คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Chapter 9 ความรักคือการให้...
Chapter 9 ความรักคือการให้...
เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกมึนหัวกับความคิดและความทรงจำเกี่ยวกับเดรโกที่ผ่านมาไม่ว่าจากการเป็นศัตรูกันที่ฮ๊อกวอกส์หรือความเป็นมิตรตอนที่อยู่ที่นื่เธอคิดว่าทุกสิ่งที่เกิดขึ้นมันช่างรวดเร็วจนเธอตั้งตัวแทบไม่ทัน มีหลายสิ่งหลายอย่างเกิดขึ้นแต่เธอก็ไม่สามารถจำได้ว่ามันเป็นเรื่องจริงทั้งหมดหรือไม่ และมันเกิดขึ้นได้อย่างไร? ทุกสิ่งทุกอย่างมันเหมือนดั่งความฝัน ตวามฝันที่มันทำให้เธอรู้สึกดี
เฮอร์ไมโอนี่ส่ายหัวไปมาเพื่อออกจากห้วงความคิดของเธอและพยายามที่จะคิดว่าเธอจะทำอะไรต่อไปดี เธอมองไปที่เสื้อเธอจำได้ว่าเธอตั้งใจจะไปอาบน้ำ เฮอร์ไมโอนี่ถอนหายใจเธอวางเสื้อผ้าไว้ในห้องน้ำแล้วเดินออกมาอย่างคนใจลอย เธอเดินมาดูที่ปฎิทินอีกครั้งและได้ฉีกหน้าปฏิทินของเดือนที่แล้วและขว้างมันทิ้งไป ต่อมาเธอจึงฉีกหน้าที่เป็นเดือนปัจจุบันออกมาและใช้เทปติดไว้ที่ฝาผนัง เพราะเธอไม่ต้องการที่จะลืมวันที่ผ่านไปแต่ละวันอีก เมื่อเฮฮร์ไมโอนี่จัดการกับปฎิทินเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เธอจึงเดินไปยังระเบียงหน้าบ้านเธอมองออกไปยังทะเลที่กว้างใหญ่อย่างใจลอย
เธอพยายามบอกกับตัวเองว่าเธอจะต้องเลิกชอบเดรโก เธอไม่รู้ว่าเธอต้องทำอย่างไรแต่เธอรู้ว่าอย่างน้อยเธอก็พยายามที่จะไม่ชอบเขาแล้ว
เดรโกตื่นขึ้นหลังจากที่เฮอร์ไมโอนีเดินออกไปที่ระเบียง สายตาของเขามองไปรอบๆและก็ต้องประหลาดใจว่าเขางีบหลับไปและรู้สึกปวดหลังเหมือนมีคนเอาค้อนมาทุบ เขามองตัวเขาเองอย่างช้าๆ และก็ค่อยลำดับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อเช้า
เขารู้สึกว่าสมองของเขาในตอนนี้สั่งการช้ามาก เขาสะบัดหัวไป-มา ทันที่ที่เขาเคลื่อนผิดจังหวะ คอของเขาเกิดเสียงดังป๊อก และเขาก็นึกขึ้นได้ว่าเฮอร์ไมโอนีนอนหลับโดยพิงตัวเขา เขาสงสัยว่าตอนนี้เธอไปไหนแล้ว บางทีเธออาจจะตื่นแล้ว ดังนั้นเขาจึงค่อยๆลุกขึ้นและเดินตรงไปที่ห้องน้ำเพื่อทำความสะอาดร่างกายของเขา
ภายในห้องน้ำเดรโกไม่ได้สังเกตเห็นเสื้อผ้าของเฮอร์ไมโอนี่ที่วางกองไว้อยู่ที่ขอบอ่างล้างหน้า
เดรโกเปิดน้ำและรอจนกระทั่งน้ำอุ่นได้ที่ เขาถอดเสื้อผ้าออกจากตัวเองจนร่างเปลือยเปล่า จากนั้นเขาก็เข้าไปอาบน้ำในอ่างน้ำอย่างสบายใจ
ผ่านไปนานมากแล้ว ที่เธอยังคงยืนอยู่ที่นั่น จากนั้นเธอก็ตัดสินใจว่าเธอจำเป็นต้องทำใจเธอให้ว่างและเลิกคิดถึงรื่องเดรโกเสียที โดยการไปอาบน้ำ เธอไปที่ห้องอาบน้ำจัดการล๊อคประตูและเดินไปที่อ่างล้างหน้าอย่างเหม่อลอย น่าแปลกที่เฮอร์ไมโอนี่ไม่ได้ยินเสียงอาบน้ำของเดรโก เนื่องจากใจของเธอในตอนนี้ว้าวุ่นและสับสนอีกทั้งสมองของเธอก็ว่างเปล่า
