FIC แปล Harry / Hermione Malfoy

ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 2 : ความอึดอัดใจของเฮอร์ไมโอนี่

ตอนที่ 2 ความอึดอัดใจของเฮอร์ไมโอนี่

เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกกระวนกระวายใจ เพราะวันนี้เธอจะต้องเข้าพิธีแต่งงานกับเดรโก มัลฟอย ก่อนที่ นักเรียนของฮ๊อกวอตส์คนอื่นๆจะเดินทางมาถึงที่นี่กันเต็มโรงเรียน โดยมีดับเบิลดอร์และมีศาสตราจารณ์คนอื่นๆเข้าร่วมเป็นสักขีพยานด้วย การแต่งงานเป็นไปอย่างเรียบง่าย จนเฮอร์ไมโอนี่คลายความกังวลลง ในขณะที่เดรโกสนุกกับงานแต่งงานในตรั้งนี้ ทุกสิ่งทุกอย่างเป็นไปอย่างเรียบร้อย จนกระทั่งมัลกอลนากัลส่งตัวพวกเขาเข้าไปยังหอนอนประธานนักเรียนทุกอย่างจึงเป็นอันเสร็จพิธี

 

ภายหลังจากที่มัลกอลนากัลป์คล้อยหลังออกไปทิ้งให้ เฮอร์ไมโอนี่และเดรโก มัลฟอย อยู่กันเพียงลำพังแค่สองคน เฮอร์ไมโอนี่ หันซ้ายหันขวาเพราะไม่รู้จะทำยังดีในเวลานี้ เธอเหลือบมองเดรโกที่นั่งอย่างสบายอารมณ์ที่โซฟาสีฟ้าสดใสที่แตกต่างจากหอนอนของกริฟฟินดอร์และสลิธลีนซึ่งจะเป็นสีแดงและสีเขียว ซึ่งเธอคิดว่าดับเบิ้ลดอร์คงไม่อยากให้พวกเราต้องแยกแยะความแตกต่างของบ้านอีก จึงได้จัดหอนอนให้แตกต่างจากบ้านของแต่ละบ้านอย่างสิ้นเชิง

 

เฮอร์ไมโอนี่ยอมรับกับตัวเธอเองในเวลานี้ว่าเดรโกเป็นผู้ชายที่หล่อและสมาร์ทมากเมื่ออยู่ในชุดแต่งงานสีดำที่เรียบง่าย แต่การตัดแต่งกลับปราณีต ตามไสตร์ของคุณชายมัลฟอย ใบหน้าที่ขาวซีดเย็นชาของเขาตัดกับชุดดำ กลับทำให้เขาเองมีเสน่ห์น่าค้นหา มิน่าผู้หญิงทั่วฮ๊อกวอตส์ต่างลุ่มหลงในตัวของเดรโกมากมายนัก เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกหน้าแดงเมื่อเธอสังเกตุเห็นสายตาของเดรโกที่จับจ้องตัวเธออยู่ตลอดเวลาเช่นกัน

 

เดรโก มัลฟอย กลับแปลกใจ ในตอนแรกที่เขาคิด ถ้าถึงวันแต่งงานของเขากับเลือดสีโคลนมีขึ้นเมื่อไหร่เขาคงอกแตกตายอย่างแน่นอน แต่ในวันนี้เมื่อเขาเห็นเธอ ด้วยชุดแต่งงานสีครีมอ่อนๆ ที่แม่ของเขานางนาซีซัส มัลฟอย จัดเตรียมไว้ให้ มันทำให้เขามองเธอตาค้างอย่างตื่นตะลึง เธอแต่งหน้าอย่างอ่อนๆซึ่งเขาก็พึงพอใจมากกว่าที่เธอจะปกปิดผิวขาวอมชมพูของเธอด้วยผลิตภัณฑ์แต่งหน้าที่หนาเตอะเหมือนสาวคนอื่นๆที่เขาเคยควง ใบหน้าของเธอดูสวยงามไร้ที่ติ ถึงแม้เธอจะชอบทำหน้าบึ้งให้กับเขาอยู่เสมอๆก็ตาม แต่เขาก็รู้สึกชอบเมื่อเธอไม่ต้องทำหน้าเสแสร้งกับเขา หรือถ้าจะพูดให้ชัดเขาเริ่มจะเคยชินกับใบหน้าบูดบึ้งของเธอแล้วนั่นเอง

ในตอนนี้หัวใจของเดรโกกลับเต้นแรงซึ่งมันน่าแปลกที่เขาไม่เคยพบเจอเหตุการณ์แบบนี้กับสาวๆคนไหนเลย

