คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : Chapter 13 กลับมาที่เดิม
Chapter 13 กลับมาที่เดิม
เฮอร์ไมโอนี่กอดมาเรียและแพนซี่ไว้แนบแน่นเธอพยายามจะทำตัวเองไม่ให้ร้องไห้เพื่อสร้างความเข้มแข็งให้กับตัวเธอแต่มันช่างลำบากเสียเหลือเกินสำหรับในตอนนี้
“ฉันจะเขียนจดหมายมาหาคุณค่ะมาเรียฉันสัญญา”เธอกล่าวและเธอหันมาทางเบลสผู้ที่ยืนยิ้มฟันขาวมาให้เธอ เฮอร์ไมโฮนี่กอดเขาอย่างเก้งก้างถึงกระนั้นเธอเองก็ยังไม่กล้าสัมผัสผู้ชายโดยตรงอยู่ดี
“แล้วพบกันใหม่ค่ะ เบลส ขอบคุณมากสำหรับทุกอย่าง”เฮอร์ไมโอนี่กระซิบเบาๆ
เบลสลูบหลังของเธออย่างอ่อนโยน “ฉันจะพยายามไปดูคุณหรือไม่ก็ส่งพอตเตอร์ไป”
เฮอร์ไมโอนี่พยักหน้าพลางมองไปรอบๆเพื่อหาเดรโกแต่เขาก็ไม่ได้อยู่ที่นั่นเบลสเห็นใบหน้าเธอและบีบใหล่เธอเบาๆ”เขาคงจะมาที่นี่เร็วๆนี้” หรืออย่างน้อยเขาก็หวังเช่นนั้น
“ฉันเพียงแค่จะเอ่ยลาเขา”เฮอร์ไมโอนี่กล่าวอย่างรวดเร็วทั้งๆที่เธอเองก็ไม่แน่ใจว่าทำไมเธอต้องการจะพบเขามันอาจจะเป็นว่าเขาเป็นเพื่อนคนหนึ่งของเธอหรือมากกว่านั้น
มีแสงไฟจากเตาผิงฉายวาบและชายหนุ่มผมบลอนส์ปรากฏกายขึ้น
”ขอโทษที่ฉันมาสาย”เขากล่าวมือของเขาอยู่ในกระเป๋าและกำจดหมายที่เขาบรรจงเขียนความในใจของเขาทั้งหมดเพื่อนำมันมาให้กับเธอ เขาใช้เวลาทั้งคืนเพื่อเรียบเรียงคำพูด และเอาใจใส่เขียนมันซึ่งส่งผลให้เขาตื่นสายในตอนนี้ เขาเดินไปหาเธอและจ้องมองเธออย่างตั้งใจ
เฮอร์ไมโอนี่จ้องกลับและพูดเปรยๆอย่างเป็นมิตรในน้ำเสียงของเธอ เธอจับมือของเธอไว้แน่นเพื่อไม่ให้สั่น
“เฮ้ เพื่อน” เธอกล่าวทักทาย
เดรโกหยุดชะงักเพื่อน?พวกเขาเป็นได้แค่เพื่อนงั้นเหรอ?นั่นมันทำให้เขาเจ็บปวดเขาทุ่มเทความรักให้กับเธอ ในขณะที่เธอโดนทำร้ายทั้งร่างกายและจิตใจ เวลาที่ใช้ในการเยียวยามันทำให้เกิดมิตรภาพเกิดขึ้นเขาอยากทำหน้าบึ้งใส่เธอแต่ก็ไม่สามารถต้านทานดวงตาใสบริสุทธิ์ของเธอได้ เมื่อมือของเธอยื่นมาให้เขาพร้อมรอยยิ้มมันบังคับให้เขาต้องดึงมือออกจากกระเป๋าของเขาและจับมือเธอบืบเบาๆเพื่อสร้างความมั่นใจให้เธอ
“ใช่ เพื่อน”เขายิ้มแย้มอย่างฝืนเต็มทน ”ลาก่อนเกรนเจอร์”
เธอพยักหน้าและเมื่อเธอเงยหน้ามองดูเดรโก สายตาอันเศร้าสร้อยของเขามันทำให้อารมณ์ของเธอชะงักงันอย่างกะทันหัน คงไม่ใช่อย่างที่เธอคิดหรอก เฮอร์ไมโอนี่ปฎิเสธออกมาในทันที แค่เพื่อนในตอนนี้เขาคิดกับเธอแค่เพื่อนเท่านั้น ใช่ ในตอนนี้เธอจะต้องช่วยเหลือตัวของเธอเองให้ได้ เธอกำลังไปด้วยดีใช่ไหม?เธอกำลังจะไปโดยต้องดุแลตัวเองไม่มีการช่วยเหลือจาก มาเรีย แพนซี่ เบลส และเดรโก เธอฝืนยิ้ม
