คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1 จุดจบ (The End)
หัวใจที่หลุดลอย (Take My Heart Away)
ตอนที่ 1 จุดจบ (The End)
เฮอร์ไมโอนี่อ้าปากค้างขณะแสงสีเขียวสว่างเจิดจ้าลำหนึ่งพุ่งผ่านเธอไป เธอมองลำแสงนั้นเดินทางข้ามป่า เธอหยุดตัวแข็งทื่อบนทางเดินด้วยความกลัวที่ตรึงเอาไว้ เวลาดูเหมือนจะช้าลงเมื่อเธอเป็นผู้เห็นลำแสงนั้นพุ่งใส่เพื่อนสนิทของเธอตรงๆ ที่หน้าอก เธอไม่แม้แต่จะหันหน้าหนีไปเมื่อ แฮร์รี่ พอตเตอร์ ล้มลงบนพื้น ดวงตาของเขาว่างเปล่าและไม่มีชีวิตแล้ว
สิ่งต่อมาที่เธอรับรู้คือ เสียงหัวเราะแหลมสูง เย็นเยือกที่ดูเหมือนว่าก้องสะท้านไปทั่วท่ามกลางกิ่งก้านสาขาของหมู่ต้นไม้ เสียงหัวเราะที่ไร้ความเมตตาของคนที่บ้าคลั่ง
เฮอร์ไมโอนี่รู้ทันทีว่าอะไรคือสิ่งที่เธอต้องทำต่อไป แล้วความหนาวเย็นเยือกก็ห่อหุ้มภายในของเธอ มันเป็นหนทางเดียวเท่านั้น
-------------------------------------------------
“มันเป็นหนทางเดียวเท่านั้น” แฮร์รี่พูดด้วยเสียงกระซิบเพียงแค่ไม่กี่ชั่วโมงก่อนเท่านั้น ตามปกติดวงตาของเขาจะเต็มไปด้วยแสงสว่างและความมุ่งมั่น ความเด็ดเดี่ยวที่ลุกเป็นไฟซึ่งจะเห็นกันบ่อยๆ ในดวงตาของนักโทษที่ถูกตัดสินว่ามีความผิด
เฮอร์ไมโอนี่เงยหน้าขึ้นจ้องมองเขาเธอเต็มไปด้วยความกลัว และในขณะเดียวกันก็รู้สึกลังเลใจ “แต่แฮร์รี่ ดัมเบิลดอร์บอกว่า...”
เขาตัดบทเธอด้วยการเคลื่อนมือผ่านอากาศอย่างฉับพลัน
“ฉันรู้สิ่งที่ดัมเบิลดอร์พูด” แฮร์รี่ออกเสียงพูดอย่างตึงเครียด
“อย่ามัวเสียเวลาเลย ฉันแค่กำลังขอให้เธอทำสิ่งนี้เท่านั้น ถ้าฉัน...ถ้าฉันล้มเหลว” เขาจ้องมองเธอ ปรารถนาให้เธอเข้าใจในสิ่งที่เขาหมายถึง โดยไม่มีความจำเป็นต้องอธิบาย
“เธอจะไม่ล้มเหลวแฮร์รี่ ไม่หรอก” เฮอร์ไมโอนี่ละล่ำละลัก “ดัมเบิลดอร์บอกว่า...”
“ดัมเบิลดอร์ตายไปแล้ว!” แฮร์รี่ร้อง ทุบกำปั้นใส่กำแพง เมื่อเขาเห็นการแสดงออกบนสีหน้าของเธอ กิริยาท่าทางของเขาก็ลดลงด้วยความจริงที่ว่าเขากำลังทำให้เธอกลัว ทำให้เพื่อนสนิทคนสุดท้ายของเขาที่เหลืออยู่กลัว
“ฉันขอโทษ” เขาพูดงึมงำ จำเสียงของตัวเองไม่ได้ “แต่อย่างที่ฉันพูดเฮอร์ไมโอนี่ ฉันมีความ...ความเชื่อมั่นนี้มาก เกือบๆ นะว่ามีบางอย่าง หรือบางคนทำให้โวลเดอมอร์เป็นอย่างที่เขาเป็นอยู่นี้ เชื่อฉัน ฉันรู้จักเขา เขาไม่ได้เกิดมาเป็นคนน่าเกลียดน่ากลัวอย่างนั้นหรอก ถ้าเธอสามารถย้อนกลับไปก่อนหน้านั้นได้ เธอก็ฆ่าเขาได้ง่ายพอๆ กับคนทั่วไป แล้วก็เฮอร์ไมโอนี่ ถ้าจะมีใครสักคน..ใครทุกคนเลย...ที่ฉันจะเชื่อใจให้ย้อนเวลาไปแทนฉัน และจัดการสิ่งต่างให้มันเรียบร้อยก็ต้องเป็นเธอนี่แหละ” เขามองเธอด้วยท่าทางที่เต็มไปด้วยความตั้งใจจริงอย่างที่เธอจำได้ในแฮร์รี่คนเดิม เธอหน้าแดงด้วยความมั่นใจที่เกิดขึ้นในทันที
“ฉันจะทำ” เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างแข็งขัน
-------------------------------------------------
