ลำดับตอนที่ #15
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : ตอนที่ 15 ชิ้นเล็กชิ้นน้อยของความทรมาน (Pieces of Agnoy)
หัวใจที่หลุดลอย (Take My Heart Away)
ตอนที่ 15 ชิ้นเล็กชิ้นน้อยของความทรมาน (Pieces of Agnoy)
ทอมพาเฮอร์ไมโอนี่จากไป ไกลจากกลุ่มคน และผ่านทางเดินเล็กๆ จนอยู่บนสนามที่มีแสงสว่างจากดวงดาว
“ทอม” เธอกระซิบ พร้อมกับหันไปเผชิญหน้าเขา ใบหน้าของเธอดูอ่อนแอไม่เหมือนปกติ ดวงตาเธอเบิกกว้างและกำลังขอร้อง “ทำไมถึง-“
“เธอต้องเข้าใจ” เขาเริ่มต้นอย่างทันที “ว่าฉันไม่ได้รู้สึกกลัวเหมือนคนทั่วไป ฉันไม่เคยรู้สึกกลัวมาก่อน ไม่ใช่เพื่อตัวฉันเอง ไม่ใช่เพื่อใครทั้งนั้น มันไม่ใช่...ความรู้สึก...ที่ฉันรู้จัก” สายตาของเขาถูกตรึงมาที่ตาเธอเหมือนเบี้ยหินออนิกซ์นับพัน “แต่...พอฉันเห็นเธอกำลังยืนอยู่ตรงนั้น และรู้ว่าเธอจะต้องตาย ฉันก็รู้สึกกลัวแทบตาย”
เขาผละห่างออกจากเธอ จิตใจเขากำลังปั่นป่วนอย่างแรงเกินกว่าความรู้สึกสบาย ทำไมนายถึงทำมัน? เสียงน่ารังเกียจกระซิบอยู่ในหัวเขา ทำไมนายช่วยชีวิตเธอ? เธอเป็นเด็กสาวเลือดสีโคลนไร้ค่า และความเป็นอมตะของนายสำคัญมากกว่าเธอ ถ้าเช่นนั้นทำไมนายไม่ฆ่าเธอ?
สิ่งที่น่าตกใจกลัวที่สุดคือ เขาไม่รู้ มันไม่ใช่เหตุผลที่สมควรว่าทำไมเขาละเว้นชีวิตเธอ ความจริงแล้วเขาเฉลียวใจว่า เขาคงจะเป็นสุขมากกว่าถ้าไม่มีเธอ เธอทำให้สมองเขาวุ่นวาย ทำให้ขบวนการด้านเหตุผลที่สมบูรณ์และไร้เมตตาของเขามัวหมอง อย่างที่ไม่เคยมีใครสักคนเคยทำได้ ทันใดนั้นเขารู้สึกโมโห เขาโกรธตัวเองสำหรับการตัดสินใจที่เขาได้ทำลงไป และเขาโกรธเฮเลนที่เป็นสาเหตุของมัน เขาเดินกลับไปกลับมาอยู่ตรงหน้าเธอ
ชั่วเวลาหนึ่ง เขาทำให้ตัวเองมั่นใจว่าเขาจะต้องฆ่าเธอ เขาลังเลเมื่อตระหนักว่ายากเกินความพยายาม อย่างไรก็ตามเขาไม่สามารถจินตนาการถึงโลกที่ไม่มีเธอ ทำไมไม่ได้? เขาถามตัวเองอย่างเดือดดาล เธอไม่ใช่คนพิเศษ เธอไม่มีค่า เธอเป็นเลือดสีโคลน เธอดื้อด้าน เธอไม่คู่ควรกับความอัจฉริยะของฉัน แต่.... เธอดูสง่างามขณะที่กำลังยืนอยู่ตรงนั้นใต้แสงดาว...
เขาทำเสียงดังโกรธเคือง ทำให้เธอหวาดกลัวรวมทั้งตัวเขาด้วย ทอมกุมศีรษะพยายามทำให้ความคิดของเขาเที่ยงตรงขึ้น เขาไม่เคยสูญเสียการควบคุมแบบนี้เลย เฮเลนมองดูเขาด้วยความสิ้นหวัง และทอมสังเกตเห็นว่าเธอดูท้อแท้พอๆ กับเขา
“มันเกี่ยวอะไรกับเธอ?” เขาพูดในที่สุด พร้อมกับหันมาเผชิญหน้าเธออย่างทันควัน
เธอก้าวถอยหลัง เขาท่าทางโกรธมากกว่าที่เธอเคยเห็น
“คุณหมายความว่าอะไร?”
