คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : chapter 14 หัวใจพูดได้
ตอนที่ 14 หัวใจพูดได้
“เกรน-“ เสียงพูดของหญิงชราสะดุดลง และเปลี่ยนมาเป็นคำพูดที่ค่อนข้างจะแปลกใจเมื่อเห็นใครบางคนที่นอกเหนือจากเด็กสาวซึ่งเป็นประธานนักเรียนอยู่ที่นั่น
”พอตเตอร์ เธอมาทำอะไรที่นี่” แฮร์รี่และเฮอร์ไมโอนี่ดูไปยังประตูห้องนอนอย่างรวดเร็วด้วยความตกใจ สิ่งที่พวกเขาเห็นคือศาสตราจารณ์มัลกอลนากัลป์ยืนอยู่ที่นั่นและมองพวกเขาด้วยท่าทางจริงจัง ไม่ค่อยน่ายินดีสักเท่าไหร่
“เรามีเหตุผลห้ามเด็กผู้ชายเข้ามายังหอนอนของเด็กผู้หญิงเธอต้องการจะอธิบายไหมว่าเธอมาทำอะไรที่นี่ คุณพอตเตอร์”เธอถามสียงดุอย่างไม่ค่อยจะพอใจนัก
“เออ ผมเพียงแต่มีเรื่องบางอย่างที่จะมาคุยกับ เฮอร์ไมโอนี่ ครับ ศาสตราจารณ์” แฮร์รีตอบกลับค่อนข้างไม่สบายใจนักกับสายตาที่ดูจับผิดของอาจารณ์ประจำบ้านของเขาเขาหวังว่าเธอคงจะเข้าใจและมองพวกเขาในแง่ดี ถึงแม้จะมีเศษเสี้ยวของอารมณ์ชั่ววูบของพวกเขาที่วูบวาบไปบ้างก็ตามทีแต่พวกเขาก็ไม่ได้ทำอะไรเกินเลยไปกว่านั้นนี่นา
“คุยกัน”เธอถามในตาหรี่จ้องมองตรงไปที่มือของพวกเขาซึ่งจับกันไว้แน่นไม่ยอมปล่อย
”แล้วทำไมต้องจับมือถือแขนเธอด้วยล่ะคุณพอตเตอร์”เธอพูดพร้อมกับก้าวตรงมาข้างหน้าใกล้ๆอย่างจงใจ
“ไม่ ไม่มีอะไรเกิดขึ้นนะค่ะ ศาสตราจารณ์หนูสาบานได้”เฮอร์ไมโอนี่ตอบกลับอย่างรวดเร็วและค่อยๆดึงมือของเธอออกจากแฮร์รี่ด้วยความเสียใจ”แฮร์รี่เพียงแต่ต้องการคุยกับหนูบางเรื่องเท่านั้น”แฮร์รี่พยักหน้าสนับสนุนคำพูดของเธอ
“ก็ได้”ครูใหญ่ถอนหายใจเล้กน้อย “ฉันจะปล่อยให้มันผ่านไปก็แล้วกัน”แฮร์รี่และเฮอร์ไมโอนี่ดูเหมือนโล่งใจ”แต่ฉันต้องเตือนเธอก่อนเกรนเจอร์ หากมีเรื่องนี้เกิดขึ้นอีกครั้ง
หนึ่งเธออาจจะต้องสูญเสียตำแหน่งประธานนักเรียนหญิง ฉันได้พูดชัดเจนดีแล้วนะ”มัลกอลนากัลป์พูดเสียงแข็งในขณะที่มองหน้าประธานนักเรียนหญิงด้วยแววตาที่แข็งกร้าว
“ค่ะ ศาสตราจารณ์”เฮอร์ไมโอนี่ตอบกลับ เธอกัดริมฝีปากด้วยท่าทีอึดอัดใจ ในขณะที่มัลกอลนากัลพยักหน้า เธอดูพออกพอใจกับคำตอบที่ได้รับไม่น้อย
