คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : ตอนที่ 10 คำสั่งที่ถูกปฎิเสธ
บทที่ 8 – คำสั่งที่ถูกปฎิเสธ
“ในที่สุดผู้รู้มันทั้งหมด เฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์ ก็พูดอะไรไม่ออก! ฉันไม่อยากจะเชื่อเลย”
“นายจะทำอย่างนั้นไม่ได้นะ”เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง”นั่นมันแบล็คเมล์กันชัดๆ”
เดรโกยักไหล่ ทำท่าไม่สนใจ “ก็ดี นั่นมันเป็นความลับของเธอนี่ มันคงไม่ใช่เรื่องใหญ่ ถ้าทุกคนจะรู้เรื่องนี้ และถ้าเกิดอะไรขึ้น มันก็สมควรแล้วที่เลือดสีโคลนอย่างเธอจะได้รับผลที่ตามมา”
เฮอร์ไมโอนี่อึ้งอย่างหมดท่า เธอหมดหนทางที่จะแก้ไขปัญหานี้โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับเดรโก มัลฟอยมันไม่ใช่เรื่องง่ายๆเลยที่จะเจรจาต่อรองกับเขา
เดรโกยิ้มเยาะ เขารู้แทบจะในทันทีว่าเธอหมดหนทางและในที่สุดเธอก็จะยอมจำนนต่อเขา
“เธอตัดสินใจว่ายังไงเกรนเจอร์”เขาพูดและเอียงตัวเข้าหาเธอ เฮอร์ไมโอนี่ถูกดันให้ติดกับผนังในมุมอับของโถงทางเดิน สิ่งนี้ไม่ควรจะเกิดขึ้นเลย ทั้งหมดเพราะเรื่องของคนอื่นแท้ๆ เฮอร์ไมโอนี่คิดด้วยความกลัดกลุ้มใจ
ในขณะที่เฮอร์ไมโอนี่ไม่ได้เป็นตัวของตัวเองอยู่นั้น เดรโกได้โอกาสเข้าใกล้เธอมากยิ่งขึ้น ร่างกายของเขาเบียดชิดกับเธอ มือของเขาสัมผัสเบาๆที่หน้าอกของเธอเหมือนจะดูเชิง เฮอร์ไมโอนี่สะดุ้ง เธอปัดมือของเขาออกอย่างแรง
“อย่าแตะต้องฉันนะ”เธอพูดขึ้นมาอย่างโกรธๆพร้อมกับกอดหน้าอกไว้แน่น เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกว่าเธอเริ่มเครียดเขากล้าดียังไง? แต่เดรโกดูเหมือนไม่สนใจ กลับส่งรอยยิ้มอันน่ายียวนมาให้เธอเสียอีก
“เธออยากให้ฉันเงียบใช่ไหม”เขาก้มลงมาถามเธอเบาๆ ริมฝีปากของเขาเกือบสัมผัสที่ข้างแก้มของเธอ เฮอร์ไมโอนี่เบี่ยงหน้าหนีและหันกลับมามองเขา ใบหน้าของคนทั้งสองห่างกันไม่ถึงคืบและมันทำให้เธอแทบจะทำอะไรไม่ถูกเมื่อเห็นสายตาวาววับของเขาจับจ้องเธอไม่วางตา
เฮอร์ไมโอนี่กลืนน้ำลายอย่างยากลำบากก่อนหันหน้าหลบสายตาของเขา
“ฉันไม่อยากให้ใครรู้เรื่องของลาเวนเดอร์ เธออาจจะฆ่าฉันได้ถ้ามีคนอื่นรู้เรื่องนี้”
“อันที่จริง”เขาหยุดพูดชั่วครู่ก่อนจะใช้นิ้วของเขาไล้ไปตามพวงแก้มของเธอ”มันขึ้นอยู่กับเธอ”เดรโกอมยิ้มเมื่อได้ยินเสียงเธอถอนหายใจเบาๆ เรื่องนี้มันชักจะสนุกขึ้นมาแล้ว เดรโกคิด เขาไม่เคยคิดมาก่อน ว่าการที่เขาตามเพื่อนงี่เง่าของเขามาห้องสมุด เพื่อค้นคว้างานของศาสตราจารย์เสนป มันจะกลายเป็นเรื่องสนุกได้ขนาดนี้ สิ่งที่มันขาดหายไประหว่างเขาและเกรนเจอร์ในตอนนี้มันกำลังจะหวนคืนกลับมาเหมือนครั้งก่อนๆอีกครั้งแล้วใช่ไหม
ในขณะที่เดรโกยิ้มเยาะให้กับเรื่องสนุกๆที่เขากำลังจะมีร่วมกับเด็กสาวกริฟฟินดอร์ เฮอร์ไมโอนี่เองก็กำลังกลัดกลุ้มไปกับสิ่งที่เกิดขึ้น บ้าเอ๋ยอะไรที่ฉันจะทำได้ในตอนนี้ ฉันต้องกล้ำกลืนกับความภาคภูมิใจและความกลัวของฉันเอาไว้เพื่อคำสัญญาบ้าๆกับลาเวนเดอร์หรือเนี่ย
