คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : Chapter 15: เพื่อนทรยศและการหักหลัง
BELONG TO NOWHERE
บท ที่ 15: เพื่อนทรยศ และ การ หักหลัง
สองสัปดาห์ที่ผ่านมาตั้งแต่แฮร์รี่สังเกตพบว่าแผนที่ตัวกวนได้หายไปเขากังวลใจเกี่ยวกับเรื่องนี้มาก และมันทำให้เขาค่อนข้างมีอารมณ์ฉุนเฉียวได้ตลอดเวลาเช่นกัน เรื่องนี้มีคนรู้ไม่กี่คนนอกจากรอนแล้วก็มีเพื่อนร่วมหอนอนของเขาอีกสองสามคนเท่านั้น
ความจริงเขาไม่อยากจะบอกให้ใครต้องมาเป็นกังวลเพราะเขา แต่เนื่องจากความผิดปกติของเขาทำให้เฮอร์ไมโอนี่และจินนี่สังเกตุเห็น และบ่ายวันนั้นหลังจากรัปทานอาหารบ่ายเรียบร้อยแล้วพวกเขามานั่งเล่นกันที่ริมทะเลสาปเฮอร์ไมโอนี่ตัดสินใจถามแฮร์รี่เรื่องที่กวนใจเขาแฮร์รี่นิ่งอึ้งไปชั่วครู่ก่อนเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้ฟัง
“แฮร์รี่คุณแน่ใจนะว่าคุณไม่ได้เอาแผนที่ไปวางไว้ที่ไหน”ลูน่าถามเขา
“ไม่มีทางที่ฉันจะเอาแผนที่ไปวางไว้มัวซั่วแบบนั้นลูน่า”แฮร์รี่ปฎิเสธเสียงแข็ง
“บางทีนายอาจจะลืม”รอนสนับสนุนความคิดของแฟนสาว
“ไม่รอนฉันบอกนายแล้วไง”แฮร์รี่ พูดเสียงดังอย่างหงุดหงิด “ฉันเห็นแผนที่ในหีบของฉันก่อนที่ฉันจะออกไป…….”แฮร์รี่หยุดชะงักคำพูดต่อไปที่เขาเกือบพลั้งปากพูดไปว่า เขาออกไปหาเฮอร์ไมโอนี่ที่หอนอนหัวหน้านักเรียนหญิงตามลำพัง เขามองดูไปที่เฮอร์ไมโอนี่ผู้ซึ่งหน้าแดงเล็กน้อย ก่อนที่จะพูดเลี่ยง
”เออ...ก่อนที่ฉันจะออกไปห้องโถงเพื่อทานอาหารค่ำ”
“อาจจะมีใครบางคนขโมยมันไป...คุณคิดว่าไงเฮอร์ไมโอนี่”คำพูดประโยคสุดท้ายจินนี่หันมาถาม หญิงสาวอย่างจงใจ
“ฉันไม่รู้หรอกจินนี่”เฮอร์ไมโอนี่ตอบกลับพยายามทำเสียงแบบสบายๆทั้งๆที่ในใจของเธอหวาดวิตก
จินนี่มองเฮอร์ไมโอนี่และคิดไตร่ตรองอย่างตั้งใจ สาวผมแดงรู้สึกว่ามีบางอย่างที่ไม่ชอบมาพากลเธอไม่รู้ว่าอะไรเพียงแต่มีบางอย่างที่ดูแล้วไม่เข้ากัน
จินนี่คอยลอบสังเกตดูเฮอร์ไมโอนี่มาหลายวันแล้ว เฮอร์ไมโอนี่ดูท่าทางกระวนกระวายอยู่ตลอดเวลา เหมือนคนมีชะนักติดหลัง
มีบางอย่างเมื่อคืนนี้ เมื่อคืนสองคืนที่ผ่านมาโกลสตีลซึ่งเป็นหัวหน้านักเรียนชายเดินตรวจตราห้องโถงเพียงลำพังโดยไร้เงาของเฮอร์ไมโอนี่ เธออยู่ที่ไหนเมื่อคืนนี้?และทำอะไร? ปกติเฮอร์ไมโอนี่เป็นคนที่มีความรับผิดชอบสูงไม่มีทางที่เธอจะหลบเลี่ยงหน้าที่ตำแหน่งหัวหน้านักเรียนหญิงได้ นอกจากเธอมีความจำเป็นที่มาไม่ได้ เพราะเธอไม่ได้อยู่ในฮ๊อกว๊อตส์ แต่เธอออกไปทำอะไรล่ะและที่ไหนที่เธอไป !
อีกปัญหาหนึ่งที่เป็นที่สงสัยของจินนี่ และเธอก็ขบคิดเรื่องนี้อยู่ตลอดเวลาด้วย เฮอร์ไมโอนี่มีปัญหาบางอย่างที่แขนของเธอ จินนี่รู้สึกแปลกใจที่ไม่มีใครสังเกตเห็นมันเลย ทั้งๆที่เฮอร์ไมโอนี่มักสัมผัสและลูบแขนซ้ายของเธออยู่ตลอดเวลา
ใช่มันมีบางอย่างที่ผิดปกติเกิดขึ้น! มันชัดเจนอยู่แล้ว จินนี่ครุ่นคิด
##############################
5 ทุ่ม หอนอนกริฟฟินดอร์
ห้องนั่งเล่นรวม
บานประตูถูกเปิดออกผู้ที่เดินเข้ามาคือแฮร์รี่และดีน ซึ่งกลับมาจากการถูกกักบริเวณ บริเวณห้องนั่งเล่นรวมเงียบสงบ เพราะคนอื่นๆอยู่บนหอนอนกันหมดแล้ว จะมีเพียงเด็กสาวผมแดงน้องสาวคนสุดท้องของตระกูลวิสลี่ส์ ซึ่งนั่งอยู่เพียงคนเดียวเท่านั้น
“แฮรืรี่”เธอเรียกเมื่อเห็นคนที่เธอรอคอยมาถึง
“จินนี่”เขาทักกลับและมองดูเธออย่างแปลกใจดูเหมือนเธอจะคอยเขาอยู่
“ฉันมีเริ่องที่จะต้องพูดกับคุณ”
เขาเกือบส่งเสียงครางอย่างควบคุมตัวเองไม่อยู่
