ตราบาปลิขิตรัก/ เดร-เฮอร์

ลำดับตอนที่ #11 : Chapter 9 : ความน่ารักของปีศาจ

ตอนที่ 9 ความน่ารักของปีศาจ

“วอร์ริงตัน” เดรโกกล่าวเนิบๆ ก่อนจะหันไปหาชายหนุ่มที่เดินออกมาจากหลังเคาน์เตอร์บาร์

เฮอร์ไมโอนี่ตัวแข็งไปทั้งตัวระหว่างที่เขาเดินตรงเข้ามาภาพวันวานที่เธอเกือบโดนเขาข่มขืนฉายวาบเข้ามาในสมองราวกับภาพยนต์  มือของเฮอร์ไมโอนี่ยึดแน่นที่แขนเสื้อของเดรโก ในขณะที่เดรโกเดินเข้ามาอยู่ด้านหน้าเธอ เขาหันหน้ามาทางเธอแววตาของเขาเสมือนจะบอกให้เธอไว้วางใจในตัวเขาที่จะคอยปกป้องเธอ เขาใช้ร่างกายอันสูงใหญ่ของเขาปิดบังร่างของเฮอร์ไมโอนี่ไว้จนมิด เมื่อวอร์ริงตันเดินเข้ามาเผชิญหน้ากับเขา

“พาของเล่นมาเที่ยวเหรอ” วอร์ริงตันพูดขึ้น เขามองมาที่เฮอร์ไมโอนี่ด้วยแววตาที่หื่นกระหาย ซึ่งทำให้เธอยิ่งต้องหลบอยู่หลังเดรโกมากยิ่งขึ้น เฮอร์ไมโอนี่หลบอยู่ข้างหลังของเดรโกและมองข้ามไหล่ของเขามองชายอีกคนหนึ่งด้วยความหวาดกลัว

“ฉันออกมาหาซื้อของบางอย่าง”เสียงของเดรโกพูดตอบด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบแต่แฝงไปด้วยความเย็นชาในท่าที

“นายซื้อหนังสือตั้งแต่เมื่อไหร่?” เสียงเย้ยหยันของวอร์ริงตันดังขึ้น ซึ่งน้ำเสียงแบบนั้นของเขา มันทำให้เดรโกต้องเลิกคิ้วขึ้นด้วยความไม่พอใจ

“ให้ตายสิ ข่าวไวจริงๆ” เดรโกพูดอย่างเย็นชา พร้อมกับถลึงตาใส่บาร์เทนเดอร์ด้านข้าง ที่พยายามหลบสายตาของเขา

“นายจับเธอแต่งตัวเหมือนกับว่าเธอเป็นเลือดบริสุทธิ์” วอร์ริงตันถลึงตาใส่ พร้อมกับพยักหน้าไปที่ด้านหลังของเดรโกซึ่งทำให้เขาแกล้งมองตามเหมือนกับมองดูว่าวอร์ริงตันพูดถึงใคร

“ฉันจับเธอแต่งตัวเพราะฉันอยากให้เธอใส่อย่างที่ฉันต้องการ” เดรโกตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชา   ซึ่งเฮอร์ไมโอนี่รู้สึกได้ถึง ความโกรธที่ซ่อนไว้ในความเคร่งขรึมของเขา  เฮอร์ไมโอนี่เหลือบตามองดูฝ่ายตรงข้าม ซึ่งยืนฉีกยิ้มจนเผยให้เห็นฟันขาวๆของเขาอยู่เต็มปาก

“นายหวังให้เธอเป็นเลือดบริสุทธิ์งั้นสิ?” วอร์ริงตันพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำเพียงเพื่อให้เดรโกและเฮอร์ไมโอนี่ได้ยินเท่านั้น “แสร้งทำทุกอย่างที่จะเอาใจเธอ และเพื่อให้เธอทำตามทุกอย่างที่นายต้องการ  โดยเฉพาะอย่างยิ่ง น้องชายของนายจะได้สอดใส่มันเข้าไปในตัวเธอได้อย่างง่ายดาย แผนสูงนี่หว่าเพื่อน” น้ำเสียงที่ดุเด็ดเผ็ดร้อนของเขา กรีดแทงเธอให้เจ็บแสบภายในคำพูดนั้น ชั่วขณะหนึ่งภายในห้องนั้นหมุนคว้าง เฮอร์ไมโอนี่กลั้นหายใจ นิ่งเงียบ....งุนงง

