คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Chapter 7 : ความปรารถนาของเดรโก
HERMIONE MALFOY
ตอนที่ 8 ความปรารถนาของเดรโก
มีคำกล่าวว่าไว้ สามีภรรยาคือคนๆเดียวกัน เฮอร์ไมโอนี่ที่ชื่อว่าเป็นภรรยาของเดรโก กำลังสร้างความขุ่นเคืองใจให้แก่ แพนซี่ พาร์กิสันเช่นเดียวกันกับสามีของเธอ
แพนซี่มองไปที่แววตาของชายหนุ่ม…..เขาแสร้งทำว่ารักยายเลือดสีโคลนอยู่หรือเปล่า...เขาโกหกเธออยู่ใช่ไหม เดรโก จะไม่ชอบเลือดสีโคลนเกรนเจอร์ มันเป็นไปไม่ได้ แต่ตอนนี้แพนซี่กลับลังเล จากการกระทำของเขาหลายๆอย่างเปลี่ยนแปลงไปจากเดิมที่เคยมี
น้ำตาของแพนซี่หลั่งไหลออกมาเพียงแค่เธอคิด มันก็พลอยทำให้หัวใจของเธอเจ็บปวดรวดร้าวเสียแล้ว ทำไมคุณนายน้อยมัลฟอยถึงไม่ใช่เธอนะ!
เดรโกแสดงสีหน้าท่าทางไม่แยเสแพนซี่อย่างชัดเจน จนกระทั่งเฮอร์ไมโอนี่ส่งสายตาตำหนิมาทางเขา เดรโกยักไหล่พลางเบนความสนใจไปที่ภรรยาสาวของเขาแทน
ความคิดทั้งหมดของชายหนุ่มพรั่งพรูออกมาด้วยความภาคภูมิใจและชื่นชมในตัวภรรยาสาวของเขา น่าแปลกเวลาที่เขามองเฮอร์ไมโอนี่ทุกครั้งมันเหมือนเกิดประจุไฟที่วิ่งพรวดพราดเข้าไปในเส้นเลือดของเขาอย่างไม่รู้ต้นสายปลายเหตุ มันทำให้หัวใจของเขาสูบฉีดและเต้นเร็วขึ้นราวเด็กหนุ่มเจอสาวที่ถูกใจ
คู่แต่งงานของเดรโกถูกสร้างขึ้นมาบนสิ่งที่สลิธีรินหวังไว้ว่ามันจะเป็นสิ่งที่ดี และเดรโกเองก็คิดและหวังไว้เช่นเดียวกัน
ในความคิดของชายหนุ่มเขาชื่นชมต่อสิ่งต่างๆที่หญิงสาวคิดและทำ มันเป็นความจริง แต่ทำไมเรื่องแบบนี้คนฉลาดอย่างเฮอร์ไมโอนี่ถึงไม่รุ้ แต่กลับเข้าใจว่ามันเป็นแผนการ ที่เขาได้วางเอาไว้
ทางด้านเฮอร์ไมโอนี่ เธอไม่ค่อยมีความสุขนักกับการกระทำของเธอและเดรโก แต่เธอไม่มีทางเลือกมากนัก
เธอรุ้ว่าแพนซี่ชอบเดรโกมานานแล้ว แพนซี่มักทำทุกอย่างเพื่อเขาแต่ในตอนนี้เดรโกกลับต้องมาแต่งงานกับเธอ ยายเลือดสีโคลนของบ้านสลิธีรินแน่นอนที่แพนซี่ต้องตกใจและเสียใจซึ่งมันก็ช่วยอะไรไม่ได้แล้วในตอนนี้
เฮอร์ไมโอนี่ไม่ต้องการมีปัญหากับแพนซี่ แต่เมื่อใดที่แพนซี่โจมตีเธอไม่ว่าจะเป็นการกระทำหรือคำพูด นิสัยของเฮอร์ไมโอนี่ย่อมไม่นิ่งเฉยอยู่แล้วและเธอมักจะตอบโต้กลับไปทุกครั้ง ในตอนนี้เฮอร์ไมโอนี่ได้แต่หวังว่าแพนซี่จะไม่ทำอะไรให้เธอต้องตอบโต้รุนแรงออกไป