ทุกอย่างย่อมไม่จนหนทางเฮอร์ไมโอนี่ เสียงอีกด้านหนึ่งของเธอแทรกขึ้นมาในหัว เพียงแค่ซื้อเวลาไว้เท่านั้น แล้วค่อยหาทางเอาตัวรอดอีกที เฮอร์ไมโอนี่คิดในใจ
เฮอร์ไมโอนี่สูดลมหายใจเข้าปอดก่อนที่จะแสดงความกล้าหาญของเธอออกมา
“ก็ได้”เฮอร์ไมโอนี่พูดขึ้นมาพร้อมๆกับใบหน้าที่แดงและมือที่เริ่มสั่น
“เธอพูดว่าไงนะ” เดรโกพูดเสียงยานคานและหรี่ตามองเธอด้วยความไม่พอใจเล็กน้อย “ก็ได้งั้นเหรอ ฉันคิดว่าเธอคงหมายถึง ใช่ค่ะ เจ้านาย”
เขาพูดและเอียงใกล้ชิดกับเธอพร้อมๆกับคว้ามือของเธอทั้งสองข้างตรึงไว้ที่ผนังเหนือหัวของเธอ
“ดังนั้นเธอเป็นทาสของฉัน และเธอจะต้องทำตามที่ฉันสั่ง”แววตาของเดรโกส่องแสงจ้าราวอสูรร้ายมันทำให้เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกกลัวขึ้นมาทันใด เฮอร์ไมโอนี่ไม่แน่ใจนักว่าอะไรที่ทำให้เธอตกลงที่จะเป็นทาสของเขาแลกเปลี่ยนกับความลับของคนอื่น ความกลัวหรือความกล้ากันแน่ แต่ที่เธอรู้อย่างแน่นอนในตอนนี้ก็คือชีวิตของเธอกำลังตกอยู่ในขุมนรกที่เธอไม่สามารถเห็นทางออกได้เลย
เฮอร์ไมโอนี่พยายามก้มหัวลงให้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้เพราะเธอรู้ดีว่าใบหน้าของเขาอยู่ใกล้เธอมากแค่ไหน เนื่องจากเธอรู้สึกได้ถึงลมหายใจร้อนๆของเขาที่ปะทะกับใบหน้าของเธอ
ในตอนนี้พวกเขาทั้งคู่ถูกซ่อนตัวในซอกมุมของตึก ซึ่งไม่มีใครจะพบพวกเขาได้ง่ายๆเพราะคนส่วนใหญ่ยังคงอยู่ในห้องโถงใหญ่และห้องนั่งเล่นรวมของแต่ละบ้าน เธอกำลังติดกับของเดรโกชัดๆ
“เฮ้ มัลฟอย ประธานนักเรียนชายสมควรเป็นแบบอย่างที่ดีไม่ใช่หรือไง”
เสียงห้าวๆของใครบางคนดังอยู่ต้านหลังของเดรโก มันทำให้เดรโกชะงักงันก่อนผละออกไปจากตัวเธอ
“แกเป็นใคร”เดรโกถามเสียงแข็ง
“ฉันจัสติน ฟินช์-เฟล็ทชลีย์ จากฮัฟเฟิลพัฟ”เขาพูดเสียงสบายๆโดยไม่วิตกไปกับน้ำเสียงแข็งกระด้างของเดรโกเลยแม้แต่น้อย เฮอร์ไมโอนี่มองเขาอย่างพิจารณา ก่อนจะนึกหน้าของเด็กผู้ชายคนนี้ออก เขาคือคนเดียวกันกับที่อยู่ในห้องสมุดกับเธอและอาสาจะเป็นผู้ช่วยเหลือเธอ และเป็นผู้ชายที่เฮอร์ไมโอนี่คิดว่าเขาดูดี
“ฮัฟเฟิลพัฟงั้นเหรอ ไม่ประหลาดใจเลยที่แกเข้ามาสอดฉัน”เดรโกตะโกนไปที่จัสตินในขณะเดียวกันกับที่เขาดึงตัวเฮอร์ไมโอนี่ย้ายไปอยู่ด้านหลังของเขา ราวกับว่าเธอเป็นของๆเขา ซึ่งตามความเป็นจริงเฮอร์ไมโอนี่เดาได้อย่างขมขื่นใจว่าเธอเป็นของของเขาแล้วในตอนนี้
“ฉันว่าทางที่ดีนายควรปล่อยเฮอร์ไมโอนี่ไว้เพียงลำพังดีกว่าก่อนที่ฉันจะไปหาศาสตราจารย์มัลกอลนากัลป์ และฉันแน่ใจได้ว่าพวกเขาคงอยากรู้ เรื่องทั้งหมดเกี่ยวกับประธานนักเรียนชายว่ากำลังทำอะไรในตอนนี้”จัสตินพูดขึ้นเรียบๆพร้อมกับแววตาที่เอาจริงมันทำให้เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกตกใจ ไม่เคยมีใครกล้าพูดแบบนี้กับมัลฟอยมาก่อนยกเว้นแฮร์รี่และรอนโดยเฉพาะอย่างยิ่งไม่ใช่บ้านฮัฟเฟิลพัฟแบบนี้