 เดรโกไม่พูดอะไรสักคำ เขาแค่เพียงมองตรงไปยังผู้ชายข้างหน้าด้วยความเกลียดชัง

“อีกอย่าง” วอร์ริงตันพูดเสริม ในขณะที่เขาใช้สายตาของเขาโลมเลียไปทั่วตัวของเฮอร์ไมโอนี่อีกครั้ง “นายคงไม่ทิ้งเพื่อนๆหรอกใช่ไหม ถ้านายเบื่อเมื่อไหร่ หรืออยากให้ฉันลองลิ้มชิมรสชาติของเลือดสีโคลนนี้เมื่อไหร่ก็บอกด้วยก็แล้วกัน ฉันจะตอบสนองถึงที่เลย และ.....“

ยังไม่ทันที่วอริงตันจะพูดจบเสียงของเขาได้ขาดหายไป ใบหน้าของวอริงตันค่อยๆกลายเป็นสีม่วงอย่างช้าๆ  ชายหนุ่มตาเหลือกลาน และพยายามที่จะจับลำคอของเขาและดึงบางสิ่งบางอย่างออก  เหมือนๆกับเขาพยายามจะจับมือที่มองไม่เห็น ซึ่งดูเหมือนจะบีบคอเขาอยู่ เดรโกไม่ขยับเขยื้อน ซึ่งอันที่จริงแล้วควรพูดได้ว่า เขาเพียงแค่ยืนอยู่นิ่งๆ ใช้เพียงสายตามองชายหนุ่มที่กำลังดิ้นรนเพื่อเอาชีวิตรอดอยู่เท่านั้น

“เห็นหรือยังว่าเกิดอะไรขึ้นกับนาย, วอร์ริงตัน” ในที่สุดเดรโกก็พูดขั้นด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ “มันเป็นคำสาปที่ไม่ต้องเอ่ยคำพูดออกมาไง ซึ่งดาร์คลอร์ดเป็นคนค้นพบมันด้วยตัวเอง และท่านก็ช่างใจดีพอที่จะสอนฉัน”

เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกประหลาดใจอย่างมากกับเรื่องที่เกิดขึ้น รวมทั้งพลังอำนาจของเดรโกที่ดูแข็งแกร่งขึ้นกว่าเก่าด้วย ในแวดวงของพ่อมดแม่มดแล้วมันเป็นเรื่องยากมากที่จะร่ายเวทมนตร์โดยไม่ต้องเปล่งเสียงอะไรออกมา ยิ่งในเวลาที่ถูกรบกวนจิตใจอย่างนี้ด้วยแล้วยิ่งแทบจะเป็นเรื่องยากเข้าไปอีก แต่สำหรับเดรโกดูมันกลับกลายเป็นเรื่องเล็กสำหรับเขา

 เฮอร์ไมโอนี่ตวัดสายตามองชายหนุ่มผมบลอนส์ที่ยืนขวางเธอเอาไว้กับวอริงตันอย่างนึกกลัว สายตาของเดรโกนั้นดูเหมือนกับว่าเขารู้สึกสนุกและสะใจไปกับอาการทุรนทุรายของคนตรงหน้าอย่างไม่ใยดี

ขณะที่ความเงียบขยายตัว เดรโกก็หัวเราะขึ้นด้วยเสียงต่ำพร่า

“ฉันสามารถฆ่านายได้เดี๋ยวนี้ ในผับนี้ โดยมีบาร์เทนเดอร์มองดูอยู่ และไม่มีใครที่จะใส่ใจกับมันด้วย” เสียงหัวเราะของเดรโกยิ่งต่ำลึก...และจู่ๆก็หยุดลง “เพราะเราแค่คุยกันโดยที่ฉันไม่ได้แตะต้องตัวนายเลย”

เฮอร์ไมโอนี่กลั้นลมหายใจ เธอกำลังรอดูว่าจะเกิดอะไรขึ้นอีก ความร้อนจากอารมณ์โกรธของเดรโกทำให้เธอรู้สึกอึดอัดใจ ดวงตาของเธอจับจ้องอยู่ที่วอร์ริงตันไม่วางตา

“เกรนเจอร์” เดรโกพูดข้ามไหล่เขา “เธออยากให้ฉันฆ่าเขาเพื่อเธอไหม?”

