คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : CHAPTER 3 ช่างยาวนานเหลือเกิน?
ตอนที่3 ช่างยาวนานเหลือเกิน?
ที่กริมโมลด์เพลส ทุกคนที่อยู่ในห้องประชุมต่างมอง รอน วิสลี่ย์ ที่กำลังยืนโกรธจนตัวสั่นอยู่กลางห้องในที่ประชุมอย่างไม่สบายใจนัก
“อะไรน่ะเฮอร์ไมโอนี่! เธอไม่ได้บอกอะไรกับพวกเราเกี่ยวกับเรื่องบ้าๆนี่!เลย” รอน วิสลีย์โกรธมาก เขาผุดลุกขึ้นยืนและตะโกนถามอย่างหัวเสีย และนั่นทำให้นางมอลลี่ มารดาของรอน ต้องคอยปรามเขาด้วยน้ำเสียงที่บ่งบอกถึงความไม่ชอบใจอยู่ในที
“โรนัลด์! เงียบนะ เธอควรระวังคำพูดของเธอด้วย, เด็กน้อย” เธอชำเลืองดูลูกชายคนหนึ่งของเธอแสดงกิริยาที่ไม่เหมาะต่อผู้อาวุโลของภาคีบางคน
“ขอโทษฮะ” รอนพูดพึมพำ “แต่- แต่ทำไม? ทำไมเธอต้องทำแบบนั้น? ทำไมเธฮต้องไป?” รอนบ่นพึมพำ และแสดงสีหน้าที่หดหู่และผิดหวังเขาไม่เข้าใจเลยจริงๆว่าเพราะเหตุใดเฮอร์ไมโอนี่ถึงต้องยอมทำแบบนั้นทั้งๆที่เธอไม่เคยยอมลงให้ใครได้ง่ายๆโดยเฉพาะเรื่องที่ไม่มีทางเป็นไปได้แบบนี้
“รอน...เรารู้ว่าเธอชอบเฮอร์ไมโอนี่-” ลูปินตอบด้วยใบหน้าที่เคร่งเครียด
แทบจะทุกคนรู้ดีว่ารอนชอบเฮอร์มโอนี่ และลูปินเองก็รู้ แต่ดูเหมือนรอนเองก็ยังคงปากแข็งอยู่ และนี่ก็เป็นอีกครั้งที่รอนยังไม่ยอมรับเรื่องนี้
“อะไร! ผมไม่ได้ชอบเฮอร์ไมโอนี่น่ะ! เธอเป็นเพียงแค่เพื่อน!” รอนพูดขัดขึ้นทันทีที่เฟรดและจอร์จกำลังมองเขาอยู่พร้อมรอยยิ้มล้อเลียนเขา ใบหน้าของรอนเริ่มมีริ้วรอยแดงๆขึ้นตามแก้มและใบหู
“ก็ได้, เรารู้ดีว่าเฮอร์มโอนี่เป็นเพื่อนกับเธอ แต่เธอต้องทำ มันเป็นสิ่งที่ดีต่อพวกเขาทั้งคู่” ลูปินแก้คำพูดเป็นเชิงปฎิเสธของรอนและพยายามอธิบายเป็นครั้งที่ร้อยให้รอนฟัง
“แต่พวกคุณก็รู้เฮอร์ไมโอนีและมัลฟอย? ไม่มีทางที่จะพูดชื่อของฝ่ายตรงข้ามออกมาดีๆแน่ พวกนั่นจะมีก็แต่ความเกลียดชัง และการทำลายกันเท่านั้น” รอนโต้แย้งออกมาในสิ่งที่เขาคิดเพราะรอนเองคิดเสมอว่าทั้งสองคนไม่มีทางเป็นมิตรกันได้อย่างแน่นอน และนั่นเป็นสิ่งที่เขาอดห่วงเฮอร์ไมโอนี่ไม่ได้อย่างน้อยเธอก็เป็นผู้หญิง