“เอาล่ะ ถ้าเธอหมดธุระแล้ว คุณพอตเตอร์ ฉันต้องการจะหารือบางอย่างกับคุณเกรนเจอร์ หัวหน้านักเรียนหญิง ในตอนนี้ ตามลำพัง”เธออธิบายสั้นๆแต่ชัดเจนในคำพูด
“อ้อครับ งั้นผมขอตัวไปก่อน”เขากล่าวและมองไปที่เฮอร์ไมโอนี่ ด้วยความเสียดายกับโอกาสที่จะได้อยู่ตามลำพังกับเฮอร์ไมโอนี่ ที่หมดลงอย่างรวดเร็ว
”แล้วพบกันตอนอาหารเย็นนะ ไมโอนี่”เฮอร์ไมโอนี่พยายามซ่อนยิ้มและพยักหน้าในขณะที่เขาเดินผละจากไป
“คุณเกรนเจอร์”อาจารณ์ใหญ่เริ่มพูดเมื่อเมื่อแฮร์รี่ออกไปในที่สุด
“ฉันเสียใจจริงๆค่ะศาสตราจารณ์ฉัน”เฮอร์ไมโอนี่พูดด้วยความสำนึกผิดแต่มัลกอลนากัลป์ตัดบทเธอเสียก่อน
“พวกเราจะคุยเรื่องนี้กันวันหลัง”มัลกอลนากัลป์พูดขัดขึ้นเธอเดินเข้ามาใกล้เฮอร์ไมโอนี่และพูดเสียงเบาลง”ฉันแค่อยากจะมาเตือนเธอเรื่องเกี่ยวกับคู่ของเธอ”
“โอ้วจริงสิ “เฮอร์ไมโอนี่รู้ได้ทันทีว่ามัลกอลนากัลจะพูดถึงใคร”ฉันควรจะต้องไปพบกับเขาในวันนี้ ถูกต้องไหมค่ะ”
“ใช่ นั่นแหละคือสิ่งที่ฉันอยากจะบอกเธอ”เฮอร์ไมโฮนี่พยักหน้าอย่างเข้าใจ
“พวกเราได้ตัดสินใจว่า มันจะเป็นการดีกว่าถ้าเธอจะได้พบกับเพื่อนของเธอที่เพิงโหยหวน”เฮอณืไมโอนี่ตาเบิกกว้างด้วยความแปลกใจ”ฉันรู้ว่าเธอรู้สึกประหลาดใจว่าทำไมพวกเราคิดว่ามันจะปลอดภัยมากกว่าที่ห้องทำงานของฉัน โปรดอย่าลืมคุณเกรนเจอร์ในห้องนั้นมักจะมีนักเรียนเข้ามาอยู่ตลอดเวลาเพื่อขอคำแนะนำจากฉัน”ศาสตราจารณ์อธิบายและเฮอร์ไมโอนี่ก็รับฟังอย่างสงบ
“หนูพอจะเข้าใจค่ะ ศาสตราจารณ์” เฮอร์ไมโอนี่กล่าว เธอมองอย่างไม่แน่ใจ “แต่ เออ ถ้าหนูหายไป หนูกลัวว่าแฮร์รี่อาจจะต้องมองหาหนู หนูกลัวว่าเขาอาจจะหาหนูได้จากแผนที่ตัวกวนของเขา“
“ฉันก็คิดเช่นนั้นเหมือนกัน พอตเตอร์คงรู้สึกประหลาดใจแน่ถ้าเขามองไปที่เส้นทางตามแผนที่ของเขาและเห็นเธอที่เพิงโหยหวล ดังนั้น”มัลกอลนากัลป์ขัดจังหวะและดึงบางอย่างจากเสื้อคลุมยาวของเธอ มันเป็นแผนที่ตัวกวน
“ศาสตราจารณ์”เฮอร์ไมโอนี่ร้องอย่างตกใจ เธอไม่อยากจะเชื่อว่าอาจารณ์ใหญ่จะขโมยแผนที่มาจากแฮร์รี่
"อย่าทำสีหน้าตื่นตกใจแบบนั้นคุณเกรนเจอร์ ฉันแค่ยืมมันมาชั่วคราวเท่านั้น และมันจะดีกว่าถ้าเขาไม่มีแผนที่ไว้สำรวจว่าเธออยู่ที่ไหน”เธอกล่าวและยื่นแผนที่ให้เฮอร์ไมโอนี่
