คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chepter : 5 คนที่อยู่และคนที่จาก
ตอนที่ 5 คนที่อยู่และคนที่จาก
หลังจากการคัดเลือกสิ้นสุดลงพวกเหล่าบรรดานักเรียนก็ถูกบรรดาคณาจารย์ประจำบ้านทั้งหลายต้อนให้กลับไปยังหอนอนของตัวเองอย่างอลหม่านเพราะเหล่านักเรียนทั้งหลายยังคงสนุกอยู่กับการได้ส่งเสียงร้อง และเชียร์ไปยังคนที่ตัวเองชื่นชอบ พวกผู้ชายส่วนใหญ่ต่างส่งเสียงชื่นชมและเชียร์ไปยัง เฟลอร์ เดอ รากู ในขณะที่ครัมจะเป็นนักเรียนของเดอมแสดงส์และสลิธลีนส่วนใหญ่ ในขณะที่ผมจะเป็นพวกผู้หญิงแทบขะทุกบ้านไม่เว้นแม้แต่พวกสลิธลีนเองก็ตาม แต่ที่น่าสงสารที่สุดคงหนีไม่พ้น แฮร์รี่ เพราะดูเหมือนแทบจะทุกตนพร้อมใจกันโห่ร้องไปที่เขาจะยกเว้นก็แต่เฮอร์ไมโอนี่ ที่เธอยังคงยืนหยัดอยู่เคียงข้างเขาจนผมเริ่มอิจฉาเขานิดๆ
พวกผมทั้งสี่คนถูกดันเข้าไปยังห้องเล็กๆห้องหนึ่งเพื่อฟังการอธิบายถึงกฏเกณฑ์ต่างๆเป็นเวลาหลายชั่วโมง ทุกคนต่างตั้งใจฟัง แต่ในตอนนี้ผมกลับเริ่มเบื่อผมเริ่มเจาะความคิดของแต่ละคนเล่นอย่างสนุกดูท่าเฟลอร์และครัมต่างก็มั่นใจ ว่าตัวเองจะช่วงชิงชัยชนะมาได้ไม่ยาก แต่กับแฮรืรี่เขาออกจะวิตกกังวลเกินเหตุไปเล็กน้อย ในหัวของเขาในตอนนี้มีเรื่องมากมายจนผมต้องเป็นฝ่ายยอมแพ้ล่าถอยการอ่านความคิดของเขา เวลาผ่านไปค่อนข้างนานสำหรับผมแต่คนอื่นบางคนยังคงดูสนุกไปกับภารกิจนี้
ในที่สุดครัมและเฟลอร์ก็ได้รับอนุญาตให้กลับไปยังที่พักของพวกเขาได้ เหลือไว้เพียงแต่แฮร์รี่และผมที่ต้องอยู่กันตามลำพังกับ ดับเบิลดอร์และมู๊ดดี้ การอยู่ในครั้งนี้ของพวกเรามันช่างแตกต่างจากการอยู่ในครั้งแรกโดยสิ้นเชิง
แค่เพียงใบหน้าอันบูดบึ้งของดับเบิลดอร์คนเดียวก็แสดงให้เห็นแล้วว่าเขาไม่พอใจแค่ไหนกับนักเรียนในสังกัดของเขา ทั้งสองที่ได้เลือกเข้าแข่งขันในไตรภาคีครั้งนี้ นั่นมันทำให้แฮร์รี่ยิ่งกว่าเกร็งเข้าไปอีก และผมเองก็เริ่มขุ่นเคืองขึ้นมาบ้างนิดๆ
ดัมเบิลดอร์นั้นพยายามที่จะสงบอารมณ์ที่โกรธกริ้วอยูภายในใจทั้งๆที่ขุ่นมัวและสับสนอย่างหนัก ระหว่างที่มู๊ดดี้ เตรียมพร้อมที่จะสอนในเรื่องการแข่งขันไตรภาคีให้แก่พวกผมทั้งสองนี้
