คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ตอนที่ 8 ดีที่สุดสำหรับพวกเขา (Best for Them)
หัวใจที่หลุดลอย (Take My Heart Away) ตอนที่ 8 ดีที่สุดสำหรับพวกเขา (Best for Them)
ทอมลืมตาขึ้นและรับรู้ถึงสภาพแวดล้อมของเขาในทันที เขาอยู่ที่สถานพยาบาลและลืมทำการบ้านวิชาเวทมนตร์ศาสตร์...
เขาอยู่สถานพยาบาล เขาลืมไปได้อย่างไร? สิ่งสุดท้ายที่เขาจำได้คือการแข่งขันควิดดิช และเขาเห็นไรออน มัลฟอยตีลูกบลัดเจอร์ใส่เฮเลน เนสโธว์
ความทรงจำเริ่มหลั่งไหลเข้ามา เขารีบพุ่งลงไปอย่างรวดเร็วด้วยความพยายามกว่าที่เคยทำในชีวิต และจับตัวเฮเลนได้ก่อนที่เธอถูกผลักเข้าสู่ความตาย เขาจัดการดึงไม้กวาดของเขาขึ้นจากพื้นดินเพียงไม่กี่ฟุต แต่อย่างที่ปรากฏมันไม่พอที่จะหยุดพวกเขาจากการชนกระแทกได้
ทำไม? คือสิ่งแรกที่เข้ามาในใจเขา เขาไม่เคยและแน่นอนเขาจะไม่เสี่ยงชีวิตเขาอีกแล้วเพียงเพื่อช่วยชีวิตใครบางคนอีก ครั้งนี้เหตุผลที่มัลฟอยตีลูกบลัดเจอร์ใส่เฮเลนเป็นความผิดของทอมเอง เขาได้บอกมัลฟอยว่าต้องการเอาคืนกับเธอ และไรออนเอาความคิดที่จะแก้แค้นของเขาไปจัดการเอง
ทอมหันศีรษะอย่างช้าๆ และต้องประหลาดใจเมื่อเห็นเธอนอนอยู่บนเตียงเดี่ยวถัดจากเขา เธอดูซีดเซียวมากและปราศจากชีวิต ทำให้เขาสงสัยว่าเธอตายแล้ว เขาไม่สนใจถ้าเธอตายแล้ว จริงหรือ! อีกเสียงหนึ่งดังขึ้นมาในหัวเขาและมันทำให้เขาสะดุ้งไปกับความคิดนั้น
“ฟื้นแล้วหรือ มิสเตอร์ริดเดิ้ล?”
ทอมรีบกระตุกศีรษะไปอีกด้านหนึ่งทันที และเห็นดัมเบิลดอร์นั่งอยู่บนเก้าอี้เดี่ยวตัวใหญ่ เฝ้ามองดูเขาอย่างเงียบสงบ ทอมพยายามลุกขึ้นนั่งพร้อมกับคิดว่าไม่ต้องการให้ดัมเบิลดอร์เห็นเขาในสภาพอ่อนแอแบบนี้ แต่ความเจ็บปวดรุนแรงที่สะโพกทำให้เขาหยุดชะงัก
“มาดามบาโรม่า บอกฉันว่ากระดูกสะโพกของเธอร้าว เธอจะไม่สามารถเดินได้ใน 2-3 วัน จนกระทั่งคาถาต่อกระดูกมันจะเข้าด้วยกันได้” ดัมเบิลดอร์แจ้งข้อมูลให้เขาฟังอย่างสุภาพ
ทอมสบถด่าอยู่ในใจ ถ้ามีสิ่งหนึ่งที่เขาเกลียด มันคือความเจ็บป่วยและต้องนอนในเตียงพยาบาล 3 วัน ไม่ใช่ความคิดของเขาเกี่ยวกับความแข็งแกร่งเลยในตอนนี้มันเหมือนว่าเขาดูอ่อนแอยิ่งกว่า และเขาก็ไม่ต้องการให้ใครๆมาเห็นเขาในสภาพแบบนี้ด้วย
“เธอช่วยชีวิตเฮเลน เนสโธว์” ดัมเบิลดอร์พูดตรงๆ สายตาของเขากำลังตรวจสอบขณะมองไปที่ทอม “ทำไม?”
