คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : Chapter 16: เพื่อน
.............................................. BELONG TO NOWHERE
ตอนที่ 16 เพื่อน
“ฉันต้องการคุยกับคุณ”เฮอร์ไมโอนี่ดักหน้ารอนพร้อมกับคำพูดที่ดูเหนื่อยอ่อน
รอนถอนหายใจแล้วพยักหน้า”ก็ได้ งั้นเราไปคุยกัน”
“ไปคุยกันที่เพิงโหยหวนนะ”เธอขัดจังหวะและเขามองเธออย่างประหลาดใจ
“แล้วคุณจะเข้าใจรอน”
รอนเริ่มลังเลใจ เขาพยายามเพื่อปกป้องเธอ เธอเป็นเพื่อนรักของเขา เขาเชื่อใจเธอ แต่มีอยู่บางส่วนเล็กน้อยในใจที่ยังลังเลอยุ่ ถ้าเธอเป็นผู้เสพความตายจริงๆ?มันจะปลอดภัยหรือถ้าเขาตามเธอไป เฮอร์ไมโอนี่ดูเหมือนจะสังเกตในความผิดปกตินั้นได้
“ฉันไม่ได้เป็นผู้เสพความตายรอน ฉันเป็นเพื่อนของคุณนะ ฉันไม่เคยคิดทรยศต่อคุณหรือแฮร์รี่เลย คุณต้องเชื่อใจฉัน”?
รอนปิดตาของเขาลงเล็กน้อยและจดจำถึงบางอย่างที่ลูน่าเคยพูด เธอเชื่อใจในตัวเฮอร์ไมโอนี่ และถ้าเขาเป็นเพื่อนของเฮอร์ไมโอนี่ที่แท้จริง เขาก็ควรที่จะเชื่อใจในตัวเฮอร์ไมโอนี่ด้วยเช่นกัน
“ก็ได้ เฮิร์ม…..เราไปกันเถอะ”
ที่เพิงโหยหวน
“เมอลินร์”รอนเอ่ยในขณะที่เขาและเฮอร์ไมโอนี่ค่อยๆไต่บันไดที่สภาพไม่ค่อยดีนักขึ้นไปยังด้านบน”ที่นี่มัน น่ากลัวจริงๆ”
“ใช่”เธอพูดอย่างไม่ค่อยสนใจนักเธอนำรอนมาถึงยังห้องๆหนึ่งซึ่งมีสภาพทรุดโทรมไม่ต่างกันจากด้านล่างเท่าไหร่นัก
”เอาล่ะรอนก่อนที่ฉันจะพูดอะไรออกไป คุณจะต้องสัญญากับฉันก่อนว่าคุณจะไม่พูดเรื่องนี้ให้กับคนอื่นๆฟัง โดยเฉพาะแฮร์รี่ คุณสัญญากับฉันได้ไหม”
“ก็ได้ ถ้าเธอไม่อยากให้ใครรู้ ฉันสัญญา”
ไม่มีคำพูดใดๆจากเธอยกเว้นจากการกระทำ เฮอร์ไมโอนี่ยกเสื้อคลุมยาวของเธอตวัดแขนเสื้อแสดงเครื่องหมายนกฟีนิกส์สีน้ำเงินให้รอนได้เห็น
“ฉันไม่มีตรามารรอน”เธอกระซิบ
“แล้วนั้นมันตัวบ้าอะไร เฮอร์ไมโอนี่” รอนถามอย่างสงสัยขณะที่กำลังพิจารณารูปนั้นอย่างใกล้ชิด
“ฉันคิดว่าฉันอธิบายได้นะ” รอนได้ยินเสียงแหบห้าวของใครบางคนที่ไม่ใช่เฮอร์ไมโอนีเขาหมุนตัวไปดู มีคนหนึ่งยืนอยู่หน้าประตูทางเข้า เขาคือซิเรียส
“บ้าอะไรเนี่ย”รอนอุทานร้องเสียงหลงก่อนที่ร่างของเขาจะล้มลงไม่ได้สติ หมดการรับรู้เรื่องราวใดๆอีกต่อไป
ที่ห้องนั่งเล่นรวม กริฟฟินดอร์
แฮร์รี่เหน็ดเหนื่อยและในตอนนี้เขาแค่อยากจะขึ้นหอนอนเพื่อพักผ่อน เขาอยากจะหลับบางทีอาจนอนหลับไปตลอดกาลเลย เขาไม่ต้องการที่จะพูดคุยกับใคร หรือคิด หรือทำสิ่งใดๆ ทุกสิ่งทุกอย่างมันบ้าบอสับสนเกินไปภายในใจของเขา ความเป็นจริงข้างในลึกๆเขารู้ว่าเฮอร์ไมโอนี่ จะไม่ทรยศเขา.....อ๊า....แต่สิ่งที่เขาเห็นล่ะ เขาเห็นมัน แต่.....เขาแน่ใจหรือว่าเขาเห็นตรามารจริงๆ ไม่....เขาเห็นมันไม่ชัดนัก แต่เขาก็เห็นบางสิ่ง....และ ถ้ารอนเป็นฝ่ายถูกล่ะ?ถ้าเธอกำลังเล่นเป็นสายลับ?พระเจ้า!ถ้านั่นเป็นความจริงเขาอยากหมุนเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนหน้านั้นและห้ามเธอ เมอร์ลิน นี่ฉันทำอะไรลงไป?
