คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : Chapter 12: เธอชื่อสตาร์
BELONG TO NOWHERE
ตอนที่ 12 black star
สถานที่ ฮ๊อกวอตส์
7 กุมภาพันธ์ 1998
เฮอร์ไมโอนี่กลับมาที่ฮ๊อกวอตส์เกือบๆชั่วโมงแล้วเธอรู้ว่าเธอสมควรจะตรงไปยังหอนอนของเธอเลย เธอรู้ว่าไม่ควรจะเดินเพียงลำพังรอบๆปราสาท แต่สิ่งหนึ่งที่เธอได้เรียนรู้จากซีริอัสเพียงแต่มันดูไม่เหมาะสมนักคือการวิ่งอย่างอิสระ มันเป็นความรู้สึกที่เหลือเชื่อสำหรับเฮอร์ไมโอนี่ ก่อนที่เธอจะกลายร่างเป็นเอนิเมจัสเฮอร์ไมโอนี่ไม่เคยชอบมันมาก่อนเธอคิดเสมอว่าการเป็นเอนิเมจัสเป็นอาวุธทางสงครามชนิดหนึ่ง แต่ตอนนี้การที่เธออยู่ในรูปของเอนิเมจัสเธอรู้สึกได้ถึงความเป็นอิสระ
เธอสามารถคิดและไปไหนมาไหนได้อย่างอิสระและในตอนนี้เธอต้องการคิดเธอต้องการคิดเกี่ยวกับซิริอัสเกี่ยวกับทุกสิ่งที่เกิดขึ้นกับพวกเธอ ความผูกพัน! เมอลิน พวกเรามีความผูกพันต่อกันเธอยังคงไม่รู้ว่านั่นคือคำอวยพรหรือคำสาปแช่งกันแน่
เฮอร์ไมโอนี่ต้องการคิดเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นในตอนนี้ เธอต้องการคิดเกี่ยวกับการเรียนของเธอ คิดถึงสงครามในฮ๊อกวอตส์ คิดถึงอนาคต คิดเกี่ยวกับแฮร์รี่ ใช่! แฮร์รี่!
เธอจะต้องโกหกเขาอีกครั้งแล้ว เธอเกลียดข้อเท็จจริงนี้ที่เธอต้องโกหกเขาเธอเกลียดการพูดเท็จกับเพื่อนที่ดีที่สุดของเธอโดยเฉาะอย่างยิ่ง แฮร์รี่มักจะรู้เสมอเมื่อเธอโกหกเขา
และเธอเองก็จะรู้ว่าเขาจะอารมณ์เสียถ้าเขารู้ความจริง แต่เมื่อนกฟีนิกส์กลับมาทุกสิ่งทุกอย่างสามารถอธิบายได้แฮร์รี่จะมีความสุข ใช่!ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นเพื่อความสุขของเขา
เธอได้นำบุคคลที่เขารักกลับมา
ซีริอัส
ดังนั้น เขาจะมีทั้งซิริอัสและจินนี่
จินนี่!
และสำหรับ เธอ เฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์ก็จะมีความสุขพร้อมกับพวกเขา
เธอโกหก! เสียงเล็กๆในหัวของเธอร่ำร้อง เธอจะไม่มีความสุข!
ฉันไม่รู้ว่าเธอพูดเรื่องอะไร เฮอร์ไมโอนี่โต้แย้งในความคิด
ที่เธอทำทุกอย่างเพราะเธอชอบเขา!
ใช่ ฉันชอบเขาเขาเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉัน เธอพยายามเพิกเฉยต่อเสียงเล็กๆที่บอกเป็นนัยให้เธอได้รู้ ตอนนี้เธอไม่รู้จะจัดการอย่างไรกับความคิดของเธอในตอนนี้ดี พวกเราไม่สำคัญ สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือความสุขของแฮร์รี่ และเธอก็รู้ว่าเขาไม่ต้องการเธอ จินนี่จะทำให้เขามีความสุข
เสียงเล็กๆภายในของเธอตอบกลับ เฮอร์ไมโอนี่เธอมันบ้า! เสียงภายในของเธอโต้กลับอย่างฉุนเฉียว
เฮอร์ไมโอนี่กำลังฉุนเฉียวเพราะเหตุนี้เธอจึงไม่ทันสังเกตว่ามีบางคนอยู่ใกล้เธอแค่ไหนแต่มันก็สายไป เธอรู้สึกแตกตื่น นั่นคือ แฮร์รี่ !