ตอนนั้นเองที่ความงุงงงทั้งหมดของเธอจางหายไป ดวงตาเธอย้ายมามองที่เขา เดรโกหันศรีษะมาที่เธอ แต่ดวงตาของเขายังคงจ้องมองอยู่ที่วอร์ริงตันเพื่อให้คำสาปยังคงอยู่

เฮอร์ไมโอนี่มองไปยังวอร์ริงตันที่นอนกองอยู่กับพื้นเหมือนตุ๊กตากระดาษเก่าๆตัวหนึ่ง ความสะใจก่อตัวขึ้นในเสี้ยวหนึ่งของใจเธอ เฮอร์ไมโอนี่ไม่เคยชอบวอร์ริงตันเลยด้วยซ้ำ  ไม่ชอบตั้งแต่แรกพบสมัยยังเรียนอยู่ที่ฮอกวอตส์ เขามักชอบวางท่าใส่ราวกับเด็กสมองตื้นแวดวงในกลุ่มสลิธิริน วางท่าราวกับตัวเองเป็นเลือดบริสุทธิ์ชั้นสูง นอกจากนั้นเธอยังเคยได้ยินเรื่องราวเกี่ยวกับความเป็นเพลย์บอยรักสนุกของวอร์ริงตันและกิตติศัพท์ความเจ้าชู้ของเขาอีกด้วย แต่เธอก็ตกตะลึงจนพูดไม่ออกที่เขายังจะพยายามที่จะข่มขืนเธอ เมื่อคิดถึงตอนนี้ และได้เห็นความทุกทรมานที่เขาได้รับ มันทำให้เธอรู้สึกสะใจและสมใจ มันก็สาสมแล้วกับสิ่งที่เขาจะได้รับในตอนนี้ ถ้านั้นมันเป็นความยุติธรรมอย่างหนึ่งที่เธอควรจะได้

ปล่อยให้วอร์ริงตันตายต่อหน้าเธอ ให้เขาได้ทุกข์ทรมาน ...ใช่...เขาจะไม่สามารถไปข่มเหงผู้หญิงคนไหนได้อีก

แต่...........เขาเป็นมนุษย์เหมือนเธอไม่ใช่หรือ

เฮอร์ไมโอนี่ ผงะถอยห่างจากเดรโกเล็กน้อย เธอรู้สึกตื่นตระหนกกับความคิดก่อนหน้านั้นของเธอ เธอกำลังคิดบ้าอะไรอยู่!เฮอร์โอนี่สบถอยู่ในใจ เหลือบตามองดูวอริงร์ตันที่ตอนนี้ใบหน้าเริ่มเป็นสีน้ำเงินแล้ว 

ช่วยเขาสิ เขากำลังจะตายแล้วนะ

“มัลฟอย” เฮอร์ไมโอนี่ตอบอย่างคนไม่มีเรี่ยวแรง

“แค่พูดมันออกมา” เขาพูด เสียงของเขาไม่ดังไปกว่าคำพึมพำ

จากนั้นเกิดความเงียบไปชั่วครู่ ไม่มีเสียงอะไรนอกจากเสียงหอบสะอื้นและเสียงเต้นของหัวใจเธอ เฮอร์ไมโอนี่เงยหน้าที่ซีดเผือดขึ้น ยืดไหล่ตรง และพูดขึ้นอย่างมั่นใจ

“หยุด”

คำพูดเพียงสั้นๆนั้นผสมกับเสียงสะอื้นของเธอ ร่างของเธอสั่นไปด้วยความเจ็บปวดรวดร้าว, ความกลัว, และความเกลียดชัง มือของเธอกำแน่นที่แขนเสื้อของเดรโก

เดรโกกระพริบตาซึ่งทำให้วอร์ริงตันหล่นลงที่พื้น เขาหอบหายใจอย่างกระหืดกระหอบและสำลัก น้ำตาร่วงหล่นลงมาอาบแก้ม เดรโกโน้มตัวลงไปยังพ่อมดที่พยายามหายใจอย่างยากลำบาก ด้วยแววตาแข็งกร้าว

“เลือดมนุษย์เพิ่งจะช่วยชีวิตที่ไม่มีค่าของนายไว้ วอร์ริงตัน” เดรโกพูดเยาะเย้ย “ไปตายซะเถอะ” เดรโกยืนขึ้นก่อนที่จะเสแสร้งทำเป็นสนใจเป็นห่วงเป็นใยเพื่อนรัก

 “ให้ตายสิ คริสเตียน นายเป็นอะไรไหม?” เดรโกแสร้งอุทานออกมาอย่างดัง ก่อนจะเอื้อมมือออกไปพยุงพ่อมดที่ล้มอยู่ไว้ วอร์ริงตันสะบัดตัวถอยห่างจากมัลฟอยและกัดฟันลุกขึ้นยืนด้วยตัวเขาเอง

“นายควรจะไปที่เซ็นต์มังโกและปรึกษาเขาเรื่องอาการหอบของนายนะ อืม ดีใจที่ได้เจอนาย แล้ววันหลังเราค่อยคุยกัน”