เฮอร์ไมโอนีถอดเสื้อผ้าของเธอออกจนเหลือแค่บราเซียตัวน้อย เธอเอี้อมมือไปด้านหลังเพื่อถอดเสื้อในของเธอในขณะที่เธอปลดตะขอยกทรงออกสียงผ้าม่านของห้องน้ำถูกรูดไปอยู่อีกด้านหนึ่งก่อนที่ร่างขาวๆเปลือยเปล่าของใครบางคนก็ปรากฎขึ้น
เฮอร์ไมโอนี่สะดุ้งเธอหันขวับไปมองด้านหลังของเธอในทันที ดวงตากลมโตสีน้ำตาลของเธอเบิกกว้างอย่างตกใจ
เฮอร์ไมโอนียืนตะลึงและแทบไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง เธอพยายามที่จะมองครึ่งบนของร่างเดรโก ซึ่งกำลัง....อยู่ในสภาพที่ไม่น่าดูนัก เธอพยายามมองไปที่หัวของเดรโกแต่สายตาของเธอกลับปฏิเสธที่จะมองในที่ที่สูงกว่า สายตาเธอมองไปยังที่กล้ามท้องและหน้าอก เฮอร์ไมโอนีกลืนน้ำลายหลายครั้งเพื่อให้มั่นใจว่าไม่มีน้ำลายไหลออกมาจากปากเธอ
โอ พระเจ้า! โอ พระเจ้า! โอ พระเจ้า! เธอพูดซ้ำๆ
ในขณะที่เดรโกเองก็ยืนตะลึงงันอยู่กับที่อย่างตกใจ เขาเองก็ไม่ต่างกับเฮอร์ไมโอนี่ในตอนนี้ เขามองเฮอร์ไมโอนี่ทั่วเรือนร่างที่เกือบเปลือยของเธอ หน้าอกของเธอถูกห่อหุ้มด้วยบราเซียตัวน้อยที่หมิ่นเหม่เกือบๆหลุดออกมาจากไหล่มันห่อหุ้มหน้าอกที่ไม่ใหญ่มากนัก ของเธอ เดรโกส่งสายตาสำรวจเธออย่างรวดเร็วมายังหน้าท้องแบนราบที่ไม่มีไขมันหน้าท้องอยู่เลย และก่อนที่เขาจะสำรวจต่อไป เฮอร์ไมโอนี่ก็รู้สึกตัวเสียก่อนเธอรีบคว้าผ้าขนหนูที่วางอยู่ข้างๆมาพันตัวของเธออย่างรวดเร็ว
เฮอร์ไมโอนี่หันตัวเธอกลับด้วยใบหน้าที่แดงกล่ำ เธอหลับตาแน่น และสะบัดหัวไปมาเพื่อเอาภาพที่เซ็กซี่ของเดรโกออกไป เธอต้องทำให้ได้
ในขณะที่เดรโกคว้าผ้าขนหนูสีเขียวมาพันร่างกายด้านล่างของเขากันอุจาด พร้อมกับหัวใจที่เต้นสั่นระรัว และปฎิกิริยาของร่างกายที่ร้อนวูบวาบไปทั่งตัว
“เกรนเจอร์ เธอ .....”เขาเอ่ยชื่อเธอด้วยเสียงขาดๆหายๆ
“เออ คือ เออ ฉ...ฉัน ไม่รู้นี่ว่านายอยู่ในนี้”
“เธอไม่ได้ยินเสียงฉันอาบน้ำหรือไง.....หรือว่า” เดรโกหรี่ตาลงและเดินเข้ามาใกล้ๆเธอและหมุนตัวเธอให้มาเผชิญหน้ากับเขา”เธออยากอาบน้ำกับฉันหรือไง”
เขาใช้มือของเขาเชยคางเธอขึ้นและมองตาสีน้ำตาลนั้นอย่างลึกซึ้ง เฮอร์ไมโอนี่ตัวสั่น เธอจับปมผ้าขนหนูที่พันตัวไว้แน่นเหมือนกลัวว่ามันจะเลื่อนหลุดออกไปจากร่าง
ในขณะที่ดวงตาของเธอจ้องมองไปที่ดวงตาของเดรโก เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกเหมือนเธอถูกเดรโกสะกดไว้ด้วยเวทมนต์อย่างจัง
พวกเขาทั้งคู่ยืนอยู่ที่นั่นเหมือนกับว่าจะอยู่ตลอดไป
ถ้าไม่มีเสียงที่คุ้นหู อุทานอย่างตกใจของ......
