คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : CHAPTER 2 ความคิดผิดๆและความขัดแย้งภายในใจของศัตรูทั้งสอง
ตอนที่2 ความคิดผิดๆและความขัดแย้งภายในใจของศัตรูทั้งสอง
หลังจากอาหารเช้าผ่านไปพวกเขาทั้งคู่ต่างก็แยกย้ายกันไป ตอนที่มัลฟอยเดินออกไปนอกห้องครัว เฮอร์ไมโอนีไม่ได้ให้ความสนใจเขามากมายนัก เธอยังคงทำการเดินสำรวจบ้านต่อจากเมื่อคืน โดยเธอเดินไปรอบๆภายในบ้านซึ่งเธอต้องทนอยู่ที่นี่เป็นเวลา 2-3 เดือน
เฮอร์ไมโอนี่เดินออกมาสูดอากาศหน้าบ้าน ชายทะเลสีครามให้บรรยากาศที่สดชื่นนักทำให้เธอลืมเรื่องของเดรโกไปชั่วขณะ เธอมองออกไปยังชายหาดหน้าบ้านพักมีเก้าอี้ผ้าใบสีสดวางอยู่ใกล้ๆชายหาดสองสามตัว คลื่นลมในช่วงนี้ไม่แรงมากนัก จึงมีหนุ่มสาวเล่นน้ำกันอยู่บ้างประปราย อาจจะเป็นเพราะช่วงบ่ายอากาศค่อนข้างร้อนจัด คนส่วนมากจึงยังคงอยู่แต่ในที่พัก เฮอร์ไมโอนี่คิดอะไรเรื่อยเปื่อยไปเรื่อยถ้าไม่ได้ยินเสียงกระแอมจากใครบางคนที่อยู่ข้างๆรั้วสีขาวที่อยู่ข้างๆบ้านพักของเธอ
เฮอร์ไมโอนี่หันมามองพบกับดวงตาคมสวยสีเขียวมรกตซึ่งทำให้เฮอร์ไมโอนี่พลันคิดไปถึงเพื่อนรักของเธอ แฮรืรี่ พอตเตอร์
“ขอโทษ ฉันทำให้เธอตกใจหรือเปล่า”เด็กสาวถามอย่างสุภาพพร้อมรอยยิ้มที่งดงามให้กับเฮอร์ไมโอนี่
“อ้อไม่หรอก ”เฮอร์ไมโอนี่ตอบกลับพร้อมรอยยิ้มที่เป็นมิตรส่งกลับไปให้
“เธอเพิ่งมาพักที่นี้เหรอ ฉันเพิ่งเห็นเธอก็วันนี้แหละ”หญิงสาวชวนคุย
“อือ ฉันเพิ่งมาพักที่นี่เมื่อวานน่ะ”เฮอร์ไมโอนี่ตอบกลับหญิงสาวที่ช่างสงสัย พลางสำรวจคนที่เธอคุยด้วยตามประสาหญิงสาวที่ช่างสังเกต เธอคนนี้อายุรุ่นราวคราวเดียวกันกับเฮอร์ไมโอนี่ ผิวของเธอเป็นสีแทนทำให้ชวนมองเข้ากันกับบุคลิกลักษณะท่าทางคล่องแคล่วของเธอ และที่สำคัญเฮอร์ไมโอนี่คิดว่าเธอเป็นคนสวยขนาดที่เฮอร์ไมโอนี่อดที่จะลอบมองเธอบ่อยๆไม่ได้
“ฉันชื่อ ทรีโอน่า แมคคอล ยินดีที่ได้รู้จักนะ”หญิงสาวยื่นมือมาให้เฮอร์ไมโอนี่พร้อมทั้งแนะนำตัวเอง
“ฉันเฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์ “ เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกดีขึ้นเธอรู้จักเพื่อนใหม่อีกคนหนึ่งแล้ว”เธอมาอยู่ที่นี่กี่วันเหรอ”
“เปล่าบ้านฉันอยู่ที่นี้”ทรีโอน่า ชี้กลับไปยังบ้านหลังสีขาวที่อยู่ด้านหลังของเธอ “ว่าแต่เธอมากับครอบครัวเหรอ”ทรีโอน่าถามกลับพลางมองเข้าไปภายในตัวบ้านเพื่อสำรวจ มันทำให้เฮอร์ไมโอนี่หายใจไม่ทั่วท้อง เธอกลั้นหายใจแล้วมองตามทรีโอน่าเข้าไปด้านในเพราะกลัวว่าเพื่อนคนใหม่ของเธอจะหัวใจวายเสียก่อนถ้าเกิดมองเห็นดอบบี้หรือวินนี่เข้า ซึ่งเธอไม่อยากให้มีข่าวออกโทรทัคน์ว่าเจอเอเลี่ยนที่หาดลากูน่าในตอนนี้อย่างแน่นอน
“เปล่าหรอกฉันมากับเพื่อนน่ะ”เฮอร์ไมโอนี่ตอบกลับเพื่อให้ทรีโอน่าเลิกสนใจภายในตัวบ้านเสียที
“อ้อ กลุ่มวัยรุ่นสินะ ดีจัง ถ้าเป็นพ่อฉันเขาไม่ยอมให้ฉันมาเที่ยวพักร้อนกับเพื่อนๆอย่างแน่นอน”
เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มเจื่อนๆกับคำพูดนั้น เธอจะบอกได้ยังไงกันว่าเธอเองก็ไม่ได้มากับกลุ่มเพื่อนๆของเธอหมือนที่ทรีโอน่าพูดแต่เธอมาที่นี่กับศัตรูตัวฉกาจของเธอเองมากกว่า
“เออ คือ “เฮอร์ไมโอนี่กำลังคิดว่าจะอธิบายอะไรให้ทรีโอน่าเข้าใจดีว่าเธอมากับใคร เฮอร์ไมโอนี่ก็ได้ยินเสียงเรียกมาจากภายในบ้านหลังใหญ่สีขาวที่เพื่อนบ้านคนใหม่ของเธออยู่อาศัย
“ทรีโอน่าเรียบร้อยหรือยังลูก เราควรจะไปกันได้แล้วนะ”
ทรีโอน่าเบ้ปากแล้วตะโกนกลับเข้าไปภายในบ้าน
