คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Chapter 10: The Dream, The Plan, The Fight
Chapter 10: The Dream, The Plan, The Fight
เดรโกรับรู้ได้แค่เพียงเสียงพึมพำของศาสตาจารย์ บินส์ เท่านั้น แม้ว่าเขาต้องการที่จะฟังบทเรียน (การถอดความการเลือกตั้งรัฐมนตรีกระทรวงเวทย์มนตร์คนแรก) เขาสงสัยว่าเขาจะแยกความแตกต่างของเสียงศาสตราจารย์กับเสียงกรนของเพื่อนร่วมชั้นของเขาได้ไหม เขามีเรื่องให้คิดมากเกินไป อย่างเช่นที่เฮอร์ไมโอนี่ว่าเขาเมื่อคืน เหตุการณ์ต่างๆที่เกิดขึ้นเมื่อสัปดาห์ที่แล้ว จำเป็นที่เขาต้องใคร่ครวญ...
*** เมื่อ 5 วันก่อนหน้านี้***
เดรโกสูดลมหายใจลึก และนอนลงบนเตียงสี่เสาขนาดใหญ่ของเขา มันเพิ่งจะเป็นเวลา แปดนาฬิกาเท่านั้น ในตอนแรกเดรโกชอบความคิดของการเป็นผู้มองเห็นอนาคต แน่นอนความคิดนั้นเกิดขึ้นก่อนที่ความพยายามนอนหลับครั้งแรกของเขามีผลทำให้เขาติดอยู่ในความฝันหนึ่งของสเนปโดยไม่ได้ตั้งใจ
มันน่าทึ่งที่หลายๆสิ่งที่สเนปจะคิดถึงได้ มีแค่มัลกอลนากัลป์และขนนกพวงหนึ่งเท่านั้น.........มันน่าสนใจ สเนปคิดอะไรกับศาสตราจารณ์ประจำบ้านกริฟฟินดอร์นะ
ดัมเบิลดอร์หัวเราะเมื่อเดรโกบอกเขา และแนะนำว่าครั้งหน้าให้เขาจดจ่อมากกว่านี้ ตั้งแต่นั้นมาเขาก็ไม่ได้หลับเต็มตาอีกเลย
อย่างไรก็ตาม การนอนหลับเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ในตอนนี้ เขาปิดตาลง นึกถึงบทเรียนของดัมเบิลดอร์...
“สูดหายใจลึกๆ คุณมัลฟอย ดีมาก ตอนนี้หลับตาลง ทุกสิ่งมืดไปหมด ผ่อนคลายจนกว่าเธอจะเห็นแสงสีฟ้า...”
ในตอนนี้เดรโกทำตามคำแนะนำของดัมเบิลดอร์ เขายังคงมีความหวังแม้ว่าจะมีโอกาสน้อยมากที่มันจะได้ผล เขารู้สึกได้ว่าสมองของเขาหนักขึ้น จนเขาคิดว่าหัวของเขากำลังจมดิ่งลงไปในหมอนคล้ายกับก้อนหินก้อนหนึ่งที่อยู่ในน้ำ แรงดันที่ซ่อนเร้นอยู่ภายในดวงตา เพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง มันช่างน่าอึดอัด จนกระทั่งในที่สุดแสงสีฟ้าเปล่งแสงให้เห็นระหว่างความมืดมิดที่อยู่รอบๆตัวเขา มันเริ่มนำพาเขาไปอย่างรวดเร็วเหมือนกับรถไฟ และแรงขับดันของมันเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ
‘ในขณะนี้ เดรโก มันสำคัญมาก แสงไฟจะนำเธอไปยังความฝันของคนอื่นๆ เธอจะยังไม่พร้อมในทันที แต่เพียงชั่วครู่แรงดันจะนำเธอไปข้างหน้าและนำเธอไปสู่คำทำนาย เพ่งความสนใจไปยังความมืดรอบตัวเธอ ถ้าเธออยากจะนอน นึกภาพความว่างเปล่าซิ เดรโก ฝังความคิดของตัวเองลงในความว่างเปล่า และเธอจะหลับได้เอง...’
การรวมกันระหว่างแสงทีเจิดจ้าจนแทบจะทำให้มองไม่เห็น กับแรงดันที่ทำให้เขาเจ็บปวดอย่างรวดเร็ว แล้วเขาจะหลับได้อย่างไรในเมื่อยังคงเจ็บปวดมากมายขนาดนี้ เขานึกถึงคำพูดของดัมเบิลดอร์อีกครั้ง
‘มันจะเจ็บปวดถ้าเธอไม่จดจ่อ เดรโก เธอต้องเพ่งความสนใจไปที่แสงไฟ แรงดันหรือความมืด ถ้าเธอไม่ทำ สมองของเธอจะเริ่มระเบิด’
นั่นแหละคือสิ่งที่เขารู้สึกได้ไม่ผิดเพี้ยน ราวกับว่าสมองของเขากำลังถูกขังไว้อยู่ในน้ำร้อนเดือดๆ เขาพยายามยึดความว่างเปล่าที่มืดมิด แต่แรงดันมีมากเกินไป แรงดันชัดเจนมากกว่าแสง.. แรงดันนี้ช่าง...
