คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Chapter 11 คำที่ไม่เคยพูดมาก่อน
บทที่10
คำที่ไม่เคยพูดมาก่อน
เมฆหมอกที่เป็นลางร้ายมืดมิด ซึ่งลอยต่ำอยู่ในท้องฟ้าเวลานี้ ที่สุดมันก็แยกตัวออกจากกันในช่วงเย็น ฝนเริ่มตกพรำๆ และมันค่อยๆทำให้ทุกสิ่งเปียกปอน มันเป็นสภาพอากาศที่เหมาะสมที่สุดที่จะอยู่อย่างอบอุ่นในห้องนอน และดื่มช็อคโกแลตร้อนถ้วยหนึ่ง ในขณะที่อ่านหนังสือดีๆซักเล่ม และอยู่เงียบๆ
เขารู้ว่านั้น คือ สิ่งที่เฮอร์ไมโอนี่กำลังจะทำในหอกริฟฟินเดอร์อย่างแน่นอนที่สุด แม้ว่าเธอจะถูกกวนสมาธิจากการคิดถึงเขาก็ตาม เธอต้องการให้เขามาหา เธอต้องการเขาพอๆกับที่เขาต้องการเธอ มันเกือบจะครบ 4 ชั่วโมงแล้วนับตั้งแต่ที่เขาอยู่กับเธอครั้งสุดท้าย ร่างกายของเขากำลังเจ็บปวดจากการอยู่ห่างจากเธอ ความเจ็บปวดซึ่งครอบคลุมไปทั่วร่างกายของเขาเมื่อเขาอยู่ห่างจากเธอ
เซดริกยังคงอยู่บนจุดสูงสุดของสนามควิดดิช และอยู่กลางสนามซึ่งทำให้เขาเปียกโชก เขาหวังว่าความหนาวเย็นของสายฝนจะทำให้ร่างกายเขาสงบลง เขาต้องตั้งสมาธิ และต้องการผลักดันเฮอร์ไมโอนี่ไปจากความคิดของเขาชั่วขณะ เธออยู่ในความคิดของเขาเสมอเหมือนที่เขาอยู่ในความคิดของเธอเสมอ ไม่มีช่วงเวลาใดสำหรับพวกเขาที่ไม่มีกันและกัน และนั่นคือทุกสิ่งที่เซดริกต้องการ มันก็แค่ความคิดชั่วขณะหนึ่งโดยปราศจากเธอ ที่จะรับรู้มัน
เขารักเธอ พระเจ้า เขารักเธอมากกว่าอะไร เขาไม่เคยคิดว่าจะรู้สึกเช่นนี้ได้ การรักใครอีกคนหนึ่งมากเท่านี้ สำหรับอายุของเขามันแทบจะเป็นไปไม่ได้ อย่างไรก็ตามเขาจะไม่รักเฮอร์ไมโอนี่ได้อย่างไรล่ะ เธอช่างสวยงาม เซ็กซี่ ตลก และฉลาดเหลือเกิน ในบางครั้งมันทำให้เขากลัว เธออาจเป็นทุกสิ่งที่เขาต้องการได้ แต่เขาอาจจะเป็นเด็ก พวกเขาทั้งคู่อาจจะยังเด็กมันเป็นสิ่งที่เขารู้
ชายคนอื่นไม่อาจจะแข่งขันในสิ่งที่เขามีให้กับเฮอร์ไมโอนี่ และไม่อาจรักเธอได้เท่าเขา เซดริกเริ่มรู้จักความเป็นเธอตั้งแต่ที่ทุกอย่างเริ่มต้นขึ้น และเขารู้ว่าไม่มีใครรู้จักตัวตนของเขาได้มากเช่นเดียวกับเฮอร์ไมโอนี่ พวกเขาใช้ชีวิตร่วมกันมาหลายชาติแล้ว พวกเขาเชื่อมโยงกัน และไม่มีสิ่งใดที่จะแยกพวกเขาออกจากกันได้
ไม่มีสิ่งนั้น หรืออะไรใช่ไหม เซดริกขมวดคิ้ว
ไม่มีใครรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเขา การถูกผูกจิตวิญญาณยังคงเป็นอะไรที่ไม่เป็นที่รู้จักกันในโลกเวทมนตร์ และแม้กระทั่งดัมเบิลเดอร์ยังคงต้องศึกษาเรื่องนี้ในห้องทำงานหลายชั่วโมงอย่างไม่มีที่สิ้นสุด เขายังคงมีคำถามมากมายในใจ ทั้งเสียงร้องไห้ของเด็กทารกในคืนนั้นที่ห้องพยาบาล มันเป็นเพียงแค่ความลึกลับในสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นกับพวกเขา ทั้งคู่พยายามค้นหาคำตอบผ่านความทรงจำครั้งก่อน และมีอยู่ไม่กี่ครั้งในอดีตที่เฮอร์ไมโอนี่ตั้งท้องแต่เธอแท้ง หรือไม่เด็กก็ตายระหว่างเกิด พวกเขาไม่เคยมีลูกที่มีสุขภาพดีเมื่อใช้ชีวิตร่วมกันในอดีต เซดริกไม่รู้ว่าทำไม และเขาไม่รู้ว่าทำไมพวกเขาถึงได้ยินเสียงเด็กร้อง