“หนูมารออยู่ด้านนอกแล้วค่ะแม่”
ทรีโอน่าหันมายิ้มให้เฮอร์ไมโอนี่พร้อมยักไหล่อย่างเบื่อหน่าย
“ฉันไปก่อนนะเฮอร์ไมโอนี่ ต้องไปงานเลี้ยงที่บ้านเพื่อนของแม่น่ะ ฉันไม่อยากไปเลยมีแต่คนแก่ๆ”ช่วงท้ายทรีโอน่าป้องปากบอกเสียงเบาให้เฮอร์ไมโอนี่ได้ยินกันแค่สองคนและนั่นทำให้เด็กสาวทั้งสองอดหัวเราะคิกคักไม่ได้
“ฉันดีใจนะที่ได้เธอเป็นเพื่อนคราวนี้ฉันคงไม่เหงาแล้วล่ะ ฉันหวังว่าเธอคงจะไม่รังเกียจที่จะคบฉันเป็นเพื่อนหรอกนะ”
“โอ้ว ไม่เลยทรีโอน่า ฉันยินดีที่ได้รู้จักกับเธอและเป็นเพื่อนกับเธอ”เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มรับกับเพื่อนคนใหม่อย่างจริงใจ
เฮอร์ไมโอนี่ไม่ได้รู้เลยว่าเพื่อนคนใหม่ของเธอคนนี้จะนำความสับสนวุ่นวายและความเข้าใจผิดต่างๆมาให้ในsummerนี้ของเธอ
หลังจากที่เฮอร์ไมโอนี่ผละจากเพื่อนคนใหม่ของเธอแล้วเธอเองก็ยังคงสำรวจภายในตัวบ้านต่อไปอย่างเพลิดเพลิน
แต่แล้วเฮอร์ไมโอนี่ก็ได้พบกับสิ่งที่กำลังค้นหา นั่นคือ ห้องสมุด เธอเข้าไปที่นั่น ซึ่งเป็นห้องที่ใหญ่โต น่าเกรงขาม ที่นี่เต็มไปด้วยหนังสือ ความฝันของเธอเป็นจริง เฮอร์ไมโอนี่มองไปที่ชั้นวางหนังสือที่อยู่ใกล้ที่สุดและดีใจมากที่หนังสือเหล่านี้ไม่ได้มีแค่เพียงหนังสือที่เกี่ยวข้องกับเวทมนต์เท่านั้นแต่ยังมีหนังสือที่เกี่ยวข้องกับพวกมักเกิ้ลอีกด้วย เฮอร์ไมโอนี่เดินไปจนสุดชั้นวางหนังสือในมือของเธอมีหนังสือไม่น้อยกว่า 1 โหล เธอเดินไปที่กลางห้องซึ่งเป็นที่ที่มีเก้าอี้, โต๊ะ และเตียงวางอยู่เฮอร์ไมโอนี่นั่งที่เก้าอี้ที่มีพนักพิงและวางหนังสือไว้ที่พื้นข้างๆตัวเธอ
เฮอร์ไมโอนี่ถอนหายใจจากนั้นก็ยิ้ม “ฉันอยู่ในสวรรค์” เธอพร่ำบอกกับตัวเองอย่างมีความสุข
เธอหยิบหนังสือขึ้นมาขณะที่กำลังคิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นกับตัวเอง
ฉันสามารถที่จะอยู่ที่นี่ได้ทั้งวัน สามารถที่จะหลบเจ้ามัลฟอยได้ตลอดฤดูร้อนที่อยู่ที่นี่ เพียงแค่อยู่ที่ห้องนี้และไม่ออกไปไหนโดยไม่จำเป็น
เธอคิดและยิ้มออกมาที่ริมฝีปาก แต่แล้วเสียงดัง ป๊อป! ก็ทำให้เธอออกจากความคิด เธอพบว่าวินนี่ยืนอยู่ข้างหน้าเธอพร้อมกับจดหมายในมือ
“มิส, วินนี่ขอโทษที่เข้ามารบกวน นี่เป็นจดหมายที่ศาสตราจารย์ดัมเบิ้ลดอร์ส่งมาให้เธอ ” วินนี่พูดพลางส่งจดหมายให้กับเฮอร์ไมโอนี
“ขอบคุณ, วินนี่” เฮอร์ไมโอนี่พูดพลางเปิดจดหมายและเริ่มต้นอ่าน
มิสเกรนเจอร์
ฉันได้ทำการสร้างห้องสมุดเพื่ออำนวยความสะดวกให้เธอและมัลฟอย แต่อย่าคิดว่าเธอจะหลบมัลฟอยโดยการอยู่ที่ห้องสมุดตลอดทั้งวัน เธอต้องแบ่งปันการใช้ห้องสมุดนี้กับมัลฟอยและห้องนี้ไม่อนุญาตให้พวกเธอคนใดคนหนึ่งอยู่มากกว่า 2 ชั่วโมงในแต่ละวัน ฉันรู้ว่าเธอชอบอ่านหนังสือ ดังนั้นชั้นอนุญาตให้เธอนำหนังสือนี้ไปอ่านที่อื่นได้ตามที่เธอต้องการ แต่การทำแบบนี้มันทำให้ฉันคิดว่าเธอกำลังพยายามที่จะหลบหนีจากแผนของฉันซึ่งมันไม่มี
ประโยชน์ ขอบคุณ
ด้วยความจริงใจ
อัลบัส ดัมเบิ้ลดอร์
เฮอร์ไมโอนีอ่านจดหมายฉบับบนี้ซ้ำอีก 5 รอบเพื่อให้แน่ใจว่าเธออ่านมันอย่างถูกต้อง เธอจ้องไปที่จดหมายและไม่อยากจะเชื่อว่าเขาฉลาดพอที่จะคิดเหมือนเฮอร์ไมโอนี เธอถอนหายใจเสียงดังและหน้าบึ้งตึงด้วยความโกรธ
“วินนี่ขอโทษน่ะ เดี๋ยววินนี่จะออกไปเดี๋ยวนี้” วินนี่พูดอย่างกลัวๆกับที่ท่าที่เปลี่ยนไปของเฮอร์ไมโอนี
เฮอร์ไมโอนีมองไปที่วินนี่และสีหน้าของเธออ่อนโยนลง “โอ...ขอโทษวินนี่ จดหมายที่ฉันอ่านฉบับนี้ทำให้รู้สึกแย่ คุณไม่ได้ทำอะไรฉัน ดังนั้นไม่จำเป็นที่จะต้องขอโทษ”