“ฉันไม่รู้!” ทอมตะโกนใส่หน้าเธอ “นั่นแหละคือปัญหา...ฉันไม่รู้อะไรเลยเมื่อฉันอยู่ใกล้เธอ! ทุกสิ่งทุกอย่างที่ฉันเคยได้เรียนรู้ เหตุผลต่างๆ ทุกอย่างที่ฉันคิด มันกลายเป็นไอคล้ายหมอกในยามเช้าเมื่อฉันอยู่ใกล้เธอ และทั้งหมดที่เหลือไว้คือ หน้าของเธอ! ฉันเห็นแต่หน้าของเธอ! และฉันเกลียดเธอเพราะมัน!”
เขายืนหายใจหอบเป็นช่วงๆ เขาคาดหวังว่าเธอจะหมอบคู้ลงเมื่อเขาคำรามใส่เธอ แต่เธอยังคงยืนอยู่อย่างไม่มีอะไรเกิดขึ้น นี่คืออีกสิ่งเกี่ยวกับเฮเลน เธอต้านทานเขาได้ยาวนานในขณะที่คนอื่นๆ คงถอยหนีไปแล้วด้วยความกลัว
“ทำไมเธอไม่กลัวฉันล่ะ?” เขาถามเธอด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลอย่างแสร้งทำ ใบหน้าของพวกเขาห่างกันเพียงแค่ไม่กี่นิ้ว “ฉันเพิ่งตะโกนใส่หน้าเธอแต่เธอไม่ขยับเขยื้อนเลย ทุกคนในโลกนี้ต่างก็หวาดกลัวฉันทั้งนั้นแต่เธอไม่เลย อย่าคิดว่าฉันจะไม่ทำร้ายเธอ เฮเลน เพราะว่าฉันจะทำ”
เฮอร์ไมโอนี่จ้องเข้าไปในดวงตาทั้งคู่ของทอม ใบหน้าเขาใกล้มากจนเธอสามารถเห็นขนคิ้วแต่ละเส้นเรียงกัน สีดำและเรียบเป็นมันอยู่เหนือดวงตาสีดำสนิทของเขา เขาเพิ่งจะคุกคามขู่เข็ญเธอ เขาเพิ่งบอกว่าเขาเกลียดเธอ อย่างไรก็ตามเธอไม่หลงกล เฮอร์ไมโอนี่รู้ว่ามันคืออะไร มันเป็นกลไกการป้องกันอันสุดท้ายในตัวเขา เขากำลังพยายามอย่างสิ้นหวังในการขับไล่เธอเพื่อเหนี่ยวรั้งจิตใจของเขา เขาไม่รู้ว่ากำลังเกิดอะไรขึ้น แต่เขารู้เพียงว่าเธอเป็นสาเหตุของมันเท่านั้น ทอม ริดเดิ้ล กำลังตกหลุมรักเธอ และเขาไม่ชอบมันเลย
“ฉันจะกลัวคุณได้อย่างไร” เธอตอบอย่างง่ายๆ “ถ้าคุณกลัวตัวเอง?”
เขาประสานตากับเธอ และใบหน้าเขาเปิดเผยอย่างเต็มที่ ดวงตาเขาเป็นประกายเหมือนบาดแผลสีดำ
“และถ้าคุณปรารถนาจะทำร้ายฉัน ทำไมไม่ฆ่าฉันคราวหลังโดยเหล่าผู้เสพความตายทั้งหมดของคุณล่ะ? มันน่าจะเข้าท่ามากกว่านะ”
“เธอเรียกพวกนั้นว่าอะไรนะ?” ทอมถามอย่างสงสัย
เฮอร์ไมโอนี่ยืดตัวสูดหายใจลึกๆ เธอโง่อะไรอย่างนี้? เธอพลั้งปากพูดบางอย่างที่สำคัญได้อย่างไร? ทอมทำให้เธอพูดเรื่องต่างๆ โดยไม่คิด และมันไม่เคยเป็นสิ่งที่ดีเลย
“ฉันไม่รู้” เธอพูดอย่างไม่ใส่ใจ ตัดสินใจทำราวกับว่าไม่มีอะไร “แต่ทอม ริดเดิ้ล คนที่ฉันรู้จักจะไม่ช่วยฉันให้รอดจากความตาย เป็นครั้งแรกที่ทอม ริดเดิ้ล ผู้ไร้ความปราณีดูเหมือนกำลังจะร้องไห้”