”จินนี่ฉันเหนื่อยมากเลยวันนี้ฉันถูกกักบริเวณเป็นวันสุดท้ายและฟลินท์ค่อนข้างจะร้ายกาจมากๆ คอยจนถึงพรุ่งนี้ได้ไหม”
เธอส่ายหัวของเธอ”ไม่แฮร์รี่”
แฮร์รี่ถอนหายใจ”ก็ได้จินนี่ เร็วหน่อยก็แล้วกัน”
จินนี่คอยจนดีนกล่าวราตรีสวัสดิ์และเดินแยกขึ้นไปยังหอนอนรวมชาย
”ฉันอยากจะถามคุณบางอย่าง”
แฮร์รี่มองเธออย่างแปลกใจ”เกี่ยวกับอะไร”
“เฮอร์ไมโอนี่”เธอตอบกลับและหัวใจของแฮร์รี่เริ่มเต้นเร็วเล็กน้อย มันเร็วกว่าปกติเมื่อจินนี่เอ่ยชื่อของเธอ
ความจริงเขาไม่รู้ว่าจะทำตัวอย่างไรเมื่ออยู่ต่อหน้าเฮอร์ไมโอนี่ ทุกเวลาที่เขาเห็นเธอเขาต้องการที่จะจูบเธอ เมอลิน เขาแค่คิดถึงการกอดจูบเธอจนแทบเสียสติมันเป็นแรงผลักดันอันลุ่มหลง ทำไม ทำไม เขาถึงไม่เอาเธอออกไปจากใจเขาเสียทีนะ
เขาอดคิดถึงเรื่องในคืนนั้นไม่ได้ในหอนอนของเธอจะเกิดอะไรขึ้นหากมัลกอลนากัลไม่เข้าไปพบหรืออาจจะแย่ไปกว่านั้นคือสิ่งที่จะเกิดขึ้นหากมัลกอลนากัลป์ไม่ไปปรากฏตัวเพียงไม่กี่นาทีหลังจากนั้น
โอ้ว เมอลิน เมอลิน
แน่นอนเขาตองหยุดคิดเกี่ยวกับเฮอร์ไมโอนี่ ประการแรก เธอมีแฟนอยู่แล้วและประการที่สองที่สำคัญเธอคือเพื่อนที่ดีที่สุดของเขา
“แฮร์รี่”เสียงเรียกของจินนี่ทำให้แฮร์รี่กลับมาเป็นตัวของตัวเองอีกครั้ง
“อะ อะไร มีเรื่องอะไรที่เกี่ยวกับเฮอร์ไมโอนี่”เขาถามในที่สุด
จินนี่ถอนหายใจลึกๆก่อนที่เธอจะเริ่มพูด”ฉันต้องการจะถามคุณแฮร์รี่คุณเคยสังเกตเห็นบางอย่างที่แปลกๆหรือแตกต่างเกี่ยวกับเฮอร์ไมโอนี่อย่างน้อยก็สองสามวันนี้หรือสัปดาห์ที่ผ่านมาหรือเปล่า”
แฮร์รี่กำลังจะกล่าวว่าไม่มีแต่เมื่อมีเสียงเล็กๆข้างในหัวของเขาเตือนเขาว่าเฮอร์ไมโอนี่ยังมีสิ่งเล็กๆน้อยๆที่แปลกและดูเป็นความลับ
”ใช่ เธอแปลกไปเล็กน้อย ทำไม”
เด็กสาวเคลื่อนไหวตัวเองอย่างอึดอัดใจบนโซฟาและกัดริมฝีปากของเธอ
”อะไร จินนี่คุณรู้อะไรบางอย่างใช่ไหม”แฮร์รี่ถามอีกครั้ง ความกลัวคืบคลานเข้ามาสู่ผิวหนังของเขา
”ไม่ ฉันรู้ว่ามันไม่ใช่ มันอาจเป็นเพียง...”เธอร้องอย่างฉุนเฉียว”มีบางอย่างที่เกิดขึ้นกับเธอ แฮร์รี่ ฉันรู้สึกว่ามีบางอย่างที่ผิดปกติ เธอดูเหนื่อยตลอดเวลาและตาเธอมักเป็นสีเลือดเมื่อเธอมองมาและ....”เธอหยุดและมองไปที่แฮร์รี่เหมือนว่าเธอไม่แน่ใจว่าเธอควรจะพูดต่อไปดีหรือไม่
“และ อะไร”
“คุณสาบานกับฉันก่อนว่าคุณจะไม่บอกใครฉันไม่อยากต้องทำให้เธอต้องสูญเสียตำแหน่งเพราะความปากมากของฉัน”
“บอกฉันเดี๊ยวนี้จินนี่”เขาออกคำสั่งเสียงขุ่น
จินนี่ถอนหายใจและตัดสินใจบอกเขา“แอนโทนี่ มักจะเดินตรวจเวรตามลำพังแฮร์รี่”
“แล้วไง” แฮร์รี่ถามเหมือนไม่เข้าใจว่ามันจะแปลกตรงไหน “บางทีเธออาจจะตัดสินใจอยู่ในหอนอนของเธอก็เป็นไปได้”
จินนี่ส่ายหัวของเธอกับทฤษฎีของแฮร์รี่ ”ไม่ ฉันไปที่ห้องของเธอมา แฮร์รี่ ฉันต้องการที่จะคุยกับเธอแต่เธอไม่อยู่ในห้องและฉันก็ตามหาเธอทั่วฮอกว๊อตแต่ไม่มีที่ไหนเลย แสดงว่าเธอไม่ได้อยู่ภายในฮอกว๊อตส์ เธอจะต้องแอบออกไปข้างนอก”
“และเธอก็ไม่ได้อยู่กับแฟนของเธอเพราะเขาถูกกักบริเวณร่วมกับฉัน”แฮร์รี่พูดพืมพำกับตัวเองและทำสีหน้าครุ่นคิดเหมือนเขาจะคล้อยตามไปกับคำพูดของจินนี่
“คุณพูดอะไรแฮร์รี่”จินนี่ถามเขาเมื่อเธอไม่ได้ยินในสิ่งที่แฮร์รี่พูด
“ไม่มีอะไร”เขาปฏิเสธเสียงเครียดเล็กน้อย
“ยังมีอีกเรื่องนะแฮร์รี่ แต่.. ฉันไม่รู้ว่าฉันควรจะ....” จินนี่ส่ายหัวเหมือนลังเลใจ”.อ๊า มันคงไม่มีอะไรลืมมันเถอะ”เธอพึมพำและจงใจเมินไปทางอื่นเพื่อหวังที่จะให้แฮร์รี่สังเกตเห็นถึงความไม่สบายใจของเธอที่เธอแสร้งทำ
ซึ่งมันได้ผล!