วินนี่ถอนสายบัว พร้อมกับพูดว่า “เธอไม่จำเป็นต้องขอโทษ,เกรนเจอร์ วินนี่เข้าใจ วินนี่ขอตัวไปก่อน” จากนั้นวินนี่ก็หายตัวไปพร้อมกับเสียงป๊อป
ได้! ฉันจะคิดวิธีอื่นเพื่อที่จะหลบเจ้าทึ่มนั่น
แต่.....เท่าที่คิดดูเขาก็ยังไม่ได้ทำอะไรที่ไม่ดีตั้งแต่ที่พบเขาเมื่อเช้านี้ เพียงแค่ปากเสียนิดหน่อย.......ช่างเถอะ ไม่มีประโยชน์ ฉันจะหลีกเลี่ยงเจ้านั่นให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ก็แล้วกัน ,
เฮอร์ไมโอนี่คิดและมองลงไปที่กองหนังหนังสือที่เธอวางไว้ เธอเปิดมันและเริ่มอ่าน
ไม่ถึง 2 วินาทีที่เธอเริ่มอ่านหนังสือ เฮอรืไมโอนี่ก็ได้ยินเสียงร้องโวยวายดังมาจากตัวบ้านด้านใดด้านหนึ่ง เฮอร์ไมโอนี่ลุกขึ้นถือไม้กายสิทธิ์ และเดินตรงไปที่มีสียงร้องโวยวาย ว่าดังมาจากที่ไหน ไม้กายสิทธิ์พาเธอไปที่ห้องนั่งเล่น ทันที่ที่เปิดเข้าไป เฮอร์ไมโอนี่เตรียมพร้อมที่จะร่ายมนต์ใส่ถ้ามีอะไรที่รุนแรงเกิดขึ้นภายในนั้น แต่สิ่งที่เธอพบคือ
เดรโก มัลฟอย กำลังชี้ไม้กายสิทธิ์ไปที่โทรทัศน์ ซึ่งถูกเปิดอยู่ เธอถอนหายใจอย่างโล่งอก และลดไม้กายสิทธิ์ลง
“นี่มันอะไรกันเนี่ย!” เขาตะโกนใส่เธอ ด้วยความตกใจ มือของเขายังคงถือไม้กายสิทธิ์ชี้ไปที่โทรทัศน์ แต่ยังไม่มีคาถาหรือเวทมนต์ใดๆออกมา
เฮอร์ไมโอนีเดินไปที่ที่เธอสามารถเห็นว่ามีอะไรอยู่ในโทรทัศน์ และเธอก็หัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง โชคดีของเธอ ที่โซฟาอยู่ด้านขวามือที่เธอล้มลง เธอกลิ้งตัวไป-มา พร้อมกับหัวเราะจนน้ำตาไหล
เดรโก มองไปที่เฮอร์ไมโอนี่อย่างไม่เข้าใจ เขาเห็นเธอหัวเราะและกลิ้งตัวไป-มาอยู่ด้านหลัง
“เธอหัวเราะอะไร?” เขาตะคอกถาม รู้สึกหงุดหงิดที่เห็นเธอสนุกกับสิ่งที่ทำให้เขาหัวใจเกือบวาย
“ฮ่าๆ ๆ... เขา.... ฮ่าๆ ๆ” เฮอร์ไมโอนี่มัวแต่หัวเราะ เธอจึงไม่สามารถพูดอะไรได้ชัดเจน แต่มือก็ยังคงชี้ไปที่โทรทัศน์ ซึ่งยังคงเป็นภาพเดียวกับที่เข้ามาเห็นในตอนแรก
“นี่ไม่ใช่เรื่องสนุกน่ะ!” เขาตะโกนอย่างโกรธเคือง ใช่ เขาโกรธ และรู้สึกหงุดหงิดมากขึ้น เฮอร์ไมโอนีเช็ดน้ำตาออกจากหน้าของเธอและพยายามที่จะหยุดหัวเราะ
เธออยากจะตะโกนบอก แฮร์รี่และรอนจริงๆว่า สีหน้าของมัลฟอยเป็นอย่างไรเมื่อเธอเข้ามาพบว่าสิ่งที่มัลฟอยกลัว ก็คือ......มันเป็นสิ่งที่น่าขบขันจริงๆ!
แม้ว่าเธอจะหยุดหัวเราะแล้ว แต่หน้าของเธอก็ยังคงแดงเหมือนกับลูกบีทรูท และเปียกไปด้วยน้ำตา เธอรู้สึกว่าอัตราการเต้นของหัวใจอยู่ที่ 1000 ครั้งต่อนาที สุดท้ายเธอก็สามารถหยุดลงได้ เฮอร์ไมโอนี่นั่งลงพร้อมกับเช็ดน้ำตาออกจากหน้าและหายใจเข้า-ออกลึกๆ
“โอเคๆ ฉันดีขึ้นแล้ว .....(อึ๊ก).... โอ! ฉันสะอึก (อึ๊ก) ..... ” เธอยังคงหัวเราะอยู่บ้างเล็กน้อยกับอาการสะอึกของเธอ
“เงียบเดี๋ยวนี้น่ะ! และบอกมาว่าเธอขำอะไร เกรนเจอร์!” มัลฟอยออกคำสั่งอย่างหงุดหงิด
“ก็ได้ ก็ได้! เก็บ.. .....(อึ๊ก).... ไม้กายสิทธิ์ของเธอก่อนมัลฟอย นั่นมัน .....(อึ๊ก).... โทร.. .....(อึ๊ก)....ทัศน์” เธอพูดไปสะอึกไปพร้อมกับชี้มือไปที่สิ่งนั้นสิ่งที่มัลฟอยกลัว
“ฉันรู้ว่าเธออาจจะไม่พอใจในคำพูดของฉัน แต่ฉันต้องการรู้ว่าเธอขำอะไร!” เขาพูดถามย้ำและเลิกคิ้วมองเฮอร์ไมโอนี่เหมือนจะหาเรื่อง
“ก็ได้ .....(อึ๊ก).... ทำไมเธอถึงกลัวสิ่งนั้นล่ะ” เธอพูดพลางมองไปที่ภาพที่อยู่ในโทรทัศน์ และกลั้นหัวเราะอีกครั้ง “มันเป็นรายการ.....(อึ๊ก)....โทรทัศน์ที่เรียกว่า WWE.....(อึ๊ก).... ซึ่งพวกมักเกิ้ลเรียก ” เธอพูดพลางชี้ไปที่ภาพและบอกว่านี่คือ มวยปล้ำ