“เป็นหน้าที่ของผมในฐานะประธานนักเรียนครับ ที่ต้องรับรองในเรื่องความปลอดภัยและสวัสดิภาพของนักเรียนทั้งหมด” ทอมตอบโดยไม่แสดงความรู้สึก
“แน่นอน แต่มันไม่ใช่หน้าที่ของเธอที่จะต้องเสี่ยงชีวิตตัวเองด้วยวิธีนี้?” ดัมเบิลดอร์ตอบกลับเรียบๆ
ทอมถอนหายใจลึกๆ “ศาสตราจารย์ครับ ผมรู้สึกเป็นสาเหตุในการตกของเธอ บีทเทอร์ในทีมของผมตีลูกบลัดเจอร์ใส่เธอ”
“พูดกับไรออน มัลฟอยเขาเองดีกว่า เขาคอยพบเธออยู่ ทำไมเราไม่พาเขาเข้ามาในนี้?” ดัมเบิลดอร์ยกมือขึ้น และมาดามบาโรม่าพยักหน้ารับรู้ สักพักต่อมาไรออนเข้ามาในห้อง ไรออนดูเหมือนซีดเผือดกว่าเดิมเล็กน้อยใช่ไหม? นัยน์ตาของเขาดูขุ่นเคืองเล็กน้อยใช่ไหม?ทอมกำลังคิดและจับสายตาไปที่ไรอัน
“มิสเตอร์มัลฟอย ฉันยินดีแจ้งเธอว่าดูเหมือนเฮเลนจะไม่ได้รับบาดเจ็บถาวรจากการหล่นครั้งนี้ ต้องขอบคุณมิสเตอร์ริดเดิ้ล” ดัมเบิลดอร์พูดอย่างจริงจัง
ไรออนยกมือปัดผมสีเงินของเขา พร้อมผงกศีรษะอย่างช้าๆ
“บอกฉันซิ มิสเตอร์มัลฟอย อะไรเป็นเหตุให้ตีลูกบลัดเจอร์ใส่เธอ?”
“มันเป็นเรื่องไม่เจตนาจริงๆ ครับ” มัลฟอยพูดอย่างไม่สะทกสะท้าน “เชสเซอร์ของกริฟฟินดอร์คนหนึ่งอยู่ข้างหน้าผมครู่หนึ่งถัดมาก็หายไป ลูกบลัดเจอร์ลอยผ่านเขาไปและกระแทกใส่เธอด้านหลัง” คำพูดของเขาพบกับความเงียบ
“ฉันเข้าใจ” ดัมเบิลดอร์พูด สำหรับทอมมันชัดเจนว่า ดัมเบิลดอร์ไม่เชื่อแม้แต่คำเดียว “ฉันมีธุระอื่นต้องไปจัดการ และมิสเตอร์ริดเดิ้ล วันนี้เธอได้ทำสิ่งที่มหัศจรรย์ อาจารย์ใหญ่มีความเห็นว่าเธอสมควรได้รับเหรียญเวทมนตร์เมอร์ลินสำหรับการกระทำครั้งนี้ ฉันขออวยพรให้เธอฟื้นคืนสู่สภาพเดิมอย่างรวดเร็ว” ยังคงมีความสงสัยอยู่ในสายตาของดัมเบิลดอร์ เมื่อเขาเดินจากไป
ไรออนและทอมอยู่กันตามลำพังในความเงียบ แสงอาทิตย์ส่องผ่านทะลุหน้าต่างที่มีผ้าม่านกั้นอยู่ ทำให้ห้องดูมืดสลัว ลำแสงจางๆ ทำให้ในห้องดูเหมือนเงียบผิดปกติ
“มัลฟอย นายกำลังคิดอะไร? แน่นอน ฉันต้องการแก้แค้นแต่ฉันไม่ต้องการให้นายฆ่าผู้หญิงคนนี้!”