”ดูแลตัวเองด้วย มัลฟอย”เธอหยุด”และขอบคุณสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างฉันหมายถึงคุณเป็นผู้ชายที่ดีมัลฟอย”เธอกล่าวและเธอฝืนยิ้มให้กับตัวเอง
มาเรียดึงเฮอรืไมโอนี่เข้ามากอดอีกครั้ง
”ได้โปรดเขียนจดหมายมาหาฉันด้วยล่ะและอย่าลืมวันหยุดเพื่อดูแลสุขภาพของตัวเองด้วย กินและอยู่อย่างมีความสุขอย่าคิดสิ่งใดให้มันรกสมองอีก”มาเรียกล่าวเหมือนเป็นแม่คนหนึ่งของเธอ ตัวมาเรียคิดกังวลเกี่ยวกับเฮอร์ไมโอนี่เล็กน้อยแต่มาเรียก็จำเป็นที่จะต้องให้เฮอร์ไมโอนี่ออกไปเผชิญกับโลกด้วยตัวของเธอเองเพื่อขจัดความกลัวออกไปจากใจของเธออย่างแท้จริงเสียทีและเพื่อเตรียมเปิดต้อนรับวันใหม่ๆเข้ามาในชีวิต
เฮอร์ไมโอนี่กอดกลับมาเรียและทุกๆคนเป็นครั้งสุดท้ายและถอยห่างพร้อมรอยยิ้ม”ขอบคุณทุกๆคน ที่พวกคุณช่วยฉันมาตลอด ขอบคุณมากค่ะ”เฮอร์ไมโอนี่กล่าวอย่างซาบซึ้ง เธอนำเอากระเป๋าของเธอไว้ตรงจุดที่เธอจะต้องเดินทาง เธอรู้สึกได้ถึงอาการสั่นภายในปอดของเธอ
เธอก้าวย่างอยู่เหนือเตาผิงและมองไปที่แต่ละคนและพวกเขาทุกสายตา ตาของเธออ้อยอิ่งชั่วครู่กับชายร่างสูงผมบลอนส์กับใบหน้าที่บึ้งของเขาเธอยิ้มและโยนผงฟลูเข้าไปในเตาผิง”อพาทเม้นต์ของเฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์”เธอประกาศและก้าวเท้าไปยังเปลวไฟสีเขียวพร้อมกับที่ร่างของเธอค่อยๆหายไป
เธอไปแล้ว ! เดรโกมองลงมาที่พื้น รู้สึกได้ถึงความเศร้าสร้อย เพื่อนเหรอ มันช่างเป็นเรื่องที่น่าตลกมากเลย ทำไมเธอไม่เลือกเขาล่ะ ทำไมเธอต้องให้เขาเป็นแค่เพียงเพื่อนเท่านั้น
“นายไม่เป็นไรนะเพื่อนรัก”เบลสถามเดรโกส่ายหน้าของเขาในขณะที่ใบหน้าของเขาดูเย็นชา แพนซี่มองดูเขาด้วยความเห็นอกเห็นใจ เดรโกหันมาหาเธอและพยายามยิ้มให้อย่างเคร่งขรึม
เขาดึงจดหมายออกจากกระเป๋ากางเกงของเขาและมองมันเป็นครั้งสุดท้ายก่อนโยนมันลงไปในเปลวไฟที่ร้อนระอุนั้นและมันถูกเผาจนเป็นเถ้าถ่านพร้อมกับหัวใจที่แหลกสลายของเขา
เฮอร์ไมโอนี่ก้าวออกมาจากเตาผิงในห้องนั่งเล่น เธอมองไปรอบๆห้อง มันยังคงอยู่ในสภาพเดิมเหมือนกับที่เธอ จากไปหนังสือยังคงเปิดทิ้งไว้บนเท้าแขนของที่นอนและเสื้อเชิร์ตก็ยังคงแขวนไว้ที่ตู้อาหารในครัวเพื่อทำให้มันแห้ง