”โปรดใช้แผนที่อย่างระมัดระวังนะคุณเกรนเจอร์ มันจะเป็นประโยชน์กับคุณมาก มันมีเส้นทางลัดในแผนที่นี้ด้วย เดินตามเส้นทางของมันมันจะปลอดภัยสำหรับคุณเอง”
“ค่ะศาสตราจารณ์ “เฮอร์ไมโอนี่กล่าวและรับเอาแผนที่มาอย่างลังเลใจ
“ในตอนนี้ ฉันคิดว่าทางที่ดีเธอควรไปทานอาหารค่ำได้แล้ว”ครูใหญ่กล่าว”พอตเตอร์อาจจะคอยเธออยู่ โอ้ว และก็อย่าลืม เก้าโมงที่เพื่อนของคุณคอยคุณอยู่”เธอเตือน
********************************************
ที่เพิงโหยหวน
สามทุ่มหนึ่งนาที
“ว่าไงที่รักของฉัน”เฮอร์ไมโอนี่ได้ยินเสียงของซิริอัสกล่าวอย่างยินดีในขณะที่เธอปรากฏตัวที่เพิงโหยหวน
“เธอ....”เขาหยุดและมองที่นาฬิกาข้อมือของเขาพลางแกล้งกระเซ้าเฮอร์ไมโอนี่ที่เดินตรงมาหาเขา”เธอมาสายหนึ่งนาทีที่รัก”
เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มให้ซิริอัสอย่างเนือยๆ “ขอโทษค่ะซิริอัส”เธอกล่าวและมองไปที่คนอีกสองคนที่อยู่ในห้อง”ไฮ้ ท๊องส์ หวัดดีค่ะศาสตราจารณ์ลูปิน”
“หวัดดี เฮอร์ไมโอนี่ ฉันบอกเธอมาหลายครั้งแล้วว่าฉันตอนนี้ไม่ใช่อาจารณ์ของเธอ”ลูปินพูดในขณะที่ที่สั่นหัวของเขาแต่ก็ยังคงมีรอยยิ้มอยู่เต็มใบหน้า
เฮอร์ไมโอนี่ยักไหล่ “ก็มันเคยชินนี่ค่ะแก้ยาก”เธอให้เหตุผล
“คงจะจริง”ลูปินพูดและยิ้ม พวกเขาทุกคนใช้เวลาที่มีในการพูดคุยและทำความเข้าใจซึ่งกันและกัน มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยกับเฮอร์ไมโอนี่กับร่างที่เป็นสุนัขของเธอ แต่เฮอร์ไมโอนี่ก็พยายามที่จะทำความเข้าใจกับมันโดยมีซิริอัสคอยแนะนำรวมทั้งท๊องส์และลูปินคอยดูแลเธอ
“เอาล่ะพอแค่นี้ก่อนในวันนี้ ว่าแต่อาทิตย์หน้าเธอกลับมาที่นี่อีกครั้งจะได้ไหม”ซิริอัสถามด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน
“หนูคงมาไม่ได้”เฮอร์ไมโอนี่ปฎิเสธโดยมีขิริอีสเลิกคิ้วสงสัยเล็กน้อย
“ไม่ว่าง ยังไง”
เฮอรืไมโอนี่ถอนหายใจและนั่งที่เก้าอี้ “หนูมีปัญหากับแฮร์รี่น่ะค่ะ ช่วงนี้เขามักจะหงุดหงิดใส่หนูอยู่บ่อยๆ เขายังเคยเรียกหนูว่าผู้หญิงไม่ดีด้วย”เธอบอกเสียงหนัก
“เขาว่าอะไรนะ”ซิริอัสตะโกนด้วยความโกรธ ท๊องส์และรีมัสตาเบิกกว้างด้วยความตกใจ