“ฝากไว้ก่อนเถอะ เราได้เจอกันอีกแน่”เดรโกกัดฟันพูดเขาหันมาทางเฮอร์ไมโอนี่และดึงเธอเข้ามาใกล้เขาและพูดเสียงต่ำ
“แล้วเจอกันทาสของฉัน”เดรโกปล่อยเธอและเดินกระแทกไหล่จัสตินออกไปยังโถงทางเดิน เฮอร์ไมโอนี่มองมาที่จัสตินที่มองเธอและยิ้มให้อย่างเป็นมิตร
“ขอบคุณ”เฮอร์ไมโอนี่พึมพำก่อนจะวิ่งหนีออกไปจากเขาอย่างรวดเร็ว
Ooooooooooooooooooooooooooo
“โอ้ว ดูเขาสิ”ลาเวนเดอร์อุทานเสียงดัง”เธอเห็นเขาไหมเขาดูร้อนแรงเป็นบ้าเลย”
เฮอร์ไมโอนี่ถอนหายใจ ใช่!เธอได้ยินเรื่องนี้มาตั้งแต่เช้าแล้ว ทั้งลาเวนเดอร์และปาราวตีพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องนี้จนทำให้เธอมึน
“ฉันเห็นแล้ว”ปารวตีบอก”น่าเสียดายที่เขาอยู่ฮัฟเฟิลพัฟพวกเราเลยไม่มีโอกาสได้ใกล้ชิดกับเขาเลย”เฮอร์ไมโอนี่มองไปที่โต๊ะฮัฟเฟิลพัฟและสังเกตว่าเขาถูกรายล้อมไปด้วยสาวๆของบ้าน
เฮอร์ไมโอนี่ขมวดคิ้วของเธอเล็กน้อยก่อนจ้องมองเขาเธอกำลังคิดอยู่ว่า เขาจะบอกทุกคนถึงสิ่งที่เขาได้เห็นเมื่อวานนี้ไหม ในเวลาเดียวกันกับที่เธอมองเขาอย่างครุ่นคิดเขาหันมามองที่เฮอร์ไมโอนี่พร้อมกับโบกมือมาให้
“โอ้วพระเจ้า”ลาเวนเดอร์กรีดเสียงร้องอีกครั้ง”เขาโบกมือให้พวกเราโบกกลับเร็ว”
ลาเวนเดอร์และปาราวตีโบกมือกลับไปให้อย่างร่าเริง แต่เฮอร์ไมโอนี่ยังคงอยู่ในอาการตกใจ เมื่อเห็นเขาเดินตรงมาที่โต๊ะกริฟฟินดอร์
“หวัดดี เจอกันอีกครั้ง” เขาพูดอย่างจงใจและเฮอร์ไมโอนี่รู้สึกว่าใบหน้าของเธอแดงขึ้นมาแล้วตอนนี้ เพราะทุกคนหันมามองเธอด้วยความอยากรู้
“หวัด....หวัดดี”เธอส่งเสียงสั่นๆ เฮอร์ไมโอนี่คิดอะไรไม่ออก เธอไม่รู้ว่าเธอจะพูดอะไรดีไปกว่านั้นแต่โชคดีที่แฮร์รี่อยู่ด้วย เขาจึงได้พูดคุยกับจัสตินเหมือนคนที่เคยรู้จักกันมาก่อน
“เมื่อปีที่แล้วนายย้ายไปแล้วไม่ใช่เหรอจัสติน”
“ใช่แล้วแฮร์รี่พ่อแม่ของฉันย้ายฉันไปอยู่เดิร์มแสตรงก์ฉันเรียนอยู่ได้ปีหนึ่งถึงได้รู้ว่าที่นั่นมันไม่เหมาะกับฉันเลย ฉันเลยขอพ่อให้ย้ายกลับมาเรียนที่นี่ในปีนี้”เขาพูดกับแฮร์รี่แต่สายตาของเขากลับยิงตรงไปที่เฮอร์ไมโอนี่พร้อมกับรอยยิ้มและมันทำให้เฮอร์ไมโอนี่ต้องคอยหลบสายตาของเขาตลอดเวลาด้วยความเขินอาย
Ooooooooooooooooooooooooooooooooooo
สองสามวันผ่านไป เธอไม่เคยเห็นและเจอหน้าเดรโกเลย แม้กระทั่งที่หอนอน เขามักจะคลุกตัวอยู่แต่ในห้องหรือไม่ก็หอสลิธลีนอยู่กับวิล่าและแพนซี่หวานใจของเขา เฮอร์ไมโอนี่โล่งอกขึ้นมาเป็นกองที่ไม่ต้องเจอเขา แต่เฮอร์ไมโอนี่ก็อดแปลกใจไม่ได้ที่การเป็นทาสของเธอดูเหมือนจะเป็นเพียงแค่คำพูดล้อเล่นของเขาเท่านั้น เพราะเดรโกไม่เคยใช้เธอแบบทาสเลยจริงๆสักครั้ง ซึ่งมันเป็นการดีสำหรับเธอ เพราะเธอคงพูดอะไรไม่ออกถ้าแฮร์รี่หรือรอนรู้เรื่องนี้
เฮอร์ไมโอนี่ใช้ชีวิตของเธออย่างสบายใจไปกับการเรียนและการทำกิจกรรมต่างๆรวมทั้งหน้าที่การเป็นประธานนักเรียนซึ่งเธอและเดรโกมีการวางแผนไว้เป็นสัดส่วนหน้าที่ใครหน้าที่มัน เธอจึงไม่จำเป็นต้องประสานงานร่วมกันกับเดรโก เพียงแค่เธอทำส่วนของเธอให้ดีที่สุดเท่านั้น