“เธอกำลังจะบอกว่านี่เป็นพวกมักเกิ้ลยังงั๊นหรอ? เป็นเพียงมนุษย์เท่านั้นหรอ?” เขาถามอย่างกลัวๆในสิ่งที่เธอกำลังบอก และชำเลืองไปที่โทรทัศน์อย่างหวาดๆ
“ใช่ เขาเป็นมักเกิ้ล และ .....(อึ๊ก)....เป็นมนุษย์ เขาเป็นนักมวยปล้ำที่มีชื่อเสียง ชื่อว่า โบกี้แมน” เธอกลั้นหัวเราะ และสูดลมหายใจเข้าเพื่อให้หายจากอาการสะอึก
“แล้วทำไมเขาถึงหยุดนิ่งไม่เคลื่อนไหวล่ะ” เขาถามอย่างซีเรียส
เฮอร์ไมโอนียกมือขึ้นครู่หนึ่งเพื่อขอพักยก มัลฟอยมองไปที่เธอพร้อมกับยักคิ้วข้างหนึ่ง เฮอร์ไมโอนีปล่อยลมหายใจออกและเริ่มหายใจเร็วขึ้น และดีใจกับอาการสะอึกที่หายไปแล้ว
“นั่นอาจจะเป็นเพราะว่าเธอไปกดโดนอะไรที่รีโมทเข้านะสิใช่ไหม” เธอพูดเป็นเชิงคำถาม
“ฉันไม่แน่ใจ ใครจะไปรู้ล่ะว่ารีโมทมันคืออะไรและใช้งานยังไง ฉันไม่ใช่พวกมักเกิ้ลงี่เง่าอย่างพวกเธอนื่นา” เขาพูดออกมาตรงๆโดยไม่สนใจว่าจะไปกระทบใครบ้าง
เฮอร์ไมโอนียกมือแล้วกดรีโมทไปที่โทรทัศน์เพื่อปิดมัน เสีย เธอถอนหายใจ และรู้สึกสับสน
“เดรโก ทำไมเธอถึงเกลียดฉัน” เธอถาม ทั้งๆที่เธอแค่คิดเกี่ยวกับคำถามที่จะถาม แต่ว่ามันดันหลุดคำพูดออกมาเสียก่อน และเธอก็กลัวว่าสมองของเธออาจจะทำในสิ่งที่เธอไม่อนุญาตอีกเป็นครั้งที่สองก็ได้
มัลฟอยนิ่งไปกับคำถามนี้และรู้สึกช๊อคไปพร้อมๆกัน 2 เรื่อง คือคำถามที่เธอถาม และ เธอเรียกชื่อต้นของเขาว่าเดรโก
“เอ่อ....” เขาบอกไม่ได้ว่าจริงๆ แล้วทำไมเขาถึงเกลียดเธอ
“เพราะทุกสิ่งที่เธอทำกับฉันที่โรงเรียนมั๊ง” เขาพูดโดยไม่รู้ว่าอะไรที่ทำให้เขาคิดและออกมาจากหัวเขา
“..และเพราะเธอเกลียดฉันด้วย เกรนเจอร์” เขาพูดต่อหลังจากที่นิ่งคิดไปชั่วครู่หนึ่ง
“ฉันไม่เคยทำอะไรเธอเลยนะ! โอเค....ชั้นอาจจะเคยทำ, แต่ฉันทำสิ่งเหล่านั้นเพราะเธอทำกับฉันก่อน! นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันเกลียดเธอ เธอมักจะล้อเลียนฉันเสมอและเรียกฉันว่าเป็นพวก ‘เลือดผสม’ และก็อื่นๆอีก” เธอพูดอย่างลำบากใจในสิ่งที่เธอเป็นคนเริ่มบทสนทนานี้
“ใช่, ก็ฉันเป็นคนแบบนั้น ซึ่งมันเป็นสิ่งที่ฉันเป็นอยู่” เขาพูดและยังคงรู้สึกช๊อคเล็กน้อยในความรู้สึกของเธอ
“เธอไม่ควรทำแบบนั้น!” เธอโต้แย้งและมองไปที่เขาซึ่งเอนอยู่ที่เตาผิง
“ฉันถูกสอนให้คิดแบบนั้นตั้งแต่ที่เป็นเด็กแล้ว! ถูกสอนให้เกลียดพวกมักเกิ้ล หรือพวกที่เป็นมักเกิ้ลตั้งแต่เกิด ถูกสอนให้ทำตามพวกมัลฟอย ทุกสิ่งที่ฉันทำเป็นสิ่งที่ถูกสอนมาทั้งนั้น! ฉันจะรู้ได้อย่างไรว่าสิ่งที่ทำนั้นมันผิด? ฉันเป็นเด็กที่ต้องทำประโยชน์ให้กับตะกูล! เมื่อเริ่มโต, ใช่, ฉันรู้ว่าสิ่งที่ทำมันเป็นสิ่งที่ผิดแต่ฉันก็ต้องทำ ทุกครั้งที่ทำผิดฉันจะโดนลงโทษแม้ว่าสิ่งนั้นจะเป็นสิ่งที่ถูกต้องก็ตาม มันไม่ดีพอ! ฉันไม่ดีพอ ฉันจะต้องทำให้ดีขึ้นไปเรื่อยๆ ภายในตัวฉันมีแต่ความโกรธแค้นและนั่นที่เป็นสาเหตุที่ทำให้ฉันเป็นแบบนี้ ฉันไม่ต้องการที่จะเก็บมันไว้ในตัวฉัน ฉันต้องการที่จะปลดปล่อยมันออกไปซึ่งมันก็คือเธอและเพื่อนของเธอ ที่ผ่านมาฉันไม่เคยวางแผนแต่มันเกิดขึ้นจากอารมณ์ของฉัน” เขาสารภาพและอึ้งไปเล็กน้อยกับสิ่งที่เขาได้พูดออกไปกับเฮอร์ไมโอนีซึ่งเป็นศัตรูของเขา
เฮอร์ไมโอนีก็เช่นกันที่รู้สึกช๊อคกับเรื่องราวที่เขาได้เล่าให้เธอฟัง และไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรต่อไปดี “ฉัน -ฉันขอโทษ เดรโก....ฉันไม่รู้” หล่อนพูดอย่างจริงใจและขยับเข้าไปใกล้พร้อมทั้งเอื้อมมือเพื่อจับแขนของเขาเพื่อปลอบโยน