“ไม่ ไม่ จินนี่คุณจะพูดอะไรก็พูดให้จบ”เขากดเสียงต่ำและทำสีหน้าสนใจในสิ่งที่เธอพูด
จินนี่มองเข้าไปในดวงตาของแฮร์รี่และทำสีหน้าเศร้าสลด
“มันเกี่ยวกับเธอ แขนของเธอ”
“อะไร เกี่ยวอะไรกับแขนของเธอ”แฮร์รี่ถามอย่างสับสนเกิดบ้าอะไรขึ้นมาจินนี่จะบอกอะไรเขา
“แฮร์รี่คือมัน.... แขนเธอ”เธอพูดอึกอักเล้กน้อย “แขนข้างซ้ายของเธอมีบางอย่างที่ผิดปกติกับมัน ฉันไม่รู้ว่าอะไร ฉันคิดว่าเธอคงเจ็บในบางครั้งแต่... “ จินนี่ส่ายหัว ”มันอาจจะไม่มีอะไรก็ได้ ฉันอาจจะกังวลมากไป”
“โอ้ ไม่จินนี่คุณคงจะไม่เชื่อแบบนั้นหรอกใช่ไหม”แฮร์รี่คิดอย่างไม่พอใจ เขารู้ว่าจินนี่หมายถึงอะไรใครกันจะมีตราอะไรอยู่บนแขนนอกจาก.....
แฮร์รี่ส่ายหัวของเขา“ฉันรู้ว่าคุณสงสัยอะไรบางอย่าง จินนี่” เขาพูดย้ำเสียงหนัก
“ไม่ ฉันสาบานได้ฉันเพียงแต่แปลกใจ คุณรู้ไหม?เธอมักจะจับแขนของเธอโดยไม่รู้ตัวและมีวันหนึ่งในหอนอนของเธอ เฮอร์ไมโอนี่ไม่เคยอายที่จะถอดเสื้อผ้าเธอต่อหน้าฉัน แต่วันนั้น เธอกำลังจะถอดเสื้อของเธอแต่...อยู่ๆเธอก็หยุดโดยทันทีมันเหมือนว่าเธอนึกอะไรได้บางอย่าง เธอไม่ต้องการให้ฉันเห็นแขนข้างซ้ายของเธอ แฮร์รี่”จินนี่กล่าวอย่างกังวล
แฮร์รี่ไม่รู้ว่าอะไรที่เขาจะพูด เขาได้แต่ยืนอยู่เงียบๆโดยมีจินนี่คอยสังเกตุอาการของเขาอยู่ห่างๆอย่างสมใจ
“เอาล่ะ “จินนี่กล่าวอย่างกังวลใจ”มันดึกมากแล้ว พบกันพรุ่งนี้แฮร์รี่”แล้วเธอก็วิ่งไปยังหอนอนของเธอโดยไม่ให้แฮร์รี่มีโอกาสที่จะพูดสักคำเดียว
เธอได้ทำภารกิจเสร็จเรียบร้อยแล้วและเธอก็ต้องรออย่างใจเย็นว่าผลจะออกมาเป็นอย่างไร!
##############################
ในวันถัดมาแฮร์รี่ไม่สามารถสลัดบทสนทนากับจินนี่ออกไปจากใจเขาได้เขาเริ่มเฝ้ามองเฮอร์ไมโอนี่มากกว่าเคยอย่างระมัดระวัง ใช่ เธอดูท่าทางแปลกไป นรกเอ๋ย มันจะเป็นไปได้เหรอ?
##############################
ในห้องโถงใหญ่
ช่วงเวลาอาหารเย็น
เฮอร์ไมโอนี่กินอาหารของเธออย่างเงียบๆและแสร้งทำว่าสนใจในเรื่องที่รอนสนทนาเกี่ยวกับ the Chudley Cannons ซึ่งเป็นทีมควิชดิช ทีมโปรดของเขา
แต่ในทันใดนั้น เฮอร์ไมโอนี่แสดงสีหน้าเจ็บปวดในทันที เมื่อเธอรู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดที่รุนแรงวิ่งผ่านเข้าไปยังร่างกายเธอ เธอกำส้อมไวแน่นในขณะที่ใบหน้าของเธอซีดเผือดและขมวดมุ่น มันแสดงอาการให้เห็นอย่างชัดเจน
“ไมโอนี่เธอไม่เป็นไรใช่ไหม”แฮร์รี่ถามด้วยความเป็นห่วงเมื่อเขาเห็นสีหน้าที่เจ็บปวดของเธอ”คุณดูเจ็บปวดนะ”
ทันใดนั้น ก่อนที่เธอจะพูดสิ่งใดออกมา เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกได้ถึงเครื่องหมายนกสีน้ำเงินบนแขนของเธอมันกำลังถูกเผาไหม้อย่างรวดเร็ว
“โอ้ว” เธอร้องอย่างเจ็บปวดและมองปลายแขนของเธออย่างหวาดกลัว มันกำลังเผาไหม้จริงๆ มันเผาไปตามเนื้อผ้าที่เธอใส่ และตามแขนที่เป็นผิวหนังของเธอ
เฮอร์ไมโอนี่มองไปที่แฮร์รี่ในขณะที่สายตาของเขามองไปที่แขนของเธอเขม็ง ซึ่งเนื้อผ้าบางส่วนได้ถูกไหม้ไปบ้างแล้วเฮอร์ไมโอนี่พยายามปิดมันไว้ด้วยมือของเธอ
แฮร์รี่ไม่เห็นสิ่งนั้นอย่างชัดเจน แต่เขารู้ว่าเขาเห็นว่ามีบางอย่างมันเป็นสัญลักษณ์อะไรสักอย่างหนึ่ง
เมอลินท์ เหมือนเขาถูกโลกทุ่มใส่หัว มัน.. มันไม่จริง ไม่....เฮอร์ไมโอนี่
“เฮอร์ไมโอนี่”แฮร์รี่พูด น้ำเสียงของเขาต่ำและสั่น “ให้ฉันดูที่แขนเธอหน่อย”
น้ำตาเริ่มออกมาจากหางตาของเธอร่างกายของเธอเริ่มสั่น
”เฮอร์ไมโอนี่”เขาตะโกนในเวลาต่อมา ทุกๆคนในห้องโถงเริ่มเงียบ
“ฉัน ฉัน ไม่”เธอร่ำร้อง อย่างหมดหวัง และทุกคนอ้าปากค้างเมื่อเห็นแฮร์รี่ผุดลุกขึ้นยืนใบหน้าของเขาแสดงความโกรธจัดและชี้มือไปที่เธอพร้อมกับร้องตวาดเสียงดังลั่น
“ออกไปให้ห่างฉัน”
เฮอร์ไมโอนี่ตกตะลึงไปชั่วครู่ก่อนที่จะพยายามอธิบาย “แฮร์รี่ คุณฟังฉันก่อน มันไม่ใช่....”
