ลำดับตอนที่ #14
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : Chapter 14 ความรัก
RECURSE
Chapter 14 ความรัก
เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกตึงเครียดเมื่อเธอมองตัวเธอเองในกระจกเงาบานใหญ่และมันทำให้เธอกังวลเธอกำลังใส่ชุดราตรีสีเขียวแนบเนื้อซึ่งดูพลิ้วไหวยามเธอเคลื่อนกาย
เฮอร์ไมโอนี่ถอนหายใจเข้าออกด้วยความรู้สึกกระวนกระวายใจเธอมัวแต่กังวลกับชุดแต่งตัวของเธอเองในกระจกจึงมองไม่เห็นว่าแพนซี่เปิดประตูและก้าวเข้ามาในห้องตั้งแต่เมื่อไหร่ เฮอร์ไมโอนี่มารู้สึกตัวอีกทีก็ต่อเมื่อแพนซี่ ร้องอุทานออกมาอย่างประหลาดใจ
”เฮอร์ไมโอนี่ดูคุณสิ”เธอยิ้มอย่างพึงพอใจ”คุณสวยงามมากเลย”
เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มไปที่แพนซี่”ขอบคุณ เธอก็เหมือนกัน”แพนซี่อมยิ้มเล็กน้อย
”ใครกันที่มีอิทธิพลพอทำให้เธอแต่งตัวสวยๆแบบนี้” แพนซี่ถามอย่างใจเย็น และมันทำให้เฮอร์ไมโอนี่ถึงกับหน้าแดงเล็กน้อย
“นี่มันงานบอลนะแพนซี่”เฮอร์ไมโอนี่พูดขึ้นมาและใบหน้าแดงซ่านด้วยความรู้สึกเขินอาย
”งั้นเหรอ”แพนซี่ขานรับเสียงหวานอย่างล้อเลียน
“ว่าแต่เธอเถอะแพนซี่ ถ้าเบลสเห็นเธอในชุดนี้คงตะลึงงันไปเลยอย่างแน่นอน”
คราวนี้เป็นทีของเฮอร์ไมโอนี่เมื่อเธอกล่าวถึงเบลส ซาบินี่ แพนซี่ดูท่าทางเอียงอายเล็กน้อยและทำให้เฮอร์ไมโอนี่หัวเราะคิกคักไปที่เธออย่างชอบใจ
“โอ้ว แพนซี่ พาร์กิสัน อายเป็นด้วย ”แพนซี่หน้าแดงมากขึ้นกว่าเก่าและแกล้งตีแขนเฮอร์ไมโอนี่เบาๆ เฮอร์ไมโอนี่อมยิ้มเล็กน้อยก่อนถอนหายใจและมองไปที่ตัวเองอีกครั้ง
”ฉันไม่อยากใส่ชุดนี้เลย”
“อะไร?ทำไม?คุณดูสวยมากๆเลยนะในชุดสีเขียวนี้เฮอร์ไมโอนี่”แพนซี่กล่าวอย่างรวดเร็ว
เฮอร์ไมโอนี่มองดูตัวเองในกระจกอีกครั้ง ชุดราตรีสีเขียวมรกตมันแนบไปกับร่างจนถึงสะโพกมันดูพลิ้วไหวอย่างสง่างามเธอดูสวยในชุดเครื่องแต่งตัวนี้อย่างที่แพนซี่ว่าเพียงแต่เธอไม่มั่นใจในตัวเองเท่านั้น
“ฉันรู้สึกว่า ไม่รู้สิ ฉันคิดว่ามันทำให้ฉันกังวล มันดู....”เฮอร์ไมโอนี่พยายามอธิบาย
“สวยงาม”เสียงคำชมพูดต่อจากเฮอร์ไมโอนี่มาจากหน้าประตูห้องของเธอ จินนี่ยืนอยู่และยิ้มอย่างอ่อนหวานส่งมาให้พวกเธอทั้งสองคนที่อยู่ภายในห้องนั้น
“เฮอร์ไมโอนี่เธออย่าวิตกไปเลยเธอดูสวยจริงๆในชุดนี้อีกอย่างเธอเองก็ไม่มีครัมส์มาบงการตัวเธอว่าต้องใส่ชุดนั้นชุดนี้อีกแล้วดังนั้นเธอมีอิสระที่จะใส่อะไรก็ได้ที่มันทำให้เธอดูดี และฉันก็เห็นด้วยกับแพนวี่ว่าชุดนี้มันทำให้เธอดูสวยสง่ามากๆเลย”” เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มเล็กน้อยก่อนมองดูจินนี่เป็นครั้งที่สองและเธอโผเข้ากอดหญิงสาวผมแดงอย่างดีใจ
”ฉันคิดถึงเธอจินนี่”เฮอร์ไมโอนี่กระซิบ
จินนี่ยิ้มฟันขาวและตบหลังเธอเบาๆ”ฉันด้วยที่รัก”เธอกล่าวอย่างอ่อนโยน”เฮ้ แพนซี่”จินนี่ยิ้มให้แพนซี่และทักทายเธอพร้อมพยักหน้าให้อย่างจริงใจ