จากนั้น ความเจ็บปวดเริ่มทุเลาลงและแสงเลือนหายไป เดรโกมองไปรอบๆ เขาดูเหมือนคนไร้ร่างกาย เขาหลับอยู่เหรอ? มันดูไม่เหมือนฝัน ไม่ว่าจะเป็นความฝันของเขาเอง หรือของใคร ความรู้สึกกลัวครอบงำเขา เขาคงจะทำมันผิดพลาดอีกครั้งแน่ๆ ถ้าเขาสามารถนอนหลับได้ เขาคงจะไม่ต้องรับรู้แบบนี้ นั่นหมายถึงว่า เขาคงจะไปยังแรงดัน คำทำนาย
โอ้ เมอร์ลิน ทันใด ทุกสิ่งรอบตัวเขาก็ปรากฏเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว
เขาเห็นตัวเองกำลังยืนอยู่กับพ่อ และโวลเดอมอร์ กลางป่าที่แสนมืดมิด ในขณะที่พวกเขาคุยกัน เดรโกในความฝันหลบออกไป วิ่งผ่านพวกเขาไปยังหลุมศพใกล้ๆ ลูเซียสและโวลเดอมอร์เริ่มหัวเราะ แต่ดูตื่นตกใจ เดรโกในความฝันที่บ้าคลั่งคุกเข่าลงตรงหน้าแท่นหินรูปนางฟ้าขนาดใหญ่ และแปลกใจที่เห็นว่านางฟ้าคือแม่ของเขา เธอกระพริบตาและก้มหัวลงเพื่อมองดูเขา ซึ่งทำให้เขาหงายหลังด้วยความตกใจ อย่างไรก็ตามเดรโกในฝันรับรู้ความจริงที่ว่าเธอไม่ควรขยับเขยื้อน เพราะเธอได้ตายไปแล้ว เธอเป็นจริงแค่ไหน? ในขณะนั้น โวลเดอมอร์ก้าวเข้ามาอยู่ข้างๆเขา สายตาโกรธเกรี้ยวปรากฏอยู่บนใบหน้า
“ข้าเตือนเธอแล้ว” เขาพึมพำอย่างขุ่นเคือง ในขณะที่เธอหายตัวไป เดรโกต้องการออกไปจากสถานที่นี้ แต่พบว่าเขาทำไม่ได้ เดรโกยังคงมองตัวเองในความฝัน ที่กำลังกระโจนลุกขึ้นและชี้ไปทางตะวันออกที่ซึ่งพระอาทิตย์กำลังขึ้น โวลเดอมอร์ร้องคำรามด้วยความโกรธ
“แก มันโง่!! การปรากฏตัวของแกนำความตายมาสู่เราทุกคน!!!” เดรโกในฝันหรี่ตาแคบลงและเริ่มวิ่งไปยังเส้นขอบฟ้า เขาวิ่งและวิ่งจนกระทั่งเขาดูเหมือนจะกลายเป็นส่วนหนึ่งของพระอาทิตย์ เดรโกผู้สังเกตการณ์ มองดูด้วยความหวาดกลัว เขาเห็นตัวเองในฝันยิ้มกว้าง ล้มลงสู่พื้นไปในกองกระดูก เนื้อของเขาเหี่ยวแห้ง และลอกล่อน ออกไปจากตัวเขา โวลเดอมอร์ และลูเซียส กรีดร้องและล้มลงในทันที เสียงหนึ่งเริ่มกระซิบกระซาบในสายลม...
‘ความมืดเปิดเผยตัวมันเอง เงามืดที่ทำลายตัวเองจะเกื้อหนุนพระอาทิตย์...จะช่วยแสง...ทำลายความมืด’
เดรโกสะดุ้งตื่น ได้ยินเสียงเคาะประตูห้องนอน และเขารู้สึกปวดหัวอย่างรุนแรง
“มัลฟอย มัลฟอย! ตื่นซิ นายคนโง่! นายกำลังจะสายในวิชาปรุงยานะ!” เฮอร์ไมโอนี่เรียกอย่างรำคาญ เดรโกเหลือบมองนาฬิกาซึ่งบอกได้ว่า เธอพูดถูก ‘นายมันโง่!’
