คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Chapter 1 บทเริ่มต้น
ตอนที่ 1 : บทเริ่มต้น
หากสิ่งที่ดัมเบิลดอร์สั่งให้เฮอร์ไมโอนี่ทำคือการจับอาวุธอันทรงพลังหรือสวมบทบาทเป็นสควิบ คงไม่ทำให้เธอตกใจมากขนาดนี้
“ฉัน…อะไรนะคะ” เฮอร์ไมโอนี่ถามขึ้น เธอพยายามลบสิ่งที่ประเดประดังเข้ามาในหัวของเธอ
“เธอได้ยินถูกแล้ว เฮอร์ไมโอนี่” เสียงชายชราฟังดูอ่อนลง ขณะที่เขามองมายังเธอ
เฮอร์ไมโอนี่ส่ายหัวจนดูยุ่งไปหมด “ไม่ ไม่ มันไม่มีทางเป็นไปได้ ศาสตราจารย์จะไม่ถามฉัน…”
“เฮอร์ไมโอนี่” ชายชราถอนหาย “นี่ไม่ใช่สิ่งที่ฉันต้องถามเธอ หากมีวิธีที่ดีกว่านี้…”
“ศาสตราจารย์ค่ะ” หญิงสาวกลั้นใจพูดออกมา “ฉันเข้าใจว่าฉันต้องเสียสละเพื่อสิ่งที่ดี แต่…ความตายที่เจ็บปวดมันจะไม่มีประโยชน์กว่าเหรอค่ะ”
ดัมเบิลดอร์ไม่สนใจในคำถามของเฮอร์ไมโอนี่ “เขาไม่ใช่คนเลวร้ายอย่างที่เธอคิดหรอก เฮอร์ไมโอนี่”
“งั้นศาสตราจารย์ก็แต่งงานกับเขาสิค่ะ” เฮอร์ไมโอนี่ขบฟันด้วยความโมโหก่อนที่จะหลุดคำพูดออกมา
ดัมเบิลดอร์หัวเราะเบาๆแล้วลุกขึ้น “ ฉันจะให้เวลาเธอไปคิดนะ เฮอร์ไมโอนี่ สงครามนะมันสิ้นสุดแล้ว แต่ความแตกแยกกลับขยายวงกว้างขึ้น เพื่อจะนำความสงบกลับมา เราจำต้องเป็นหนึ่งเดียว แล้วเธอคิดว่าที่ไหนมันจะเป็นจุดเริ่มต้นที่ดีไปกว่าฮอกวอร์ตล่ะ”
“ศาสตราจารย์ค่ะ ฉันเข้าใจในสถานการณ์นี้ดีค่ะ และไม่มีสิ่งไหนที่ฉันต้องการไปมากกว่าเห็นทุกคนอยู่กันอย่างสงบสุข แต่ศาสตราจารย์จะไม่ถามทุกคนก่อนหรอค่ะ” เฮอร์ไมโอนี่กลืนน้ำลาย “หรือถามคนอื่นๆ แพนซี่ และ เนวิล” หญิงสาวแนะนำด้วยความหวังที่เต็มเปี่ยม
“ฉันชื่นชมในความพยายามของเธอที่ช่วยออกความเห็น” ชายชรามองอย่างขำขัน
“ศาสตราจารย์ค่ะ มัลฟอยและฉัน…เรายังเด็กเกินไปนะค่ะ” เฮอร์ไมโอนี่พยายามแย้ง
“เดรโกอายุก็ถึงแล้ว และถ้าฉันจำไม่ผิด วันเกิดของเธอก็ใกล้จะถึงแล้วนี่”
“แต่ศาสตราจารย์ค่ะ ฉัน เกลียด เขา เขารู้เกี่ยวกับฉันมากเกินไป ฉันมั่นใจว่านี้จะส่งผลตรงกันข้ามกับที่เราหวังเอาไว้” เฮอร์ไมโอนี่ยังไม่ยอมลดละที่จะให้ดับเบิ้ลดอร์เปลี่ยนความคิดนี้ แต่สิ่งที่เธอหวังกลับไม่เป็นเช่นนั้น
“ฉันจะตัดสินใจเรื่องนี้เอง คุณเกรนเจอร์ คุณก็อย่าให้มันผิดไปจากแผนที่เราวางไว้ก็พอ”