เฮอร์ไมโอนี่ถอนหายใจและดึงไม้กายสิทธิ์ออกมาเพื่อจัดกระเป๋าเสื้อผ้าโดยใช้เวทมนต์ เธอพึมพำสะกดคาถาเพื่อดึงพวกมันอกมาและอมยิ้มเมื่อดูเหมือนพวกมันกระเด้งออกมาจากกระเป๋าเสื้อผ้าเฮอร์ไมโอนี่วางเสื้อผ้าของเธอที่จะเปลี่ยนไว้ที่ขอบเตียงก่อนที่จะหงายหลังเอนบนเตียงและมองบนเพดานห้องอย่างเลื่อนลอย หัวของเฮอร์ไมโอนี่ตกอยู่ด้านข้างสายตาจับอยู่ที่ลิ้นชักข้างหัวเตียง เธอลุกขึ้นนั่งและดึงลิ้นชักออกมา พร้อมกับดึงรูปภาพของเธอและวิกเตอร์ออกมาดูก่อนจับมันเขวี้ยงลงไปที่พื้นห้องและมันก็แตกละเอียดเหมือนๆหัวใจของเธอที่แตกสลาย
หลายวันผ่านไปมาเรียเริ่มวิตกกังวลเมื่อเธอไม่ได้ข่าวของเฮอร์ไมโอนี่เธอรอคอยจดหมายหรือโทรศัพท์สั้นๆหรือการมาเยื่ยมเยียนของเด็กสาว แต่ก็ไร้ซึ่งวี่แววใดๆ และเมื่อวันที่เก้าผ่านไปมาเรียบอกให้เบลสเรียก แฮร์รี่ พอตเตอร์มาที่คฤหาสถ์ของเธอในทันที
แฮร์รี่ใชผงฟูลมายังคฤหาสน์ซาบินี่ตามคำเชื้อเชิญและได้รับการต้อนรับจากมาเรียอย่างอบอุ่น
”มีอะไรหรือเปล่าฮะคุณนายซาบินี่”แฮร์รี่ถามอย่างกังวลเขามาถึงที่นี่โดยยังคงใส่ชุดของมือปราบมารอยู่เลย
“ฉันยังไม่ได้ยินข่าวจากเฮอร์ไมโอนี่เลย”มาเรียกล่าวกับแฮร์รี่ด้วยสีหน้าเป็นกังวล ”คุณได้รับข่าวเธอบ้างไหม”ประโยคสุดท้ายมาเรียหันมาถามแฮร์รี่
เขาสั่นหัวของเขา”ไม่ฮะผมเองก็ไม่ได้รับข่าวเลยจากเฮอร์ไมโอนี่ แต่ผมคิดว่าเธอคงงานยุ่ง และช่วงนี้ผมเองก็ยังไม่มีเวลาพอที่จะไปพบเธอด้วย”
มาเรียพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ”ฉันอยากจะให้คุณช่วยไปที่นั่นกับเบลสและเดรโกได้โปรดละน่ะ ฉันอยากทำให้แน่ใจว่าเธอจะไม่เป็นอะไร”มาเรียขอร้องโดยที่แฮร์รี่พยักหน้ารับ ไม่ใช่ว่าแฮร์รี่จะไม่วิตกกังวลตัวเขาเองและจินนี่ยังปรึกษากันว่าถ้าอีกสองสามวันไม่ได้ข่าวของเฮอร์ไมโอนี่เขากับจินนี่จะบุกไปที่อพาทเม้นต์ของเธอเหมือนกัน และนี่ก็เป็นโอกาสเหมาะ
“บางทีฉันอาจจะกังวลมากเกินไปก็ได้”มาเรียพูดและหัวเราะเล็กน้อยกับแฮร์รี่
“ผมพอจะเข้าใจฮะมาเรีย”แฮร์รี่ตอบอย่างสุภาพทำให้มาเรียรู้สึกถึงความอ่อนโยนของเขาและทำให้เธอพอจะนึกออกว่าทำไมเฮอร์ไมโอนี่ถึงเป็นเพื่อนรักกับแฮร์รี่ พอตเตอรืได้ เธอยิ้มไปที่เขาเล็กน้อยก่อนที่จะเรียกเดรโกและเบลสให้ออกมาจากสนามควิชดิช
หลังจากที่เฮอร์ไมโอนี่จากไปเดรโกกลับเงียบขรึมกว่าเคย เหมือนการจากไปของเฮอร์ไมโอนี่กระชากหัวใจของเขาไปด้วยทุกๆคนสังเกตเห็นและรู้ว่าทำไม ยกเว้นเฮอร์ไมโอนี่