 

ภายในห้องนั่งเล่นความเคลื่อนไหวเพียงอย่างเดียวที่เฮอร์ไมโอนี่สนใจดูเหมือนจะเป็นจังหวะการเดินของตัวเธอเองที่เดินสำรวจข้าวของในห้องเหมือนไม่เคยพบเจอ แต่เธอรู้ตัวเธอดีว่าเธอไม่ได้สนใจข้าวของในห้องนั้นเลยเพียงแต่เธอควรจะทำยังไงดีล่ะในตอนนี้ ที่แย่ก็คือหนังสือที่เธออ่านทุกเล่มมันก็ไม่ได้สอนให้เธอต้องทำตัวแบบไหนเมื่อต้องเข้าหอ ขณะเดียวกันเดรโกกลับจ้องมองเฮอร์ไมโอนี่อย่างนึกขัน

 

“เอาล่ะๆ” ชายหนุ่มพูดขึ้นด้วยเสียงที่ดัง “นั่งก่อนสิ เธอจะดื่มอะไรมั้ย”

 

“ไม่” หญิงสาวตะคอกกลับทันที เฮอร์ไมโอนี่ก็ยังคงเดินต่อไป ทางด้านมัลฟอยทำได้แค่หรี่ตามอง “เธอหงุดหงิดงั้นหรอ”

 

เดรโกนั่งพิงหลังกับโซฟาอย่างสบายๆ        

“ เธอจะหงุดหงิดอะไรนักหนา”

 

เฮอร์ไมโอนี่ถอนหายใจแรงๆ “นายไม่กังวลเรื่องที่เราจะต้องบอกคนอื่นว่าเราแต่งงานกันเลยซินะ”

“อ๋อ เรื่องนั้นนี่เอง” ชายหนุ่มส่งยิ้มไปให้กับท่าทางที่ดูหงุดหงิดของหญิงสาว “ฉันตั้งตารอที่จะบอกเรื่องนั้นเลยล่ะ”

 

“อะไรนะ” เฮอร์ไมโอนี่ถลึงตาใส่เขาอย่างไม่ปิดบัง

 

“มานี่มะ เกรนเจอร์…”เขาตบที่นั่งข้างๆตัวอย่างเสแสร้งเพราะเขารู้อยู่แล้วว่าเฮอร์ไมโอนี่ไม่มีทางมานั่งข้างๆเขาอย่างแน่นอน 

 

 “ ไม่ใช่สิ” ชายหนุ่มกระแอมไอในสิ่งที่พูดออกไปราวกับว่าพูดอะไรผิด

 

“ฉันต้องพูดว่าคุณนายมัลฟอยต่างหาก ถูกไหม” ชายหนุ่มขยิบตาให้เธออย่างยียวน “เธอไม่ได้ตั้งตารอที่จะบอกเรื่องงานแต่งของเรากับแพนซี่หรอกเหรอเฮอร์ไมโอนี่ ฉันล่ะอยากเห็นภาพนั้นจริงๆ”

 

เฮอร์ไมโอนี่ส่งยิ้มบางๆพร้อมกับตอบกับไปว่า “ฉันไม่ใช่คนที่ต้องพูดเรื่องนี้กับแพนซี่เขานี่มัลฟอยนายนั่นแหละที่จะต้องพูดกับเธอเอง”

 

“มันก็จริงของเธอ ว่าแต่เพื่อนชายของเธอยังไม่รู้เรื่องของเราเลยใช่ไหม” เดรโกยิ้มอย่างร้ายกาจ “เธอรู้อะไรมั้ย คนของเธอจะต้องหึงเธอแน่ๆ และนั้นล่ะคือปัญหา”

 

“เขาไม่หึงหรอกย่ะ” หญิงสาวตะคอกขึ้นมาและมองหน้าอันหล่อเหลาของเดรโกอย่างหัวเสีย

 

“พวกเขาก็คงแค่ตกใจ และพวกเขาจะไม่เชื่อในสิ่งที่ฉันพูดอีกเป็นแน่ ”

 

“พวกนั้นคงจ้องจะอัดฉันแน่ๆเลย” เดรโกส่งยิ้มกว้างมาให้เธอ พลางยักคิ้วให้อย่างจงใจ “พวกนั้นต้องไม่คิดแน่ ว่าเรื่องแต่งงานมันจะเป็นเรื่องสนุกแบบนี้”

 

“ใช่” คุณนายน้อยมัลฟอยส่งสายตาเขม็งมายังเดรโก “พวกเขาก็คงมีความคิดเหมือนฉันนั่นแหละ ว่าการแต่งงานในครั้งนี้เป็นเรื่องที่น่าทุเรศที่สุดในขณะที่นายคิดว่ามันเป็นเรื่องสนุกอยู่คนเดียว”