“ออกไป”เขาตะโกนอย่างโกรธจัดน้ำตาล้นออกมาจากตาของเขา”ออกไป ออกไป ฉันไม่ต้องการเห็นหน้าเธออีก เกรนเจอร์เธอมันยิ่งกว่าเพ็ดติกรูอีก ออกไปคนทรยศ”
เฮอร์ไมโอนี่พยายามรวบรวมศักดิ์ศรีทั้งหมดที่เธอมี ยืนขึ้นจากโต๊ะกริฟฟินดอร์และออกไปจากห้องโถงใหญ่อย่างรวดเร็ว เมื่อออกมาแล้วเฮอร์ไมโอนี่รู้สึกว่าขาเธออ่อนแรงลงเธอพิงฝาผนังไว้เพื่อไม่ให้ล้ม และร้องไห้ออกมาอย่างสิ้นหวัง
เฮอร์ไมโอนี่ไม่รู้จริงๆว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เธอแน่ใจได้อย่างหนึ่งว่า อาการที่เกิดขึ้นกับเธอเป็นเพราะภาระความผูกพันของเธอกับซิริอัส เธอรู้ว่าว่าซิริอัสอยู่ในอันตรายเธอรู้สึกถึงความเจ็บปวดของเขาที่ส่งผ่านมาทางเครื่องหมายบนต้นแขนของเธอ พระเจ้าเธอไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรหรือโต้ตอบโดยวิธีไหนดี
และแฮร์รี่ โอ้ว พระเจ้า แฮร์รี่เห็นมัน ถึงแม้จะเห็นมันไม่หมดแต่เขาก็สรุปไปแล้วว่าเธอคือคนทรยศ
“มีส เกรนเจอร์”เธอได้ยินเสียงใครบางคนเรียกชื่อเธอและเธอเงยหน้าขึ้นมองดูเขา คิงสลีย์ ชักเคิลโบลต์ เขาดูเหนื่อยอ่อนเป็นอย่างมากเสื้อผ้าของเขาขาดวิ่นและมีรอยแผลเล็กๆอยู่ที่ตาด้านซ้ายของเขา
”คุณไม่เป็นไรใช่ไหม....มีการต่อสู้เกิดขึ้น หรือค่ะ”เธอถามอย่างอยากรู้
“ใช่”เขากล่าวเสียงหนัก”ในตอนนี้ฉันคงต้องขอโทษหนูด้วยช่วยพาฉันไปหาอาจารณ์ใหญ่ทีได้ไหม”
“อาจารณ์ใหญ่อยู่ที่ห้องโถงค่ะ”เฮอร์ไมโอนี่บอกเขา และเฝ้ามองมือปราบมารอาวุโสเข้าไปยังห้องโถงอย่างรีบเร่ง
เฮอร์ไมโอนี่ต้องการตามเขาไปข้างใน เพียงแต่เธอไม่กล้าหาญพอที่จะกลับไปสู่ห้องโถงใหญ่เธอไม่สามารถเผชิญหน้ากับแฮร์รี่ได้ดังนั้นเธอจึงอยู่ที่นี่เพื่อรอฟังข่าวว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง
แต่เธอก็ไม่สามารถยืนอยู่เฉยๆได้เธอต้องการรู้ในสิ่งที่เกิดขึ้น แม้เธอยังคงเจ็บปวดอยู่ทั้งร่างกายและจิตใจก็ตาม เธอยืนขึ้นและวิ่งไปยังทางลับเพื่อนำทางไปยังเพิงโหยหวนที่ซึ่งเธอจะหายตัวไปที่กริมโมเพลส
บ้านเลขที่ 12 กริมโมเพลส
“เฮอร์ไมโอนี่คุณมาทำอะไรที่นี่”หญิงสาวมือปราบมารถามอย่างแปลกใจและดูเหนื่อยๆ นิมพาโดรา ท๊องส์หญิงสาวผู้อยู่ในสภาพเดียวกันกับชักเคิลโบลต์
“ซิริอัสอยู่ไหน”เฮอร์ไมโอนี่ถามอย่างรวดเร็ว
ท๊องส์มองไปที่เด็กสาวเธอสังเกตเห็นว่าแขนเสื้อถูกเผาไหม้ไปบางส่วน แก้มที่เปียกชื้นและดวงตาที่แดงกล่ำซึ่งเดาได้ไม่ยากว่าเธอต้องผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก ท๊องส์รู้ได้ในทันใดว่าอะไรถึงนำพาเฮอร์ไมโอนี่ให้มาอยู่ที่นี่ ความผูกพันของเฮอร์ไมโอนี่และซิริอัส
”เขาอยุ่ข้างบนกับรีมัสขึ้นไปสิ ฉันจะต้องกลับไปที่กระทรวงก่อนจะต้องไปควบคุมความเสียหาย”
เฮอร์ไมโอนี่พยักหน้าอย่างเข้าใจและวิ่งขึ้นไปยังชั้นบน
“ซีริอัส”เฮอร์ไมโอนี่ร้องเรียก และคุกเข่าอยู่ข้างเตียงที่เขานอน เขาดูสาหัส”โอ้ว...ซิริอัส เกิดอะไรขึ้น”
“ฉัน ฉันคิดว่าฉันไม่ได้อยู่ในสภาพที่ดีนัก”เขากล่าวอย่างอ่อนแรงและติดตลกเล็กน้อย”ฉันเจอกับโดโลฮอฟที่นั่น โดยที่ฉันไม่ทันได้ตั้งตัว”
เฮอร์ไมโอนี่หน้าตึงเมื่อเธอได้ยินชื่อโดโลฮอฟเธอมองไปที่รีมัสนัยตาของเขาผสมผสานไปด้วยความกังวลและความโกรธ
“เกิดการโจมตีที่บริสตอล ซิริอัส...คุณจำเขาได้ยังไง ทั้งๆที่เขาปลอมตัวมาพร้อมกับพวกเรา โชคดีที่เขารุ้ทันโดโลฮอฟ มีการต่อสู้เกิดขึ้นเขาโดนคาถาที่ร้ายแรงเข้า ขอบคุณพระเจ้าที่ฉันยืนอยู่ข้างๆเขาฉันเลยรีบจัดการพาเขาหายตัวมาทันที ”รีมัสหยุดในทันทีทันใดและรู้สึกได้ถึงบางอย่าง”เฮ้คุณมาทำอะไรที่นี่ เฮอร์ไมโอนี่”
เฮอร์ไมโอนี่จับมือของซิริอัสอยู่ในมือเธอและกระซิบ”ฉันรู้สึกได้ว่าเขาเจ็บปวด”
รีมัสพยักหน้า และเขากำลังจะกล่าวอะไรบางอย่างเมื่อมีคนเข้ามาที่ห้องนอน
