็น…….”
รีมัสครุ่นคิดว่าเขาจะบอกหรืออธิบายอย่างไรให้แฮร์รี่ได้ฟังหรือรับรู้มากไปกว่านี้โดยไม่กระทบกระเทือนในสิ่งที่จะตามมามากนัก เขามองหน้าแฮร์รี่ด้วยสีหน้าที่เด็กหนุ่มอ่านไม่ออกมันเหมือนๆความลับ ความเห็นใจ และความทรมาน
“สิ่งที่คุณได้เห็นมันไม่ใช่ตรามารแฮร์รี่....และคุณเองก็รู้”
แฮร์รี่รู้ว่ารีมัสพูดถูก แต่ความจริงของเขามันดูเบาโหวงชอบกล แฮร์รี่ไม่รู้ว่าสิ่งที่เขาทำไปนั้นมันถูกต้องหรือไม่กันแน่ เขาควรจะเชื่อตนเองหรือคนรอบข้าง
“อะไรมันเป็นความลับหนักหนา? ถ้าคุณรู้ รีมัส ? บอกผมสิ บอกผม ว่ามันมีอะไรที่ผิดปกติกับเธอ”
รีมัสสั่นหัวของเขา “แฮรืรี่”
“ทำไมคุณไม่บอกผมล่ะ? ผมคิดว่าผมรู้ในสิ่งที่ผมเห็นนะ”เขาถอนหายใจอย่างสิ้นหวังและมองรีมัสด้วยสายตาที่อ้อนวอน
“เธอรู้อะไรไหม แฮร์รี่? มีบางสิ่งกำลังบอกฉันว่า มันมีอะไรบางอย่างที่รบกวนเธอ ได้โปรด แฮร์รี่ บอกฉัน”รีมัสกล่าวอย่างอ่อนโยนและแทบจะในทันทีที่สายตาของแฮร์รี่ฉายความไว้วางใจมาที่เขา
แฮร์รี่มองไปยังดวงตาของรีมัสและต่อมาก็ก้มหัวของเขาลง “ผมตกหลุมรักเธอ รีมัส” เขาไม่สามารถที่จะระงับรอยยิ้มออกมาได้ ”ผมไม่รู้ว่าจะทำอย่างไง”
“โอ้ว แฮร์รี่ เธอช่างเหมือนพ่อของเธอมากจริงๆ! บอกกับเธอ,แฮร์รี่!”
มันเป็นคำพูดเย้าแหย่ที่แฮร์รี่ไม่รู้สึกขำเอาเสียเลย แฮร์รี่จ้องไปที่รีมัส เขาเปลี่ยนระดับเสียงให้เบาลง
”ฉันบอกกับเธอไม่ได้ อย่างแรกเลยฉันคิดว่าเธอทรยศ...และเธอซุกซ่อนบางสิ่งบางอย่างจากฉัน และข้อที่สอง”
“และข้อที่สอง....” รีมัสทวนคำตอบที่หายไปของแฮร์รี่
“ผมยังไม่แน่ใจ? ถ้าเกิดผมคิดเกี่ยวกับเธอแบบนั้นและมันเป็นสิ่งที่ไม่ถูกต้องล่ะ”แฮร์รี่เบนสายตาที่เศร้าหมองของเขามาที่รีมัส ในขณะที่รีมัสชะโงกหน้ามาข้างหน้าเหมือนอยากแบ่งปันความห่วงใยที่มีต่อเขา
“ทำไมล่ะ?ทำไมมันไม่ถูกต้อง?คุณชอบเธอและเธอก็ ”
“เธอชอบคนอื่น ตกลงไหม”เขายืนขึ้นจากโต๊ะที่เขานั่ง และพูดแทรกรีมัสขึ้นมากลางครัน
”ผมคิดว่าผมควรไปแล้ว ขอบคุณสำหรับการพูดคุยกันในวันนี้”