แต่เฮอร์ไมโอนี่ทดสอบการตั้งครรภ์ด้วยตัวเธอเอง คาถาสั้นๆเปล่งออกมาในขณะที่ถือไม้กายสิทธิ์ไปที่ท้องน้อยของเธอ ถ้าผลทดสอบเป็นบวก แสงสีเขียวจะพุ่งออกมา ถ้าเป็นลบแสงสีแดงจะปรากฏแทน ทั้งเฮอร์ไมโอนี่ และ เซดริกโล่งใจเมื่อพวกเขาเห็นสีแดง ทั้งคู่ไม่มีใครต้องการเด็ก อย่างน้อยไม่ใช่ในเวลานั้น พวกเขายังคงเด็ก และพวกเขายังคงมีหลายสิ่งหลายอย่างที่ต้องคิด เฮอร์ไมโอนี่ยังเชื่อมั่นว่าบางสิ่งกำลังจะเกิดขึ้นกับเขา ถ้าเขาเข้าร่วมภารกิจที่สาม และเขายังคงเชื่อมั่นว่าเธอจะต้องจมน้ำตายไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง สำหรับเรื่องเด็กทารกนั้นยังห่างไกลจากความคิดอยู่มาก และพวกเขายังคงไม่อาจอธิบายเสียงร้องไห้ของเด็กได้ พวกเขายังคงไม่อาจจะอธิบายหลายสิ่งหลายอย่าง
เซดริกจะมีภารกิจที่สามภายในหนึ่งสัปดาห์ และเขาควรเตรียมความพร้อมให้กับตัวเอง ถึงอย่างนั้น เขาไม่อาจเพ่งสมาธิได้ เขาไม่อาจมีสมาธิในทุกสิ่ง และในชั่วขณะหนึ่ง เขาพบว่าตัวเองกำลังตำหนิเฮอร์ไมโอนี่ และผลักไสเธอออกไป เขาอยากให้เธอปล่อยให้เขาอยู่ตามลำพังเป็นเวลา 2-3 นาที ทั้งคู่ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร เพราะมันคอยแต่จะบดบังความคิดของอีกฝ่าย โดยส่วนใหญ่แล้วมันทำให้พวกเขาเหน็ดเหนื่อย เวลาปกติมันยากพอแล้วที่จะเป็นวัยรุ่นที่มีความคิดเป็นของตัวเอง พวกเขาใช้ความคิดเพียงลำพัง แต่ในเวลานี้กลับต้องเพิ่มความคิดของเด็กสาวไว้ในสมองของเขามากขึ้นอีก อย่างไรก็ตามในตอนนี้เขาเข้าใจแล้วว่าทำไมพวกเขาทั้งคู่จบลงด้วยการฆ่าตัวตาย
การผูกจิตวิญญาณอยู่เหนือความสามารถทางเวทมนตร์ ที่ทุกๆคนในโลกเวทมนตร์อาจเคยประสบ มันไม่อาจอธิบายและมันไม่อาจถูกหยุดยั้ง มันกำลังท่วมท้น และน่ากลัว มันเป็นพลังที่อยู่เหนือการควบคุมของบุคคล ความคิดและร่างกายของพวกเขาไม่ใช่ของพวกเขาอีกต่อไปแล้ว ในตอนนี้พวกเขาอยู่ภายใต้พลังของคาถา และมันเกือบจะดูเหมือนว่าพวกเขาไม่ต้องพูดอะไรเลย พวกเขาก็สามารถเข้าใจว่าอีกฝ่ายหนึ่งได้
“คุณกำลังทุกข์ใจใช่ไหม”
เซดริกปิดตาลงชั่วครู่ในขณะที่คำถามของเฮอร์ไมโอนี่ เกิดขึ้นในความคิดของเขา เธอเจ็บปวด และเศร้า อารมณ์ของเธอทำให้เขาเจ็บปวดในหน้าอก
“ผมรักคุณ คุณก็รู้” เขาบอกเธอ เงยหน้าไปยังท้องฟ้ามืดมัว ดวงตาของเขายังคงปิด ฝนกำลังตกลงมาหนักขึ้นแล้วในตอนนี้ และมันทำให้เขาเปียกชุ่มมากกว่าเดิม
“คุณ