หลังจากที่นางมาเรียบอกจุดประสงค์ให้พวกเขารู้เกิดความวิตกกังวลในแววตาของเดรโกแต่เขาก็พยายามซ่อนมันเอาไว้ภายในใจลึกๆแต่มันก็ไม่สามารถรอดพ้นจากสายตาของแม่ลูกซาบินี่ไปได้พวกเขาทั้งสองคนหันไปมองแฮร์รี่ซึ่ง แฮร์รี่เองก็ยินดีที่จะไปกับพวกเขา
ทั้งสามคนปรากฏตัวขึ้นที่หน้าประตูอพาทเม้นต์ของเฮอร์ไมโอนี่พวกเขาเคาะประตูแต่ไม่มีเสียงตอบกลับพวกเขาทั้งหมดเริ่มวิตกกังวล
“พวกเราควรจะเข้าไปดีหรือเปล่า”เบลสถามแฮร์รี่และเดรโก พวกเขาทั้งคู่พยักหน้าและแฮร์รี่ชี้ไม้กายสิทธิ์ของเขาไปที่ประตูและพึมพำคาถาเพื่อปลดล๊อค
ในที่สุดพวกเขาทั้งสามมายืนอยู่กลางห้องในอพาร์ทเม้นต์ของเฮอร์ไมโอนี่พวกเขาสำรวจไปทั่วๆห้องพลางตะโกนเรียกชื่อเธอ
“เฮอร์ไมโอนี่ “แฮร์รี่เรียก”เฮอร์ไมโอนี่คุณอยู่ที่ไหน”พวกเขาขึ้นบันไดไปอย่างช้าๆและระมัดระวังแฮร์รี่สังเกตุเห็นว่ามีหนังสือของเธอตกลงมากองอยู่ที่พื้นและบ้านดูโล่งๆจนน่ากลัวไม่มีเสียงใดๆเล็ดรอดให้ได้ยิน
แฮร์รี่นำทางไปยังห้องนอนและเปิดประตู พวกเขาถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อเห็นว่าใครนอยหลับอยู่บนเตียง
”เธออยู่ในนั้น”แฮร์รี่บอกพวกเขาทั้งคู่ เดรโกดันตัวเองเข้าไปด้านในก่อนเป็นคนแรกเขาเดินเข้าไปข้างในจนใกล้เตียงของเธอ
เดรโกมองเธอในขณะที่เธอหลับ เฮอร์ไมโอนี่ยังอยู่ในชุดนอนหน้าตาซีดเซียวแก้มตอบใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยคราบน้ำตา เดรโกสำรวจภายในห้องของเธออย่างรวดเร็วและเห็นสิ่งที่ผิดปกติบนพื้นถัดจากโต๊ะข้างเตียงมีกรอบรูปที่แตก และนั่นคงเป็นสาเหตุที่ทำให้เธอร้องไห้ เดรโกครุ่นคิด
เขาใช้มือสัมผัสแก้มเธอเบาๆและชักมือออกเมื่อสัมผัสได้ถึงความร้อนระอุบนผิวกายเธอ
”เกรนเจอร์”เขากระซิบเสียงอ่อนโยน”เฮอร์ไมโอนี่ตื่นสิ”เดรโกเกลี่ยผมของเธอที่ปรกใบหน้าออกจากหน้าของเธอในขณะเดียวกันกับที่ดวงตาของเธอเปิดขึ้นอย่างช้าๆ
“เดรโก”เธอพึมพำ”คุณมาทำอะไรที่นี่”เธอร้องเสียงแหบแห้ง และพยายามดันตัวเธอขึ้นแต่เดรโกดันไหล่ของเธอให้นอนราบลงไปกับที่นอนตามเดิม
“ชู่ เธอมากับฉันนะเธออยู่ที่นี่ไม่ได้หรอก”
เธอผงกหัวของเธอขึ้น “ไม่ ฉันอยู่ที่นี่ได้ ฉันสบายดี”แต่ก็แทบจะทันทีเช่นกัน ที่เธอกลับทรุดลงไปที่เตียงของเธออีกครั้ง หัวของเธอหมุนติ้วแล้วในตอนนี้ เธอถอนหายใจอย่างอ่อนแรง