แพนซี่มองการกระทำทั้งหมดด้วยความรู้สึกเหลืออด ไปกับสิ่งที่คู่แต่งงานคู่นี้ชอบทำ ไม่ว่าจะหวานใส่กัน หรือถึงเนื้อถึงตัวตลอดเวลา ในทุกสถานที่ของฮอกวอตส์โดยไม่รู้สึกอายไปกับบ้านของพวกเขาทั้งสองเลย
สิ่งที่หญิงสาวแสร้งทำว่าเป็นคู่รักกับแฮร์รี่ มันเพื่ออะไรกัน เพียงแค่ดูว่าคู่รักนั่นทำหวานแหววใส่กันมากกว่าเดิมอีกหรือไง แพนซี่คิดอย่างเคียดแค้น
“ไปที่ห้องกันเถอะ เฮอร์ไมโอนี่ ฉันแทบจะทนไม่ไหวกับเสน่ห์อันเร่าร้อนของเธอแล้วนะที่รัก”เดรโกพูดขึ้นด้วยเสียงอันดัง มีแสงแวววับออกมาจากสายตาของแต่ละบ้านซึ่งหันมามองเขาและเฮอร์ไมโอนี่ด้วยความประหลาดใจและขบขัน
เฮอร์ไมโอนี่ถลึงตาใส่เขาที่เขาพูดจาเกินเลยไปกว่าที่คิดพร้อมกับใบหน้าที่เป็นสีชมพูของเธอ
“ไม่เห็นจะต้องอายใครเลย ถ้าเราจะทำซะอย่าง อย่าลืมว่าเราเป็นสามีภรรยากันนะ เฮอร์ไมโอนี่”เดรโกส่งยิ้มเจ้าเล่ห์มาทางหญิงสาวที่นั่งกระสับกระส่ายอยู่ข้างๆเขา หญิงสาวกระซิบที่ข้างหูของเขาเหมือนพูดอะไรบางอย่างและมันทำให้เดรโกหัวเราะอย่างขบขัน
แพนซี่จ้องมองไปยังคู่รักหวานแหววสายตาแทบถลนออกมานอกเบ้า
เดรโกไม่เคยชื่นชมกับการเสียสละของเธอเลยใช่ไหม! และยายเลือดสีโคลนนั่นคงสนุกที่คิดว่าเดรโกจะทำให้แฮร์รี่และฉันต้องอึ้งไปกับสิ่งที่เขาทำสิ?ไร้เดียงสาจริงๆ?ดีล่ะเราจะได้เห็นดีกัน เดรโก มัลฟอย ฉันจะต้องเอาคุณกลับมาเป็นของฉันให้ได้คอยดูสิ!
แพนซี่เดินออกไปจากโต๊ะของบ้านสลิธลีน ด้วยความรำคาญ เธอจะนั่งอยู่เพื่อประโยชน์อะไรกันจะมีก็แค่เพียงความทรมานเท่านั้นที่เธอจะได้กลับมาในช่วงเวลาที่นั่งอยู่ที่นั่น เธอควรจะหาเวลาเพื่อคิดอะไรตอบโต้พวกเขาดีกว่า
ในขณะที่แพนซี่เดินออกไป แฮร์รี่เช็ดปากของเขาอย่างแรง ชัดเจนอยู่แล้วที่แพนซี่จูบเขาเพราะแผนการณ์งี่เง่านั้นแท้ๆ แพนซี่ไม่ได้มีประสบการณ์มากพอที่จะดำเนินการต่อไปจนถึงความสำเร็จ มันไม่ใช่แผนการที่ดีของพวกเขาเท่าไหร่นัก แถมเดรโกยังรู้เท่าทันพวกเขาเสียอีกมันทำให้แฮร์รี่รู้สึกว่าเขาเสียหน้า
เดรโกเปิดปากพูดขึ้นอีกครั้งเมื่อเห็นแฮร์รี่เริ่มหงุดหงิด
“พอตเตอร์ นายควรจะมาเป็นส่วนหนึ่งของสลิธีรินได้แล้วสินะ”
เฮอร์ไมโอนี่ฟาดมือไปที่แขนของเดรโกเพื่อให้เขาหยุด แต่เขากลับมีรอยยิ้มแปลกๆที่ริมฝีปาก
“อะไรเล่า?ฉันว่ามันก็น่ารักดีนะ พวกเขาจะได้เป็นคู่รักยอดนิยมอีกคู่หนึ่งไง”เดรโกยิ้มยียวนไปที่แฮร์รี่ ซึ่งแฮร์รี่พยายามที่จะไม่สวนกลับหรือฟังคำพูดใดๆของเขา เพราะมันอาจจะทำให้เขาโมโหจากคำพูดที่ชั่วร้ายของเดรโกก็ได้ แต่โชคไม่ดีนัก รอนไม่ใช่หนึ่งในนั้นที่คิดเช่นเดียวกันกับแฮร์รี่