เขาไม่ตอบ เขาไม่ต้องตอบ เธอรู้คำตอบของเขาดีอยู่แล้ว ระลอกแห่งความเศร้าซึ่งปกคลุมเฮอร์ไมโอนี่ถาโถมเขาอีกครั้ง มันมีพลังมากกว่ากำปั้น มันรู้สึกคล้ายถูกลูกบลัดเจอร์กระหน่ำเข้าใส่ท้องของเขา และแรงของมัน ทำให้เขาล้มลงคุกเข่า อ้าปากค้างในอากาศ
การระดมยิงของความคิดช่างไม่เห็นใจเขาเลย และเขารู้สึกราวกับว่าหัวของเขากำลังจะระเบิดเป็นเสี่ยงๆ พื้นดินเลอะโคลนจากน้ำฝน และเขาพยายามกำหญ้าเต็มกำมือ เขาต้องการยึดบางสิ่งไว้จากความอัดอั้นที่ก่อตัวในใจเขา แต่เขาไม่อาจยึดอะไรได้เลยเขาไม่อาจหายใจ ไม่อาจลุกขึ้นยืน และ เขาไม่อาจหลบเลี่ยงจากสิ่งที่เขาเห็นหรือรู้สึกได้
เขาเห็นว่าชีวิตเป็นเช่นไรก่อนที่จะเจอเฮอร์ไมโอนี่ เขาเห็นว่าในแต่ละวันของเขามันว่างเปล่า และ ไร้ความหมายเพียงไร เขาเห็นเพื่อนๆของเขาแต่ไม่มีใครที่รู้จักตัวตนเขาจริงๆ เขาเห็นว่าเธออยู่กับเขาเพียงเพราะภาพลักษณ์ และความนิยมเมื่อพวกเขาอยู่ด้วยกัน เขาเห็นชีวิตของเขาที่ไม่มีสิ่งใดเติมเต็มได้ ยกเว้นควิดดิช และการเรียน เขาหมกมุ่นอยู่กับการทำให้ทุกสิ่งประสบความสำเร็จในสิ่งที่เขาทำ โดยที่ความล้มเหลวไม่เคยเป็นตัวเลือก เขาเป็นคนหนุ่มที่ฉลาดและน่าภูมิใจ แต่ไม่มีอะไรในชีวิตที่ทำให้มันพิเศษ
และเขาเห็นชีวิตของเขากับเฮอร์ไมโอนี่ ชีวิตหลายครั้งหลายคราที่ร่วมใช้ด้วยกัน และในทุกๆครั้ง เขามีความสุดอย่างที่สุด เขายังคงยิ้มหรือหัวเราะอยู่เสมอเมื่อเขาอยู่กับเธอ สายตาที่เธอมองเขา เขารู้สึกว่า เขาเป็นคนพิเศษ เช่นเดียวกับที่เขาเป็นใครสักคนที่มีค่าต่อเธอ เซดริกเห็นเวลาที่พวกเขาจูบกัน กอดกัน และร่วมรักกัน เขาเห็นงานแต่งงาน และวันคืนที่ใช้ด้วยกัน เขารู้สึกว่ามันว่างเปล่าเพียงไร ในแต่ละครั้งที่เธอตาย และเขาถูกทิ้งให้อยู่ตามลำพังจนกระทั่งเขาตายตามเธอไป
เขาไม่รู้ว่าเขาจะมีชีวิตอยู่ได้อย่างไรโดยปราศจากเธอ เขาไม่รู้ว่าเขาเคยไม่มีเธอได้อย่างไร
จากความเจ็บปวดของเขาเอง เขารู้สึกถึงความเจ็บปวดของเฮอร์ไมโอนี่เช่นกัน และรู้ว่าเธอกำลังรู้สึกเช่นเดียวกับที่เขาเป็น เขาพยายามเรียกร้องเธอ พยายามบอกเธอว่าเขาเสียใจ เขาไม่ได้ทุกข์ใจ ไม่ใช่กับเธอ ไม่เคยเป็นทุกข์เพราะเธอ เขาแค่พยายามและมีภารกิจที่สามที่ต้องคิด แต่เขาไม่อาจบอกสิ่งเหล่านี้กับเธอได้
ในความคิดของเขา เซดริกได้แต่กรีดร้อง ในขณะที่ความเจ็บปวดกระแทกผ่านสมองของเขา และ เขาล้มลงสู่โคลน มือของเขาทั้งสองข้างกุมหัว เสียงร้องจากความเจ็บปวดของเขาดังกึกก้องผ่านอากาศ และแทบจะถูกจมหายไปเพราะสายฝน และเสียงฟ้าร้องจากที่ไกลๆ ความเจ็บปวดเริ่มมากเกินกว่าที่เขาจะรับได้ ตาของเขาเหลือกขึ้นด้านบนก่อนที่เขาจะหมดสติไป
“เซดริก!” เฮอร์ไมโอนี่หายใจหอบ เขย่าเขาเบาๆ ในตอนนี้ฝนกำลังไหลรินลงมา และเธอส่ายหัวเล็กน้อยเพื่อเอาหยดน้ำออกจากตา
“เซดริก ตื่นซิ ได้โปรด!”