“เฮ้ย พวกนาย ...เอออ คือ ขอโทษ “
รอนผลุบหัวแดงๆของเขาพร้อมหน้าที่ตื่นๆของเขากลับไปและปิดประตูห้องน้ำเหมือนเดิม
ทุกอย่างกลับไปเป็นเหมือนเดิม แต่ที่ไม่เหมือนเดิมคือสติของทั้งคู่ที่ดูเหมือนจะกลับเข้าร่างแล้วตอนนี้
สุดท้าย เฮอร์ไมโอนีก็เดินออกจากห้องน้ำไปอย่างช้าๆโดยปล่อยเดรโกไว้เพียงลำพังและปิดประตูไว้อย่างเดิม
เธอเดินกลับไปที่ห้องนอนของเธอโดยที่รอนไม่ได้อยู่ที่นั่นแล้วและรอห้องน้ำให้ว่างพลางคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ เธอหน้าแดงจากความอายที่เห็นร่างเปลือยเปล่าของผู้ชายเป็นครั้งแรกและเธอก็รู้สึกอายที่เดรโกเองก็เห็นร่างกึ่งๆเปลือยของเธอเช่นกัน
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
เฮอร์ไมโอนี่สะดุ้ง เมื่อมีเสียงเคาะประตู เธอเดินไปเปิดประตูและชะโงกหน้าไปดู เฮอร์ไมโอนี่เห็นเดรโกยืนเขินๆอยู่หน้าห้อง
“ฉันจะมาบอกเธอว่าห้องน้ำว่างแล้ว“ แล้วเขาก็หน้าแดงก่อนหันกลับไปยังห้องนอนของเขาอย่างรวดเร็ว
เฮอร์ไมโอนี่เดินกลับเข้าไปที่ห้องน้ำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เธอมองไปที่อ่างอาบน้ำซึ่งเดรโกคงเปิดไว้ให้เธอ มันเกือบจะเต็มแล้วเธอจึงปิดก็อก และล๊อคประตู จากนั้นก็ใส่สบู่ลงไปพร้อมกับถอดเสื้อคลุมลงไปอาบน้ำในอ่างน้ำ
เฮอร์ไมโอนี่นั่งลงในอ่างอาบน้ำและพยายามที่จะบอกกับตัวเองว่าเดรโก ไม่ได้ดีอย่างที่เธอคิดหรอก เขาน่าเกลียด, เขาไม่เป็นนักกีฬา, เขาอ้วน, เขาปัญญาอ่อน และอื่นๆอีกเยอะแยะ
แต่สรุปสุดท้าย เขาช่างเซ็กซี่อย่างเหลือร้าย !
เดรโกยังคงยืนอยู่ที่เดิมที่เดียวกับเมื่อ 5 นาทีที่แล้ว สิ่งเดียวที่เขาคิดในใจของเขาคิดแล้วคิดอีก ก็คือ นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับเขา!
ทันทีที่เขาเช็ดตัวแห้ง และใส่เสื้อผ้าแล้ว เขาเข้านอน เขานอนลงที่เตียงโดยเอามือรองไว้ที่ใต้หัวพร้อมกับมองไปที่เพดาน
เขาไม่รู้ว่าทำไมถึงเป็นเรื่องราวใหญ่โต หรือว่าเขาเป็นคนทำให้เป็นเรื่องใหญ่โตเอง เขาไม่รู้จริงๆ เขาไม่รู้ว่ามันคืออะไร ตอนที่เขาอยู่กับผู้หญิงคนอื่นๆ เขาก็ไม่ได้รู้สึกแบบนี้ อะไรที่ทำให้เฮอร์ไมโอนีแตกต่างจากคนอื่นๆ?
หรืออาจจะเพราะว่าเขาชอบเธอจริงๆ? , ใช่ นายกำลังหลงรักเธออยู่, อีกเสียงหนึ่งในตัวเขาบอก
เดรโกไม่เถียงว่าเขาไม่ได้แค่ชอบเธอ แต่เขาหลงรักเธอ เพราะตอนนี้เขารู้ตัวเขาเองดีแล้ว
เขา, เดรโก มัลฟอย, กำลังตกหลุมรักเฮอร์ไมโอนี เกรนเจอร์ ก่อนหน้านี้เขารู้ตัวว่าเขาชอบเธอแต่ตอนนี้เขากำลังตกหลุมรักเธอเข้าแล้ว สิ่งเหล่านี้เกิดขึ้นอย่างรวดเร็วและเร็วมากเพราะการที่เขารักเธอ
เขาเถียงกับตัวเองว่าเขาควรที่จะบอกเธอดีหรือไม่? ในอดีตพวกเขาทั้งคู่เคยไม่ถูกกันมาก่อน และเขาก็ตัดสินใจ ปกติแล้วเขาสามารถที่จะตัดสินใจแต่ตอนนี้มันเป็นสิ่งที่ใหญ่หลวงนัก