“นานแค่ไหนแล้วที่เธออยู่แบบนี้”เดรโกถามเสียงอ่อนโยน
“ฉันไม่รู้”เธอกระซิบกลับก่อนที่จะปิดเปลือกตาลงและเธอก็หลับลงอีกครั้ง
แฮร์รี่เฝ้ามองดูอยู่ที่หน้าประตูห้องพร้อมกับเบลสอย่างครุ่นคิด แฮร์รี่มองกลับไปที่เดรโกแบบแปลกๆในขณะที่เดรโกอุ้มเฮอร์ไมโอนี่ที่นอนหลับอยู่บนเตียงนอนด้วยตัวของเขาเองอย่างอ่อนโยนเป็นที่สุด เดรโกยกหัวของเฮอร์ไมโอนี่ให้อิงแอบแนบชิดกับอกของเขาและในทันใดนั้นหัวสมองของแฮร์รี่ก็กระจ่างในใจทันที เหตุผลที่เด่นชัดของเดรโก มัลฟอยที่ดีต่อเฮอร์ไมโอนี่ก็เพราะ เขาตกหลุมรักเธอใช่แล้ว เดรโก รักเฮอร์ไมโอนี่นี่เอง
สายตาแฮร์รี่เบิกกว้างในขณะที่เดรโกอุ้มร่างของเฮอร์ไมโอนี่เดินผ่านเขาไปออกนอกประตู แฮร์รี่รี่ครุ่นคิด มันอาจจะเป็นไปได้?ที่เดรโก มัลฟอย ตกอยู่ในความรักกับเฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์ เลือดสีโคลน กริฟฟินดอร์?ไม่ น่าเชื่อ มันไม่น่าเป็นไปได้? เมอลิน นี่เขาคิดเกินไปหรือเปล่าเนี่ย
แฮร์รี่ถอนหายใจ เขาคงต้องกลับไปให้จินนี่ช่วยเขาคิดในเรื่องนี้เสียแล้ว ไม่มีข้อสงสัยใดๆเลยว่าเขาอยากให้รอนอยู่ที่นี่ชั่วครู่ เพื่อลองดูว่ารอนจะมีความคิดเห็นตรงกันกับเขาไหม แฮร์รี่ส่ายหัวของเขาในขณะที่ตามอดีตสองสลิธลีนที่หายตัวไปยังคฤหาสน์ซาบินี่อย่างรวดเร็ว
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
ในที่สุดเฮอร์ไมโอนี่ก็กลับมาที่เดิม เธอพักฟื้นอยู่สองสามวันอาการป่วยก็หาย ตอนนี้เธอกำลังนั่งอยู่ในห้องนอนของเธอและอ่านหนังสือที่เธอพบในห้องหนังสือของครอบครัวซาบินี่เธอถอนหายใจออกมาด้วยความรู้สึกเบื่อหน่าย ในขณะที่เห็นนกบินผ่านไปที่หน้าต่างห้องของเธอ พลางคิดเปรียบเทียบกับตัวเอง ว่าทำไมเธอถึงไม่มีอิสระเหมือนเจ้าสิ่งนั้นทำไมชีวิตของเธอต้องเป็นแบบนี้ ด้วย ชีวิตที่ช่างสลับซับซ้อน
และเธอก็หาคำตอบได้โดยง่ายๆ ก็เพราะเธอคือมนุษย์ นะซิ
ในตอนนั้นเดรโกเฝ้ามองเธอจากหน้าประตู รู้สึกสิ้นหวังจากการปวดร้าวที่ฝังแน่นในใจของเขา เดรโกหมุนตัวกลับและจะเดินกลับเข้าห้องแต่เจอแพนซี่และเบลสเสียก่อน
แพนซี่วางมือบนไหล่ของเขาอย่างอ่อนโยน
”ไปคุยกับเธอ”เธอกระตุ้นเขา เดรโกเงียบไปชั่วครู่ก่อนละสายตามองไปที่เบลสซึ่งมีความเห็นอกเห็นใจในดวงตาของเขาเขาผงกหัวเห็นดีด้วยกับแพนซี่