“นายหมายถึงเรื่องอะไร”คำถามถูกเปล่งออกมาจากปากของรอนก่อนที่แฮร์รี่จะเอาศอกกระทุ้งจนรอนเงียบไป แววตาของเดรโกเปล่งประกายด้วยความยินดีไปกับคำถามของรอน
และมันทำให้เขารู้สึกดี เหมือนได้อัดที่ท้องแฮร์รี่แรงๆด้วยคำพูดของเขา
“นายรู้อะไรไหม ชื่อของเธอคือแพนซี่ พอตเตอร์ต้องเป็นนามสกุลของแพนซี่ในอนาคต เหมาะกันดีออกหรือนายว่าไง”
แฮร์รี่ยื่นมือออกไปคว้าแขนของรอน ในขณะที่รอนลุกขึ้นจากที่นั่งเพื่อไปจัดการกับเดรโก
“แหม มันเป็นอะไรที่ช่างเหมาะเหม็งกันขนาดนี้”เดรโกหัวเราะเสียงดังลั่น เขายังไม่เคยหมดสิ้นหนทางที่จะระรานศัตรูของเขาไปได้ แน่นอน เฮอร์ไมโอนี่สามารถรับรู้ได้ เฮอร์ไมโอนี่ขมวดคิ้ว จ้องมองมายังเขา
เดรโกพยายามไม่สนใจท่าทางปากยู้อย่างไม่พอใจของเฮอร์ไมโอนี่ เขายังไม่เคยเห็นอาการน่ารักแบบนี้ของคุณนายน้อยมัลฟอยมาก่อน
“ฉันทำอะไรผิดงั้นเหรอที่รัก”คำพูดที่เปล่งออกมาของเขา ก่อนที่ชายหนุ่มจะรู้ว่าเขาทำผิดไปเสียแล้วเมื่อเขาเห็นสายตาของเฮอร์ไมโอนี่ที่เหลือบมองมาทางชายหนุ่ม ทำให้เขาเห็นแววตาเจ้าเล่ห์ของเธอ มีรอยยิ้มบางๆบนเรียวปากของเธอ ทำให้เขารู้ว่าเขาตกลงไปในกับดักคำพูดของเขาเองเสียแล้ว
“นายไม่ได้ทำอะไรผิดหรอก แต่นายพูดไม่ถูกแฮร์รี่คงไม่อยากให้ผู้หญิงของเขาเปลี่ยนนามสกุลเพื่อความเหมาะสมหรอก และฉันเองก็ไม่อยากเปลี่ยนนามสกุลของฉันเพื่อให้มันเหมาะสมกับนายด้วย”เฮอร์ไมโอนี่ขยิบตาให้ชายหนุ่มและหัวเราะน้อยๆอย่างสะใจ
พวกกริฟฟินดอร์ต่างพากันโห่ฮา ที่หญิงสาวตอกกลับชายหนุ่ม เดรโกได้ยินเสียงของบ้านสลิธีรินเพียงเล็กน้อย ชายหนุ่มดูเหมือนว่าจะไม่ได้สนใจรอบข้างมากนัก เพราะเขาพุ่งความสนใจไปที่ริมฝีปากของคนที่อยู่ข้างหน้าเของเขามากกว่า
หญิงสาวพูดจาแดกดันชายหนุ่มต่อหน้าเพื่อนๆของเธอและคนของเขา และมันทำให้ชายหนุ่มคิดว่า เขาน่าจะจับเธอจูบเสียให้เข็ด เดรโกหรี่ตาคมไปให้หญิงสาว
ความดีใจที่ได้รับชัยชนะของเธอ กลับกลายเป็นความหวาดหวั่น เมื่อสามีที่คาดเดาไม่ได้ของเธอส่งสายตากลับมา
“ฉันรักเธอนะถึงเธอจะพูดแย่ๆกับฉันก็เถอะ”เดรโกพูดพึมพำและยกมือลูบหัวของหญิงสาว พร้อมทั้งยังลูบแก้มของเธออีกด้วย