 

เดรโกส่งสายตาไม่พอใจมาให้เฮอร์ไมโอนี่ และก่อนที่เธอจะทันได้ตั้งตัว ซีกเกอร์หนุ่มของสลิธลีนก็พุ่งตัวเข้าหาเฮอร์ไมโอนี่อย่างรวดเร็ว เฮอร์ไมโอนี่เกือบร้องกรี๊ดออกมาด้วยความตกใจ แต่เธอก็สะกดเสียงร้องของเธอเอาไว้ได้ทัน ในเวลาเดียวกับที่เดรโกดึงตัวเธอเข้ามาใกล้เขา

 

“นายทำบ้าอะไรเดรโก” เฮอร์ไมโอนี่พูดเสียงสั่นพยายามขืนตัวของเธอเองให้ออกไปจากเขา แต่เธอยิ่งขืนตัวเธอเองมากเท่าไหร่เดรโกก็ยิ่งดึงตัวเธอให้แนบชิดกับเขามากยิ่งขึ้นเท่านั้น จนในตอนนี้เนื้อตัวของเฮอร์ไมโอนี่ แนบชิดกับร่างของเดรโกจนแทบจะเป็นเนื้อเดียวกันอยู่แล้ว

 

“ฉันไม่ได้ทำบ้าอะไรเลย เฮอร์ไมโอนี่ แต่พวกเราควรจะซ้อมความสนิทชิดเชื้อกันให้มากกว่านี้หน่อยนะ เพราะว่า ผู้คนอาจต้องพากันสงสัยในความรักของเราแน่ๆ”

 

“นายหมายความว่ายังไง…”เฮอร์ไมโอนี่ตะคอกใส่เขา เมื่อเดรโกยังไม่ยอมปล่อยเธอ เขายังคงแกล้งกอดเธอไว้แน่นจนเธอเริ่มรู้สึกอึดอัด

 

“ก็ถ้าเธอเล่นจ้องฉันอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อแบบนี้ ผลักไสฉันอยู่แบบนี้ รับรองพวกเขาต้องรู้แน่ๆว่าพวกเราแกล้งทำ”เดรโกเหล่มาทางเธอและยิ้มอย่างมีเลศนัย

 

 

“อ่อ หรือไม่ก็ พวกเขาอาจจะคิดเอาเองว่านายไม่มีน้ำยา” หญิงสาวดันอกเขาให้อยู่ห่างๆเธอพลางกระแทกเสียงใส่เขาอย่างโมโห

 

เดรโกหรี่ตาของเขาลง และโน้มหน้าของเขามาใกล้ๆใบหน้าของเธอกลิ่นหอมอ่อนๆของเธอที่เขาได้กลิ่นอยู่ก่อนแล้วกลับยิ่งหอมมากยิ่งขึ้นไปอีกเมื่อได้เข้าใกล้

 

“เชื่อฉันเถอะ นั้นจะเป็นสิ่งสุดท้ายที่พวกเขาจะคิด เพราะฉันคือ เดรโก มัลฟอย ผู้ที่ทำให้ผู้หญิงทุกคนเร่าร้อนยามอยู่ใกล้ ”เดรโกกระซิบ ก่อนที่เขาจะปล่อยตัวเธอให้เป็นอิสระ

 

เฮอร์ไมโอนี่ถอยห่างจากเดรโกเพื่อความปลอดภัยของตัวเธอเองและเห็นเดรโกเอนตัวลงนั่งที่โซฟาเหมือนเดิมพร้อมทั้งปลดเสื้อนอกที่ใส่รวมทั้งคลายเน็คไทสีน้ำเงินออกจากคอเสื้อ เขาปลดกระดุมสองสามเม็ดเผยให้เห็นหน้าอกที่ขาวซีดที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อที่สวยงาม

 

“นายมันพวกหลงตัวเอง เดรโก มัลฟอย และก็ไอ้ท่าทีที่นายทำกับฉันเมื่อกี้มันก็ไม่ได้น่าพิศวาสหรือจะเร่าร้อนตรงไหนเลยด้วย”เฮอร์ไมโอนี่กอดอกพร้อมทั้งเชิดหน้าด้วยท่าทีที่มั่นใจ

 

เขายิ้มให้กับท่าทีที่เธอทำ“ฉันเข้าใจเธอ เฮอร์ไมโอนี่มันคงเป็นผลข้างเคียงของความเครียดเกี่ยวกับความสัมพันธ์อันลึกซึ้งของเราเธอเลยไม่รู้สึกถึงความเร่าร้อนของฉันเหมือนผู้หญิงคนอื่นๆ” เดรโกยักไหล่