หัวของเธอยังคงเต้นอย่างหนัก และเธอไม่รู้ว่าเธอจะลงจากหอกริฟฟินเดอร์ไปยังสนามควิดดิชได้อย่างไร แต่เธอก็ทำมัน คลานข้ามสนามไปยังที่ที่เขานอนอยู่ อ่อนแอเกินว่าที่จะยืนได้อีก ร่างกายทั้งร่างของเธอปวดร้าว ราวกับมันถูกเหวี่ยงเข้ากำแพงซ้ำๆ และเธอไม่เคยประพบกับความเจ็บปวดแบบนี้มาก่อน เธอไม่รู้ว่าภาพที่เห็นเหล่านั้นมาจากที่ไหนแต่เซดริกพยายามดันคาถาออกไป ชั่วขณะที่เขาพยายามต่อสู้กับมัน ทั้งคู่ถูกทำร้ายเพราะมัน
ความแข็งแกร่งของคาถาทำให้เธอกลัวอย่างมาก ซึ่งมันแทบจะทำให้เธอร้องไห้ จากความคิดของเซดริก มันยังคงดังกึกก้องอยู่ในความคิดของเธอ เขาไม่สบายเพราะมัน เขาไม่ต้องการมัน หรือเธออีก เขาต้องการ สิ่งต่างๆ เพื่อกลับไปยังวิถีที่พวกเขาคุ้นเคย เขาต้องการย้อนกลับไปก่อนที่จะรู้จักเธอ เธอคิดว่าเขารักเธอแต่ในตอนนี้เธอเริ่มสงสัยแล้วว่ามันแค่เพราะคาถา เธอรู้ว่าถ้าไม่มีคาถา พวกเขาจะไม่ได้พูดกันและรู้จักกันด้วยซ้ำ ถ้าไม่มีคาถา เธออาจะ....เธอไม่รู้ ติดอยู่กับรอน และแม้กระทั่งบางสิ่งที่เป็นความคิดที่ทำให้เธอสั่นด้วยความสะอิดสะเอียน เขาเป็นเหมือนพี่ชายของเธอ เซดริกไม่ใช่คนรัก แลเธอรักเขาใช่ไหม?
แน่นนอนเธอรัก เธอตำหนิตัวเองสำหรับความคิดที่เธอสงสัย เธอรักเซดริกมากกว่าอะไร มากกว่าชีวิต เธอรู้ดีว่าถ้าไม่มีคาถา เธอก็อาจจะรักเขาเช่นกัน เขาคือทุกสิ่งที่เธอเคยต้องการ เขาเป็นคนหล่อใจดี และฉลาด อย่างไรก็ตามแนวทางที่เขาทำกับเธอ มันช่างอ่อนหวาน และสุภาพ เขาเป็นผู้ชายในแบบที่ผู้หญิงส่วนใหญ่เพ้อฝันที่จะร่วมชีวิตด้วย
นับตั้งแต่ภารกิจที่สอง และสิ่งต่างๆระหว่างพวกเขาเริ่มต้นขึ้นโดยแท้จริง เธอใช้เวลาหลายชั่วโมงนับไม่ถ้วนค้นหาข้อมูลเกี่ยวกับการผูกจิตวิญญาณที่ค่อนข้างมีอย่างจำกัด เธออ่านบทเดิมในหนังสือซ้ำแล้วซ้ำอีก ค้นหาเบาะแส แม้ว่าเธอจะไม่แน่ใจในสิ่งที่เธอกำลังค้นหาอีกก็ตาม พวกเขาเปลี่ยนบทบาทกันโดยชัดเจน ในทีแรกเฮอร์ไมโอนี่ปรารถนาให้มันจบความต้องการนี้ด้วยการค้นหาเวทมนตร์ที่จะทำลายมัน และเซดริกเป็นคนที่......ที่จะเปลี่ยนแปลงทุกสิ่งระหว่างพวกเขา แต่ในตอนนี้ เธอกำลังทำให้เขาทุกข์ใจ และ หัวใจของเธอราวกับกำลังแตกเป็นเสี่ยงๆด้วยความคิดนั้น
“เซดริก” เฮอร์ไมโอนี่พูด เขย่าเขาแรงขึ้นอีก