แสงสะท้อนที่เต็มไปด้วยความอันตรายส่องกระทบมายังดวงตาของชายหนุ่ม ส่วนเฮอร์ไมโอนี่ข่มอารมณ์จนตัวสั่น ในขณะที่ชายหนุ่มค่อยๆเคลื่อนริมฝีปากมาใกล้
แต่ทันใดนั้น ชายหนุ่มกลับหยุดการกระทำลง หญิงสาวทำได้เพียงกระพริบตาเพื่อไล่ความงุนงง
“เราต้องไปกันแล้ว”ชายหนุ่มพึมพำด้วยเสียงที่แหบพร่า เดรโกเก็บโต๊ะของเขาก่อนที่จะจับมือของเฮอร์ไมโอนี่และดึงเธอออกมาจากห้องโถงใหญ่
เฮอร์ไมโอนี่ที่ยังอยู่ในอาการงุนงงเดินตามแรงดึงของชายหนุ่มออกมา
เป็นอีกครั้งที่ทั้งสองอยู่ในที่ลับตาคน แผ่นหลังของหญิงสาวถูกดันให้ติดกับกำแพง ชายหนุ่มกักขังหญิงสาวไว้ในอ้อมกอดของเขาอีกครั้ง เฮอร์ไมโอนี่ไม่สามารถต้านกำลังของเดรโกที่สูงกว่าเธอได้ เลือดในร่างกายของหญิงสาวกำลังสูบฉีดราวกับว่าเธอวิ่งรอบฮอกวอตส์เป็นไมล์ๆ
โลกแห่งความจริงเริ่มเลือนหายไปอีกครั้ง แขนของเฮอร์ไมโอนี่ยกขึ้นแตะที่ไหล่กว้างของเดรโก เมื่อเขาก้มหัวลงและแนบริมฝีปากสีชมพูของเขาประกบปากอวบอิ่มของเธอ นิ้วขอเดรโกขยุ้มลงบนผมนุ่มของหญิงสาวเพื่อให้ได้สัมผัสแนบแน่นขึ้นไปกว่าเดิม
ในขณะที่เฮอร์ไมโอนี่เบียดร่างกายเข้ากับร่างของเดรโกเธอหารู้ไม่ว่าสิ่งที่ทำอยู่มันเป็นการกระตุ้นความแข็งแกร่งของเขา เฮอร์ไมโอนี่ยังคงถูกชายหนุ่มสำรวจรสชาติของริมฝีปากนุ่มต่อไปอย่างลืมตัว
ไม่มีความต้องการครั้งไหนที่จะเหมือนในครั้งนี้ ชายหนุ่มต้องการครอบครองหญิงสาว ถึงแม้ร่างกายของหญิงสาวจะปฎิเสธเขา แต่ภายในกายกลับเหมือนมีเปลวไฟที่เร่าร้อนแผดเผาอยู่
เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกเหมือนตัวเธอเองกำลังจะละลาย พระเจ้า นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับเธอ เดรโกมีชั้นเชิงในการสัมผัสที่ทำให้สาวๆร้อนรุ่มอย่างนี้ทุกคนเลยหรือเปล่า และเธอก็คงจะเป็นอีกคนหนึ่งที่เขากำลังปลุกเร้าเธอ
ไม่! ไม่ ไม่ ไม่ เสียงในหัวของเฮอร์ไมโอนี่กำลังปลุกเธอให้ต่อต้านเขา
“เดรโก อย่า” เธอพยายามยับยั้งเขาด้วยคำพูด แต่เดรโกยังคงพยายามนัวเนียอยู่ที่ตัวเธออยู่ตลอดเวลา เฮอร์ไมโอนี่ถอนหายใจและพยายามผลักเขาออกไป
“เดรโก ให้ตายสิ! นี่มันทางเดินนะ”เธอบ่นพึมพำ พร้อมๆกับใบหน้าที่แดงไปหมดแล้ว
“ถ้าอย่างงั้นก็ หอ... ไป...เร็ว”เดรโกพูดรัวเร็วจนเฮอร์มโอนี่ฟังแทบไม่ทัน