“โธ่เอ้ย!” เขาบ่น
“ฉันกำลังจะไปแล้ว”
***เวลาปัจจุบัน**
แพนซี่ลากแขนเดรโกไปยังห้องโถงใหญ่
“มาเถอะน่า เดรกี้! ได้เวลากินมื้อเที่ยงแล้ว” เธอร้องคราง มันทำให้เดรโกทึ่งมาตลอดว่าเธอยิ้มแหยๆผ่านประโยคธรรมดาได้อย่างไร เขาขนลุกแต่เก็บของ และตามเธอไปยังห้องโถงใหญ่ เธอพูดคุยอย่างกระตือรือร้น ดีใจเหลือเกินที่เขาไม่ได้ดุด่าเธอเหมือนอย่างเคย เขาไม่ได้แกล้งทำเป็นสนใจด้วยซ้ำ
ความฝันคงจะทำให้เดรโกตกใจ เขาไม่ใช่ มัลฟอยคนหนึ่งเหรอ ตระกูลมัลฟอยต้องไม่กลัว เขารู้ว่าความหมายโดยนัยของมันคืออะไร และเขาไม่สนใจเลยจริงๆ ความจริงแล้วส่วนเดียวที่เขาวิตกคือ ความจริงที่ว่าเขาจะโค่นล้มโวลเดอมอร์ได้อย่างไร เพื่อให้สาสมกับสิ่งที่เขาทำกับนาร์ซิสซา แม่ของเขา เดรโกไม่สนใจแม้ว่าเขาต้องแลกชีวิตทั้งหมดของตัวเองก็ตาม เขาต้องการแก้แค้น ไม่มีใครกล้ายุ่งกับตระกูลมัลฟอย และคนทั้งหมดต้องการอยู่ห่างๆเท่านั้น โดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้าคนๆนั้นคือ เดรโก มัลฟอย
เดรโกคิดย้อนไปยังสองสามวันที่แล้ว....
***สองวันก่อนหน้านี้***
“สวัสดี ซัลลาซาร์ วันนี้คนอื่นๆหายไปไหนล่ะฮ่ะ” เดรโกถามภาพวาดผู้ก่อตั้งด้วยความสงสัย ชายในภาพยิ้มให้เขา
“พวกเขาต้องไปห้องนั่งเล่นรวมแต่ละบ้าน พวกเขาต้องทำบางอย่าง เธอก็รู้ พวกเขาชอบตรวจตราบ้านของพวกเขาเอง”
“คุณไม่รู้สึกอยากไปเยี่ยมเยียนบ้านสลิธีรินบ้างเหรอ” เดรโกขมวดคิ้วเล็กน้อย
“มันไม่ใช่ว่าฉันไม่อยากไปเยี่ยมบ้านฉันหรอกนะ เดรโก แต่เป็นเพราะภาพ พาร์กินสันส์หัวลูกบลัดเจอร์! ผู้หญิงคนนั้นไม่ยอมปล่อยฉันให้อยู่ตามลำพังเลยไม่ว่าเมื่อไหร่ที่เธอเห็นฉัน” เดรโกหัวเราะ ตระกูลพาร์กินสันส์เป็นตระกูลพ่อมดที่มีอำนาจ และเก่าแก่มาก ที่ยืนกรานว่าบรรพบุรุษของพวกเขา เบลลาทริส พาร์กินสันส์ จะต้องมีภาพของเธอในห้องนั่งเล่นรวมของบ้านสลิธีริน เพียงแค่เพราะว่า เธอมีจมูกงอนสั้น และเสียงครวญครางเหมือนลูกหลานของเธอ
“ใช่เลย” ซัลลาซาร์พูดต่ออย่างสนับสนุน
“ฉันตั้งใจที่จะคุยกับเธอ...เดรโก ตั้งแต่ครั้งแรกที่เราพบกัน เธอหมายถึงว่าเธอเป็นผู้สืบเชื้อสายของเราจริงๆเหรอ” ซัลลาซาร์ถาม พูดถึงโรวีน่าและตัวเอง เดรโกแสยะยิ้ม
“ผมคิดว่าอย่างนั้นครับ พรสวรรค์เล็กๆน่ารำคาญใจของโรวีน่าเพิ่งจะส่งผ่านมายังผม” ซัลลาซาร์ขมวดคิ้ว
“เธอ... อะไรนะ” เขาถาม เดรโกเลิ่กคิ้ว แต่ยังคงเฉยเมย โรวีน่าต้องไม่ได้กลายเป็นผู้เห็นอนาคตจนกระทั่งหลังจากที่ภาพวาดถูกสร้างขึ้น
“ผมเป็นผู้เห็นอนาคต” เขาตอบเป็นเชิงอธิบาย ซัลลาซาร์ยิ้มให้อย่างกระตือรือร้น
“ในที่สุด เธอก็ถ่ายทอดพรสวรรค์สำเร็จใช่ไหม มันเป็นอย่างไรบ้าง”
“น่ากลัว! มันทำให้ครอบครัวผมต้องยุ่งเกี่ยวกับโวลเดอมอร์” เดรโกตอบ สีหน้าของซัลลาซาร์หมองหม่นเพราะรับรู้ได้ถึงความขมขื่นภายใต้คำพูดของเดรโก
“โวลเดอมอร์...” น้ำเสียงของเขาดูถูก
“เขาก็แค่คนโง่ ถ้าเขาพยายามที่จะครอบครองโลก เขาควรจะแน่ใจเสียก่อนว่าสิ่งเล็กๆน่ารำคาญอย่างทารกเพศชายจะไม่ฆ่าเขาในทีแรก...”