“ศาสตราจารย์ค่ะ นี้มันชีวิตฉันทั้งชีวิตนะค่ะ ถ้าคุณอยากให้ฉันแต่งงานกับรอน หรือ แฮรี่ ฉันยังจะตัดสินใจง่ายกว่า” เธอหน้าง้ำใบหน้าบูดบึ้งเมื่อเจตนาของดับเบิ้ลดอร์ไม่เปลี่ยนไปจากเดิม
“เฮอร์ไมโอนี่ เธอไม่จำเป็นต้องทนกับเรื่องนี้ตลอดไป”ศาสตราจารณืชรายิ้มอย่างมีเลศนัย
“แต่ ศาสตราจารย์ค่ะ การแต่งงานคือชั่วนิรันดร์นะค่ะ”
“เฮอร์ไมโอนี่ ชีวิตแต่งงานจะจบลงทันที่หลังจากสถานการณ์ทุกอย่างดีขึ้น”
“งั้น ฉันคงจะไม่ต้อง…” เฮอร์ไมโอนี่เดิมตามออกมาด้วยใบหน้าแต้มสี
“ชีวิตของเธอจะไม่ต้องเปลี่ยนไปแม้แต่น้อย ยกเว้นว่าเธอจะใกล้ชิดกับเดรโกมากซะจนทำให้เกิดพ่อมดน้อยและมักเกิลน้อยขึ้นมาในครอบครัว ผู้เสพความตายจำต้องถูกทำร้าย เฮอร์ไมโอนี่ นี่คืองานของเราที่จะทำให้แน่ในว่ารุ่นต่อไปจะไม่สร้างผู้เสพความตายขึ้นมาอีก”
เฮอร์ไมโอนี่ถอนหายใจแต่ยังคงปรากฏรอยยิ้มบางๆแต่งแต้มอยู่บนใบหน้า “ศาสตรจารย์ค่ะ ฉันยินดีที่จะช่วย” เฮอร์ไมโอนี่กอดอก “ถ้ามัลฟอยตกลง ฉันก็ตกลงค่ะ” บนใบหน้าของเฮอร์ไมโอนี่ปรากฎรอยยิ้มร้ายขึ้นมา
“ดีมาก คุณเกรนเจอร์ คุณมัลฟอยก็พูดแบบนี้เช่นกัน งั้นหาวันเวลาเลยแล้วกันนะ”
เฮอร์ไมโอนี่เดินออกมาจากห้องทำงานของดัมเบิลดอร์ด้วยความรู้สึกมึนงงและดูเหมือนจะมีอาการไม่สบายเนื้อสบายตัว ในตอนนี้ไม่มีใครอยู่ในบริเวณโรงเรียนแล้ว แต่ในอีกไม่ช้าทั้งนักเรียนเก่าและนักเรียนใหม่ก็จะเดินทางมาถึงฮอกวอร์ตแล้ว
“นึกไม่ถึงว่าจะได้เจอเธอที่นี่ แกรนเจอร์” เสียงยานคางดังมาจากข้างหลังของหญิงสาว “ไปคุยอะไรกับดัมเบิลดอร์มาล่ะ”
“ไม่มีอะไรเป็นพิเศษ” หญิงสาวพูดตะคอกออกมาราวกับเลือดในกายของเธอเดือดขึ้นมาทันที ขณะที่เดรโกก้าวออกมาจากเงามืด
ดวงตาของชายหนุ่มหวั่นไหวไปกับความโกรธของหญิงสาว “เดี๋ยวนี้หัดพูดแบบนี้กับคู่หมั้นแล้วหรอ เกรนเจอร์”
“เรายังไม่ได้เป็น”
“หึ กลับไปถามดัมเบิลดอร์ดูสิ” ชายหนุ่มยักคิ้ว
“ฉัน” เฮอร์ไมโอนี่พยายามคิดวิธีที่จะบอกสิ่งที่เกิดขึ้น แต่ดูเหมือนเธอจะทำได้เพียงจ้องหน้าชายหนุ่ม
“เฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์ยินดีจะแต่งงานกับเดรโก มัลฟอย” ชายหนุ่มยิ้มเยาะ “ฉันรู้อยู่ว่าเธอต้องการจะแต่งงานกับฉัน”
“อะไรนะ” หญิงสาวพูดตะกุกตะกัก