“นายแคร์อะไรถ้าหล่อนจะอยู่หรือตาย?” มัลฟอยถามอย่างก้าวร้าว ผมสีเงินของเขาดูราวกับว่าถูกหวีอย่างรีบร้อน และหน้าแดงด้วยความขุ่นเคืองใจ มันพอจะบอกได้ว่าเขาไม่ได้สงบและใจเย็นเหมือนปกติ
“มันต้องเป็นการไต่สวนและงานเอกสารต่างๆ มากมายที่ทางโรงเรียนและครอบครัวของนายไม่อยากได้แน่ๆ มัลฟอย นี่แหละคือสิ่งที่ฉันกังวล” ทอมพูดอย่างเคร่งเครียดจริงๆ แล้วเขาก็ไม่แคร์อะไรทั้งนั้น
“ฉันไม่ได้คิดฆ่าหล่อนด้วยความสัตย์จริง” มัลฟอยพูดหลังจากนั้นชั่วครู่ “ฉันแค่ต้องการทำให้ตกใจกลัว นายเข้าใจนะ เพื่อให้หล่อนรู้ว่าอย่ามายุ่งกับพวกสลิธีริน”
“ฉันคิดว่าฉันไม่อยากได้ความช่วยเหลือของนายแบบนี้ มัลฟอย” ทอมพูดอย่างเย็นชา บางอย่างดังคลิ๊กในหัวสมองเขา ทำไมนายพูดปกป้องเธอ? ทำไมนายปกป้องเลือดสีโคลน? “ดีจริงๆ ที่หล่อนไม่ตาย ฉันพบว่าสถานการณ์ทั้งหมดเป็นเรื่องน่าสนุก เจตนาของนาย
“ขอบใจสำหรับการหลีกเลี่ยงปัญหาให้ฉัน ริดเดิ้ล นายไม่เลวเลย” มัลฟอยพูดซึ่งใกล้เคียงคำชมเชยเหมือนมัลฟอยคนเดิม ทอมพยักหน้าและไรออนบอกลาเขาอย่างรวดเร็ว และเดินจากไปปล่อยทอมอยู่ตามลำพังในความเงียบ
ทอมวางศีรษะลงรู้สึกง่วงนอน แน่นอนว่าทำไมเขาช่วยเธอ เขาไม่ต้องการให้ตัวเองมีปัญหา เขาทำมันเพื่อความปลอดภัยของตัวเอง และไม่มีเหตุผลอื่นเลย ทอมรู้สึกดีใจที่เขาหาเหตุผลได้เสียทีการที่เขาช่วยเธอ มันไม่ใช่ว่า...ราวกับว่า...แล้วเขาก็หลับสนิทไปเรียบร้อย
-------------------------------------------------
“......เรื่องนี้พูดกันทั่วทั้งโรงเรียนเลย เฮเลน” ทอมได้ยินเสียงหนึ่งพูดมาจากที่ไกลๆ เขาไม่ได้ลืมตาขึ้นมา
“อะไร-ทอม ริดเดิ้ล หรือ?” เขาได้ยินเฮเลนพูดอย่างไม่เชื่อ
“เธอน่าได้เห็นมัน มัลฟอยคนน่ารังเกียจตีลูกบลัดเจอร์ใส่เธอ และเธอพลัดตกจากระเบียง เอ็มม่าร้องตะโกนและเธอก็ร้องตะโกน ทุกๆ คนตะลึงดูด้วยความตกใจกลัวที่เธอตกฮวบลงมา ทอมซึ่งอยู่สูงสุดแยกออกไปจากกลุ่มนักกีฬาควิดดิชทั้งหมด แต่ทันทีที่เขาเห็นเธอ เขาขี่ไม้กวาดดิ่งลงมา-“
“......เธอน่าได้เห็นมัน...” อีกเสียงหนึ่งร้องประสานออกมา
“......อย่างกับจรวด...” อีกเสียงพูดขึ้น
“เฟี้ยวส์! เขาขี่ดิ่งลงมาและจับตัวเธอไว้ได้ก่อนเธอตกถึงพื้น หลังจากนั้นเธอทั้งคู่หล่นมาจากไม้กวาดของเขา ทุกคนรู้สึกกังวลใจมากเฮเลน พวกเขาคิดว่าเธอทั้งคู่ตายแล้ว”
“เป็นเรื่องกล้าหาญที่สุดที่ฉันเคยเห็นสลิธีรินคนหนึ่งทำ” เขาได้ยินเสียงห้าวๆ ของผู้ชายยอมรับอย่างไม่เต็มใจนัก เป็นคริสตอฟ แบล็ก แน่นอน