“แฮร์รี่” รีมัสพยายามท้วง ทั้งๆที่เขารู้ว่าแฮร์รี่ดื้อดึงเกินไปที่จะพยายามพูดคุยกับเขาอีกครั้ง
“บายรีมัส”แฮร์รี่โบกมือให้กับเขาอย่างรวดเร็วก่อนเดินจากไปโดยไม่เหลียวกลับมามองอีกเลย
หอกริฟฟินดอร์
ห้องนั่งเล่นรวม
“แฮร์รี่ “จินนี่เรียกเขา ในขณะที่เขาเดินเข้ามา แฮร์รี่ชะงักก่อนจะมองหญิงสาวผมแดงที่ยืนอยู่คนเดียวในห้องนั่งเล่นรวม
“มีอะไร หรือเปล่า จินนี่?” เขาพูดพร้อมกับเดินเข้ามาใกล้ๆเธอ
“ฉ..ฉันเพียงแค่ต้องการอยากจะขอโทษเธอ” จินนี่ก้มลงมองดูที่พื้นอย่างสับสน
“เรื่องอะไร” แฮร์รี่ถามอย่างสงสัย
“เธอก็รู้นี่ เรื่องที่พวกเรา เออ “ จินนี่เอียงอาย และมองไปที่แฮร์รี่ที่พยายามนึก ในสิ่งที่เขาพอจะเข้าใจในตอนนี้ก็คือเรื่องที่พวกเขาจูบกัน แฮร์รี่ยิ้มฝืนๆและส่ายหัวของเขา
”จินนี่ มันควรเป็นฉันที่ต้องขอโทษเธอมากกว่า”
”อย่างงั้น ..พวกเรายังคงเป็นเพื่อนกันใช่ไหม”เธอถามและยิ้มหวาน
“เพื่อน”เขายิ้มให้เธอกลับ และรู้สึกมีความสุขขึ้นมานิดหน่อยที่จินนี่ยอมที่จะเข้าใจอะไรได้ง่ายๆ
“แฮร์รี่..เธออยากไปฮอกมี้ดวันพรุ่งนี้กับฉันไหม?ฉันหมายถึงในฐานะเพื่อน แต่ถ้าเธออยากจะไปกับผู้หญิงที่เธอชอบก็ได้นะ”จินนี่ถามอย่างไม่แน่ใจนัก
“ฉันอยากไปฮอกมี้ดกับเธอ จินนี่ ” เขาพูดโดยที่ไม่ต้องคิดอะไรมากเพราะในเวลานี้ เขาไม่มีใครที่จะไปฮอกมี้ด้วย
“โอ้ว วิเศษไปเลย!”เธอตบมือของเธออย่างมีความสุข”พวกเราจะนั่งโต๊ะร่วมกันที่ไม้กวาดสามอันกับรอนและลูน่า!”
“ใช่ นั่นแหละวิเศษมากเลย” แฮร์รี่พูดพร้อมด้วยรอยยิ้มที่จริงใจ
วันรุ่งขึ้น ทุกคนต่างกระตือรือร้นที่จะออกจากโรงเรียนเพื่อไปยังฮอกมี้ดตามที่ทุกคนปรารถนา ทุกคนมารวมตัวกันอยู่ที่หน้าประตูทางออก รวมถึงเฮอร์ไมโอนี่ด้วย
แฮร์รี่เฝ้ามอง ด้วยหัวใจที่แตกสลายไปที่เฮอร์ไมโอนี่และดีนซึ่งเข้าไปนั่งในรถม้าเพื่อจะไปยังฮอกมี้ด เขาเห็นดวงตาของเธอบวมและแดงเธอดูซีดและเศร้าเสียใจ
ทั้งหมดที่เขาต้องการทำคือเดินตรงเข้าไปหาเธอและเอาตัวเธอเข้ามาในอ้อมแขนของเขาและออกไปเที่ยวตามลำพังกับเธอ แต่เขาก็รู้ว่าเขาทำไม่ได้.....
