คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ตอนที่ 9 ลมสงบเมื่อพายุกำลังจะมา2
Angels Temptation ตอนที่ 9 ลมสงบเมื่อพายุกำลังจะมา2
เฮอร์ไมโอนี่และเพื่อนๆอีกสองสามคนพยุงตัวลาเวนเดอร์ขึ้นไปยังหอนอนหญิง หลังจากคนอื่นๆออกไปกันหมดแล้วภายในห้องจึงเหลือเพียงเฮอร์ไมโอนี่และลาเวนเดอร์เท่านั้น
“ลาเวนเดอร์ นี้มันเป็นปัญหาที่ร้ายแรงนะ”เฮอร์ไมโอนี่พูดขึ้นเธอรู้ดีว่าลาเวนเดอร์เป็นคนที่เจ้าชู้และมีแฟนเป็นจำนวนมากแต่ครั้งนี้มันมากเกินไปแล้วและมันทำให้เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกเดือดดาล
“เธอยังเด็กเกินไปเกี่ยวกับเรื่องนี้นะลาเวนเดอร์”เฮอร์ไมโอนี่พูดขึ้นด้วยเสียงที่ไม่ค่อยจะพอใจนัก
“ขอร้องล่ะ อย่าเสียงดังได้ไหมอาจจะมีใครได้ยินเรื่องที่พวกเราคุยกันอยู่ก็ได้”ลาเวนเดอร์ทักท้วงก่อนที่เธอจะพูดต่อด้วยความอึดอัดใจ”ฉันเข้าใจว่าเรื่องนี้มันไม่น่าเกิดขึ้นเลย แต่เธอรู้ไหมเฮอร์ไมโอนี่ บางครั้งฉันก็ลืมตัวว่าฉันได้ทำอะไรลงไป และฉันก็ลืมที่จะใช้เวทมนต์ป้องกันเอาไว้ด้วย”
ลาเวนเดอร์ถอนหายใจและมองไปที่เฮอร์ไมโอนี่ด้วยความรู้สึกละอายใจ เฮอร์ไมโอนี่เองก็รู้สึกกระอักกระอ่วนใจเช่นเดียวกัน
“เธอนอนกับผู้ชายโดยไม่รู้ตัว? ฉันเข้าใจถุกไหมลาเวนเดอร์”เฮอร์ไมโอนี่พึมพำ เมอร์ลินนี่มันน่าอาย เธอไม่คิดว่าลาเวนเดอร์จะเป็นมากถึงเพียงนี้
“โอ้....จริงสิ ฉันลืมไปว่าเธอยังบริสุทธิ์อยู่” ลาเวนเดอร์พูดเรื่องจริง มันทำให้เฮอร์ไมโอนี่เขินอายมากยิ่งขึ้น ลาเวนเดอร์สามารถบอกได้ทันทีจากใบหน้าของหัวหน้านักเรียนหญิงคนเก่งที่เป็นสีแดงราวมะเขือเทศในตอนนี้
“มันจริงๆนะเหรอ เฮอร์ไมโอนี่”ลาเวนเดอร์หัวเราะและพูดต่อ”เธอไม่เคยจะมีแฟนจริงๆมาก่อนไม่นับรวมถึงวิกเตอร์ ครัมนะ เพราะรายนั้นน่ะไม่แม้แต่จะเรียกชื่อเธอได้ถูกต้องเลย” ลาเวนเดอร์กล่าวพร้อมด้วยรอยยิ้มเยาะซึ่งเฮอร์ไมโอนี่ไม่ชอบมันเลย
“ไม่ต้องมาพูดเรื่องของฉันในตอนนี้จะได้ไหมลาเวนเดอร์”เฮอร์ไมโอนี่ตวาดกลับและพยายามที่จะต่อสู้กับความอัปยศอดสูของเธอ เธอไม่ชอบเอาเสียเลยที่ผู้คนต่างชอบพูดกันถึงเรื่องผู้ชาย ราวกับว่าสิ่งนี้เป็นสิ่งที่สำคัญที่สุดในโลก ซึ่งไม่ใช่เรื่องการเรียนหรือการศึกษาของพวกเขาซึ่งมันก็สำคัญเหมือนกัน
“เอาล่ะ เธอรู้ว่าเป็นใครใช่ไหมเด็กผู้ชายที่เป็น?”เฮอร์ไมโอนี่พูดได้ไม่เต็มปากนัก”ผู้ชายจากบ้านฮัฟเฟิลพัฟที่เธอเจอหรือเปล่า” เฮอร์ไมโอนี่ถามอย่างระมัดระวังเธอไม่เคยเห็นแฟนของลาเวนเดอร์มาก่อนเนื่องจากเธอมักจะเปลี่ยนคู่ควงอยู่บ่อยๆ
ลาเวนเดอร์ครุ่นคิดก่อนส่ายหน้า”โอ้ว ฉันไม่คิดอย่างงั้น อาจจะเป็นผู้ชายจากเรเวคอล หรือว่า...”ลาเวนเดอร์ยกนิ้วของเธอขึ้นมานับ เฮอร์ไมโอนี่อ้าปากค้าง พระเจ้า เธอทำมันกี่ครั้งกันและเธอมั่วไปกับผู้ชายมากหน้าหลายตาอย่างงั้นได้อย่างไร
“โอ้ว รอก่อนหรือจะเป็นครั้งนั้น สลิธลีน บางทีมันอาจจะ....” มีมากกว่านั้นอีกหรือนี่ แถมยังมีบ้านของสลิธลีนที่ร้ายกาจนั่นอีก เฮอร์ไมโอนี่คิดหนัก
“ลาเวนเดอร์”เฮอร์ไมโอนี่ส่งเสียงกรีดร้อง”ฉันไม่อยากจะเชื่อเธอเลย นี่มันมีผู้ชายมากขึ้นเรื่อยๆแล้วนะ เธอจะทำให้มันชัดเจนขึ้นมาได้ยังไง”
“ฉันขอโทษ”เธอร้องไห้” ฉันแค่พยายามที่จะนึกว่าเป็นใคร”ลาเวนเดอร์หยุดร้องไห้และจ้องมองมาทางเธอ
“ แต่ตอนนี่เธอช่วยอะไรฉันหน่อยจะได้ไหมเฮอร์ไมโอนี่ ได้โปรด”ลาเวนเดอร์ขอร้องและทำตาละห้อย
เฮอร์ไมโอนี่ถอนหายใจ “ก็ได้ อะไรล่ะ”
“เธอสามารถสะกดการตั้งครรภ์ได้ไหม”เธอถามเสียงอ่อนหวาน”ฉันรู้ว่ามันอาจจะสายเกินไปแต่บางทีมันอาจจะได้ผล”เธอกระซิบอย่างเอียงอาย
เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกว่าเธอหน้าแดงขึ้นมาอีกครั้ง คาถาสะกดการตั้งครรภ์ นี่มันไม่ได้ง่ายเหมือนเสกหมอนหรือแก้วน้ำสักใบเลยให้ตายสิ เธอจะต้องค้นหาหนังสือการสะกดการตั้งครรภ์ ใครหลายคนอาจจะเคยเห็นเธออยู่ในห้องสมุดและหนังสือแทบจะทุกเล่มผ่านมือเธอมาแล้วทั้งสิ้นเธอผู้รู้มันไปทั้งหมด และถ้าเธอทำแบบนั้น เธออาจถูกจับได้และในที่สุดเธออาจจะถูกไล่ออก
“ไม่....ไม่มีทาง”เธอผุดลุกขึ้นยืน”ฉันจะไปตามมาดามพอมฟีย์”