พระเจ้า! เธอควรจะเข้าใจ เธออยู่ในรูปของสัญชาติญาณสัตว์ป่า เฮอร์ไมโอนี่พยายามถอยหลังโดยไม่ให้เขาเห็น แต่บ้าเอ๋ย แฮร์รี่หันกลับมาอย่างรวดเร็ว พร้อมกับไม้กายสิทธิ์ที่กระชับแน่น เพื่อเตรียมจู่โจม
เขาเห็นเธอ และเขาขมวดคิ้ว ไม่อยากจะเชื่อ
“ซิริอัส” เธอได้ยินเขาพึมพำ”ซีริอัส”มันทำให้เธอแทบเจ็บปวดเมื่อเธอได้ยินเขา
แต่ต่อมาเธอได้เห็นสายตาของเขาที่สำรวจมายังร่างกายของเธอ ร่างกายที่เป็นเอนิเมจัส
“แกเป็นตัวเมีย”เขาสรุปพร้อมกับรอยยิ้มเสียใจ”แน่นอนว่าแกไม่ใช่...เขา”แฮร์รี่ถอนหายใจ”ก็เขาตายไปแล้วนี่”
เฮอร์ไมโอนี่อยากจะร้องไห้เธออยากกลับร่างเดิมและบอกเขาว่าซีริอัสยังมีชีวิต เขากลับมาแล้ว แฮร์รี่ทำบางอย่างที่เธอประหลาดใจเขานั่งอยู่บนพื้นหญ้าและกระดิกนิ้วเรียกเธอ
“มานี่สิ มานี่” เขาพึมพำอย่างขอร้อง
เธอวิ่งเหยาะๆตรงไปหาเขา เมื่อเธอเข้าใกล้เขา เขาลูบขนที่อ่อนนุ่มและหนานั้นอย่างอ่อนโยน
เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกได้ถึงความรู้สึกแปลกๆที่คืบคลานเข้ามาในร่างกายของเธอเขาสัมผัสเธอด้วยความรัก และพูดช้าๆกับเธอ
“แกเป็นสุนัขที่สวยจริงๆ แกเหมือนใครคนหนึ่งที่ฉันรู้จัก”เขาหัวเราะอย่างขมขื่น”แต่ตอนนี้เขาตายไปแล้ว”น้ำตาหยดหนึ่งออกมาจากตาของเขา เขาเช็ดมันอย่างอายๆ
“ฉันขอโทษ ฉันคงคิดถึงเขา เมอลิน นั่นมันแปลกมาก แกเป็นสุนัข สุนัขที่แปลกแกเหมือนเขา และฉันก็ร้องไห้ที่นี่ ฉันคิดว่านี่เป็นเรื่องที่ตลกจริงๆ”
เฮอร์ไมโอนี่เอียงหัวไปทางเขาและโดยไม่ทันคิด เธอจูบ หรือพูดให้ถูกเธอเลียใบหน้าของเขา
“เฮ้” เขาร้องทำให้เธอถอยออกมา หัวใจแทบแตกสลาย แต่นั่นทำให้เขายิ้ม”แกทำให้ฉันไม่ได้ตั้งตัวเลย แต่ก็ขอบใจนะ ฉันยังไม่เคยได้รับ......”เขาหยุดไปและคิดและพูดต่อไป”ฉันไม่เคยได้รับจูบจากสุนัขมาก่อน”เธอเห่าเขาและคิดอย่างอับอาย”โอ้ว ฉันไม่ได้โกรธแกหรอก”เขาพูดช้าๆและมองไปที่สุนัขนั้น
เฮอร์ไมโอนี่เห่าอย่างมีความสุขและแกว่งหางของเธอไปมา แฮร์รี่ช่วยอะไรไม่ได้ที่จะหัวเราะ กับ ท่าทางแปลกๆของสุนัขตัวนี้ เขาทำท่าจะพูดอะไรแต่ก็เงียบไปเมื่อเขาได้ยินเสียงของใครคนหนึ่งดังขัดจังหวะขึ้นมาเสียก่อน
“คุณพอตเตอร์”เสียงของศาสตราจารย์มัลกอลนากัลป์ หัวใจของเฮอร์ไมโอนี่แทบจะหยุดเต้นเมื่อเธอเห็นสายตาของมัลกอลนากัลจ้องเขม็งมาทางเธอ
“ศาสตราจารย์”แฮร์รี่ยืนขึ้นอย่างรวดเร็วและพยายามคิดหาข้อแก้ตัวที่ดี”ศาสตราจารย์ฮะ ผม....”