“เขาว่าเธอแบบนั้นได้ยังไงกัน ฉันต้องคุยกับเด็กหนุ่มคนนั้นตอนนี้เสียแล้ว”ซิริอัสดูว้าวุ่นหนัก เขาเดินไปเดินมารอบห้องเหมือนหนูติดจั่น
“ใจเย็นซิริอัส”รีมีสบอกกับเพื่อนรักของเขา”ฉันแน่ใจว่าเฮอร์ไมโอนี่จะบอกพวกเราว่าเกิดอะไรขึ้น”
เฮอร์ไมโอนี่ถอนหายใจลึกๆและบอกพวกเขาถึงทุกสิ่งทุกอย่างว่าเกิดอะไรขึ้นตั้งแต่เธอกลับถึงฮ๊อกวอตส์
********************************************
ในขณะเดียวกัน
ที่ห้องต้องประสงค์
“แฮร์รี่”ดีนเรียกเขาพร้อมกับเดินเข้ามาหาในขณะที่แฮร์รี่เตรียมตัวจะทำความสะอาดอวัยวะของสัตว์อยู่ภายในห้องต้องประสงค์
"มีอะไร ดีน"แฮร์รี่ถามด้วยความรำคาญทำไมเขาถึงไม่สามารถอยู่เงียบๆคนเดียวได้เลยนะ เขาคิดว่าเขาเองไม่อยากจะพูดคุยกับใครโดยเฉพาะอย่างยิ่งกับดีน โทมัส
"ฉันกำลังจะความสะอาดอวัยวะของสัตว์เหล่านี้อยู่ นายก็รู้"แฮร์รี่เปล่งเสียงกลับอย่างไม่พอใจ"ฉัน ฉันเพียงแต่อยากจะถามอะไรนายบางอย่าง"ดีนตอบกลับอย่างไม่แน่ใจ
“อะไร”แฮร์รี่ถาม และหันไปมองเด็กหนุ่ม
“นายชอบเฮอร์ไมโอนี่หรือเปล่า”ดีนถามด้วยน้ำเสียงต่ำ
แฮร์รี่ตกใจกับคำถามจู่โจมของดีนมันทำให้เขาเกือบทำโถอวัยวะที่จะทำความสะอาดตกลงที่พื้น
“นายถามอะไรน่ะ”เขาพูดติดอ่างและกำโถไว้แน่นกว่าเดิม
“ฉันถามนาย ว่านาชอบเฮอร์ไมโอนี่หรือเปล่า”ดีนถามย้ำและมองจ้องแฮร์รี่เหมือนจะจับผิด
“น แน่นอนฉันชอบเฮอร์ไมโอนี่เธอเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉัน”แฮร์รี่กล่าวเสียงดังเล็กน้อย เหมือนต้องการที่จะกลบความตื่นเต้นของตนเอง
”นายรู้ดีว่าฉันถามเกี่ยวกับอะไร แฮร์รี่” ดีนถามพร้อมกับหรี่ตามองเขา
แฮร์รี่ไม่อยากจะเชื่อว่าเขากำลังพูดคุยกับดีนและพยายามที่จะปฎิเสธว่าเขาไม่ต้องการอยู่ใกล้เฮอร์ไมโอนี่ทั้งๆที่ความเป็นจริงแล้ว มันไม่ได้เป็นอย่างที่เขาพูดกับดีนเลยแม้แต่น้อย ”ฉัน ฉันรู้ แต่ทำไมนายถึงถามฉันเรื่องนี้”เขาถามพร้อมยกคิ้วขึ้สูง
ดีนยักไหล่ เขาสังเกตว่าแฮร์รีไม่ได้ตอบคำถามของเขา”ฉันเห็นพฤติกรรมของนายในวันนั้น ทำให้ฉันคิดว่านาย ...เออ... ”
“พฤติกรรมของฉัน ฉันไม่เข้าใจ” แฮร์รี่คิดอย่างหนักว่าเขาทำอะไรเป็นพิรุธในสายตาของ ดีน ไทมัสอย่างงั้นเหรอ