“ไม่...”ลาเวนเดอร์กรีดเสียงร้องและกระโดดขึ้นไปอยู่บนเตียง ในขณะที่เฮอร์ไมโอนี่เสมองไปทางอื่นความเงียบปกคลุมไปทั่วภายในหอนอนนั้น
“เอาล่ะ”เฮอร์ไมโอนี่พูดขึ้น”จะเกิดอะไรขึ้นถ้ามีคนเห็นฉัน” เฮอร์ไมโอนี่เกลียดการปฎิเสธแต่มันช่วยอะไรไม่ได้
“และถ้าพวกเขาเห็นฉันล่ะ”ลาเวนเดอร์ถาม “ถ้ามันเป็นเธอ เธอสามารถบอกได้ว่ากำลังทำรายงานบางอย่างอยู่พวกเขาจะต้องเชื่อเธออยู่แล้วเพราะเธอคือเฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์ไม่ต้องพูดถึงการที่เธอเป็นหัวหน้านักเรียนหญิง แต่ถ้ามันเป็นฉันจะไม่มีใครเชื่อฉัน และถ้าฉันถูกจับได้ ฉันจะต้องถูกส่งตัวกลับบ้าน กลับไปหาแม่ของฉัน” เฮอร์ไมโอนีคิดเกี่ยวกับเรื่องที่ลาเวนเดอร์พูด เธอพูดถูกฉันเป็นนักเรียนที่ประพฤติดี และถ้าฉันบอกอาจารย์พวกเขาก็จะเชื่อฉัน บางทีฉันอาจจะทำมันได้
“ได้โปรด มีเธอเพียงคนเดียวเท่านั้นที่จะช่วยฉันได้”
+++++++++++++++++++++++++++++++++
ระฆังดังขึ้นบ่งบอกว่าถึงเวลาเข้าเรียนแล้วเธอจึงไม่สามารถทำมันได้ในช่วงเวลานี้แต่เฮอร์ไมโอนี่รับปากกับลาเวนเดอร์ ว่าภายในอาทิตย์นี้เธอจะพยายามค้นหาหนังสือเล่มนั้นให้ได้ เฮอร์ไมโอนี่ให้ลาเวนเดอร์รับปากว่าจะดูแลตัวเองให้ดีๆในตอนที่เฮอร์ไมโอนี่ค้นหาหนังสือเล่มนั้น
วันนี้มันช่างยาวนาน เดรโกประพฤติตัวอย่างดีตลอดเวลาในชั้นเรียน ซึ่งเธอพยายามที่จะทำเป็นไม่เห็นว่าเขาอยู่ในชั้นเรียน อย่างไรก็ตาม เธอไม่สามารถมั่นใจได้เต็มร้อย เพราะเธอมีความรู้สึกว่าเขาแอบมองเธออยู่สองสามครั้ง
ซึ่งเฮอร์ไมโอนี่ก็ไม่สามารถบอกได้ แต่เวลาที่เธอเงยหน้าขึ้นมา เธอจะเห็นเขาคุยกับแครปและกอยส์อย่างลับๆล่อ เพื่อที่เขาจะได้ไม่ถูกจับได้ แต่สุดท้ายเฮอร์ไมโอนี่ก็สรุปได้ว่าเธอคงจะหวาดระแวงไปเอง
เฮอร์ไมโอนี่กำลังคิดอะไรหลายๆอย่างในหัวสมองน้อยๆของเธอ เธอคิดถึงลาเวนเดอร์ บราวผู้หญิง ที่สนุกสนานไปวันๆกับเรื่องเพศจนเกิดเรื่องบานปลายขึ้น เธอคิดถึงเดรโก มัลฟอยผู้ชายที่เห็นผู้หญิงเป็นเพียงสิ่งระบายอารมณ์ทางเพศเท่านั้น
เธอคิดถึงรอนและแฮร์รี่ที่เป็นผู้ชายที่สมบูรณ์แบบ พวกเขานั้นน่ารักและอ่อนโยนและรู้วิธีที่จะปฏิบัติต่อคนรอบข้างโดยการให้เกียรติ ผู้หญิง แต่สำหรับเดรโกผู้หญิงอย่างวิล่า เลอทรอนต่างหากที่เหมาะสมกับเขา ซึ่งสิ่งที่แปลกก็คือ เธอรู้ว่าเดรโกไม่มีทางมีความสุขกับผู้หญิงอย่างนั้น โอ้ ใช่แล้ว! พวกนั้นคงพอใจในความต้องการเบื้องต้นของเขา แต่เขาคงไม่มีโอกาสที่จะได้มีความสุขอย่างเต็มที่ในชีวิตครอบครัวที่สมบูรณ์แบบหรอก
เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มกับตัวเองเมื่อเธอคิดได้ว่าเขาคงจะต้องใช้ชีวิตอยู่กับผู้หญิงมากหน้าหลายตา ซึ่งไม่เหมือนกับเฮอร์ไมโอนี่ที่จะรอผู้ชายที่ใช่จริงๆ เธอจะรอผู้ชายที่เธอจะตกหลุมรักและรักจริงๆ คนที่เธอจะใช้ชีวิตร่วมด้วยทั้งชีวิต
ก่อนหน้านั้น ก่อนที่เธอและเดรโกจะตกลงทำสัญญาสงบศึกกัน เธอสัญญากับตัวเองว่าเธอจะแก้แค้นเดรโก และทำให้เขาทุกข์ทรมานในฐานะที่เขาทำให้เธออับอาย แต่ถ้าเธอทำอย่างนั้น เธอก็คงไม่ได้ดีไปกว่าเขาใช่ไหม? เธอไม่มีทางที่จะทำเรื่องเลวร้ายเหมือนเขาได้เหตุการณ์ต่างๆที่ผ่านมามันทำให้เธอเรียนรู้จากความผิดพลาดที่เธอได้ทำลงไปและจะฉลาดให้มากขึ้นกว่าเดิม
หลังจากวันที่เคร่งเครียดได้ผ่านพ้นไปเฮอร์ไมโอนี่ยังไม่มีโอกาสที่จะย่างกรายเข้าห้องสมุดเลยทั้งวัน เช้าวันรุ่งขึ้นเฮอร์ไมโอนี่นั่งดูตารางเรียน ที่แน่นเอียดทั้งวันยกเว้นช่วงบ่ายที่เธอว่างแต่เธอรับปากแฮรืรี่และรอนที่จะไปเชียร์เขาแข่งขัน เกมส์ควิชดิช เธออาจจะใช้ช่วงเวลานั้นปลีกตัวเข้าห้องสมุดเพื่อค้นคว้าและหาหนังสือการสะกดการตั้งครรภ์ก็ได้
เธอหยิบหวีขึ้นมาแล้วหวีลงบนผมที่เป็นคลื่นของเธอ ซึ่งเธอก็ยังคงภูมิใจที่ทรงผมใหม่ของเธอนั้นยังคงอยู่ทรง เธอสวมใส่เสื้อสูทของกริฟฟินดอร์ แล้วออกจากห้องเพื่อไปชมเกมส์ควิดดิชที่แฮร์รี่และรอนลงแข่ง
ห้านาทีสุดท้ายของเกมส์ กริฟฟินดอร์นำสลิธีรินอยู่สี่คะแนน ทุกคนในทีมกริฟฟินดอร์เล่นกันอย่างเอาจริงเอาจัง โดยเฉพาะรอนเขาเล่นได้ดีมาก ซึ่งมันก็ไม่น่าประหลาดใจเพราะเขาฝึกซ้อมซะขนาดนั้น ด้วยเหตุผลที่ว่านี่เป็นปีสุดท้ายสำหรับเขา และเขาก็อยากเล่นให้ดีที่สุดเท่าที่เคยได้เล่นมา