“อย่า คุณพอตดเตอร์ “อาจารณ์ใหญ่ ขัดจังหวะเขาและมองตรงไปที่สุนัขอีกครั้ง”ฉันไม่อยากจะได้ยินข้อแก้ตัวว่าทำไมคุณถึงอยู่ที่นี่ เพียงแต่คืนนี้เห็นว่ามีความสุขฉันจะไม่หักคะแนน กริฟฟรินดอร์”
“ขอบคุณฮะ ศาสตราจารย์”แฮร์รี่กล่าวอย่างผ่อนคลาย
“แต่อย่างไรก็ตาม คุณพอตเตอร์ อย่าลืมรายงานฉันเมื่อคุณออกจากปราสาทเสมอ เราจะทำมันให้ชัดเจนเมื่อเปิดเทอมปีหน้า “เธอตอบอย่างเคร่งขรึม
“ฮะ ศาสตราจารย์”เขาพยักหน้าและมองลงต่ำ
“ดีแล้วไปได้แล้วคุณพ๊อตเตอร์”ศาสตราจารย์มัลกอลนากัลหยุดและมองไปที่แฮร์รี่ต่อมาก็ที่สุนัขและกลับไปที่แฮร์รี่อีกครั้ง “สุนัขตัวนี้เป็นของใครคุณพ๊อตเตอร์”
แฮร์รี่รู้สึกกังวลจนหน้าเริ่มแดงเล็กน้อย “ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันฮะศาสตราจารย์ผมคิดว่ามันคงเป็นหมาที่มาจากหมู่บ้านแถวนี้”
“มันก็อาจจะเป็นไปได้” มัลกอลนากัลป์พูด”คุณรู้ไหมว่ามันชื่ออะไร”แฮร์รี่สั่นหน้า
“ดังนั้น”ศาสตราจารย์ใหญ่ยิ้ม ทำให้พ่อมดหนุ่มกระสับกระส่าย
“ทำไมคุณถึงไม่ตั้งชื่อมันล่ะ บางทีมันอาจจะเป็นสุนัขที่หลงทางมา และ ฉันคิดว่าทุกสิ่งทุกอย่างทุกผู้ทุกคนสมควรจะมีชื่อ ถูกต้องไหม”
เฮอร์ไมโอนี่ไม่อยากจะเชื่อว่าเธอจะได้ยินมัลกอลนากัลป์ถามแฮร์รี่ถึงชื่อเธอ
แฮร์รี่มองไปที่สุนัขและศาสตราจารย์ใหญ่ เขามีรอยยิ้มและพูดง่ายๆว่า “สตาร์”
มัลกอลนากัลป์มองไปที่เขา และพูดย้ำ
“สตาร์ ฉันจะเรียกมันว่า สตาร์”
สตาร์ หรือ ทำไมต้องสตาร์เฮอร์ไมโอนี่คิดอย่างสับสน
“ทำไมต้องสตาร์”ศาสตราจารร์สอบถาม คิ้วบางขมวดมุ่น
“เพราะว่า ซีริอัส” มัลกอลนากัลป์เปิดตาของเธอกว้างแต่เธอก็ปรับเปลี่ยนตัวเองได้ทัน
“มันมองเหมือนซิริอัสจริงๆเพียงแต่ในความเป็นจริงมันคือตัวเมียและซิริอัสเป็นชื่อของดวงดาว”แฮร์รี่อธิบาย มัลกอลนากัลป์ผงกศีรษะรับอย่างเข้าใจ
“ดีมาก เลือกได้ดีแต่ เอาล่ะทีนี้ ฉันต้องพูดในตอนนี้บ้าง เธอควรจะกลับไปยังปราสาทได้แล้ว”
“ครับ มาดาม”แฮร์รี่กล่าวเขาคุกเข่าอยู่ข้างหน้าเฮอร์ไมโอนี่แลลูบหัวเธอ
“แล้วเจอกัน”เฮอร์ไมโอนี่เห่าและสั่นหางอย่างยินดีแฮร์รี่ยิ้มและยืนขึ้น
“คุณจะเข้าไปพร้อมผมไหมครับ ศาสตราจารย์”
“อ้อ คงไม่ใช่ตอนนี้ ฉันมีบางอย่างจะหารือกับแฮกริด”
“ฮะ ราตรีสวัสดิ์ฮะศาสตราจารย์ ”
“ราตรีสวัสดิ์แล้วพบกัน แฮร์รี่”
เมื่อแฮร์รี่ลับสายตา มัลกอลนากัลป์หันกลับมามองเฮอร์ไมโอนี่
“มีสเกรนเจอร์”และเฮอร์ไมโอนี่เปลี่ยนกลับไปยังร่างเดิมของเธอแทบจะในทันที