และนั่นทำให้เดรโกตัดสินใจได้ในที่สุด เขาผงกหัวเล็กน้อยให้กับเพื่อนทั้งคู่ของเขาก่อนจะเปิดประตูเดินเข้าไปข้างใน แพนซี่หันไปยิ้มหวานให้กับเบลสพร้อมกับห่อแขนของเธอไปรอบๆเขาเพื่อกอด”คุณคือเพื่อนที่ดีของเขา”เธอยิ้มและซบลงบนไหล่ของเขา
เบลสยิ้มไปที่เธออย่างอบอุ่น “ฉันรู้เขามีสายเลือดบริสุทธิ์เหมือนฉันเช่นกัน”เขากล่าวอย่างเย่อหยิ่งแพนซี่หัวเราะและฟาดไปบนไหล่ของเขา
“คุณอยากจะ เออ ไม่รู้สิ หาบางอย่างกินกันไหม”เบลสถามและรู้สึกเขินๆ ในขณะที่แพนซี่หน้าแดงเขายิ้มให้เธอและจับมือเธอพาไปยังเตาผิง หยิบผงฟูลจำนวนหนึ่งเขวี้ยงเข้าไปในเตาผิงพร้อมบอกชื่อร้านอาหารที่เขาไปกินประจำ
“ร้านอาหารเกลียนโน ตรอกไดแอกอน”เขาบอกและดึงแพนซี่เข้าไปยังไฟสีเขียว
เดรโกยืนอยู่ตรงหน้าเธอ และเมื่อเธอเงยหัวของเธอเพื่อจ้องมองมาที่เขาเธอยิ้มให้เล็กน้อยก่อนปิดหนังสือลง
”หวัดดี”เธอพูด”คุณอยากนั่งไหม”เธอเคลื่อนขาของเธอที่พาดยาวบนโซฟาลงที่พื้น ในขณะที่เดรโกนั่งถัดจากเธอ”คุณเป็นยังไงบ้าง”เขาถามอย่างกังวล
เฮอร์ไมโอนี่ยักไหล่”ก็ดีนี่ ฉันอยู่ที่นี่มาห้าวันแล้วและฉันรู้สึกเหมือนอยู่ในลังไม้เลย”เธอยอมรับและถอนหายใจมองออกไปที่หน้าต่างที่ยาวไกล
“อยู่ในลังเหรอ”เขาถามและเธอพยักหน้ามีรอยยิ้มเจ้าเล่ห์อยู่ในใบหน้าของเขา”ฉันแก้ปัญหามันได้นะ”เขาจับมือเธอและดึงเธอในขณะที่เธอพยายามคัดค้านเขาเล็กน้อยและรู้สึกแปลกใจในสถานที่ซึ่งเขาจะพาเธอไป
“ยังไง คุณแก้ปัญหาให้ฉันได้งั้นเหรอ ”เธอตื่นเต้นและแปลกใจในตอนนี้พวกเขาผ่านเข้ามาในสวนซึ่งเป็นที่โล่งกว้าง
เดรโกรู้สึกได้ของมือเธอที่เริ่มสั่นเล็กน้อย เขาบีบมือของเธอเพื่อเป็นกำลังใจ ก่อนดึงมือเธอให้ไปยังตู้เก็บของที่อยู่ข้างๆสวน เพื่อค้นหาไม้กวาดของเขา
เดรโกเข้าไปในตู้เก็บของคนเดียวโดยปล่อยเธอยืนอยู่ข้างนอก
”ปิดตาสิ”เขาบอกออกมาจากข้างใน
เฮอร์ไมโอนี่ปฎิบัติตามอย่างที่เขาบอกในขณะที่เดรโกเอามันออกมาและเขานั่งอยู่บนไม้กวาดของเขา
”คุณทำอะไรน่ะเดรโก”เฮอร์ไมโอนี่ถามทั้งๆที่เธอยังคงหลับตาของเธออยู่
“เปิดตาคุณสิ”เธอเปิดตาขึ้นมองเขาและหายใจหอบ
”ขึ้นมา”เขาแนะนำ
เฮอร์ไมโอนี่สั่นหัวของเธอไปมา”ฉันไม่ขึ้นไปหรอก”เธอร้องอุทาน”ไม่มีทาง”เขามองเธอด้วยดวงตาคมกริบและเธอก็ถอนหายใจก่อนก้าวเข้ามาข้างหน้าก้าวหนึ่ง
”ก็ได้ ฉันหวังว่าฉันคงไว้ใจคุณได้นะ”
ประโยคนี้ทำความแปลกใจให้เดรโก เธอไว้ใจเขา?เขายิ้มจากภายนอกแต่ร้องไชโยจากภายใน
”แน่นอน”เขาบอกหัวใจเขาสั่นระรัว