เธอเพิ่งจะสังเกตเห็นว่ารอนนั้นน่ารักขนาดไหน ผมของเขายาวขึ้น เวลาที่เขาหัวเราะดวงตาของเขาจะเปล่งประกาย และตอนนี้เขาเริ่มที่จะดู...หล่อ ซึ่งความคิดนี้ทำให้เฮอร์ไมโอนี่ถึงกับต้องหัวเราะกับตัวเอง เมื่อเจ็ดปีที่แล้วใครจะไปคิดล่ะว่าเธอจะเรียกคนอย่างรอนว่าหล่อ? อีกทั้ง ใครจะไปคิดว่าพวกเขาจะเป็นเพื่อนกันหลังจากที่เธอคอยบงการเขาตลอดเวลา! รอยยิ้มปรากฏบนริมฝีปากเธอ ความสนใจของเธอกลับไปที่เกมส์อีกครั้ง
สลิธีรินก็เล่นดีเหมือนกัน แม้ว่าจะมีบางคนในพวกเขาที่เล่นโกงอยู่บ้าง ซึ่งมันก็เป็นเรื่องปรกติอยู่แล้ว ลูกบอลสีทองนั้นถูกแฮร์รี่และเดรโกไล่ตาม ซึ่งมันมีความเครียดบางอย่างที่เธอก็บอกไม่ถูกเกิดขึ้นระหว่างแฮร์รี่และเดรโก บางทีมันอาจจะเป็นเพราะมันเป็นเกมส์แรกของฤดูกาลนี้ ซึ่งแต่ละคนก็ต้องการพิสูจน์ให้เห็นว่าเขาเป็นตัวจริง
แม้ว่าเฮอร์ไมโอนี่เกลียดที่จะต้องยอมรับว่าเดรโกนั้นเล่นได้ดีกว่าทุกครั้งที่เธอเห็น ซึ่งมันอาจจะเป็นเพราะว่าเขาได้ซ้อมอย่างหนักในช่วงอาทิตย์ที่ผ่านมาก็ได้ เฮอร์ไมโอนี่เพิ่งสังเกตเห็นว่าเดรโกมีกล้ามเนื้อที่ช่วงหลังตอนปีที่หก ซึ่งเธอไม่อาจรู้ได้ว่ากล้ามเนื้อเขาแน่นแค่ไหนจนกระทั่งเธอได้สัมผัสมัน ยามที่เขาแนบชิดกับเธอ กล้ามเนื้อของเขาเหมือนเหล็กกล้าภายใต้ผิวอันอ่อนนุ่ม
เฮอร์ไมโอนี่พยายามที่จะสนใจในเกมส์ เธอพยายามจะเชียร์อยู่แต่กับทีมกริฟฟินดอร์ โดยพยายามที่จะไม่จ้องมองที่เดรโก เขาไม่สมควรที่จะได้รับความสนใจจากเธอ โดยเฉพาะความชื่นชมในร่างกายของเขา แม้ว่าเธอจะรู้ว่ามันดูดีและมีผลต่อผู้หญิงมากแค่ไหนก็ตาม
เฮอร์ไมโอนี่ตื่นขึ้นจากฝันกลางวันหลังจากที่เธอได้ยินเสียงกรีดร้องจากฝูงชนกับบางอย่างที่สนาม เฮอร์ไมโอนี่อ้าปากค้างเมื่อเธอเห็นหน้าของเดรโกจมลงที่พื้น ไม่ขยับเขยื้อน
หลังจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เดรโกถูกหามออกไป ด้วยร่างที่ไร้สติของเขา เกมส์นั้นถูกหยุดลงทันที นักเรียนถูกสั่งให้กลับไปยังหอพัก เฮอร์ไมโอนี่ยืนอยู่ตรงนั้นสักพักหนึ่งเพื่อรอที่จะคุยกับแฮร์รี่เกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้น ซึ่งเห็นได้ชัดว่าลูกบอลนั้นได้อยู่ในมือเขาแล้ว ซึ่งเขาพยายามจะคว้ามันไว้โดยสุดปลายไม้กวาด
เนื่องจากลมที่แรง เขาจึงถูกซัดกระเด็นลงไปยังพื้นดิน แฮร์รี่กระซิบบอกกับเธอว่าเลือดเขากระจายเต็มพื้น ซึ่งข้อมูลดังกล่าวทำให้เธอถึงกับหลับตาปี๋ พยายามจะไม่จินตนาการภาพของเดรโกที่มีเลือดกระจายเต็มพื้น
คืนนั้นเธอนอนไม่ค่อยหลับ เธอไม่สามารถหยุดนึกถึงเดรโก และอาการบาดเจ็บของเขาได้ ไม่มีข่าวเกี่ยวกับอาการของเขาเล็ดลอดออกมา เว้นแต่อาการทรงตัวของเขา เฮอร์ไมโอนี่รู้ว่าเธอไม่ควรที่จะต้องกังวลว่าเขาจะสบายดีหรือไม่หลังจากทุกอย่างที่เขาทำกับเธอ
แต่อีกด้านหนึ่งของเธอนั้นไม่สามารถที่จะหยุดสงสัยได้ เขาจะเจ็บหรือเปล่า? หรือว่าเขาสลบไปเลยจึงไม่รู้สึกอะไรทั้งนั้น? เขาได้รับการดูแลอย่างดีหรือเปล่า? ซึ่งก็แน่นอน อาจารย์คงไม่ปล่อยให้เขาได้รับอันตรายแน่ แต่เธอก็ยังคงกังวลอยู่ดี เธอโยนผ้าห่มออกแล้วลุกออกจากที่นอน เธอเดินวนไปวนมาอยู่ในห้อง ความคิดในหัวเริ่มบรรเลงเป็นจังหวะ
เดรโก มัลฟอยนั้นเป็นคนเลว ใช่ และเขาสมควรที่จะได้รับความเจ็บปวดจากสิ่งที่เขาทำ และบางทีเขาอาจจะทำอย่างนี้กับผู้หญิงหลายคนแล้วก็ได้ ทำไมเธอถึงต้องอดตาหลับขับตานอนเพราะเป็นห่วงเขาอย่างนี้ด้วย ซึ่งเธอคิดว่าเขาคงไม่เสียเวลานอนเพื่อเธอหรอก ไร้สาระ! แต่ข้อเท็จจริงนั้นยังคงอยู่ มันไม่ได้หยุดเธอจากความเป็นห่วงเขา
บางทีถ้าฉันแวะไปดูเขา เธอคิดโดยไม่สนใจความเจ็บปวดที่เท้าซึ่งเกิดจากความหนาวเหน็บของหินอ่อน เขาคงจะไม่สังเกตเห็นเพราะเขาหมดสติ เขาไม่มีทางรู้แน่ว่าฉันไปเยี่ยมเขา เธอครุ่นคิด
เสียงในหัวเธอพูดจาเสียดสีว่าเธอแค่หาข้ออ้างเพื่อจะไปพบเขา
ไม่! เฮอร์ไมโอนี่โต้เถียงด้วยความเชื่อมั่นในตัวเอง ฉันไม่ได้คิดอะไรกับเขา ฉันแค่อยากจะแน่ใจว่าหัวหน้านักเรียนชายนั้นไม่เป็นอะไร ฉันต้องเตรียมตัวให้พร้อมเพื่อรับงานที่เพิ่มขึ้นถ้าเขาเป็นอะไรหนักกว่านั้น อีกอย่าง มันเป็นหน้าที่ของหัวหน้านักเรียนหญิงที่จะทำให้แน่ใจว่าเขานั้นสบายดี ดังนั้น ฉันต้องไปดูเขา!