”ฉันชอบชุดนี้ของคุณนะ”เธอเอ่ยกับแพนซี่ผู้ซึ่งสวมชุดสีเงินซึ่งเข้ากับสีผิวน้ำผึ้งของเธอ
“ขอบคุณจินนี่ ตอนแรกฉันก็วิตกอยู่ว่ามันดูไม่ดี”แพนซี่ยอมรับกับจินนี่ตรงๆ
”เฮอร์ไมโอนี่เธอจะสวมชุดนี้ออกไปหรือเปล่า”จินนี่ถามก่อนจับเนื้อผ้าลูบเบาๆ
เฮอร์ไมโอนี่มองไปที่หญิงสาวทั้งสองที่ยิ้มแย้มอย่างมีความสุขให้กันและกันในตอนนี้
”แน่นอน”เฮอร์ไมโอนี่ตัดสินใจ”ฉันว่ามันดีแล้วล่ะ จริงอย่างที่จินนี่พูดฉันมีอิสระในการตัดสินใจไม่มีใครมาคอยบังคับฉันได้อีกแล้ว”หญิงสาวทั้งสามคนหัวเราะให้กันและกัน
”ดีแล้วล่ะเฮอร์ไมโอนี่ พวกเราไปกันเถอะทุกๆคนคอยอยู่โดยเฉพาะอย่างยิ่งเหล่าบรรดาหนุ่มๆที่จะเป็นบอร์ดี้การ์ดให้กับพวกเราในงานด้วย”แพนซี่พูดและหัวเราะเสียงใสเธอเดินมาและจูงมือเฮอร์ไมโอนี่ให้เข้าไปภายในงานด้วยกันโดยมีจินนี่เดินนำหน้าพวกเธอทั้งสอง
ที่หน้าประตูทางเข้างานปาร์ตี้มีชายหนุ่มหล่อล่ำอยู่กลุ่มหนึ่งพวกเขาสวมชุดสูทและนำพาสาวๆจากหน้าประตูทางเข้าเพื่อเดินลงมาจากบันได ชายหนุ่มคนหนึ่งยื่นมือมาให้เฮอร์ไมโอนี่จับและค่อยๆพาเธอลงมาจากบันไดผู้คนที่อยู่ในงานต่างนิ่งเงียบเมื่อเห็นหญิงสาวทั้งสามที่ดูสวยงามไม่แตกต่างกัน
เดรโกนิ่งเงียบ เมื่อเขามองเห็นหญิงสาวในชุดสีเขียว เธอดูสวยและสง่างาม โอ้วพระเจ้า เขากำลังหายใจลำบากเขาเริ่มมองไปที่เธอและมีรอยยิ้มน้อยๆที่ริมฝีปากของเขา เธอคือ เฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์ หญิงสาวเพียงคนเดียวที่ขโมยเอาหัวใจของเขาไปได้อย่างง่ายดาย
นางนาร์ซีซัสหัวเราะไปที่เขาเมื่อเห็นเขาจ้องมองภาพที่อยุ่ข้างหน้า
”เดรโกอย่ามองอย่างตื่นตะลึงแบบนั้นสิ เธอดูใสสะอาดดีนะ ฉันจะบอกเธอให้นะว่าแพนซี่เหมาะที่จะเป็นภรรยาของเธอมากกว่าใครทั้งนั้น”เขาเกือบสำลักไปกับคำพูดของนาร์ซีซัส แพนซี่งั้นเหรอ?เธอเห็นแพนซี่อย่างไร เมื่อเฮอร์ไมโอนี่ออกมาเปล่งแสงของเธอแบบนั้น
“ใช่ฮะแม่ แล้วแม่ก็บอกผม แล้วบอกผมอีก”เดรโกกระซิบกลับน้ำเสียงประชดประชันเล็กน้อย นาร์ซีซัสยักไหล่อย่างไม่สนใจในอารมณ์ของลูกชายเธอเท่าที่ควร เพราะตอนนี้เธอกำลังมองแพนซี่อย่างชื่นชมเป็นที่สุด
ในตอนนี้เฮอร์ไมโอนี่ยืนอยู่กลางงานเลี้ยง โดยผู้คุ้มกันของเธอโค้งให้เธอก่อนแยกตัวเดินออกไป เฮอร์ไมนี่ถูกแพนซี่ดึงมือให้เดินตามเธอที่ฝ่าฝูงชนออกไปยังลานเครื่องดื่มในขณะที่แพนซี่จะหยุดทักทายเพื่อนๆของเธอเป็นระยะๆ เฮอร์ไมโอนี่ได้แต่ยิ้มเพราะส่วนใหญ่เธอไม่รู้จักหรือคบค้ากับคนพวกนี้มาก่อน จนกระทั่งเฮอร์ไมโอนี่เหลือบไปเห็นคนที่เธอรู้จักเป็นอย่างดีกำลังยืนยิ้มให้กับเธออยู่ถัดออกไปไม่กี่ก้าว เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มให้อย่างดีใจก่อนผละจากแพนซี่และโผตรงเข้าไปกอดเพื่อนรักของเธอในทันที
“แฮร์รี่”เธอร้องเรียกชื่อเขาเสียงดังและกอดเพื่อนรักของเธอไว้แน่น”เธอเป็นยังไงบ้าง”
