ลำดับตอนที่ #12
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : ตอนที่ 12 งานเลี้ยงเต้นรำสวมหน้ากากใต้แสงจันทร์(1)(Moonlight Masquerade, par2)
TAKE MY HEART AWAY
ตอนที่ 12 งานเลี้ยงเต้นรำสวมหน้ากากใต้แสงจันทร์(2)(Moonlight Masquerade, part 2)
นี่ไม่ใช่คริสตอฟ แบล็ก แต่เป็นทอม ริดเดิ้ล ที่มองกลับมา
“อย่างไร- อะไร- แต่คุณสวมชุดสีเขียวอยู่นี่!” เฮอร์ไมโอนี่พูดตะกุกตะกัก
“ชุดสีเขียวรึ?” ทอมถามอย่างไม่เป็นมิตร “นั่นมันมัลฟอย”
เมื่อเริ่มเข้าใจทั้งหมดอย่างรวดเร็ว ทุกสิ่งที่เธอได้พูดกับเขา คำพูดต่างๆ ของเธอต้องฟังดูเหมือน...”คุณใส่ชุดเหมือนกับเขา!” เธอกล่าวหาเสียงดัง “ฉันคิดว่าคุณเป็นคริสตอฟ แบล็ก!”
“มันชัดเจนมากเลยล่ะ” ทอมพูดอย่างเย้ยหยัน
ท้องไส้ของเฮอร์ไมโอนี่ปั่นป่วนเล็กน้อย เมื่อเธอคิดได้ว่าเธออยู่ตามลำพังกับเขา พวกเขาต่างจ้องมองซึ่งกันและกันสักครู่ ในที่สุดทอมเอ่ยขึ้นว่า “เอาล่ะ...ใครคือชายหนุ่มอีกคนที่เธอชอบ?”
“โอ้...เขารึ?” เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างร่าเริง “ฉันมั่นใจว่าเขาจะปรากฏตัวสักวันหนึ่ง”
“ฉันแน่ใจว่าเขาจะทำ” ทอมเห็นด้วยอย่างมีเหตุผล เขาดูเหมือนจริงจังอย่างฉับพลัน
“ทำไมคุณถึงอยากเดินเล่น?” เฮอร์ไมโอนี่ถามอย่างตรงไปตรงมา
“เธอผิดแล้ว” เขาออกเสียงค่อนข้างกระด้าง ชั่วขณะเธอคิดว่าเขายังพูดเรื่องคริสตอฟ เขาหยุดชั่วครู่ดูเหมือนกำลังใช้ความคิด “...เธอบอกว่าสิ่งที่ฉันกลัวที่สุดคือความรัก นั่นแหละเธอคิดผิด” เขามีท่าทางห่างเหิน เย่อหยิ่ง และเยือกเย็นเมื่อพูดสิ่งนี้ “ฉันกลัวตัวฉันเองมากที่สุด” เขาพูดหลังจากเงียบไปนาน เธอแทบไม่เชื่อหูตัวเอง ทอม ริดเดิ้ล กำลังยอมรับความอ่อนแอ? มันช่างเหลวไหล เป็นไปไม่ได้ และไม่เคยได้ยินมาก่อน
“กลัวตัวคุณเองรึ?” เธอถามอย่างขลาดๆ
“ใช่ ฉันกลัว...สิ่งที่ฉันมีความสามารถ คิดว่างั้นนะ ฉันกลัวสิ่งที่ฉันจะทำกับมนุษย์ด้วยอำนาจของฉัน”
เฮอร์ไมโอนี่มองอย่างค้นหาไปที่เขา และทำให้นึกถึงบทสนทนาที่คล้ายคลึงกันนี้กับเด็กชายดวงตาสีเขียวมรกต
“แต่ว่าทอม...คิดถึงสิ่งดีๆ ทั้งหลายที่คุณสามารถทำได้ด้วยอำนาจของคุณซิ”