ฉันไม่อยากบอกเธอ ทุกสิ่งทุกอย่างควรจะเป็นเหมือนตอนนี้ การเปลี่ยนแปลงอาจทำให้แย่ลง
แต่ในใจของเขากลับตรงกันข้าม
(ลองคิดดู, หากนายไม่เปลี่ยน ตอนนี้นายอาจไม่ได้เป็นเพื่อนกับเฮอร์ไมโอนีก็ได้)
เดรโกถอนหายใจเขาพูดกับตัวเองด้วยเสียงราบเรียบ
ถ้าหากทุกอย่างเหมือนเดิม, ใช่, ฉันไม่อยากเป็นเพื่อนกับเธอแต่ฉันก็ไม่อยากเผชิญหน้ากับปัญหานี้
แต่ในใจของเขากลับแย้ง
(แต่ถ้านายไม่ได้เป็นเพื่อนกับเธอ นายอาจจะไม่มีความสุขเหมือนกับหนึ่งเดือนที่ผ่านมาก็ได้)
เดรโกพยักหน้ากับตัวเอง
มันก็ใช่.....ถ้าฉันบอกเธอมันอาจจะดีขึ้นก็ได้ หรือไม่ก็แย่ลงกว่าเดิม
(เพียงแค่คิดว่ามันจะต้องดีแน่ๆ ไม่อย่างนั้นนายจะต้องเสียใจหากนายไม่ได้บอกเธอไป)
เดรโกถอนหายใจและลุกขึ้นนั่ง โดยที่มือของเขายังคงอยู่ที่ศรีษะ
ฉันรู้....แต่ฉันไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรหากว่าบอกไปแล้วและมันแย่ลงกว่าที่เป็นอยู่
ครึ่งชั่วโมงผ่านไป เดรโกกำลังนั่งอยู่ที่เก้าอี้ที่มุมห้องของเขา เขาไม่รู้ว่าเขาจะทำอะไรต่อกับเฮอร์ไมโอนีดี
เฮอร์ไมโอนีเพิ่งจะขึ้นจากอ่างอาบน้ำ เธอเดินไป-มาในห้องนอนด้วยเสื้อคลุม เธอพยายามที่จะเอาเรื่องของเดรโกออกจากความคิดเธอ ซึ่งมันทำให้เธอปวดหัว และการเดินไป-มานี่ก็ไม่ได้ทำให้อาการปวดหัวของเธอดีขึ้น
ผ่านไปหลายชั่วโมง, เดรโกก็ยังไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร เขารู้สึกว่าท้องของเขาเริ่มหิว และ เขาก็ไม่สามารถที่จะทนต่อความหิวได้อีกต่อไป เขาเดินลงบันไดอย่างช้าๆ เมื่อไปถึงประตูห้องครัวเขายืนอยู่เงียบๆและฟังเสียงว่ามีใครอยู่ในนั้นหรือไม่ และเขาได้ยินเสียงของใครบางคนคุยกันหรือจะให้ถูกโต้เถียงกันมากกว่า เดรโกนิ่งฟังเงียบๆอย่างอยากรู้
ภายในห้องครัว
เด็กสาวหน้าสวยเผชิญหน้าอยู่กับ รอน วิสลี่ส์ซึ่งทำหน้าบึ้งอยุ่เบื้องหน้าเธอ
“นายจะห้ามฉันหรือไง”เธอแหวใส่เมื่อเห็นรอนจ้องมองเธออยู่อย่างไม่พอใจ
“ฉันไม่มีสิทธิ ห้ามเธอทรีโอน่า แต่ฉันก็ไม่ยอมที่จะให้เธอทำอะไรเฮอร์ไมโอนี่แน่”รอนพูดเสียงเครียดใบหน้าบึ้งตึง ไม่มีความเป็นมิตรอยู่เลยแม้แต่น้อย
“นี่ นายคิดว่าฉันจะทำอะไรเฮอร์ไมโอนี่”ทรีโอน่าเลิกคิ้วมองรอนอย่างสงสัย
“ใครจะไปรู้”เขาพูดเสียงห้วนๆแววตาคล้ายหวาดระแวงและไม่ไว้ใจ
“ฉันไม่ใช่นางมารร้ายนะที่จะทำอะไรนางฟ้านางสรรค์อย่างเฮอร์ไมโอนี่ของนาย”เธอพูดอย่างไม่พอใจขณะที่รอนผงกหัวอย่างไม่แน่ใจ
“ฉันไม่เข้าใจนายจริงๆรอน”ทรีโอน่าพูดเสียงอ่อนลงเล็กน้อย”นายไม่ได้รักเฮอร์ไมโอนี่จริงๆหรือไงถ้านายรักเธอจริงทำไมนายไม่แย่งชิงเธอมาจากเขาล่ะ”