เดรโกหันหลังและเดินช้าๆมาหาเฮอร์ไมโอนี่ที่กำลังยืนตกตะลึงอยู่ เธอตัวแข็งทื่อและสั่นเทา

“เฮอร์ไมโอนี่ ได้เวลากลับบ้านกันแล้ว ” เดรโกเรียกเธออย่างอ่อนโยน ดวงตาเธอตวัดกลับมามองเขา ใบหน้าของเขาบ่งบอกถึงชัยชนะ เขาเอื้อมมือให้กับเธอ และเธอจับมือเขาด้วยความงุนนงง เดรโกจับมือเธอไว้แน่นระหว่างที่เดินออกจากผับและหายเข้าไปในแสงสว่าง

////////////////////////////////////////////////////

ประตูคฤหาสน์ของเดรโกถูกเปิดอย่างรวดเร็ว เฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์เดินอย่างเร็วเข้ามาในบ้าน แต่การควบคุมตัวเองของเธอก็ขาดสะบั้นลงเมื่อเดินมาถึงกลางห้องโถง เธอรีบวิ่งขึ้นบันไดไป น้ำตาพรั่งพรูออกมาอาบแก้มเธอ

เธอเป็นบ้าอะไรกันนะ? เธอแค่ยืนอยู่เฉยๆมองดูเดรโก มัลฟอยเกือบจะฆ่าคนตายงั้นเหรอ? ปีศาจชนิดไหนกัน? เธอเป็นปีศาจชนิดไหนกันแน่? เธอกลายเป็นอะไรไปแล้ว?

เฮอร์ไมโอนี่ต้องยกมือขึ้นเท้าผนังอย่างรวดเร็วเพื่อพยุงตัวเองไว้ไม่ให้ล้ม เธอรีบวิ่งตรงไปยังห้องส่วนตัวของเธอ เธอรีบมุ่งหน้าไปยังประตูทางเข้า เฮอร์ไมโอนี่ยังคงร้องไห้ อย่างหนัก  เธอไม่สามารถควบคุมตัวเองได้อีกต่อไปแล้ว เมื่อเธอถึงห้องนอน เฮอร์ไมโอนี่หมดแรงที่จะยืนต่อไปได้อีก  เธอฟุบตัวนิ่งลงบนพื้นพรม มือทั้งสองของเธอจิกลงไปบนพรมเสมือนต้องการขับไล่ความเจ็บปวดออกไปตามนิ้วมือของเธอ เฮอร์ไมโอนี่ ก้มหน้าลงซบอยู่บนเข่าทั้งสองข้างของเธอทำให้ใบหน้าของเธอสัมผัสกับกลิ่นหอมของต้นไธร์ซึ่งกลิ่นนี้มันมาจากเสื้อคลุมของเดรโกที่สวมให้เธอ เฮอร์ไมโอนี่รีบลุกขึ้นนั้งตัวตรงและรีบถอดเสื้อคลุมออกไปจากร่างของเธอแทบจะในทันที ความคลื่นไส้อยากอาเจียนเต้นระบำอยู่ในท้องของเธอ แต่เธอพยายามฝืนมันเอาไว้ เธอเริ่มปลดกระดุมของชุดตัวสวยที่เธอสวมใส่ออก เธอทั้งออกแรงดึงและกระชาก พยายามทำทุกอย่างเพื่อที่จะถอดมันออกไปจากตัวเธอให้ได้ แต่มันก็ไม่ยอมหลุด

เฮอร์ไมโอนี่เริ่มหมดแรงไปกับการถอดชุดของเธอ  เธอนอนกลิ้งตัวไปบนพื้นพรมไม่สนใจใยดีกับชุดสวยๆว่าจะยับยู่ยี่แค่ไหน  

ในเวลานี้ดวงตาของเธอเบิกจ้องไปที่เพดานห้องอย่างคนเหม่อลอยและครุ่นคิด  

ตอนนี้เธอไม่รู้ว่าเธอเป็นใครกันแน่ เธอสามารถแค่จะยืนอยู่ตรงนั้นและมองวอร์ริงตันตายอย่างช้าๆ ถ้าเดรโกไม่พูดอะไรออกมา ถ้าเขาไม่เหน็บแนมเธอ เธอก็คงแค่จะยืนอยู่ตรงนั้น จับแขนเดรโกไว้ระหว่างที่เขากำลังฆ่าคนที่เกือบจะข่มขืนเธอ เกิดอะไรขึ้นกับเธอ? เพียงแค่สามเดือนที่เธออยู่ที่นี่มันได้เปลี่ยนเธอให้เป็นสิ่งของของเขาไปแล้ว

 จินนี่และลูปินจะพูดอย่างไร? แล้วดัมเบิลดอร์ล่ะ? ไหนจะรอนและแฮร์รี่อีก?