“เดรโก ไม่ เราทำอย่างงี้ไม่ได้นะ เดรโก…..ปล่อย”เธอสะบัดข้อมือของเธอให้หลุดจากการโดนจับกุมแต่เดรโกยังคงจับเธอเอาไว้อย่างแน่นหนา เขากึ่งลากกึ่งจูงเธอเดินกลับไปยังห้องของพวกเขาด้วยความเร็วเท่าที่จะเร็วได้ แม้เดรโกจะต้องข่มอารมณ์ตัวเองไม่ให้ทำมิดีมิร้ายกับหญิงสาวตรงทางเดินนี้ก็ตาม
เมื่อก้าวขาผ่านประตูมาได้ เดรโกก็ยกตัวหญิงสาวขึ้นและก้าวเท้ายาวๆไม่กี่ก้าวก็ถึงโซฟาตัวนุ่มเสียแล้ว ถ้าเป็นในเวลาปกติเฮอร์ไมโอนี่คงจะหัวเราะไปกับการกระทำของเขาไปแล้ว แต่นี่ไม่ใช่เวลาที่เธอจะทำแบบนั้นได้ แววตาที่เต็มไปด้วยความปรารถนาของเดรโกทำให้เธอกลัว เธอกลัวเดรโกต้องการจะทำในสิ่งที่เธอกลัวมาโดยตลอด การมีเพศสัมพันธ์และเหนือสิ่งอื่นใดเธอกลัวใจตัวเอง เธอต้องหยุดก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินไป
“เดรโก เราต้อง..” ชายหนุ่มจัดการปิดปากของหญิงสาวเพื่อไม่ให้เธอพูดต่อ เขาทิ้งน้ำหนักตัวลงบนร่างของหญิงสาว และจูบไซ้ไปตามซอกคอที่ไวต่อความรู้สึกของเธอ อย่างอ่อนโยน เฮอร์ไมโอนี่อ้าปากค้างหอบหายใจกับความตื่นเต้นที่เขามอบให้ เธอหลับตาปี้ด้วยความอายสมองของเธอกระจัดกระจายไปคนละทิศละทาง แม้กระทั้งในตอนนี้เธอเองก็แทบจะไม่รู้สึกตัวด้วยซ้ำว่าเดรโกจัดการถอดเสื้อคลุมยาวออกจากร่างกายของพวกเขาทั้งสองไปตั้งแต่ตอนไหน
ชายหนุ่มจูบซ้ำลงไปยังลำคองามระหงส์ของหญิงสาวอีกครั้ง ชายหนุ่มโน้มตัวลงไปพร้อมที่จะจัดการทำลายอารมณ์ที่เขากักขังมันไว้
เฮอร์ไมโอนี่กำลังมึนเมาไปกับความต้องการที่ท่วมท้นไปด้วยสิ่งที่ชายหนุ่มเติมเต็มให้ ชายหนุ่มเจ็บปวดจากความรู้สึกที่ต้องการหญิงสาวมากขึ้นเรื่อยๆ
ความกลัวของเฮอร์ไมโอนี่ทวีความรุนแรงขึ้นมาอีกครั้งแต่จากสัมผัสที่อ่อนนุ่มของชายหนุ่มพยายามชักจูงให้เธอคล้อยตามเขา และสิ่งนี้มันกลับทำให้เดรโกมีความรู้สึกที่ท่วมล้นไปด้วยความปรารถนาที่จะครอบครองหญิงสาวในตอนนี้ให้ได้ เดรโกรู้สึกได้ถึงแรงต่อต้านของเฮอร์ไมโอนี่ที่อ่อนแรงลงเรื่อยๆและมันเป็นจุดเริ่มต้นที่ดีสำหรับเขา เขาไม่จำเป็นต้องออกแรงบังคับเธอซึ่งเขาไม่ต้องการแบบนั้นเลยสักนิด
เดรโกผ่อนลมหายใจหยุดจูบเธอชั่วครู่ก่อนที่เขาจะใช้มือปลดกระดุมเสื้อเชิร์ตของเธอ ออกอย่างช้าๆ เม็ดที่ 1...2...3...เหลืออีกเม็ดเดียวเท่านั้น
แอ๊ด..........ชายหนุ่มได้ยินเสียงประตูปิดลงแต่ในเวลานี้เขาไม่ได้สนใจอะไรอีก เขาตั้งใจจะสำรวจร่างกายของหญิงสาวที่อยู่ใต้ร่างเขาเพียงอย่างเดียวเท่านั้น
“เดรโก มัลฟอย!”