แต่มีบางอย่างที่ทำให้เธอเริ่มรู้สึกอึดอัดใจ มันไม่ใช่มาจากเดรโก แต่เป็นจัสตินชายหนุ่มที่ร้อนแรงคนหนึ่งของฮอกวอตส์ที่ติดอันดับชายหนุ่มทรงเสน่ห์เท่าๆกับเดรโก แฮร์รี่และรอนเลยทีเดียว เขามักจะแวะเวียนและโปรยยิ้มมาให้เธอเสมอๆเวลาเดินผ่านโต๊ะกริฟฟินดอร์ในห้องโถงใหญ่บางครั้งก็เข้ามาทักทายเธอโดยที่เธอไม่เห็นว่าจะมีความจำเป็นอะไรที่เขาต้องเข้ามาคุยกับเธอด้วย
เฮอร์ไมโอนี่ไม่ได้เกลียดเขาแต่เธอเกลียดสายตาของสาวๆที่มองตรงมาที่เธอเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อเพียงแค่เธอเป็นเพื่อนของแฮร์รี่และรอน แฟนคลับของพวกเขาก็หมั่นไส้เธอเต็มทน นี่เธอต้องเจอกับแฟนคลับของจัสตินอีก แต่เธอก็รู้สึกหายใจคล่องขึ้นมานิดหน่อย ตรงที่แฟนคลับของเดรโกไม่ได้สนใจเธอเท่าที่ควรเพราะพวกเขารู้ดีว่าเดรโกเกลียดเลือดสีโคลน และที่สำคัญพวกเธอทั้งหลายต่างมุ่งเป้าไปที่วิล่าเท่านั้น
Ooooooooooooooooooooooooooo
“คุณเกรนเจอร์”เฮอร์ไมโอนี่ชะลอฝีเท้าลง เมื่อศาสสตราจารย์มัลกอลนากัลป์เรียกหาเธอ
“คะ”เธอขานเสียงรับและเดินตรงมาหยุดอยู่ข้างหน้าอาจารย์ที่ปรึกษาของเธอ
“คุณมัลฟอยอาการดีขึ้นแล้วใช่ไหม”มัลกอลนากัลป์มองหน้าเธอด้วยแววพินิจ
“เออ...ค่ะ”คำถามของมัลกอลนากัลป์ทำให้เธอลังเลไปชั่วขณะหนึ่ง จริงอยู่เธออาจจะไม่เคยสอบถามอาการของเขาเป็นเรื่องเป็นราวสักทีแต่เธอก็ประเมินด้วยสายตาของเธอเองแล้วเขาเองก็ไม่ได้ดูแย่สักเท่าไหร่ อย่างน้อยๆเขาก็ยังมีเวลาไปสวีทหวานกับวิล่าได้ก็แล้วกัน
“ดี ยังงั้นคุณเกรนเจอร์ช่วยบอกพรีเฟ็คทุกคนและคุณเดรโกด้วยว่าพรุ่งนี้เช้ามีการประชุมกับฉันก่อนเข้าชั้นเรียนที่หอประชุมเล็ก หวังว่าคงไปพบกันให้ตรงเวลานะ เพราะฉันไม่มีเวลามากนัก”
มัลกอลนากัลป์กล่าวจบจึงเดินสาวเท้ายาวๆตรงไปยังประตูบานใหญ่ซึ่งอยู่ด้านหลังโดยไม่พูดอะไรอีก เฮอร์ไมโอนี่ส่งสายตามองตามเธอ และใช้ฝ่ามือข้างหนึ่งกดคลึงต้นคอหนักๆไปมา เธอภาวนาขอให้เดรโกอยู่ที่ห้องนั่งเล่นรวมของหอประธานนักเรียนเพราะเธอไม่อยากเคาะประตูเรียกเขาที่หน้าห้องนอนของเขา เพราะเธอรู้ดีว่าเดรโกไม่ชอบให้ใครรบกวนเวลาส่วนตัวของเขาสักเท่าไหร่นักและเธอขึ้เกียจต้องมานั่งทะเลาะกับเขาด้วย
หลังจากที่เธอใช้เวลาบอกพวกพรีเฟ็คถึงเวลานัดหมายครบทุกคนแล้วเธอจึงเดินกลับไปยังห้องนั่งเล่นรวมที่พวกเธอใช้ร่วมกัน เดรโกไม่ได้อยู่ชั้นล่าง และนั่นหมายถึงเธอต้องไปเคาะประตูห้องของเขา เฮอร์ไมโอนี่เริ่มลังเลบางทีเธอควรจะรอให้เขาลงมาก่อนและค่อยบอกเขาในตอนนี้ เธอควรจะทำธุระส่วนตัวแล้วค่อยลงมาทำการบ้านข้างล่างเพื่อรอจนกว่าเขาจะลงมา เฮอร์ไมโอนี่ตัดสินใจเข้าห้องของเธอเพื่ออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเฮอร์ไมโอนี่คว้าชุดนอนที่ค่อนข้างปิดบังรูปร่างของเธอเธอเลือกชุดนอนเสื้อและกางเกงขายาวตัวหลวมและใส่เสื้อคลุมทับอีกทีก่อนคว้าการบ้านและรายงานของเธอลงไปยังห้องนั่งเล่นเพื่อคอยเดรโก