“เพราะฉันรักเฮอไมโอนี่นะสิ”แววตาของรอนอ่อนโยนลงเมื่อพูดถึงเฮอร์ไมโอนี่เพื่อนรักของเขาและคนที่เขารัก ”แต่จะมีประโยชน์อะไรที่จะแย่งเธอมาโดยที่ใจของเธอไม่ได้อยู่กับฉัน เธอเองก็เหมือนกันทรีโอน่า เธอจะมีความสุขหรือไงที่ได้แต่ร่างกายของเขาแต่ใจเขาอยู่กับอีกคนหนึ่ง”รอนย้อนถามทรีโอน่าแววตาของเธอดูอ่อนล้า และนี่เองที่ทำให้รอนรู้ถึงคำตอบ
รอนจ้องมองเธอพลางถอนหายใจ
“ทรีโอน่า ความรักของเธอที่มีต่อเขามันไม่ใช่ความรัก มันเป็นเพียงแค่ความหลง ความรักที่แท้จริงมันต้องใช้ระยะเวลา ระยะเวลาที่ค่อยๆหล่อหลอม จิตใจของทั้งคู่ ระยะเวลาที่จะเปลี่ยนจากศัตรูให้กลายเป็นมิตร และระยะเวลาที่จะทำให้เข้าใจกันและกัน เหมือนพวกเขาทั้งคู่ ที่เหมือนเส้นขนานที่ไม่สามารถมาบรรจบกันได้แต่ในที่สุดพวกเขาก็พลิกโชคชะตาของพวกเขาให้เส้นขนานเส้นนั้นกลับมาเชื่อมกันได้อย่างไม่น่าเชื่อ “
ทรีโอน่ากำลังฟังในสิ่งที่รอนพูด เขาไม่รู้ว่าเธอจะคิดได้ในสิ่งที่เขาพูดหรือเปล่าแต่อย่างน้อยเธอก็นิ่งฟังโดยไม่มีคำโต้แย้งใดๆ
ทั้งคู่มองกันและกันอย่างเงียบๆเพียงชั่วครู่ทรีโอน่ากลับเป็นฝ่ายทำลายความเงียบโดยการพึมพำกับตัวเองเงียบๆว่า
“พวกเราพ่ายแพ้แล้วสินะ”
“ฉันไม่ได้พ่ายแพ้ทรีโอน่า” เขายิ้มให้กับเธออย่างจริงใจถึงแม้ว่าจะมีแววเศร้าในดวงตาของเขาอยู่บ้าง”ฉันเพียงแต่รู้ในสิ่งที่ตัวเองเป็น รู้ถึงความต้องการของเฮอร์ไมโอนี่ เฮอร์ไมโอนี่เธอต้องการฉันเสมอ แต่ในฐานะเพื่อนที่เข้าใจกันและกัน ไม่ใช่ในฐานะของคนที่จะต้องดูแลเธอไปตลอดชีวิต คนๆนั้นเฮอร์ไมโอนี่เธอได้เลือกแล้ว และฉันก็เชื่อว่าเขาเองก็เลือกเฮอร์ไมโอนี่เช่นกัน ถึงแม้ว่าฉันจะยังไม่แน่ใจก็ตาม”
ทรีโอน่าทำท่าจะพูดอะไรบางอย่างแต่แล้วก็สั่นหัวได้แต่ก้มหน้าฟังในสิ่งที่รอนพูดอย่างตั้งใจ
“เธอเป็นคนสวยทรีโอน่า เธอไม่จำเป็นจะต้องมายึดติดกับใครบางคนที่เขาไม่ได้สนใจเธอ เธอมีคุณค่าในตัวเธอเองอยุ่แล้ว แต่เธอจะต้องหาตัวเธอเองให้เจอและใช้มันให้เป็นประโยชน์กับผู้ชายที่เขารักเธอจริงๆ ฉันพูดตรงๆเธอคงไม่โกรธใช่ไหม”
ทรีโอน่ามองหน้าเขาและอมยิ้ม
“นายเป็นคนที่แปลกนะรอน ตอนแรกๆที่ฉันเห็นนาย นายดูเหมือนคนต๋องๆ แต่ตอนนี้คำพูดของนายมันเหมือนคนที่เห็นอะไรมามาก “ทรีโอน่าถอนหายใจจริงอย่างที่รอนพูดทุกอย่าง ทำไมเธอจะต้องยึดติดกับผู้ชายคนหนึ่งที่ไม่สนใจเธอเลย ไม่มีประโยชน์ ถ้าเขาชอบเธอสักนิด แค่เพียงสักนิดโอกาสดีๆที่เธอไขว่าคว้าคงมีให้เห็นแต่มันไม่ใช่เลย เดรโกไม่เคยสนใจเธอเขาใช้เธอเพียงแค่หยอกเย้าให้เฮอร์ไมโอนี่หึงหวงเท่านั้น แต่เธอกลับคิดว่าเขาสนใจเธอจนกระทั้งเมื่อคืนแววตาของเดรโกที่จับจ้องไปที่เฮอร์ไมโอนี่มันทำให้เธอรู้ได้ว่าเขารักผู้หญิงคนนี้อย่างหมดใจ แล้วเธอจะมีช่องว่างที่ไหนที่ไปแทรกกลางพวกเขาได้กันเล่า ไม่มีประโยชน์จริงๆ
พวกเขาทั้งคู่นิ่งเงียบกันไปชั่วครู่ก่อนที่ทรีโอน่าจะหันหลังเดินจากไปอย่างเงียบๆโดยไม่มีคำบอกลาหรือคำพูดใดๆจากเธอซึ่งรอนเองก็คงจะรู้ดีว่าทรีโอน่าคงอยากใช้เวลาให้กับตัวเองอย่างหนัก