“แฮร์รี่”ความคิดของแฮร์รี่ถูกขัดจังหวะโดยเสียงๆหนึ่ง เขาหยุดตรงทางเดินไปหอนอนชายและเอี้ยวตัวหันมามองเด็กสาวผมแดง จินนี่ วิสลี่ย์
“จินนี่”เขาเรียกชื่อเธอเบาๆและยิ้มให้
“คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม”เธอถามด้วยน้ำเสียงที่เป็นห่วง
“ไม่ ทำไมฉันจะต้องเป็นอะไร ฉันกำลังมีความสุขที่สุดในโลกเลย ไม่เห็นสีหน้าของฉันหรือไง”เขาตอบกลับอย่างถากถาง
“ฉันขอโทษที่ถามเธอ แฮร์รี่”จินนี่กล่าวด้วยใบหน้าที่เศร้าสลด”ฉันไม่อยากจะก้าวก่ายเรื่องของเธอหรอกนะเพียงแต่...ฉันก็แค่เป็นห่วง”
แฮร์รี่นิ่งอึ้ง เขาไม่น่าทำร้ายจิตใจของเธอ เธอมักจะเป็นห่วงความรู้สึกขอเขาเสมอ
“ฉัน..ก็ต้องขอโทษเธอด้วยที่พูดจาไม่ดีต่อเธอจินนี่”
เขาขออภัย และมันทำให้จินนี่ยิ้มออก
“มานี่สิ แฮร์รี่ นั่งที่นี่”เธอพูดพลางขยับที่นั่งข้างๆเธอ ”ฉันคิดว่าคุณอาจจะต้องการเพื่อนจริงๆแล้วในเวลานี้ ” เขาไม่สามารถบังคับตัวเองได้ เขายิ้มไปที่เธอ และนั่งลงข้างๆ
“ขอบคุณจินนี่”เขากล่าวอย่างนุ่มนวล เขาอยากพูดขอบคุณจินนี่อีกเป็นพันๆครั้ง ในเวลานี้คงมีเพียงเธอที่ห่วงใยเขาและอยู่เพื่อปลอบใจเขา และเขาเองก็ต้องการสิ่งยึดเหนี่ยวในเวลานี้จริงๆแล้วเช่นกัน
“ไม่เป็นไรแฮร์รี่”เธอวางมือไว้บนมือของเขาและลูบมันเบาๆอย่างเอาใจ”แฮร์รี่ ฉันเสียใจเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นจริงๆ ... แต่คุณควรรู้เอาไว้ ถ้าคุณต้องการอะไรสิ่งใด ทุกๆอย่าง ที่ฉันสามารถช่วยได้ ได้โปรด บอกฉัน ฉันจะอยู่ที่นี่ เพื่อคุณ เสมอ”
จินนี่ยิ้มหวานพลางเบียดร่างกายของเธอเข้าใกล้เขา
“ฉันรู้ จินนี่ เธอมักห่วงใยฉันเสมอ เพียงแต่ตอนนี้ฉันสับสน สมองของฉันกับใจของฉันมันคิดไปคนละทางเลยฉันไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร ฉันคิดอะไรไม่ออกอีกแล้ว”
แฮร์รี่พูดด้วยความรู้สึกที่สับสนอย่างแท้จริงเขากุมขมับและซบหน้าลงกับฝ่ามือของเขาอย่างจนปัญญา
“ฉันเองก็ไม่รู้ว่าควรจะบอกให้คุณทำอย่างไรดี แฮร์รี่ แต่...”เธอหยุดและกัดริมฝีปากล่างอย่างครุ่นคิด
“แต่อะไร”
“แต่บางเวลาหัวใจก็มักจะเล่นตลกกับพวกเรา ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยแต่...ทุกๆสิ่งดูเหมือน เด่นชัด แล้วในตอนนี้ โอ้ว แฮร์รี่ฉันไม่อยากจะคิดถึงมันอีก”และก่อนที่แฮร์รี่จะทันได้ตั้งตัวจินนี่โผซบกับอกของเขาและร้องไห้สะอึกสะอื้น
“ไม่เป็นไรจิน”เขากระซิบบอกกับเธอ เธอยกหัวของเธอออกจากหน้าอกของเขา และมองไปที่เขา แววตาของพวกเขาสบกัน “แฮร์รี่”เธอกระซิบ และเอียงตัวเข้าใกล้ชิดกันกับเขา
“จินนี่ฉันไม่คิดว่า…..”แฮร์รี่กำลังจะพูดแต่ถูกขัดจังหวะด้วยริมฝีปากของจินนี่ เธอกำลังจูบเขาและเขาจูบตอบกลับเธออย่างลึกซึ้ง
ที่เพิงโหยหวน
“คุณ คุณตายไปแล้วนี่”รอนพูดละล่ำละลักเมื่อตื่นขึ้นมาและเห็นซีเรียสอยู่ข้างหน้าเขาโดยมีรีมัสหมาป่าหนุ่มยืนอยู่ด้านข้าง รอนมองไปรอบๆเหมือนมองหาคำชี้แนะแต่กลับพบแววตาที่ขบขันของซีเรียสและรีมัส
“ไม่ใช่อย่างที่นายคิด ซีเรียสอยังมีชีวิตอยู่” เฮอร์ไมโอนี่กล่าว และยิ้มเล็กน้อยบนริมฝีปากของเธอ
“เขา...เขากลับมา แต่..เป็นไปไม่ได้”รอนพูดขึ้นเขามองดูซีเรียสอย่างไม่เข้าใจอยู่ครู่หนึ่งและจู่ๆเขาก็อุทานออกมาด้วยความหวาดกลัวและหอบหายใจอย่างแรง
“ฉันหมายถึง ไม่ใช่เขาหรอกหรือ ที่ตกไปยัง....”