ศาสตราจารณ์มัลกอลนากัลป์ และนางพยาบาลของฮ๊อกวอส์ มาดามพรอฟฟรี่ได้เดินทางมาถึงและเริ่มรักษาซิริอัสโดยปราศจากการพูดคุยกัน
”ฉันคงต้องขอโทษทุกคนด้วย ฉันต้องการจะรักษามีสเตอร์แบล๊คเพียงลำพัง ออกไปกันให้หมด” เธอกล่าวอย่างเคร่งเครียด คนอื่นๆรู้ดีมากกว่าที่จะโต้เถียงพวกเขาเพียงแต่พยักหน้ารับรู้และออกไป
ห้องครัว กริมโมเพลส
“มีสเกรนเจอร์ ทำไมคุณถึงอยู่ที่นี่”ศาสตราจารณ์มัลกอลนากัลถามอย่างเข้มงวด
“ฉันรู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดของเขาค่ะศาสตราจารณ์”เธอแสดงให้เห็นรอยไหม้ที่แขนให้มัลกอลนากัลป์และรีมัสดู
“โอ้ว เมอลิน”
“เหลือเชื่อเลย”พวกเขาทั้งสองพูดออกมาพร้อมเพรียงกัน
“”โอ้ เด็กสาวที่น่างสงสาร” มัลกอลนากัลป์กล่าว”นั่นจึงเป็นเหตุว่าทำไมมีสเตอร์พอตเตอร์ถึงพูดแบบนั้น อ๊า เขาตะโกนดังลั่นห้องโถงใหญ่ เขา....”มัลกอลนากัลป์ชะงักคำพูดเมื่อเห็น เฮอร์ไมโอนี่พยักหน้า น้ำตาของเธอเริ่มคลอเบ้าอีกครั้ง”เขา เขาคิดว่าหนูเป็นคนทรยศ”
“อะ..... อะไรนะ”รีมัสถามในทันที
“ฉัน ฉัน เพียงแต่รู้สึกเจ็บปวดมาก และ และ ต่อมาเครื่องหมายมันเริ่มร้อนขึ้นแขนของฉันถูกเผาไหม้และ ฉันพยายามที่จะซ่อนมันแต่เขาเห็น บางส่วน และเขาก็คิดว่า.... โอ้วพระเจ้า” เธอเอามือกุมหัวตัวเองและร้องไห้สะอึกสะอื้นอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้
รีมัสและครูใหญ่ชำเลืองมองกัน พวกเขาคิดว่าสิ่งนี้ไม่สมควรจะเกิดขึ้นกับเด็กสาวคนนี้เลย
"พวกเราควรจะทำยังไงดี” รีมัสถาม “พวกเราไม่สามารถบอกเรื่องเครื่องหมายบนแขนของเฮอร์ไมโอนี่ได้”
ครูใหญ่ถอนหายใจ "นี่เป็นหนึ่งในสองสามครั้งในชีวิตของฉันที่ฉันไม่รู้ว่าจะทำยังไง"เธอกล่าวพร้อมกับส่ายหน้าอย่างสิ้นหวัง "เมื่อฉันได้ยินพอตเตอร์พูดคำนั้นออกมาฉันต้องการที่จะเดินไปที่โต๊ะกริฟฟินดอร์และบอกเล่าความจริงให้เขาได้รู้ แต่ฉันก็รู้ว่าฉันทำอะไรไม่ได้ ฉันเพียงแต่ต้องปล่อยให้มันผ่านไปและคิดกันในภายหลัง ทีนี่ก็เรื่องของคุณบอกฉันว่าเกิดอะไรขึ้นชักเคิลโบลต์ บอกฉันเกี่ยวกับผู้เสพความตายโจมตีในบลิสท๊อค"
"ใช่ที่นั่นมันเป็นร้านอาหารเวทมนต์คุณรู้จักใช่ไหม"
มักกอลนากัลผงกหัว"ใช่มันเป็นสถานที่ประจำของพวกมักเกิ้ลและสควิบ ชักเคิลโบลต์ พูดถึงสาเหตุเหมือนกันแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรมากนัก"
"มีสควิบสองคนและพวกมักเกิ้ล"รีมัสตอบกลับอย่างหนักหน่วง
"ชักเคิลโบลต์ บอกว่าพวกมือปราบมารได้จัดการจับกุมบางคนและมีคนที่หลบหนีไปได้บ้าง"มัลกอลนากัลกล่าว"แต่ตอนนี้รีมัสช่วยอธิบายให้ฉันฟังที ว่าคุณแบล๊คไปทำอะไรที่นั่น"
รีมัสเลื่อนเก้าอี้ของเขาอย่างอึดอัด”คุณก็รู้ว่าซิริอัสเป็นคนยังไงฉันไม่สามารถที่จะควบคุมเขาไว้ได้แต่ขอบคุณเมอลินที่ไม่มีใครสังเกตเห็นเขา”
“รีมัส คุณควรตะหนักบ้างมันเป็นการเสี่ยงอันตรายสำหรับพวกเรา ตอนนี้มีสเกรนเจอร์ถูกคนทั้งปราสาทคิดว่าเธอคือผู้เสพความตายไปแล้ว”ครูใหญ่ร่ำร้องออกมาอย่างโกรธเคืองและเฮอร์ไมโอนี่ร้องไห้สะอึกสะอื้นอย่างหนัก
ก่อนที่รีมัสจะพูดบางอย่ามาดามพร๊อพฟรีก็เดินเข้าไปในครัว
“เขาเป็นยังไงบ้าง”รีมัสถาม
“มีสเตอร์แบล็คสบายดีไม่ต้องกังวลไปฉันสะกดคาถาระงับความเจ็บปวดไปแต่มันก็ไม่มีอะไรที่บาดเจ็บรุนแรงมากนักฉันได้ให้ยานอนหลับกับเขา เขาคงยังไม่สามารถคุยอะไรได้จนถึงพรุ่งนี้”
“ขอบคุณ เมอลิน”รีมัสกระซิบและต่อมาจึงหันไปทางมัลกอลนากัลป์”อ๊า มินอลว่า แล้วจะทำยังไงเกี่ยวกับเรื่องนี้”และเขาก็ผงกศรีษะไปยังทิศทางของเฮอร์ไมโอนี่
“ฉันไม่อยากกลับไปที่ฮ๊อกวอร์ก”เฮอร์ไมโอนี่กล่าวด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อย
“เฮอร์ไมโอนี่ ฉันรู้ สองสามวันแรกมันจะดูหนักหนาสำหรับคุณ แต่...”