เกือบเที่ยงคืนที่เฮอร์ไมโอนี่นั่งคอยและไม่มีทีท่าว่าเขาจะลงมา เฮอร์ไมโอนี่เริ่มเบื่อที่จะคอยเธอเริ่มเก็บหนังสือของเธอและเดินเอาหนังสือขึ้นไปเก็บไว้ในห้องก่อนที่จะเดินออกมายืนอยู่หน้าห้องนอนของเดรโก
“มัลฟอย”เฮอร์ไมโอนี่เรียกชื่อเขาแต่ทุกอย่างเงียบสงบ
“มัลฟอยนายอยู่ในห้องหรือเปล่า”เธอตะโกนเรียกอีกครั้งแต่ทุกอย่างก็ยังคงเหมือนเดิม มีแต่ความเงียบที่ปกคลุมทั่วบริเวณนั้น เฮอร์ไมโอนี่เริ่มไม่มั่นใจว่าเดรโกจะอยู่ในห้องหรือเปล่า เพราะตั้งแต่เธอกลับมาที่หอนอน เธอไม่ได้ยินเสียงอะไรภายในห้องของเดรโกเลย ไม่มีแม้แต่เสียงไอหรือเสียงทำอะไรก็ตามภายในห้องของเขา ถ้าหากวันนี้เดรโกนอนที่หอสลิธลีนล่ะ! หรือบางทีอาจจะเกิดอะไรขึ้นกับเขา
นี่อาจจะไม่ใช่ความคิดที่ดีนักถ้าเธอจะเปิดห้องเข้าไปดูเขา แต่ไม่มีทางเลือกอื่นที่ดีไปกว่านี้ เธอรู้ว่ามีบางอย่างที่อาจจะไม่ถูกต้องนัก เดรโก มัลฟอย อาจจะเป็นคนที่ไม่ดี แต่เขาก็มีข้อดีในบางข้อที่เธอพอจะนึกออก นั่นคือความรับผิดชอบต่อหน้าที่ และความรักในสายเลือดบริสุทธิ์ที่เหนียวแน่นของเขา ถึงแม้มันจะดูไร้เหตุผลสักหน่อย แต่เฮอร์ไมโอนี่ก็อนุโลมให้เป็นข้อดีของเขาสักข้อหนึ่งเหมือนกัน อีกอย่างเขาดูเหมือนเพิ่งฟื้นจากอาการป่วยและเธอก็อดเป็นห่วงเขาไม่ได้
เฮอร์ไมโอนี่มองไปที่ประตูห้องของเขาและเอี้อมมือไปที่ลูกบิดประตูเพื่อพยายามที่จะเปิดมัน ประตูห้องถูกเปิดได้อย่างง่ายดาย นั่นเพราะว่าประตูห้องของเขาไม่ได้ล๊อคและไม่ได้ลงคาถาสะกดไว้แต่อย่างใด
เฮอร์ไมโอนี่กลืนความกระวนกระวายที่จุกอยู่ที่ในลำคอของเธอ เธอสลัดความคิดเลวร้ายทั้งหมดเอาไว้ข้างหลัง และพร่ำบอกกับตัวเองถึงความกล้าหาญของกริฟฟินดอร์ ประตูถูกเปิดออกแล้วเฮอร์ไมโอนี่ก้าวล้ำผ่านเข้ามาภายในห้อง ตอนนี้เธออยู่ในถ้ำของพญางูแล้ว
ในห้องมืดสลัว เธอหรี่ตาลงเล็กน้อย เธอรู้ว่านี่เป็นปัญหาใหญ่สำหรับเธอ เธอต้องการความสว่าง เพื่อจะได้เห็นภายในห้องได้ชัดเจนยิ่งขึ้น เฮอร์ไมโอนี่ค่อยๆคลำกับกำแพงจนกระทั่งเธอเจอกับสวิตซ์ไฟ
เธอมองไปที่เตียงที่อยู่ด้านหน้า และแสงสว่างทำให้เธอเห็น เดรโกนอนอยู่ตรงนั้น ดวงตาของเขาปิดลงทั้งสองข้าง หน้าอกของเขาขึ้นลงตามจังหวะการเต้นของการหายใจ เขายังคงหลับสนิท ขณะเธอเรียกเขาที่หน้าประตูห้องและเดินเข้ามาจนกระทั่งเปิดไฟ สว่างโร่แบบนี้ มันยังไม่ทำให้เขารู้สึกตัวเลย
และในทันใดความรู้สึกบางอย่างประดังเข้ามาที่หน้าอกของเธอ มันเป็นความรู้สึกที่บอกไม่ถูกมันเป็นความโล่งใจที่เขาไม่ได้ไปที่หอสลิธลีนเพื่อหาวิล่าหรือความวิตกกังวลที่เห็นเขาอยู่ที่นี่กันแน่
เฮอร์ไมโอนี่ตัดสินใจแล้วว่าเธอควรต้องรอบอกเขาในตอนเช้า ดีกว่าที่จะปลุกเขาจากการนอนหลับแบบนี้ เธอหันหลังกลับและกำลังที่จะปิดไฟก่อนที่เธอจะได้ยินเสียงของเดรโกจากเตียงของเขา
“ฉันทำอะไรผิดอีกงั้นเหรอ เธอถึงได้เข้ามาหาฉันในเวลาแบบนี้ เกรนเจอร์?”