แฮร์รี่หัวเราะเบาๆ”เธอดูไม่เปลี่ยนเลย เฮอร์ไมโอนี่เธอถามฉันเสมอทั้งๆที่ฉันสมควรถามเธอมากกว่า”เขาพูดกลั้วหัวเราะ ทำให้เฮอร์ไมโอนี่หน้าแดงเล็กน้อย
”เธอเป็นยังไงบ้างเฮอร์ไมโอนี่”เขาถามอย่างเป็นห่วงอย่างแท้จริง
”หายห่วง”เธอพยักหน้าและอมยิ้ม”ฉันไม่เป็นอะไรแล้ว”เธอถอนหายใจพลางมองไปรอบๆงาน”รอนอยู่ที่ไหนล่ะ”เธอถาม
“เขามีภารกิจในคืนนี้เขาส่งให้ฉันมาแสดงความยินดีกับเธอก่อนน่ะ”แฮร์รี่พูดขึ้นมาและพยักหน้าไปทางกลุ่มของจินนี่”ฉันจะพาเธอไปร่วมกลุ่มกับพวกเขา”
เฮอร์ไมโอนี่อยู่ในกลุ่มเพื่อนๆของเธอ เธอมองไปรอบๆและเห็นหนุ่มสาวหลายคุ่เริ่มควงแขนออกไปเต้นรำกันในขณะที่เพลงเริ่มบรรเลงอย่างช้าๆ หนึ่งในนั้นมีคู่ของแพนซี่ซึ่งเคลื่อนตัวตามจังหวะเพลงโดยการนำของเบลสพาไปเต้นอยุ่กลางฟลอร์
“เฮ้ เกรนเจอร์”เสียงเรียบๆดังขึ้นขัดจังหวะความคิดของเธอ เฮอร์ไมโอนี่หันไปรอบๆและเห็นชายหนุ่มผมบลอนส์ยืนอยู่ด้านหลังของเธอ
”ไม่ทราบว่าจะเป็นเกียรติเต้นรำกับผมสักเพลงได้ไหมครับ ”เขาถามและยิ้มกว้างมาที่เธอ เฮอร์ไมโอนี่มองอย่างลังเลไปที่ฟลอร์เต้นรำ
“ไปสิเฮอร์ไมโอนี่ออกไปเต้นรำกัน”จินนี่ชวนและลุกขึ้นควงแขนแฮร์รี่ออกไปกลางฟลอ
”ก็ได้”เฮอร์ไมโอนี่พยักหน้าและยิ้มให้กับเดรโกด้วยความขัดเขินก่อนจับมือของเขาและลุกขึ้นยืน เดรโกยืนนิ่งๆและจ้องมองเธออย่างหลงใหลเพียงชั่วครู่ ก่อนที่เขาจะรวบรวมสติของเขาอีกครั้งและนำเธอไปเพื่อเต้นรำ เขาโอบเอวเธอและเธอวางมือลงบ่าของเขาพลางถอนหายใจ
“มีอะไรผิดปกติหรือเปล่า เฮอร์ไมโอนี่”เขาถามเสียงอ่อนโยนเธอมองเขาละยิ้มอย่างเก้อเขิน
“ไม่มีอะไร ฉันเพียงแต่แปลกใจว่าทำไมฉันถึงเข้าใจตัวตนของตัวเองขึ้นมากเลย”เธอกรอกตาไปมาและหัวเราะเล็กน้อย
“เพราะเธอเจออะไรมามากเฮอร์ไมโอนี่”เดรโกพูดขึ้นอย่างช้าๆ
“ก็คงจะใช่ มันช่างเป็นประสบการณ์ชีวิตที่ยากลำบากจริงๆ”เฮอร์ไมโอนี่หัวเราะให้กับชีวิตที่ผ่านมาของเธอ พวกเขาทั้งคู่ต่างนิ่งเงียบไปชั่วครู่ในตอนนี้เดรโกมองหน้าเฮอร์ไมโอนี่อย่างเผลอไผล
“วันนี้เธอสวยมากเฮอร์ไมโอนี่”เดรโกพึมพำเบาๆ รู้สึกได้ถึงหัวใจของเขาที่ตีรัวกระหน่ำจนเขากลัวว่าเธออาจจะได้ยินเสียงหัวใจที่เต้นแรงของเขา ”ในชุดสีเขียว”เขาพูดขึ้นอย่างรวดเร็วเธอหัวเราะเบาๆและหน้าแดงจนเห็นได้ชัด
”เรายังไม่เคยคุยกันจริงๆจังๆมาก่อนหน้านี้เลยนะมัลฟอย”เฮอร์ไมโอนี่ถามและเขาพยักหน้าให้กับเธอเหมือนเห็นด้วยกับสิ่งที่เธอพูด
“ทำยังกับพวกเรายังโตไม่เต็มที่เลย”เธอล้อเลียนและเหล่มาทางเขาเดรโกหัวเราะขบขันให้กับน้ำเสียงล้อเลียนของเธอ
เฮอร์ไมโอนี่เงียบไปเมื่อสายตาของเธอเห็นแพนซี่และเบลสยิ้มให้กันละกันอย่างมีความสุขในขณะที่เต้นรำกันอยู่
”คุณยอมเสียสละแพนซี่ให้กับเบลสหรือไง”
เดรโกเลิกคิ้วไปกับคำถามของเธอพลางมองไปรอบๆและยิ้มเมื่อเห็นคู่ของแพนซี่และเบลสที่เต้นรำกันอยู่ใกล้ๆเขา
”ฉันไม่ได้เสียสละแพนซี่ให้กับใครฉันคิดว่าพวกเขาคือสิ่งที่ดีซึ่งกันและกัน”เดรโกยอมรับอย่างง่ายๆทำให้เฮอร์ไมโอนี่ประหลาดใจ