เขาร้องครวญครางอีกครั้ง มือข้างหนึ่งจับหัวของเขา ดีใจที่ความเจ็บปวดอย่างรุนแรงหายไปแล้ว และ ในตอนนี้ทุกอย่างที่เหลืออยู่ คือ อาการปวดหัวเล็กน้อย เฮอร์ไมโอนี่โน้มกลับมาบนเข่า มือของเธอเลื่อนหลุดจากใบหน้าของเขา เขาลืมตาขึ้นและจ้องขึ้นไปที่เธอ ฝนกำลังตกลงมา ผมของเธอเปียกโชก มันตกลงมาเคลียที่หน้าเธอ และเธอดูสวยงามอย่างไม่มีเงื่อนไข เขายกมืออีกข้างไปยังแก้มของเธอ แต่เธอส่ายหัว และผลักมือเขากลับลงไป เขาขมวดคิ้ว และบังคับให้ตัวเองลุกขึ้นยืน พวกเขาทั้งคู่เปียกโชก และเปรอะเปื้อนไปด้วยโคลน และแม้ว่าเขาจะยังไม่ทันได้สติ เขาก็ยังคงจ้องไปที่เธอ
“คุณไม่เป็นไรใช่ไหม” เขาถาม และ เธอผงกหัวรับ แม้ว่าเซดริกจะสังเกตเห็นทันทีว่าเธอแทบจะไม่อาจสบตาเขาได้มากไปกว่า 2-3 วินาทีในตอนนั้น เขาคิด...เธอต้องเป็นอะไรแน่ๆ
“หัวของคุณได้รับบาดเจ็บใช่ไหม คุณลงมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร คุณเดินมาอย่างไร”
“ฉันไม่รู้” เฮอร์ไมโอนี่กระซิบและเหลือบมองไปที่เขา เธอไม่สามารถหยุดตัวเอง เฮอร์ไมโอนี่เอื้อมมือออกไป และปัดเส้นผมที่แปะหน้าผากของเขาออก
“ฉันแทบจะเดินไม่ได้ แต่.....ฉันก็เดินมา ฉันรู้สึกว่าคุณเจ็บปวด และฉันต้องรู้ให้ได้ว่าคุณไม่เป็นอะไร ฉันรู้สึกถึงความเจ็บปวดของคุณ”
เขาเอื้อมมือไปสัมผัสเธอ แต่เธอปัดมือเขาออกอีกครั้งหนึ่ง และลุกขึ้นยืนในทันที ขาของเธอสั่นเล็กน้อย เซดริกจ้องขึ้นไปที่เธอ คิ้วขมวด หัวของเขายังคงหมุน แต่เขาไม่สนใจ และบังคับตัวเขาเองให้ลุกขึ้นยืนเช่นกัน เขาแทบจะล้มลงอีกครั้งในทันทีที่เขาลุกขึ้น แต่เขาเพียงแค่ล้มลงไปที่เฮอร์ไมโอนี่ ในอ้อมแขนอันบอบบางของเธอ พยุงร่างของเขาไว้ พยายามให้เขาลุกขึ้น
“คุณหมดสติไป เซดริก คุณต้องทำตัวสบายๆซักครู่” เธอแนะนำเขา แต่เขาไม่สนใจคำพูดของเธอ และจ้องลงไปที่เธอ
“คุณไม่ได้ทำให้ผมทุกข์ใจหรอก” เซดริกบอกเธอ และรู้ว่าเธอกำลังกันตัวเองให้ออกห่างจากเขา เพราะความคิดก่อนหน้านี้ของเขา
“ฉันเหนื่อยเหลือเกินเซดริก” เฮอร์ไมโอนี่กระซิบ น้ำตากำลังเอ่อล้นในดวงตาของเธอ ที่พร้อมที่จะร่วงหล่นลงแก้มของเธอในทุกๆวินาที
“ฉันแค่อยากให้.....” เธอสูดลมหายใจสั่นเครืออีกครั้ง และมือของเขากำหมัดแน่นบนสะโพกของเธอ เมื่อเขาอ่านความคิดของเธอ เขาไม่อยากให้เธอพูดซักคำและแม้แต่จะคิดถึงพวกเขา อยู่ตามลำพัง พวกมันโจมตีเขาคล้ายกระสุนที่กระจายกลางอากาศ และความเจ็บปวดนี้ถาโถมไปที่หน้าอกของเขามากเกินไป เขารู้สึกราวกับว่าเขากำลังจะล้มลงสู่พื้นดินอีกครั้ง เขาส่ายหัวอย่างรุนแรง แต่เฮอร์ไมโอนี่วางมือของเธอลงที่หน้าอกของเขา ทำให้เขามองเธอด้วยสายตาอ้อนวอน