“ใช่ ....ฉันตกลงไปยังม่านแห่งความตาย แต่เฮอร์ไมโอนี่ของเรานำฉันกลับมาได้”ซีเรียสบอกกล่าวพร้อมกับรอยยิ้มที่แสนจะภาคภูมิใจ
รอนจ้องมองซีเรียสเขม็งก่อนรุกเร้าต่อไป
“อย่างไร ฉันหมายถึง ฉันรู้ ว่าเฮอร์ไมโอนี่เป็นแม่มดที่ฉลาดที่สุดในชั้นเรียน แต่ฉันหมายถึงการที่นำตุณกลับมาจากความตายเนี่ยนะ มันเหลือเชื่อ”
ทั้งหมดนิ่งเงียบไปครู่หนึ่งจนรอนรู้สึกอึดอย่างเห็นได้ชัด เฮอร์ไมโอนี่ถอนหายใจเบาๆคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนตอบ
“เอาล่ะ รอนทุกสิ่งเริ่มขึ้นเมื่อฉันได้ไปพักอยู่ที่อพาตร์เม้นส์ของบิล....”และเฮอร์ไมโอนี่ก็เล่าเรื่องทุกสิ่งที่เกิดขึ้นให้กับรอนฟังอย่างหมดเปลือก
ห้องนั่งเล่นรวม กริฟฟินดอร์
เมอลิน ฉันทำอะไรลงไป?ฉันจูบกับจินนี่ และนี่มันไม่ใช่ความรู้สึกที่แท้จริงของฉันเลย ใช่ เธอเป็นคนสวย แน่นอน แต่ฉันไม่ได้รู้สึกอะไรกับเธอเลย โอ้ว มันคงจะเป็นเรื่องง่ายมากถ้าฉันรู้สึกอยู่ในความรักกับเธอ แต่นี่ไม่ใช่เลย แฮร์รี่คิดก่อนที่จะหยุดการจูบ
”ไม่ จินนี่”เขากล่าวและดันตัวเธอออกห่างเขา
”แฮร์รี่”เธอกระซิบหัวใจของเธอเต็มไปด้วยความหวัง
“ฉัน ฉันเสียใจจินนี่…แต่ฉันไม่ได้ชอบเธอ ฉันไม่ได้รักเธอ เธอเป็นผู้หญิงที่ยิ่งใหญ่ แต่ฉันขอโทษ”เขากล่าวและยืนขึ้นแทบจะทันที
“ฉันผิดอะไรกัน แฮร์รี่”เธอถามพร้อมด้วยดวงตาของเธอที่คลอไปด้วยน้ำตา “ทำ....ทำไมคุณถึงไม่ต้องการฉัน
แฮร์รี่ส่ายหน้าเขาก้มหน้าลงมองจินนี่ สีหน้าของเขาเข้ากันดีกับรอยหม่นในดวงตาสีเขียวมรกตคู่นี้ จนเธอต้องกลั้นหายใจ เมอลินร์ เฮอร์ไมโอนี่ไม่เหมาะสมกับแฮร์รี่เลยสักนิด จนป่านนี้แล้วทำไมแฮร์รี่ยังแคร์เธออยู่อีกนะ
เขายังคงนั่งนิ่ง สีหน้าเปลี่ยนไป ราวกับกำลังคิดใคร่ครวญอยู่ในใจ
“จินนี่มันไม่ใช่อย่างงั้น”
“ฉันสวยไม่พอเหรอ....?ฉันไม่ร่าเริงพอ ? หรือว่าไม่กล้าหาญพอ?บอกฉันสิ แฮร์รี่ฉันทำอะไรผิด”
แฮร์รี่กุมแก้มของเธอด้วยมือของเขาอย่างแผ่วเบา
”คุณเป็นคนที่สวย กล้าหาญและร่าเริง จินนี่ แต่ปัญหาไม่ได้อยู่ที่คุณ”
“ฉันจะบอกคุณนะแฮร์รี่ ฉันไม่เคยคิดหวาดกลัวต่อสิ่งใด”เขาสั่นหัวของเขาพลางหัวเราะเสียงปร่า เสียงหัวเราะที่ระคนไปด้วยความชิงชังตนเอง
“ฉันไม่ได้พูดถึงสิ่งนั้นจิน”
“ดังนั้นทำไม ? ทำไมคุณไม่ต้องการฉัน” เสียงของจินนี่แข็งกระด้างยิ่งขึ้น เผยให้เห็นโทสะที่เริ่มครุกกรุ่น
แฮร์รี่ปิดดวงตาของขา และถอนหายใจอย่างหนักมือของเขาออกจากดวงหน้าของเธอเขารู้ว่าทำไมเขาไม่ต้องการเธอ หรือผู้หญิงคนอื่นๆ เขารู้....เขาเปิดดวงตาของเขาขึ้นและมองไปที่เธออย่างเศร้าสร้อย