“วิสลีย์, เรื่องนี้พวกเราทุกคนรู้กันดีอยู่แล้ว! แต่ตอนนี้เธอจะทำอะไรได้ล่ะ! ” มูดดี๊คำรามออกมาอย่างเบื่อหน่าย เขาเริ่มรู้สึกเบื่อหน่ายกับเหล่าบรรดาเด็กๆเหล่านี้เสียแล้ว เริ่มตั้งแต่การที่เขาต้องทนฟังลูปินพยายามอ้อนวอนเฮอร์ไมโอนี่ให้ทำตามแผนที่วางไว้ ต่อมาก็ที่เดรโกไอ้เด็กเจ้าอารมณ์คนนั้นที่กว่าจะเข็นให้ยอมตกลงได้ก็เล่นเอาลูปินหัวหมุนแล้วนี้ต้องมาทำให้เจ้าเด็กหัวแดงตระกูลวิสลี่ส์ใจเย็นอีก โฮ้ว พระเจ้า มันช่างน่าเบื่อเสียจริงๆ ให้เขาต่อสู้กับสมุนจอมมารยังสนุกเสียกว่า
“ผมรู้! ผมเพียงแค่จะบอกพวกคุณเท่านั้นว่าพวกคุณวางแผนการนี้ไม่ได้ผล และคุณต้องไม่บ่นเมื่อพวกเขากลับมาแล้วยังคงเป็นศัตรูกันอยู่ และผมก็จะพูดแค่ว่า ‘ผมบอกคุณแล้ว’ ” รอนมั่นใจในสิ่งที่เขาคิด
“ นายกำลังหึงหรอ! ” เฟรดและจอร์จพูดขึ้นพร้อมกันและทั้งสองก็ส่งเสียงหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน แต่รอนกลับไม่สนุกไปด้วย เขากลับมองพี่ชายคู่แฝดด้วยความฉุนเฉียว
“ฉันไม่ได้หึงและฉัน และฉันไม่ได้เป็นอย่างที่พวกนายคิด!” รอนแก้ต่างแต่ลิ้นของเขาเริ่มพันกันให้ยุ่งเมื่อเห็นเฟรดและจอร์จยักคิ้วเหมือนรู้ทัน รอนทำสีหน้าไม่พอใจ เขาไม่ชอบให้พี่ชายฝาแฝดของเขาล้อเลียนเขาเรื่องเฮฮร์ไมโอนี่ต่อหน้าคนอื่นๆแบบนี้นักถึงแม้ว่ามันจะเป็นเรื่องจริงก็ตาม
แต่ก่อนที่จะเกิดการโต้เถียงในเรื่องไร้สาระที่กำลังจะเกิดขึ้นนางมอลลี่กลับพูดปรามลูกๆของเธอเสียก่อน
“เธอทั้งสามคน หยุดเถียงกันเดี๋ยวนี้น่ะ มันช่างเป็นเรื่องที่ไร้สาระจริงๆ” มอลลี่สั่ง เธอส่ายหน้าเล็กน้อยและทำตาดุใส่ฝาแฝดผู้เป็นพี่ ทั้งสองให้หยุดล้อเลียนน้องชายของตัวเองเสียที
“ครับแม่” ฝาแฝดทั้ง สองรับคำ แต่ก็คงยังมีรอยยิ้มเปื้อนอยู่ที่ใบหน้าของพวกเขาทั้งสอง พวกขาต่างหันหน้ามามองกันและกันในขณะที่รอนนั่งลงที่เก้าอี้ด้วยสีหน้าสิ้นหวัง
“แฮรี่ ทำไมนายไม่ช่วยฉันอธิบายกับพวกเขาว่าแผนการนี้มันไม่ได้ผล?” รอนถามเพื่อนสนิทของเขาที่นั่งอยู่ด้วยในห้องอย่างแปลกใจกับอาการนิ่งเงียบของเขา
“เอ่อ....ฉัน.....คิดว่า เมื่อมันเป็นแผนการของดัมเบิ้ลดอร์ แน่นอน มันมีโอกาสที่จะสำเร็จ เพราะดัมเบิ้ลดอร์เป็นคนที่ฉลาดและการที่เขาวางแผนแบบนี้เขาคงเล็งเห็นแล้วว่ามันจะทำให้ตนทั้งสองเป็นมิตรกันได้!” แฮร์รี่พูดโดยหวังว่ารอนจะไม่โกรธ แต่เขาก็ได้แต่หวังเมื่อรอนแสดงอาการโมโหออกมาทางสีหน้าและคำพูดที่กระแทกแดกดัน
“นายรู้ดีงั๊นหรอ!”