“ฉันอยากให้มันไม่เกิดขึ้นกับพวกเรา”
“ไม่ เฮอร์ไมโอนี่” เซดริกแย้งในทันที
“อย่าพูดแบบนั้น”
“แต่มันคือความจริง เซดริก” มือของเธอปัดขึ้นไปที่หน้าผากของเขา วางไว้ตรงนั้นราวกับเธอกำลังตรวจสอบดูว่าเขามีไข้หรือไม่
“คุณกำลังคิดถึงมัน ฉันรู้คุณคิด คุณไม่อยากให้มันเกิดขึ้น คุณไม่อยาก... คุณไม่ต้องการมันอีกต่อไป คุณไม่ต้องการฉัน คุณพูดกับตัวเอง คุณทุกข์ใจที่เป็นแบบนี้” เธอหยุดชั่วขณะ คางของเธอสั่นในขณะที่เธอพยายามควบคุมน้ำตาของเธอ
“คาถากำลังทำลายเรา”
เขาส่ายหัวของเขาอีก ใช่ เขาอาจจะคิดถึงสิ่งเหล่านั้นในหนึ่งวินาที แต่ความจริงแล้ว เขารักเฮอร์ไมโอนี่ เขาต้องการเธอ มันไม่ใช่แค่เพียงคาถา เขารู้ว่าเขารักเธอจริงๆ เขาไม่รู้ว่าเขาจะทำอะไรได้ ถ้าเขาไม่มีเธอ เธอกลายเป็นส่วนหนึ่งของเขาไปแล้ว ไม่มีอนาคตสำหรับเขาโดยปราศจากเธอ
เมื่อเฮอร์ไมโอนี่หันจากไป เขาจับเอวเธอไว้ เหวี่ยงตัวเธอมาหาเขา
“ผมรักคุณ” เขาพูดอย่างเกี้ยวกราด กอดเธอไว้แน่น ทำให้เธอไม่สามารถดิ้นรนจากเขาไปได้
“นั่น เพราะคุณจำเป็น!” เธอตะโกนขึ้นในทันใด และพยายามดิ้นให้ตัวเองหลุดออกจากเขา
“คุณจำเป็นต้องรักฉัน เซดริก! เราทั้งคู่ไม่มีทางเลือก! ชีวิตก่อนหน้านี้ทุกชีวิต เราแค่เป็นไปตามสิ่งที่มันกำหนด โดยมองไม่เห็นสิ่งที่กระทำ เราปล่อยให้มันดำเนินชีวิตของเรา เราปล่อยให้คาถาควบคุมเรา และเราไม่เคยพยายามที่จะหยุดมัน เวลานี้ฉันอยากจะหยุดมัน! ฉันปฏิเสธที่จะอยู่กับคุณ หรือชายคนไหน ที่ต้องทุกข์ใจเมื่ออยู่กับฉัน!”
“ผมไม่ได้ทุกข์ใจที่อยู่กับคุณ! ผมคิดว่า... ใช่ แต่แค่ชั่วครู่! ผมเหนื่อยหน่ายเช่นกัน เฮอร์ไมโอนี่แต่นั่นไม่มีความหมายใดๆเลย!” เซดริกตะโกนกลับไป ในขณะที่เธอผลักอกเขา และโซเซจากอ้อมแขนของเขา
ฝนเริ่มตกลงมาอย่างหนัก เริ่มทำให้ทิวทัศน์เลือนราง และทำให้ไม่สามารถมองเห็นปราสาทได้ในเวลานี้ หรือ อัฒจันทร์ที่อ้อมรอบสนามควิดดิช พวกเขายากที่จะเห็นกันและกันอย่างชัดเจน และเซดริกเอื้อมมือออกไป คว้าเอวของเธอไว้
“ถึงอย่างไรผมไม่คิดแบบนั้นแล้ว!” เขาพูด นิ้วมือของเขาบีบมือของเธอ พยายามดึงเธอเข้ามาใกล้
“ผมรู้ว่าผมรักคุณ! ผมรู้ว่าผมต้องการคุณ!”