“เลิกใช้คำพูดพวกนี้กับฉัน มันไม่มีความดีหรือความชั่ว” เขายืนกรานเสียงน่ากลัว
เฮอร์ไมโอนี่ไม่กลัวเกรงอะไรทั้งสิ้น “คิดซิว่าคุณสามารถทำอะไรได้บ้างเพื่อช่วยเหลือมนุษย์ หรือทำสิ่งต่างๆ ให้ดีขึ้น ถ้าฉันมีอำนาจแบบคุณ-”
“เธอ!” ทอมมีท่าทีเดือดดาลในเวลานี้ “เธอไม่รู้อะไรที่เหมือนว่าชีวิตของเธอทั้งหมดได้ถูกวางแผนไว้สำหรับเธอแล้ว! ชื่อของเธอไม่ได้เป็นปริศนาในคำพยากรณ์ต่างๆ ที่ถูกกำหนดให้ต้องกระทำ คำทำนายเกี่ยวกับจุดจบของโลกและการกลับมาของสลิธีรินปีศาจเก่าแก่ เธอมีทางเลือกในบุคคลที่เธอต้องการเป็น ดังนั้นเลิกบอกฉันเสียทีว่าเธอจะทำอะไร”
การเดือดดาลครั้งนี้พบกับการตกตะลึงค่อนข้างเงียบ เป็นครั้งแรกที่ใบหน้าของทอมเต็มไปด้วยความรู้สึก ราวกับว่าเขากำลังท้าทายให้เธอโต้แย้งในสิ่งที่เขาได้พูดไป
“บางครั้งคุณทำให้ฉันโกรธมากๆ” เฮอร์ไมโอนี่พูดด้วยน้ำเสียงเบาและเด็ดเดี่ยว เธอคว้าท่อนแขนเขาเอาไว้และทำให้เขาจ้องตาเธอ
“ฟังฉันนะ ฉันไม่สนใจว่าคำพยากรณ์ได้เขียนเกี่ยวกับคุณไว้มากแค่ไหน หรือมีผู้คนจำนวนเท่าไรคาดหวังว่าคุณจะเป็นหมือนสลิธีริน คุณมีทางเลือกเสมอ ชีวิตก็คือทางเลือก ไม่มีใครมาบอกคุณได้ว่าคุณจะต้องเป็นใคร ฉะนั้นเลิกพูดเรื่องไร้สาระเกี่ยวกับโชคชะตาและพรหมลิขิตกับจุดจบของโลกซะ! ตื่นซะทีและมุ่งมั่นเพื่อก้าวไปข้างหน้า!”
เธออบรมสั้นๆ พร้อมกับรู้ตัวว่ากำลังตะโกน เธอมองสำรวจตาโตไปที่เขา เธอจะไม่แปลกใจเลยถ้าเขาเดินหนีไป ถ้าเขาตะโกนตอบกลับมาหรือแม้แต่ถ้าเขาทำร้ายเธอ แต่เขากลับจับเธอเอาไว้อย่างไม่ทันตั้งตัว พร้อมกระชากหน้ากากของเธอออกและจูบเธออย่างดุเดือด
ถ้าคราวก่อนเธอเคยพบว่าริมฝีปากเขาเย็นชา มันก็แตกต่างไปในเวลานี้ เขาดึงเธอเข้ามาใกล้ยิ่งขึ้น เธอพบว่าผิวหนังของเขากำลังร้อนผ่าวด้วยความรู้สึกรุนแรงที่ไม่เคยรู้มาก่อน ในตอนแรกมันเป็นจูบที่เหนียมอาย นุ่มนวล และเชิญชวน แต่เมื่อลิ้นของทั้งคู่พบกันเฮอร์ไมโอนี่รู้สึกคล้ายกับความหิวกระหายอย่างหนึ่ง ราวกับว่าเธออดอยากมาทั้งชีวิตแล้วได้มาพบอาหารในที่สุด
ในเวลานั้นเฮอร์ไมโอนี่รู้ว่าเธอไม่ต้องการอยู่ที่ไหนเลย ไม่กลับไปอนาคตอยู่กับแฮร์รี่และรอน ไม่ว่าที่ไหนทั้งนั้น แต่เป็นที่นี่ในอ้อมแขนของทอม