“เธอไม่ต้องมาสงสารฉัน และเลิกเรียกฉันว่าเดรโก ซะที!” เขาตะโกนและระเบิดอารมณ์ออกมาดังลั่นทั่วห้องพร้อมทั้งจับข้อแขนของเธอและดึงตัวเธอให้มาปะทะกับตัวของเขา
เฮอร์ไมโอนี่เซถลาเข้าไปยังอ้อมแขนของเดรโก เธอตกใจกับสิ่งที่เขาแสดงออกมา เธอไม่คิดว่าเขาจะทำแบบนี้ เฮอร์ไมโอนี่เงยหน้าขึ้นมองเขาในขณะที่เดรโกก็ก้มหน้าลงมามองเธอเช่นกัน
ใบหน้าของเธอเกือบอยู่ชิดติดกับใบหน้าของเขาเป็นที่สุดใบหน้าเฮอร์ไมโอนี่แดงกล่ำจนเห็นได้ชัด ใจของเธอเริ่มเต้นรัวและเร็ว จนเหมือนว่ามันจะกระเด้งออกมาเต้นอยู่นอกพื้น ไม่ใช่แค่เฮอร์ไมโอนี่เท่านั้นที่ตกใจ เดรโกเองก็ต้องตกใจกับสิ่งที่เขาทำเหมือนกันอะไรที่ทำให้เขาดึงตัวเด็กสาวคู่อริของเขาเข้ามาใกล้ชิดตัวเขาแบบนี้ นี่ไม่ใม่ใช่ตัวของเขาเลย เดรโก ปล่อยมือที่จับเธอออกราวกับว่าจับต้องของร้อน ทั้งคู่กระเด้งตัวนั่งออกห่างกันอย่างรวดเร็ว เดรโกผุดลุกออกจากที่นั่งและเดินออกไปจากห้องอย่างรวดเร็ว ในขณะที่เฮอร์ไมโอนี่ที่นั่งบนโซฟาตัวแข็งเทื่อเธอตบหน้าตัวเองเพื่อเรียกสติให้กลับมา จากนั้นเธอก็ได้ยินเสียงปิดประตูจากทิศทางห้องของเขา
เธอจำเป็นที่จะต้องคิด ที่ไหนซักที่หนึ่ง ที่ไหนก็ได้แต่ต้องไม่ใช่ตรงนี้ เธอลุกขึ้นและเดินไปยังห้องสมุดที่เดิมที่เธอเพิ่งจากมา
“ฉันไม่ได้หลบหนี มัลฟอย นะฉันแค่หลบออกมาครู่เดียวเท่านั้น เพื่อปล่อยให้เขาอารมณ์เย็นลง ” เธอพึมพำกับตัวเองเพื่อให้แน่ใจว่าเธอไม่ได้หนีหน้า หรือหลบหลีก มัลฟอยแล้วมาอยู่ที่ห้องสมุดเพียงลำพัง เธอเพียงแค่ปล่อยให้เขาสงบลงชัวครู่ เฮอร์ไมโอนี่บิดขี้เกียจสองสามทีก่อนลุกขึ้นเดินออกจากห้องสมุดและเดินไปที่ชายหาด เธอกำลังคิดในเรื่องต่างๆที่ผ่านไปเมื่อครู่
ที่ห้องของเดรโก
หลังจากที่ประตูถูกปิดดังปัง เดรโกเดินข้ามไปที่เก้าอี้ที่อยู่ติดกับเตียงและนั่งลง เขาถอนหายใจ เขาไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงโกรธเกรนเจอร์และระเบิดอารมณ์ออกมารวมทั้งการทำแบบนั้นกับเธอในห้องนั้น แต่มีบางอย่างที่เธอทำให้เขาคลั่ง ตอนนี้เขาอยู่คนเดียวในห้องของเขา เขารู้สึกสับสนและเครียด
ทำไมฉันถึงบอกเรื่องราวนั้นให้เกรนเจอร์รู้? อะไรทำให้ฉันเปิดใจพูดกับเธอแบบนั้น? ทำไมเธอทำให้ฉันคลั่งได้แบบนั้น? ทำไมฉันต้องโกรธขนาดนั้น? ทำไมฉันไม่ยอมรับคำขอโทษของเธอ และขอโทษในสิ่งที่ฉันได้พูดออกไป? แล้วทำไมฉันถึงอยากให้เธออยู่ใกล้ๆฉันแบบนั้นด้วย ทำไม, ทำไม, ทำไม........เหล่านี้เป็นคำถามที่อยู่ภายในใจของเดรโก
เดรโกคร่ำครวญ เขาลุกขึ้นเปิดประตูและเดินออกไปจากห้อง เพื่อไปขอโทษเฮอร์ไมโอนี เขาเปลี่ยนไปจากเดิม และพวกเขาต้องอยู่ที่นี่ด้วยกันอย่างน้อยยสองถึงสามเดือน อาจจะเป็นสิ่งดีที่ทำให้พวกเขาทั้งคู่ได้สนิทสนมกันมากขึ้น ทันใดนั้นเขาก็ได้ยินเสียงปิดประตูจากด้านล่าง เขาเดินไปที่ระเบียงและพบว่าเฮอร์ไมโอนีกำลังเดินออกไปและตรงไปที่ชายหาด ภายในใจเขาเกิดการโต้แย้งกันกับความคิดของเขาเองว่าจะเรียกเธอหรือว่าปล่อยให้เธอเดินไปดี
(เรียกเธอไว้ซิ!)
“แต่เธออาจจะทำให้ฉันคลั่งขึ้นมาอีกก็ได้!”เขาพูดพึมพำกับตัวเองเบาๆในขณะที่สายตายังคงจับจ้องไปที่เฮอร์ไมโอนี่อยู่
(เรียกเธอเพื่อขอโทษเธอยังไงล่ะ)
“เฮ้, อย่าเรียกน่ะ อย่าเรียก!”เดรโกหันหลังออกจากระเบียงพลางส่ายหน้า
(มันถูกต้องแล้ว เรียกเธอเถอะก่อนที่เธอจะเดินไปไกลกว่านี้!)
“แล้วฉันต้องพูดว่าอะไรล่ะ?เขาสบถออกมาอย่างไม่พอใจกับเจ้าความคิดของเขา
(นั่นไว้คิดทีหลัง ตอนนี้เรียกเธอก่อนเถอะ!)