“มันหนักหนามากค่ะศาสตราจารณ์ ฉันเสียใจ แต่ทุกคนคิดว่าฉันคือผู้เสพความตายจริงๆแล้วในตอนนี้”
“ฉันเสียใจจริงๆ เฮอร์ไมโอนี่ แต่ฉันไม่สามารถอนุญาติให้คุณหายไปจากห้องเรียนได้มากไปจากนี้คุณควรขึ้นไปอยู่ข้างบนฉันให้เวลาคุณสิบห้านาทีเพื่ออยู่กับคุณแบล๊คหลังจากนั้นคุณต้องกลับไปกับฉัน ฉันเสียใจด้วย”
เฮอร์ไมโอนี่พยักหน้าอย่างอ่อนล้า
”ถ้าอย่างงั้น หนูจะขึ้นไปดูซิริอัสก่อน”เธอกล่าวแล้วเดินเซื่องซึมออกไป
“มินอลว่า คุณแน่ใจหรือว่าเฮอร์ไมโอนี่สามารถกลับไปที่ฮ๊อกวอตส์ได้”รีมัสถามเมื่อเฮอร์ไมโอนี่ออกไปแล้ว”มันจะเป็นฝันร้ายสำหรับเธอนะ”
“ใช่ฉันแน่ใจรีมัส ถ้าเฮอร์ไมโอนี่ ไม่ปราฎในชั้นเรียนของเธอในวันพรุ่งนี้ทุกสิ่งจะยิ่งเลวร้ายเธอจะต้องเผชิญหน้ากับมันดูเหมือนเธอและคุณโทมัสเองก็มีข่าวลือที่น่ากลัวด้วยเหมือนกัน”
“ใช่ครับ เฮอร์ไมโอนี่บอกพวกเราเกี่ยวกับมันแล้วมันดูเหมือนว่าแฮร์รี่ไม่ได้พูดถึงมันในทางที่ดีเลย”
“ใข่...แฮร์รี่เหมือนพ่อของเขาในบางครั้ง”มัลกอลนากัลป์ส่ายหน้าของเธอพลางถอนหายใจอย่างหนัก “ฉันสงสัยจริงๆจะเกิดอะไรขึ้นเมื่อแฮร์รี่รู้ความจริงที่เกิดขึ้นเกี่ยวกับมันทั้งหมด ฉันหวังว่าเขาคงจะให้อภัยตัวเขาเองได้นะที่ทำร้ายเด็กสาวที่ยอมทำทุกอย่างเพื่อเขา”
บริเวณ ฮ๊อกวอร์ต
มัลกอลนากัลป์ได้อนุญาตให้เฮอร์ไมโอนี่แปลงกายเป็นสตาร์และเตร็ดเตร่ไปตามที่ต่างๆได้โดยที่ไม่มีใครสนใจเธอและเพื่อให้เธอพ้นจากคำพูดอันเลวร้ายจากนักเรียนบางคน
เฮอร์ไมโอนี่เห็นดีด้วยกับความคิดของศาสตราจารณ์มัลกอลนากัลป์ แต่ในตอนนี้เธอต้องการพบกับแฮร์รี่ ในสภาพของสตาร์ ขอบคุณเมอลินที่ทำให้เธอสมหวัง
แฮร์รี่อยู่ที่นั่น ข้างนอก นั่งพิงต้นไม้ใหญ่ใกล้ๆทะเลสาปเหมือนคนไม่มีชีวิตจิตใจ มันเกินคำบรรยายใดๆที่เธอจะพูดได้
เธอเข้าใกล้เขาและเห่า เบาๆเขามองค้นหาไปรอบๆตัวและเห็นเธอมีรอยยิ้มเสียใจอยู่บนริมฝีปากของเขา
“โอ้ว สตาร์ เธอเองหรือ ฉันดีใจที่เป็นเธอ”
เธอเห่า
“ฉันอาจจะดูแย่”เขาหัวเราะเล็กน้อย “ใช่! ฉันรู้สึกกำลังแย่ เธอมีเพื่อนไหม ฉันเคยนะ ฉันเคยมีเพื่อน เพื่อนพิเศษ ฉันตายแทนเธอได้ และในตอนนี้ ในตอนนี้ฉันค้นพบว่า บ้าชะมัด!”เขาร้องอย่างโกรธเคืองน้ำตาไหลลงมาต่อเนื่องจากตาของเขา”ฉันจะไม่ร้องไห้อีก ฉันจะไม่.... เธอไม่สมควรได้รับมัน”
สตาร์รู้สึกเสียใจ แฮร์รี่มองดูเธอ
"ฉันรู้สึกโง่ เธอรู้ไหม แต่ทุกสิ่งทุกอย่างดูเหมือนเปลี่ยนไปแล้วในตอนนี้ เธอไม่มีตัวตนอีกแล้ว เธอ... พระเจ้า เธอได้รับตรามาร" เขาถอนหายใจลึกๆ "ฉันไม่สามารถยืนอยู่ในปราสาทได้ทุกๆคนพูดเกี่ยวกับมันรอนสิน่าสงสาร"เขาหัวเราะอย่างขมขึ่น "เขาไม่รู้ว่าจะพูดหรือทำอะไรฉันเองก็ไม่รู้ว่าจะจัดการยังไงหรือทำอะไรเช่นเดียวกัน" สตาร์พิงใกล้ๆเขาและเลียหน้าของเขา เขายิ้ม "ขอบคุณสตาร์"
##############################
หลังจากเหตุการณ์ในวันนั้น เฮอร์ไมโอนี่มีชีวิตอยูเหมือนฝันร้าย ทุกๆสถานที่ที่เธอผ่านไปทุกๆคนมักจะเงียบในทันทีทันใดและทุกๆคนก็จะหยุดพูดถึงสิ่งที่เกี่ยวกับเธอและสิ่งที่พวกเขาทำก็คือการตะโกนและพูดสิ่งหยาบคายใส่เธอ และทั้งหมดที่เธอทำได้คือการร้องไห้ ร้องไห้ และร้องไห้ ไม่เคยเลยในชีวิตของเธอที่เธอรู้สึกแบบนี้ ถึงแม้จะมีข่าวลือเรื่องที่ดีนทำเธอท้องแต่มันก็ไม่มีอิทธิพลมากเท่านี้มาก่อน