เฮอร์ไมโอนี่ปืนป่ายขึ้นไปบนหลังเขาและโอบกอดแขนของเธอไปรอบๆเอวเขา”ได้โปรดไปช้าๆนะ”เธอบอกเขาอย่างหวาดระแวงเขาหัวเราะเสียงต่ำและตบเบาๆที่มือของเธอ
“แน่นอน เฮอร์ไมโอนี่”เพียงระยะเวลาสั้นๆที่เธอทำความเข้าใจเขาไม่ได้ตั้งใจที่จะไปอย่างช้าๆเขาเตะพ้นและมันทะยานไปด้วยความเร็วสูง เธอร้องเสียงแหลมและกอดกระชับเขาแน่น
เล็บของเธอจิกไปที่ท้องของเขาและตาของเธอปิดสนิท เดรโกหยุดไม้กวาดอยู่กลางอากาศและบินฉวัดเฉวียนไปมาเขาถูข้อมือของเธอและเธอก็คลายออกเขายิ้มกว้างและบินขึ้นสูงกว่าเดิมผ่านเมฆหมอก
เฮอร์ไมโอนี่เริ่มรู้สึกว่าการบินเริ่มจะสนุกขึ้นมาบ้างแล้ว เฮอร์ไมโอนี่หรี่ตาของเธอขึ้นเล็กน้อย แต่ตาของเธอยังคงเปิดไม่เต็มที่ลมตีใบหน้าและผมของเธอลู่ไปข้างหลังแต่เธอก็ไม่สนใจ
เดรโกหยุดการเคลื่อนไหวและเอี้ยวตัวมามองเธอ เธอช่างดูสวยงามจริงๆ
”ลืมตาของเธอได้แล้วเฮอร์ไมโอนี่”เขาแนะนำอีกหน เฮอร์ไมโอนี่ส่ายหน้าของเธอเขาวางนิ้วมือลงบนใบหน้าของเธอและปลอบใจ”ลืมตาแล้วมองดูสิมันสวยมากเลยนะ”
ในเวลานี้เธอเปิดตาเต็มที่แล้วชะโงกหน้าลงไปดูเบื้องล่าง เธอเห็นคฤหาสน์ซาบินี่อยู่บนพื้นดินมันย่อส่วนจนเล็กลงและรอบข้างที่เต็มไปด้วยธรรมชาติมีม่านของเมฆหมอกสีขาวที่ลอยอยู่ประปรายย
”ว้าว มันสวยงามมาก”เธอถอนหายใจรู้สึกผ่อนคายไปกับแรงต้านของลมที่ตีผัดใบหน้าของเธอ “ฉันไม่นึกว่ามันจะใหญ่โตขนาดนี้”เธอนึกอยู่ภายใน
“ยังรู้สึกว่าเหมือนอยู่ในลังอีกหรือเปล่า เฮอร์ไมโอนี่”เขาถามเสียงหนักแน่นดวงตาของเธอมองผ่านเขาและมีรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอ
เธอส่ายหน้าแทนคำตอบ และวางคางของเธอไว้บนไหล่ของเขา เฮอร์ไมโอนี่จ้องมองออกไปบนท้องฟ้าในขณะที่พวกเขาบินฉวัดเฉวียนเล่นกันอย่างสนุก
”คุณเคยประลาดใจไหมว่าท้องฟ้ามันจะไกลแค่ไหน”เธอครุ่นคิด
เดรโกไม่ได้ตอบคำถามของเธอเขาเอี้ยวตัวมองเธออย่างหลงใหล เธอเป็นคนที่สวยงามและช่างไร้เดียงสาเสียจริงๆเขาคิด ในขณะที่สายตาของเขาประสบกับเธอ
“เธอสนุกหรือเปล่า “เขาถาม
เธอยิ้มไปที่เขาและปิดตาเธอลง”ขอบคุณ”เธอกระซิบ
เขาลูบมือของเธอที่กอดเขาไว้แน่นเดรโกไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองขาดสติล่องลอยแบบนี้มาก่อนพวกเขาไม่เคยทำอะไรกันในลักษณะนี้และพวกเขาก็รู้ว่าทำไมพวกเขาถึงอยู่ที่นี่มันเป็นเพราะเธอเฮอร์ไมโอนี่และเธอก็สวยงามฉลาดและสมบูรณ์แบบและเขาก็หลงรักเธอเต็มที่