ทอมลืมตาขึ้นเห็นนักเรียนสามคนหันหลังจับกลุ่มล้อมรอบเฮเลน ลักษณะบนใบหน้าเธอไม่อาจลืมได้ เธอดูท่าทางหวาดกลัว สีหน้าของเธอเป็นหน้ากากของความเจ็บปวด และเขารู้ว่าทำอะไรไม่ได้กับความเจ็บปวดของเธอ กริฟฟินดอร์เป็นพวกโง่ตลอด
เอ็มม่าจับมือเธอขณะพูดว่า “เธอต้องเจ็บมากแน่ๆ จำเป็นต้องพักผ่อน ตอนนี้เราจะไปก่อนนะ”
เฮอร์ไมโอนี่พยักหน้าอย่างงงๆ มองดูพวกเขาเดินแถวออกไป ดวงตาเธอเลื่อนไปที่ทอมทันที และเธอหลับตาลงอย่างรวดเร็ว ประตูปิดลงและมีแต่ความเงียบ
“อย่าแกล้งทำว่าเธอหลับอยู่” ทอมเอ่ยขึ้นหลังจากนั้นสักครู่
เธอลืมตาขึ้นในที่สุดและมองไปที่เขา เขาจ้องกลับมาที่เธอและแปลกใจทำไมเธอดูเจ็บปวดนักเมื่อรู้ว่าเขาได้ช่วยชีวิตเธอไว้
“คุณคว้าฉันไว้ตอนที่ฉันกำลังตกลงมา” เธอพูดโดยไม่จำเป็น
“ใช่ เพราะมันเป็นหน้าที่ของฉัน”
“คุณพูดอะไรมากกว่านี้ได้ไหม?” เฮอร์ไมโอนี่โต้ตอบด้วยน้ำเสียงโกรธเคือง เธอดันตัวเองให้ลุกขึ้นทันทีและโน้มตัวไปข้างหน้า “ทำไมคุณต้องทำทุกอย่างให้มันยุ่งยากด้วย!” เธอตะโกน แม้กลัวว่าจะดึงความสนใจจากมาดามบาโรม่า เสียงของเธอขึ้นสูงมากจนทอมถึงกับเลิกคิ้ว เธอทำท่าเหมือนกับว่าเขาฆาตกรรมเธอไม่ใช่ช่วยชีวิตเธอ
“ไม่ใช่ธุระกงการอะไรของคุณเลย!” เธอยืนกราน
“อะไรนะ แล้วปล่อยให้เธอหล่นลงมารึไง?”
“คุณไม่รู้หรอกว่าคุณกำลังทำอะไรอยู่” เธอร้องไห้ น้ำตาแห่งความโกรธคลออยู่ในดวงตาทั้งสอง
ทอมตระหนักได้อย่างทันทีว่าปัญหาคืออะไร ศีรษะเธอได้รับการกระแทกอย่างแรง และนี่เป็นสัญญาณของการได้รับความกระทบกระเทือนอย่างชัดเจน เธอยังคิดอะไรได้ไม่ชัดเจนนัก
“ไปนอนซะ” เขาพูดอย่างใจเย็น อย่างน้อยเธอก็ไม่ได้ร้องไห้น้ำมูกไหลท่วมตัวเขา ทอมคิดอย่างยินดี แต่ว่าเขาก็ไม่เคยคาดหวังให้เธอเป็นอย่างนั้น
“การช่วยชีวิตฉันไม่ใช่งานของคุณ!” เธอพูดอย่างหาเรื่อง น้ำเสียงดังกว่าเดิม “ทำไม? คุณทำมันทำไม?”
“ยอมรับความจริงซะเถอะ เนสโธว์...” เขาหยุดพูดทันทีเมื่อมาดามบาโรม่ากระวีกระวาดเข้ามาข้างใน นางพยาบาลของโรงเรียนดูเหมือนไม่ได้ยินอะไรเลยในการสนทนาของพวกเขา
“ดูซิ พวกเธอสองคนตื่นแล้ว! เธอทำสิ่งที่กล้าหาญมาก มิสเตอร์ริดเดิ้ล เฮเลนเป็นหนี้คำขอบคุณเธอ” มาดามบาโรม่าพูดอย่างอิ่มเอมใจ
หยุด! ทอมอยากร้องตะโกน ฉันไม่ใช่วีรบุรุษ ฉันไม่ได้กล้าหาญ ฉันไม่ได้เป็นอะไรทั้งนั้น! ฉันทำมันเพื่อป้องกันตัวเองและมัลฟอยจากการมีปัญหา!