“คุณไม่ได้อิจฉาเขาเลยงั้นเหรอ”เฮอร์ไมโอนี่ถามอย่างสงสัย
เขามองมาที่เธออย่างประหลาดใจ”ทำไมเธอถึงคิดอย่างนั้น”
“ฉันคิดว่าคุณชอบแพนซี่หรือบางทีอาจจะรัก”เธอพึมพำและลำบากใจกับสิ่งที่เธอถามออกไป
เขาหัวเราะ”โอ้ เมอลิน ไม่ นั่นแหละคือสาเหตุว่าทำไมแพนซี่ถึงเกลียดฉัน”เขาเริ่มอธิบายให้เฮอร์ไมโอนี่ฟัง “แม่ของฉันมักจะพยายามจับคู่ให้เราเสมอและฉันก็เพียงแต่คิดว่าเธอเป็นเพื่อนที่ดีแม้จะมีบ้างในบางครั้งที่ฉันรู้สึกว่าชอบเธอแต่ในที่สุดมันก็เป็นได้แค่เพื่อน อีกอย่างแพนซี่ค่อนข้างจะเป็นคนที่จริงจังในเรื่องความรักมาก”เขาพึมพำเฮอร์ไมโอนี่หัวเราะ”ในที่สุดเธอก็ปฎิเสธฉัน”
“ฉันไม่เข้าใจทำไมเธอถึงปฎิเสธคุณในเรื่องนั้นล่ะ”เฮอร์ไมโอนี่รำพึง
เขาส่ายหัวของเขา”นั่นมันไม่ใช่จุดจบของเรื่อง เธอบอกฉันว่าเธอจะไม่แต่งงานกับคนที่อย่างน้อยไม่ได้รักเธอ”เขายอมรับ
เฮอร์ไมโอนี่หน้านิ่ว “เธอเข้มแข็งมากเลยนะ”เฮอร์ไมโอนี่กล่าว
เขาพยักหน้า”ฉันเกลียดตัวฉันเองเป็นเวลานานแต่ฉันคิดว่าความเข้มแข็งของแพนซี่ เธออยู่เหนือความล้มเหลวทั้งปวง”เดรโกกล่าวและมองกลับไปที่คนทั้งสองมันคือความจริงแพนซี่อยู่เหนือความล้มเหลว ที่เกิดขึ้นเธอเอาชนะกับทุกอย่างด้วยความเข้มแข็งของเธอ
เสียงเพลงจบลงและเดรโกพาเฮอร์ไมโอนี่กลับไปร่วมกลุ่มกับเพื่อนคนอื่นๆ
”เดรโก “เธอกล่าวเสียงอ่อนโยนก่อนที่เดรโกจะผละออกจากตัวเธอ
“ฉันคิดว่าแพนซี่เข้าใจคุณดีแล้วในตอนนี้ คุณเป็นคนดีมากเลยนะเดรโก”
เขายิ้มไปที่เธออย่างแท้จริง และรอยยิ้มที่เปิดเผยที่เขาเห็นเธอยิ้มกลับมาในช่วงเวลานั้นทำให้เดรโกลืมไปว่าเขาอยู่ในงานบอลและเขาต้องควบคุมแรงปราถนาที่เขาอยากจูบเธอ และมันช่างโชคดีสำหรับเขาเมื่อเฮอร์ไมโอนี่หมุนตัวเพื่อหยิบเครื่องดื่มที่บริกรนำมาให้ในขณะที่เขาคิดอยากจะจูบเธอพอดีมันทำให้เขาได้สติขึ้นมา เดรโกรีบเดินหนีเธอเพราะกลัวว่าเขาอาจขาดสติดึงเธอเข้ามาจูบจริงๆ
เดรโกเดินกลับมาหาแม่ของเขาทีทำหน้าบึ้งใส่เขาด้วยความไม่พอใจ
”สนุกไหมฮะ แม่”เขาแกล้งถามเธออย่างเอาใจ นาร์ซีซัสหันหน้ามาเผชิญกับเขา ใบหน้าของเธอบึ้งตึงจนเขาแปลกใจ
“ไม่เลย”เธอกล่าวเสียงกระด้าง”แกไม่เห็นหรือไง เจ้าสาวของแกออกไปสำราญกับ เบลส ซาบินี่อยู่ที่นั่น”เธอกล่าวอย่างขุ่นใจ”ฉันคิดว่าเธอกำลังตกอยู่ในความรักกับเพื่อนรักของแก เดรโก”เธอคราง”นั่นไม่ดีเอาเสียเลย รีบไปพาเธอกลับมาเสียตอนนี้”
เดรโกผงะถอยหลังเล็กน้อย เขารู้สึกตกใจกับคำพูดที่ชั่วร้ายจากแม่ของเขา”ไม่ฮะ ผมจะไม่มีวันพาเธอกลับมาหรอก เธอมีความสุขอยู่กับเบลสและพวกเขาทั้งคู่เป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของผมทำไมแม่ถึงไม่ปล่อยมันไปล่ะฮะ”เขาส่งเสียงคำรามต่ำๆใส่แม่ของเขา
นาร์ซีซัสชำเลืองมองเขาอย่างไม่พอใจและพูดอย่างขุ่นเคือง
”ไม่...ฉันจะไม่มีวันปล่อยให้แกและหนูแพนซี่หนีรอดไปได้ ดูสิเดรโก หนูแพนซี่ออกจะบริสุทธิ์และสวยงามอย่างนั้นผู้หญิงคนอื่นๆเทียบไม่ติด แล้วแกยังจะปล่อยหนูแพนซี่ให้หลุดรอดมือแกไปอีกเหรอ เดรโก ”