ดวงตาเธอเบิกกว้าง เฮอร์ไมโอนี่ไม่รู้ว่าควรจะดีใจหรือกังวลใจที่เขาตื่นขึ้นมา เธอพยายามบังคับมือที่สั่นเทาแล้วตะโกนข่มตัวเองภายในใจให้พยายามควบคุมตัวเองเอาไว้ เฮอร์ไมโอนี่หันตัวเองไปหาเดรโก และพยายามจะมองไปที่เขาเสมือนว่าไม่ได้กลัวเกรงอะไร
ตอนนี้เขานั่งอยู่บนที่นอน ผมของเขาดูยุ่งเหยิง ดวงตาของเขาสีเข้มและเต็มไปด้วยความสงสัย เธอกอดอกแล้วมองไปที่เขาอย่างเฉยชา
“นายไม่ได้ทำอะไรผิดหรอก เดรโก” เธอพูด พยายามจะยกหัวให้สูงขึ้นระหว่างที่มองลงมาพูดกับเขา “ฉันตะโกนเรียกนายตั้งหลายครั้งแล้ว แต่นายไม่ตอบกลับฉันสักที ฉันก็เลยลองเดินเข้ามาดู เผื่อนายอาจต้องการความช่วยเหลือ อีกอย่างพรุ่งนี้เช้ามีการประชุมกับมัลกอลนากัลป์ที่หอประชุมเล็กก่อนเข้าชั้นเรียน ฉันเลยมาบอกนายให้รู้ตัวเสียก่อน”
เฮอร์ไมโอนี่พอใจกับคำตอบของเธอ เธอรอเพื่อให้เขาตอบกลับ แต่มันมีแต่ความว่างเปล่า ซึ่งมันยิ่งทำให้เธอกลัว เดรโกเอาแต่จ้องมองเธอด้วยแววตาที่อ่านไม่ออก และนี่ล่ะที่มันน่ากลัวสำหรับเธอ
“งั้นพูดกันตรงๆเลยดีกว่า เธอมาที่นี่เพราะเธอเป็นห่วงฉัน?” น้ำเสียงหยิ่งยโสอย่างน่าเหลือเชื่อของเขามันทำให้เธอเกือบแสดงอาการไม่พอใจออกมา แต่เธอแกล้งทำเป็นไม่สนใจมัน เธอพยายามจะทำน้ำเสียงให้เป็นปรกติ
“ฉันเป็นห่วงเรื่องหน้าที่ของนาย นายคงจะโดนไข้เล่นงานน่าดู” คิ้วของเขาเลิกขึ้น เผยให้เห็นใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาอีกครั้ง
“อืม ไม่ต้องเป็น “ห่วง” หรอกเกรนเจอร์ ฉันจะกลับไปทำหน้าที่ของฉันโดยเต็มที่ในวันจันทร์นี้” เขาพูดพร้อมกับตวัดสายตาของเขามองดูรูปร่างของเธอตามสัญชาตญาณแล้วก็ต้องคิ้วขมวดอีกครั้งหนึ่ง
“เกรนเจอร์ เธอทำอะไรน่ะ ทำไมเธอถึงสวมใส่เสื้อผ้าที่น่าเกลียดอย่างนี้?” เขาพูดด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่าย
“ฉันเพียงแค่ไม่อยากให้นายเห็นอะไรที่ไม่ควรจะเห็น” สีหน้าที่ไม่สามารถเดาได้ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเดรโก แต่มันได้หายไปก่อนที่เธอจะคิดออกว่าเขากำลังคิดคิดอะไรอยู่
เฮอร์ไมโอนี่กระชับเสื้อคลุมให้แน่นขึ้นราวกับกลัวว่ามันจะปลิวหายไป ซึ่งการแสดงท่าทีของเธอดูเหมือนจะกระตุ้นให้ชายหนุ่มมีท่าทีสนใจขึ้นมาในทันที
“ถ้างั้น เกรนเจอร์ ...เธอซ่อนอะไรไว้ข้างใต้สิ่งที่น่าเกลียดนี้?”
เฮอร์ไมโอนี่ตาโตและกลืนน้ำลายเหนียวๆเข้าคอ เธอไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าเขาจะถามคำถามแบบนี้ มันทำให้เธอกระวนกระวายและหงุดหงิดเป็นที่สุด
ตัวเธอสั่นไหวเหมือนกับใบไม้ที่โดนเฮอร์ริเคน เธอเพิ่งจะเข้าใจว่าเขาชอบทำให้เธอกระวนกระวายเวลาอยู่ใกล้เขา มันทำให้เขาดูมีพลังและเป็นผู้นำ สามารถควบคุมทุกอย่างได้
เดรโกเดินตรงมายังเธอพร้อมกับรอยยิ้มที่ชั่วร้าย เขายิ้มขึ้นเมื่อเห็นเธอดูหมดหนทางอยู่ตรงประตู
“ทำไมกระวนกระวายอย่างนี้ล่ะเกรนเจอร์? ฉันไม่กัดหรอก ฉันแค่อยากจะเห็นว่าเธอซ่อนอะไรไว้”
มันยากสำหรับเธอที่จะควบคุมร่างกายและจิตใจของเธอไม่ให้สั่นได้ เดรโกเข้ามาใกล้และสัมผัสกับร่างกายของเธอ เฮอร์ไมโอนี่พยายามจะเว้นระยะห่างสำหรับเธอและเขา แน่นอน เธอรู้ว่ามันไม่ได้ผลแน่เพราะเดรโกนั้นแข็งแรงกว่าเธอมากนักและตอนนี้เขาได้ผลักเธอไปชิดกับกำแพง และใช้ตัวของเขากั้นเธอเอาไว้ เฮอร์ไมโอนี่พยายามดิ้นรนขัดขืน
ในขณะที่เดรโกกระซิบที่ข้างหูเธออย่างอ่อนโยน