“พวกเขาคงจะพูดว่า เธอสมควรที่จะมีชีวิตอยู่” เสียงอันเยือกเย็นของเดรโก มัลฟอยดังมาจากประตู “อืม อันที่จริงแล้วพวกเขาคงจะไม่พูดอะไรหรอก เพราะพวกเขาตายไปกันหมดแล้ว”

เฮอร์ไมโอนี่มองมาที่ต้นเสียงและเห็นเขายืนพิงเสาข้างประตูอยู่ มือของเขาล้วงอยู่ในกระเป๋า เขามองเธออย่างสงสัยในอารมณ์ของเธอ ในเวลาเดียวกันกับที่เธอเองก็จ้องมองที่เขาด้วยความสับสน เธอยังคงมีอาการสะอึกสะอื้นระหว่างที่เธอดึงที่เสียบผมออกมาจากผมของเธอ

“เอามันออกไปให้พ้นฉัน” เธอสะอื้น ผมของเธอหลุดตามแรงดึง แต่เธอไม่สนใจความเจ็บปวดนั้นเพราะอารมณ์ที่เธอเป็นอยู่มันเจ็บปวดมากกว่านั้นมากมายนัก

เธอไม่ได้หยุดเขา เธอไม่แม้แต่คิดที่จะหยุดเขาให้ฆ่าคน เธออ้าปากค้างอย่างหวาดกลัวเมื่อเธอนึกถึงเหตุการณ์นั้น เธอไม่ได้หยุดเขาเพราะเธอต้องการให้เขาฆ่าวอร์ริงตัน เธอต้องการให้วอร์ริงตันเจ็บปวดกับสิ่งที่เขาได้ทำไว้กับเธอ สิ่งที่เขาทำให้เธออับอาย เธอไม่ได้หยุดเดรโกเพราะเธอต้องการให้วอร์ริงตันตาย เธอต้องการจะเห็นดวงตาที่ไร้วิญญาณของวอร์ริงตันระหว่างที่เดรโกกระชากมันออกมาจากร่างของเขา

“ฉันสามารถทำให้เธอได้” เดรโกพูดพร้อมกับเดินเข้ามาในห้องอย่างช้าๆ เขาเดินตรงเข้ามาหาเธอ “ทำร้ายเขา ทำร้ายทุกคน ทุกคนที่ทำร้ายเธอ” เขาคุกเข่าลงข้างๆเธอ มือของเขาแตะที่แก้มเธอทำให้เธอรู้สึกได้ถึงมือที่เย็นยะเยือกของเขา

 “ฉันสามารถทำให้พวกเขาขอโทษเธอได้” เดรโกหยุดพูด ก่อนที่เขาจะโน้มใบหน้าเขา ขบเม้มที่ริมฝีปากของเธอเบาๆ “ทำให้พวกนั้นเสียใจที่เรียกเธอว่าเลือดมนุษย์ ทำให้พวกเขาเสียใจที่แตะต้องเธอ”

“อย่า” เฮอร์ไมโอนี่สะอื้น ความรู้สึกผิดทำให้ท้องไส้เธอปั่นป่วน

“ความจริง ฉันไม่สมควรที่จะพูดอย่างนั้น” เดรโกพูดด้วยเสียงแผ่วเบา นิ้วของเค้าแตะที่คางของเธอ “เพราะเธออาจจะรู้สึก” เขายิ้ม “ด้วยสามัญสำนึกของเธอ” รอยยิ้มของเขาจางหายไป “ว่าเธอนั้นก็มีส่วนในเรื่องเหล่านี้ด้วย”

คำพูดตอกย้ำของเดรโก ทำให้เธอต้องอ้าปากค้างเพื่อที่จะหายใจ เธอสะอึกสะอื้นระหว่างที่จ้องมองเขากลับ  

ใบหน้าของเดรโกไร้ซึ่งความรู้สึกแต่ดวงตาของเขามันไม่ได้ว่างเปล่าเหมือนใบหน้านั้น มันมีความรู้สึกบางอย่างอยู่ในดวงตาคู่นั้น มือของเดรโกละจากแก้มของเธอและเอื้อมไปที่ผมของเธอ มือของเขาลูบไล้ผ่านที่เสียบผมและดึงมันออกมา น่าประหลาดที่มันกลับหลุดออกมาได้อย่างง่ายดาย ผมที่เป็นลอนของเธอหล่นลงมาปะไหล่เธอดูสวยงาม