“เป็นใครก็ต้องทำเหมือนกัน” ทอมกลับพูดอีกอย่างทันที
มาดามบาโรม่าวุ่นวายอยู่รอบๆ คอยวัดอุณหภูมิและตรวจดูอาการบาดเจ็บต่างๆ ของพวกเขา
“เอาละ มิสเนสโธว์ ดูท่าว่าเธอจะต้องอยู่ที่นี่อย่างน้อยถึงพรุ่งนี้เย็น และไม่น้อยกว่าสามวันสำหรับเธอ มิสเตอร์ริดเดิ้ล สะโพกของเธอเป็นสิ่งที่ยากแก่การรักษาแม้ว่าใช้เวทมนตร์ด้วยก็ตาม และตอนนี้ฉันอยากให้เธอทั้งคู่ดื่มสิ่งนี้”
เธอยื่นถ้วยบรรจุของเหลวควันฉุยให้แต่ละคน และทอมจำได้ว่ามันคือ น้ำยาหลับใหล(Somnifier Potion) เขาไม่อยากจะคิดอะไร ไม่ใช่ตอนนี้และเขาต้องการหลบหนี ดังนั้นเขาดื่มน้ำยาอย่างรวดเร็วและรู้ตัวทันทีว่าเริ่มเข้าสู่นิทรา
-------------------------------------------------
หลังจากมาดามบาโรม่าได้ออกไป เฮอร์ไมโอนี่วางถ้วยของเธอลงบนโต๊ะ เมื่อเธอพบว่าทอมได้ช่วยชีวิตเธอไว้ การตัดสินใจทั้งหมดของเธอก็พังทลายลง เธอกวาดตามองไปทั่วร่างเขาที่นอนหลับสนิท ผมสีเข้มและผิวซีดเผือด รวมถึงสีหน้าเย็นชายโสแม้ยามที่เขาหลับ เธอสามารถฆ่าเขาได้ในเวลานี้ และรู้ว่าไม่มีสถานการณ์ที่ดีไปกว่านี้แล้ว เขาอยู่ในสภาพที่เกือบจะตายอยู่แล้ว และไม้กายสิทธ์ของเธอก็อยู่ตรงนี้ ถ้าเธอใช้คำสาปพิฆาต(Avada Kedavra) ก็จะไม่มีทางบอกได้ว่าเขาตายด้วยสาเหตุทางธรรมชาติหรือมีคนฆ่าเขา หรือแม้แต่จะสงสัยว่าเฮเลนฆ่าทอม ริดเดิ้ล คนที่ช่วยชีวิตเธอไว้นะหรือ?
แต่เธอทำไม่ได้ และเป็นสิ่งสุดท้ายที่จะทำด้วย ฉันไม่สามารถฆ่าคนที่ช่วยชีวิตฉันไว้ และไม่ว่าจะเป็นเกียรติยศของกริฟฟินดอร์ หรือกฎแห่งธรรมชาติ หรือความรู้สึกลึกๆ ภายในตัวเธอก็ตาม การฆ่าเขาเป็นสิ่งที่ทำไม่ได้อย่างแน่นอน ไม่ว่าอะไรทั้งนั้นเธอเป็นหนี้ชีวิตเขา
เธอตะโกนใส่เขาเพราะรู้ว่าเธอไม่สามารถฆ่าเขาได้ และรู้ว่าเธอได้ปล่อยให้เพื่อนๆ ของเธอตายจากไป ไม่เพียงแค่เพื่อนๆ ของเธอแต่ที่จริงแล้วเป็นโลกทั้งใบ ทั้งโลกจะทุกข์ทรมานจากความโกรธแค้นของลอร์ดโวลเดอมอร์ เพราะความรู้สึกเหลวไหลของผู้หญิงโง่ๆ คนหนึ่ง ถ้าเขาไม่ช่วยเธอเอาไว้บางทีเธออาจมีกำลังใจเพื่อฆ่าเขาได้
น้ำตาเอ่อท้นขึ้นมาในดวงตาเมื่อเธอไม่รู้ว่าต้องทำอะไร เธอมองไปที่ทอมและเวลานี้เขาไม่มีท่าทางร้ายกาจ หรือเห็นแก่ตัว หรือบ้าอำนาจ เฮอร์ไมโอนี่เห็นด้วยกับเอ็มม่าเกี่ยวกับรูปร่างหน้าตาของทอม เขาเป็นคนหน้าตาดีแบบคลาสิก และสวยงามเหมือนรูปปั้นที่ไม่น่าไปด้วยกันได้
ทุกสิ่งทุกอย่างเกี่ยวกับทอมถูกทำให้ด่างพร้อยด้วยความจริงที่ว่า เธอเห็นเขาฆ่าคนอย่างไร้ความปราณี อย่างไรก็ตามความสวยงามแค่ไหนก็ปกปิดสิ่งที่เขาทำไม่ได้และสิ่งที่เขาจะทำ ใครสักคนที่วิเศษขนาดนี้กลายเป็น...ได้อย่างไร? เขาเป็นคนฉลาด สง่างาม ไหวพริบดี มีเสน่ห์ และช่วยชีวิตเธอ เธอรู้สึกปั่นป่วนแปลกๆ ในท้องเมื่อมองดูเขา
ทำไมเขาช่วยชีวิตฉัน? เธอสงสัย ความจริงล่าสุดที่ฉันทำคือตบหน้าเขาอย่างแรงมาก ฉันไม่เชื่อว่ามันเป็น ‘หน้าที่ของเขา’ และถ้าไม่ใช่หน้าที่แล้วเขาคิดอะไรถึงทำอย่างนี้? ใบหน้าของเขาว่างเปล่าเสมอ สีหน้าท่าทางเย็นชาแข็งกระด้าง เธอไม่สามารถดูเขาออกได้เลย เขากำลังรู้สึกอะไร?