“โรนัลด์! เงียบ!” มอลลี่ตะโกน แต่รอนแย้งและไม่ยอมฟังแม่ของเขา
“--มันไม่สำคัญว่าเป็นแผนการของใคร แต่ว่ามันไม่ได้ผลแน่ๆ! เพราะนั่นคือเฮอร์ไมโอนีและมัลฟอย ” รอนรู้สึกเสียหน้าที่แม้กระทั้งเพื่อนที่สนิทมากที่สุดของเขา อย่างแฮร์รี่ก็คิดเหมือนกับดับเบิ้ลดอร์
“ ใช่, ฉันรู้! แต่รอนนายใจเย็นก่อน นายลองคิดดูให้ดีๆสิ เราก็เคยเป็นศัตรูกับมัลฟอย แต่พวกเรายังกลายเป็นเพื่อนของมัลฟอยได้เลย” แฮร์รี่ให้เหตุผลเพื่อทำให้รอนสงบ แต่เขาก็รู้ว่ามันยากสำหรับคนดื้อรั้นแบบหัวชนฝาแบบรอน
“ใช่! แต่เรากำลังพูดถึงเฮอร์ไมโอนีน่ะ ซึ่งเธอหัวแข็งและดื้อมากๆ” เฟรดพูดแทรก ฝาแฝดทั้งคู่มองหน้ากันและหัวเราะ พวกเขาดูจะมีความเห็นที่ตรงข้ามกับแฮร์รี่โดยสิ้นเชิงและสิ่งนี้ดูจะเป็นเรื่องจริงมากกว่าที่ทุกคนกลับยอมรับ รวมทั้งแฮร์รี่เองด้วย
การถกเถียงยังคงดำเนินต่อไปอีก 10 นาที ซึ่งทุกคนมองราวกับว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องที่สำคัญมากที่สุดในโลก และสุดท้ายมอลลี่ก็ยุติการโต้ถียง โดยแยกรอนออกไปช่วยเธอเพื่อทำอาหารค่ำ ท่ามกลางความโล่งใจของทุกคน แต่สร้างความไม่พอใจให้กับรอนมากยิ่งขึ้น
เดรโกไม่รู้ว่าอะไรทำให้เขาทำแบบนี้ แต่เขาก็ทำไปแล้ว ในตอนแรกเขาต้องการจะป้องกันตัวเองให้รอดพ้นจากการที่ต้องถูกเฮอร์ไมโอนี่ทำร้าย สาเหตุจากการที่เขาแกล้งเธอโดยการดึงตัวเธอให้ลงมาอยู่ใต้น้ำโดยที่เธอไม่ต้องการ
เขาตั้งใจที่จะดึงเธอลงใต้นี้อีกครั้งและจะว่ายน้ำหนีเธอขึ้นฝั่ง เพื่อไม่ให้เธอได้ทันตั้งตัว กว่าเธอจะขึ้นฝั่งมาได้เขาก็คงวิ่งเข้าห้องไปได้เรียบร้อยแล้วและจะรอจนกว่าเธอจะใจเย็นแล้วค่อยเจรจากันอีกทีหนึ่ง ใช่มันอาจจะช่วยให้เขาปลอดภัยจากความตาย ที่เกิดจากความโกรธของเธอในตอนนั้นได้
แต่สิ่งที่เกิดขึ้นมันกลับตรงกันข้ามกับสิ่งที่เขาคิดไว้ตั้งแต่แรกโดยสิ้นเชิง
เมื่อเดรโกดึงเธอลงใต้น้ำไปพร้อมกับตัวเขาอีกครั้งหลังจากที่เขาปรับสายตาได้แล้วสิ่งแรกที่เขาเห็นคือผมยาวสยายสีน้ำตาลของเฮอร์ไมโอนี่ ที่พลิ้วปลิวไสวไปตามสายน้ำอย่างสวยงาม เธอพยุงตัวเธอที่ใต้น้ำได้เป็นอย่างดี และสิ่งนี้ที่ทำให้เดรโกตื่นตะลึงราวถูกมนต์สะกดไปกับความงดงามตามธรรมชาติของเธอ
ความคิดแรกของเดรโกคือ เธอสวย เธอคือนางฟ้า เธอคือผู้หญิงที่ทำให้เขารู้สึกสั่นไหวภายในใจได้ยามที่เขามองเธอ เธอเหมือนภาพฝันที่ทำให้ตัวเขาอยากกอดและจูบเธอ
เร็วกว่าความคิด เดรโกเคลื่อนตัวของเขาเข้าใกล้เธอ
เขาดึงตัวเธอด้วยกำลังแขนที่แข็งแรง จนแนบชิดกับเขาทั้งตัว และเขาก็จูบเธอโดยที่เฮอร์ไมโอนี่ยังไม่ทันได้ตั้งตัว
เฮอร์ไมโอนี่งุนงงเหมือนโดนเสกคาถาใส่ เธอยังคงปล่อยให้เดรโกใช้ริมฝีปากของเขาบดขยี้ไปตามริมฝีปากอวบอิ่มของเธออย่างลุ่มหลง เมื่อเขาละริมฝีปากออกจากเธอนั่นทำให้เธอได้สติ
เดรโกจูบเธอ เธอต้องการให้เขาจูบ แต่......โอ้วไม่นะ เขาเป็นศัตรูของเรานี่ เฮอร์ไมโอนี่เธอกำลังคิดอะไรอยู่