“เหมือนว่าคุณหึงเธอ”ดีนตอบกลับอย่างระมัดระวังเขาก้มหน้าลงโดยไม่พยายามสบตากับแฮร์รี่
“ฉันไม่ได้หึงฉันเพียงแต่เป็นห่วงเธอเท่านั้น”แฮร์รี่พยายามอธิบาย “เธอคือเพื่อนที่ดีที่สุดของฉันนะดีน “
“ถ้าอย่างนั้นก็ดี นายรู้ไหมว่าผู้คนต่างพูดถึงเรื่องในวันนั้นกันยังไงบ้าง มันดูไม่ดีเอากับเธอเลย” ดีนพึมพำ แฮร์รี่ไม่ได้โต้แย้งอะไร ดีนจึงพูดต่อไป
“เฮอรไมโอนี่และฉันเราเริ่มไปได้ดีกันในปีนี้”เขายิ้ม”ฉันไม่เคยคิดว่าเธอจะเป็นผู้หญิงที่วิเศษมาก่อนเลย จนกระทั่งตอนนี้ ฉันถึงเพิ่งได้รู้ว่า เธอมีคุณค่า พอตเตอร์นั่นคือทั้งหมดที่ฉันอยากจะพูดให้นายฟัง” เมื่อเขาพูดจบดีนจึงหันกลับไปทำงานของเขาต่อไปเงียบๆ
ในขณะที่แฮร์รี่เริ่มกังวลใจกับคำพูดของดีน เฮอร์ไมโอนี่มีคุณค่าและเธอช่างวิเศษ เขารู้ดีมาก่อนใครๆ โดยไม่จำเป็นที่จะต้องให้ดีนมาบอก
แฮร์รี่ถอนหายใจตอนนี้เขาควรจะทำอย่างไรดี ท่าทีของดีนบอกอย่างชัดแจ้งว่าเขาสนใจเฮอร์ไมโอนี่ แฮร์รี่ควรจะทำยังไงกีดขวางพวกเขา หรือสนับสนุนพวกเขาดี แต่ในความคิดของแฮร์รี่ยังไงดีนก็ไม่เหมาะสมกับเฮอร์ไมโอนี่อยู่ดี แล้วใครล่ะคือคนที่เหมาะสมกับเธอ คนที่เหมาะสมกับเธอคือคนที่ร่วมทุกข์ร่วมสุขกับเธอเสมอ คนที่ร่วมต่อสู้เคียงบ่าเตียงไหล่กับเธอ คนที่คอยห่วงใยเธอเสมอและคนที่เป้นเพื่อนที่ดีที่สุดของเธอ ใครกันที่มีคุณสมบัติแบบนั้น นอกจากรอนก็มีเพียงแต่ ........เท่านั้น
********************************************
ที่เพิงโหยหวน
เฮอร์ไมโอนี่ทำสีหน้าแปลกใจหลังจากที่เธอเล่าเรื่องราวต่างๆให้ฟังจนจบแล้วซิริอัสกลับหัวเราะเธอในขณะที่ท๊องส์และรีมัสเพียงแต่อมยิ้มและมองกันและกัน
“คุณหัวเราะอะไรหรือค่ะซิริอัส”เธอถามแบบงงๆ
ซิริอัสมองไปที่ท๊องส์และรีมัสพร้อมกับหัวเราะให้กันอย่างมีความสุข “ใช่”เขากล่าว”นั่นแหละคือแฮร์รี่ล่ะ”
“แฮร์รี่ทำไมหรือค่ะ”เฮอร์ไมโอนี่ถามด้วยความสงสัย เธอมองทุกคนที่ดูเหมือนว่าจะรู้อะไรบางอย่างที่เธอไม่รู้และนั่นมันทำให้เธอหงุดหงิด
“แฮร์รี่ หึงคุณ”ในที่สุดซิริอัสก็เฉลยซึ่งทำให้เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มแห้งๆพร้อมกับส่ายหน้าไม่เห็นด้วย