“แฮร์รี่ นายควรจะเข้าไปคุยกับเธอ”รอนพูด เมื่อเขามองตามสายตาเศร้าของแฮร์รี่ไปที่เฮอร์ไมโอนี่ แฮร์รี่ละสายตาจากเธอและหันกลับมามองที่เพื่อนรักคนเดียวของเขาด้วยสายตาที่ว่างเปล่า
“ฉันไม่รู้ว่านายกำลังพูดเรื่องอะไร”
“ให้ตายเหอะ แฮร์รี่”เพื่อนของเขาเปล่งเสียงที่ไม่ชอบใจนัก”ทุกๆคนมองเห็นถึงความสิ้นหวังของนายที่มองไปยังเธอ เพียงแค่คุยกับเธอ”
“เงียบน่า รอน ไปกันเถอะ สาวๆรอเราอยู่”
รอนส่ายหัวของเขาและตามแฮร์รี่ไป
ฮอกมี้ด
“ตอนนี้เราจะเดินคุยกันไปรอบๆฮ๊อกมี้ด?ต่อจากนั้นพวกเราก็จะไปร้านไม้กวาดสามอัน”ดีนเสนอแนะในระหว่างที่เขาและเฮอร์ไมโอนี่เดินออกมาจากร้านฮันนี่ดุ๊ก
“เป็นไอเดียที่ดี ดีน”เฮอร์ไมโอนี่พูดขึ้นพร้อมรอยยิ้มน้อยๆ
ทั้งดีนและเฮอร์ไมโอนี่เดินคุยกันอย่างสนุกสนานจนกระทั่งพวกเขาผ่านมาอยู่หน้าถ่ำที่เฮอร์ไมโอนี่คุ้นเคย
“โอ้ว...ถ้ำ”เฮอร์ไมโอนี่กระซิบหลังจากที่มองเข้าไปในถ้ำที่เธอ รอน และแฮร์รี่เคยเข้าไปเมื่อซีเรียสอยู่ที่นั่น
“เธอเคยมาที่นี้มาก่อนอย่างงั้นเหรอ?”ดีนถาม และเดินเข้าไปยังปากถ้ำ”ฉันยังไม่เคยเข้ามาในนี้เลย”
“ฉันมาที่นี่กับรอนและ...แฮร์รี่เมื่อปีสี่”
ดีนพยักหน้าอย่างเข้าใจเขาชี้ไปที่หินก้อนใหญ่เพื่อให้เธอนั่งบนนั้น โดยที่เขานั่งอยู่ข้างๆเธอ
“เฮอร์ไมโอนี่....”ดีนเริ่มกล่าวเสียงอ่อนโยนและดึงมือของเธอขึ้นมากุมไว้ เฮอร์ไมโอนี่เริ่มรู้สึกอึดอัด “เธอคือผู้หญิงที่ยิ่งใหญ่.......”
“ดีน...”เขาวางนิ้วบนริมฝีปากเธอเพื่อทำให้เธอหยุดพูด
”ได้โปรด เฮอร์ไมโอนี่ให้ฉันพูดให้จบก่อน”เฮอร์ไมโอนี่มีสีหน้าลังเลแต่ก็พยักหน้ารับรู้
”ฉันรู้ ....ว่าเธอมีปัญหาบางอย่างและ...เธอเองก็ไม่ได้ชอบฉัน แต่ฉันก็พอเดาได้ว่าเธอชอบใคร”เฮอร์ไมโอนี่เสมองไปทางอื่น”ฉันเพียงแต่ อยากจะถามเธอ ..สำหรับโอกาส”
เฮอร์ไมโอนี่มองไปที่ดีนโดยไม่ได้พูดอะไรหรือคิดอะไร เขาคนนั้นดูยิ่งใหญ่ เขายิ่งใหญ่จริงๆแต่...เธอไม่ได้รู้สึกอะไรกับเขา บอกตามความเป็นจริง เธอรู้สึกกับคนอื่น ถึงแม้ว่าเธอจะรู้ตัวดีว่าเธอไม่มีหวังกับเขาคนนั้น ก็ตามที ....
เฮอร์ไมโอนี่กำลังคิดถึงสิ่งที่จินนี่เคยบอกเธอเอาไว้ วันที่อยู่ในหอนอนหญิง แล้วทำไมเธอถึงไม่ให้โอกาสเขาล่ะ?บางทีเขาอาจจะทำให้เธอลืมเกี่ยวกับ.....
“ดีน....”เธอกระซิบเขาเพียงแต่ยิ้มและเคลื่อนเข้ามาหาเธอช้าๆ หน้าของพวกเขาอยู่ชิดกันไม่ถึงนิ้ว เขาเอียงหัวของเขา จนกระทั้งริมฝีปากของพวกเขาทั้งสองสัมผัสกันในที่สุด
พวกเขาจูบกัน
เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกไม่สบายใจที่ดีนจูบเธอ แต่เหมือนมีมนต์วิเศษเข้ามาช่วยขัดจังหวะพวกเขา มีเสียงสุนัขเห่า เห่าเสียจนพวกเขาต้องหยุดจูบกัน เมื่อพวกเขาจ้องมองไปที่ปากถ้ำ พวกเขาเจอกับสุนัขสีดำตัวใหญ่กำลังส่งเสียงเห่าไปยังพวกเขาอย่างตั้งอกตั้งใจ และเฮอร์ไมโอนี่รู้ได้ในทันทีว่าเป็นใคร เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มขอบคุณไปที่สุนัข ที่เข้ามาขัดจังหวะได้ทันท่วงที เฮอร์ไมโอนี่รีบดันตัวเธอออกไปจากเขา
“ดีน ฉันขอโทษแต่....”