การสอนดำเนินไปราวๆเกือบสามสิบนาที จนกระทั่งทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย ผมและแฮร์รี่เดินออกจากห้องโถงใหญ่อย่างสบายอารมณ์ อ้อ ไม่สิ ถ้าจะบอกว่าพวกเราทั้งสองคงไม่ได้ น่าจะเป็นผมคนเดียวมากกว่า แฮร์รี่นั้นรู้สึกอายและงงงวยกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นซึ่งเขาก็หวังว่า เฮอร์ไมโอนี่และรอนจะช่วยเขาสะสางเรื่องที่เกิดขึ้นนี้ได้ ซึ่งผมก็หวังไว้ในใจว่ามันก็คงจะเป็นแบบนั้น
แต่ผมคิดว่าแฮร์รี่นั้นมีผู้ช่วยเยอะอยู่แล้วแม้กระทั่ง มู๊ดดี้เองก็ยังพยายามที่จะทบทวนประสบการณ์ที่มีน้อยนิดของเขาเพื่อสอนให้แฮร์รี่อย่างตั้งใจและไหนจะแม่มดที่ชาญฉลาดอย่างเฮอร์ไมโอนี่ช่วยอยู่ข้างกายอีก พอผมคิดมาถึงตอนนี้ อะไรบางอย่างมันแล่นเข้ามายังส่วนสมองของผมแทบจะในทันทีและผมก็บอกกับพวกคุณได้เลยว่ามันไม่ค่อยจะน่ายินดีกับมันสักเท่าไหร่นักหรอก ไอ้อะไรบางอย่างที่ว่ามันทำให้ผมอยากกระโจนเข้าใส่แฮร์รี่ และฝังเขี้ยวของผมลงไปที่ลำคอของเขาเพื่อให้เด็กหนุ่มได้รู้สำนึกว่าเด็กสาวคนนั้นเป็นของใคร
ผมเริ่มส่งสายตาอำมหิตไปให้แฮร์รี่และคำรามเบาๆแต่ความเงียบมันก็เพียงพอที่เขาจะได้ยิน แฮร์รี่หันกลับมาหาผมแล้วถามผมด้วยความเป็นห่วงเบาๆ
“นายเป็นอะไรหรือเปล่า ไปห้องพยาบาลไหม”
คำพูดเป็นห่วงเป็นใยของเขามันทำให้สติส่วนดีของผมกลับคืนมา
เฮ้ ผมเป็นอะไรไปแล้วนี่ความคิดชองผมเริ่มสับสน ผมเริ่มควบคุมตัวเองอีกครั้ง ผมไม่เคยเป็นอะไรแบบนี้นะดูเหมือนผมจะควบคุมตัวเองไม่อยู่เมื่อคิดถึงเด็กสาวกริฟฟินดอร์คนนั้น ต้องมีอะไรแปลกๆเกิดขึ้นกับผมแน่ ผมเห็นทีต้องปรึกษาใครบางคนแล้ว
ก่อนที่ผมจะทันได้คิดอะไรไกลกว่านั้น มู๊ดดี้ก็เดินออกมาจากห้องพร้อมร้องเรียกผมเสียงก้อง
ห้องโถงนั้น
“ดัมเบิลดอร์ต้องการให้เธอเข้าไปหนุ่มน้อย…………. ฉันจะต้องพาพอตเตอร์กลับไปยังที่พักของเขา “มู๊ดดี้บอกผม ระหว่างที่ผมพยักหน้ารับรู้ พวกเขาก็เดินห่างไปไกลแล้ว
ผมยืนรออยู่หน้าห้องโถงเพื่อทำจิตใจให้สงบ ก่อนที่จะถูกดับเบิลดอร์พินิจใจใส่ผม ผมเข้ามายังภายในอีกครั้ง ซึ่งไอ้ความรู้สึกไม่พอใจต่อดับเบิลดอร์ที่แสดงความไม่พอใจต่อผมอย่างออกนอกหน้าเมื่อตอนประกาศชื่อผู้ถูกตัดเลือก ก็หวนกลับมาหาผมอีกครั้ง
ดัมเบิลดอร์นั่นนั่งอยู่หน้าเตาผิงตอนที่ผมเข้าไปในห้องโถง
“ปิดประตูด้วย”
ดัมเบิลดอร์กล่าวด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบ ซึ่งทำให้ผมเริ่มรู้สึกผ่อนคลายเพราะอย่างไรเสียผมก็ไม่ต้องแกล้งทำเป็นมนุษย์ในตอนนี้ ผมได้ใช้ความรวดเร็วของการเป็นแวมไพร์ปิดประตูแล้วนั่งลงใกล้ๆกับดัมเบิลดอร์