เฮอร์ไมโอนี่มองดูเดรโกอย่างเลื่อนลอย ในขณะที่เธอยังคงมีอาการสะอึกสะอื้นอยู่

เดรโกยังคงใช้นิ้วมือของเขาลูบไล้ผ่านกระดุมชุดของเธออย่างแผ่วเบา ในขณะที่เขายิ้มที่มุมปากเล็กน้อย

“ฉันมีความจริงจะบอก อันที่จริง ฉันโกหกเธอที่ฉันบอกว่าฉันร่ายมนตร์เอาไว้เพื่อไม่ให้มันหลุดออกมาได้ง่ายๆ” เดรโกพูดอย่างนุ่มนวลระหว่างที่เขาปลดกระดุมชุดของเธอ “ฉันแค่ร่ายมนตร์เพื่อให้ฉันคนเดียวเท่านั้นที่จะปลดมันออกได้"

ก่อนที่เฮอร์ไมโอนี่จะร้องหรือพูดอะไรออกไป ริมฝีปากของเธอถูกปกปิดด้วยริมฝีปากของเขาจนแนบสนิท เดรโกสอดใส่ลิ้นเข้ามาในปากของเธอ เธอกลัวเกินกว่าที่จะหยุดเขาไว้ได้ เขาใช้นิ้วมือปลดกระดุมทุกเม็ดออกจากชุดของเธอ ซึ่งมันทำให้เธอรู้สึกวิงเวียนศรีษะ ก่อนที่เธอจะรู้ตัวชุดของเธอได้ถูกเปิดออกจนหมดแล้ว มือของเขาลูบไล้ผ่านไปทั่วร่างกายเธอ

เฮอร์ไมโอนี่อ้าปากหายใจแม้ว่าริมฝีปากของมัลฟอยจะยังคงประกบริมฝีปากเธออยู่ก็ตาม เมื่อเขาอุ้มเธอขึ้น ชุดของเธอเลื่อนหล่นลงที่พื้น แต่เฮอร์ไมโอนี่ไม่สนใจ แขนของเธอโอบอยู่ที่คอของเขาระหว่างที่เขาอุ้มเธอไปไว้ที่เตียงนอน เขาวางเธอลงอย่างอ่อนโยน ร่างของเขาสัมผัสกับร่างของเธอ เขาก้มหัวลงแนบเรียวปากกับลำคอของเธอ แล้วค้นพบความสุขในความอบอุ่นหอมหวานนั้น เฮอร์ไมโอนี่แหงนไปด้านหลังเพื่อเปิดทางให้เขาใช้ลิ้นชอนไชไปที่ซอกคอของเธอได้สะดวก เฮอร์ไมโอนี่ครางออกมาเบาๆ จิตใจของเธอไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เธอรู้สึกเหมือนกับถูกสุมไฟอยู่ เธอยกตัวขึ้นแนบชิดกับร่างของเขา นิ้วมือของเธอลูบคลำลำคอและไหล่ของเขาเธอสอดมือเข้าไปใต้เสื้อของเขา ผิวเย็นๆของเธออิงไออุ่นจากเขา เดรโกดึงเธอเข้ามาแนบสนิทเท่าที่จะทำได้ เขาอยากได้และต้องการมากกว่านั้น แม้เขาพยายามที่จะคิดเรื่องอื่นๆในหัวเพื่อปัดเธออกจากความคิด แต่มันก็ไม่ได้ผล เขาไม่อาจหยุดคิดเกี่ยวกับเฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์คนนี้ได้เลย

เสื้อบางๆช่วยปกปิดความร้อนจากตัวของเฮอร์ไมโอนี่ที่มันเพิ่มขึ้นระหว่างที่ริมฝีปากของเขาซุกไซ้ที่ซอกคอเธอ ลิ้นของเขาเลื่อนผ่านไหล่มลของเธอ ในขณะที่เธอเคลิบเคลิ้มปล่อยใจให้กับชายหนุ่ม มีบางสิ่งบางอย่าง ผ่านแว่บเข้ามาในหัวของเธอ ความมืด ห้องที่เย็นเหยียบ และสัมผัสที่ร้อนรุ่ม ให้ตายสิ....ผู้ชายคนแรกที่เธอจูบด้วย ได้โปรด...และภาพสุดท้ายที่เธอเห็น .... เธอเห็นภาพของผู้ชายผมสีแดงเพลิง  โรนัลด์ รอน บิลิอัส วิสลี่ย์