แต่สิ่งที่ทำให้หัวใจเธอแทบหยุดเต้นก็คือการกระทำของแฮร์รี่ โอ้ว แฮร์รี่ เขาทำแค่ง่ายๆคือไม่มองดูเธออีกเลย ทำเหมือนตัวเธอไม่มีตัวตน มีบางครั้งที่รอนพยักหน้าให้กับเธอ
แต่มีบางอย่างที่เกี่ยวกับลูน่า ปฎิกิริยาที่ลูน่ามีให้กับเธอมันแตกต่างจากคนอื่นๆ
ย้อนหลังไปเมื่อไม่กี่วันก่อน
เฮอร์ไมโอนี่อยู่ในกระท่อมของแฮกริดเพียงลำพัง เขาให้เธอพักอยู่ที่นี่เมื่อไม่มีชั้นเรียนเธอเอาหนังสือมาหลายเล่มเพื่อมานั่งอ่านเงียบๆคนเดียว ในขณะนั้นมีใครบางคนเคาะที่ประตูและเรียกเธอ
“เฮอร์ไมโอนี่ ฉันเองลูน่า ฉันเข้าไปได้ไหม”เธอได้ยินเสียงลูน่า
“”แน่นอนลูน่า”เฮอร์ไมโอนี่ตอบกลับโดยปราศจากความกระตือรือร้นเธอไม่รู้ว่าจะมีใครมาทักทายเธอด้วยดีหรือมาเพื่อด่าว่าอะไรเธออีกบ้างในตอนนี้
“เฮ้”เด็กหญิงผมบลอนส์กล่าวและเดินเข้าไปยังด้านใน ”ฉัน... ฉันเพียงแต่ต้องการที่จะบอกกับคุณ”
“อะไรที่เธอต้องการจะพูดล่ะ?เธอต้องการที่จะเตือนฉันว่าฉันเป็นคนที่น่ากลัวที่สุดหรือไง”เฮอร์ไมโอนี่พูดพร้อมรอยยิ้มที่ดูเยือกเย็น
“ไม่ใช่อย่างงั้นเฮอร์ไมโอนี่”ลูน่าตอบกลับเรียบๆ”ฉันเพียงแต่มาที่นี่เพื่อบอกกับคุณว่าฉันรู้ว่าคุณไม่ใช่ผู้เสพความตายหรือคนทรยศ”
เฮอร์ไมโอนี่อึ้งไป“เออ...ฉัน ขอโทษนะลูน่าที่ฉันพูดจาไม่ค่อยดีแบบนั้น”เฮอร์ไมโอนี่พูดพึมพำ
“ไม่เป็นไร”ลูน่าบอกใบหน้ายิ้มแย้ม ดวงตาใหญ่สีฟ้าของเธอฉายแสงมาที่เฮอร์ไมโอนี่อย่างเลื่อนลอย”คุณมีนกสีน้ำเงิน นั่นทำให้ฉันได้รู้ว่าคุณไม่ได้เป็นคนไม่ดี”
เฮอร์ไมโอนี่มองไปที่สาวเรเวคอลอย่างแปลกใจ “เธอรู้ได้ยังไง”
“ฉันรู้ได้ยังไงใช่ไหม ฉันเป็นคนพิเศษ ฉันรู้ตั้งแต่คุณกลับมาแล้ว แต่ฉันไม่รู้หรอกนะว่าคุณพาใครกลับมา แค่ถ้าให้ฉันเดา เพราะสาเหตุนั้นมันทำให้คุณไม่สามารถให้แฮร์รี่ดูเครื่องหมายนั่นได้ ถูกต้องไหม ?คุณทำมันเพื่อเขา”
ลูน่าพูดอย่างเพ้อฝันสายตาจับจ้องอยู่ที่เฮอร์ไมโอนี่อย่างชื่นชม
“ใช่”เฮอร์ไมโอนี่กระซิบและถอนหายใจ “แต่ในตอนนี้เขาเกลียดฉัน ทุกๆคนเกลียดฉัน”
“ไม่ เขาไม่ได้เกลียดคุณ เขาแค่สับสน เขาคิดว่าเขาเห็นบางสิ่ง แต่ในที่สุดทุกๆสิ่งจะเป็นไปด้วยดี เฮอร์ไมโอนี่ เชื่อฉัน”ลูน่าจับมือเธอบีบเบาๆคล้ายส่งกำลังใจผ่านผิวหนังของเธอ
“ขอบใจลูน่า”เฮอร์ไมโอนี่กล่าว
“ไม่เป็นไรเฮอร์ไมโอนี่ เพียงแต่มีอยู่สิ่งหนึ่งที่คุณควรต้องระวัง อาจจะมีใครบางคนที่ไม่ปราถณาดีต่อคุณ”
“ใคร”เฮอร์ไมโอนี่ถามและแปลกใจเล็กน้อย
ลูน่าส่ายหัวของเธออย่างเศร้าๆ"ฉันบอกไม่ได้ มันเป็นกฎของฉัน เพียงแต่ให้รู้ไว้ อย่าเชื่ออะไรที่ใครบางคนพูดแม้เขาจะเป็นคนที่เธอไว้ใจก็ตาม น่าแปลกที่มีคำโกหกมากมายในโลกใบนี้"ลูน่าไม่ได้รอให้เฮอร์ไมโอนี่พูดอะไรกับเธออีกเธอรีบออกจากกระท่อมในทันที
“ลูน่าเป็นคนที่แปลก แต่เธอก็เป็นคนดี”เฮอร์ไมโอนี่คิด และเธอก็ดีใจที่มีคนเชื่อในตัวเธอบ้าง โชคดีจริงๆ นี่ไม่ใช่เป็นเพียงแค่ลูน่าเท่านั้น ดีนเองก็ไม่เชื่อว่าเธอจะทรยศเช่นกัน
“ฉัน ฉันเพียงแค่ต้องการที่จะบอกเธอ เฮอร์ไมโอนี่ “เขากล่าวท่าทางเอียงอายเล็กน้อยเมื่อเขามาพบกับเธอ ”ฉันไม่เชื่อในสิ่งที่พอตเตอร์พูดมาทั้งหมด ฉันรู้ว่ามันไม่ถูกต้อง”
“ขอบคุณ ดีน”เฮอร์ไมโอนี่พูดรู้สึกซาบซึ้งใจในตัวเขา
“และโอ้ว เฮอร์ไมโอนี่ สัปดาห์หน้ามีฮ๊อกมี้ด คุณอยากจะ...เออ.”ดีนพูดตะกุกตะกัก และนั่นมันทำให้เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกว่าเขาดูน่ารัก