“เฮอร์ไมโอนี!” เดรโกตัดสินใจตะโกนเรียกทันทีที่สมองเขาสั่ง เขากระโดดลงไปที่พื้นตามด้วยเสียงดังตุ๊บ และเสียงร้องโอดโอยจากเดรโก
“บ้าเอ๊ย !” เขาสบถออกมาอีกครั้งและรู้สึกเจ็บนิดๆที่ก้นกบ“แกทำให้ฉันต้องทำอย่างนี้!”
(ฉันไม่ได้ทำอะไรเลยซักนิดเดียว!)
“หยุดพูดเดี๋ยวนี้น่ะ!”เดรโกตวาดกลับเจ้าความคิดของเขาทันควัน
เดรโก? นั่นเธอหรือป่าว? เฮอร์ไมโอนีตะโกนถามและเดินย้อนกลับมาที่หน้าระเบียงของเดรโก พร้อมทั้งหรี่ตามอง
“เอ่อ...ย่าห์” เขาพูดและลุกขึ้นอย่างช้าๆ “ฉันขอโทษ ฉันคิดว่าฉันทำบางอย่างหล่นลงไปน่ะ” เขาพูดกลบเกลื่อนแบบไม่ทันคิด
(นายช่างเป็นคนที่ไร้ความความคิดที่สุด)
“ฉันก็ไม่เห็นว่า---แกจะมีคำแนะนำที่ดีๆเลยซักนิดนี่!”เดรโกก้มหน้าลงพูดกบความคิดของตัวเองเบาๆ
(อะไรก็ช่าง! แต่ก็โชคดีที่รู้แล้วว่าตอนนี้จะพูดอะไรกับเธอไป)
“อ๊า...แกเป็นปิศาจ ชั่วร้าย---“
(เฮ้, ฉันคือนาย
“เดร—เอ่อมัลฟอย!” เฮอร์ไมโอนีตะโกนเรียกจากด้านล่าง เหมือนกับว่าเธอเรียกมาแล้วพันครั้ง
เดรโกออกจากความคิดที่กำลังโต้เถียงกันอยู่เมื่อฮอร์ไมโอนีตะโกนเรียก
แต่ก็ยังไม่ได้ทำให้ความคิดของเขาหยุด ‘ฮ่าๆ ฉันชนะ!’
จากนั้นเดรโกมองไปที่เธอและพูดว่า “โอ...ฉันขอโทษ”
“เธอไม่ได้เป็นอะไรใช่มั๊ย” เธอถามด้วยความห่วงใย เดรโกขอโทษเธอเนี่ยนะมันเป็นเรื่องผิดปกติสำหรับเธออย่างมากเชียวล่ะ
“ฉันสบายดี ขอโทษ เอ่อ ---เธอกำลังจะไปไหนหรอ” เขาถามและยิ้มเจื่อนๆบนใบหน้า
“ อืม...ฉันกำลังจะเดินไปที่ชายหาดน่ะ” เธออยากจะขอโทษเขากลับอีกครั้งหนึ่งแต่เธอกลับไม่พูดเพราะไม่อยากให้เขาโกรธอีก จริงๆ แล้วเธอไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเธอถึงเป็นห่วงความรู้สึกของเดรโก แต่เธอก็ทำไปแล้วและไม่สามารถที่จะอธิบายได้
“ ฉันอยู่ที่นี่เกือบ 24 ชั่วโมงแล้วและฉันรู้สึกว่าความรู้สึกของฉันที่มีต่อเดรโกนั้นเปลี่ยนไป ฉันได้เรียกชื่อต้นของเขา ฉันคิดว่ามันช่างน่าอาย! เมอร์ลิน , ฉันต้องไปที่เซนต์ มังโก้เพื่อรักษาตัวองเสียแล้ว”....., เธอคิดอยู่ในใจและไม่ทันได้ยินในสิ่งที่เดรโกพูดอะไรกับเธอ
“ ฉันคิดว่าเธอคงไม่ต้องการให้ไปด้วยแน่ๆ ฉันเข้าใจ” เดรโกพูดขึ้นเมื่อเห็นเฮอร์ไมโอนีมองมาที่เขาในความรู้สึกที่สับสน และงุนงง
“หา? ” เธอพูด “ขอโทษ ฉันกำลังใช้ความคิด เมื่อกี๊เธอพูดว่าอะไรน่ะ” เธอย้อนถาม เพราะเธอไม่ได้ฟังเขา
“ฉันบอกว่าเธอจะโอเคมั๊ยถ้าฉันจะเดินไปเป็นเพื่อนเธอ แต่เธออาจจะไม่ต้องการให้ฉันไปด้วยก็ได้” เขาพูดทวนอีกครั้งและมองเธอด้วยความกังวลใจว่าเธอจะปฎิเสธเขา
“ได้ซิ เธอสามารถไปกับฉันได้ ชั้นไม่มีปัญหาอยู่แล้ว” เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มเธอพยายามที่จะไม่ทำตัวให้มีปัญหาอะไรอีกอย่างน้อยครั้งนี้เขาเองที่เป็นฝ่ายขอร้องเธอ
“เยี่ยม” เขาพูดและยิ้มตอบด้วยความดีใจจนเฮอร์ไมโอนี่ต้องหันมามองเขาอีกครั้งอย่างแปลกประหลาดกับท่าทีของเขาที่แสดงออกมาไม่บ่อยนัก
“ฉันจะรอเธออยู่ตรง----” เธอพูดและมองไปที่เดรโก ทันใดนั้นเขาก็มาอยู่ข้างหน้าเธอ เฮอร์ไมโอนี่กระพริบตาอย่างแปลกใจ จากนั้นเธอมองไปที่ระเบียงและมองกลับมาที่เดรโกอีกครั้ง
“เธอนี่หลงใหลในการเป็นเลือดบริสุทธิ์มากหรืองัยน่ะ?” เธอถามด้วยน้ำเสียงเรียบแต่ปนเสียงแดกดันอยู่ในที
“อะไรหรอ?” เขาถามอย่างไร้เดียงสาและงุนงงในสิ่งที่เธอพูดเล็กน้อย
“ไม่ต้องมาถามว่าอะไร! ทำไมเธอถึงกระโดดลงมาอย่างนั้น? เธอรู้จักสิ่งที่เค้าเรียกกันว่า บันได หรือเปล่าที่พวกมักเกิ้ลเขาใช้เดินลงมาน่ะ?” เธอพูดกระแนะกระแหน
“ใจเย็นๆ ! ฉันเล่นควิดดิชมาเกือบตลอดชีวิตชั้น ฉันต้องไปด้วยความเร็วหลายร้อยฟุตในอากาศ โดยใช้เวลาที่น้อยที่สุด เธอซีเรียสกับการที่ฉันกระโดดลงมาจากที่นั่นอย่างงั๊นหรอ?” เขาถาม
“อะไรๆ ก็ชอบอวดเก่ง” เธอพูดและเริ่มออกเดิน
“เฮ้, ฉันไม่ได้อวดเก่งน่ะ มันเป็นเรื่องธรรมดาทั่วๆไป” เขาพูดขณะที่เดินตามเธอไป
เฮอร์ไมโอนีเดินกอดอกและทำท่าทางหยิ่ง แสร้งทำเป็นโกรธ เดรโกเห็นเธอเป็นแบบนี้จึงเลิกคิ้วข้างหนึ่งขึ้นและถามว่า
“นี่เธอโกรธที่ฉันกระโดดลงมาหรอ?”