“น่าประทับใจมาก”
ดัมเบิลดอร์กล่าวเรียบๆระหว่างที่จ้องมองดูเปลวไฟในเตาผิง ระหว่างที่ผมนั่งรอหลังจากพยายามคิดทบทวนถึงสิ่งต่างๆที่เกิดขึ้น และ อะไรที่ดัมเบิลดอร์กำลังครุ่นคิดอยู่ในตอนนี้ดูเหมือนเขาจะปิดกั้นใจเพื่อไม่ให้ผมล่วงล้ำข้ไปอ่านความคิดของเขาได้
“คุณใส่เวทมนตร์ลงไปในถ้วยนั่น เพียงให้แน่ใจว่า ผมจะไม่ถูกเลือกในการแข่งขันนี้ใช่ไหม” ผมถามขึ้นเพื่อไม่ให้ในห้องนั้นเงียบจนเกินไปซึ่งดับเบิลดอร์ผงกศรีษะตอบตามจริง
“แล้วทำไมมันไม่ได้ผลล่ะ” ผมถามขึ้นด้วยอารมณ์ฉุนเฉียวเล็กน้อยระหว่างที่ดับเบิลดอร์ถอนหายใจแล้วเขยิบตัวเข้ามาข้างหน้าของผม ตอนนี้ใจเขาเริ่มไม่มั่นคงมันทำให้ผมอ่านเขาออก ซี่งในความคิดของเขามันไม่ได้ไปไกลขนาดนั้น ดับเบิลดอร์เองยังสงสัยอยู่เหมือนกันว่าทำไมผมและแฮร์รี่ถึงถูกเลือก
“ฉันไม่แน่ใจเซดริก ฉันใช้เวทมนต์เพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีสิ่งมีชีวิตไหนจะถูกเลือกนอกจาก
เหล่าพ่อมดและแม่มด ฉันยังคิดว่าไม่เธอก็สก๊อตอาจจะพยายามใส่ชื่อของตัวเธอ ทั้งสองคนลงไปในถ้วยนั่น ซึ่งฉันอนุญาตให้ทำได้เพราะไม่ต้องการให้ ใครมาสงสัยในตัวเธอทั้งสองคน”ดับเบิลดอร์พยายามอธิบายให้ผมรู้ แม้ผมจะรู้ว่าความเป็นจริงเขาไม่จำเป็นต้องทำอย่างนั้นเลย
“ที่ฉันพูดไปอย่างนั้นเพราะไม่ต้องการให้เธอทั้งสองคนถูกเลือก……………. เพราะเธอจะได้รับความสนใจจากคนอื่น นั่นมันดึงดูดเกินไป และอีกอย่างเธอเองอาจจะไม่ต้องการด้วย “ น้ำเสียงของดับเบิลดอร์นั้นดูไม่มั่นคงนัก เมื่อเขาคิดถึงความสนใจในบุคคลทั้งสองที่จะเพิ่มขึ้นจากนักเรียนทั้งโรงรียน ซึ่งมันไม่ดีเอาเสียเลย
“ยังงั้นต้องมีใครสักคนยุ่งกับเวทมนต์นั้น …… แล้วก็โปรดเชื่อผม ผมไม่ต้องการความสนใจเหล่านี้หรอกคุณเองก็น่าจะรู้นะ คุณช่วยให้ผมออกจากการแข่งขันนี้ไม่ได้หรือไง ” ผมถาม ในขณะที่ดับเบิลดอร์นั่งจมอยู่ที่เก้าอี้ของตัวเองระหว่างนั้นผมก็อ่านความคิดของดับเบิลดอร์
“ฉันไม่มีเหตุผลใด ที่จะเอาเธอออกจากการแข่งขันนี้ แต่อย่างว่าฉันเองก็ไม่สนใจใครด้วยว่าคนอื่นจะว่าอย่างไรถ้าฉันจะเอาเธอสองคนออกมา แต่ แฮร์รี่นั้นตกลงที่จะเข้าร่วมการแข่งขัน ซึ่งฉันไม่สามารถขัดความต้องการของเขาได้ แต่ที่ฉันต้องคุยกับเธอก็เพราะต้องการให้เธออยู่แข่งต่อเพราะฉันต้องการให้แฮร์รี่นั้นปลอดภัยในการเข้าร่วมการแข่งขันนี้” ดับเบิลดอร์กล่าวระหว่างที่ผมจ้องมองเขาเขม็งด้วยความตกใจ