เฮอร์ไมโอนี่ออกไปจากห้องด้วยข้ออ้างที่เธอคิดว่าดีที่สุด เธอสวมใส่ชุดฟอร์ม เพื่อที่จะไม่มีใครคอยถามเธอว่าเธอออกมาทำอะไรในตอนกลางดึกที่ห้องโถงใหญ่นี่ อย่างไรซะ เธอก็คือหัวหน้านักเรียนหญิง เธอมีสิทธิที่จะออกมาตอนกลางคืน ซึ่งมันมาพร้อมกับรายละเอียดการทำงาน
อย่างไรก็ตาม ห้องพยาบาลนั้นไม่ไกลจากห้องพักหัวหน้านักเรียนนัก ตอนนี้ไม่มีใครอยู่แถวนั้น ดังนั้นเธอจึงไม่ต้องใช้ความพยายามมากในการที่จะแอบเข้าไปเพื่อที่จะแว่บไปดูเขาแป๊บนึง เธอเดินอย่างเงียบๆไปทางเตียงเดี่ยวที่สุดทางเดิน เฮอร์ไมโอนี่ต้องพยายามกลั้นน้ำตาเมื่อเธอเห็นเดรโกนอนอยู่ตรงนั้น ใบหน้าเขามีรอยฟกช้ำอย่างเห็นได้ชัด และตัวของเขาถูกพันไว้ด้วยผ้าพันแผลสีขาว
ขวดยาวางอยู่ข้างๆตัวเขาพร้อมกับสมุนไพรตัวอื่นๆ ลมหายใจเขานิ่งซึ่งแสดงให้เห็นว่าเขาหลับสนิท ซึ่งก็ต้องขอบคุณยานอนหลับของสเนป เธอรู้สึกผ่อนคลายเมื่อเห็นว่าเขาอาการทรงตัว เธอไม่สามารถที่จะบังคับตัวเองไม่ให้โน้มตัวลงเพื่อมองหน้าเขาได้ชัดๆ มีรอยฟกช้ำที่ใบหน้าของเขาค่อนข้างหนัก แต่ใบหน้าของเขาดูมีสีสันขึ้นบ้างแล้ว เธอภาวนาให้มาดามพอมฟี้ย์สามารถรักษาใบหน้าเขาให้ หายสนิทมากกว่านี้
เธอยกตัวขึ้นและหันหลังเพื่อจากไป แต่เธอหยุดชะงักชั่วครู่ และตัดสินใจหันหลังกลับมาเพื่อพูดบางอย่างกับเขา เธอโน้มตัวลงใกล้ๆเขาอีกครั้ง
“เข้มแข็งไว้นะเดรโก” เธอกระซิบข้างหูของเขาเบาๆ “แล้วค่อยเจอกัน”
หลังจากที่เธอเดินจากไปเดรโกลืมตาขึ้น เขารู้แล้วว่านักโทษของเขาคือผู้ที่พูดคำอ่อนหวานต่อเขา เขายังรู้อีกว่าเธอคือคนเดียวในวันนั้นที่มาเยี่ยมเขา...
เดรโกยิ้มออกมา นับเป็นครั้งแรกสำหรับเขาที่รู้สึกได้ว่ารอยยิ้มนั้นมันออกมาจากก้นบึ้งในหัวใจของเขาอย่างแท้จริง
เดรโก มัลฟอย กลายเป็นทอล์ก ออฟ เดอะ ทาวน์ของฮอกวอตต์ ผู้ที่เป็นหัวหน้านักเรียนชายและกัปตันของทีมควิดดิชแห่งสลิธีริน ซึ่งตอนนี้กำลังอยู่ในอาการโคม่า เฮอร์ไมโอนี่ได้ยินกลุ่มของเด็กผู้หญิงปีหกแห่งบ้านฮัฟเฟิลพัฟพูดคุยกันเกี่ยวกับเรื่องของเขาระหว่างทางที่เธอจะไปพบกับแฮร์รี่และรอน พวกเธอมีความเห็นเกี่ยวกับอาการบาดเจ็บของเขา แม้ว่าพวกเธอจะอยู่ไกลพอสมควรก็ตาม เฮอร์ไมโอนี่สะดุ้งเล็กน้อยเมื่อนึกถึงอาการของเขาที่เธอได้เห็นเมื่อคืนนี้ ใบหน้าของเขามีรอยเลือดและบอบช้ำอย่างหนัก
“ใช่” หนึ่งในหญิงสาวพูดขึ้นพร้อมกับสะบัดผมของเธอ “มันช่างน่าอายจริงๆ ฉันหมายถึงแม้ว่าเขาจะทำให้เรากลัวตลอดเวลา แต่เขาก็ยังคงดูสง่างาม ฉันหมายถึง เธอเห็นตอนที่เสื้อคลุมเขาหลุดออกไหม? กล้ามเนื้อ! ไม่อยากจะคิดเลยว่ามีอะไรซ่อนอยู่ภายใต้ชุดยูนิฟอร์มนั้น!”
เด็กสาวคนอื่นพากันหัวเราะคิกคักและเห็นด้วย พร้อมกับสีหน้าแสดงอาการอยากรู้อยากเห็น เฮอร์ไมโอนี่หัวเราะกับตัวเอง เหตุผลแรก ดูเหมือนว่าพวกเขาจะลืมไปว่าเดรโกนั้นอยู่ในอาการสาหัสอยู่ ระหว่างที่พวกเธอแสดงความเห็นเกี่ยวกับกล้ามเนื้อของเขา และอย่างที่สอง เดรโกคงจะโกรธแน่ถ้ารู้ว่าพวกฮัฟเฟิลพัฟรวมถึงทุกๆคนต่างพากันพูดคุยเกี่ยวกับเขาในลักษณะนี้
ส่วนหนึ่งของเฮอร์ไมโอนี่ยังคงเป็นห่วงเดรโกและอาการของเขา แต่อีกส่วนหนึ่งมันบอกให้เธอปล่อยวางและทำใจให้สบาย เพราะเธอไม่สามารถทำอะไรนอกเหนือจากนี้ได้และเขาไม่คู่ควรที่จะต้องมาเสียพลังงานให้ จากการที่เธอไปเยี่ยมเขาเมื่อคืนนี้มันพิสูจน์ให้เห็นแล้วว่าเขาจะไม่เป็นอะไร มันเพียงแต่ต้องใช้เวลาและการพักผ่อนมากๆเท่านั้นเอง แต่อย่างไรก็ตาม เธอไม่อาจหยุดที่จะเป็นห่วงไปได้ เพราะมันไม่ใช่นิสัยของเธอที่จะนิ่งเฉยกับผู้คน แม้ว่าเขาจะเป็นคนเลวตัวพ่อก็ตาม!