เธอกวาดมือของเธอขึ้นเพื่อตบเขา แต่การกระทำใดๆที่อยู่ใต้น้ำมันทำให้ทุกอย่างช้าลง เดรโกจับมือของเธอได้ก่อนที่มันจะกระแทกกับใบหน้าของเขาและอีกครั้งที่เขาดึงเธอ และสัมผัสกับริมฝีปากของเธออย่างเร่าร้อนและเนิ่นนาน
เฮอร์ไมโอนี่พยายามที่จะผลักดันตัวเธอออกไปจากการรุกรานจากเขา แต่เดรโกกลับดันหลังของเธอให้แนบชิดกับตัวเขามากยิ่งขึ้น
ในตอนนี้เฮอร์ไมโอนี่ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเสียแล้ว แทนที่เธอจะผลักดันเขาเธอกลับจูบตอบเขาอย่างลืมตัวโดยที่แขนของเธอที่ตอนแรกดันอยู่ที่อกของเดรโกกลับเปลี่ยนมาโอบรอบคอเขาไว้และสอดนิ้วไปที่ผมของเขาอย่างช้าๆ ส่วนอีกมือหนึ่งกลับโอบที่เอวของเขาไว้แนบแน่น
เดรโกตะลึงและงงกับสิ่งที่เธอทำแต่เขาก็ยังคงละเลงริมฝีปากของเขาลงกับเธออย่างหนักหน่วงโดยไม่สนหรือคิดอะไรอีกต่อไป
ศัตรูทั้งสองจูบกันนานจนกระทั่งไม่มีอากาศที่จะหายใจทั้งคู่รีบทะลึ่งพรวดขึ้นไปยังผิวน้ำและหงายหน้าเพื่อเอาอากาศเข้าสู่ปอดให้ได้มากที่สุด พร้อมหายใจอย่างเหนื่อยหอบ
(คุณไม่มีอากาศหายใจเมื่อคุณจูบกันและเมื่อคุณอยู่ใต้น้ำเป็นเวลานาน แต่นี่ทั้งคู่ทำทั้งสองอย่างในเวลาเดียวกัน? ซึ่งเป็นการยากที่จะอธิบายถึงการหายใจของทั้งคู่ได้ คุณว่ามันน่าแปลกไหมล่ะ)
ไม่มีใครพูดอะไรอีกต่อไปในขณะนั้น และทั้งคู่ก็ไม่พยายามที่จะมองหน้ากันเพราะรู้ดีว่าหน้าทั้งสองคนนั้นกำลังแดงจนถึงใบหูแล้ว ทั้งเดรโกและเฮอร์ไมโอนี่กำลังอยู่ในความคิดที่ขัดแย้งของตัวเองพวกเขาต่างคนก็ไม่คาดคิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในตอนนี้
ความคิดของเดรโก
(เสียงผิวปาก)
ทำถูกแล้ว.....เดรโก
(เธอเป็นอย่างไร ริมฝีปากของเธอหอมหวานมากไหม?)
นายก็รู้ดีว่าเธอเป็นอย่างไร! นายเป็นส่วนหนึ่งของฉันน่ะ!
(ใช่, แต่ฉันแค่อยากจะถามความคิดเห็นของนายว่าเธอเป็นอย่างไร ทำไมนายต้องหงุดหงิด!)
ก็ดี, เธอก็พอใช้ได้
(อย่าโกหกตัวเองน่า! ฉันรู้ดีว่า นี่เป็นจูบที่ดีเยี่ยมที่สุดของนาย !)
โอ...เงียบน่ะ!
(มันโรแมนติกที่สุดนาย
ไม่ จริงๆแล้ว ฉันแค่เผลอตัวไปนิดหน่อยเท่านั้น , บ้าเอ๋ย รู้ไว้ว่าฉันไม่ได้ตั้งใจที่จะทำสิ่งนี้!
(นายไม่ได้ตั้งใจเหรอ นายรู้ไหมว่านายแทบจะกลืนกินเธอไปแทบทั้งตัวอยู่แล้ว)
ระวังคำพูดของนายหน่อย!
(จะทำอะไรหรอ!)
นาย....มัน !
(ว้าว! น่ากลัวเป็นบ้า !)
บ้าเอ๊ย......หุบปากเน่าๆของนายได้แล้ว!
(ก็ได้ถ้านายไม่ชอบในความเป็นเพื่อนที่ฉันมีให้)
ใช่, ฉันไม่ชอบในความเป็นเพื่อนที่นายมีให้!
(ก็ได้ ถ้านายคิดว่าวิธีการนี้เป็นวิธีการที่ดี ! นายเป็นคนเลือดเย็น!)
ออกไปจากความคิดของฉันเดี๋ยวนี้น่ะ !
(ก็ได้! แล้วนายจะคิดถึงฉัน! แล้วเจอกัน!)
ในขณะเดียวกันกับความคิดของเฮอร์ไมโอนี
ฉันไม่ได้คิดที่จะทำแบบนั้น! ทำไมฉันถึงทำแบบนั้นน่ะ? ทำไมฉันถึงไม่ผลักเขาออกไป?
(เพราะเธอชอบเขาน่ะซิ!)
ฉันไม่ได้ชอบเขา !
(เธอชอบเขา!)
ไม่, ฉันไม่ได้ชอบ!
