คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 2 จดหมายจากซาตาน
บทที่ 2 – จดหมายจากซาตาน
รถไฟยังคงจอดรอนักเรียนคนอื่นๆอยู่ ควันสีเทาฟุ้งกระจัดกระจายไปทั่ว เฮอร์ไมโอนี่แทบจะรอไม่ไหวที่จะได้กลับบ้าน เธอคิดถึงพ่อแม่ใจแทบจะขาดอยู่แล้ว และเธอแทบจะรอไม่ไหวที่จะได้เจอพวกเขา
หลังจากเอนตัวออกจากหน้าต่างเพื่อโบกมือลาแฮกริดเป็นครั้งสุดท้าย (ผู้ที่คุ้มกันเธอและเพื่อนให้มาถึงสถานีอย่างปลอดภัย) เฮอร์ไมโอนี่พบว่าที่นั่งถัดจากรอนและแฮร์รี่ยังว่างอยู่ แฮร์รี่ดูไม่ค่อยร่าเริงที่จะได้กลับบ้านนัก แต่รอนนั้นพูดไม่หยุดถึงแผนการที่เขาจะทำเมื่อเขาและพวกพี่ๆของเขาทั้งหมดจะได้กลับมารวมตัวกันอีกครั้งนึง
เฮอร์ไมโอนี่พยักหน้าอย่างเซ็งๆไปกับคำพูดของรอนและตอนที่รอนหันกลับไปถามอะไรบางอย่างจากแฮร์รี่เธอจึงได้โอกาสหันมองออกไปนอกหน้าต่าง ใจของเธอล่องลอยไปกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืนวาน ใช่!เธอคิดถึงเรื่องเมื่อคืนอีกแล้ว เธอไม่สามารถหยุดคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นได้ ถึงสิ่งที่เธอได้พบเห็น...ส่วนหนึ่งเธอก็รู้สึกอายที่เธออยู่ดู แต่อีกส่วนหนึ่ง เธอไม่เคยรู้มาก่อนว่ามันกระตุ้นความตื่นเต้นและความตื่นกลัวของเธอได้มากมายขนาดนี้
ความตื่นเต้นอย่างที่วิล่ารู้สึก ความตื่นกลัวที่เธอได้สัมผัส เฮอร์ไมโอนี่ได้อ่านเกี่ยวกับเรื่องเพศสัมพันธ์ของชายหญิงมาบ้าง และเคยได้ยินพวกนักเรียนโอ้อวดเกี่ยวกับประสบการณ์ของตัวเอง ไม่ว่ามันจะเป็นเรื่องจริงหรือไม่ก็ตาม แต่ทั้งหมดนี่เทียบไม่ได้กับการได้เห็นของจริง เวลาที่วิล่าเอนหัวไปด้านหลังและครางชื่อของคนที่ย่ำยีร่างกายของเธอ เวลาที่เล็บของเธอจิกลงที่กล้ามเนื้อด้านหลังเขา และวิธีการที่เค้าเคลื่อนxxxxxxxxxxxxอย่างดุร้ายเหมือนกับปีศาจ
มันเป็นการแสดงของเดรโกหรือเปล่าที่ตั้งใจให้มันยั่วยวนอย่างนี้? ไม่ เฮอร์ไมโอนี่ตำหนิตัวเองที่คิดอย่างนี้ มันเหมือนเป็นการดูหมิ่นสลิธีรินด้วยการที่คิดอย่างนั้น โดยเฉพาะเดรโก มัลฟอย เมื่อพูดถึงการเล่นกับไฟ เค้านั่นล่ะปีศาจของแท้!
เฮอร์ไมโอนี่ไม่เคยคาดคิดว่าเดรโกจะเสเพลได้ถึงขีดสุดขนาดนี้ จริงอยู่เธอมักได้ยินพวกสาวๆพูดถึงเขาอยู่เสมอเกี่ยวกับเขายามที่เขาไปนัวเนียกับสาวๆบ้านอื่นแต่เฮอร์ไมโอนี่มักจะคิดไปเพียงแค่พวกนั้นโอ้อวดและพูดเกินจริงไปตามเรื่อง แต่ตอนนี้เธอได้พิสูจน์ของจริงด้วยตาของเธอเองเข้าแล้ว
“ ...นั่นคงจะเพียงพอแล้ว...”
. เฮอร์ไมโอนี่บอกตัวเองอย่างโมโห เธอกัดริมฝีปากล่าง และพยายามจะผลักความคิดเกี่ยวกับเดรโกออกจากหัวเธอ เธอเห็นบางอย่างที่ไม่สมควรเห็น และตอนนี้เธอต้องลืมมันให้หมด!