ทันใดความคิดรางๆ ก็แวบเข้ามาหาเธอว่า เขาไม่รู้สึกอะไรทั้งนั้น ถ้านี่คือความจริง อย่างงั้นทอม ริดเดิ้ล ก็เยียวยาไม่ได้แล้ว
-------------------------------------------------
ทอมขยับตัวอย่างเงอะงะและสงสัยว่าเขาอยู่ที่ไหน เขาลืมตาขึ้นและพบกับความมืด
ฉันตายแล้ว? เขาสงสัยอย่างรางเลือน สายตาเขาเริ่มปรับตัวและจำได้ว่าเขาอยู่ในส่วนปีกสถานพยาบาลที่ไม่มีแสงไฟ แต่ความมืดเคลื่อนผ่านไปด้านหลังอย่างช้าๆ แสงจันทร์ส่องผ่านเข้ามาในห้องอาบไล้สิ่งของที่มีอยู่ให้เรืองแสงงดงามเหมือนไข่มุก
ทอมมองข้ามไปที่เฮเลน แสงจันทร์สาดไปยังผมสีน้ำตาลที่ล้อมกรอบใบหน้าเธอทำให้บางส่วนเด่นชัดขึ้น ใบหน้าของเธอครึ่งหนึ่งอยู่ในความมืด เป็นส่วนผสมของแสงสว่างและความมืดที่ดูลึกลับ ริมฝีปากอิ่มเต็ม ขนตาหนา และโหนกแก้มเนียนขาวสะท้อนอยู่ในแสงดาว
ชั่วประเดี๋ยว เธอเริ่มขยับตัวและลืมตาขึ้น ดวงตาทั้งสองดูเหมือนไม่คุ้นเคยและทุกข์ใจอยู่ในความมืดที่ล้อมรอบพวกเขาทั้งสองคน เขาถอนสายตาออกจากเธอและจิบน้ำนิดหน่อยจากถ้วยที่วางอยู่ข้างเตียง
เธอดูคล้ายประหลาดใจที่เห็นว่าเขาตื่นอยู่เช่นกัน พวกเขาสบตากันชั่วขณะ ดวงตาของเธอเบิกกว้างและตื่นกลัวนิดหน่อย ดวงตาของเขาคล้ายเหรียญน้ำแข็งสีดำยามเที่ยงคืนและไม่สามารถเข้าใจได้
“นอนไม่หลับหรือ?” เธอถามเรียบๆ ทอมมองไปทางอื่นและไม่พูดอะไร เธอถอนหายใจและคิดถึงการช่วยเหลือโดยต้องไม่มองเขาเหมือนเป็นผู้เคราะห์ร้าย
“ฉันคิดว่ายังไม่เคยขอบคุณ คุณจริงๆ ที่ช่วยชีวิตฉันไว้” เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างนุ่มนวล “ตรงกันข้ามเลยทีเดียว” ทอมตอบอย่างหยันๆ เขาดูเหมือนไม่รู้สึกอะไรกับมัน เพียงแค่แสดงข้อสังเกตเท่านั้น
“ขอบคุณมาก มีไม่กี่คนที่จะทำแบบนั้นเพื่อฉัน” ไม่มีเลย นายฆ่าพวกเขาทั้งหมด แต่เธอควรหยุดในส่วนที่พูดไม่ได้ เธอต้องประหลาดใจที่เขาไม่รีบปกป้องตัวเขาอย่างทันที มีเพียงความเงียบเกือบหนึ่งนาทีก่อนที่ทอมพูดขึ้นว่า “ฉันคิดว่าฉันควรบอกความจริงกับเธอ”
ความจริง? หัวใจของเฮอร์ไมโอนี่เริ่มเต้นระทึก เธอเฝ้าคอยอย่างใจจดจ่อ
“เธอรู้ไว้ซะ...จริงๆ แล้วฉันบอกมัลฟอยให้ตีลูกบลัดเจอร์ใส่เธอ” ทอมบอกเรียบๆ ความรู้สึกเหมือนน้ำแข็งวิ่งทะลุผ่านเฮอร์ไมโอนี่
“คุณ...บอกเขา?”