น่าแปลกเหลือเกิน ในเวลาครู่เดียวจริงๆ เมื่อเธอคิดว่าไม่มีสถานที่อื่นใดในโลกสำหรับเธอ ก็เกิดเป็นช่วงเวลาจริงๆ ที่เธอถูกบังคับให้จากไปอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
ทั้งสองคนผละออกจากกันเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าดังมาจากทางซ้ายของพวกเขา เฮอร์ไมโอนี่หันหน้าไปพบเอ็มม่าและเด็กสาวอีกคนหนึ่ง กำลังยืนอยู่ตรงนั้นพร้อมกับมองมาที่ทอมและเฮอร์ไมโอนี่ด้วยสีหน้าท่าทางตกตะลึง
“เฮเลน? เธอ...เขา...?” เอ็มม่าพยายามหาคำพูดออกมาแต่ไม่สำเร็จ เอ็มม่าหันหลังกลับและจากไปอย่างรวดเร็วแทนพร้อมกับเด็กสาวคนนั้น
“ไม่นะ!” เฮอร์ไมโอนี่พูดโดยไม่รู้ตัว ถ้านักเรียนคนอื่นๆ รู้เรื่องนี้ ทุกสิ่งทุกอย่างจะพังพินาศ ผู้คนจะสงสัยในตัวเฮอร์ไมโอนี่มากกว่าเดิม
เธอหันกลับไปทางทอม “ฉันต้อง...” แต่เขากำลังเดินจากไปเรียบร้อยแล้ว และเธอไม่รู้ว่าเขาหลบซ่อนอยู่ในความมืด จนกระทั่งมันสายเกินไป
------------------------------------------------
เมื่อเฮอร์ไมโอนี่มาถึงห้องนั่งเล่นรวมบ้านกริฟฟินดอร์ มันเป็นเวลา 01.30 น. นักเรียนส่วนใหญ่ยังคงอยู่ที่งานเลี้ยงเต้นรำสวมหน้ากากซึ่งจะเลิกในเวลา 02.00 น. อย่างไรก็ตามเอ็มม่านั่งอยู่ที่เก้าอี้นวมข้างเตาผิง กำลังจ้องไปที่เปลวไฟด้วยอารมณ์ขุ่นมัว
“คริสตอฟอยู่ที่ไหนรึ?” เฮอร์ไมโอนี่ถามแบบหยั่งเชิง
“เราทะเลาะกันอีก” เอ็มม่าพูดเสียงดังอย่างโกรธๆ “แต่ไม่ก่อนที่เขาจูบฉัน”
“เรื่องอะไรกัน?”
“เรื่องว่าตัวที่กำลังบินอยู่เป็นภูตหรือเทพธิดากันแน่” เอ็มม่าพูดแล้วก็หน้าแดงขึ้น หลังจากที่เธอรู้ตัวว่าสิ่งที่พูดออกไปดูงี่เง่าแค่ไหน
“เหลือเชื่อเลย เอ็มม่า... เธอทั้งสองคนน่าเบื่อมาก ทำไมพวกเธอไม่เลิกโต้คารมกันเสียที และยอมรับว่าพวกเธอต่างคนต่างก็ชอบกันซะให้สิ้นเรื่อง?”
เอ็มม่าทำหน้าตาบึ้งตึง “ฉันไม่แน่ใจว่า ชีวิตรักของฉันเป็นเรื่องที่เราควรจะพูดถึงนะเฮเลน”
“ก็ได้ ทอมกับฉันแค่จูบกัน เราไม่ได้มีอะไรจริงจังเลย...” เฮอร์ไมโอนี่เอ่ยช้าๆ ไม่มีอะไร นั่นมันไม่จริงเลยอย่างเห็นได้ชัด
“โอ้...ฉันคิดว่าเธอคงจูบดูดดื่มกับหนุ่มๆ ที่เจอโดยบังเอิญไปทั่วซินะ?”