สองวันผ่านไปยังคงไม่มีข่าวเกี่ยวกับเดรโก เพียงแค่ว่าอาการของเขาคงที่และเขาก็เริ่มได้สติบ้างแล้ว พวกสลิธีรินเริ่มกระสับกระส่ายเมื่อพวกเขาเห็นว่ามันผิดปรกติไปจากสถานการณ์ที่พวกเขาเคยพบเจอ หลังจากที่มีข่าวว่าเดรโกอาการคงที่แล้ว พวกนั้นก็อยากที่จะไปเยี่ยมเขา ซึ่งมันคงเป็นเพราะพวกนั้นไม่อยากทำให้เดรโกไม่พอใจที่ไม่เคยมีใครไปเยี่ยมเขาเลยก่อนหน้านี้
ซึ่งก็แน่นอน วิล่าก็แสดงออกมาได้ดีเหมือนกัน เธอได้ป่าวประกาศถึงความสัมพันธ์ของเธอและเดรโกให้ทุกคนได้รับรู้ และเพียงชั่วข้ามคืนข่าวลือเรื่องเดรโกและวิล่าที่ใกล้ชิดกันมากเกินกว่าที่พวกสลิธีรินจะสามารถคาดเดาได้ก็แพร่กระจายไปทั่ว วิลล่าแสดงให้ทุกคนเห็นว่าเธอและเดรโก คบกันมาเป็นปีแล้วแต่ก็ไม่ได้บอกให้ใครรู้เพราะพวกเขาอยากให้มันเป็นเรื่องเซอร์ไพร์ส เรื่องเล่าทั้งหมดนี้ออกมาจากปากของเจ้าหญิงสลิธลีนที่เอาแต่ใจตัวเอง
มันเป็นวิธีการที่เธอควรจะได้รับความสนใจงั้นเหรอ เฮอร์ไมโอนี่พยายามที่จะไม่สนใจเรื่องเล่าเกี่ยวกับพวกเขาทั้งสองและเธอคอยบอกกับตัวเองว่าถึงแม้ว่ามันจะเป็นเรื่องจริง มันก็ไม่ใช่เรื่องของเธอเลย เธอมีเรื่องสำคัญอีกหลายเรื่องที่ต้องจัดการ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องงานของหัวหน้านักเรียนชาย ? ซึ่งตอนนี้เธอกำลังจะกลายเป็นหัวหน้าแต่เพียงคนเดียวแล้ว? และรวมถึงเรื่องของลาเวนเดอร์ด้วย
เฮอร์ไมโอนี่ต้องมานั่งฟังเรื่องร้องเรียนจากนักเรียน คอยตามแก้ปัญหา และต้องเข้ากะดึกดูและความเรียบร้อยในตอนกลางคืน เพราะเธอไม่อยากจะทำให้พวกพรีเฟ็คต้องทำมัน เธอคิดว่าพวกนั้นคงจะคิดว่าเธอหาข้ออ้างจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นและเรื่องที่ว่าเธอไม่สามารถจัดการกับงานที่เพิ่มขึ้นมาได้ เฮอร์ไมโอนี่รู้ว่างานที่เพิ่มขึ้นมามันไม่ได้เป็นปัญหาเพราะเธอชอบมันอยู่แล้ว แต่ที่เธอต้องการก็คือการได้นอนหลับพักผ่อนอย่างเต็มที่เพื่อที่เธอจะได้สามารถรับมือกับงานที่เกี่ยวกับจิตวิทยาที่ท้าทายเหล่านี้ได้
ขอให้สิทธิสตรียังคงมีอยู่ตลอดไป เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มอย่างเศร้าใจ
ในวันที่สาม ในที่สุดก็มีข่าวเกี่ยวกับอาการของเดรโกออกมา ระหว่างเวลาอาหารเช้าในวันนี้ ดัมเบิลดอร์ก็ได้ป่าวประกาศออกมา
“อย่างที่ทุกคนรู้ เมื่อสามวันที่ผ่านมา หัวหน้านักเรียนชายของเรา มิสเตอร์มัลฟอยนั้นได้ประสบอุบัติเหตุที่รุนแรง แต่หลังจากที่เราเฝ้าดูอาการของเขา ซึ่งผลก็ออกมาอย่างน่าภูมิใจ และเขาจะกลับมาทันทีที่เขารู้สึกดีขึ้น แต่ระหว่างที่เขาพักฟื้นอยู่นั้น เขาจะใช้เวลาพักฟื้นอยู่ที่ห้องพักของเขา ซึ่งฉันมั่นใจว่าพวกเธอคงปล่อยให้เขาพักผ่อนอย่างเต็มที่เพื่อที่เขาจะได้กลับมาปฏิบัติหน้าที่ได้เร็วที่สุด”
ทั้งห้องโถงเต็มไปด้วยเสียงพูดคุยเกี่ยวกับข่าวใหม่นี้ ดูเหมือนพวกเขาจะพอใจกับข่าวนี้ ระหว่างที่วิล่าแสร้งทำเป็นสบายใจเพื่อเรียกร้องความสนใจให้ตัวเธอเอง เฮอร์ไมโอนี่ย่นจมูกแล้วหันหน้าออกจากการแสดงของวิล่า
เธอทำอย่างนั้นได้อย่างไรกัน? เฮอร์ไมโอนี่โมโหกับตัวเอง เธอแสร้งทำเป็นห่วงใยเดรโกมากมาย และใช้โอกาสที่เขากำลังย่ำแย่เพื่อประโยชน์ของตัวเธอเอง? ให้ตายสิ ไม่ต้องสงสัยเลยว่าทำไมพวกเขาถึงเข้าขากันได้ดีนัก เฮอร์ไมโอนี่อยากจะเห็นว่าเดรโกจะทำตัวอย่างไรเมื่อเขารู้ ข่าวว่าวิล่าใช้เขาเป็นเครื่องมืออย่างนี้
++++++++++++++++++++++++++++++++++++=
เฮอร์ไมโอนี่วางแฟ้มและหนังสือลงบนโต๊ะอย่างระวังแล้วเดินตรงไปยังห้องน้ำ เธอค่อยๆถอดเสื้อผ้าอย่างระมัดระวัง เธอเปิดน้ำแล้วจึงเดินเข้าไปข้างในและเริ่มที่จะขัดตัวอย่างดุเด็ดเผ็ดมัน ระหว่างวิชาปรุงยา เนวิลล์พยายามปรุงยาล่องหน ซึ่งก็เหมือนเช่นเคย มันเกิดผิดพลาดแล้วระเบิดขึ้นมา โดยทิ้งไว้เพียงแต่เจลสีม่วงที่มีกลิ่นแปลกๆบนตัวเฮอร์ไมโอนี่ สเนปไม่อนุญาตให้เธอทำความสะอาดตัวเองจนกว่าจะหมดวิชา
ผลลัพธ์ก็คือ เธอต้องรอให้หมดวันเพื่อที่เธอจะได้กำจัดของเหลวที่มีกลิ่นแปลกๆออกจากตัวเธอ! เธอบ่นเนวิลล์และความสามารถของเขาซึ่งเพียงแค่ของง่ายๆเขาก็ทำมันพังได้ เฮอร์ไมโอนี่ยังคงขัดผิวต่อจนกระทั่งเธอมั่นใจแล้วว่ามันสะอาดดีแล้ว ความอดทนของเธอที่มีต่อเนวิลล์เริ่มที่จะน้อยลง
เธอเช็ดตัวให้แห้งและเลือกที่จะใส่ชุดนอนที่ทำมาจากผ้าบางเบาสองชิ้นที่ญาติของเธอให้มาตอนวันเกิดเธอ มันดูมีราคาและบางเบาจนแทบเห็นเนื้อในที่แท้จริงของเธอ ถ้าเธอออกไปนอกห้องนอนเธอคงต้องใส่เสื้อคลุมทับอีกทีอย่างแน่นอน ไม่งั้นเธอคงไม่ยอมย่างเท้าออกไปข้างนอกอย่างแน่ เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกประหลาดใจเมื่อตอนที่ได้รับของขวัญชิ้นนี้จากญาติเธอ แต่มันก็ทำให้เธอหัวเราะออกมาในที่สุด เธอส่องตัวเองในกระจก เฮอร์ไมโอนี่ยอมรับว่ามันใส่สบายและที่สำคัญมันเข้ากับรูปร่างของเธอได้ดีทีเดียว
เธอปล่อยผมที่ยาวของเธอลงมากลางหลังและยิ้มกับเรียวขาที่ได้รูปของเธอเมื่อใส่กางเกงนอนขาสั้นตัวนี้ เฮอร์ไมโอนี่สังเกตุเห็นรูปร่างและส่วนเว้าส่วนโค้งของความเป็นผู้หญิงของเธออย่างภูมิใจหน้าอกของเธอไม่ได้ตูมหรือใหญ่กว่าคนอื่นมากนักแต่มันก็พอดีกับรูปร่างของเธอและเธอเองก็พอใจไปกับมัน เธอคิ้วขมวดเมื่อพยายามหาคำตอบว่าทำไมเธอถึงสวมใส่ชุดที่แสนจะเซ็กซี่ชุดนี้ ซึ่งเธอก็คิดว่ามันคงไม่มีเวลาพิเศษที่เธอจะมีโอกาสได้สวมใส่ เพราะความรักของเธอยังไม่บังเกิด ณ เวลานี้ เฮอร์ไมโอนี่ตัดสินใจแล้วว่าเวลานี้เหมาะสมที่สุดแล้ว แล้วทำไมต้องเสียโอกาสในการที่จะได้สวมใส่ชุดนอนดีๆล่ะ?