“ใช่ ฉันต้องการแก้แค้นเธอที่ตบหน้าฉัน ฉันต้องการแสดงให้เธอรู้จักฐานะของเธอเอง ฉันบอกมัลฟอยไปอย่างนั้น เขาก็เลยแก้แค้นแทนด้วยวิธีการของเขา เหตุผลเดียวเท่านั้นที่ฉันช่วยเธอไว้ก็เพื่อมัลฟอยกับตัวฉันเองจะได้ไม่มีปัญหา ดังนั้นอย่าได้คิดอะไรเกี่ยวกับวีรบุรุษ...”
“ไม่แน่นอน” เธอพูดอย่างเฉยเมย ฉันน่าจะรู้ เขาทำเพื่อตัวเองเท่านั้น ฉันเคยเชื่อมั่นในตัวเองมาได้อย่างไร? “คุณบอกฉันแต่แรกแล้วว่าฉันไม่รู้จักคุณดีนัก” เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างเย็นชา “คงใช่ แต่อย่างน้อยก็ดีพอที่เข้าใจได้ว่า คุณจะทำทุกวิถีทางเพื่อกลายเป็นพ่อมดที่มีอำนาจมากที่สุดในโลก ไม่เว้นแม้แต่ฆ่าคนบริสุทธิ์ และใช้ศาสตร์มืด...”
ทอมมองไปที่เธอ “เธอไม่เข้าใจ ฉันเป็นเด็กเลือดผสมคนเดียวในบ้านสลิธีริน ฉันต้องทำอะไรก็ได้ที่สามารถพิสูจน์ตัวฉันกับพวกเขา พิสูจน์ในสิ่งที่ฉันเป็น และศาสตร์มืดบังเอิญเป็นวิธีที่จะทำสิ่งนั้นได้” เขาบอกและรู้สึกหายใจไม่ออกขึ้นมาทันที ทำไมเขาเล่าเรื่องนี้แก่เธอ? ราวกับว่าเขาตกอยู่ใต้อิทธิพลของสัจจะเซรุ่ม(Veritaserum)
“แต่คุณไม่รู้หรือว่าศาสตร์มืดเป็นสิ่งชั่วร้าย? คุณไม่เห็นหรือว่ามันทำร้ายผู้คนอย่างเดียวเลย?”
ทอมไม่สามารถซ่อนความสงสัยว่าทำไมเธอเกาะติดเรื่องนี้ไม่ปล่อย เขาพูดต่อไปว่า “ ความดี...ความชั่ว...เป็นเพียงแค่คำพูดที่ผู้คนใช้เป็นข้อแก้ตัวเรื่องการกระทำของพวกเขา อะไรคือ ‘ถูกต้อง’? ไม่มีใครเคยรู้ใช่ไหม? เป็นเพราะว่าไม่มีอยู่จริง ในที่สุดพวกเขาก็ทำสิ่งที่ดีที่สุดเพื่อตัวเองเท่านั้น ฉันเติบโตในสถานที่ที่ ‘ถูกต้อง’ คืออะไรที่จะทำให้ฉันมีชีวิตอยู่ได้ ศาสตร์มืดไม่ใช่สิ่งชั่วร้ายสำหรับฉัน มันเป็นแล้วทำไมถ้ามันช่วยให้ฉันมีชีวิตอยู่ได้? ความดีและความชั่วเป็นสิ่งเดียวกันโดยพื้นฐาน และสุดท้ายฉันเชื่อว่าผู้คนเป็นเหมือนกันหมด คือทำสิ่งที่ดีที่สุดเพื่อตัวเองเท่านั้น”
เธอปรารถนาอย่างหมดหัวใจให้เธอสามารถพูดได้ ไม่ใช่ ทอม ไม่จริงเลย มันมีทั้งคนดีและคนเลว และง่ายมากที่จะแยกแยะว่าอะไรถูกออกจากอะไรผิด เพราะว่าฉันยืนอยู่ข้างแฮร์รี่ พอตเตอร์ มาตลอดชีวิตของฉันและเขาทำสิ่งที่ถูกต้องเสมอ แต่ไม่จริงทั้งหมด แฮร์รี่เป็นคนดีและวิเศษและไม่เห็นแก่ตัว แต่เขาก็มีด้านมืดในตัวเองและเธอได้เห็นมันแวบออกมาบ่อยๆ เมื่อเขาคิดว่าไม่มีใครจับตามองอยู่