เดรโกหน้าแดงกล่ำด้วยความโกรธในความคิดของแม่ของเขา
”แม่ฮะ”เดรโกกัดฟันพูดอย่างยากลำบาก”ผมจะไม่แต่งงานกับผู้หญิงที่แม่เลือกให้และโดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้หญิงที่ผมไม่ได้รัก แม่เข้าใจไหมฮะ”
“รักเหรอ”นาร์ซีซัสตะโกนเสียงดัง เป็นสาเหตุทำให้ผู้คนหันมามองอย่างสนใจรวมถึงความกังวลที่อยู่บนใบหน้าของเฮอร์ไมโอนี่ที่มองเดรโกอย่างเห็นใจ
”แกคิดว่าที่ฉันแต่งงานกับพ่อของแกเพราะความรักงั้นหรือ”นาร์ซีซัสส่ายหัวไปมาและขำกับสิ่งที่ลูกชายเธอพูด ”รักนั่นมันคือความฝัน เดรโก ความรักมันเหมือนความเพ้อฝัน”เธอหัวเราะและถากถางเขา
“ความรักคือความจริง”เขาคำรามลั่น”ผมเคยเห็นมัน ผมรู้สึกได้ และผมก็ยังรู้สึกถึงมันได้ในตอนนี้ด้วย”เดรโกตะโกนกลับแข่งกับเสียงหัวเราะอันเยาะเย้ยของเธอ เดรโกผลุดลุกขึ้นยืนจนเก้าอี้ล้มหงายหลังแต่เขาไม่สนใจ เดรโกเพิ่งตระหนักถึงเหตุการร์ที่เกิดขึ้นคนในงานมองเขาอย่างตกใจ แต่เขาไม่สนสิ่งที่เขาสนใจที่สุดคือเด็กสาวในชุดสีเขียวที่มองเขาด้วยแววตาที่เข้าใจและเห็นใจ เดรโกหน้าแดงด้วยความโกรธเกรี้ยวแม่ของเขาและอับอายเฮอร์ไมโอนี่ในคราเดียวกัน ก่อนที่เขาจะผลุนผันออกจากห้องโถงไปอย่างรวดเร็ว
ผู้คนต่างเงียบด้วยความตกใจที่เด็กหนุ่มอย่างมัลฟอยระเบิดเสียงออกมาเกี่ยวกับเรื่องความรัก พวกเขาเริ่มพูดคุยกันเกี่ยวกับมันในขณะที่เฮอร์ไมโอนี่วิ่งออกจากประตูหลังติดตามเขาไปอย่างเร็วที่สุดเท่าที่หญิงสาวที่ใส่ส้นสูงจะตามทัน
เฮอร์ไมโอนี่พบเขานั่งอยู่ที่ม้านั่งใกล้กับสวน มือของเขากุมขมับไว้ที่ศรีษะทั้งสองนิ่งๆอยู่อย่างนั้น
”เดรโก”เฮอร์ไมโอนี่เรียกเขาเบาๆและเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าเขา”คุณเป็นยังไงบ้าง”เสียงที่อ่อนโยนของเธอร้องถามด้วยความเป็นห่วง
เดรโกเงยศรีษะขึ้นมามองดูเธอ เขายิ้มฝืนๆให้กับเธอเล็กน้อยก่อนตอบเสียงแผ่วเบาในลำคอ
”เออ ฉันสบายดี”เดรโกขยับตัวเล็กน้อยเพื่อมีที่ว่างให้เฮอร์ไมโอนี่นั่งกับเขา ในตอนนี้หัวใจของเดรโกมันเต้นแรงและเร็วเสมือนอยู่ในสนามแข่งขันก็ไม่ปาน
“ฉันกำลังนึกถึงเรื่องนั้น”เฮอร์ไมโอนี่เอียงหน้าถามเดรโกและยิ้มไปให้เขา ”ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครกัน”เธอถามในขณะที่เดรโกมองเธออย่างมีพิรุธและเงียบไป
“คุณอยู่ในความรักกับใคร”เฮอร์ไมโอนี่กระตุ้นถามเขาอีกครั้งและยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆเดรโกมากกว่าเดิม
กลิ่นหอมอ่อนๆของเฮอร์ไมโอนี่มันทำให้เขามีอาการหน้าแดงกว่าที่เคยเป็นแต่เดรโกพยายามระงับอาการนั้นอย่างสุดกำลัง เขาพยายามเมินหน้าไปทางอื่นที่ไม่ใช่เธอ
”ฉันบอกไม่ได้”เขาพูดพึมพำและก้มสายตาลงต่ำไปมองที่พื้นหญ้าเพราะเขากลัวว่าสายตาของเขามันจะทรยศเขานั่นเอง