“พอตเตอร์ไม่ได้ฆ่าเขา” เดรโกพูดเยาะเย้ย ถ้ามีสิ่งหนึ่งที่เดรโกไม่ต้องการในตอนนี้ มันคือการได้ยินภาพของสลิธีรินพูดไปเรื่อย เกี่ยวกับความน่าพิศวงของแฮร์รี่ พอตเตอร์
แฮร์รี่ พอตเตอร์ ผู้สมบูรณ์แบบ เขามีทุกสิ่ง แฮร์รี่ พอตเตอร์ผู้สมบูรณ์แบบที่เป็นเพื่อนรักของเฮอร์ไมโอนี่ เดรโกทำหน้าบูดบึ้งโดยไม่รู้ตัว เป็นเหตุให้ซัลลาซาร์หัวเราะหึๆ ราวกับว่าเขารู้ว่าเดรโกกำลังคิดอะไร
“อ้า ใช่แล้ว การโกรธแค้นของเธอกับแฮร์รี่ พอตเตอร์เป็นที่กล่าวขานกันในฮอกวอตส์ เธอรู้ไหม ยังไงก็เถอะ เธอดูเหมือนเข้ากันได้ดีกับคุณเกรนเจอร์ค่อนข้างมากกว่า” เขาพูดอย่างมีนัย เดรโกไม่สนใจเขาอีกต่อไปแล้ว
“ถ้าคุณยังมีชีวิตอยู่ ผมเดาว่าคุณน่าจะฆ่าโวลเดอมอร์ได้โดยไม่มีปัญหา” เขาตรึกตรอง ครุ่นคิดว่าเขาจะพยายามในแบบเดียวกันเช่นนั้นได้อย่างไร
“ฉันทำได้แน่นอน! ความคิดดีๆของโวลเดอมอร์ ทั้งหมดมาจากฉัน และสุดท้ายแล้วมันก็ยังไม่ใช่ความคิดที่ดีที่สุดหรอก ฉันไม่เข้าใจการยึดติดของเขาที่มีต่อพวกที่เกิดจากมักเกิ้ล ฉันไม่เคยมีปัญหากับพวกนั้นเลย ฉันแค่ต้องการให้ความทรงจำทั้งหมดที่เกี่ยวกับครอบครัวของเขาถูกทำลายจนสิ้นซากเพื่อปกป้องโลกพ่อมด” ซัลลาซาร์หยุดพูดชั่วขณะ และตรวจสอบสีหน้าของเดรโก ซึ่งไม่สามารถอ่านออกได้อย่างเคย
“ถ้าเขาทำได้ เขาคงจะฆ่าคุณเกรนเจอร์ อย่างไม่ต้องสงสัยเลย”
“เขาต้องการให้ผมตายเช่นกัน เกือบจะสมปรารถนาของเขาแล้วเชียว” เดรโกบอกเขา ซัลลาซาร์หรี่ตาแคบลง และส่ายหัว
“ถ้าฉันยังมีชีวิตอยู่ในตอนนี้ ฉันคงจะใช้คาถามัลธัส อะบิและทำให้มันสิ้นสุดลง มันคงจะคุ้มค่า เป็นการตายที่เอาพวกเขาทุกคนตายไปกับฉันด้วย ฉันคงจะต้องค่อนข้างปิดเป็นความลับเพื่อที่จะใช้มัน แต่ฉันสงสัยว่ามันคงจะยากเกินไปสำหรับฉัน มันสามารถฆ่าได้หลายร้อยคนในคราวเดียว คำสาปนั่นน่ะ” เขาชำเลืองมองเดรโก
“เธอเคยได้ยินมันมาก่อนไหม อาจจะไม่! หนึ่งในผลงานที่มีประสิทธิภาพมากที่สุดของฉัน มันทำอันตรายต่อตัวเอง” เดรโกพิงกรอบประตู และพยายามทำเป็นไม่ใส่ใจ แม้ว่าเขาจะสนใจมันอย่างที่สุดก็ตาม
“คุณพูดว่า มัลธัส อะบิ เหรอครับ มันทำงานอย่างไรล่ะ” ซัลลาซาร์เกือบจะตอบ แต่เขาดูเหมือนจะเตือนตัวเองได้ก่อน เขาส่งสายตาคาดคะเนอย่างหลักแหลมให้เดรโก ดวงตาของเขาดูเหมือนทิ่มแทงเข้าไปในจิตวิญญาณของเดรโก ถ้าเขามีมันและเป็นอีกครั้งที่เขา รู้สึกขนลุกที่สลิธีรินรู้สิ่งที่เขากำลังคิดอยู่
“ฉันไม่ควรบอกเธอเกี่ยวกับเรื่องคาถา มันเป็นศาสตร์มืดที่ทรงพลัง เดรโก อย่าพยายามที่จะคิด นอกจากนี้ การจะใช้คำสาปนี้ต้องใช้ความกล้าหาญแบบกริฟฟินดอร์เกินกว่าที่เธอจะจินตนาการ เธอไม่ได้มีชีวิตอยู่เพื่อเก็บเกี่ยวความรุ่งโรจน์ คำสาปได้ผลแต่ไม่ใช่กับสภาพความเป็นจริง”
“คำสาปนั่นคืออะไร” เสียงไพเราะเสียงหนึ่งถามขึ้น เฮอร์ไมโอนี่ เดรโกคิดก่อนในขณะที่เขาหันไปมองเธอ เธอคงต้องวิ่งออกมาจากห้องเรียนวิชาสุดท้ายของเธอแน่ แก้มของเธอแดงและดวงตางดงามดวงใหญ่ของเธอเป็นประกายด้วยความอยากรู้และมีชีวิตชีวาอย่างเคย เดรโกต้องระงับความปรารถนาที่จะจูบเธอ และปกปิดไว้ด้วยสีหน้าที่แสดงการดูถูกที่ดีที่สุดของเขา