แฮร์รี่ วีรบุรุษแห่งแสงสว่าง บุคคลล้ำค่าแห่งความดี มีด้านที่เลวร้ายอยู่บ้าง ทุกคนก็เหมือนกัน และในเวลาเดียวกันเธอคิดว่า ทอม ริดเดิ้ล-ลอร์ดโวลเดอมอร์ในอนาคต ต้องมีด้านที่ดีอยู่บ้างเหมือนกัน ความจริงแล้วทำไมผู้คนถึงตราหน้าคนอื่นว่า ‘ดี’ หรือ ‘ชั่ว’? เธอตระหนักอย่างชัดแจ้งว่า ทุกคนเป็นส่วนผสมของทั้งสองสิ่งอย่างกลมกลืน ผู้คนทำสิ่งทีดีที่สุดเพื่อตัวเองเท่านั้น
เธอหวังให้มันไม่ใช่ความจริง ความดีและความชั่วบางทีอาจเป็นเพียงภาพมายาที่สรรสร้างโดยนักคิดผู้โศกเศร้า ทอมไม่เคยมีพ่อแม่คอยอบรมสั่งสอนเรื่องหลักศีลธรรมและค่านิยมตามประเพณีให้แก่เขา เขาต้องเรียนรู้ด้วยตัวเอง เขาเป็นนักคิดที่ชาญฉลาดที่สุดในยุคของเขา และเขาได้คิดสร้างเหตุผลที่ไม่มีข้อบกพร่อง ซึ่งทำให้เขามีอำนาจในการทำสิ่งที่บุคคลธรรมดาไม่เคยนึกฝันมาก่อน
“ฉันเข้าใจแล้ว” เธอพึมพำเบาๆ ทอมประหลาดใจอย่างมากกับปฏิกิริยาของเธอ แต่เขาก็แค่พยักหน้าเท่านั้น การคัดค้าน การโต้เถียง และข้อสงสัยอยู่ที่ไหน? ไม่เคยมีใครเห็นด้วยกับเขา ทันใดนั้นเขาก็คิดได้ว่า ฉันไม่เคยพูดคุยกับใครเลยเกี่ยวกับเรื่องนี้
เฮอร์ไมโอนี่เงียบไปสักครู่ “การจับตัวฉันไว้....คือ ‘lสิ่งที่ถูกต้อง’ ”
ฉับพลันสีหน้าเขาดับสนิท ดวงตาเขากลายเป็นว่างเปล่าและไร้ความรู้สึก
“การจับเธอไว้.....มันช่วยฉัน มันถูกต้องอย่างแน่นอน”
เป็นครั้งแรกที่เธอได้รับรู้ถึงความไม่แน่ใจในน้ำเสียงของเขา เฮอร์ไมโอนี่ค่อยๆ ล่องลอยเข้าสู่นิทรา เธอจำคำพูดของเขาได้และรู้สึกประหลาดใจ
ทอมเป็นคนชั่วร้ายมาแต่กำเนิดหรือว่าเขากลายเป็นอย่างนั้น? เขาถูกกำหนดให้เป็นลอร์ดโวลเดอมอร์ หรือว่ามีสถานการณ์ต่างๆ ที่แน่นอนทำให้เขาเป็นอย่างนี้? ตรงไหนที่เป็นไปได้ในการลากเส้นระหว่างบุคคลที่เป็นกับบุคคลที่เจตนาจะเป็น?
สิ่งสุดท้ายที่เธอจำได้ในความคิดคือ ทอม ริดเดิ้ล ทำให้เธอนึกถึงแฮร์รี่ พอตเตอร์อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
ความคิดเห็น