“ศาสตราจารย์ “เธอพูดเสียงเรียบ
“มีสเกรนเจอร์ คุณอยากให้เกิดเหตุการณ์อะไรถ้าคุณพอตเตอร์เจอคุณในสภาพแบบนี้”
“แต่ศาสตราจารย์เขาคิดว่าหนูเป็นเพียงสุนัขเท่านั้น”เธอยิ้มอย่างเศร้าสร้อย “แต่ไม่ต้องเป็นห่วงนะค่ะ แฮร์รี่จะไม่มาพบหนูอีกแล้วล่ะ”
“มีสเกรนเจอร์ ฉันเองก็ไม่อยากตำหนิเธอหรอกนะ แต่ เธอคงลืมไปแล้วว่าแผนที่ตัวกวนอยู่กับเขา”
“โอ้ว พระเจ้า หนูลืมนึกถึงแผนที่ตัวกวนเสียสนิทเลยและหนูก็ต้องไปพบกับซิริอัสทุกๆคิน ด้วยสิค่ะ หนูควรจะทำยังไงดี “เฮอร์ไมโอนี่ถาม รู้สึกวิตกในทันที
“ไม่ต้องห่วงคุณเกรนเจอร์ เราจะค่อยๆแก้ไขปัญหาในเรื่องนี้กันอีกทีหนึ่ง แต่ตอนนี้เธอควรขึ้นหอนอนไปได้แล้วและอย่าลืมว่าเธอมีร่างเอนิเมจัสอยู่ในตัวเธอเองด้วย”เฮอร์ไมโอนี่พยักหน้าและหมุนตัวกลับไปในปราสาททันที
วันถัดมา ที่ฮอกว๊อตส์
ห้องโถงรวม
แฮร์รี่และรอนนั่งอยู่ที่โต๊ะกริฟฟรินดอร์กับพวกเพื่อนๆซึ่งกำลังนั่งรัปทานอาหารตามปกติ
“เมื่อคินนายไปไหนมาแฮร์รี่” รอนถามขณะที่รินน้ำฟักทองใส่แก้วตัวเอง”ฉันหมายถึงหลังจากที่นายโดนกักบริเวณกับฟิลส์เสร็จแล้ว”
“ฉันไปเดินเล่น ได้ไหม”แฮร์รี่กล่าวเชิงหงุดหงิด เขาไม่รู้ว่าทำไมแต่เขาไม่อยากบอกเกี่ยวกับเรื่องเมื่อคืนก่อน โดยเฉพาะอย่างยิ่งเกี่ยวกับสตาร์เขารู้ว่าเขาเริ่มที่จะงี่เง่าแต่เขาก็ต้องการมีความสุขกับสุนัขซึ่งเป็นความลับเล็กๆน้อยๆระหว่างเขากับสุนัขตัวน้อย
“ฉันเสียใจที่ถาม”รอนตอบกลับค่อนข้างห้วนเล็กน้อย
“ฉันขอโทษรอน ฉันเพียงแต่.....” แฮร์รี่หยุดพูดเมื่อรอนทำตาโตไปที่ประตูทางเข้า แฮร์รี่ขมวดคิ้วเล็กน้อยพลางหันกลับไปมองทางทิศทางที่รอนทำตาโตใส่ ที่หน้าประตูทางเข้า ภาพที่แฮร์รี่เห็น คือภาพของเฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์ เธอกลับมาแล้ว! หัวใจของแฮร์รี่เริ่มตีรัวเร็ว มือของเขา เริ่มมีเหงื่อซึมมันเกิดอะไรขึ้นกับเขา นั่นคือเฮอร์ไมโอนี่แค่นั้น เพียงแค่นั้นแต่ทำไมเขาต้องตื่นเต้นมากมายขนาดนั้นด้วยนะ
ความจริงเขาต้องการที่จะยืนและวิ่งผ่านห้องโถงและกอดเฮอร์ไมโอนี่ไว้ในอ้อมแขนเหมือนๆกับตอนปีสอง แต่เขารู้ว่าไม่สามารถทำอย่างนั้นได้ ตอนปีสองพวกเขายังเด็ก และในตอนนี้ มันดูไม่เหมาะสมถึงแม้เขาต้องการจะทำสิ่งนั้นอย่างมากก็ตาม
“สวัสดีตอนเช้า แฮร์รี่ รอน จินนี่”เฮอร์ไมโอนี่กล่าวและนั่งที่โต๊ะ
“อรุณสวัสดิ์ ไมโอนี่”สองหนุ่มกล่าวพร้อมกัน จินนี่เพียงแต่ฝืนยิ้มเท่านั้น