เฮอร์ไมโอนี่ลืมตาขึ้นจิตใจเธอกลับมาอยู่กับเนื้อกับตัวอีกครั้ง เธอผละออกจากการจุมพิต ใบหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นขาวเผือด น้ำตาของเธอเริ่มไหลไม่หยุด ในขณะที่ตัวเธอสั่นด้วยความกลัว เดรโกทำในสิ่งที่ผู้ชายคนไหนก็ต้องทำภายใต้สถานการณ์เดียวกัน เขาจูบเธออีกครั้งเพื่อต้องการให้เธอลืมความหวาดกลัว เขาเกาะกุมเรียวปากกับลิ้นเธอและไม่ยอมปล่อยปละ มือของเดรโกในตอนนี้เริ่มป้วนเปี้ยนอยู่ที่กางเกงชั้นในของเธอ

“ไม่!” เฮอร์ไมโอนี่ร้องออกมา และเธอรู้สึกได้ว่าเขาคำรามออกมาเล็กน้อยอย่างหัวเสีย เธอรู้สึกได้ว่าเล็บของเขาแผลอจิกเข้าที่เนื้อของเธอจนทำให้เธอสะดุ้ง

เธอผลักหัวไหล่เขา ในตอนนี้เดรโกค่อยๆนั่งลงอย่างช้าๆและ มองดูเธอ ที่กำลังหายใจอย่างยากลำบาก เรียวปากเขาเม้มเป็นเส้นเครียดและดวงตาแววาวด้วยแรงปรารถณา

เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกได้ถึงความหนาวเหน็บเมื่อเขาไม่ได้อยู่บนตัวเธอ เธอหายใจอย่างหืดหอบและขยับตัวออกห่างจากเขา  แต่เขาไม่ปล่อยให้เธอถอยออกห่างเกินไป เขาดึงเธอกลับมาและบีบคลำผิวเนื้อนวลผ่อง ดวงตาเธอเบิกกว้างเพราะความตกใจ ในขณะที่เขาฉีกยิ้มให้เธอ และโน้มตัวลงเพื่อจูบเธอ

“อย่า”เฮอร์ไมโอนี่ร้องห้ามและพยายามผลักไสเขา แต่เดรโกยังคงไม่ละตวามพยายามที่จะจูบเธอ

“เพี๊ยะ...”

เธอได้ยินเสียงก่อนที่เธอจะรู้สึกตัวว่าได้ทำอะไรลงไป เธอรู้สึกเจ็บที่ฝ่ามือก่อนที่เธอจะนึกขึ้นได้ว่าได้ใช้มันเพื่อหยุดอารมณ์ปรารถนาเขาไว้ หน้าของเดรโกเคลื่อนไปด้านข้างอย่างแรงเพราะแรงต่อต้านของเธอ จนทรงผมของเขากระจัดกระกายไม่เป็นทรง

เฮอร์ไมโอนี่กลั้นหายใจไว้เมื่อเขาค่อยๆหันหน้ามาทางเธอ ดวงตาของเขาช่างเยือกเย็น เขาสะบัดผมเพื่อให้พ้นจากตาของเขาระหว่างที่เฮอร์ไมโอนี่พยายามจะถอยหลังเพื่อให้ห่างจากเขาก่อนที่เขาจะจับเธอไว้ได้ เธอร้องกรี๊ดออกมาเมื่อเขาโถมตัวขึ้นมาอยู่บนตัวเธอ เขาจับแขนทั้งสองข้างของเธอและตรึงไว้เหนือหัวของเธอ

“เธอกล้าสั่งให้ฉันหยุดงั้นเหรอ?” เขาถาม พร้อมกับโน้มศรีษะลง ริมฝีปากของเขาสัมผัสกับรัมฝีปากของเธอระหว่างที่เขาพูดขึ้น “ทำไมเธอต้องคิดถึงแต่ไอ้หัวแดงนั่นด้วย มันไม่มีตัวตนอีกต่อไปแล้ว ลืมมันซะ”

เธอมองที่เขาและกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก “ไม่มีวันซะหรอก” เธอตะโกนออกมา ซึ่งมันทำให้เขาฉีกยิ้มให้เธอ

“ดีมาก เธอกลับมาเป็นเกรนเจอร์คนเดิมแล้ว” เขากระซิบ พร้อมกับใช้ลิ้นของเขาลูบไล้ที่ริมฝีปากล่างของเธอ ก่อนที่จะยกตัวขึ้นและออกไปจากห้อง อย่างเงียบๆ