“นั่นก็ไม่จริงเลย” เฮอร์ไมโอนี่ตอบ พร้อมกับโหนกแก้มค่อยๆ เริ่มแดงขึ้น
“ไม่แปลกใจเลยที่คริสตอฟสนใจเธอมาก” เอ็มม่าพูดอย่างฉุนเฉียว
“คริสตอฟเข้ามาเกี่ยวกับเรื่องนี้ตั้งแต่เมื่อไร! ไม่มีอะไรเกี่ยวกับเขาเลย เอ็มม่า! และไม่มีอะไรเกี่ยวกับเธอด้วยเหมือนกัน!” เฮอร์ไมโอนี่ตะโกนอย่างรังเกียจ
“เอาล่ะ เฮเลน” เอ็มม่าพูดอย่างไม่เป็นมิตร “ฉันจะไม่เอาเรื่องนี้ไปพูดต่อหรือเรื่องอื่นๆ เธอก็รู้ว่าฉันจะไม่ทำอย่างนั้น...แต่แมรี่อาจจะ เธอไม่อยู่แล้วและวิ่งไปก่อนที่ฉันจะตามทัน”
“ไม่นะ! นั่นไม่ใช่-“ แต่เธอหยุดพูดเมื่อได้ยินเสียงพูดคุยและเสียงฝีเท้าข้างนอกห้องนั่งเล่นรวม นักเรียนที่เหลือกำลังกลับมาแล้วอย่างไม่ต้องสงสัย
“ฉันจะไปนอนแล้ว” เฮอร์ไมโอนี่บอกอย่างรังเกียจ
จะเกิดอะไรขึ้นถ้า...เมื่อ...นักเรียนคนอื่นๆ รู้เรื่อง? ทอมจะปฏิเสธเรื่องราวทั้งหมด หรือเขาจะมองด้วยความสะใจเกี่ยวกับเรื่องนี้?
ทั้งหมดที่เฮอร์ไมโอนี่รู้คือ เธอปวดหัวมากๆ เมื่อเธอมาถึงห้องพักของตัวเอง เธอยืนพิงตรงข้ามเตียงนอนอยู่ในความเงียบ รู้สึกหมดแรง
มันเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วอย่างกับว่ามันไม่ได้เกิดขึ้นทั้งหมด ชั่วขณะหนึ่งเฮอร์ไมโอนี่กำลังยืนพิงตรงข้ามเสาเตียง และต่อมาความพร่ามัว, ภาพ, และเสียงเข้ามาปกคลุมตัวเธอ มันเป็นแสงวาบของสีและความหนาวเหน็บ แสงสว่างและความมืดมิด ฉับพลันเธอกลับเข้าไปในป่าโล่งเตียน และลอร์ดโวลเดอมอร์ยกไม้กายสิทธิ์ของเขามาที่เธอ จากนั้นคล้ายแสงสว่างพุ่งออกมา แล้วมันก็หายไป
มันไม่ใช่ความทรงจำ มันดูคล้ายกับแสงวาบในอีกมิติหนึ่ง ชั่ววูบหนึ่งเธอรู้สึกไม่มั่นคงราวกับเธอไม่แน่ใจว่าฉากไหนเธอร่วมอยู่ด้วยและจากนั้นก็ได้กลับมา เกิดอะไรขึ้น?
เฮอร์ไมโอนี่ก้มดูเครื่องย้อนเวลาที่ห้อยคอเธออยู่ และรู้สึกโดดเดี่ยวอ้างว้างอย่างรุนแรงในความเงียบของเวลา เป็นไปได้ไหมที่เธอเพิ่งจะเห็นอนาคต? เธอกำลังเสียสติหรือเปล่า?
เธอเอนตัวลงนอนและพยายามหลับ แต่ภาพของลอร์ดโวลเดอมอร์และป่าโล่งเตียนมาอยู่ที่หลังเปลือกตาเธอ เธอยังคงรู้สึกถึงความนุ่มละมุนของหมอกบนผิวหนังของเธอ และเธอยังคงเห็นแสงวาบของไฟสีเขียวที่เคลื่อนตรงมาหาเธอ สว่างจ้าเกินไปที่จะเป็นความทรงจำ
เฮอร์ไมโอนี่พยายามพักผ่อน แต่หลับอยู่ในความทรมานตลอดเวลาที่เหลือทั้งคืน
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น