“มานี่สิ”เฮอร์ไมโอนี่ดึงตัวเขาให้หันหน้ามาเผชิญกับเธอ” คุณบอกฉันได้ฉันไม่บอกใครหรอกโดยเฉพาะแม่ของคุณ”เธอบอกเขาเบาๆและทำให้เขาหัวเราะอย่างเขินๆ
“คุณไว้ใจฉันได้”เธอบอกเสียงหวานเมื่อเห็นเดรโกมองเธอและยังคงยิ้มให้อย่างเคอะเขิน
เดรโกมองมาที่เธอ เธอยังคงอ้อนวอนเขาอยู่ แต่เดรโกก็ไม่สามารถบอกเธอได้เขาขี้ขลาดเกินไปที่จะบอกความจริงกับเธอ ”เสียใจเกรนเจอร์”เขาอมยิ้ม”ฉันบอกไม่ได้”เขาพูดสั้นๆมันทำให้เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกขัดใจอย่างบอกไม่ถูก
”ได้โปรด”เฮอร์ไมโอนี่อ้อนวอนและจับแขนเขาเขย่าเบาๆ
”ถ้าคุณบอกฉัน ฉันจะช่วยคุณเองเกี่ยวกับเธอคนนั้น”เฮอร์ไมโอนี่กล่าวเหมือนกับเธอรู้ทุกสิ่งทุกอย่างเกี่ยวกับเธอคนนั้นซึ่งความเป็นจริงแล้วเฮอร์ไมโอนี่รู้จักกับเธอคนนั้นเป็นอย่างดีเลยทีเดียว เดรโกคิด
เดรโกผงกหัวอย่างระอากับลูกตื้อของเธอ ดีล่ะ ถ้าเธอต้องการที่จะรู้เขาก็จะบอกเธอ เดรโกคิดอย่างขำๆในใจ
”ก็ได้ฉันจะบอกคุณเกี่ยวกับเธอ”เดรโกรู้สึกผ่อนคลายลงและเฮอร์ไมโอนี่ก็รู้สึกตื่นเต้นเช่นกัน
”เธอเป็นคนที่เท่ร์ สวยเป็นทุกสิ่งทุกอย่างที่ฉันปรารถนาและต้องการ”เขากล่าวและพ่นลมหายใจนิดหนึ่งและมันก็ทำให้เฮอร์ไมโอนี่อดถอนหายใจตื่นเต้นไปกับเขาด้วยไม่ได้
”เธอคนนั้นทำให้ฉันยิ้มซึ่งไม่มีใครคนอื่นทำได้และเธอก็แตกต่างจากคนอื่น ฉันเองก็ไม่ได้คาดหวังอะไรกับสิ่งนั้นมากมายนักหรอกนะ”
“เธอรู้ไหมว่าคุณรักเธอ”เขาส่ายหัวของเขาและเธอก็ทำหน้าบึ้ง
”คุณควรจะบอกเธอนะเดรโก”เฮอร์ไมโอนี่กล่าวเสียงอ่อนโยน”ถ้าเธอรับรู้ว่าคุณรักเธอบางทีเธออาจจะประหลาดใจในตอนแรกและต่อมาเธอก็อาจจะส่งเสียงร้องกรี๊ดออกมาด้วยความดีใจและเธอก็จะรักคุณมากกว่าที่คุณรักเธอเสียอีก ก็เป็นไปได้”เฮอร์ไมโอนี่เริ่มเห็นใจกับความกลัวของเขาซึ่งเป็นจุดเริ่มต้นของความรักที่ไม่รู้จักเบ่งบานของเดรโก
เขาส่ายหัวอย่างหนัก”ฉันไม่กล้าบอกกับเธอเพราะกลัวว่าเธออาจจะไม่ได้รักฉัน”เขาพูดเบาๆราวเสียงกระซิบ ”ฉันเคยทำตัวไม่ดีกับเธอในอดีตที่ผ่านมา”
“ฉันพอจะเข้าใจในสิ่งนั้นอยู่บ้างล่ะ”เฮอร์ไมโอนี่พูดแทรกและครุ่นคิด
“เธอยังไม่พร้อมที่เริ่มความสัมพันธ์อื่นๆกับใครอีก บางทีฉันอาจจะกดดันเธอมากขึ้น และมีเหตุผลอีกมากมายที่ฉันไม่ยอมบอกเธอในตอนนี้”เขากล่าวกับเธอและเอนตัวไปกับม้านั่งอย่างผ่อนคลายขึ้น
เฮอร์ไมโอนี่ถอนหายใจก่อนจะหันไปมองเดรโกที่เริ่มผ่อนคลายบ้างแล้วอย่างตรงไปตรงมา ในขณะเดียวกับที่เดรโกหันมาสบตากับเธออย่างแปลกใจ
”แต่มีเหตุผลหนึ่งที่คุณจะต้องบอกเธอ เพราะว่าคุณรักเธอและในความเห็นของฉันนั่นเป็นเหตุผลที่สำคัญมากกว่าสิ่งอื่นใด”
เดรโกมองไปที่เธอและเห็นแสงแห่งความหวังเรืองรองในดวงตาของเธอ ซึ่งมันเปล่งแสงออกมาจากในหัวใจของเธอ เขาไม่สามารถบอกเธอได้มันอาจจะทำให้แสงไฟนั้นหรี่ลงอีกครั้ง”ฉันบอกไม่ได้”เขาพึมพำอย่างท้อใจ