รอนนั่งลงที่เก้าอี้ในครัวอย่างเงียบๆพลางถอนหายใจในขณะที่เดรโกเดินเข้ามาในครัวและนั่งลงที่เก้าอี้ข้างๆรอน รอนเงยหน้าขึ้นสบตากับเดรโกพลางส่งยิ้มให้อย่างเป็นมิตร
“เมื่อกี้ขอโทษนะที่เข้าไปขัดจังหวะพวกนาย”
“เออ คือ พวกเรา”เดรโกพูดแล้วหน้าแดงเขาพูดอะไรไม่ออกแล้วในตอนนี้แต่รอนเองก็พูดขัดขึ้นโดยไม่ได้รอให้เดรโกพูดจนจบ
“ฉันขอถามอะไรนาย
เดรโกขมวดคิ้วอย่างสงสัย
“ถามอะไร”
“นายรักเธอใช่ไหม ฉันหมายถึงรักนะไม่ได้ชอบ”รอนพูดเสียงจริงจังพลางมองเดรโกเขม็งเหมือนต้องการรู้ในคำตอบที่แท้จริง เดรโกจ้องสู้สายตารอนแล้วพยักหน้าพร้อมกับคำตอบที่หนักแน่น
“ฉันรักเธอ ใช่ ฉันรักเฮอร์ไมโอนนี่”
“นายบอกกับเฮอร์ไมโอนี่แล้วหรือยัง”
คราวนี้เดรโกถอนหายใจและมองเมินไปทางอื่น
“ฉัน... ไม่รู้สิ ฉันไม่รู้ว่าจะพูดกับเธอยังไงดี”
รอนหัวเราะในลำคอเบาๆเขาไม่อยากจะเชื่อเลย เดรโก มัลฟอย คุณชายผู้เย่อหยิ่งแห่งบ้านสลิธลีนจะรักยายหนอนหนังสือดอกไม้ทระนงของกริฟฟินดอร์ได้ แถมยังอายที่จะพูดบอกรักกับเพื่อนรักของเขาเสียอีก
“พูดกับเธอซะมัลฟอยให้เธอได้รับรู้ ฉันเอาใจช่วยนาย”รอนตบบ่าเดรโกเหมือนยืนยันในคำพูดของเขา แล้วจึงลุกขึ้นยืนเหมือนเตรียมพร้อมกับอะไรสักอย่างรอนเดินไปคว้ากระเป๋าเสื้อผ้าใบเล็กที่เดรโกเพิ่งสังเกตุเห็นแล้วสาวเท้าเดินไปที่กลางห้องรับแขกอย่างเร่งรีบแต่ก็ไม่ถึงกับเร่งร้อนอะไรนัก
“เอาล่ะ ฉันคงต้องกลับไปบ้านโพรงกระต่ายเสียที”รอนหันมาพูดกับเดรโก
“นายจะกลับแล้วจริงๆยังงั้นเหรอ”เดรโกถามอย่างแปลกใจเมื่อรอนที่ทำท่าว่าจะไปแล้วจริงๆหันมาลาเขา
“ใช่ ฉันคงต้องกลับแล้ว เพราะถ้าฉันไม่กลับไปตอนนี้ ฉันก็ไม่รู้ว่าฉันจะยอมปล่อยเฮอร์ไมโอนี่ให้นายได้หรือเปล่าในตอนนี้ ดังนั้นฉันจึงควรต้องไปเสียที ฝากบอกเฮอร์ไมโอนี่ด้วย”รอนกล่าวหน้าตาย
“รอน “เดรโกเรียกเมื่อเห็นรอนดึงไม้วิเศษออกมาเตรียมร่ายคาถา รอนชะงักเล็กน้อยก่อนหันมาขมวดคิ้วแล้วถามกลับ
“ว่าไง”
“ขอบใจนะ....กับทุกอย่าง” เดรโกอยากบอกว่าเขาได้ยินในสื่งที่รอนพูดกับทรีโอน่าแต่มันคงจะไม่จำเป็นแล้วในตอนนี้เพราะนอกจากตรงนี้เขารู้ว่ารอนพยายามช่วยเขาในอีกหลายๆเรื่อง
“อือ ส่วนนายอย่าลืมทำเรื่องที่มันถูกต้องก็แล้วกัน มัลฟอย”รอนหันมายิ้มให้กับเขามันเป็นยิ้มที่จริงใจที่สุดที่เขาอยากให้กับชายหนุ่มผมบลอนส์คนนี้
“เดรโก นายควรเรียกฉันว่าเดรโกได้แล้ว”
“ก็ได้ เดรโก แล้วเจอกันเมื่อนายกลับจากพักร้อน”รอนโบกมือลา
“แล้วเจอกันอีกครั้ง รอน”
คำตอบกลับมามีเพียงเสียงแว่วจากคนที่หายลับไปพร้อมกับเสียงร่ายเวทมนต์
“ลาก่อน”
รอนไปแล้ว เดรโกจึงเดินตรงไปที่เคาเตอร์ครัวเพื่อหาสิ่งที่เขาสามารถกินได้เขาคว้าขนมปังแผ่นมาสองแผ่นแล้วถั่วบดและกล่องอะไรอีกอย่างที่เขายังไม่ได้เปิดดู จากนั้นก็กลับขึ้นไปข้างบน