“ไม่ใช่เรื่องของเธอ เกรนเจอร์ แม้ว่าฉันจะรู้ว่า มีหลายๆอย่างที่เธอไม่รู้ เมื่อไม่นานมานี้ ที่มันเกิดขึ้น และมันกำลังทำให้เธอเสียความรู้สึกก็ตาม” ราวกับว่าเขาจุดชนวน ดวงตาของเฮอร์ไมโอนี่ร้อนเป็นไฟ ปากของเธอบูดบึ้ง เดรโกยิ้มในใจ เขาชอบกวนใจเธอ
“น่าสนใจดีนิ มัลฟอย!!!” เธอพูดชื่อเขาเหมือนพูดคำสาปแช่งคำหนึ่ง
“ในที่สุดนายก็ยอมรับแล้วว่าฉันมี ‘ความรู้สึกเหมือนคนอื่นๆ’ ใช่ไหมล่ะ” เดรโกต้องใช้ความตั้งใจจริงทั้งหมดของเขาที่จะไม่พยายามค้นหาความหมายที่เป็นไปได้ทั้งหมดของคำถามนั้น เขายิ้มกว้าง
“แน่นอน นักเรียนชายปีเจ็ดทุกคนกำลังพูดถึงมันความรู้สึกระหว่างชายและหญิง เธอต้องการให้ฉันสาธิตตัวอย่างบ้างไหมล่ะ” เขาถามอย่างเชิญชวน ดวงตาของเธอเบิกว้างด้วยความเข้าใจอย่างเจ็บร้อน
“อี้ นายมันห่วย มัลฟอย!” เธอสะบัดหน้าไปพบกับซัลลาซาร์ สลิธีรินที่เบิกบานใจอยู่
“ฮอกวอตส์!” เธอตะโกนออกไปอย่างเกรี้ยวกราด ก่อนที่จะเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่นรวมด้วยอารมณ์โกรธ และเป็นครั้งแรกในหลายๆเดือนที่เดรโกหัวเราะ
“ไปได้สวย คุณมัลฟอย ด้วยความสัตย์จริง” ซัลลาซาร์พูดอย่างเหน็บแนม เดรโกจ้องเขา
“อย่าตลกน่า” เขาตอบกลับไป
“ผมไม่สนใจหรอกว่าเธอจะคิดยังไง เธอช่างเหลืออด”
“ฮอกวอตส์” จากนั้นเดรโกตรงไปที่ห้องของเขาเพื่อครุ่นคิดสิ่งที่เขาได้ยินมา และขจัดความคิดเกี่ยวกับคำพูดเป็นนัยโง่ๆของรูปภาพ คำสาปแช่งที่สลิธีรินพูดถึง ดูเหมือนเป็นตัวเลือกที่ยอดเยี่ยมในการแก้แค้น เดรโกไม่วิตกเรื่องตายมากเกินไป ถ้าเขาจะสามารถทำลายศัตรูลงไปกับเขาด้วย เขาอยากรู้ว่าเขาจะฆ่าแฮร์รี่ได้ด้วยหรือเปล่า ใช่แล้ว เขาคงจะต้องค้นหาคาถา มัลธัส อะบิ ทันทีที่เขามีโอกาส
***ปัจจุบัน***
เดรโกจ้องไปยังจานที่เต็มไปด้วยมันบดและไก่ น่าประหลาดใจที่เป็นเพราะเฮอร์ไมโอนี่ ที่ทำให้เขาตัดสินใจแน่วแน่ที่จะค้นหาคาถามัลตัส อะบิและใช้มันกับโวลเดอมอร์และผู้ติดตามของเขา คืนก่อนเธอทำบางอย่างกับเขา เธอทำให้เขารู้สึก...อบอุ่น เขาบอกเธอหลายสิ่งที่เขาไม่เคยบอกใครและเธอรับฟัง ชั่วขณะ เขาสงสัยว่าเธออาจจะชอบเขาจริงๆ แน่นอน ไม่ใช่ว่าเขาจะสนใจเธอหรอกนะ
จากนั้น เธอถามเขาว่า คิดว่าจุดมุ่งหมายของโวลเดอมอร์คืออะไร เดรโกตระหนักด้วยความตกใจ แม้แต่เล็กน้อยเขาก็ไม่เคยรู้ถึงมันเลย เขาคงจะคิดอะไรไม่ออก เขารับรู้สิ่งหนึ่งมาตลอดและเฮอร์ไมโอนี่ทำให้เขาคิดอีกอย่าง แม้กระทั่งความคิดของซัลลาซาร์ สลิธีริน ก็แตกต่างไปจากที่เขาคิด มัน...สับสน เดรโกเหยียดหยามความสับสน จากนั้น ชั่วพริบตา เธอต่อว่าและตบหน้าเขา
นั่นทำให้การตัดสินของเดรโกง่ายขึ้นมาก เขาจะค้นหาคำสาปแช่งมัลตัว อะบิและใช้มัน เขารู้ว่าโวลเดอมอร์ต้องการเขา ดังนั้นเขาจะแสร้งทำเป็นหันเหกลับไปด้านมืด หลังจากความฝันที่บอกเขาว่า เขาอาจจะตายถ้าเขาทำอะไรก็ตามที่ช่วยด้านดี อย่างน้อยนั่นคือความจริง จากนั้นเขาจะฆ่าคนพวกนั้นให้หมด พวกเขาจะไม่ได้เห็นแม้แต่สิ่งที่กำลังเกิดขึ้น เดรโกยิ้ม ‘โอ้! ใช่ การแก้แค้นจะเป็นที่น่าพอใจ และส่วนที่สำคัญที่สุดคือเขารู้ว่าเขาจะชนะ ขอบคุณ เรเวนคลอ!’