 

“แหวะ” เฮอร์ไมโอนี่แกล้งสำรอกออกมาอย่างหน้าตาเฉย “ฉันคงจะเร่าร้อนกับนายได้ยาก”

 

“อืม ไม่รู้สินะ…” เดรโกยิ้มร้ายๆและชายตามองเธอไปทั่วตัว “แต่ถ้าเธออยากรู้ความรู้สึกเร่าร้อนแบบนั้นละก็ ไม่ลองให้ฉันช่วยเธอดูล่ะแล้วเธอจะรู้ ”

 

เฮอร์ไมโอนี่ถลึงตาใส่กับความคิดที่เริ่มลามกของเดรโกพร้อมกับหน้าแดงอย่างเห็นได้ชัด “นายมันบ้า”

 

“อ่ะ ที่รักของฉันช่างอ่อนไหวเสียจริงๆ” เดรโกพูดยิ้มๆพร้อมเอนหลังไปบนโซฟา“จริงจังจังนะ”

เฮอร์ไมโอนี่ไม่ตอบ เธอไม่อยากพูดกับเดรโกอีกแล้วเพราะยิ่งเธอพูดกับเขามากเท่าไหร่ เธอมักจะเป็นฝ่ายเสียเปรียบเขาอยู่เสมอ แต่สำหรับเดรโกเขากลับสนุกไปกับการต่อปากต่อคำกับเธอ

 

 “ฉันไม่เคยคิดเลยนะ เฮอร์ไมโอนี่ ว่าจะได้อยู่ในที่เงียบๆอย่างในห้องนี้กับเธอแค่สองต่อสองน่ะ”เฮอร์ไมโอนี่ไม่ได้พูดอะไรเธอได้แต่มองหน้าเขา และสะดุ้งเมื่ออยู่ๆเขาก็ลุกขึ้นยืนและถอดเสื้อผ้าของเขาออกต่อหน้าเธอ เฮอร์ไมโอนี่หันหลังกลับและปิดตาตัวเอง

 

“นายเป็นบ้าอะไรอีกล่ะ นายถอดเสื้อผ้าทำไมกัน”

 

เดรโกหัวเราะเขาเดินมาใกล้เธอจนเธอรู้สึกได้“ฉันจะอาบน้ำ เฮอร์ไมโอนี่ ว่าแต่ เธอคงจะไม่นอนทั้งชุดแต่งงานแบบนั้นหรอกใช่ไหม”

 

“มันเรื่องของฉัน นายไม่เกี่ยว”เธอกรีดร้องใส่เขาอย่างโมโห

 

“ฉันรุ้ว่าเธอกับฉันเราทั้งคู่ไม่ได้นอนเตียงเดียวกัน แต่เธอก็ไม่ควรจะปล่อยเนื้อปล่อยตัวหรอกจริงไหม”

 

เฮอร์ไมโอนี่ทำท่าจะเดินออกจากห้องไปโดยไม่สนใจในคำพูดของมัลฟอย

 

“เดี๋ยวก่อน” เดรโกส่งสายตา วิบวับ “เธออยากขัดหลังให้ฉันมั้ย”

 

หญิงสาวคว้าหมอนอิงและเขวี้ยงใส่เดรโกพร้อมรีบเดินออกไปจากห้องทันทีแต่ก็ยังพอได้ยินเสียงหัวเราะงอหายของเขาและคำพูดแซวเสียงดังของเขา

“ไม่อยากขัดให้จริงๆเหรอเนี่ย เธอจะได้ดูหุ่นที่แสนเพอเฟ็คของฉันด้วยไงล่ะ”

 

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

 

หญิงสาวไม่ได้พูดหรือส่งข่าวเรื่องงานแต่งให้ใครฟังเลย จริงๆแล้วเธอยังไม่แน่ใจว่าควรจะพูดอะไร ความจริงมันอาจจะไม่ใช่เรื่องที่ถูกต้องนัก แต่ถ้าเธอไม่โกหกออกไป เดรโกอาจจะถูกฆ่าก็ได้

 

เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มเยาะให้กับตัวเอง

 

สิ่งที่เธอต้องการคือเหตุผลที่เป็นไปได้ว่าทำไมเธอถึงอยากแต่งงานกับเดรโก มัลฟอย ทำไมผู้หญิงอย่างเธอถึงยอมแต่งงานกับแบดบอย สิ่งเดียวที่แล่นเขามาในหัวเธอถึงจะเป็นสิ่งที่เธอไม่อยากจะทำก็ตามคือความสงบในโลกเวทมนต์