ทันทีที่เดรโกกลับมาที่ห้อง เขานั่งลงบนเตียงและมองไปที่กล่องอาหารซึ่งเขาหยิบขึ้นมา เขาไม่ได้มองมันขณะที่หยิบมา มันดูเหมือนอาหารที่กินได้ แต่เขาก็มองมันอย่างสงสัย
“สอดไส้ผลไม้ คืออะไร?” เขาถามกับตัวเองเมื่อมองดูข้างกล่องที่เขียนเอาไว้ เขาเปิดกล่องและมองดู “อย่าล้อฉันเล่นน่ะ” เขาพูดพึมพำกับตัวเอง และเมื่อเขาแกะห่อออกดู เขาพบว่ามันเป็นลูกอม จากนั้นเขาก็ถอนหายใจ
เธอไม่สามารถที่จะทนต่อความหิวได้ ดังนั้นเธอจึงลุกขึ้น และใส่ร้องเท้าเดินลงไปชั้นล่างไปที่ห้องครัว เธอเปิดประตูห้องครัวและยืนมองใครบางคนซึ่งอยู่ในห้องครัวแล้ว เขาคือเดรโก มัลฟอย เธอมองเห็นก้นของเขามากกว่าหน้าเขา เพราะหน้าของเขาอยู่ในตู้เย็น
เธอจึงค่อยๆเดินถอยหลังออกมาอย่างช้าๆ พยายามที่จะไม่ทำให้มีเสียง ในขณะที่เดรโกเอาหัวออกมาจากตู้เย็นและหัวก็ไปกระแทกกับขอบตู้เย็นอย่างแรง “ โอว!” เขามองซ้าย-ขวาและเมื่อพบกับเฮอร์ไมโอนี เขาจึงพูดติดตลกว่า “เออ คือ มันเย็นมากจนทำให้สมองแข็งเลยทีเดียว”
เฮอร์ไมโอนียิ้มให้เขาเล็กน้อย และต่อมาก็กลายเป็นเสียงหัวเราะที่เธอเองก็ยั้งไว้ไม่อยู่ พร้อมกับพูดว่า “นายเป็นอะไรหรือเปล่า?”
“ไม่เป็นไร” เขาตอบพลางยิ้มกว้าง “ฉันมาหาของกินน่ะ”
“ฉันไม่คิดว่ามันจะมีของกิน นอกจากเราจะต้องทำมัน แต่ฉันก็ไม่ต้องการให้มันระเบิดอีก ” เธอพูดพร้อมกับหัวเราะ
เดรโกหัวเราะ “ใช่, ฉันก็ไม่คิดที่จะทำมันเหมือนกัน เออ ... เธอคิดไหมว่าเราควรจะออกไปข้างนอกด้วยกันเพื่อหาของกิน”
“ฉันเองก็คิดอย่างงั้นเหมือนกัน ตอนนี้ ฉันหิวมากเลย” เธอพูดขณะเดียวกันก็หันกลับและเดินออกจากห้องครัวไป
“เธอกำลังจะไปไหน?” เดรโกถามเมื่อเธอ กำลังจะเดินหนีเขาไป
“ฉันจะไม่ออกไปหาอะไรกินด้วยสภาพนี้แน่ๆ” เธอยิ้มและชี้ไปที่ชุดนอนสีชมพูลายพิ๊งแพนเตอร์
ของเธอพลางมองเหล่ไปที่ชุดของเดรโกเช่นกัน
“เป็นความคิดที่ดี ฉันก็น่าจะเปลี่ยนด้วยเช่นกัน” เขาพูด
“ฉันจะไปตามรอนด้วย แล้วเรามาเจอกันข้างล่างนี้ภายในครึ่งชั่วโมง” เธอตะโกนขณะที่กำลังวิ่งขึ้นบันไดแต่เธอก็หยุดชะงักในทันทีเมื่อเดรโกพูดขึ้นว่า
“รอนไปแล้วล่ะ”
เฮอร์ไมโอนี่เดินลงมาข้างล่างอีกครั้ง
”ตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วทำไมเขาไม่บอกฉันล่ะ”
“เกือบๆบ่ายแล้วที่เขาไป รอนต้องกลับไปก่อนเพราะเขากลัวว่าถ้าอยู่นานไปดับเบิ้ลดอร์อาจจะรู้ว่าเขาแอบมาหาเธอ"เขาโกหกเธอเล็กน้อย" แต่เขาก็ฝากให้ฉันบอกเธอด้วย”เฮอร์ไมโอนี่พยักหน้าก่อนที่เธอจะยิ้มออกมาอย่างโล่งใจ
“ความจริงฉันเองยังไม่อยากให้รอนกลับเลย ฉันยังไม่หายคิดถึงเขาเลย”
“เธออยู่กับฉันเธอยังคิดถึงผู้ชายคนอื่นอีกหรือไง”เดรโกดุเสียงเข้มจนเฮอร์ไมโอนี่หน้าแดงเธอตวาดแวดกลับไปในทันที