ฉันจะทำ เธอคิด เธอตัดสินใจแล้วว่าเธอจะทำทุกอย่างเพื่อเปลี่ยนแปลงเหตุการณ์ที่น่าหวาดกลัวเมื่อหลายสัปดาห์ที่ผ่านมา
ความเงียบน่ากลัวของป่ารอบๆ ตัวเธอดูเหมือนจะรุนแรงขึ้นด้วยหมอกบางๆ ที่ก่อตัวขึ้น แสงจันทร์สลัวให้ความรู้สึกราวกับเอาฉากมาบดบังทิวทัศน์ ความมั่นคงเพียงอย่างเดียวในเรื่องกึ่งจริงอันน่าขนลุกที่เธอเผชิญหน้า ก็คือหมู่ต้นไม้ที่เป็นตะปุ่มตะป่ำและไร้ชีวิต แต่ก็ยังเป็นสิ่งที่จับต้องได้
การเคลื่อนไหวเบาๆ ในดงหมอก... และโวลเดอมอร์ก็ได้หันมาเผชิญหน้าเธอ เธอตระหนักดีราวกับถูกสาดด้วยน้ำที่เย็นจัดว่า เธอเป็นสิ่งมีชีวิตเดียวที่อยู่บนพื้นที่โล่งเตียน ยกเว้นปีศาจที่ยืนอยู่ด้านหน้าเธอ มวลหมอกอ้อยอิ่งบดบังใบหน้าของเขาเอาไว้
“อ้า...เด็กมักเกิ้ลโสโครกที่พอตเตอร์รักมากเหลือเกิน” โวลเดอมอร์ถ่มน้ำลาย น้ำเสียงเป็นลางร้ายของเขาส่งความเย็นสะท้านไปตามไขสันหลังอย่างควบคุมไม่ได้ เธอคลำหาสายสร้อยรอบคอเธอ
“น่าสงสาร ฉันยังไม่รู้จักชื่อเธอเลย” เขากระซิบพร้อมกับรอยยิ้มน่ากลัว โวลเดอมอร์ยกไม้กายสิทธิ์ขึ้น
ขณะเดียวกัน เฮอร์ไมโอนี่ก็จับเครื่องย้อนเวลาของเธอเอาไว้ แทนที่เธอจะหมุนมันเหมือนปกติ เธอกลับหมุนมันไปทางซ้าย แทนที่จะย้อนกลับไปหลายชั่วโมงก่อน เธอกำลังพยายามเดินทางย้อนเวลากลับไปเป็นสิบๆ ปี ด้วยการหมุนรอบแรกอาการกระตุกทำให้เธอสั่นไปทั่งตัว เธอหมุนมันอีกครั้งขณะที่ป่าโล่งๆ น่ากลัวนั้นเริ่มเลือนหายไปจากที่เป็นอยู่ เธอติดแน่นอยู่กับเวลาภายในใจของเธอ และรวบรวมสมาธิอยู่กับการหมุนเครื่องมือนี้ให้เป็นไปตามคำสั่ง ทุกๆ แรงกระตุกทำให้เธอสั่นสะเทือนแรงขึ้น แรงขึ้น จนกระทั่งเธอปลิวผ่านทะลุกระแสความทรงจำที่โกลาหลสุดพรรณนาได้ เหตุการณ์ต่างๆ และสถานที่ต่างๆ ที่เธอเกิดไม่ทัน เสียงคำรามภายในหัวเธอยิ่งดังมากขึ้น และมากขึ้นจนดูเหมือนว่ามันจะผลาญกินทุกๆ เส้นใยของเธอ และหลังจากนั้น...ความมืดมิด
-------------------------------------------------
ทอม ริดเดิ้ล อ้าปากหอบหายใจขณะที่ลุกนั่งบนเตียง กุมขมับเอาไว้ พยายามอย่างหนักที่จะจำความฝันที่ปลุกให้เขาตื่นขึ้นมา เขามั่นใจว่ามันไม่ปกติ ฝันร้ายน่าสยดสยองที่รบกวนเขามานานเท่าที่เขาจำได้ ครั้งนี้มีบางอย่างแปลกไปอย่างที่สุด ด้วยเหตุผลบางประการมันหลงเหลืออยู่ในความทรงจำยิ่งกว่าฝันไหนๆ เขาจำได้หรือจะเป็นมโนภาพมากกว่า เด็กผู้หญิงคนหนึ่งกับดวงตาโตสีน้ำตาลและผมสีน้ำผึ้ง แล้วก็เด็กผู้ชายคนหนึ่งที่มีแผลเป็นรูปสายฟ้าฟาด อย่างไรก็ตามเด็กผู้หญิงคนนี้ที่ได้ปรากฏขึ้นมา หน้าตาของเธอดูธรรมดาทั่วๆ ไปแต่ด้วยเหตุผลบางอย่างเธอดูสวยสำหรับเขา โดยฉับพลันเขานึกตำหนิตัวเองที่คิดอะไรไม่เข้าท่า ความฝันไม่มีอะไรที่สำคัญนอกจากเป็นพิษต่อจิตใจ เขาเตือนตัวเองอย่างหนักแน่น
ด้วยเหตุผลบางประการ สิ่งนี้ไม่ได้ทำให้เขารู้สึกสบายใจมากนัก ฉันกำลังเห็นอะไรบางอย่าง? ฉันกำลังบ้าไปแล้วหรือเปล่า?
ความคิดเห็น