“ฉันอยู่ในความรักกับใครบางคน”เขากล่าวและรีบเดินเข้าไปยังหอนอนโดยไม่รอคำพูดกลับของจินนี่ จินนี่หายใจอย่างยากลำบากคำพูดของเขาสร้างความปวดร้าวเศร้าใจให้กับเธอเหลือเกิน เธอรู้สึกว่านัยน์ตาแปลบปลาบไปด้วยน้ำตา
เธอกำลังจะสูญเสียทุกอย่างอย่างงั้นเหรอ แต่ ไม่มีทาง จินนี่ปาดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มอย่างเด็ดเดี่ยว เธอไม่มีวันที่จะแพ้ยายหนอนหนังสือน่าเกลียดอย่างเฮอร์ไมโอนี่ไปได้ เธอจะต้องทำให้แฮร์รี่กลับมาหาเธอเหมือนเดิม เธอจะต้องชนะ จินนี่คิดอย่างมั่นใจ เธอเชิดหน้าขึ้นอย่างทระนง ก่อนจะเช็ดน้ำตาที่ใบหน้าจนแห้งดีแล้วลุกขึ้นเดินกลับไปที่หอนอนหญิงอย่างช้าๆ
ที่เพิงโหยหวน
“ว้าว...”รอนอุทานออกมาหลังจากที่เขาฟังเฮอร์ไมโอนี่เล่าจนจบ เธอรีมัสและซีเรียสหัวเราะเบาๆกับอาการของรอนที่ดูเหมือนเด็กน้อยที่ฟังนิยายมหัศจรรณ์จนจบ
“ใช่รอน ว้าว....”เฮอร์ไมโอนี่พูดขึ้นพร้อมรอยยิ้มส่งไปที่เขา เมอร์ลิน เธอรู้สึกดีขึ้นเยอะเลยหลังจากที่ได้เล่าเรื่องราวที่เป็นความลับอันยิ่งใหญ่ให้เพื่อนรักของเธอฟัง
“และในตอนนี้คุณก็อาจจะเข้าใจแล้วว่าทำไมแฮร์รี่ถึงรับรู้เกี่ยวกับมันไม่ได้ ใช่ไหม”รีมัสพูดขึ้นในตอนนี้เป็นครั้งแรก
“ฮะ ผมเข้าใจแล้ว”รอนพูดกับรีมัสและหันมาทางเฮอร์ไมโอนี่ “เฮอร์ไมโอนี่ รู้หรือเปล่าว่าคุณอาจตายได้นะที่ทำแบบนั้น”
“ใช่แต่มันมีคุณค่ากับแฮร์รี่นะ”เธอกล่าวและก้มหน้าลงมองพื้น แก้มของเธอแดงระเรื่อ รอนและคนอื่นๆมองสบตากันโดยไม่มีคำพูดใดๆออกมา
”ลูน่ารู้เรื่องนี้หรือเปล่า” รอนถามขึ้นมาทันที เฮอร์ไมโอนี่ส่ายหน้าแล้วฝืนยิ้มให้
“ฉันไม่ได้บอกลูน่าหรือใครๆเธอเพียงแต่มาหาฉันและพูดสิ่งนั้น เธอรู้ แต่ฉันไม่ยักรู้ว่าเธอเป็น ผู้มีญาณรับรู้”
“เธอไม่อยากเปิดเผยให้ใครๆรู้เกี่ยวกับมันบางเวลามันก็ทำความลำบากใจให้กับเธอเหมือนกัน”
สีหน้าของรอนอ่อนโยนลงเมื่อพูดถึงแฟนสาวของเขา
รอยยิ้มผุดขึ้นบนริมฝีปากของเฮอร์ไมโอนี่เ“ฉันนึกภาพได้”
จิตใจของรอนล่องลอยไปถึงเด็กสาวที่มีดวงตาเลื่อนลอยราวเพ้อฝันตลอดเวลาของลูน่าและคำพูดแปลกประหลาดที่มักจะหลุดออกมาจากปากของเด็กสาวอยู่เสมอ รอนหัวเราะออกมาไม่สามารถควบคุมอาการไว้ได้เมื่อนึกถึงเธอ
“อะไร” เฮอร์ไมโอนี่ถามทำสีหน้าฉงนแปลกใจเต็มทน