///////////////////////////////////////////

เดรโกใช้ความเย็นของน้ำช่วยให้หัวและตัวของเขาปลอดโปล่งขึ้น พระเจ้าเฮอร์ไมโอนี่ทำให้เขาปั่นป่วนได้ตลอดเวลา สัมผัสของเธอแทบทำให้เขาลืมตัว มีแต่การควบคุมตัวเองซึ่งค่อยๆหลุดลอยหายไปเท่านั้นที่คอยสกัดกั้นเขาไม่ให้กระทำสิ่งที่เขาใฝ่ฝันอยากทำกับเธอเป็นเวลานานปี

อะไรก็ตามที่เกิดขึ้นระหว่างพวกเขามันใช้เวลาร่วมสามปี เพื่อบ่มจนสุกงอม ตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้ เขาไม่เคยลืมเธอ แต่กลับยิ่งเพิ่มพูนความต้องการของเขาขึ้นมาเรื่อยๆ

เขาช่างโง่เหลือเกินที่ทำสิ่งเลวร้ายเหล่านั้นลงไปในอดีต และมันทำให้เธอลืมอดีตของพวกเขาไปจนหมดสิ้น

เขาสมควรได้รับมัน  ถ้าในใจของเธอจะคิดถึงแต่เจ้าหัวแดงและลืมเลือนเขามันก็สมควรแล้ว แต่เขาจะไม่ยอมปล่อยให้เรื่องนี้เกิดขึ้นได้นานหรอก เขาจะไม่ยอมปล่อยให้ผู้หญิงของเขามัวแต่คิดถึงคนอื่นมากกว่าตัวเขาได้นานแน่

แต่.........เขาจะทำวิธีไหนล่ะที่จะให้เฮอร์ไมโอนี่หันกลับมาหาเขาได้อีกครั้ง

//////////////////////////////////////////////////////

เรื่องราวในอดีต

ห้องน้ำพรีเฟ็ค ฮ๊อกวอต

วินาทีที่เดรโกเปิดประตูเข้าไปยังห้องน้ำพรีเฟ็ค เขารู้ว่ามีสิ่งที่เขาต้องการรอคอยเขาอยู่ที่นั่น ดวงตาของเขาจ้องมองไปยังสระว่ายน้ำขนาดใหญ่ ซึ่งมีร่างของหญิงสาวพิงขอบสระ ดวงตาของเธอปิดสนิทไม่ได้รับรู้การมาเยือนถึงของเขาแต่อย่างใด

เดรโกยิ้มเยาะที่ริมฝีปากของเขาเล็กน้อย นี่ไม่ใช่สิ่งที่เขาคาดหวังไว้ เขาเพียงแค่อยากจะหาโอกาสเหมาะๆ เพื่อคุยกับเธอตามลำพังอีกสักครั้ง และเธอตอนนี้อยู่ตรงหน้าของเขาแล้ว ผิดคาดไปสักนิดตรงที่เธอเกือบเปลือยกายอยู่ในสระน้ำเพียงลำพัง

เดรโกค่อยๆปิดประตูและลงคาถาป้องกันเสียง เขารู้สึกประหลาดใจอยู่บ้างที่เฮอร์ไมโอนี่ไม่ใช้คาถาปิดผนึกห้องกันผู้บุกรุก เธอกำลังรอใครอยู่หรือเปล่า? เขาคิด  หรือเธอรู้ว่าเขาจะมา ไม่หรอก! เธอคงไม่คิดอย่างงั้น เธอคงไม่รู้ว่าเขาบังคับแพนซี่ใช้ห้องน้ำทั้งๆที่ไม่ถูกอนุญาติให้ใช้มัน

เดรโกเดินตรงไปยังขอบสระช้าๆ เขาสังเกตเห็นว่าเสื้อผ้าของเฮอร์ไมโอนี่ วางอยู่ข้างๆขอบสระอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย เดรโกอมยิ้มเล็กน้อยก่อนจะเสกคาถาย้ายเสื้อผ้าของเธอไปไว้ที่ม้านั่งของอีกด้านหนึ่ง

และช่วงเวลานั้นเองที่เฮอร์ไมโอนี่ลืมตาขึ้น เธอแทบจะกรีดเสียงร้องออกมาตามที่เขาคาด เมื่อเห็นว่าใครยืนอยู่บนขอบสระในห้องน้ำเดียวกันกับเธอ

TBC.......................

อาทิตย์หน้าคงเป็นเรื่อง Hermione malfoy นะค่ะ ส่วนเรื่อง I never regretted that she lovers (เดร/เฮอร์) คงลงต่อจากเรื่องนี้ในอาทิตย์ถัดไปค่ะ เพราะกำลังแต่งอยู่