ความสนใจของเธอถูกเบี่ยงเบนเมื่อเธอได้ยินเสียงร้องมาจากห้องข้างๆ ห้องของเดรโก ซึ่งหากเป็นสถานการณ์ปรกติเธอไม่มีทางจะไปดูเด็ดขาดว่าเกิดอะไรขึ้น แต่สถานการณ์ของเดรโกในตอนนี้ทำให้เฮอร์ไมโอนี่กังวลอยู่ไม่น้อย เธอวิ่งออกไปที่ประตูห้องของเดรโกอย่างกระวนกระวายใจ เฮอร์ไมโอนี่ร่ายมนตร์เพื่อปลดล็อกประตูแล้วเปิดมันออก เธอเตรียมพร้อมที่จะพบเจอกับเหตุการณ์ฉุกเฉินที่อาจต้องใช้ไม้วิเศษของเธอ
เฮอร์ไมโอนี่ยืนอึ้งเมื่อเห็นเดรโกนั่งอยู่บนเตียงมองดูที่เท้าอย่างละห้อยมือของเขาบีบนวดอยู่ที่นิ้วเท้า
“กะ...เกิดอะไรขึ้น?” เฮอร์ไมโอนี่ถาม ความสับสนปนอยู่ในน้ำเสียง
“อ้า นิ้วเท้าฉัน! ฉันสะดุดมันตอนที่ฉันพยายามจะปิดไฟ” เขาครางพร้อมกับมองดูที่เท้า เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกโง่เง่าในความพยายามที่จะช่วยชีวิตเขา เธอยืนอยู่ตรงนั้นพร้อมกับบิดนิ้วไปมาด้วยความลังเล
“โอเค ถ้างั้น ฉันคิดว่า...อืม ...ฉันคิดว่าฉันควร...อืม...อืม.. ปล่อยเธอไว้เพียงลำพัง”
เดรโกเลิกสนใจนิ้วเท้าที่เจ็บปวดแล้วมองขึ้นมาที่เฮอร์ไมโอนี่ เธอถึงกับผงะเมื่อสบตาของเดรโกที่พองโตเมื่อเขาเห็นเธอในชุดบางเบานี้ และยิ่งรู้สึกสับสนเมื่อเห็นความต้องการในดวงตาของเขา
เฮอร์ไมโอนี่เริ่มรู้สึกตัว พระเจ้า เธอลืมใส่เสื้อคลุม อารามรีบร้อน มันทำให้เธอลีมคิดไปว่าเธอใส่ชุดที่ไม่ค่อยเหมาะสมที่จะให้ ใครๆได้เห็นเธอในสภาพแบบนี้โดยเฉพาะผู้ชาย และเป็นผู้ชายแบบมัลฟอยเสียด้วย เฮอร์ไมโอนี่หน้าแดงด้วยความอาย และยิ่งเหลือบเห็นเดรโกจ้องมองเธอเหมือนอยากจะกลืนเธอไปทั้งตัวยิ่งแล้วใหญ่ เธอคิดว่าเธอสมควรจะไปได้แล้ว เฮอร์ไมโอนี่รีบเดินมาที่ประตูแล้วเดินออกไปเพื่อกลับไปยังห้องเธอ เกียรติของเธอตอนนี้ขาดรุ่งริ่งเหมือนผ้าขี้ริ้ว และชุดนอนที่มีอยู่น้อยนิดของเธอในตอนนี้มันกลายเป็นสิ่งที่ขุ่นเคืองยิ่งของเธอ มันทำให้เธออยากจะร้องไห้และสาปแช่งเทพเจ้าทั้งหลาย เธอมองไปยังกระจก เธอพบใบหน้าที่มีแต่ความผิดหวัง จากนั้นเธอจึงทิ้งตัวลงบนที่นอน
“มัลฟอยต้องคิดว่าฉันเป็นผู้หญิงที่ไม่ดีแน่ๆที่แต่งตัวน้อยชิ้นและบางจนเห็นใส้ในแบบนี้ เยี่ยม ช่างดีจริงๆ! รอยยิ้มบิดเบี้ยวปรากฏขึ้นบนใบหน้าเธอ “แต่ฉันคิดว่าเขาคงประหลาดใจมาก ใครจะไปคิดล่ะว่าคุณหนูแสนดีแห่งบ้านกริฟฟินดอร์จะสวมใส่เสื้อผ้าอย่างนี้ได้?
ภายในห้องของเดรโกหลังจากที่เฮอร์ไมโอนี่เดินออกไปจนเหมือนแทบจะเป็นวิ่ง มันทำให้เดรโกถึงกับถอนหายใจอย่างหนัก
“บ้าจริง เกรนเจอร์”เขาสบถออกมาอย่างหัวเสีย เกรนเจอร์กำลังเล่นกับความรู้สึกของเขาหรือยังไงกัน เธอใส่ชุดแบบนั้น มายั่วสายตาของเขาได้ยังไง เธอต้องการอะไรจากฉันกันแน่ ยายเลือดสีโคลน เธอจะรู้ไหมว่าเธอทำให้ฉันคลั่งเธอมากแค่ไหน หลังจากที่สงบศึกกันแล้ว เดรโกพยายามระงับใจของเขาเองเพื่อเลิกยุ่งกับเธอ แต่มันเป็นไปได้ยากเต็มทนเพราะสายตาของเขามักทรยศเขาเสมอ เวลาที่เธอเผลอเขาจะเฝ้ามองเธอและดูว่าเธอกำลังทำอะไรอยู่ เขาไม่ได้คิดจะแกล้งเธอเพียงแต่มันเป็นความเคยชินที่มันยากที่เขาจะเสแสร้งได้ มันเป็นความสุขของเขา แต่มันก็เป็นความทุกข์ของเขาด้วยเช่นกัน เขามักจะโมโหจนแทบคลั่งเมื่อเห็นเธอเดินไปไหนมาไหนกับไอ้งั่งสองตัว พอตเตอร์และวิสลี่ส์ เขาอยากกระชากตัวเธอออกมาห่างๆจากพวกมัน แต่เขาก็ทำอะไรไม่ได้ เขาได้แต่มองด้วยความไม่พอใจและเอาอารมณ์ทั้งหมดของเขาลงกับคนของเขาเสมอ ไม่มีใครรู้ว่าทำไมเขาถึงมักอารมณ์เสียอยู่บ่อยๆเพราะเขาไม่เคยแย้มพรายให้ใครฟัง แต่ เขารู้ว่าทำไม
สองวันผ่านไปอาการของเดรโกหายดีจนเกือบเป็นปกติ เขาเริ่มมาเรียนได้แล้ว และเฮอร์ไมโอนี่เริ่มมีเวลาเป็นของตัวเองจริงๆสักที เพราะเธอไม่จำเป็นจะต้องห่วงกังวลกับการทำหน้าที่แทนหัวหน้านักเรียนชายอีกการจับคู่ตารางสำหรับพวกพรีเฟ็คเพื่อเดินตรวจตราภายในโรงเรียนซึ่งหัวหน้านักเรียนชายจะเป็นคนวางแผนเองในวันนี้เฮอร์ไมโอนี่จึงปล่อยให้เดรโกเป็นคนจัดการเรื่องนี้เอง เพราะเธอมีอย่างอื่นที่จะต้องทำ อย่างน้อยๆสิ่งที่เธอรับปากไว้กับลาเวนเดอร์ เธอสมควรที่จะวางแผนทำมันเสียที วันนี้เธอมีเรียนอักษรรูนก่อนช่วงอาหารกลางวันและชั้นเรียนนั้นก็อยู่ชั้นเดียวกับห้องสมุดดังนั้นเธอจึงมีเวลาในช่วงนั้นเพื่อค้นคว้าและหาหนังสือการสะกดการตั้งครรภ์ ในตอนนี้เธอนึกอยากจะฆ่าลาเวนเดอร์นักเพราะเรื่องนี้ทำให้เธอรู้สึกกังวล ทำไมเธอถึงไม่ตอบปฎิเสธหล่อนไปนะ