“โอ้ว ขอโทษที”เขากล่าวคำขอโทษและเห็นว่าเป็นการดีกว่าที่จะเล่าให้หญิงสาวฟัง ”ฉันเพียงแต่คิดถึงคำพูดของลูน่าเพลินไปหน่อย คุณรู้ไหมหลังจากวันนั้นที่เกิดเรื่องภายในห้องโถงใหญ่”เฮอร์ไมโอนี่ยืดตัวตรงและฟังอย่างตั้งใจ”ฉันเสียใจจริงๆ เฮิร์มแต่ฉัน..เออ...ตอนนั้นฉันสับสน และคุณก็รู้ว่าคุณมีเครื่องหมายบางอย่างจริงๆ แต่ต่อมาลูน่าได้คุยกับฉัน ความจริงเธอไม่ได้พูดอะไรชัดเจนนัก แต่เธอก้ทำให้ฉันคิดได้ ลูน่าถามฉันว่าฉันแน่ใจเหรอที่คิดอย่างนั้นกับคุณอย่างที่ทุกคนพูดเกี่ยวกับมัน และ และ ฉันตอบว่าไม่ เธอพูดว่าคุณเป็นคนดีและเป็นเพื่อนที่ดีของฉันและแฮร์รี่ ฉันว่าลูน่าพูดถูก ”
“ขอบคุณมากนะรอน”เฮอร์ไมโอนี่กระซิบและจูบแก้มเขาอย่างยินดี ในขณะที่หูของรอนกลายเป็นสีชมพุด้วยความเขินอาย
”แต่ฉ...ฉ..ฉัน ก็มีทฤษฎีของฉันเหมือนกันนะเฮอร์ไมโอนี่”เฮอร์ไมโอนี่เลิกคิ้วไปที่เขาด้วยความสงสัย
“ทฤษฎีอะไร”
“ฉันบอกกับแฮร์รี่เกี่ยวกับมันด้วยล่ะ”รอนพูดขึ้นและลดเสียงลงเล็กน้อยจนแทบเป็นเสียงกระซิบ
”เพราะฉันคิดว่ามันดูมีเหตุมีผลดีทีเดียวล่ะ”
“แล้วสรุปว่าทฤษฎีอะไรของนายล่ะ”เธอพูดเสียงกลั้วหัวเราะเล็กน้อย
รอนยืดหน้าอกเขาอย่างภาคภูมิใจก่อนตอบเฮอร์ไมโอนี่อย่างฉะฉาน“เออ....ฉันคิดว่าคุณเหมือนกับเสนปคุณก็รู้นี่ ฉันหมายถึงคุณเป็นสายลับ”รอนพูดไปเรื่อยเปื่อย
“อะไรนะ”เฮอร์ไมโอนี่ รีมัส ซีเรียสอุทานออกมาพร้อมๆกันในเวลาเดียวกัน รอนนิ่งคิดนิดหนึ่งก่อนยิ้มออกมาอย่างร่าเริงแล้วตอบกลับ
“ฉันคิดว่าคุณทำงานเป็นสายลับ ใช่แล้ว เพื่อรอรับคำสั่งในเวลาต่อไป”
”โอ้ว...รอน”เฮอร์ไมโอนี่ร้องอุทานออกมาน้ำเสียงของเธอเกือบเป็นเสียงตะโกนออกมาอย่างควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้ ในขณะที่ซีเรียสและรีมัสสบตากันด้วยแววตาขบขันและหลุดขำออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่
หอนอนกริฟฟินดอร์
“โง่เง่า โง่ เง่า สิ้นดี”แฮร์รี่คร่ำครวญตีอกชกหัวตัวเองด้วยหมอน เขารู้สึกยินดีเล็กน้อย ที่เด็กผู้ชายปีหกคนอื่นๆไม่ได้อยู่ที่นั่นด้วย เขาไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เขาได้ทำลงไปมันเป็นสิ่งที่เลวร้ายที่สุด
เขาได้พูดอะไรไปกับจินนี่
ถึงแม้ในใจลึกๆของเขา เขารู้ว่ามันเป็นเรื่องจริง ใช่ เขาไม่สามารถปฎิเสธให้ชัดเจนลงไปได้ ว่าเขาตกหลุมรักเพื่อนที่ดีที่สุด หรือควรจะพูดให้ถูกเพื่อนที่ดีที่สุดในอดีตของเขา
“ทำไม ทำไม”เขาบ่นกับตัวของเขาเองอย่างคลุ้มคลั่ง