ด้วยความคิดเช่นนี้ เฮอร์ไมโอนี่เบนความสนใจของเธอไปหารอนที่ยังคงพูดพล่ามอยู่ และแฮร์รี่ที่ยังคงนั่งเงียบ เธอเอนหลังลง และรู้สึกถึงบางอย่างที่แข็ง บางอย่างอยู่ในกระเป๋าเธอ ซึ่งมันทิ่มเข้าที่ซี่โครงเธอจนรู้สึกได้ เฮอร์ไมโอนี่ดึงกระเป๋าที่อยู่ที่ด้านหลังเธอ และมองเข้าไปข้างใน และพยายามจะนึกว่าอะไรที่รบกวนเธอ เธอรู้สึกถึงหนังบางอย่างที่ปลายนิ้วเธอ เธอดึงมันออกมาจากกระเป๋า
มือเธอเกิดอาการแข็งและหัวใจของเธอแทบหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่ม เมื่อเธอจ้องมองสิ่งที่เธอถืออยู่ตรงหน้า
“รองเท้าฉัน...” เธอกรีดร้องออกมาอย่างเงียบๆ
“มันมาอยู่ในนี้ได้ยังไง? ฉันทำมันหายเมื่อคืนนี้!”เฮอร์ไมโอนี่นิ่งคิด จากนั้นเฮอร์ไมโอนี่สังเกตเห็นกระดาษสีขาวแปะอยู่ที่ข้างหนึ่งของรองเท้าเธอ เธอสังเกตได้ว่ารอนและแฮร์รี่ไม่ได้สังเกตเห็นว่าเธอทำอะไรอยู่ เธอหันหลังให้พวกเขาและอ่านข้อความนั้นอย่างรีบร้อน ตัวหนังสือนั้นถูกเขียนอย่างเป็นระเบียบ ตัวอักษรถูกบีบให้เล็กและเขียนติดๆกัน ซึ่งเฮอร์ไมโอนี่คุ้นเคยกับลายมือนี้ดีเพราะมันเคยถูกเขียนและส่งมาให้แฮร์รี่ด้วยถ้ยคำถือดีและหยาบคายมาก่อน ลายมือของ เดรโก มัลฟอย เฮอร์ไมโอนี่มือเริ่มสั่นแต่ เธอก็พยายามที่จะอ่านมัน
ถึง เลือดมนุษย์,
ฉันไม่เคยคิดว่าเธอจะเป็นพวกถ้ำมอง
แต่จริงๆแล้วฉันคิดผิด
คงไม่มีการกระทำไหนที่จะเป็นการผิดศีลธรรมสำหรับพวกเลือดมนุษย์?
อย่างไรก็ตาม ดูเหมือนเธอจะชอบการแสดงนี้เหมือนกันนี่ เพราะเธอลืมรองเท้าไว้ที่นั่น
แต่น่าเสียดายนะที่เธอไม่ได้อยู่ตอนไคล์แมกซ์ของการแสดง ฉันสามารถรับประกันได้เลยว่าเธอจะต้องไม่ผิดหวังกับมันแน่...
อย่างน้อยวิล่าก็ไม่
เพื่อความมั่นใจ ฉันไม่ลืมมันแน่! ฉันไม่ชอบการถูกสอดแนม โดยเฉพาะจากพวกเลือดมนุษย์งี่เง่า
เจอกันปีหน้า ฉันนับวันรอแล้ว
เดรโก มัลฟอย
มือของเฮอร์ไมโอนี่สั่นเทาอย่างควบคุมไม่อยู่ยิ่งขึ้นเมื่อเธอยัดกระดาษโน๊ตกลับลงไปในกระเป๋า มัลฟอยไม่ปล่อยเธอไปแน่ๆ! เธอไม่น่าโง่ที่คิดว่าเขาคงจะลืมมันไปแล้ว เธอลืมไปแล้วหรือไงว่ามัลฟอยเป็นคนยังไง?
อวดดี โอหัง จอมวางแผนและเจ้าคิดเจ้าแค้น นั่นแหละคือทั้งหมดในตัวของเขา เขาคือปีศาจขนานแท้
เฮอร์ไมโอนี่ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากรอพร้อมความหวังอันริบหรี่ว่าการข่มขู่ของเขาคงไม่มีอะไรเกิดขึ้น เธอมองออกไปนอกหน้าต่าง เธอรู้ว่าซัมเมอร์นี้จะต้องยาวนานแน่ๆ และเธอก็หวังแม้จะน้อยนิดว่าเมื่อถึงเวลาที่เปิดเทอมคราวหน้า
เขาคงจะลืมมันแล้ว!
แล้วคุณล่ะคิดว่าเดรโก มัลฟอยจะลืมไหม!
ความคิดเห็น