เธอไออีกครั้งและเซดริก ตกอยู่ในความเงียบโดยสิ้นเชิง นี่มันเหมือน... เหมือนในฝันของเขา เฮอร์ไมโอนี่และน้ำ ทุกอย่างไม่ชัดเจนในความฝันของเขา และเขาไม่เคยเข้าใจในสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างเต็มที่ แต่ในเวลานี้ เขารู้แล้ว น้ำที่ทำให้เธอหายใจไม่ออก เธอกำลังจะป่วย เธอยืนอยู่ท่ามกลางสายฝนที่หนาวเย็น เธอกำลังจะเป็นปอดบวม และพวกเขาจะไม่สามารถรักษาเธอได้ ปอดของเธอจะค่อยๆเต็มไปด้วยของเหลวช้าๆ และเธอจะจมน้ำในเตียงพยาบาลของเธอ มันไม่ได้เกิดขึ้นในน้ำ เช่นในทะเลสาบ ซึ่งทำให้เธอจมน้ำอย่างที่เขาคิดอยู่เสมอ เขาได้ยินเสียงเธอไอในสายฝน และเขารู้ได้ในทันที
นั่น คือ วิธีที่เฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์กำลังจะตาย
“ไมโอนี่! ผมต้องเอาคุณออกจากที่นี่!” เซดริกตะโกน เริ่มตื่นตระหนก
พระเจ้า ได้โปรดอย่าปล่อยให้มันสายเกินไป เขาคิดกับตัวเองในขณะที่เขาจับหญิงสาวที่กำลังดิ้นรนการเกาะกุมของเขา และแม้ว่าเธอจะพยายามออกห่างเขาเพียงใด แต่เซดริกก็เอาเธออยู่ เขาคว้าตัวเธอไว้ได้ทัน และเหวี่ยงเธอพาดบนไหล่ของเขาคล้ายมนุษย์ยุคหิน
เขาจะไม่ปล่อยให้เธอป่วย เขาต้องให้เธอเข้าไปในปราสาท และให้เธอได้ใส่เสื้อผ้าแห้งๆก่อนจะนำเธอไฟนั่งหน้าเตาไฟ และจะไม่ยอมปล่อยให้เธอไปไหน เฮอร์ไมโอนี่ยังคงดิ้นรน ร้องไห้ว่าวางเธอลง แต่เขาไม่สนใจเธอ เซดริกพยายามเดินขึ้นไปยังเนินเขาที่นำกลับไปสู่ปราสาท ขาของเขายังคงรู้สึกอ่อนแรงจากการหมดสติ ภาพยังคงแผดเผาความคิดของเขา และพื้นดินเต็มไปด้วยโคลน เขาเหยียบย่ำมันอย่างไม่มั่นคงนัก
เฮอร์ไมโอนี่ทุบหลังเขาอย่างอ่อนแรง ดูเหมือนว่าจะไม่มีสิ่งใดทำให้เขารู้สึกได้อีก เธอไม่อาจบอกว่าน้ำตากำลังร่วงหล่นลงมาที่แก้มของเธอ หรือบอกว่ามันเป็นแค่หยดน้ำฝนเท่านั้น เธอไม่ต้องการให้เขาอุ้ม เธอไม่ต้องการให้เขาอยู่ใกล้เธอ เธอต้องการให้เขาปล่อยเธอไว้ลำพัง เซดริกไม่รู้หรอกว่าเขาทำให้เธอเจ็บปวดกับความคิดของเขามากแค่ไหน ไม่ว่าความคิดนี้จะสั้นเพียงไร สุดท้ายแล้วเขาต้องทุกข์ใจกับเธอเหรอ เขาไม่ได้รักเธอ แต่เธอจะทำทุกอย่างเพื่อเขาและเธอรู้ดีว่าลึกๆแล้วมันมาจากในตัวเธอไม่ใช่เพราะคาถา ความจริงคือ เธอตกหลุมรักเขา
ในทางกลับกัน เขาตกหลุมรักเธอเพราะเวทมนตร์ และเธอไม่ต้องการจะยุ่งเกี่ยวกับเขาแล้ว ในทันทีหัวใจของเธอกำลังแยกออกเป็นชิ้นๆภายในอก มันเพียงแค่รวมตัวกันใหม่เพื่อที่จะได้ฉีกตัวเองออกเป็นชิ้นๆซ้ำแล้วซ้ำอีก เขากำลังทำให้เธอเจ็บปวด เขาไม่รู้สึกถึงมันเลยเหรอไง เขาไม่อาจรู้สึกในสิ่งที่เขากำลังทำกับเธอในตอนนี้หรือไง