 

เฮอร์ไมโอนี่เดินวนเวียนอยู่ที่ห้องนอนของเธอพลางฝึกซ้อมการพูดเมื่อเธอต้องเจอกับพวกเพื่อนๆของเธอ

 

“แฮร์รี่ ไม่เจอกันนานเลยนะ” เฮอร์ไมโอนี่แกล้งซ้อมทักทายอย่างที่เคยทำเป็นประจำเมื่อเวลาที่เธอเจอกับแฮร์รี่ “ตอนนายไม่อยู่ มีเรื่องสนุกเกิดขึ้นด้วยล่ะ… ฉันต้องแต่งงานกับเดรโก มัลฟอย”

 

“อะไรนะ เฮอร์ไมโอนี่ ทำไมเธอถึงยอมแต่ง” หญิงสาวลดเสียงให้ต่ำลงเพื่อดูคล้ายเสียงแฮร์รี่

 

“โห แฮร์รี่ นายไม่รู้จักเขาดีเหมือนฉันหรอก เขานะ…” เฮอร์ไมโอนี่อยู่ๆก็หยุดพูดแล้วเริ่มพูดใหม่อีกครั้ง “มานี่มะ แฮร์รี่ นายรู้อะไรมั้ย ฉันจะพูดอะไรดี เขาน่าทึ่งมากเลยนะตอนที่อยู่บนเตียงอ่ะ แฮรืรี่” หญิงสาวพึมพำออกมา พลางถอนหายใจกับคำพูดที่ไม่เข้าท่าของเธอ และหยุดการซ้อม เฮอร์ไมโอนี่นอนแผ่ที่เตียงอย่างเบื่อหน่าย

 

@@@@@@@@@@@@@@@@@

 

เดรโกกระโดดออกจากเตียงราวกับว่าวันนี้เป็นคริสต์มาส

 

เขาไม่เคยตื่นเต้นกับอะไรมานานแล้ว จนกระทั่งวันนั้นที่เขาได้ไปที่ฮอกวอต ดัมเบิลดอร์ได้เข้ามาบอกเขาในสิ่งที่เขาไม่เคยคิดว่าจะได้ยินมาก่อน มันไม่ใช่เพียงการทำงานร่วมกันระหว่างเขากับเลือดสีโคลนเกรนเจอร์ แต่มันคือการที่เขาต้องแต่งงานกับเฮอร์ไมโอนี่ หญิงสาวเลือดโคลนผู้ดูร้ายกาจ คนที่ชอบกวนประสาทเขาอยู่เสมอ แล้วใครจะไปยอมแต่งกับเธอล่ะ

 

และหลังจากความจำเป็นและเหตุผลอะไรหลายๆอย่างเขาเลยต้องแต่งงานกับเธอ และเขาก็คิดถูก สิ่งแรกที่เดรโกนึกถึงคือแฮร์รี่ เขาไม่ได้ถูกเลือก แฮร์รี่ไม่ถูกเลือก แต่เดรโก มัลฟอยคนนี้ต่างหากที่เป็นคนถูกเลือก แต่ถ้าแฮร์รี่เกิดอยากแต่งงานกับเฮอร์ไมโอนี่ขึ้นมาล่ะ เขาคิด มันอาจจะเป็นสิ่งที่สองคนนั้นคาดหวังในสักวันหนึ่งข้างหน้าก็ได้ใครจะไปรู้ เพราะสองคนนั้นสนิทกันราวกับคู่รักกันก็ไม่ปาน  แต่ตอนนี้พวกนั้นไม่มีทางแล้ว พวกเขาจะไม่มีทางได้สมหวังแบบนั้นแน่ ตราบใดที่เขายังอยู่

 

เดรโกยิ้มร้าย ไม่มีทางซะล่ะ

 

เขากำลังคิดว่าในตอนนี้ เฮอร์ไมโอนี่คงตกอยู่ในห้วงความคิดกับสิ่งที่เธอกำลังจะบอกกับแฮร์รี่ สิ่งนั้นก้คือ เธอไม่ได้ต้องการอะไรไปมากกว่าการได้เป็นคุณนายของเดรโก มัลฟอย และทำให้เขามีความสุข วันนี้ล่ะคือวันที่จะมาถึง เขายิ้มกว้างอย่างมีเลศนัย เฮอร์ไมโอนี่จะต้องบอกกับแฮร์รี่ถึงสิ่งนี้ ถึงแม้จะเป็นแค่คำโกหกคำโตของเธอก็ตาม