ราวกับว่าห้องสมุดเหมือนสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ เมื่อเฮอร์ไมโอนี่มาถึงเธออยากจะถอนตัวและถอยหลังออกไปจากที่นั่นเสียเหลือเกิน แต่เธอไม่สามารถที่จะยุติเรื่องนี้ได้ในกลางคัน เฮอร์ไมโอนี่ไม่รู้ด้วยซ้ำไปว่าหนังสือสะกดการตั้งครรภ์จะมีอยู่จริงหรือไม่ เธอค้นตามชั้นหนังสือในหมวดเรื่องการตั้งครรภ์ โดยที่เธอไม่กล้าแม้แต่จะสอบถามใคร เพื่อขอความช่วยเหลือ เพราะนี้เป็นความลับของเธอและลาเวนเดอร์ เฮอร์ไมโอนี่คิดเธออาจจะป็นลมตายกันพอดีถ้าบังเอิญมีใครมาพบเธอเข้า
“เธอต้องการความช่วยเหลือหรือเปล่า” เสียงนุ่มนวลของชายหนุ่มที่ดังมาจากด้านหลังของเธอ มันทำให้เฮอร์ไมโอนี่ตกใจจนแทบกระโดดเธอหันหลังขวับไปมองแทบจะในทันที ชายหนุ่มที่เธอเห็น เป็นเด็กหนุ่มจากบ้านฮัฟเฟิลพัฟ เพราะเน็คไทสีเหลืองของเขา ซึ่งเป็นสัญลักษณ์ที่เด่นชัดของบ้านนั้น เธอไม่เคยเห็นเขามาก่อนเขาตัวสูง กว่าเธอหรืออาจจะมากกว่าแฮร์รี่ ถ้าจะให้เปรียบเทียบความสูงกับนักเรียนคนอื่นๆคงจะอยู่ในระดับเดียวกับมัลฟอย ผมของเขามีสีน้ำตาลอ่อน ดวงตาของเขาสีฟ้าสว่าง และที่สำคัญเขาดูหล่อมากในสายตาของเฮอร์ไมโอนี่
เขาเป็นใคร? เขารู้จักฉันงั้นเหรอ ?เขาถามฉันใช่ไหม ? เฮอร์ไมโอนี่คิดเหมือนๆคนที่สติใกล้แตกความกลัวพุ่งเข้าสู่หัวใจของเธอ
“เออ....เออ...”เธอตะกุกตะกัก ” ทะ ...ทำไม”
“ เธอดูออกสับสน เธอพบหนังสือของเธอไหม! ฉันช่วยอะไรได้หรือเปล่า” เขาอาสา และยิ้มให้เธออย่างอบอุ่น แต่ดูเหมือนเฮอร์ไมโอนี่จะไม่อบอุ่นไปกับเขาด้วยสักเท่าไหร่
“ไม่ เออ.. ฉัน หมายถึงขอบคุณ ฉันสบายดี “เธอพูดและหมุนตัวผละออกไปจากเขาและเดินไปยังชั้นหนังสือชั้นอื่นๆ แต่ในสมองของเธอกลับครุ่นคิดถึงเขา เขาเป็นใครกัน เฮอร์ไมโอนี่อมยิ้มและคิดว่าเขาดูน่าสนใจดี เขาดูเหมือนเป็นคนดี ดูสุภาพและอ่อนโยน เธอเริ่มสงสัยว่าเขาอยู่ปีเดียวกับเธอหรือไม่ ถึงแม้ว่าเธอจะหมกมุ่นอยู่กับตำรา แต่เธอก็มักจะชอบสังเกตผู้คนรอบๆตัวเองเสมอ เธอมั่นใจว่าเธอไม่เคยเห็นเขามาก่อน แต่บางที เป็นไปได้ที่เขาอาจจะไม่ชอบสุงสิงกับใครๆต่างบ้านและคอยเก็บตัวอยู่แต่ที่หอนอนและชั้นเรียนของเขาก็ได้ คอยก่อน ! เธอกำลังฟุ้งซ่านเฮอร์ไมโอนี่ ! จำได้ไหมว่าจุดประสงค์ที่เธออยู่ที่นี่เพื่ออะไร เพื่อลาเวนเดอร์ ไง
เฮอร์ไมโอนี่ค้นหาหนังสือในห้องสมุดเป็นเวลานานและแล้วเธอเริ่มกังวลกลัวว่าเวลาจะหมดลงจนกระทั่งเธอปัดไปโดนหนังสือเล่มหนึ่งหล่นมาอยู่บนพื้นตรงเท้าของเธอ มันเป็นหนังสือเล่มสีทอง เฮอร์ไมโอนี่พลิกหนังสือขึ้นมาดูและยิ้มเมื่อมันเป็นหนังสือที่เธอกำลังหาอยู่ “มหัศจรรย์การกำเนิดของเด็กทารก”
เฮอร์ไมโอนี่ถอนหายใจ”ฉันพบมันแล้ว” เธอพึมพำ เอาล่ะ สิ่งที่เธอจะต้องทำต่อไปคือการหาคำสะกดที่ถูกต้องเธอคิดที่จะยืมมันออกไปแต่มันอาจจะเป็นสิ่งที่น่าสงสัยเกินไปเฮอร์ไมโอนี่เดินไปยังที่นั่งที่อยู่ห่างไกลผู้คนซึ่งอาจจะเห็นเธออ่านหนังสือเล่มนี้ได้ ช่วงเวลาอาหารกลางวันใกล้จะหมดลง เธอรีบพลิกหาอ่านมันอย่างรวดเร็วในสองสามบทแรก เฮอร์ไมโอนี่พยายามฝึกการเคลื่อนไหวของไม้และการอ่านออกเสียงที่ถูกต้อง มันไม่มีอะไรยากสำหรับเฮอร์ไมโอนี่ เธอรู้สึกดีใจที่เธอได้ทำทุกอย่างสำเร็จโดยที่ไม่มีใครจับได้ เฮอร์ไมโอนี่เดินกลับไปที่ชั้นหนังสือและเพื่อวางมันกลับไปไว้ที่เดิม ก่อนที่เธอจะได้ยินเสียงหัวเราะที่เยือกเย็นของใครบางคน
“พวกแกกลับไปกันก่อน ฉันจะดูอะไรหน่อย”มันเป็นเสียงของเดรโกที่พูดคุยกับบอร์ดี้การ์ดโง่ๆของเขาเขาอยู่ใกล้ๆกับชั้นหนังสือที่เธอยืนอยู่อีกช่องหนึ่ง เฮอร์ไมโอนี่ รู้สึกได้ถึงความเย็นแทรกผ่านทุกอณูของหัวใจเธอ บ้าจริง! เธอต้องรีบแล้ว จะเกิดอะไรขึ้นถ้าเขาเห็นเธอ? เธอต้องรีบวางหนังสือกลับเข้าที่ได้แล้ว เฮอร์ไมโอนี่รีบแทรกหนังสือไว้ที่เดิมของมันอย่างรวดเร็ว ในขณะที่เธอหันกลับมาเธอชนกับใครบางคนที่ยืนอยู่ใกล้ๆเธอ พระเจ้า อย่าให้เป็นเขาเลย
“ขอโทษนะ”เธอกล่าวและเหลือบสายตาขึ้นเพื่อมองคนที่เธอชน เธอกัดริมฝีปากตัวเอง และนึกเสียใจที่เอ่ยปากขอโทษเขา แต่ เดรโกไม่ได้พูดอะไรเขาเพียงแต่ยิ้มเยาะมาที่เธอ