เฮอร์ไมโอนีตอบปฏิเสธ แต่ฝืนที่จะอมยิ้ม ริมฝีปากข้างหนึ่งของเธอกระตุกขึ้นซึ่งเดรโกสังเกตเห็นได้
“ไปเถอะ , ฉันรู้ว่าเธอไม่ได้โกรธ เธอจะเริ่มคุยกับฉันก่อน หรือว่าจะให้ฉันเริ่มคุยกับเธอก่อนดี?” เขาถามอย่างยิ้มๆ และเขาก็เห็นประกายในแววตาเธอ แต่เธอก็หันหน้าไปทางอื่นและยังคงไม่พูด เขาจึงเข้าไปกระแทกเธอ
“โอ๊ย!!” เฮอร์ไมโอนีร้องและสะดุดล้มแต่เธอก็คว้าชายเสื้อของเดรโกเอาไว้แน่น และทันใดนั้นก็พบว่าตัวเองอยู่บนพื้นทรายโดยมีเดรโกทับอยู่บนตัวของเธอ แต่เธอไม่มีเวลามาคิดเรื่องนี้เพราะเดรโกใช้มือของเขาแหย่ไปที่เอวของเธอตลอดเวลาจนเธอขนลุก
“โอ๊ยยยยย!!!! หยุดน่ะ....จั๊กกะจี๋...โอเค...ฉัน.....จะพูด!!” เธอตะโกนไปพร้อมๆกับหัวเราะไปด้วย จากนั้นเดรโกจึงหยุดจั๊กกะจี๋เธอ ทั้งคู่หายใจเข้า-ออกอย่างเร็ว และเริ่มคิดในสิ่งเดียวกันว่าแผนการของดัมเบิ้ลดอร์นั้นเริ่มเกิดขึ้นแล้ว! ในช่วงเวลาที่น้อยกว่า 24 ชั่วโมง พวกเขาคิด
ไม่มีใครเคลื่อนตัวไปไหน ทั้งคู่ยังคงหายใจหอบอยู่ เข่าทั้งสองข้างของเดรโกคร่อมอยู่ที่ด้านข้างเอวของเฮอร์ไมโอนี และมือของเขาดันตัวเขาไว้ทำให้หน้าของเขาอยู่ห่างจากหน้าของเฮอร์ไมโอนีเพียงไม่กี่นิ้ว เฮอร์ไมโอนีดูสวยมากเมื่อเธอลดความเป็นศัตรูลง พูดตรงๆ....ถ้าเธอไม่มีปัญหากับเขา
เธอมองเข้าไปในตาสีฟ้า-เทาของเดรโก ช่างเป็นดวงตาที่สวยงาม เป็นอีกสิ่งหนึ่งที่เข้ามาอยู่ในใจของเธอตอนนี้
พวกเขาทั้งคู่ต่างมองตากันและกัน และต่างก็คิดถึงคำสองคำซ้ำแล้วซ้ำอีก
จูบฉัน, จูบเธอ,
จูบฉัน, จูบเธอ,
จูบฉัน.....
เดรโกตัดสินใจค่อยๆลุกขึ้นหลังจากนั้น 5 นาที และไม่มีคำพูดใดๆออกมาระหว่างนั้น ตอนนี้ในใจของเฮอร์ไมโอนีเต้นตึกตักอย่างกับกลองรัว เดรโกยื่นมือออกไปเพื่อช่วยดึงเธอขึ้นมา เธอปัดฝุ่นและทรายออกจากเสื้อผ้า
และเมื่อเฮอร์ไมโอนี่มองกลับไปที่เขา เธอก็พบกับร่างเปลือยเปล่าด้านบน ของเดรโก มัลฟอย เธออ้าปากค้างและตาเบิกกว้างอย่างช่วยไม่ได้ เธอได้แต่เผลอจ้องมองไปที่ร่างกายของเขาแบบไม่เชื่อสายตา
! ทำไมร่างกายของฉันมันร้อนขนาดนี้นะ แล้วใจฉัน ตึ๊ก ตึ๊ก ตึ๊ก ทำไมต้องเต้นแรงเป็นจังหวะ ร๊อคแบบนี้ด้วยนะ ไม่เข้าใจ ฉันไม่เข้าใจจริงๆ
เธอหลบสายตาออกจากร่างกายที่เต็มไปด้วมัดกล้ามของของเดรโก ซึ่งไม่ใช่เรื่องง่ายๆนัก และเผลอมองกลับไปที่เขาอีกครั้ง ในตอนนี้เธอพบว่าเขากำลังส่งยิ้มมาให้เธอ เฮอร์ไมโอนี่เมินหลบตาเขา และเขินอายจนหน้าแดง
“เธอเห็นอะไรหรอ เกรนเจอร์?” เขาถามพลางยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์และเดินช้าๆมาที่เธอ
“เธอทำอะไร?” เฮอร์ไมโอนี่ถามอย่างตกใจและถอยหนีเขา ในขณะที่เขาทำการปลดเข็มขัดและกางเกงของเขาออก ไม่นานกางเกงของเขา ก็ถูกปล่อยให้หลุดลงไป
เฮอร์ไมโอนี่รีบหันหลังกลับไปยังทิศทางอื่นที่ไม่มีเขา เพื่อไม่ให้เห็นเขาทำอุจาดนัยตามากไปกว่านี้
“ไม่สงสัยหรอ?” เขาถามเสียงกระซิบแผ่วๆไปยังข้างๆใบหูของเธอจนทำให้เธออดตัวสั่นไม่ได้
เฮอร์ไมโอนีหันกลับและมองไปที่ใบหน้าของเขาและเอามือของเธอผลักยันเขาให้ออกห่าง เธอจ้องมองไปที่ใบหน้าของเขาไม่กล้ามองต่ำไปกว่านั้น และเธอมองเขาอย่างหวาดกลัว