 

ตอนนี้พวกเขาทั้งสองคนอยู่ในโรงอาหารของปราสาทฮ๊อกวอตส์ ที่ไร้ผู้คนกำลังนั่งรัปทานอาหารกันเพียงลำพังเงียบๆ

 

เฮอร์ไมโอนี่ดูเหมือนจะลำบากใจมากกว่าความตื่นเต้น แต่เธอก็ไม่คิดที่จะพูดคุยกับเดรโกในเรื่องนี้หรือเรื่องอื่นๆ

 

เดรโกแอบมองภรรยาของเขาซึ่งเขามักจะทำมันแทบจะทุกปีแต่ตวามรู้สึกกลับแตกต่างกันออกไป อดีตเขาเคยแอบมองเธอด้วยความรู้สึกเกลียดชังแต่ตอนนี้เขาเป็นสามีของเธอแล้วและการมองในครั้งนี้เป็นการมองที่แสดงถึงความเป็นเจ้าของที่ใครทุกๆคนก็แตะผุ้หญิงของเขาไม่ได้

 

ในช่วงปีหกเขาแอบมองเธอในตอนที่เธอกำลังนั่งกินข้าวอยู่กับ พอตเตอร์และวิสลีย์ใครๆก็เห็นเธอเป็นมันสมอง และมีสติปัญญาในการทำงานต่างๆ มันช่างน่ารำคาญจริงๆที่เห็นใครสักคนได้คุยกับเธอในห้องเรียน

 

ความคิดที่ว่าเขาได้คว้าเธอมาอยู่ใกล้ตัวและยังได้แต่งงานกัน สิ่งต่างๆมันทำให้เขาอยากหัวเราะออกมาด้วยความดีใจ

 

มันอาจจะดูใจแคบไปหน่อย เขาและพอตเตอร์ตอนนี้อยู่ฝ่ายเดียวกัน และเรื่องทั้งหมดมันช่างไร้สาระสิ้นดี แต่อีกไม่นานเขาจะกลายเป็นที่อิจฉาของผู้ชายทุกคน

 

แน่นอนพอตเตอร์ต้องอิจฉาเขาอย่างแน่ๆ จริงอยู่ ถึงแม้เฮอร์ไมโอนี่จะต่อต้านเขา แต่เดรโกก็มีความเป็นผู้ชายอยู่สูง ไม่มีผู้หญิงคนไหนที่จะต่อต้านเขาได้แน่

 

ในใจของพอตเตอร์และวิสลีย์มีเฮอร์ไมโอนี่อยู่เสมอ พวกเขาคงจะตื่นตกใจที่เดรโกแย่งเฮอร์ไมโอนี่มาจากพวกนั้นได้สำเร็จ

 

เดรโกดื่มด่ำกับรสชาติของอาหารได้มากขึ้นเมื่อนึกถึงเรื่องนี้ พระเจ้า เขารักชีวิตนี้จริงๆ

 

ในเช้าวันนี้ เฮอร์ไมโอนี่จับตามองเดรโกอย่างมีข้อสงสัยเมื่อเห็นเขายิ้มอยู่ตลอดเวลา เธอหวังว่าแผนที่เธอวางไว้เมื่อเจอแฮร์รี่และรอนที่สถานีรถไฟจะไม่โดนเดรโกเข้ามายุ่มย่ามเสียก่อน มันยากมากที่จะบอกพวกแฮร์รี่โดยที่ไม่ต้องมีเดรโกอยู่ด้วย ดูเหมือนเขาจะจับจ้องอยู่ตลอดเวลา จนเธอผวา

 

เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกได้ถึงความสุขของเดรโกในตลอดเช้านี้ และมันก็ทำให้เธอรู้สึกได้ว่าเธอคือคนที่มีความอดทนได้อย่างน่าพิศวง ในการไม่ร่ายคาถาใส่เดรโกด้วยความ หมั่นไส้ ที่มีต่อเขา

 

เฮอร์ไมโอนี่ตัดความคิดเรื่องเดรโกออกไปจากหัวสมองในตอนนี้ เธอกำลังคิดว่าเมื่อไหร่ที่เธอควรจะพูดเรื่องนี้กับเพื่อนๆของเธอ หรือควรจะพูดอะไรดี เฮอร์ไมโอนี่ถอนหายใจให้ตัวเอง พร้อมกับพึมพำเบาๆ”ฉันควรพูดกับแฮร์รี่ยังไงดีน่ะ แบบนี้ดีไหม โอ้ว ไง แฮร์รี่ ไม่เจอกันนานนะ คือว่านะ ฉันแต่งงานกับมัลฟอยแล้วล่ะ งั้นเจอกันใหม่นะ”