เขาเริ่มร่อนไม้ลงมาขนาดที่ท้องฟ้าเริ่มมืดลงและมาอยู่บนพื้นอีกหนพวกเขามีความสุขกันมากในตอนนี้ เฮอร์ไมโอนี่วิ่งเข้ามาหามาเรียเมื่อเห็นเธอชูกระดาษอยู่ในมือ
“นั่นคืออะไรค่ะ”เธอถาม มาเรียเพียงแต่ยิ้มและส่งมันมาให้กับเธอ เฮอร์ไมโอนี่ขมวดคิ้วเมื่อมองตราประทับที่จ่าหน้าซอง เพราะมันมาจากกระทรวง
“ฉันขอโทษจริงๆที่ฉันถือวิสาสะอ่านมัน”มาเรียบอกอย่างไม่อายและเฮอร์ไมโอนี่เพียงแต่พยักหน้าและอ่านมัน
ถึง มีสเกรนเจอร์
พวกเรายินดีที่จะแจ้งข่าวแกคุณถึงเรื่องมีสเตอร์วิกเตอร์ ครัม ในตอนนี้ ทางการได้ตัดสินว่าเขามีความผิดจริงในข้อหา ทำอาชญกรรมทำร้ายร่างกายทางเพศเขายอมรับสารภาพโดยดีมีผลให้มีการตัดสินจำคุก สี่สิบปีในคุกอัซคาบัน
ในขณะที่เธออ่านเธอยิ้มกว้างอย่างตื้นตัน จะไม่มีทางเป็นไปได้เลยสำหรับครัมที่จะออกมาจากคุกจนกว่าเขาจะชดใช้หมดสี่สิบปี
ด้วยความจริงใจ
แฮร์รี่ พอตเตอร์
หัวหน้ามือปราบมาร
กระทรวงเวทมนต์
และยังมีข้อควมข้างล่างซึ่งมีลายมือที่เขียนอย่างรีบเร่งจากเพื่อนที่ดีที่สุดของเธอ
ขอแสดงความยินดีเฮอร์ไมโอนี่
ฉันรู้ว่ามันเป็นสิ่งที่สมควรแล้วที่คนสารเลวแบบนั้นจะได้รับมันรอนได้ส่งความยินดีมาให้เธอด้วยและจะดีกว่า
ถ้าเราควรจะมีมื้อเที่ยงกันในเร็ววันนี้เพียงแต่พวกเราสามคนถ้าคุณต้องการ
รัก แฮร์รี่
เธอเอาจดหมายวางไว้แนบอก และยิ้มกว้างก่อนที่จะกรีดร้องแบบผู้หญิงและเหวี่ยงแขนของเธอกอดไปรอบๆมาเรีย”เขาถูกตัดสินว่ากระทำความผิด”เธอร้องอุทาน
“ขอแสดงความยินดีด้วยเฮอร์ไมโอนี่”มาเรียกล่าวและละเช็ดน้ำตาออกจากตาของเธอ
”ฉันขอแนะนำนะว่าเราควรมีงานฉอง”มาเรียกล่าวพร้อมรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอ”อาหารเย็นเป็นยังไงเธอสามารถเชิญแฮร์รี่ วิสลี่ส์และคนอื่นๆที่เธอต้องการได้เลย ที่รัก”
เฮอร์ไมโอนี่พยักหน้าและหันไปทางเดรโกพร้อมรอยยิ้มที่เบิกบาน
เดรโกพยักหน้าเงียบๆความสุขได้แผ่กระจายไปทั่วร่างของเขาในขณะที่แววตาของเธอฉายแสงอย่างมีความสุขเธอกำลังคิดเกี่ยวกับคนที่เธอจะเชิญ
แล้วอยู่ๆเฮอร์ไมโอนี่ก็พูดถึงคนๆหนึ่งที่ทำให้เดรโกแทบจะเป็นลมอยู่ตรงนั้นเธอหันไปหาเขาพร้อมกับรอยยิ้มอันแสนสวยบนใบหน้าของเธอและบอกว่า
“คุณควรจะเชิญแม่ของคุณมาด้วยนะเดรโก”
ขอโทษนะค่ะช่วงนี้ยุ่งๆเลยไม่ค่อยมาอัพและตอนนี้อ่านแล้วรู้สึกคำผิดเยอะแยะไปหมด ต้องขอโทษด้วยจริงๆไม่มีเวลามานั่งทวนและนั่งแก้ไขได้ ผู้เขียนขอโทษด้วยก็แล้วกันนะค่ะ
จากใจ
ไรเตอร์
ความคิดเห็น