“ใจเย็น ฉันแค่อยากจะเห็นว่าเธอซ่อนอะไรเอาไว้” จากนั้นทุกอย่างมันเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วจนเธอแทบไม่ทันรู้สึกตัว เขากุมมือเธออีกข้างหนึ่งไว้แน่นในขณะที่มืออีกข้างหนึ่งของเธอพยายามดันหน้าอกของเขาให้ออกห่างจากตัวเธอ มือของเดรโกอีกข้างที่ว่างอยู่ จึงมีโอกาสดึงเชือกเสื้อคลุมของเธอออก เขาปล่อยให้เชือกหล่นลงที่พื้น ในขณะที่สาปเสื้อคลุมของเธอแยกออกจากตัว สิ่งที่เขาเห็นคือ เฮอร์ไมโอนี่ยืนอยู่ตรงหน้าเขา พร้อมกับเสื้อชุดนอนที่มิดชิดที่สุดเท่าที่เดรโกเคยเห็นมา
เมื่อดวงตาของเขามองทั่วร่างของเธอ เธอสามารถเห็นดวงตาของเขาที่เต็มไปด้วยความเสียดายและกึ่งๆขบขัน ดวงตาของเขายังคงไม่ละออกไปจากชุดนอนที่น่ากลัวของเธอระหว่างที่เขาถามเธอ
“เธอแต่งตัวอย่างนี้เพื่อใครกัน?” เธอกอดอกและตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชา
“มันไม่ใช่เรื่องของนาย มัลฟอย” เฮอร์ไมโอนี่พยายามผลักเขาออกไป เดรโกยอมถอยห่างจากเธอเพียงเล็กน้อย เพียงแต่เขายังคงกักตัวเธอเอาไว้ ระหว่างตัวเขากับกำแพง
“เธอควรต้องเปลี่ยนการแต่งตัวของเธอเสียใหม่ เกรนเจอร์ ฉันจำได้ว่าเธอมีอยู่ชุดหนึ่งที่โชว์สัดส่วนของเธอจนน่าทึ่ง ชุดนั้นแหละฉันว่ามันเหมาะกับเธอดี เซ็กซี่เป็นบ้าและฉันก็ชอบมันด้วยสิ”เดรโกพูดพร้อมกับสายตาเป็นนัยที่มีต่อเธอ
เฮอร์ไมโอนี่อึ้งเธอรู้ว่าเขาหมายถึงชุดไหน มันเป็นชุดที่ทำให้เธอรู้สึกอัปยศที่สุดในชีวิตและเป็นชุดที่เธอสาบานว่าจะไม่แตะต้องมันอีก
“ทำไมฉันต้องทำตามในสิ่งที่นายชอบ”
“เพราะเธอคือทาสของฉัน”เดรโกไม่รู้เลยว่าเขาควบคุมน้ำเสียงของเขาไว้ได้อย่างไรโทสะที่แผ่ซ่านอยู่ในใจของเขามันพยายามที่จะต่อสู้กับสิ่งที่เขาตั้งใจจะบังคับมัน
“ฉัน……”น้ำเสียงของเธอขาดหายไปอย่างรวดเร็วเมื่อเธอตระหนักได้ว่าเขาพูดอะไรออกมา แก้มของเธอดูซีดไปถนัดราวกับคนตาย
“ทาสควรจะต้องเชื่อฟังเจ้านาย ถูกไหม”เดรโกตอบกลับอย่างแข็งกร้าว ประกายตาร้ายกาจส่องลึกเข้าไปภายในดวงตาสีน้ำตาลคู่นั้นเหมือนบอกให้เธอรู้ว่าเขาจริงจังกับมันแค่ไหน
เฮอร์ไมโอนี่เม้มริมฝีปากอย่างขัดขืนมีบางอย่างในดวงตาของเธอไม่ใช่ความโกรธแต่เป็นบางอย่างที่รุนแรงและท้าทายปะทะกับสายตาเข้มของเดรโกจนแทบจะมองเห็นประกายไฟในอากาศระหว่างพวกเขาทั้งคู่
“ฉันจะฟังนายและยอมทำตามนายก็ต่อเมื่อมันมีเหตุผลเพียงพอ ดังนั้นนายควรบอกเหตุผลของนายมาสิ ว่าทำไมฉันต้องแต่งตัวแบบนั้นด้วย”เฮอร์ไมโอนี่พ่นคำพูดใส่สีหน้าเรียบเฉย เย็นชาของเขาหากสีหน้าของเดรโกไม่ได้เปลี่ยนไปเลย เขายังคงมองจ้องเธอด้วยสีหน้าขึงขัง
“ก็เพราะ....” เดรโกชะงักคำพูด เขาจะบอกกับเธอในเรื่องแบบนั้นได้ยังไงกัน ความทรงจำที่มีต่อผิวนุ่มของเธอที่เขาเคยได้สัมผัสและเรือนร่างที่ได้รูปของเธอกับชุดนอนบางเบาที่เขาเคยเห็นมันกระตุ้นเร้าไปกับจังหวะการเต้นของหัวใจของเขา อันที่จริงเดรโกพยายามทำให้ตัวเองเชื่อว่าเขาโกรธในความดึงดูดใจของเธอ ไม่มีผู้หญิงคนไหนที่จะทำให้เขาเกิดปฎิกิริยาทางกายที่เขารู้สึกแบบนี้ได้ เขาต้องการเธอ และอยากสัมผัสเธอตลอดเวลาเมื่ออยู่ใกล้เธอ เขารู้สึกเดือดดาลและเสียศูนย์ ความคิดของเขากระเจิดกระเจิงไปแล้วความคิดของเขาหมุนติ้วจนแทบจะคิดอะไรไม่ได้อีก เดรโกกลืนน้ำลายและสูดลมหายใจเข้าปอดหนักๆก่อนจะปฎิเสธความคิดบ้าบอของเขา “เอาเถอะ ฉันไม่อยากขึ้นชื่อว่าเป็นเจ้านายที่โหดร้ายกับทาสจนเกินไป ฉันจะไม่บังคับเรื่องการแต่งตัวของเธอหรอก เพราะถึงยังไงเธอก็ไม่ได้ดูดีไปมากกว่านี้อยู่แล้ว”