เดรโกครุ่นคิด
อย่างไรก็ตาม ดูเหมือนว่าเขาจะมีอะไรทำในชีวิตที่ดีกว่านี้ เขาเป็นแค่จอมวายร้ายมีเสน่ห์คนหนึ่ง แม้กระทั่งเฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์ แม่มดที่ฉลาดที่สุดเท่าที่เขาเคยเห็นมาในชีวิตก็ยังมองเห็นเขา เดรโกเสี่ยงเหลือบไปมองรอบๆห้องโถงใหญ่ ที่ตรงนั้นเธอกำลังพูดคุย หัวเราะอยู่กับเพื่อนๆ ความดีงามและความงดงามทั้งหมด ไม่ต้องสงสัยเลยถ้าเธอจะเกลียดเขา เธอเป็นแม่มดคนเดียวในฮอกวอตส์ที่ฉลาด พอที่จะมองทะลุเข้าไปเห็นถึงความมีเสน่ห์ของเขา ความดูดีและสติปัญญาอันน่าเหลือเชื่อของเขา อาจจะมีบางสิ่งที่เขาต้องทำเพื่อแก้ไข จากความจริงที่เขาทำร้ายเธอและทำให้ตลอด 6 ปีที่ผ่านมาของเธอเป็นนรก
‘เมอร์ลิน เกิดอะไรขึ้นกับเขากันนี่ ตระกูลมัลฟอย ต้องไม่สนใจว่าพวกแม่มดเลือดสีโคลนจะคิดอย่างไรกับเขา พวกมัลฟอย ต้องไม่สนใจอะไรเลย ’เดรโกคิด เขาไม่จำเป็นต้องคิดเรื่องไร้สาระนี้
ในทันใด เธอหันมาและสบตากับเขา ราวกับว่าเธอรู้ว่าเขากำลังมองอยู่ เดรโกรู้สึกถึงความอบอุ่นอย่างแปลกประหลาดนั่นอีกครั้ง
‘ไร้สาระ!’ ความคิดเกิดขึ้นในใจเขา
__________________________________________________________________________
เฮอร์ไมโอนี่หัวเราะในขณะที่เชมัส ลอกเลียนแบบท่าทางอย่างเหลือเชื่อของศาสตราจารย์ สเนป พร้อมกับข้ออ้างในการหักคะแนนของกริฟฟินดอร์ เขาแสดงท่าทางได้อย่างสมบูรณ์แบบ
ในฉับพลัน เฮอร์ไมโอนี่เริ่มรู้สึกว่ามีใครมองเธออยู่ เธอหันไปพบกับสายตาเย็นชาของเดรโก มัลฟอย เธอต้องการหลบสายตานั้น อย่างสิ้นหวังเธอพบว่าตัวเองทำไม่ได้ และมันน่าอายเป็นอย่างมาก แม้กระทั่งหลังจากที่เขาทำตัวโง่เง่าในคืนก่อน เฮอร์ไมโอนี่พบว่าเธอเองก็รู้สึกแบบเดียวกับแม่มดคนอื่นๆ ไม่อาจจะมองเลยผ่านความมีเสน่ห์ ความดูดีและสติปัญญาอันน่าเหลือเชื่อของเขาไปได้ เธอรู้สึกวาบในท้องขณะที่เขายังคงจ้องเข้าไปในดวงตาของเธอ
เธอเตือนตัวเอง และหันมองไปทางอื่น ในที่สุดเธอก็ทำได้ เมื่อคืนนี้เขาแสดงออกอย่างชัดเจนว่าเขาไม่สนับสนุนฝ่ายดี เธอรังเกียจเขาที่เขาทำตัวงี่เง่าและรังเกียจตัวเธอเองที่ไม่เกลียดเขาให้มากกว่านี้