เท้าของเขาแถลกไปกับพื้น และก่อนที่เขาจะทรงตัวได้ เขาล้มไปข้างหน้า เซดริกและเฮอร์ไมโอนี่ล้มลงสู่โคลนบนพื้นดินเสียงดัง เธอตะกายออกจากเขา เท้าของเธอลื่นและจมอยู่ในโคลน มันทำให้เธอแทบจะก้าวต่อไปไม่ไหวอีก เธอเพียงลุกขึ้นยืน เธอไม่อาจเชื่อว่าในสนามฮอกวอตส์มีโคลนมากแค่ไหน แต่นี่เป็นพายุหนัก และดูเหมือนจะเริ่มเลวร้ายลงเท่านั้น ท้องฟ้าเบื้องบนเป็นสีดำในขณะที่สนาม และพื้นดินดูเหมือนจะสั่นไหวเพราะเสียงฟ้าร้อง
เธอคาดการณ์ว่าพวกเขาสร้างฉากละครขึ้นมาตอนหนึ่ง พวกเขาทั้งคู่เปียกชุ่ม และ ครอบคลุมไปด้วยโคลนโดยที่เซดริกพยายามตะเกียกตะกายตามเธอไป ในขณะที่เธอถลากลับออกห่างจากเขา เธอเห็นรอยแผลเป็นของพวกเขาส่องแสงสีแดงจ้า มันแทบจะเจิดจ้ามาจนมองไม่เห็น เธอเข้าใจว่าแผลเป็นไม่ได้แค่ตอบสนองต่อการหลงใหลระหว่างพวกเขา แต่ยังเล่นกับอารมณ์ของพวกเขามากขึ้น เธอโกธรจัดในขณะนั้น มันไม่ได้ทำให้เฮอร์ไมโอนี่แปลกใจเลยที่เห็นแสงสีแดงมีพลังเท่าที่มันเป็นในตอนนี้
“หยุดนะ เซดริก!” เธอกรีดร้องในขณะที่เขาควบคุมเธอ และ ตรึงด้านหลังของเธอได้สำเร็จ นิ้วมือของเขาล็อคมือของเธออยู่ที่เหนือหัวของเธอ
“ผมรักคุณ! ผมรักคุณมากเหลือเกิน และมันไม่ใช่แค่คาถาบ้านั่น!” เขาตะโกนใส่เธอ
“คุณไม่ได้ทำให้ผมทุกข์ใจ เว้นแต่เวลาที่คุณทำให้ผมคลั่งแบบนี้ อย่าได้พยายามออกห่างจากผม!”
“ฉันต้องปลดปล่อยเราให้เป็นอิสระ เซดริก การอยู่แบบนี้ คือ การฆ่าเรา” เขาคิ้วขมวดด้วยความสับสน
“คุณกำลังพูดเรื่องอะไรอยู่?”
“ฉันจำเป็นต้องทำ!”
“ทำอะไร?” เขาร้องตะโกน ในขณะที่ฟ้าร้องเสียงดัง มันดังราวกับจะผ่าลงตรงหัวของพวกเขาในตอนนี้
“ฉันต้องพูดคำที่เราไม่เคยพูดเลย ในทุกชีวิตและทุกครั้งที่เราอยู่ด้วยกัน!” เฮอร์ไมโอนี่กลืนน้ำลาย ดวงตาของเธอเอ่อล้นไปด้วยน้ำตา และ เธอจ้องไปที่ใบหน้าของเขาโดยตรง และแล้วเธอตะโกนเสียงดังเท่าที่เธอจะทำได้ ด้วยอากาศทั้งหมดในปอดของเธอ ฉันเกลียดคุณ เซดริก!”
ในทันทีที่คำพูดหลุดจากปากของเธอ และมันดังก้องฝ่าเข้าไปในพายุที่อยู่รอบพวกเขา ลำแสงสีแดงเปลี่ยนตัวเองในทันใด และส่องแสงสีขาวจ้าจนมองไม่เห็น และหลังจากนั้นไม่นาน ทั้งเซดริก และ เฮอร์ไมโอนี่ก็ล้มลงกองแน่นิ่งบนพื้นดิน หัวใจของพวกเขาหยุดเต้นในทันที
ความคิดเห็น