“ฉันอยากไปนะดีน”เธอตอบกลับพร้อมกับรอยยิ้ม เมื่อดีนส่งเสียงดีใจและกำหมัดชูขึ้นเหมือนเป็นผู้ชนะ
ใช่อย่างน้อยก็มีสองคนที่เชื่อในตัวเธอ อย่างน้อยเธอก็ไม่ได้อยู่โดดเดี่ยวคนเดียว
ที่ห้องต้องประสงค์
“แฮร์รี่ดูตัวนายสิ “รอนร้องอุทานเสียงดัง หลังจากที่เขาเดินตามหาแฮร์รี่ไปทั่วทุกซอกมุมของฮ๊อกวอตส์
”นายดูแย่มากๆเลยรู้ตัวไหม”รอนบอกเขาพร้อมกับนั่งลงข้างๆเขา
“ฉันรู้สึกแย่ รอน”เขากล่าวกลับมาอย่างเบื่อหน่าย
“นายต้องทำอะไรบางอย่างแล้ว เพื่อนรัก คุยกับเธอ ฉันแน่ใจว่า...”รอนพูดยังไม่ทันจบแฮร์รี่ตะเบ็งเสียงอย่างดื้อรั้นไปทางเขา “พระเจ้า รอนคุณก็เห็น เธอมีตรามาร ตรามารนะ”
รอนส่ายหัวของเขา “ไม่ แฮร์รี่ ฉันเพียงแต่เห็นสีฟ้าๆบนแขนของเธอ ไม่เห็นมากไปกว่านั้น”
แฮร์รี่ลุกขึ้นและพาลเตะโต๊ะที่อยู่ใกล้ๆตัวอย่างหงุดหงิด
“ฉันถามเธอ ฉันบอกเธอให้ยื่นแขนของเธอเพื่อแสดงให้ฉันดู และเธอก็ไม่ยอม”แฮร์รี่กล่าวอย่างดื้อรั้น
รอนส่ายหัวของเขาอีกครั้ง”แฮร์รี่นายก็รู้นายน่ะวู่วามเกินไป ฉันว่าฉันไปที่บทสรุปเลยก็แล้วกัน ฉันกำลังจะบอกนายแฮร์รี่ ฉันไม่เชื่อว่าเธอจะทรยศ เธอเพียงแต่ไม่สามารถ...”อีกครั้งที่รอนพูดยังไม่ทันได้จบประโยคดี แฮร์รี่ได้แซงพูดขึ้นมาเสียก่อน
“ไม่รอน เธอมีครามาร เหมือนเสนป”เขาตอบกลับอย่างขมขื่นใจ
รอนมองไปที่เขาและทำตาพองโต”อะไร นายบอกว่าอะไรนะ”
“ฉันบอกว่าเธอมีตรามาร เหมือนเสนป” เขาพูดย้ำเสียงหนัก
“เสนปเหรอ นั่นทำให้ฉันคิดอะไรบางอย่างออก” รอนกล่าวในทันใด
“อะไร นายคิดอะไรออก”แฮร์รี่ถามอย่างสับสน
“ก็อย่างที่นายพูด เฮอร์ไมโอนี่อาจจะทำงานเป็นสายลับ เหมือนกับเสนปไง” รอนรู้สึกภูมิใจในตัวเองและคาดคิดว่าเขาเดามันได้ถูกต้อง แฮร์รี่เกือบๆจะหัวเราะออกมา”รอน มาเถอะเลิกคิดถึงมัน”
“ไม่ล่ะ แฮร์รี่ ฉันจะบ้าตายอยู่แล้ว มันทำให้ฉันรู้สึกว่าขาดเธอไป มัลกอลนากัลป์ซ่อนเร้นความจริงบางอย่างไว้และในตอนนี้เครื่องหมายเฮงซวยนั่นอีก”
“ฉันไม่รู้หรอกรอน ถ้ามันเป็นความจริง ทำไมเธอถึงไม่บอกความจริงกับพวกเราล่ะ ทำไมเธอไม่บอกความจริงกับฉัน” แฮร์รี่ถามรู้สึกถึงความหงุดหงิดฉุนเฉียวของเขาที่พุ่งขึ้นอยู่ตลอดเวลายามนึกถึงเธอ
“นายไม่ได้ให้โอกาสเธอได้อธิบายต่างหากล่ะแฮร์รี่”รอนตอบกลับ
แฮร์รี่ไม่รู้ว่าจะพูดอะไร รอนอาจจะถูก เขาไม่เคยได้ให้โอกาสเฮอร์ไมโอนี่ได้อธิบาย พระเจ้า ถ้าเขาเข้าใจผิดในทุกสิ่งทุกอย่างล่ะ?
“รอน”
รอนยกมือเขาเป็นเชิงห้าม
“คิดในสิ่งที่เป็นไปได้ แฮร์รี่ “รอนกล่าวจริงจัง”ในตอนนี้ฉันจะออกไปก่อนให้นายอยู่ตามลำพัง เพียงแค่คิดเกี่ยวกับมัน แฮร์รี่”
รอนออกไปจากห้องต้องประสงค์ เขาเดินเพื่อจะกลับไปยังหอนอน แต่ในระหว่างทาง มีใครบางคนเรียกชื่อเขา เขาจึงหยุดชะงักและหันกลับมามอง
“ฉันต้องการคุยกับคุณ”เฮอร์ไมโอนี่พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงอ้อนวอน
ตอนต่อไป
“ไม่เป็นไรจิน”เขากระซิบกับเธอ เธอยกหัวของเธอจากหน้าอกของเขา และมองไปที่เขา แววตาของพวกเขาพบกัน “แฮร์รี่”เธอกระซิบ และเอียงตัวเข้าใกล้ชิดกันกับเขา
“จินนี่ฉันไม่คิดว่า”แฮร์รี่กำลังจะพูดแต่ถูกขัดจังหวะด้วยริมฝีปากของจินนี่ เธอกำลังจูบเขาและเขาจูบตอบกลับเธออย่างลึกซึ้ง
ความคิดเห็น