(เธอก็รู้ดีนี่ว่ามันเป็นเช่นนั้น และฉันก็ชนะในที่สุด ดังนั้นอย่าเสียเวลาเลย)
ฉันไม่ได้ชอบเขา! ฉันไม่เคยคิดที่จะชอบเขา! ฉันเพียงแค่อยากเป็นเพื่อนเขาเท่านั้น! นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมฉันต้องอยู่ที่นี่ ฉันอยู่ที่นี่เพื่อเป็นเพื่อนกับเขา ไม่มีอะไรมากไปกว่านั้น!
(หยุดคิดได้แล้วว่าเธอคิดที่จะทำหรือไม่คิดที่จะทำ! ควรคิดถึงหัวใจของเธอและสิ่งที่จิตใจเธอต้องการดีกว่า)
....มันเป็นความผิดสำหรับฉันหรือเปล่าที่ไปจูบแบบนั้น?
(อะฮ้า! ฉันรู้ว่าเธอชอบที่ทำแบบนั้น!)
ใช่, ใช่, ใช่ ชั้นชอบ แล้วมันผิดหรือเปล่า?
(ฉันไม่รู้หรอก)
เธอช่วยฉันได้มากเลย!
(ฉันรู้! แต่ฉัน...ฮ่า ฮ่า ฮ่า)
อะไร?
(ไม่มีอะไรหรอก เพียงแค่คิดถึงแฮรี่กับรอนว่าเขาจะทำยังไงที่เธอทั้งสองคนกลับไปแล้วกลายเป็นคู่รักกัน ฮ่าๆ)
อ้าห์! มันต้องแย่แน่ๆ!
( มีอะไรหรอ?)
เงียบน่ะ! ฉันกำลังใช้ความคิดอยู่!
(ฉันก็กำลังช่วยเธอคิดอยู่นี่ไง ! เธอควรที่จะขอบคุณฉันน่ะ)
เธอไม่ได้ช่วยฉันเลย! เธอกำลังรบกวนฉันอยู่! และฉันก็จะไม่ขอบคุณอะไรทั้งนั้น!!
(ก็ได้! แล้วเธอจะคิดถึงฉัน! แล้วเจอกัน!)
“เอ่อ...เราจะไปกันหรือยัง?” เดรโกถามขึ้นเพื่อหยุดความคิดบ้าๆและความเงียบที่เกิดขึ้นระหว่างพวกเขาทั้งสองคน
“เอ่อ....ไปซิ” เฮอร์ไมโอนีตอบเสียงอ้อมแอ้ม และเดินกลับไปที่ชายฝั่งเงียบๆ
เดรโกไม่ได้พูดอะไรขณะที่เดินตามเธอไป เขาไม่รู้จะพูดอะไรดี ไม่รู้ว่าจะต้องขอโทษเรื่องที่จูบเธอหรือเปล่า? แต่ในความคิดของเขา เขาคิดว่าเธอดูพอใจเขา ที่เขาคิดอย่างนี้เพราะเธอจูบตอบเขากลับมา เขาคิดว่าถ้าเขาขอโทษเธอใตอนนี้ เธออาจจะฆ่าเขาได้ และเขาก็ไม่ต้องการให้เกิดเหตุการณ์แบบนั้น
หลังจากที่เดรโกเก็บเสื้อผ้าแล้วเขาก็เดินตามเธอกลับมาอย่างเงียบๆขณะที่จะถึงประตูรั้วของบ้านพักพวกเขาก็ได้ยินเสียงใสๆร้องทักดังอยูข้างหลังของพวกเขา
“เฮ้ หวัดดี”
สิ่งที่เดรโกได้เห็นคือหญิงสาวคนหนึ่งที่จัดว่าสวยเอาการเธอยืนอยู่ด้านหน้าของเขาและมองเขาอย่างเป็นมิตรพร้อมส่งรอยยิ้มมาให้และแน่นอนที่เดรโกเองก็คงจะปฎิเสธรอยยิ้มนั้นไม่ได้เขายิ้มตอบเธอไปและพยายามคิดว่าเขารู้จักเธอจากที่ไหน
ในขณะเดียวกันกับที่ทรีโอน่าเองก็รู้สึกถูกชะตาและจ้องมองไปยังชายหนุ่มข้างหน้าอย่างลืมตัว เธอปฎิเสธไม่ได้ว่าเขาเป็นชายหนุ่มที่หล่อเหลาคนหนึ่งผมบรอนส์เงินของเขาที่ปรกลงมายังด้านหน้าเล็กน้อยและรอยยิ้มนั้นทำให้เขาดูมีเสน่ห์อย่างประหลาด และรูปร่างที่จัดว่าดูดีมีมัดกล้ามเล็กน้อยเหมือนเด็กวัยรุ่นสุขภาพดีทำให้เขาดูเซ็กซี่อย่างร้ายกาจ
“ทรีโอน่า ทำไม กลับมาเร็วจัง”
เสียงของเฮอร์ไมโอนี่ทำให้ทรีโอน่าที่กำลังมองเดรโกอยู่เพลินๆถึงกับสะดุ้ง
“อ้อ ฉันหนีแม่ออกมาจากงานน่ะน่าเบื่อจะตาย”ทรีโอน่าตอบกลับไปแต่สายตายังคงลอบมองการเคลื่อนไหวของชายหนุ่มอยู่ตลอดเวลา