 

รอยยิ้มกว้างปรากฏบนใบหน้าของเดรโก เมื่อเขาจับสังเกตุเธอได้ เฮอร์ไมโอนี่ทำได้เพียงจ้องหน้าเขาเขม็ง

 

“ไม่ใช่ความผิดฉันนะที่ฉันร้อนแรง จนเธอต้องยอมแต่งงานกับฉันแบบนี้ เกรนเจอร์” เขายิ้มเยาะ

 

“โอ้ว ไม่ใช่สิ คุณนายมัลฟอย”

 

เฮอร์ไมโอนี่รู้ดีว่าเดรโกต้องการกวนโมโหเธอ แต่ก็ทำเป็นไม่สนใจถึงแม้จะโกรธจนตัวสั่นก็ตาม

“ฉันไม่สามารถต่อต้านดัมเบิลดอร์ได้ต่างหาก ไม่ใช่ความร้อนแรงของนายมัลฟอย” เฮอร์ไมโอนี่หรี่ตาลง

 

เดรโกยังคงลอยหน้าลอยตาอยู่ “ ไม่ใช่เพราะฉันหรอกหรือเนี่ย ”

 

เฮอร์ไมโอนีตีแขนเดรโกเข้าอย่างแรง แล้วจึงลุกขึ้นเดินออกมาจากโต๊ะ

 

“ก็แค่จะถามว่า…”เสียงดังตามหลังหญิงสาวมา แต่เฮอร์ไมโอนี่ไม่รอที่จะฟังเขาให้จบประโยคด้วยซ้ำไป

 

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

 

ถึงเวลาแล้ว รถไฟแล่นมาถึงเมื่อไม่กี่นาทีนี้ เดรโกและเฮอร์ไมโอนี่ที่มารอเพื่อนๆของเธอที่สถานีรถไฟ ถูกล้อมรอบไปด้วยเหล่าบรรดาเพื่อนฝูงของเขาและเธอ 

 

“เธอคิดว่าเราควรจะมีอะไรกันบนรถไฟตอนที่พวกเขาออกไปจากสถานีรถไฟกันแล้วดีมั้ย ได้บรรยากาสดีน่ะ” เดรโกยักคิ้วส่งมาให้เฮอร์ไมโอนี่

 

“ความคิดดีนี่ มัลฟอย ก็อาจจะดีนะแต่ต้องหลังจากที่นายตายไปแล้วน่ะ”

 

เดรโกส่ายหัว “เธอนี่รสนิยมแย่จริงๆ แต่ก็นะ เธอก็เป็นอย่างนี้อยู่แล้วนี่ บังคับได้เสียที่ไหน แต่เอาไว้ฉันจะลองกับสาวๆคนอื่นดู เธอคงจะไม่ว่าหรอกนะ”

 

“ฉันแต่งงานกับนายแล้วนะให้เกียรติกันหน่อยมัลฟอย” เฮอร์ไมโอนี่ยักไหล่ และเริ่มนิ่งเงียบ พร้อมกับมองไปยังกลุ่มนักเรียนที่เริ่มทยอยลงจากรถ ลมหายใจของเธอเริ่มเต้นเป็นจังหวะแรงขึ้น เมื่อหญิงสาวจ้องไปที่แฮร์รี่และรอนที่ก้าวลงมาจากรถไฟ

 

“พวกเราอยู่นี่” เฮอร์ไมโอนี่ได้ยินเสียงเพื่อนๆของเธอเรียกก่อนที่เธอจะโบกมือไปให้

 

“เป็นไงมั่ง” เฮอร์ไมโอนี่ ยิ้มกว้างให้กับแฮร์รี่และรอน

 

“แล้วเธอล่ะเป็นไงเป็นไง ไม่มีพวกเราอยู่โรงเรียนด้วย” รอนถาม

 

“อืม ก็ค่อนข้างเหงานิดหน่อยนะ” เฮอร์ไมโอนียักไหล่

 

“ก็เธอนี่น๊า มาก่อนพวกเราทำไมตั้งหลายอาทิตย์ มาทำอะไรเหรอ “

 

“เออ ทำ....”เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มแห้งๆ เธอตะกุกตะกักโดยที่ไม่รุ้ว่าจะตอบยังไงดี

 

”เอาเหอะไม่อยากบอกก็ไม่ต้องบอกก็ได้ ว่าแต่ คิดถึงพวกเรามั้ย” รอนยิ้ม “พูดออกมาเถอะน่า”

 