“ฉันไม่ได้ร้องไห้” ทอมพ่นคำออกมาอย่างขมขื่น “ฉันไม่เคยร้องไห้เลยในชีวิต และฉันจะไม่ร้องไห้ใส่คนอื่นเหมือนเธอ นางพยาบาลที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าบอกว่าแม้แต่ตอนที่ฉันเป็นทารก ฉันก็ไม่ร้องไห้ ฉันบอกเธอ เฮเลน ฉันไม่สามารถลงมือฆ่าเธอ เพราะว่าตลอดชีวิตของฉัน ฉันเห็นผู้คนทั่วไปเหมือนเป็นเบี้ยหมากรุก แต่พอฉันมองเธอ...ฉันเห็นแต่หน้าเธอ”
เธอบอกได้ว่ามันฆ่าเขาในการยอมรับกับเธอ มันฆ่าเขาที่ยอมรับว่าเธอทำให้เขารู้สึกอ่อนแอมากกว่าที่เขาเคยได้รับรู้มาในชีวิต
ทันใดนั้น เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกหายใจไม่ออก เธอไม่สามารถเปิดเผยความไม่มั่นใจต่างๆ ที่เธอรู้สึกเมื่อเธอมองเขา เขาเป็นทุกอย่างที่เธอไม่ต้องการในตัวชายหนุ่ม เขาไร้ความปราณีและชอบควบคุม หัวแข็งดันทุรังและอารมณ์ร้าย ถ้านี่จริง แล้วทำไมเธอไม่สามารถพาตัวเธอจากไปได้? ทำไมเธอเห็นหน้าเขาทุกครั้งที่เธอหลับตาในตอนกลางคืน?
เฮอร์ไมโอนี่หมุนตัวกลับอย่างฉับพลัน น้ำตาหยดแรกไหลต้องใบหน้าเธอ จากนั้นหยดอื่นๆ ก็ตามมา มือเหมือนเหล็กเย็นแตะบนข้อมือเธอ เธอหันไปเผชิญหน้าเขา เขาจับข้อมือทั้งคู่ของเธอด้วยมือเดียว พร้อมลากตัวเธอเข้ามาใกล้เขายิ่งขึ้น
“เรายังคุยกันไม่จบ” เขาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาและโหดร้าย
“โอ้...จบแล้ว!” เธอตอบโต้อย่างโมโห เธอพยายามสะบัดให้หลุดจากเขา แต่เขาไม่ยอมปล่อยเธอ
“เรายังคุยกันไม่จบ จนกว่าฉันบอกว่าเราคุยจบแล้ว” ทอมพูดอย่างเด็ดเดี่ยวขณะถลึงตามองเธอ เขาบิดข้อมือเธอและเธออ้าปากด้วยความเจ็บปวด “เธอไปเอาความคิดมาจากไหนว่าเธอสามารถเดินหนีฉันไปได้?”
เขาดูเหมือนเป็นโวลเดอมอร์มากในเวลานี้ ซึ่งทำให้เธอตกใจกลัว
“คุณมันเหลือเชื่อ รู้ตัวไหม? คุณควบคุมทุกคนรอบตัวคุณมานานจนคุณลืมไปแล้ว ว่ารู้สึกอย่างไรเมื่อผู้คนไม่ทำตามที่คุณต้องการ! คุณอาจจะควบคุมคนอ่อนแอพวกนั้นที่คอยติดตามคุณตลอดเวลา คุณอาจจะเล่นเกมส์กับดัมเบิลดอร์และคนอื่นๆ แต่ไม่ได้หมายความว่าคุณสามารถควบคุมฉันได้! ไม่ได้หมายความว่าคุณสามารถเล่นเกมส์กับฉันได้!” เธอร้องตะโกน และออกเสียงท่อนสุดท้ายอย่างชัดเจน “ตอนนี้...ปล่อยฉันได้แล้ว”
ช็อค! เขาปล่อยข้อมือเธอ
เธอเฝ้ามองการเข้าใจอย่างแท้จริงเริ่มปรากฏขึ้นในดวงตาเขา เขาไม่สามารถมีอำนาจเหนือเธอ และในที่สุดเขาได้พบคู่ปรับของเขาแล้ว
เธอเฝ้ามองเขารู้สึกตัวว่า อาจจะไม่แม้แต่ต้องการควบคุมเธอ ก่อนที่เขาจะพูดอะไรออกมา เฮอร์ไมโอนี่ก็เดินจากไป
เธอไม่เห็นเขาเอามือกุมศีรษะ ขณะที่ใบหน้าเขาแหลกสลายเป็นชื้นเล็กชื้นน้อยนับพันด้วยความทุกข์ทรมาน
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น