“อ้องั้นเหรอ” เฮอร์ไมโอนี่ตอบรับเรียบๆระหว่างนั้นเธอเองก็รู้สึกได้ถึงอากัปกิริยาของอีกฝ่ายแต่ก่อนที่เฮอร์ไมโอนี่จะทันคิดอะไรต่อ เสียงเย็นชาแบบเดิมๆของเดรโกก็ดังขึ้นมาจากข้างกายของเธอ
“ฉันไม่ยักรู้ว่าเธอก็มีเพื่อนอยู่ที่นี่เหมือนกันนะ เกรนเจอร์ ”
เฮอร์ไมโอนี่หันกลับไปมองเดรโกที่ใช้เสียงเย็นชาเหมือนเดรโกคนเก่าอย่างเบื่อหน่าย
“อ้อ ฉันลืมไป นี่ เออ......” เฮอร์ไมโอนี่ชะงักไปเล็กน้อยก่อนที่จะพูดงึมงำเบาๆ” เพื่อนของฉันเอง
เดรโก มัลฟอย แล้วก็ มัลฟอย นี่คือเพื่อนบ้านเรา ทรีโอน่า แมคคอล”
“ยินดีที่ได้รู้จัก ทรีโอน่า”เดรโกพูดทักก่อน แล้วยื่นมือให้ทรีโอน่าจับตามธรรมเนียม
“เช่นกัน เออ เดรโก “ทรีโอน่าเรียกชื่อต้นของเขาอย่างเขินอาย
เฮอร์ไมโอนี่กลั้นลมหายใจเมื่อได้ยินทรีโอน่าเรียกชื่อต้นของเขา ชื่อต้นที่เดรโกมักสงวนให้กับคนที่สนิทกับเขาเท่านั้น เธอลอบมองปฎิกิริยาของเดรโกพลางภาวนาขออย่าให้มีอะไรเกิดขึ้น
เดรโกชะงักรอยยิ้มเล็กน้อยก่อนเหลือบมองหน้าเฮอร์ไมโอนี่ เขาขมวดคิ้วเมื่อเห็นสีหน้าของเธอทำเหมือนตัวเขาจะหาเรื่องกับใคร ก่อนที่เขาจะเบือนหน้าไปยังทรีโอน่าพร้อมรอยยิ้มที่ยังคงเหมือนเดิม เดรโกโค้งหัวให้เล็กน้อยและกล่าวด้วยเสียงที่ดูสุภาพที่สุด
“ไว้วันหลังคงได้เจอกันอีก ตอนนี้พวกเราขอตัวก่อน อยากอาบน้ำและพักผ่อนน่ะ ใช้ไหม เกรนเจอร์”เดรโกหันมาถามเธอด้วยสายตาแกมบังคับ ซึ่ง เธอไม่ชอบสายตาแบบนี้ แต่ก็ใช่ อย่างที่เดรโกพูดเธอเองก็เริ่มที่จะเหนียวตัวและอยากอาบน้ำแล้วในตอนนี้
“เออ ทรีโอน่าค่อยคุยกันวันหลังนะ”
ทรีโอน่าพยักหน้าอย่างเข้าใจแต่ก่อนที่เฮอร์ไมโอนี่จะเดินตามเดรโกเข้าไปในบ้านพัก ทรีโอน่าก็ดึงเธอมาใกล้เพื่อกระซิบถามอะไรบางอย่าง
เฮอร์ไมโอนี่ตาโตเธอรีบปฎิเสธออกไปทันทีที่ได้ยินคำถามของทรีโอน่า
“ไม่ ฉันกับมัลฟอย เราเป็นแค่เพื่อนกันเท่านั้น”
“จริงเหรอ พวกเธอแค่เพื่อนกันจริงๆนะ”
ทรีโอน่าถามย้ำเพื่อให้มั่นใจ เฮอร์ไมโอนี่ไม่ตอบแต่เธอพยักหน้าแทนคำพูดนั้นๆ แต่อะไรบางอย่างในส่วนลึกของเฮอร์ไมโอนี่กลับไม่มั่นใจในสิ่งที่เธอบอกกับทรีโอน่า และอะไรบางอย่างที่เริ่มสั่นไหวไปกับศัตรูของเธอ
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
หลังจากที่เฮอร์ไมโอนีอาบน้ำเสร็จแล้ว เธอยังคงอยู่ในห้องของเธอเพื่อคิดเรื่องราวต่างๆ เธอไม่สามารถกำจัดเรื่องการจูบที่น่าลุ่มหลงนั้นออกไปจากหัวของเธอได้ และอีกเรื่องที่เธอดูกังวลคำพูดและสายตาของทรีโอน่าที่ทำให้เธอไม่สบายใจ เธอเริ่มคิดเรื่องราวต่างๆอยู่ในห้องอยู่นานจนท้องร้อง เธอเริ่มหิวแล้วเพราะยังไม่ได้กินอะไรเลยหลังจากอาหารมื้อเช้า