“เป็นไปไม่ได้หรอกค่ะ เขาจะมาหึงหนูเรื่องอะไร” เธอรู้ดีว่าแฮร์รี่ไม่มีเหตุผลที่จะหึงเรื่องของเธอเขาคิดเสมอว่าเธอคือเพื่อนเท่านั้น
“เฮอร์ไมโอนี่ที่รัก แฮร์รี่เขาหึงเธอที่โทมัสคอยติดตามเธอ” ซิริอัสชี้แจงอย่างใจเย็น
เฮอร์ไมโอนี่เลิกคิ้วสูงขึ้น “ไม่ ทุกคนเข้าใจผิดกันแล้วแฮร์รี่ไม่เคยรักหรือชอบหนูแบบนั้นเขาไม่ได้หึงหนูหรอกค่ะ”เฮอร์ไมโอนี่ตอบกลับพร้อมกับมองเหม่อออกนอกหน้าต่างไปไกล
“เธอเคยคิดบ้างหรือเปล่าว่าแฮร์รี่อาจจะชอบเธอ”ท๊องพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน
“เขาคือเพื่อนที่ดีที่สุดของหนู”เฮอร์ไมโอนี่ตอบกลับไม่ตรงกับคำถามใบหน้าของเธอดูเศร้าหมองไม่มีรอยยิ้มใดๆออกมาจากปากของเธอ
ท๊องส์หรี่ตาลงเล็กน้อยเหมือนจะจับพิรุธเธอก่อนที่ท๊องส์จะพูดอะไรบางอย่างที่ทำให้เธอคิดหนัก
“เธอก็รู้ว่าฉันหมายถึงอะไร”
เฮอร์ไมโอนี่นิ่งเงียบเหมือนขบคิดอะไรบางอย่างก่อนตัดสินใจพูดสิ่งที่ทำให้ทุกคนอึ้งและนิ่งเงียบ
“เขาไม่ได้ชอบฉันเขาชอบคนอื่น”เธอกล่างเสียงเศร้า มีความเงียบเกิดขึ้นชั่วขณะก่อนที่ซิริอัสจะกระแอมไอในลำคอและพยายามที่จะเปลี่ยนเรื่องพูด
”เออ...มินอว่าบอกกับฉันว่าเธอมีชื่อเล่นแล้วในตอนนี้”
เฮอร์ไมโอนี่อมยิ้มเล็กน้อยพร้อมกับพยักหน้า“ใช่ค่ะ สตาร์คือชื่อของหนู”
“เลือกได้ดี”ซิริอัสพูดขึ้นอย่างตื่นเต้น
“แฮร์รี่เป็นคนตั้งให้” เธอกล่าวอย่างเศร้าหมอง
“พวกเรารู้” รีมัสกล่าวและยิ้มแย้ม เพื่อให้กำลังใจเธอท๊องส์ลุกขึ้นยืนและดึงเธอเข้ามากอดเพื่อปลอบใจ เธอหันมาหาซิริอัสและแนะนำบางอย่างเพื่อคลายความตึงเครียดที่มีในช่วงเวลานั้น
“ทำไมเธอและซิริอัสถึงไม่ออกไปเดินเล่นกันล่ะบางทีซิริอัสอาจจะสอนอะไรใหม่ๆให้กับเธอก็ได้เฮอร์ไมโอนี่”
“โอ้วจริสิท๊องส์พูดถูกเราควรจะเปลี่ยนร่างและออกไปวิ่งเล่นกันดีกว่าฉันเชื่อแน่ว่าอากาศแบบนี้จะทำให้เธอมีความสุขทีเดียว”
ซิริอัสไม่ได้พูดสิ่งใดอีกเขาได้แปลงร่างเป็นซิริอัสอย่างง่ายดายพร้อมกับวิ่งไปรอบๆเออร์ไมโอนี่และเห่าไปที่เธอเหมือนทักทายเฮอร์ไมโอนี่อมยิ้มไปที่ซิริอัสร่างแปลงอย่างมีความสุขก่อนแปลงร่างเหมือนๆกับเขา