เขายิ้มเศร้าๆไปที่เธอ ”ไม่เป็นไร เฮอร์ไมโอนี่.....ความจริงต้องตำหนิที่ฉัน ฉันพยายามที่จะ....”.เฮอร์ไมโอนี่พยักหน้าอย่างเข้าใจและวางมือของเธอไปที่แก้มของเขา”ฉันหวังว่าพวกเรายังคงเป็นเพื่อนกัน”
ดีนไม่ได้พูดอะไรเขาเพียงแต่ยิ้มเพื่อเป็นการตอบรับในความเป็นเพื่อน
“งั้น เราไปที่ร้านไม้กวาดสามอันกันดีกว่า”
“ได้สิดีน แต่นายไปก่อนจะได้ไหม ฉันจะตามนายไปที่หลัง” ดีนมองเธอเหมือนไม่เข้าใจ
”ฉันอยากอยู่ที่นี่ตามลำพังสักครู่ อยากจะคิดเกี่ยวกับอะไรบางอย่างน่ะ?” เฮอร์ไมโอนี่อธิบาย
“แต่ เธอแน่ใจเหรอ ว่าอยู่คนเดียวได้” เขามองอย่างไม่แน่ใจไปที่สุนัขที่กำลังจ้องมองมายังเขาเขม็ง
เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มกว้าง”ใช่ ฉันแน่ใจ”เธอจูบไปที่แก้มเขาเบาๆ”ไปเถอะ ฉันจะพบคุณที่ร้านไม้กวาดสามอัน”
เขาพยักหน้าและออกไปแต่ก็ยังคงไม่มั่นใจนัก
เมื่อเฮอร์ไมโอนี่รอจนแน่ใจว่าดีนออกจากถ้ำไปเรียบร้อยแล้ว เธอหันกลับไปมองยังร่างของสุนัขตัวใหญ่นั้นทันที
“มานี่สิค่ะ ซีเรียส คุณเปลี่ยนร่างกลับมาได้แล้ว”
“เธอสามารถอธิบายให้ฉันฟังได้ไหมเกิดบ้าอะไรกันขึ้นที่นี่ เด็กน้อย” นั่นคือประโยคแรกที่ซีเรียสถามหลังจากแปลงร่างกลับมาเป็นคนเรียบร้อยแล้ว
ที่ร้านไม้กวาดสามอัน
แฮร์รี่อยากกลับฮอกว๊อตส์ในเวลานี้ ตัวเขาเองไม่ได้สนุกเลยทั้งๆที่พยายามทำใบหน้าให้ดูมีความสุขอากาศมันกำลังจะทำให้เขาหายใจไม่ออก รอนมองเขาอย่างเข้าใจ ในเวลาเดียวกันที่เขาหันไปมองลูน่าที่มองรอนอยู่ก่อนแล้ว ลูน่ายิ้มเหมือนจะเข้าใจในความคิดของรอน ทุกคนเข้าใจในตัวของแฮร์รี่ยกเว้น หญิงสาวผมแดงน้องสาวของรอน เธอทำสีหน้าบูดบึ้งอย่างไม่ค่อยจะพอใจนักและจินนี่เธอพร้อมที่จะระเบิดอารมณ์ได้ทุกขณะ แฮร์รี่ถอนหายใจด้วยความรู้สึกเซ็ง เขารู้ว่าถ้าเขายังอยู่ต่อทุกคนจะพลอยไม่สนุกไปกับเขาด้วยดังนั้นแฮร์รี่จึงตัดสินใจที่จะพูดกับรอน ว่าเขาจะขอตัวกลับไปที่ปราสาทก่อน เพียงแต่ที่เขากำลังคิดรวบรวมคำพูดอยู่นั้นพลันสายตาของแฮร์รี่ เห็นเด็กหนุ่มที่คุ้นเคยเดินเข้ามาในร้าน ตามลำพัง
โดยปราศจากร่างของเด็กสาวที่เขามองหาตลอดเวลาที่อยู่ในฮอกมี้ด
ดีน โทมัส เข้ามาในร้านโดยที่ไม่มีเฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์อยู่ข้างกาย เธออยู่ไหน!