เฮอร์ไมโอนี่หวังว่าเดรโก คงจะพักผ่อนอยู่ด้านบนและไม่ลงมาด้านล่างตลอดภายในวันนี้ เธอไม่อยากที่จะเผชิญหน้ากับเขาอีก เธอไม่รู้ว่าเธอจะพูดอะไรกับเขาดีเพื่อไม่ให้คิดถึงรสสัมผัสนั้นจากเขา แต่เมื่อเธอเดินเข้ามาในครัว เธอกลับเห็นเดรโก นั่งอยู่บนโต๊ะกินข้าวในครัวและกินแซนวิสเรียบร้อยแล้ว
“เออ...สวัสดี” เฮอร์ไมโอนีพูดทักทาย เมื่อเดรโกเงยหน้าขึ้นมามองเธอ เขาหรี่ตามองเธอเล็กน้อย
“สวัสดี” เขาพูด
“มีอะไรกินมั่ง?” เฮอร์ไมโอนีถามเพื่อที่จะเริ่มต้นบทสนทนาที่น่าอึดอัดนั้น
“มีไม่มาก เดาว่าเขาต้องการให้เราเรียนรู้การไปร้านขายของชำ” เขาตอบเรื่อยๆแต่ตายังมองเฮอร์ไมโอนี่ไม่วางตา
“แซนวิชก็ได้มั้ง รองท้องก่อนก็แล้วกัน” เฮอร์ไมโอนี่พูดกับตัวเอง เธอมองหาโบโลน่า, มายองเนส และเครื่องปรุงที่ใส่ในแซนวิช และก็มองไปรอบๆเพื่อหาขนมปัง
“ขอโทษนะ เออ เธอรู้ไหมว่าขนมปังอยู่ที่ไหน” เธอถาม หลังจากที่วนหาขนมปังในห้องครัวอยู่นานหลายรอบแล้ว
“หมดแล้ว” เดรโกตอบ เขาทำหน้าตาเฉยเมย เมื่อเห็นเฮอร์ไมโอนี่อ้าปากค้างมองเขาอย่างนึกเคือง
“นายกินขนมปังคนเดียวหมดเลยงั๊นหรอ?” เธอถามอย่างไม่เชื่อ เธอพยายามคิดว่าเขาคงเย้าเธอเล่นมากกว่า แต่คำพูดของเดรโกทำให้เธอเกือบเดินเข้าไปตะบันหน้าเขาด้วยความโมโห
“ฉันไม่ได้กินหมดน่ะ! ฉันกินในส่วนที่เหลืออยู่ต่างหากล่ะ!” เขาตอบ อย่างยียวนและมองเธออย่างท้าทาย เขากำลังสนุกกับการได้ยั่วโมโหเธอเล่น
“แล้วนายจะให้ฉันกินอะไร?” เธอถาม พร้อมกับจ้องมองเขาอย่างเอาเป็นเอาตาย
เดรโกยักไหล่แล้วส่ายหน้าช้าๆ“ฉันจะไปรู้ได้ไงเกรนเจอร์ ฉันไม่ใช่เป็นคนทำอาหารของเธอนะ!”
“ดูสิ ไม่มีอะไรที่ฉันจะกินได้เลย ของทุกอย่างที่กินได้ก็หมดแล้ว”เธอบ่นอย่างหัวเสีย
“มันไม่ใช่ความผิดของฉันเกรนเจอร์ เพราะเธออยากอาบน้ำนานเองทำไมล่ะ!” เขาพูดพร้อมกับรอยยิ้มเยาะเย้ยที่เธอแสนเกลียดจับใจ เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกมึนงงกับท่าทีของเขาที่เปลี่ยนไปเปลี่ยนมาเดี๊ยวดีเดี๊ยวร้ายจนเธอตามอารมณ์แทบจะไม่ทันของเขา
“มันไม่ใช่ความผิดของฉันน่ะคุณชายมัลฟอย ฉันไม่รู้นี่ว่าเธอจะกินอย่างกับหมูแบบนี้”หญิงสาวเท้าสะเอวหันมามองชายหนุ่มด้วยใบหน้าบึ่งตึง เธอไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด
“ก็ฉันบอกแล้วไงล่ะว่า ฉันไม่ได้กินทั้งหมด ฉันกินในส่วนที่เหลืออยู่!แล้วอีกอย่างนะเกรนเจอร์ ฉันไม่ได้กินอย่างกับหมู! และฉันเองก็ไม่ได้อ้วนเหมือนใครบางคน!”ชายหนุ่มเหลือบมองร่างหญิงสาวที่ยืนท้าวสะเอวอยู่กลางห้อง อย่างสำรวจทั่วเรือนร่าง และยิ้มกวนๆเข้าใส่
“ฉันไม่ได้อ้วนน่ะ!” เฮอร์ไมโอนีเสียงแหลมขึ้นมาทันทีเมื่อเห็นสายตาของเขาและพอจะนึกออกว่าเขาจงใจที่จะว่าใคร
“เธอนี่ไม่มีความเซ็กซี่เลยจริงๆ ไม่เหมือนเพื่อนของเธอเลยนะ เอ๊ ชื่ออะไรนะ อ้อ ทรีโอน่าน่ะ เขาดูเซ็กซี่กว่าเธอเยอะเลย เกรนเจอร์!”