“อะไรน่ะ นี่คุณต้องการให้ผมเป็นพี่เลี้ยงพอตเตอร์เหรอ? “ผมกล่าวขึ้นระหว่างที่ดับเบิลดอร์จ้องมองผมด้วยรอยยิ้มก่อนที่จะลุกขึ้นยืน
“ฉันเชื่อว่าแฮร์รี่คงไม่ได้ตั้งใจที่จะใส่ชื่อเขาลงไปหรือใช้ให้ใครทำแทนหรอก ซึ่งนั่นก็หมาย
ความว่าต้องมีใครสักคนใส่ชื่อเขาลงไปและบรรดาอาจารย์ภายในโรงเรียนนี้คงไม่ทำอย่างนั้นด้วยเหมือนกัน เซดริกฟังนะ ฉันไม่สามารถรับประกันได้ว่าการแข่งขันครั้งนี้จะง่ายหรือปลอดภัย แต่เ.ธอมีโอกาสดีเท่าๆกับแฮร์รี่ในการแข่งขันครั้งนี้ อีกอย่างฉันคิดว่าฉันไว้ใจเธอได้ เพราะฉันรู้จักเธอมาร้อยกว่าปีแล้ว จริงไหม” ดับเบิลดอร์กล่าวระหว่างที่ผมกำลังศึกษาคำพูดของเขาอยู่
การขอร้องของดับเบิลดอร์นั้น ไม่ได้ยากสำหรับตัวผมเองเลย แค่ขอความช่วยเหลือจากผมเพียงนิดเดียวเท่านั้นสำหรับผม ซึ่งดับเบิลดอร์นั้นเขาสามารถปฏิเสธที่จะให้ผมกลับมาฮอกวอตส์อีกก็ได้หลังจากที่ผมเปลี่ยนมาเป้นแวมไพร์แล้ว แต่ดับเบิ้ลดอร์กลับไม่ทำอย่างนั้นเขากลับอนุญาติให้ผมเป็นนักเรียนคนหนึ่งในฮอกวอตส์ได้
“ก็ได้ ผมจะดูแลพอตเตอร์เอง คุณต้องการให้ผมอ่านความคิดเขาไหม?”ผมตัดสินใจในแทบจะทันที
“ไม่ต้อง อย่างที่ฉันบอกไว้ ฉันเชื่อในพอตเตอร์ เขาไม่ได้ใส่ชื่อตัวเองลงไปในถ้วย
แต่ ให้ตายเถอะฉันไม่สามารถช่วยเหลืออะไรต่อเขาได้ และฉันว่านี่เป็นการดีที่ฉันพอจะช่วยเขาได้เล็กน้อย” ดับเบิลดอร์อธิบายระหว่างที่ผมผงกศรีษะรับรู้แล้วยืนขึ้น
“เธอสมควรกลับไปที่ห้องพักรวมได้แล้ว ป่านนี้พวกเพื่อนๆ เธอคงรอที่จะแสดงความยินดีกันอยู่” ดับเบิลดอร์บอก ระหว่างที่ผมพยายามคิดว่าผมจะหนีจากสิ่งนั้นได้ไหมแต่สีหน้าของ
ดับเบิลดอร์แสดงว่าผมคงหมดหนทางหนีไปได้แน่
พวกผมเดินออกจากห้องโถงใหญ่พร้อมกันและแยกทางกันเมื่อถึงทางแยก ในระหว่างที่ผมจะเดินกลับหอนอนของตัวเองอยู่นั้น ผมกำลังคิดถึงเรื่องแฮรืรี่ผมควรจะหาโอกาสเหมาะๆเพื่อคุยกับเขาอีกครั้งหนึ่งถึงแม้ผมจะรู้ตัวดีว่าผมคงจะหาโอกาสเข้าใกล้แฮร์รี่ได้ยากเต็มทนก็ตาม
อย่างไรก็ดีคืนนี้ผมผ่านเหตุการณ์มามากพอแล้ว เมื่อมาถึงสะพานผมเพียงแค่ก้าวผ่านมันไปให้พ้นๆก็พอ
ความคิดเห็น