เฮอร์ไมโอนี่และซิริอัสวิ่งเล่นไปตามพื้นที่ในฮ๊อกมี้ดด้วยใจที่เบิกบานมันเป็นเวลาเกือบเที่ยงคืนเมื่อพวกเขาตัดสินใจกลับคืนร่างเดิมซิริอัสแยกทางจากเฮอร์ไมโอนี่กลับไปยังบ้านที่เขาพักส่วนเฮอร์ไมโอนี่กลับไปที่ปราสาทฮ๊อกว๊อตส์ตามอุโมงค์ที่เข้ามาในตอนแรก
“Mischief Managed,”เฮอร์ไมโอนี่กระซิบคาถาเบาๆและแผนที่ตัวกวนก็กลายเป็นความว่างเปล่าเธอรีบสอดเข้าไปยังเป้ของเธอและรีบเดินเข้าไปยังระเบียงของตัวปราสาทอย่างรวดเร็ว
เฮอร์ไมโอนี่กำลังจะเดินกลับไปที่หอนอนอย่างรีบเร่งในขณะที่เธอได้ยินเสียงใครบางคนเรียกเธออยู่จากทางด้านหลัง
“เฮอร์ไมโอนี่”
********************************************
เฮอร์ไมโอนี่หันไปมองรอบๆตัวเธออย่างช้าๆและคนที่เธอเห็นคือเด้กหนุ่มผมแดงที่เธอคุ้นเคยเป็นอย่างดี
“เธอมาทำอะไรที่นี่”รอนร้องถามและเดินเข้ามาใกล้ๆเธอ
“ฉันออกมาเดินเล่น”เธอพูดปดอย่างหน้าตาเฉยและหวังว่ารอนจะเชื่อในคำพูดของเธอ”รอนขมวดคิ้วอย่างสงสัย”เธอไม่เป็นอะไรใช่ไหมเฮอร์ไมโอนี่”
เฮอร์ไมโอนี่อมยิ้ม”ฉันสบายดีทำไมนายถึงถามฉันแบบนี้ล่ะรอน”
“เธอดูเหมือน..เออ”เขาหยุดลังเลใจว่าจะพูดต่อดีไหม”ฉันเองก็ไม่มั่นใจนักแต่เธอดูแล้วเหมือนเศร้า”เขาพูดและมองหน้าเธออย่างใกล้ชิด
“ฉันควรจะดูมีความสุขหรือเมื่อวันที่ผ่านๆมามันหนักหนาสำหรับฉัน”เธอพูดตามความเป็นจริงและเห็นเขาพยักหน้าอย่างเข้าใจ
“แต่ฉันไม่เป็นอะไรรอนอย่ากังวลเลย”เธอพูดพร้อมกับยิ้มให้เขารอนพยักหน้าเขาดึงเธอเข้ามากอดเหมือนปลอบใจ
“เธอส่งผลให้พวกเรามากเลย เฮิร์ม ฉันหมายถึง แฮร์รี่ และ ฉัน โดยเฉพาะอย่างยิ่งแฮร์รี่”เฮอร์ไมโอนี่ดึงตัวออกจากอ้อมกอดของเพื่อนรักและมองเขาอย่างสงสัยก่อนจะเอ่ยปากถามแต่รอนยกมือขึ้นห้ามเธอเสียก่อน “อย่าเข้าใจฉันผิด ฉันรักเธอ อย่างแท้จริง แต่แฮร์รี่เขาแตกต่าง ฉันเป็นเพื่อนรักของเขาฉันรุ้ภายในจิตใจของเขามากกว่าใคร ฟังนะเฮอร์ไมโอนี่ ถ้ามีบางอย่างเกิดขึ้นกับเธอ”รอนสูดลมหายใจลึกๆ”ถามีบางอย่างเกิดขึ้นกับเธอ ฉันก็ไม่รู้ว่าเขาจะดำนินชีวิตต่อไปได้ไหม”
“รอน”เฮอร์ไมโอนี่ถอนหายใจและสั่นหน้า