เฮอร์ไมโอนี่เงยหน้าขึ้นสบตาเขาอย่างขุ่นเคือง เธอกำลังคิดอยู่ว่าถ้าเธอมีไม้กายสิทธิ์อยู่ในมือตอนนี้เธอจะไม่สนใจว่าดับเบิ้ลดอร์วางกฎเกฎฑ์ไว้ยังไง เธอจะสาปเขาให้น่าเกลียดเสียยิ่งกว่าตัวเฟเร็ตเสียอีก แต่ในเวลานี้สิ่งที่เธอทำได้คือการโต้กลับที่ดูเหมือนประชดประชันไม่แพ้กันกลับไป
“ขอโทษด้วยที่ไม่ได้เป็นคนที่เซ็กซี่และร้อนแรงในบัญชีรายชื่อ ของเดรโก มัลฟอย แต่ฉันก็ออกจะพอใจที่ฉันไม่ได้เป็นที่โปรดปรานของตัวเฟเร็ตที่น่าเกลียดอย่างนาย”
เขาส่งยิ้มที่
“ยังไงก็ตาม เวลาของเธอหมดไปเพราะเถียงกับฉัน และถ้าเธอยังคงถียงกับฉันอยู่ เธอเองก็คงจะไม่ได้กินอะไรแน่ในวันนี้ เกรนเจอร์ “
“นั่นมันเรื่องของฉันมัลฟอย !” เธอมองไปที่พื้นและทำหน้ามุ่ยเหมือนไม่พอใจ
เขาพยายามที่จะทำจิตใจของเขาที่เริ่มขุ่นมัวให้สงบลง เขารู้ว่ามันยากกับการที่เขาต้องอยู่ที่นี่กับเฮอร์ไมโอนี่โดยไม่มีการโต้เถียงและทะเลาะกันเลย แต่เขาก็จะพยายามทำเรื่องที่ไร้สาระให้ยุ่งยากน้อยลงโดยการที่ต้องยอมลงให้เธอบ้าง
แต่ความเป็นจริงก็คือการที่เขาคอยจะหาเรื่องเพื่อทะเลาะกับเธอเป็นการแสร้งทำเพื่อปกปิดสิ่งที่อยู่ภายในใจของเขาต่างหาก ภายในใจที่คอยสั่นไหวยามที่เห็นเธออยู่ใกล้ๆและสามารถสัมผัสเธอได้
อะไรบางอย่างที่เขาเองไม่เข้าใจในตอนนี้
เดรโกมองไปที่เฮอร์ไมโอนีและพูดว่า “ก็ได้ ฉันขอโทษเธอไม่ได้อ้วนหรอกพอใจแล้วหรือยัง ”
เฮอร์ไมโอนีทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ เธอยังคงโกรธเขาอยู่
เดรโกรู้ว่าเขาคงไม่ได้รับการยกโทษง่ายๆ แต่เขาจะทำอะไรได้บ้างละตอนนี้เพื่อให้เธอหายโกรธ? “อ่ะนี่” เขายื่นจานที่มีแซนวิชหลืออีกครึ่งหนึ่งให้เธอ
เฮอร์ไมโอนีมองอย่างไม่สนใจ“ฉันไม่คิดว่าฉันควรจะกินมันเพราะว่าฉันมันอ้วน” เธอพูดกระแทกและเดินออกไปแต่เดรโกไวกว่าเขาคว้ามือของเธอไว้ และหันหน้าของเธอมาเผชิญหน้ากับเขา, หน้าของทั้งคู่อยู่ห่างกันไม่กี่นิ้ว แน่นอนเฮอร์ไมโอนีกำลังโกรธ แต่ภายในใจของเธอกลับเต้นแรงจนเกือบออกมานอกอกอย่างยั้งไม่อยู่ และในตอนนี้เธอหวังว่าประวิติศาสตร์คงไม่ซ้ำรอยเดิมกับที่เคยเกิดขึ้นที่ชายหาดนั้น
ความคิดเห็น