‘แต่มันแย่จริงๆใช่ไหม ถ้าเกิดเขาจะไม่สนับสนุนฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งเลย เธอก็ไม่ได้ให้โอกาสเขาได้อธิบายตัวเองนิ’ เสียงหนึ่งกระซิบอยู่ในความคิดของเธอ เฮอร์ไมโอนี่ปฏิเสธที่จะยอมรับมันอย่างดื้อรั้น เธอขอให้เขาตอบเธอและเขาเปลี่ยนเรื่อง นั่นคือคำอธิบายทั้งหมดที่เธอต้องการหรือไง
________________________________________________________________________
เดรโกส่ายหัวเล็กน้อยเพื่อลืมความคิดต่างๆ มันเป็นเวลาเดียวกับที่เขารู้สึกถึงร่างของใครบางคนที่กำลังยืนอยู่ข้างหลังเขา เขาพบว่าความสามารถมองเห็นอนาคตได้ ทำให้เขารับรู้สิ่งต่างๆได้ดีขึ้น ดีกว่าแต่ก่อนด้วยซ้ำ
“ว่าไงนะ?” เขาถามอย่างเย็นชา ในขณะที่ยกถ้วยน้ำฟักทองขึ้นมาจิบ โต๊ะบ้านสลิธีรินเงียบกริบ บางสิ่งกำลังเกิดขึ้น
“ฉันได้ยินว่านายกลายเป็นผู้ทรยศ มัลฟอย ฉันได้ยินว่านายหลบหนีจากเจ้าแห่งศาสตร์มืด นั่นเป็นเรื่องจริงใช่ไหม” เดรโกหันไปด้วยท่าทีเกียจคร้าน ตรงหน้าร่างยักษ์ของมัลคอล์ม แบดด็อคปรากฏขึ้นมารางๆ
“นายพูดว่าอะไรนะ แบดด็อค?” เขาถามอย่างนุ่มนวล ผู้คนบริเวณนั้นเริ่มตึงเครียด พวกเขารู้ดีว่าน้ำเสียงของเดรโกสื่อความหมายถึงการมีเรื่องและ ไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่จะถูกยั่วโมโห
“นายได้ยินฉัน มัลฟอย นายมันไอ้ขี้ขลาด เราไม่ชอบพวกขี้ขลาด”
เดรโกหัวเราะอย่างไม่เบิกบาน แล้วรีบลงมือทันที เขากระโดดลุกขึ้นจากที่นั่งด้วยกำลัง และ ความสง่างามแบบเสือ เขาจับคอของแบดด็อค และเหวี่ยงเขาเข้าปะทะกำแพง ณ เวลานี้เขาแน่ใจว่าทุกๆคนกำลังมอง และนั่นแหล่ะคือสิ่งที่เขาต้องการ พวกเขาจำเป็นต้องรู้ว่าเดรโก มัลฟอย ดีกว่าพวกเขาทุกคน พวกเขาจำเป็นต้องรู้ว่าควรยืนอยู่ที่จุดไหน
_________________________________________________________________________
เฮอร์ไมโอนี่เหลือบมองขึ้นไปในขณะที่เธอได้ยินเสียงใครบางคนกำลังตะโกน มันดังมาจากโต๊ะบ้านสลิธีริน
“เกิดอะไรขึ้น”เธอถามแบบไม่เจาะจงว่าถามใคร จินนี่โน้มตัวลง และกระซิบใกล้ๆหูเธอ
“เพื่อนชายของเธอเพิ่งจะโยน มัลคอล์ม แบดด็อค เข้ากำแพง” เธอตอบอย่างตื่นเต้น เฮอร์ไมโอนี่ เห็นผมสีบลอนด์ของเดรโกจากฝั่งตรงข้าม ตรงหน้าผมสีดำกระเซิง เธอรู้สึกหน้าซีด จนไม่มีสีเลือด มัลคอล์ม แบดด็อคเป็นเชสเตอร์ของบ้านสลิธีริน เขาอยู่ปี 7 ที่ตัวใหญ่มากๆ ไม่มีใครอยากมีเรื่องกับเขา เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกถึงความกลัวท่วมท้นเธอ
“ทุเรศ!”