ชายหนุ่มหยุดการกระทำลงทันที่ เขาจำเสียงนั้นได้ขึ้นใจ
“หล่อนเป็นภรรยาลูกนะ ลูกไม่ควรมาทำอะไรประเจิดปะเจ๋อในที่แบบนี้! แม่คิดว่าแม่สอนลูกมาดีแล้วนะ”
บ้าเอ๋ย! เขาอยากให้มีไม้วิเศษอยู่ใกล้ๆในตอนนี้เขาจะได้เสกคาถาส่งแม่เขากลับไปยังคฤหาสน์มัลฟอยในตอนนี้
หน้าผากของเขาชนอยู่กับหน้าผากของเฮอร์ไมโอนี่เหมือนหมดแรง ก่อนที่เขาจะดึงตัวออกจากภรรยาของเขาอย่างช้าๆ เขาหันมามองแววตาที่น่ากลัวของนาร์ซิสซาที่เพ่งมา มาทางพวกเขาอย่างตำหนิ
ในขณะเดียวกันกับที่เฮอร์ไมโอนี่ยันกายลุกขึ้นนั่งและติดกระดุมเสื้ออย่างร้อนรน พลางพึมพำเบาๆ
“เกือบไปแล้ว”
“แม่” ชายหนุ่มกลั้นอารมณ์ไว้ “มาทำอะไรที่นี่เนี่ย”
นาร์ซิสซาขมวดคิ้ว “ดัมเบิลดอร์บอกว่าฉันสามารถอยู่..…เฮอร์ไมโอนี่ เธอยังไม่ได้บอกให้เขาฟังหรอกหรือ?”
เดรโกนิ่งไปสักพัก เขาจ้องมองกลับมายังหญิงสาวที่ยังคงนั่งอยู่ข้างๆอย่างช้าๆ
“นั้นเป็นคำถามที่ดี เฮอร์ไมโอนี่” ริมฝีปากของชายหนุ่มขบกันแน่น “ทำไมเธอไม่เล่าให้ฉันฟัง”
เฮอร์ไมโอนี่กลืนคำพูดและจ้องไปยังหน้าของชายหนุ่ม ในเวลานี้มันไม่ใช่สิ่งที่น่ายินดีที่ได้เห็นแม่ของเดรโกมาอยู่ที่ห้องของเขาทั้งสอง และมาเห็นพวกเธอในสภาพแบบนี้
“ดัมเบิลดอร์บอกว่าเธอไม่อยากจะอยู่คนเดียว เพราะเธอเพิ่งสูญเสียสามีของเธอไป ฉันเลยคิดว่าเธอน่าจะอยู่กับเราถึงจะแค่ไม่กี่วันก็ยังดี” หญิงสาวเลียริมฝีปากของเธออย่างรวดเร็ว
เดรโกขบกรามตัวเองเพื่อข่มอารมณ์โกรธ ชายหนุ่มดึงหญิงสาวขึ้นมา
“และเธอไม่คิดที่จะพูดถึงมันเลย เพราะ…?”
“ฉันสับสนอีกอย่างนายก็...ก็ไม่พยายามที่จะฟังฉัน” หญิงสาวพึมพำอย่างรำคาญ เธอเกลียดการที่จะต้องมาบอกเหตุผล และแน่นอนหญิงสาวเหมือนถูกปล้นทางความคิด เมื่อเขาเริ่มจะบังคับให้เธอพูดออกมา
“แม่ ผมขอตัวก่อนนะฮะ ” เดรโกจับมือของหญิงสาวและดึงเธอเข้าไปในห้องนอนของเขา ความเงียบเข้าปกคลุมอีกครั้งเมื่อประตูถูกปิดลง
“เธอบ้าไปแล้วหรือไง?”เขาหันมาว๊ากใส่เธอเมื่อพวกเขาอยู่กันตามลำพัง
“ใช่ ฉันบอกแม่ของนายเองล่ะว่าถ้าศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์อนุญาต ท่านก็จะอยู่ที่นี่ได้ ฉันมันพูดบ้าบอไปเองแหละ” เฮอร์ไมโอนี่หรี่ตาลง
“เฮอร์ไมโอนี่ แม่ของฉันไม่สามารถอยู่กับเราได้ เธอยังไม่เข้าใจอะไรดีพอ”