“อืม…” เธอหรี่ตาและพวกเขาก็หัวเราะกันขึ้น

 

“ไง เฮอร์ไมโอนี่” จินนี่ วีสลีย์พูดแทรกขึ้นมาพลางสวมกอดเฮอร์ไมโอนี่ แต่เมื่อเธอมองข้ามไหล่ของจินนี่ เฮอร์ไมโอนี่ก็มองเห็นเดรโก กำลังทักทายพวกเพื่อนๆ วายร้ายแห่งบ้านสลิธีรินทำเอาเฮอร์ไมโอนีตัวสั่น ขนลุกไปหมดเมื่อเห็นว่าเดรโกอยู่กับพวกนั้น

 

จินนี่ยิ้มทักเฮอร์ไมโอนี่ “ซัมเมอร์เป็นไงบ้างจ๊ะ” แถมยังขมวดคิ้วเล็กน้อย เฮอร์ไมโอนี่เหมือนหัวใจจะหยุดเต้น เมื่อจินนี่ยกมือซ้ายของเฮอร์ไมโอนี่ขึ้นมาและจ้องไปยังแหวนเพรชที่นิ้วนาง

 

มัลฟอยจะไม่ต้องลำบากอีกต่อไป เสียงของเดรโกลอยเข้ามาในโสตประสาทของเธอ

 

“น่าตื่นเต้นกว่าที่ฉันคิดอีกนะเนี่ย” จินนี่ถึงกับอ้าปากค้าง ตาโตจ้องไปยังเฮอร์ไมโอนี่ที่กำลังตกใจอยู่

 

 “เธอหมั้นแล้วหรอ” รอนอ้าปากค้างด้วยความตกใจ และมองมาที่แหวนเพรชเฮอร์ไมโอนี่หัวเราะแห้งๆ “ก็ไม่…”

 

แฮร์รี่ขมวดคิ้ว เดินไปที่ข้างหลังของจินนี่เพื่อจะดูแหวนหมั้น “เธอแต่งงานแล้วหรอ” แฮร์รี่ถามขึ้นมาอย่างตรงๆ

 

เฮอร์ไมโอนี่กลืนน้ำลายอย่างยากลำบากพร้อมกับพยักหน้า

 

แฮร์รี่พยายามจะพูดบางสิ่งออกมา แต่เขาก็ต้องหยุดลง แล้วหันไปขอความช่วยเหลือจากรอน

 

“ยินดีด้วยนะ” จินนี่พูดขึ้นมาพร้อมกับสวมกอดเฮอร์ไมโอนี

 

“ยกเว้นพวกเรา พวกผู้ชาย” เฮอร์ไมโอนี่หรี่ตาลงเมื่อรอนพูดขึ้น

 

“บอกฉันมาให้หมดเลยนะ ใครคือผู้ชายที่โชคดีคนนั้น ฉันไม่เคยรู้ว่าเธอมีคนรักเลย เล่ามาเดี่ยวนี้นะ” เฮอร์ไมโอนี่เกือบจะหัวเราะให้กับท่าทางของจินนี่ หากไม่รู้สึกกลัวบางสิ่ง

 

“ฉัน…อืม” เฮอร์ไมโอนี่กระแอมเล็กน้อย

 

“จะบอกคนอื่นไม่รอฉันเลยเหรอที่รัก” เสียงของเดรโกลอยเข้ามา เธอหันกลับไปมองตามเสียงนั้น สบตากับดวงตาที่ราวกับหัวเราะเยาะใส่เธอ เขายกมือซ้ายของเธอขึ้นมาจูบที่นิ้วนางข้างซ้าย

 

เฮอร์ไมโอนีหัวเราะอย่างประหม่าพร้อมกับหันมาทางเพื่อนๆ ของเธอ เพื่อนๆทุกคนต่างจ้องมองมาที่ทั้งสองอย่างตื่นตระหนก

 

“ทุกคน… อืม…จำมัลฟอยได้มั้ย” หญิงสาวถามขึ้นมาอย่างประหม่า

 

TBS

ในบทนี้เราได้ขัดเกลาสำนวนใหม่แล้วคิดว่าเพื่อนๆคงอ่านง่ายขึ้นนะค่ะ ในบทแรกๆพอดีเรารีบเอาลงเกินไปไม่ได้ดูสำนวนและเกลามันด้วย อาจจะงงบ้างก็ขออภัยค่ะ เป็นอันว่าน้องๆของเราเขาจะแปลเรื่องนี้จนครบ18ตอนนะค่ะ ขอให้เพื่อนๆรออ่านนะค่ะ ขอบคุณค่ะ