เธอได้ยินเสียงมัลฟอยคำรามใส่แบดด็อด
“ฟังฉันนะ แบดด็อค ฟังให้ดีๆ ถ้านายแหย่จมูกเข้ามายุ่งเรื่องของฉันอีกครั้ง ฉันจะตัดลำไส้ของนายออกมา ผูกมันไว้กับม้าและปล่อยให้ม้าวิ่งไป” เขาพ่นใส่แบดด็อคอย่างมาดร้าย ลมหายใจของมัลดอล์มติดขัดอยู่ในลำคอ ใบหน้าของเดรโกบิดเบี้ยวด้วยความเดือดดาล การเคลื่อนไหวของเขาราวกับพายุฝน
“นายคิดว่านายจะเดินเข้ามาหาฉัน และทำให้ตัวเองดูน่ากลัวได้ใช่ไหม สิ่งโสโครกอย่างนาย น่าอับอายที่จะเรียกตัวเองว่าสลิธีริน ไม่มีใคร...กล้า....ยุ่ง...กับ...ฉัน....แบดด็อค!” เหงื่อกำลังหยดลงบนหน้าผากของมัลคอล์ม เป็นเพราะความพยายามดิ้นรนที่จะหลุดรอดออกไป แต่เดรโกแข็งแรงเกินกว่าเขา ในขณะที่มัลคอล์มมีร่างมหึมา เดรโกมีกล้ามเนื้อที่แข็งแรง มัลคอล์มไม่มีโอกาส และเขารู้ดีแล้วในตอนนี้ว่าต้องปฏิบัติตัวยังไง
“เราเข้าใจกันแล้วใช่ไหม” เดรโกพูด
“ช-ใช่ มัลฟอย เราเข้าใจกันแล้ว” เขาร้องคร่ำครวญอย่างเจ็บปวด ดวงตาของเดรโกฉายแววด้วยความขบขันแฝงความชั่วร้าย
“ดี” เขาตอบในขณะที่…วาง มัลคอล์ม ลงสู่พื้น เดรโกหันไปรอบๆเพื่อสำรวจทุกคนที่อยู่ในห้องโถงใหญ่ ทุกคนกำลังมองเขาเว้นแต่ ดัมเบิลเดอร์ที่รื่นรมย์อยู่กับไอศรีมซันเดย์ ศาสตราจารย์มัลกอนนากัล ดูน่ากลัว เธอพร้อมที่จะระเบิด แต่สเนปยับยั้งเธอไว้ สเนปรู้ดีว่าการปกครองของ สลิธีริน ควรเป็นยังไง มันเป็นการดีที่สุดที่จะจัดการลงโทษ และตำหนิติเตียนเป็นการส่วนตัว เดรโกตรึงสายตาของทุกๆคนในบ้านสลิธีริน
“มีใครอยากพูดอะไรกับฉันไหม มีปัญหาอะไรไหมที่จะสะสาง” ทุกๆคนจ้องมองไปที่จานของตัวเอง แม้กระทั่งแพนซี่
“ไม่มี ใช่ไหม ถ้างั้นฉันขอแนะนำให้ทุกคนกลับไปทานอาหารต่อ” เขาพูดในขณะที่หันกลับไปและเดินอาดๆออกไปจากห้องโถงใหญ่ เสื้อคลุมปลิวสะบัดอยู่เบื้องหลังเขา และก่อนที่เขาจะจากไป เขาได้ยินเสียงครึกโครมของการสนทนาหัวข้อใหม่ที่เขาทิ้งมันไว้ เขาค่อนข้างพอใจตัวเอง
__________________________________________________________________________
เดรโกเดินไปยังห้องนั่งเล่นรวมของหัวหน้านักเรียน และพบเพียงแค่ภาพวาดที่ว่างเปล่า เขาคำรามด้วยความรำคาญใจ
“เดรโก นาย เอ่อ ไม่เป็นไรใช่ไหม” เฮอร์ไมโอนี่ถามอย่างไม่แน่ใจ เดรโกหมุนตัวด้วยความแปลกใจ เขาคงจะคิดว่าหลังจากคำพูดที่เขาเพิ่งพูดไป ความสุขของเขาคงจะเป็นสิ่งสุดท้ายในหัวของเธอ มันหมายถึงอะไร เธอต้องการเรื่องซุบซิบเหรอ ไม่ เฮอร์ไมโอนี่ไม่ใช่แบบนั้น เขารู้ดีแล้วในตอนนี้ เธอพยายามจะห่วงใยอีกครั้งใช่ไหม เดรโกไม่แน่ใจว่าจะคิดทำอย่างไรกับเธอดี
“ฉัน—ไม่—เป็น—ไร-” เขาพูดช้าๆ ราวกับว่าเขากำลังพูดอยู่กับเด็กอายุ 2 ขวบ เธอหน้าแดง และเฉไฉมองไปทางอื่น
“ฉันก็แค่คิดว่า นายอาจจะหงุดหงิดนิดหน่อย หลังจากมีเรื่องกับมัลคอล์ม ฉันรู้ว่านายเกลียดที่จะตอบคำถามเกี่ยวกับโวลเดอมอร์” เธอพูดอย่างขมขื่น เธอรู้ดีว่าเดรโกจะตอบสนองอย่างไรตั้งแต่ก่อนที่เขาจะพูดด้วยซ้ำ
“อืม ฉันสบายดี เกรนเจอร์ ทำไมเธอไม่ไปทำตัวเป็นแม่กับพอตเตอร์ และวีเซิลล่ะ ฉันแน่ใจว่าพวกเขามีรอยช้ำในจิตใจที่ต้องการการดูแล” เขาตอบอย่างเย็นชา เมื่อพูดเสร็จ เขารีบเดินจากไปด้วยความโกรธ จนไม่ทันเห็นน้ำตาที่เอ่อล้นในดวงตาของเฮอร์ไมโอนี่
“นายมันห่วยแตก มัลฟอย!” เธอร้องตะโกนไล่หลังเขา และเขาไม่ได้หันกลับมา
+++++++++++++++++
ความคิดเห็น