“ทำไมถึงไม่ล่ะ”เฮอร์ไมโอนี่เริ่มโมโหขึ้นมาบ้างแล้วในตอนนี้ ”ทำไมล่ะ เดรโก เกิดบ้าอะไรขึ้นมาอีก ถ้าคุณรักเธอจริงๆคุณจะต้องพูดมันออกมา คุณควรจะให้เธอได้เรียนรู้ในความรักของคุณบ้าง อย่าปล่อยชีวิตของเธอให้ผ่านเลยไป โดยที่ไม่ได้สอนให้เธอรู้จักคุณค่าในความรักของคุณ ถ้าคุณไม่พูดหรือไม่ทำคุณก็ไม่ใช่ผู้ชายที่ฉันเคยรู้จัก”เฮอร์ไมโอนี่พูดใส่หน้าเขาอย่างเหลืออด
อยู่ๆหัวใจของเดรโกที่ห่อเหี่ยวกลับพองโตขึ้นมาอย่างไม่รู้สาเหตุ เดรโกครุ่นคิดชั่วครู่ก่อนลุกขึ้นยืนเผชิญหน้ากับเธอเขาจับบ่าสองข้างของเธอและจ้องเข้ามาในแววตาของเธออย่างเด็ดเดี่ยว
“เฮอร์ไมโอนี่ ผู้หญิงคนนั้นก็คือเธอ”เขาพูดโพล่งออกมา”ฉันรักเธอ”
เฮอร์ไมโอนี่อ้าปากค้างด้วยความรู้สึกมึนงง เธอเผชิญหน้ากับเขาและตื่นตะลึงเป็นที่สุด”ฉัน ฉันเหรอ”
เธอได้ยินเสียงอี๊ดอ๊าดในหัว”คุณรักฉัน”เธอถามเขาและถอยหลังทรุดตัวลงนั่งอย่างหมดเรี่ยวแรงที่จะยืนต่อไปได้ ”ไม่...เป็นไปไม่ได้ คุณไม่ได้รักฉัน”
“เฮอร์ไมโอนี่”เขาเรียกชื่อเธออย่างอ่อนโยนและมองเธอด้วยความรู้สึกทั้งหมดที่เขามี
“เดรโก ฉัน ฉ ฉันของโทษ แต่ฉันไม่สามารถรักคุณได้” เฮอร์ไมโอนี่พูดออกมาในทันทีแต่เธอรู้สึกเสียใจในทันทีเช่นกันเมื่อเธอพูดออกไป อย่างงั้น ในเมื่อความเป็นจริงเธอไม่ได้หมายความในสิ่งที่เธอพูดเลยแม้แต่น้อย เพียงแต่เธอไม่กล้าที่จะรักเขามากกว่า
เดรโกยืนขึ้นในทันทีเมื่อเฮอร์ไมโอนี่พูดจบ เขาไม่ได้พูดอะไรอีกเพราะในตอนนี้หัวใจของเขาแตกสลายไปเสียแล้ว เขาได้มอบทุกสิ่งทุกอย่างให้กับเธอไปหมดแล้วแต่สิ่งที่เขาได้รับกลับมาคือความแข็งกระด้างในจิตใจของเธอที่มีต่อเขา เดรโกเดินหนีไปจากเธออย่างรวดเร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ เขาเดินจากไปโดยไร้ทิศทางด้วยหัวใจที่บอบช้ำ
“เฮอร์ไมโอนี่”ใครบางคนเรียกเธอโดยที่เธอนั่งนิ่งๆอยู่เป็นเวลาห้านาทีโดยไม่ยินหรือสนใจใครความคิดของเธอว่างเปล่าในตอนนี้
”เฮอร์ไมโอนี่เธอเป็นอะไรหรือเปล่า”แฮร์รี่นั่งลงข้างๆเธอและจับแขนของเธอเขย่าเบาๆ”เกิดอะไรขึ้นเธอเป็นอะไรหรือเปล่า ดูเหมือนคนที่เพิ่งอกหักเลยนะ”เขาพูดติดตลก
“ฉัน โอ้ว เมอลิน”เฮอร์ไมโอนี่ตื่นจากภวังค์เธอร้องอุทานเบาๆพร้อมกับถอนหายใจอย่างอึดอัด
“เกิดอะไรขึ้น?มีบางอย่างเกิดขึ้นระหว่างเธอกับมัลฟอยหรือไง?พวกเธอทะเลาะกันหรือ”เฮอร์ไมโอนี่ส่ายหน้าของเธออย่างเลื่อนลอย และมันยิ่งทำให้แฮร์รี่อดสงสัยไม่ได้
”แล้วมันเกิดอะไรขึ้นกันล่ะ”แฮร์รี่ยังคงเซ้าซี้
“เขา เขารักฉัน “เธอบอกกับแฮร์รี่ซึ่งเบิกตากว้างอย่างประหลาดใจ ”ฉัน” เธอวนซ้ำ”เขาสารภาพรักฉันที่นี่”
“เขา เหรอ”แฮร์รี่ถามออกไปอย่างงุนงง และได้รับคำตอบโดยที่เฮอร์ไมโอนี่พยักหน้าตอบรับไปที่เขา
“และฉัน ฉัน โอ้ว เมอลิน ฉันโหดร้ายมากกับเขา”เธอร่ำร้องแฮร์รี่กระตุ้นให้เธอบอกกับเขาถึงสิ่งที่เกิดขึ้น “ฉันบอกว่าฉันไม่สามารถรักเขาได้”ในที่สุดเธอก็พูดโพล่งออกมาในตอนท้าย”แต่ฉันไม่ได้หมายถึงสิ่งนั้นนะ ฉัน ฉ ฉันไม่รู้...”