“นายมันบ้ามัลฟอย เขาเพื่อนฉันนะแล้วการที่ฉันจะคิดถึงใครมันก็เป็นสิทธิของฉันด้วยนายเกี่ยวอะไร”
“เกี่ยวสิก็ฉัน.....”เดรโกชะงักไปเขารู้สึกเหมือนคำพูดที่จะพูดต่อไปมันกลับเป็นก้อนเหนียวๆที่มันไม่สามารถหลุดออกมาจากคำพูดนั้นได้เลย
”ปัดโธ่เว้ย....”เดรโกสบถออกมาอย่างฉุนเฉียวกับคำพูดที่ไม่ได้ดั่งใจพร้อมพึมพำเบาๆ “รู้งี้เมื่อคืนน่าปล้ำให้มันรู้แล้วรู้รอดไป”
“นายว่าอะไรนะ”เฮอร์ไมโอนี่มองหน้าอีกฝ่ายด้วยความสับสนกับถ้อยคำนั้นที่เธอไม่ค่อยได้ยินเต็มคำนัก
“อ้อ เปล่า เออ คือฉันบอกว่ารีบขึ้นไปแต่งตัวจะได้ไปให้มันรู้แล้วรู้รอด”เฮอร์ไมโอนี่พยักหน้าอย่างงงๆแต่ก็ยอมทำตามแต่โดยดี
“ยังงั้นฉันขึ้นไปแต่งตัวก่อนก็แล้วกันแล้วเจอกัน”แล้วเธอก็วิ่งหายลับไปยังด้านบนโดยมีเดรโกบ่นตามหลังเธอไปติดๆ
“เธอทำอะไรของเธอเนี่ย ต้องเตรียมความพร้อมด้วยหรือไง เฮ้อ ผู้หญิง! ” และเขาก้ไม่ยอมให้เธอได้เปรียบเดรโกจึงเดินขึ้นไปเพื่อเปลี่ยนชุดของเขาเองด้วยเช่นกัน
เขาเดินไปที่ห้องของเขา และมองไปที่เสื้อผ้าของพวกมักเกิ้ล เขาต้องใส่มันตั้งแต่มาซัมเมอร์ที่นี่ เขามองจากด้านซ้ายไปขวา เสื้อผ้าของเดรโกจัดไว้เป็นระเบียบตามความเคยชิน ด้านซ้ายมือของเขาเป็นเสื้อผ้าที่ค่อนข้างจะเป็นทางการ ส่วนทางขวามือเป็นชุดลำลอง เขามองไป-มา ซ้ายและขวา และก็คิดว่าจะแต่งชุดไหนออกไปสำหรับคืนนี้ดี
ในห้องข้างๆ เฮอร์ไมโอนีกำลังพิจารณาเสื้อผ้าเหมือนกัน เธอแต่งตัวด้วยชุดลำลองมา 5 ครั้งแล้วและเธอก็หยุดมองชุดที่ดูเป็นทางการที่เธอสวมอยู่ พร้อมทั้งพูดขึ้นว่า “นี่ไม่ใช่การออกเดทน่ะ เฮอร์ไมโอนี! มันไม่ใช่การออกเดท! เธอไม่จำเป็นต้องแต่งแบบนี้” เธอบอกกับตัวเอง
45 นาทีต่อมา เดรโกกำลังนั่งอยู่ที่โซฟา และกำลังมองที่เพดาน เขามองมาที่ตัวเองอีกครั้ง เขารู้สึกเป็นกังวลว่าเขาอาจจะแต่งตัวเว่อร์เกินไปหรือเปล่า เขาเลือกใส่เสื้อเชิ๊ตสีดำแขนยาวกับกางเกงยีนส์ เขารู้ว่ามันอาจจะไม่มากเกินไปแต่เขาก็ไม่อยากให้ตัวเองกังวลมากเกินไปนัก
เขามองตัวเองพร้อมกับสร้างความมั่นใจว่าเขาดูดีแล้ว และเขาก็ได้ยินเสียงฝีเท้าเดินลงมาจากบันได เขาหายใจเข้าลึกๆและพยายามมองว่าเป็นชุดลำลองเหมือนกันหรือเปล่า
ความคิดที่ว่าชุดลำลองนั้นไม่เหมาะสมก็หายไปทันทีที่เฮอร์ไมโอนีเดินลงมา เธออยู่ในชุดเสื้อสีดำไม่มีปกและทับด้วยเสื้อกั๊ก และกระโปรงยีนส์สั้น ผมของเธอเกล้าเป็นมวยไว้และปล่อยบางส่วนลงมาที่ใบหน้า
“อืม..เอ่อ..เราไปกันได้หรือยัง” เดรโกพูดตะกุกตะกัก “ฉันบอกเอล์ฟประจำบ้านแล้ว” เขาพูดและหมุนตัวออกเดินไปข้างหน้าและเปิดประตูให้เธอพร้อมกับรอยยิ้มที่ใบหน้า พวกเขาเดินข้างๆกันอย่างเงียบๆเพื่อไปขึ้นรถแท็กซี่ เขาเปิดประตูให้เธอและเขาเองก็ตามไปนั่งติดๆกับเธอ
พร้อมคิดในใจว่าวันนี้เขาจะบอกกับเธอดีหรือไม่ ว่าเขารักเธอ
ความคิดเห็น