“โอว ขอร้องล่ะ ชอบฉันก็บอกมาตรงๆเถอะ” เดรโกหรี่ตาราวกับพอใจในบทสนทนาในตอนนี้มาก
เฮอร์ไมโอนี่กอดอกด้วยความรุ้สึกขุ่นมัว “นายคิดเยอะไปมั้งมัลฟอย แต่ก็ดีที่ฉันได้รู้ว่านายก็สนใจฉันอยู่ไม่น้อย”
“ฉันมีเวลามากพอที่จะรอการตัดสินใจ” ชายหนุ่มยักไหล่
“นายหาทางออกของเรื่องนี้ได้หรือยัง” หญิงสาวถามอย่างมีความหวัง
“เธอจะไม่รองานแต่งงานของเราก่อนหรอที่รัก” ชายหนุ่มยิ้มร้าย
เฮอร์ไมโอนี่หรี่ตาด้วยความไม่พอใจ “นายรู้มั้ย ฉันไม่อยากแต่งงานกับนาย แล้วฉันก็รู้ว่านายก็คงไม่อยากแต่งงานกับฉัน งั้นทำไมนายไม่หุบปากแล้วช่วยฉันคิดหาทางออกล่ะ”
เดรโกยักไหล่ “ง่ายนิดเดียว เธอก็ไปบอกดัมเบิลดอร์ซิ ว่าไม่อยากแต่งงาน” เฮอร์ไม่โอนี่กัดฟันด้วยความหมั่นไส้
“จริงจังจังนะ” เดรโกจดจ้องมายังหญิงสาว “หลังจากสงครามจบลง ครอบครัวของฉันก็ล้มละลาย มันจึงเป็นหน้าที่ของฉันที่จะกู้หน้าครอบครัวกลับคืนมา ฉันไม่ยอมปฎิเสธความคิดดีๆของดัมเบิลดอร์แน่”
”เดี๋ยว” เฮอร์ไมโอนี่ขมวดคิ้ว “นายคิดว่าการแต่งงานกับฉันเป็นความคิดที่ดีงั้นเหรอ”
เดรโกหัวเราะเบาๆ “ใช่ , ฉันรู้ เธอคงไม่คิดว่าจะมีคำนี้ออกมาจากปากของฉันสินะ แต่ตอนนี้ทุกอย่างมันเปลี่ยนไปแล้ว”
“เดรโก…” เฮอร์ไมโอนี่เริ่มมีอาการปวดหัวขึ้นมา
“ใช่ มันเป็นความคิดที่ดี ดีมากๆ … ทุกคนเริ่มชินกับความตาย พ่อของฉันต้องอยู่ในคุก โวลเดอร์มอถูกทำลาย แถมยังมีพวกชั้นสูงเกิดมาใหม่ และก็ไม่มีอะไรที่สำคัญอีกแล้ว”
เฮอร์ไมโอนี่ส่ายหัว “ นายกำลังจะบอกว่า นายต้องการแต่งงานกับฉันเพื่อประกาศตัวในวงการเมืองใช่มั้ย”
“แน่นอน” ชายหนุ่มยักไหล่ “แล้วเธอมีความคิดที่ดีกว่านี้มั้ยล่ะ”
“ทำไมนายไม่รักษาเลือดแห่งเรนฟอเรสท์แล้วปล่อยฉันไปล่ะมัลฟอย” เฮอร์ไมโอนี่จ้องไปยังชายหนุ่ม
เดรโกหรี่ตาลง “เธอช่วยฉัน ฉันช่วยเธอ”
“ฉันไม่ต้องการความช่วยเหลือจากนาย มัลฟอย ฉันทำคนเดียวได้สบายมาก”
“แน่ใจเหรอ เกรนเจอร์ อย่างนั้นชีวิตคู่ของเธอจะเป็นยังไงล่ะฉันนึกภาพไม่ออกเลย”
เฮอร์ไมโอนี่ขบฟันแน่น “ไม่ใช่ธุระกงการอะไรของนาย”
“อะคา นอล เอ็กซิเท็น นี่มันอะไรเนี่ย”
“ไปให้พ้นเลยนะ มัลฟอย”
เดรโกส่ายหัว “พูดแบบนี้เลยหรอ สาวน้อยเลือดสีโคลนของฉัน”