“ไม่เฮอร์ไมโอนี่ ฉันไม่เคยลืมวันนั้น วันนั้นหลังจากที่เธอฆ่านากินี พวกเราหวาดกลัวกันมากเฮอร์ไมโอนี่ พวกเรา.. พวกเราหวังว่าเธอคงจะไม่เสี่ยงทำอะไรแบบนั้นอีก เฮอร์ไมโอนี่รับรู้ในน้ำเสียงที่สั่นของเขา เฮอร์ไมโอนี่เข้ามาใกล้รอนและวางมือไปที่ไหล่ของเขา”รอนสงบใจไว้ ฉันไม่เป็นอะไรฉันยังอยู่ตรงนี้กับเธอและแฮร์รี่”
“แต่เธอรู้ไหมเหตุการณ์วันนั้นมันทำให้เขาคิดมากสิ่งที่เกิดขึ้นกับเธอ ทำให้เขาโทษตัวเขาเองว่าเป็นความผิดของเขา”รอนมองหน้าเฮอร์ไมโอนี่เต็มตาเขาตระหนักได้ในทันทีว่าเธอดูสูบผอมลงไปมาก
“มันไม่ใช่ความผิดของเขารอน ฉันรู้ว่าอะไรที่ฉันทำ ฉันได้ค้นคว้ามันทั้งหมดฉันรู้ว่ามันเสี่ยงแต่ฉันก็เอามันอยู่”เฮอร์ไมโอนี่ตอบกลับและปราถณาจะให้แฮรืรี่อย่าโทษตัวเองมากนัก
“ฉันรู้เฮิร์ม แต่สิ่งที่ฉันอยากจะบอกกับเธอ ก็คือ เขาชอบเธอ มาก สิ่งต่างๆที่เกิดขึ้นมันทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลง ทำให้จิตใจเขาสับสน แต่ไม่ว่าจะอะไรก็ตามเขายังคงต้องการพวกเราอยู่ดี “รอนพูดต่อไปในขณะที่เฮอร์ไมโอนี่นิ่งฟังโดยไม่มีการแสดงออกใดๆ
“ฉันเข้าใจ ฉันยังคงเป็นเพื่อนที่ดีของเธอและแฮร์รี่เสมอ “เธอพูดพร้อมกับถอนหายใจหนักๆเหมือนอยากระบายความอัดอั้นภายในใจที่แทบจะล้นทะลักออกมานอกอก
“เอาล่ะฉันว่าเราควรกลับไปพักกันได้แล้วตอนนี้มันดึกมากแล้วด้วย”เธอพูดและรอนพยักหน้าเห็นด้วย
“ราตรีสวัสดิ์ เฮอร์ไมโอนี่”
“ราตรีสวัสดิ์ รอน”
เธอยิ้มและมองดูรอนจากไป
ในที่สุดรอนก็เติบโตขึ้นเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมากแล้ว เธอรู้สึกดีใจแทนลูน่าที่ได้รับความรักจากรอน ต่อไปนี้ครอบครัววิสลี่ส์ทุกคนคงจะมีความสุขกันมาก รอนกับลูน่าและแฮร์รี่กับจินนี่เฮอร์ไมโอนี่ถอดถอนหายใจให้กับความอ้างว้างของตนเองก่อนจะเดินกลับไปยังหอนอนอย่างเหน็ดเหนื่อย
-------------------------------------------
หอกริฟฟินดอร์
หอนอนชาย
รอนเข้ามายังหอนอนชายและเขาได้สังเกตเห็นบางอย่างผิดปกติไป
ดีน.เชมัส.และเนวิลเฝ้ามองแฮร์รี่ กำลังค้นหาบางอย่าง
“เกิดอะไรขึ้นแฮร์รี่”เขาสอบถามอย่าง งง งัน
แฮร์รี่หยุดสิ่งที่เขาทำและหันไปมองรอน
“แผนที่มันหายไปแล้ว”
-----------------------------------------------
ความคิดเห็น