“มัลฟอย” เฮอร์ไมโอนี่เรียกชื่อเขาดังๆและถลึงตาใส่ด้วยความโมโหที่เขาดูถูกรูปลักษณ์ของเธอ
“แต่มีเรื่องอื่นที่เธอต้องทำตามที่ฉันบอก” เขาหยุดนิดหนึ่งดวงตาสีเทาเย็นชามองประเมินเธออย่างรวดเร็ว “อยู่ห่างๆจัสตินไว้”
คราวนี้เฮอร์มอนี่จ้องหน้าเขาเขม็ง “ทำไม”
“เพราะฉันไม่ชอบขี้หน้ามัน”เดรโกสวนกลับเสียงห้วนเล็กน้อย
“ไม่มีเหตุผลเลยการที่นาย...”เฮอร์ไมโอนี่ไม่มีโอกาสได้พูดจนจบเมื่อเดรโกพูดแทรกขึ้นมาก่อนด้วยโทสะที่รุนแรงของเขา
“ความเกลียดของฉันนั้นคือเหตุผล และเธอก็ต้องทำตามในสิ่งที่ฉันบอกให้เธอทำด้วยเกรนเจอร์”
“มัลฟอยโตซะทีเหอะ..” สีหน้าของเธอฟ้องชัดว่ากำลังโกรธจัด “ฉันจะย้ำคำเดิมฉันจะยอมทำสิ่งที่นายร้องขอถ้าสิ่งนั้นมันมีเหตุผลเพียงพอ”
“เกรนเจอร์”เฮอร์ไมโอนี่ตกใจแทบสิ้นสติเมื่อเขาตะโกนเรียกชื่อเธอและจับไหล่เธอบีบแน่นจนเธอรู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดที่เขามอบให้ เฮอร์ไมโอนี่สะบัดตัวอย่างแรงด้วยความโกรธจนมือเขาหลุดออกจากเธอ เธอผลักเดรโกให้ถอยห่าง ก่อนที่เธอจะก้าวเท้ายาวๆตรงดิ่งไปที่ประตูและออกไปในที่สุดโดยไม่ได้สนใจที่จะฟังคำพูดสุดท้ายของเขา
“อย่าอวดดีกับฉันเกรนเจอร์ เธอรู้ไหมว่าทาสจะได้รับบทเรียนยังไงถ้าไม่ทำตามที่เจ้านายสั่ง”
Ooooooooooooooooooooooooooooo
BELONG TO NOWHERE และ ตราบาปลิขิตรัก ถ้าภายในอาทิตย์นี้ลงให้ไม่ทันก็คงจะเป็นอาทิตย์หน้านะค่ะ
Hermione Malfoy เรื่องนี้คงช้านิดนะค่ะ แต่จะพยายามอัพให้เร็วที่สุดค่ะแต่คงหลังจากเรื่อง their room จบแล้วอ่ะ
I never regretted that she lovers สำหรับคนที่รอเรื่องนี้ จะเริ่มอัพในเร็ววันนี้ค่ะรอหน่อยเพราะตอนนี้คนแต่งเริ่มจิ้นแล้ว
the Wolfman Mate"/ เรื่องนี้ยังไม่ทิ้งนะค่ะแต่ขออนุญาติแช่นานหน่อย
The Past Is A Little Stranger เรื่องนี้กำลังเตรียมปัดฝุ่นใหม่ค่ะแล้วเจอกัน
ต้องขอขอบคุณทุกคนที่ตามอ่านและให้กำลังใจมาตลอดเราอาจจะไม่ได้เข้ามาคุยก็ต้องขอโทษทุกคนด้วยนะค่ะแต่เราก็ตามอ่านคอมเม้นของทุกคนเสมอนะค่ะ อ่านไปก็อมยิ้มไป อิอิอิ อ้อ ต้องขอสวัสดีและรู้สึกดีใจที่พลพรรคจากบอร์ดตัวกวนเข้ามาอ่านที่นี่กันด้วยค่ะเราเองไม่ค่อยมีเวลาค่ะคุณดาวเราเลยไม่ค่อยได้ไปที่บอร์ดนู้นขอโทษด้วยนะค่ะแต่ว่ากะว่าจะรวบรวมไปลงที่นู้นให้อ่านกันเร็วๆนี้ล่ะค่ะ
สำหรับข้อสักถามของคุณ Latte Cream เรื่องที่เราลงคำหวาดเสียวด้วยตัวxxxxนั้นเพราะว่ามีบางเรื่องที่เราเคยใช้คำบรรยายที่ดูนุ่มนวลแล้วและเราเองคิดว่ามันไม่แรงแต่ก็ไม่ผ่านเราเลยต้องมาแก้ไขใหม่คือตัดทอนอันนั้นทั้งดุ้นเลย มาตอนนี้เราเลยตัดสินใจลงตัวxxxxเพื่อตัดปัญหาตรงนี้ค่ะอีกอย่างตอนนี้ถ้าจะตัดออกมันก็ไม่ได้เพราะมันเป็นตัวดำเนินเรื่องที่มาที่ไปของเรื่องนี้
ส่วนเรื่องที่มีมุมมองของเฮอร์ไมโอนี่มากโดยไม่ค่อยมีของเดรโกสักเท่าไหร่เพราะเราใช้มุมมองของเฮอร์ไมโอนี่เป็นตัวเดินเรื่องแต่จะพยายามใส่มุมมองของเดรโกเข้าไปบ้างนะค่ะ
ส่วนเรื่องคำผิดขอน้อมรับค่ะ จะพยายามแก้ไขคำผิดให้น้อยที่สุดนะค่ะ แต่บอกกันอย่างนี้ก็ดีค่ะเพราะจะได้พยายามจำตัวที่ผิดให้ถูกต้องได้ดีเลย
และสุดท้ายขอบคุณทุกคนค่ะที่คอยติดตามอ่านฟิคทั้งเรื่องที่แปลและเรื่องที่แต่งขอบคุณจริงๆจะพยายามไม่ให้ทุกคนคอยนานค่ะ
ความคิดเห็น