“ฟังให้ดีนะ ฉันจะไม่กลับไปพูดอะไรกับดัมเบิลดอร์อีกแล้ว เพราะงั้นช่วยปล่อยให้ฉันอยู่คนเดียวด้วย”
“ฉันเป็นเพื่อนที่ดีของเธอนะเฮอร์ไมโอนี่” เดรโกพูดอย่างจริงจัง “ หากถึงตอนที่เราต้องเลิกกัน จะไม่มีใครมายุ่งย่ามกับภรรยาเก่าของฉันได้ ตลอดไป คิดถึงอำนาจที่เราจะมีสิ เกรนเจอร์ ในปีหน้าเราทั้งคู่จะได้เป็นหัวหน้าฝ่ายชายและฝ่ายหญิง แถมยังเป็นคู่สามีภรรยากันด้วย พวกเขาจะพูดถึงเรื่องราวของเราสองคนมากกว่าพูดถึงแฮร์รี่” ชายหนุ่มยิ้มแบบมีเลศนัย
เฮอร์ไมโอนี่ถูกครอบงำไปด้วยจินตนาการที่เดรโกวาดขึ้นแต่ไม่ใช่เป็นสิ่งที่ดี มันทำให้เธออยากจะอ๊วกมากกว่า
“และไม่ต้องคิดมากว่าจะมีใครสงสัยว่าอะไรทำให้เธอตกหลุมรักฉัน”
“แต่…สักวันพวกเขาก็ต้องรู้”
เดรโกส่ายหัว “ไม่ เราจะไม่บอกใคร เราจะรู้กันแค่สองคนเท่านั้น พวกนั้นต้องคิดว่าเรารักกัน”
เฮอร์ไมโอนี่ทำหน้างง แต่เดรโกกลับหัวเราะชอบใจ
“เราจะไม่มีอะไรกันทั้งต่อหน้าและลับหลังคนอื่น เกรนเจอร์”
หญิงสาวจ้องมายังชายหนุ่ม “จริงนะ นี่ล่ะเป็นประเด็นสำคัญที่ฉันคิดจนมาถึงตรงนี้”
“เกรนเจอร์” มัลฟอยยิ้ม “แต่ ฉันรอคอยสิ่งนี้มากกว่าที่ฉันคิดอีกนะ”
เฮอร์ไมโอนี่ทำหน้าสงสัย “นายนี่ไม่ยั่วโมโหไม่ได้เลยใช่มั้ย มัลฟอย”
“ไม่…” ยิ้มร้ายปรากฎขึ้นบนใบหน้าของชายหนุ่ม “ยกว้นแต่ตอนที่ฉันนอน”
หญิงสาวทำหน้ากวนๆส่งไปให้ชายหนุ่ม “ฉันต้องบอกเรื่องนี้กับแฮร์รี่และรอน”
เดรโกสั่นหัวเป็นการปฎิเสธ “ไม่มีทาง นั่นจะทำให้แผนเราล่ม เธอคิดว่าวีสลีย์จะเก็บปากเงียบไม่บอกใครได้หรือไง”
มัลฟอยยังคงพูดต่อไปโดยไม่สงสัยเลยว่าสิ่งนั้นมันเป็นการกวนโมโหเฮอร์ไมโอนี่ขึ้นเรื่อยๆ “งั้นจะให้ฉันพูดอะไรล่ะ พูดว่าฉันรักนายดีมั้ย” หญิงสาวถอนหายใจอย่างนึกโมโห
“พระเจ้า” เดรโกปิดเปลือกตาลง ราวกับกำลังจินตนาการถึงภาพที่พวกเขาจะแสดงออกตอนที่ได้ยินคำพูดของเฮอร์ไมโอนี่ “ฉันมีค่าพอมั้ยล่ะ”
เฮอร์ไมโอนี่จ้องมาที่เดรโก “ไม่ นายไม่มีค่าพอ และ ฉันก็จะไม่บอกพวกเขาแล้วด้วย”
เดรโกยิ้มร้าย “มันก็ต้องเป็นอย่างนั้นล่ะ”
เฮอร์ไมโอนี่ไม่ได้อยากจะรู้ว่าเดรโกคิดยังไง แต่พอได้รู้มันก็เจ็บที่ใจนิดๆ แต่ก็ยัง ฟังชายหนุ่มพูดต่อไป
“เธอบอกพวกเขาก็ได้นะว่าที่เธอแต่งกับฉันก็เพื่อจะได้มีความสัมพันธ์ที่ลึกซี้งกับฉัน”