แฮร์รี่และรอนมองไปที่ดีนอย่างสงสัย จนกระทั่งดีนหาที่นั่งที่อยู่ด้านในสุดและนั่งเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
รอนและแฮร์รี่มองตากัน ก่อนที่รอนจะเดินเข้าไปหาดีนโดยมีแฮร์รี่เดินตามมาข้างหลัง
“โทมัส เฮอร์ไมโอนี่อยู่ไหน?นายมากับเธอไม่ใช่หริอไง?”รอนถาม
“เออ...”ดีนอึดอัด”เธอต้องการจะอยู่ตามลำพัง เพื่อคิดอะไรบางอย่าง ฉันเลยออกมาก่อน ตอนนี้เธอยังอยู่ในถ้ำ...”
“นายทำอะไรเธอโทมัส”รอนถามแฮร์รี่ยังคงนิ่งเงียบแต่ความรู้สึกของเขากลับตื่นตัวอยู่ตลอดเวลาถ้าเป็นเรื่องเกี่ยวกับเธอ เขาสนใจเสมอ
“ฉันไม่ได้ทำอะไรเธอ รอน...เธอเพียงแค่อยากอยู่เงียบๆคนเดียวก็เท่านั้น”
แฮร์รี่ไม่สามารถอยู่ได้อีกต่อไปเขายืนขึ้นและส่งเสียงคราง”ฉันอยากออกไปเดินเล่น”จินนี่เตรียมจะทักท้วงแต่รอนหยุดเธอไว้เสียก่อนเขาพยักหน้าไปที่เพื่อนของเขา
แฮร์รี่เดินออกมาจากร้านตามลำพังอย่างรีบเร่ง เขากำลังมุ่งหน้าไปที่ถ้ำ เขาอยากจะคุยกับเฮอร์ไมโอนี่ในตอนนี้ แต่มันจะดีหรือเปล่านะ และเธอจะยอมคุยกับเขาหรือเปล่า แฮร์รี่สับสน เท้าของแฮร์รี่หยุดเดินเมื่อเขามาถึงปากถ้ำเขากลับลังเล แฮร์รี่กัดริมฝีปากอย่างครุ่นคิด เขายังไม่พร้อมที่จะคุยกับเธอ เขาจะพูดกับเธอว่ายังไงดีล่ะ เขาทำเรื่องเลวร้ายไว้กับเธอมากมาย แต่...แต่สิ่งที่เขาเห็นล่ะ!
“เฮ้อ”แฮร์รี่ถอนหายใจมันไม่ใช่เวลาที่ดีนัก เขาคงต้องคิดทบทวนคำพูดของเขาให้ดีก่อนจึงค่อยพูดกับเธอ ยังไงซะเขาก็รู้ว่าเธอมักอยู่ที่กระท่อมของแฮกริดเป็นการดีถ้าเขาจะแวะและพูดคุยกับเธอในวันอื่นๆ แฮร์รี่คิดใคร่ครวญอย่างดีก่อนที่จะตัดสินใจหมุนตัวกลับ แต่ตอนที่เขากำลังจะเดินออกไปจากจุดนั้นเขากลับได้ยินเสียงพูดคุยของคนสองคนแฮร์รี่เงี่ยหูฟังด้วยความแปลกใจ เสียงหนึ่งเป็นเสียงของเฮอร์ไมโอนี่แต่อีกเสียงหนึ่งล่ะ แฮร์รี่ตัดสินใจเดินเข้าไปในถ้ำอีกนิดเพื่อฟังเสียงอีกเสียงหนึ่งให้ชัดๆ เขาเข้าไปในถ้ำและเห็นเฮอร์ไมโอนี่ กำลังคุยกับใครบางคนที่เสียงฟังดูคุ้นๆ
“เมอร์ลิน เป็นไปไม่ได้”เขาอุทานออกมาด้วยความตกใจพร้อมกับสาวเท้าเข้าไปหาเจ้าของเสียงที่เขาคุ้นเคยเป็นอย่างดี
ความคิดเห็น