“กำลังยุ่งอยู่หรือไง เลือดสีโคลน”เขาถามเธอในขณะที่เธอถอยห่าง เขากำลังถามเธอเกี่ยวกับเรื่องอะไร เธอคิด “ฉัน...เออ ...ฉัน”เธอพูดไม่เต็มเสียงนัก
“เธออาจจะยุ่งอย่างแน่นอน ถ้าเธอตั้งท้องจริงๆ” เขาพูดเสียงเย็น และยื่นแขนของเขาเหนือหัวของเธอดึงหนังสือจากชั้นแสดงให้เธอดูว่าเธอได้อ่านอะไรไป เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกได้ว่าขาของเธอแทบจะไม่มีแรงยืน
“ไม่ ฉันไม่ได้” เธอตะโกนออกมาอย่างตกใจ เธอไม่อยากจะเชื่อว่าสิ่งนี้ได้เกิดขึ้น และที่เลวร้ายที่สุด คนที่รู้เรื่องนี้คือ เดรโก มัลฟอย
“นี่ไม่ใช่ฉันมันเป็นลาเวน...” เฮอร์ไมโอนี่ชะงัก โอ้ว ไม่ เธอไม่สามารถบอกเขาได้
เขาผิวปากอย่างสบายอารมณ์ ”นึกว่าใคร ที่แท้ก็ยายผู้หญิงสำส่อนประจำบ้านกริฟฟินดอร์นั่นเอง? ยายนั่นชอบกินหนุ่มๆไม่ใช่เหรอ”
เฮอร์ไมโอนี่หลบสายตาของเขา เธอไม่สามารถมองเขาได้เธออายเกินไป แต่เธอสามารถบอกได้จากหางตาของเธอได้ว่า เขามีรอยยิ้มเยาะและสายตาที่ดูเป็นอันตราย
เธอมีความลับที่ยิ่งใหญ่และตอนนี้เดรโกได้ล่วงรู้มันทั้งหมดแล้ว จะเกิดอะไรขึ้นกับเธอ ทุกคนอาจจะรับรู้ในช่วงเวลาอาหารค่ำ ลาเวนเดอร์จะต้องเกลียดเธอ เธอจะต้องถูกปลดออกจากตำแหน่งหัวหน้านักเรียนหญิง
และที่สำคัญดับเบิ้ลดอร์ต้องไล่เธอออกจากฮอกวอตส์ เธอโง่มาก เธอปิดตาของเธอลงและไม่อยากรับรู้เรื่องอะไรที่จะเกิดขึ้นข้างหน้านี้
“เธอต้องโง่ แน่ๆเกรนเจอร์”เขาพูดกระแทกและวางหนังสือกลับไปที่เดิมของมัน “แต่ความเป้นจริง ต้องขอบอกว่าเธอน่ะโง่ตัวแม่เลยล่ะ หรือว่ามันจะเป็นเฉพาะกับพวกกริฟฟินดอร์กันแน่”เขาหัวเราะและเดินจากไปทิ้งเธอให้อยู่ท่ามกลางความงุนงง และ สับสน
ไม่ได้ เธอไม่มีเวลาที่จะต้องมารู้สำนึกผิดอะไรในตอนนี้ ถ้าเขาป่าวประกาศให้ทุกๆคนที่โรงเรียนรู้เกี่ยวกับลาเวนเดอร์ล่ะ ถ้ามันเป็นข่าวดังขึ้นมา ทั้งลาเวนเดอร์และเธอต้องจบลงที่ถูกเตะออกนอกโรงเรียนแน่ๆ และทุกๆอย่างที่เกิดขึ้นมันเป็นความผิดของเธอทั้งหมด
เธอรีบวิ่งออกไปนอกห้องสมุด และหวังว่าจะเจอกับมัลฟอย เขาคงไม่ได้ไปไกลนัก เขาอยู่ที่ไหนกันนะ? โอ้ว นั่นไงผมสีบลอนส์
“คอยก่อน มัลฟอย”เธอเรียกเขาและวิ่งลงไปที่โถงทางเดินอย่างรวดเร็ว โชคดีที่เขาหยุด และหันมาจ้องมองที่เธอ กำลังรอคอยว่าเธอจะเสวนาอะไรกับเขา เธอรู้สึกหวาดกลัวมันเหมือกับเหตุการณ์ก่อนหน้านั้นที่ได้หวนคืนกลับมาอีกครั้ง
ปกติแฮร์รี่และรอนมักจะอยู่กับเธอเสมอ และมันนานมาแล้วที่เธอไม่ได้อยู่เพียงลำพังกับมัลฟอยในสถานการณ์ที่ตกเป็นเบี้ยล่างแบบนี้ ไม่ จนกระทั่งในตอนนี้
“มีอะไร”เขาตวาดถามเมื่อเห็นเธอลังเลอยู่นาน
“คือ ขอร้องล่ะ”เธออ้อนวอน”อย่าบอกใคร”เธอพูดเสียงแผ่วเบา เขาเอาแต่จ้องเธอ ไม่แม้แต่จะกระพริบตา
“ทำไม เธอมีปัญหาอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้หนักหนาหรือไงเลือดสีโคลน? มันน่าสมเพศรู้ไหม เธอมักจะไปไหนมาไหนกับเพื่อนที่รักมากของเธอทั้งสอง คอยเป็นแม่ของพวกมันคอยช่วยเหลือพวกมันตลอดเวลาแต่เวลาที่เธอมีปัญหาเธอกลับรับปัญหาเพียงแค่ลำพัง เธอรู้ไหมว่าเธอเป็นอะไรเกรนเจอร์ เธอเป็นได้เพียงแค่รองเท้าคู่หนึ่งเท่านั้น”
เธอจ้องมองไปที่เขาเขม็ง ไอ้ทุเรศ! เธออยากตะโกนด่าเขา แต่เธอกลัวว่าถ้าเธอพูดอะไรออกไป เขาอาจจะป่าวประกาศเรื่องของลาเวนเดอร์ และนั่นคือปัญหาใหญ่
“ก็ได้” เขากล่าวเสียงหนักและชายตามองมาทางเธอด้วยสายตาแปลกๆ แต่เฮอร์ไมโอนี่ไม่ได้คิดอะไรมากไปกว่าความรู้สึกถึงหัวใจของเธอที่แทบกระโจนออกมานอกเบ้าด้วยความดีใจ
“ฉันจะปิดปากเงียบ แต่นั่นมันก็ขึ้นอยู่กับเธอ”ดวงตาของเขาเปล่งประกายวูบก่อนเปลี่ยนเป็นว่างเปล่า
“หมายความว่ายังไง”เฮอร์ไมโอนี่ถามด้วยความงุนงงและสงสัย
“ฉันต้องการข้อแลกเปลี่ยน เกรนเจอร์”เขาพูดด้วยน้ำเสียงเนิบๆแต่ชัดถ้อยชัดคำ
“มันคืออะไร มัลฟอย นายต้องการอะไรจากฉัน” เธอพยายามบังคับเสียงไม่ให้สั่นมากไปกว่านี้
“ทาส...ฉันต้องการให้เธอเป็นทาสของฉัน ทาสที่ฉันสามารถใช้ทำอะไรที่ไหนก็ได้ตามที่ฉันต้องการ” เขาแสยะยิ้มที่มุมปากอย่างน่ากลัว และเลิกคิ้วขึ้นมาอย่างท้าทาย
++++++++++++++++++++++++++++++++
ความคิดเห็น