”ทำไมการมีชีวิตอยู่มันถึงได้ยากลำบากขนาดนี้ ทำไม ฉันถึงไม่สามารถรักจินนี่ได้ ฉันรู้ว่าเธอชอบฉัน ฉันรู้เสมอมา...และ ...อ๊า บ้าจริง จินนี่อาจจะเกลียดฉันแล้วในตอนนี้ และ เฮอร์ไมโอนี่ ?ฉันทำอะไรลงไป ..จินนี่พูดถูก หัวใจมักจะเล่นตลกไปกับเราเสมอ ตอนนี้ฉันควรจะทำยังไงดี เลิกคิดถึงเฮอร์ไมโอนี่ซะ และถ้าฉันพยายามกับจินนี่ให้มากกว่านี้ ความเจ็บปวดมันคงจะหายไปใช่ไหม”
แฮร์รี่ปิดตาของเขาและถอนหายใจ เขารู้ดีว่านี่ไม่ใช่คำตอบที่เขาต้องการเลย เขาไม่สามารถหลอกใช้จินนีเพื่อรักษาแผลใจเขาให้หายได้ จินนี่เป็นคนดีเกินไป เขาไม่มีแผนการที่จะสารถาพความรู้สึกของเขาแต่คำเหล่านั้นก็ออกมาจากปากของเขา และเขาก็รู้ดีว่ามันสร้างความเจ็บปวดให้กับจินนี่ไปแล้ว
แฮร์รี่ไม่แน่ใจว่าเขาเริ่มรู้สึกอย่างชัดเจนว่าชอบเฮอร์ไมโอนี่ตอนไหนกันแน่ มันอาจจะเป็นวันคริสมาสตร์หรือก่อนหน้านั้น แต่หลังจากที่เขารับรู้เรื่องราวเกี่ยวกับเฮอร์ไมโอนี่และดีน แฮร์รี่เริ่มสงสัยกับความเป็นเพื่อนของเขากับเพื่อนหญิงที่ดีที่สุดของเขาเสียแล้ว
บ้าเอ๋ย และในตอนนี้....ดูสิว่าเขาได้ทำอะไรลงไปแล้วบ้าง เขาเพิ่งทำอะไรลงไป?หัวใจของเขาได้บอกกับเขา ว่าเฮอร์ไมโอนี่ไม่มีทางทรยศเขาได้ แต่เมื่อเขาคิดถึงเพ็ตติกรู แฮร์รี่กลับนึกไปถึงพ่อแม่ของเขาที่ไม่คาดคิด ว่าเพื่อนรักของเขาจะคิดทรยศเขาได้เช่นกัน
แล้วทำไม?ทำไม?ทำไม?เขาถึงต้องตกหลุมรักเธอ?ทำไมเฮอร์ไมโอนี่ถึงมีความลับมากมายนักและทำไมเธอถึงต้องปิดบังเขาด้วย
“แฮร์รี่คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”
เสียงของเนวิลล์ดึงความคิดของเขากลับมา เขาเปิดดวงตาของเขาขึ้นและมองไปที่เพื่อนร่วมห้องของเขา
“เฮ้ ...เนวิลล์ ฉันสบายดีไม่เป็นอะไรหรอก เพียงแต่คิดอะไรอยู่เพลินไปหน่อย”เขากล่าวพร้อมกับยิ้ม
”งั้นเหรอ”เนวิลล์พูดพร้อมกับยักไหล่ “จะถึงเวลาอาหารเย็นแล้ว นายคงไม่อยากไปสายหรอกใช่ไหม”
“ขอบคุณ เนวิลล์”เขากล่าว”คุณไปก่อนเถอะฉันอยากนอนเล่นต่ออีกสักพักแล้วค่อยตามไป”
เนวิลล์พยักหน้าและกำลังจะเดินออกไปจากหอนอนชายแต่เขาหยุดชั่วครู่เหมือนอยากพูดอะไรในบางอย่าง เนวิลล์ตัดสินใจหันกลับมาเผชิญหน้ากับแฮร์รี่อีกครั้ง
“แฮร์รี่ ฉันไม่คิดว่าเฮอร์ไมโอนี่จะเป็นคนทรยศได้....คุณน่าจะรู้ดีที่สุด ฉันรู้ว่าคุณเห็นอะไรบางอย่าง ...แต่แฮร์รี่ คุณรู้อะไรไหม...บางครั้งสายตาของเราก็สามารถหลอกเราได้เช่นกัน คุณควรระวังเอาไว้ คุณอาจจะสูญเสียคนที่วิเศษที่สุดไป” เนวิลล์ยิ้มให้แล็กน้อยก่อนหมุนตัวเดินออกไป
ที่เพิงโหยหวน
“แต่ฉันสงสัยบางอย่าง”รอนถาม”เธอรับรู้ตลอดเวลาถึงสิ่งที่เกิดขึ้นกับซีเรียสเลยงั้นเหรอ”