“เธอไม่คิดว่าฉันจะเห็นด้วยกับเธอใช่มั๊ย? เธอแกล้งโง่หรือป่าว? มันไม่ได้ทำให้ฉันชอบเธอขึ้นมาได้! ” เธอพูดออกมาเสียงสั่นเทาและหวาดหวั่นกับใจตัวเอง
เดรโกงงไปพักหนึ่ง แล้วก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมา “ เธอไม่ได้คิดว่าฉันจะทำอะไรเธอใช่มั๊ย? เธอไม่ได้คิดว่าฉันถอดชุดออกเพื่อที่จะทำอะไรเธอหรอกน่ะ? ” เขาถามพลางหัวเราะ “ฉันกำลังจะไปว่ายน้ำ เกรนเจอร์! ที่นี่ชายหาดน่ะ เธอก็รู้ดีนี่! ” เขาพูดและกลั้วเสียงหัวเราะอย่างหนักและกำลังคิดว่าถึงเวลาที่เขาจะเอาเธอกลับคืนบ้างแล้ว
เมื่อความจริงปรากฏ หน้าของเฮอร์ไมโอนีก็แดงเป็นลูกบีทรูท และก็แดงกว่าครั้งก่อน เธอหันไปอีกด้านหนึ่งและพยายามที่จะควบคุมปัญหาเรื่องแก้มที่แดงของเธอซึ่งตอนนี้แดงเป็นลูกมะเขือเทศ
“เธอมาด้วยกันไหม?” เดรโกถามและเลิกคิ้วมองเธอ
“ฮ้าห์? เธอหมายถึงอะไร?” เธอตอบแต่ยังไม่ยอมหันกลับมา
“ฉันหมายถึงว่ายน้ำ!” เขาบอกเธอและเดินมาอยู่ใกล้ๆเธอเพื่อทำอะไรบางอย่างที่เธอไม่รู้
“โอ..ไม่ เธอไปเถอะ ฉันกำลังจะกลับบ้านเดี๋ยวนี้แล้ว ไว้พบกันใหม่” เธอพูดและเดินจากไป
แต่เดรโกกลับจับแขนเธอไม่ให้เธอไปไหนเขาดึงตัวเธอให้หันกลับมาเผชิญหน้ากับเขา
เฮอร์ไมโอนี่มองเดรโกอย่างหวาดๆเธอไม่ชอบรอยยิ้มกับนัยตาแบบนี้ของเขาเลยมันดูมีเล่ห์เหลี่ยมยังไงพิกล
“เธอก็รู้ว่าเราถูกส่งมาเพื่อใช้เวลาที่นี่ด้วยกัน ทำตัวให้สนุกกับมันเถอะ” เขาพูดและในทันใดก่อนที่เธอจะรู้ว่าอะไรเป็นอะไรเขาก็อุ้มเธอผาดบ่าของเขา และวิ่งลงไปในน้ำด้วยกันเสียแล้ว
“กรี๊ด “เฮอร์ไมโอนี่ร้องลั่นเมื่อเขาเหวี่ยงเธอลงจากบ่าลงไปในน้ำเธอตะกายตัวลุกขึ้นและกำลังจะร้องอีกรอบแต่ก็ต้องเงียบเสียงลงเมื่อถูกเดรโกจับกดลงไปในน้ำอีกรอบหนึ่ง
ทั้งเดรโกและเฮอร์ไมโอนี่ผุดขึ้นมาจากน้ำด้วยสีหน้าที่แตกต่างกัน เดรโกรู้สึกพึงพอใจและรู้สึกว่าเขาได้แก้แค้นคืนเฮอร์ไมโอนี่เรื่องที่เธอหัวเราะเขาจากเรื่องโทรทัศน์ได้สำเร็จ เขารู้สึกมีความสุขมากที่ทำแบบนี้
ส่วนเฮอร์ไมโอนีโกรธที่ถูกเดรโกลากตัวเธอมาลงทะเลโดยที่เธอไม่เต็มใจ เธอทำท่าถลึงตาใส่เขาด้วยความโมโห เดรโกหัวเราะกับท่าทีของเด็กสาว เขาจับเอวเฮอร์ไมโอนีและลากเธอไปใต้น้ำอีกครั้งก่อนที่เธอจะฆ่าเขาซะก่อน จากนั้นพวกเขาทั้งคู่ก็อยู่ใต้น้ำนั่นอีกครั้งหนึ่ง......
ที่ใต้น้ำ
เดรโกไม่รู้ว่าอะไรทำให้เขาทำแบบนี้, แต่เขาก็ทำไปแล้ว และสิ่งที่เขาทำลงไปทำให้หัวใจเขาเหมือนกำลังพองตัวและมันกำลังจะล้นทะลักออกมา ในขณะที่เฮอร์ไมโอนี่ที่ตอนแรกจะฆ่าเขาถ้าขึ้นไปบนฝั่งสำเร็จ กลับต้องอ่อนระทวยไร้เรี่ยวแรงภายใต้อ้อมกอดของเขา
พวกคุณสงสัยมั๊ยว่าเขาทำอะไรกัน?
ตัวอย่างตอนต่อไป
มันสายไปแล้ว น้ำถูกสาดเต็มหน้าเขา, เสื้อผ้าและผมของเขาเปียกโชก เฮอร์ไมโอนีปิดน้ำและมองไปที่เขาพร้อมกับหัวเราะเยาะอย่างเปิดเผย
“กล้ามาก ที่ทำแบบนี้!” เดรโกพูดและมองเฮอร์ไมโอนี่ตาเขียวปั๊ด
“ใช่ แล้วทำไม!” เฮอร์ไมโอนี่เชิดหน้าอย่างถือดี เธอกอดอกและเดินถอยหลังเพื่อตั้งหลักไปที่บันได “ราตรีสวัสดิ์ มิสเตอร์เซ็กซี่และร้อนแรง!” เธอตะโกนไป หัวเราะไป จากนั้นก็วิ่งขึ้นบันไดกลับไปที่ห้องก่อนที่เดรโกจะตรงเข้ามาทำอะไรเธอ
อ๊า......แล้วคุณรู้ไหมว่าเดรโกจะเอาคืนเธอยังไง
ความคิดเห็น