จริงสินะ เฮอร์ไมโอนี่คิด ทั้งหมดนั้นเป็นเพียงแค่เกมส์ที่ต้องแสร้งทำเท่านั้นนี่ความเป็นจริงหวนกลับเข้ามากระแทกในหัวใจของเธอจนชาไปหมด ราวกับน้ำเย็นที่สาดเข้ามาในหัวใจของเธอ
“เราก็แค่ทำตัวเงียบๆอยู่ในห้องนี้ในตอนกลางคืน ฉันคิดว่าแม่ของนายคงจะเข้าใจเองล่ะนะ” เฮอร์ไมโอนี่ส่งยิ้มที่เย็นชามาให้ “นายคิดว่านายจะรับมือได้มั้ยล่ะมัลฟอย”
“เธอจะย้ายข้าวของของเธอมาที่นี่หรอ” เดรโกหันมองไปรอบห้องด้วยใบหน้าที่บึ้งตึง
“ขอต้อนรับสู่ชีวิตแต่งงาน มัลฟอย” หญิงสาวพูดเยาะเย้ยเสียดสีเขาจนชายหนุ่มรู้สึกได้
เดรโกสูดหายใจลึกๆ พยายามที่จะควบคุมอารมณ์ไม่ให้เหวี่ยงใส่หญิงสาว
แม่ของเขาจะอยู่ที่นี่กับพวกเขาด้วย เหมือนตอนที่เขาอยู่ในโรงเรียน เขาหวังว่าเขาจะปลอดภัยจากแรงกดดันของแม่ของเขา เมอร์ลิน เขาแต่งงานแล้ว แม่จะมาทำลายชีวิตของเขาหรือเปล่า?
พระเจ้าช่วย แม่เข้ามาขัดช่วงเวลาสำคัญของเขาแถมยังมาตำหนิเขาต่อหน้าเฮอร์ไมโอนี่ ถึงมันจะไม่ใช่ที่ที่ควรแสดงความรักกันก็เถอะ แต่มันขายหน้าชะมัด
มันก็แค่เป็นจินตนาการที่พวกเขาเป็นอยู่ในตอนนี้ ถ้าไม่เพราะว่าแม่ของชายหนุ่มเข้ามาขัดจังหวะปานนี้เขาคงได้ครอบครองเธอแล้ว
แต่ .... ตอนนี้เธออยู่ในห้องนอนของเขาแล้วนี่นา อย่างน้อยเฮอร์ไมโอนี่ก็จะได้ใช้ค่ำคืนอยู่ที่ห้องของเขา อาจจะมีโอกาสที่จะได้สานสัมพันธ์กันต่อ รอยยิ้มเล็กๆปรากฎอยู่บนริมฝีปากของเขา ในขณะที่ชายหนุ่มกำลังครุ่นคิดเกี่ยวกับภรรยาของเขา เส้นผมที่พลิ้วไสว ริมฝีปากสีแดงแวววาวและเนื้อตัวเนียนนุ่มและหอมละมุนของเธอ เรียกความสนใจจากเขาได้เป็นอย่างดี
บางทีแม่ของเขาอาจจะไม่ใช่คนที่ชั่วร้ายหลังจากเกิดเรื่องราวต่างๆขึ้นมาก็ได้ เดรโกเริ่มคิดไปในทางที่ดี
“งั้น…” เดรโกเดินเข้ามาเบียดใกล้เฮอร์ไมโอนี่ “เราควรจะทำยังไงตอนที่เธออยู่กับฉัน?”
เฮอร์ไมโอนี่หรี่ตาลงและผลักเขาออกไปจากตัวของเธอ “เก็บไว้ทำหลอกคนอื่นเถอะ มัลฟอย เราคงไม่อยากให้ใครรู้อะไรมากนัก ใช่มั้ย”
หญิงสาวกระทืบเท้าออกไปจากห้อง ปล่อยให้เดรโกครุ่นคิดอยู่สักพักด้วยใบหน้าที่บึ้งตึง
บ้าเอ้ย ชายหนุ่มหลับตาลง และขบกรามแน่น
ถ้าเพียงแต่เฮอร์ไมโอนี่คิดเหมือนที่เขาคิดและต้องการเหมือนที่เขาต้องการคงจะพูดกันง่ายขึ้น แต่นี่ดูเหมือนเธอพยายามออกห่างจากเขา เดรโกคิดพร้อมๆกับที่ เริ่มขว้างข้าวของใส่กำแพงอย่างโมโหและหงุดหงิด
ความคิดเห็น