เฮอร์ไมโอนี่ถอนหายใจแรงๆ “เพราะนายดูเหมือนชอบพวกประเภทมีอะไรก่อนแต่งใช่มั้ยล่ะ”
“เปล่า เธอต่างหาก” ชายหนุ่มขยิบตา “หยุดพูดได้ล่ะ”
“ฝันต่อไปเถอะมัลฟอย ฉันจะจัดการนายทันที”
มัลฟอยกลอกตาไปมา “นั้นก็น่ารักดี เกรนเจอร์ แต่ฉันจะพูดให้เธอเข้าใจง่ายๆล่ะกัน”
“เข้าใจง่าย” เฮอร์ไมโอนี่พยักหน้า
“ฉันจะยังหาความสุขในแบบของฉันเหมือนเดิมทุกประการ เผื่อสักวันที่ไม่มีเธอ มันจะได้ไม่มีปัญหา”
“หยุด” เฮอร์ไมโอนี่ยกมือขึ้นเพื่อให้มัลฟอยหยุดพูด “แล้วถ้าหากฉันเจอคนที่ถูกใจล่ะ”
“ถ้าหากคนอื่นจับได้ว่าเธอนอกใจฉัน ทุกอย่างก็จะล่ม เราจะรอให้มันผ่านไปหรือจะรอให้แผนล่มล่ะ”
เฮอร์ไมโอนี่กอดอก “งั้น.. ทำไมนายไม่นอกใจฉันซะเลยล่ะ”เธอกล่าวประชด
“เธออยากให้ฉันหยุดมีสัมพันธ์ลึกซึ้งกับคนอื่นสักปีใช่มั้ยล่ะ” เดรโกจ้องมาที่เฮอร์ไมโอนี่ที่กำลังสั่นหัวปฎิเสธอยู่ “นายมันบ้าไปแล้ว”
“หากถูกจับได้ว่าเธอกำลังนอกใจโดยเฉพาะกับผู้หญิงที่นี่ หลายอย่างก็จะล่ม” เดรโกพึมพำเบาๆ
“ฟังดูเหมือนนานหลายปี นายทำทุกอย่างก็เพื่อตัวนายกับอำนาจของนาย
“โอเค ไม่เพื่อใครทั้งนั้น” ชายหนุ่มเสนอ “แต่เพื่อเราทั้งคู่”
“แน่นอน งั้น…นายจะไปยุ่งกับผู้หญิงที่ไหนก็ได้”
“เฮ้ เธอก็เหมือนกัน” ชายหนุ่มยิ้มร้าย
เฮอร์ไมโอนี่หรี่ตา “อืม ฉันก็ชอบที่จะทำแบบนั้นเหมือนกัน”
“เฮ้” เดรโกยักไหล่ “ฉันไม่มีปัญหาอยู่แล้ว แต่ถ้าเธอไม่ชอบความคิดนั้น เธอก็มาหาฉันได้เสมอ…”
“หญิงโสเภณี ฟังดูดีนี่” เฮอร์ไมโอนี่ขมวดคิ้วแล้วตอกกลับทันที
“เป็นตัวเลือกที่น่าสนใจดี”
หญิงสาวไม่ได้ตอบโต้อะไรไปมากกว่าแสดงท่าทาง
“งั้น…เรามารักกัน” เดรโกยิ้มร้าย “เธอมีอะไรที่อยากจะเพิ่มเติมก่อนที่ฉันจะเบื่อไปมากกว่านี่มั้ย”
“ไม่” เฮอร์ไมโอนี่สั่นหัวอย่างแรง “ทำตามที่นายชอบเหอะ”
“ดี งั้น ฉันหวังว่าจะเห็นเธอที่งานแต่งงาน” ชายหนุ่มเดินกลับไป
“เดี๋ยว มีอีกอย่างหนึ่ง” หญิงสาวพูดด้วยเสียงที่นุ่มลง
ชายหนุ่มหันกลับมาแล้วยกคิ้วเป็นนัยจะถามว่ามีอะไรอีก
“ฉันจะเป็นคนเดียวที่ยุติชีวิตแต่งงานของเรา” หญิงสาวพูดอย่างชัดเจน “ฉันจะต้องไม่เป็นที่รู้จักในนามผู้หญิงที่ถูกทิ้งของเดรโก มัลฟอย”
เดรโกหันมาสบตาพร้อมกับพยักหน้า “เธอจะไม่เป็นเช่นนั้น”
ความคิดเห็น