“ศาสตราจารณ์ฟลิกวิตบอกกับพวกเราถึงสิ่งที่เกิดขึ้นจนกว่านกฟีนิกซ์จะคืนกลับมา พวกเราจะรู้สึกถึงบางอย่างที่ผูกพันกันในที่นี่สัญลักณ์ถูกเผาไหม้ซึ่งหมายถึงซีเรียสอาจจะตกอยู่ในอันตรายซึ่งฉันรู้สึกอย่างนั้น”
“โอ้ว นั่นมันเป็นเรื่องที่มหัศจรรณ์มาก”รอนกล่าวพร้อมกับลูบท้องของเขาไปมา”แต่ว่าฉันกำลังจะอดตายได้นะในตอนนี้ ถ้าเราไม่กลับไปกันก่อน นี่มันเป็นเวลาอาหารเย็นแล้วและเรากำลังจะไปสาย”
เมื่อได้ยินเกี่ยวกับเรื่องอาหารเฮอร์ไมโอนี่ถอนหายใจเล็กน้อยและมองรอนอย่างลำบากใจ
“คุณไปเถอะรอน ฉันจะอยู่ที่นี่กับรีมัสและซีเรียส”
“เฮอร์ไมโอนี่”ซีเรียสกล่าวอย่างจริงจัง”เธอกินอาหารครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่” รอนหน้าเหวอ เขาลอบมองเฮอร์ไมโอนี่อย่างตั้งใจ จริงสิ เขาไม่ได้สังเกตเห็นว่าเธอผอมแค่ไหน
“โอ้ว “ รอนร้องออกมาเมื่อจำได้ในบางอย่าง”ฉันไม่ได้เห็นคุณทานข้าว ตั้งแต่....เฮอร์ไมโอนี่”
เขามองเธอและร้องออกมาด้วยเสียงอันดังค่อนข้างตกใจในขณะที่เฮอร์ไมโอนี่หลบสายตาเขม็งของรอน
“ฉัน ฉ ฉันเพียงแต่ไม่อยากเห็นหน้าใครบางคน”เธอร้องไห้สะอึกสะอื้นและซีเรียสก็ดึงเธอไปสู่อ้อมแขนของเขา
”ชู่”เขากระซิบกลับเสียงแผ่วเบา”ทำไมคุณกับรอนไม่ไปกินที่ห้องครัวในฮ๊อกวอตส์ล่ะ”เขามองดูรอนที่ผงกหัวของเขาอย่างเอาเป็นเอาตายและมองเฮอร์ไมโอนี่หน้าเศร้า
“แต่ฉันไม่อยากเพิ่มงานให้พวกเอลฟ์” รอนเลิกคิ้วของเขาขึ้นและโต้ตอบกลับไปแทบจะทันที
“แต่ดอบบี้จะเต็มใจช่วยเหลือวิสลี่ส์และเฮอร์ไมโอนี่พื่อนของแฮร์รี่นะ”
เฮอร์ไมโอนี่ไม่ได้พูดอะไรได้แต่หัวเราะกับสิ่งที่รอนกล่าวอ้าง จริงอย่างที่รอนพูดดอบบี้เต็มใจที่จะช่วยเหลือพวกเธอเสมอและครั้งนี้ก็เช่นกันเมื่อพวกเธอไปยังห้องเตรียมอาหารในฮ๊อกวอตส์ด๊อบบี้และพวกเอลฟ์ตัวอื่นๆกุลีกุจอที่จะหาอาหารมาให้พวกเธอกินอย่างเต็มใจ
โรงอาหารปราสาทฮ๊อกวอคส์
”เนวิลล์ คุณเห็นรอนไหม”แฮร์รี่ถามและมองตรงไปที่โต๊ะเรเวคอล”ฉันนึกว่าเขาอยู่กับลูน่าเสียอีก”
“ไม่นี่ ลูน่า อยู่ที่โต๊ะเรเวคอลกับเพื่อนๆของเธอ”เนวิลล์พูดเรียบๆและก้มหน้าก้มตากินอาหารของเขาเมื่อเห็นว่าแฮร์รี่ไม่ได้พูดอะไรกับเขาอีก
บ้าเอ๋ยรอนอยู่ไหนของเขานะ?เขาไม่ได้เป็นคนที่พลาดอาหารเสียด้วยสิ แฮร์รี่คิดและมองตรงไปยังโต๊ะกริฟฟินดอร์ทุกๆคนอยู่ที่นี่มีเพียงสองที่นั่งที่ว่างเปล่าคือที่นั่งของรอนและเฮอร์ไมโอนี่
“เธอไม่ได้กินอาหารที่นี่อีกต่อไปแล้วพอตเตอร์”ดีนพูดเสียงกร้าวเมื่อเขาสังเกตุเห็นแฮร์รี่เฝ้ามองไปยังที่นั่งว่างเปล่าของเฮอร์ไมโอนี่