“โว้ โว้ คอยก่อน เธอหมายถึงอะไรที่ไม่สามารถรักเขาได้ เฮอร์ไมโอนี่ ?เพราะว่าเธอไม่ได้รักเขาในแบบนั้นหรือเพียงแต่ว่าเธอไม่สามารถรักเขาได้”
เฮอร์ไมโอนี่มองแฮร์รี่เหมือนหวาดกลัวกับคำพูดนั้น “ไม่ ฉันคิดว่าฉันรัก... แต่ ฉัน ไม่รู้สิแฮรืรี่ ฉัน สับสนไปหมดแล้ว ”
“ความจริงเดรโกกลัวว่าคำพูดของเขาอาจจะทำร้ายเธอ”เขาพึมพำ “แต่กลายเป็นว่าเธอกลับทำร้ายเขาแทน”
เฮอร์ไมโอนี่มองไปที่แฮร์รี่อย่างหวาดหวั่น”โอ้ว พระเจ้า ฉันทำอะไรลงไป”
“เธอรักเขาเฮอร์ไมโอนี่” แฮร์รี่พูดออกมาในที่สุด ถึงแม้มันจะทำร้ายเขาเนื่องจากคนที่เฮอร์ไมโอนี่รักเคยเป็นศัตรูของเขามาก่อนก็ตาม แต่เขาก็จะตอบไปตามตรงแบบนี้ เพราะมันเป็นชีวิตทั้งชีวิตของเพื่อนรักของเขา ซึ่งแฮร์รี่ทนไม่ได้ที่จะเห็นเธอไม่มีความสุขเฮอร์ไมโอนี่สมควรที่จะเริ่มต้นขีวิตใหม่กับใครสักคนที่จะดูแลเธอได้ และคนที่เขาเห็นในตอนนี้ก็คือ เดรโก มัลฟอย
เฮอร์ไมโอนี่มองดูเพื่อนสนิทของเธออย่างครุ่นคิดและรู้สึกสับสนเป็นครั้งที่สอง เธอครุ่นคิดในคำถามและคำตอบที่ได้รับ ภาพเหตุการณ์ต่างๆไหลเข้ามายังสมองของเธออย่างท่วมท้น เธอจำเหตุการณ์ทั้งหมดที่เขาเคยทำร้ายเธอ ในโรงเรียน วิธีการที่เขากระทำและต่อมาเธอจดจำวิธีการที่เขาช่วยเหลือและปลอบโยนเธอเมื่อเธอร้องไห้และปกป้องเธอจากวิกเตอร์เมื่อเขาทำร้ายเธอ เธอเห็นวิธีการที่เขาเศร้าไปกับเธอและวิธีการที่เขาดูแลเธออย่างใกล้ชิดรวมทั้งเอาใจใส่เธอตลอดเวลา
เดรโกเปลี่ยนไปมากเขากลายมาเป็นผู้ชายผู้ซึ่งยอมรับตามตรงว่าเขาตกหลุมรักเธอ แต่สิ่งที่เฮอร์ไมโอนี่ตอบกลับเขาไปมันเป็นสิ่งที่ทำร้ายเขาอย่างรุนแรง และสิ่งนี้มันกลับทำร้ายเธอด้วย
และสิ่งที่เธอต้องทำในตอนนี้คือตามหาเดรโกเพื่อสารภาพผิดกับเขาเพียงแต่ เดรโกจะยอมให้อภัยเธอและรับรักเธอเหมือนเดิมหรือไม่ พระเจ้าเท่านั้นที่จะรับรู้ได้?
เฮอร์ไมโอนี่ได้แต่หวังว่ามันจะไม่สายเกินไปการเริ่มต้นชีวิดใหม่ของเธอ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น