”บางทีฉันอาจจะเตรียมผลไม้และอาหารบางอย่างไปให้เธอเพราะฉันรู้ว่าเธอมักจะหลบไปกินอาหารในครัวฮีอกวอตส์อยู่เสมอ แต่นิสัยอย่างเฮอร์ไมโอนี่ไม่ใช่คนที่ชอบเอาเปรียบหรือใช้งานพวกเอลฟ์พร่ำเพรื่อเธอออกจะขี้เกรงใจเสียด้วยซ้ำไปหรือคุณว่าไงแฮร์รี่” ดีนถามและจ้องแฮร์รี่เขม็ง
“ใช่ฉันรู้”แฮร์รี่เกือบๆกระซิบเขาหลบสายตาดีนที่จ้องมองเขาอย่างเอาเป็นเอาตาย และเสมองไปที่จินนี่ผู้ที่นั่งอยู่เบื้องหน้าเขาเธอมองกลับมาและยิ้มอย่างเอียงอายให้แฮร์รี่ เขาเพียงแต่พยักหน้าเล็กน้อย และเริ่มเขี่ยอาหารในจานอย่างเบื่อๆ แฮร์รี่ใช้เวลาที่เหลือในช่วงอาหารเย็นเงียบๆสักพักก่อนเดินออกไปจากห้องอาหารเพียงลำพัง
ห้องครัวฮ๊อกวอกส์
"ฉันไม่อยากจะเชื่อว่ามัลกอลนากัลป์จะ..เป็นหัวโขมยไปได้.”รอนพูดพร้อมเสียงหัวเราะเมื่อเฮอร์ไมโอนี่เล่าเรื่องที่ศาสตราจารณ์มัลกอลนากัลโขมยแผนที่ตัวกวนมาจากแฮร์รี่ให้รอนฟัง
“รอน”เฮอร์ไมโอนี่มองตาเขียวใส่รอน
“ขอโทษทีเฮอร์ไมโอนี่”เขายกมืออย่างยอมแพ้”ก็ฉันอดขำไม่ได้นี่ปกติมัลกอลนากัลป์จะเป็นศาสตราจารณ์ที่เคร่งขรึมและเจ้าระเบียบที่สุดแต่นึกไม่ถึงว่าจะกลายเป็นแบบนี้ไปได้นึกๆแล้วก็อดขำไม่ได้”
“ฉันรู้ ฉันเองก็นึกไม่ถึงเหมือนกัน”
“เออที่เธอบอกว่าเธอเปลี่ยนร่างแอนนิเมจัสได้ฉันอยากเห็นแล้วล่ะทำไมเธอไม่เปลี่ยนร่างให้ฉันดูในตอนนี้ล่ะเฮอร์ไมโอนี่”
เฮอร์ไมโอนี่ถอนหายใจช้าๆและมองไปรอบๆห้องสำรวจดูว่าไม่มีใครนอกเหนือจากพวกเธอเท่านั้น
“อย่าส่งเสียงไปล่ะรอน”รอนพยักหน้าจนหัวแทบหลุดและทำตาพองเหมือนตั้งใจ
เฮอร์ไมโอนี่หัวเราะเล็กน้อยก่อนที่เธอจะค่อยๆเปลี่ยนร่างของเธอเป็นรูปสุนัขตัวเล็กสีดำ
”ให้ตายสิ คุณดูเหมือนซีเรียส
มากเลย ฉันหมายถึงในรูปแบบเด็กผู้หญิง”เฮอร์ไมโอนี่เห่าอย่างมีความสุขไปที่เขา และกระโดดโลดเต้นไปมารอบๆรอน เขาคุกเข่าลงข้างหน้าเฮอร์ไมโอนี่ และลูบหัวเธอเบาๆ เฮอร์ไมโอนี่กำลังจะเปลี่ยนกลับไปเป็นร่างของเธอแต่เมื่อเธอได้ยินเสียงร้องของคนที่เธอคุ้นเคยเธอจึงยังคงร่างเดิมของเธอเอาไว้ก่อน
”รอน นายมาทำอะไรที่นี่”แฮร์รี่พูดและเขาก็หยุดหลังจากเขาเห็นสตาร์หมอบอยู่ด้านหน้าของรอน
“คุณพบสตาร์แล้วเหรอ”
“สตาร์เหรอ”รอนถามอย่างสับสนและมองสลับกันไปมาระหว่างแฮร์รี่และเฮอร์ไมโอนี่ในร่างแปลง
“ใช่ สตาร์หมาของฉัน”แฮร์รี่พูดพร้อมกับตรงไปอุ้มเฮอร์ไมโอนี่ในร่างแปลงมากอดเอาไว้แน่นในอ้อมแขนแข็งแรงของเขา
ความคิดเห็น