“ไงเฮอร์ไมโอนี่ ในที่สุดเธอก็กลับมาจนได้”ลาเวนเดอร์ยิ้มอย่างมีเลศนัยและพูดต่อ“เธอควรจะดูแลปัญหาเรื่องสุขภาพบ้างนะ”
เฮอร์ไมโอนี่มองไปที่เพื่อนร่วมห้องอย่างประหลาดใจ ลาเวนเดอร์กำลังจะพูดเกี่ยวกับอะไรบางอย่างแต่กลับโดน ดีนพูดสวนขึ้นมาเสียก่อน
“ทำไมเธอไม่สนใจชีวิตเธอเองล่ะ บราวส์”
“โอ๊ว ดีน โทมัส เธอนี่เป็นสุภาพบุรุษจริงๆ”ลาเวนเดอร์ร้องอุทานแดกดันเสียงแหลม
“เงียบไปเลย บราวส์ หรือเธออยากให้ทุกคนรู้ว่าเมื่อคืนเธอไปทำอะไรที่หอคอยดาราศาสตร์ กับหนุ่มบ้านสลิธลีนเมื่อคืนนี้กัน” ดีนตอบกลับเสียงเยือกเย็นอย่างไม่กลัวใครหน้าไหนและนั่นทำให้ลาเวนเดอร์เงียบไปในทันที
“เฮอร์ไมโอนี่เธอไปอยู่ที่ไหนมาน่ะ”ในที่สุดรอนก็เป็นฝ่ายถามขึ้นมาด้วยความเป็นห่วง ส่วนแฮร์รี่นั่งเงียบ เขารู้สึกหงุดหงิดกับการโต้เถียงของดีนและลาเวนเดอร์ มันเป็นเขาต่างหากที่ต้องแก้ต่างให้เฮอร์ไมโอนี่ ไม่ใช่ ดีน โทมัส ห่วยแตกเอ๋ย แฮร์รี่คิดอย่างไม่สบอารมณ์นัก
เฮอร์ไมโอนี่ค่อนข้างตึงเครียดเล็กน้อยกับคำถามของรอน แต่เธอก็ยังยิ้มออกมาได้แต่เป็นรอยยิ้มที่เศร้าหมอง
“ฉันคิดว่ามัลกอลนากัลป์บอกพวกเธอไปแล้วเสียอีก”เธอถอนหายใจก่อนตอบเสียงแผ่ว”ฉันต้องไปจัดการเรื่องพินัยกรรมของพ่อแม่ของฉัน คุณรู้เรื่องแล้วใช่ไหม”
รอนเพียงแต่ผงกหัวและชำเลืองมองไปทางแฮร์รี่ แฮรืรี่มองไปทางเฮอร์ไมโอนี่เขม็งเหมือนอยากจะบอกว่า
”ฉันรู้ว่าเธอโกหก”เฮอร์ไมโอนี่กระสับกระส่ายอยู่บนเก้าอี้อย่างไม่สบายใจนัก
“เธอบอกว่าพ่อแม่เธอยกมรดกให้เธอเหรอ” ปารวตีถามอย่างรวดเร็วมีความเงียบเกิดขึ้นระหว่างเพื่อนทั้งสาม
“ฉันเสียใจด้วยนะ เฮอร์ไมโอนี่ ฉันไม่รู้ว่าพ่อแม่ของเธอ....เออ”ปาราวตีอ้ำๆอึ้งๆไม่รู้ว่าจะพูดอย่างไรดี
“มันเกิดขึ้นตอนปลายเดือนธันวาคม”เฮอร์ไมโอนี่ตอบกลับด้วยความเสียใจ”ท่านถูกพวกผู้เสพความตายจู่โจม”
“เฮอร์ไมโอนี่ เคย บอกฉันเหมือนกัน”เนลวิลบอกกับทุกคน”แต่เธอไม่เคยเล่าเรื่องราวหรือรายละเอียดมากนักฉันคิดว่าบางทีเธอต้องการใช้เวลา”
“ขอบใจเนวิลล์”เฮอร์ไมโอนี่กล่าวเงียบๆ
“โอ้วฉันเสียใจเฮอร์ไมโอนี่”ลาเวนเดอร์พูดออกมาด้วยความรู้สึกที่เสียใจโดยแท้จริง”ฉัน ฉันไม่รู้เรื่องครอบครัวของเธอมาก่อนเลย ฉันคิดว่าคุณอาจกลุ้มใจเรื่องข่าวลือ ฉันเสียใจจริงๆ”
”ข่าวลือ ข่าวลืออะไร”เฮอร์ไมโอนี่ถามคิ้วของเธอขมวดด้วยความสงสัย
ก่อนที่ลาเวนเดอร์จะทันได้พูดอะไรบางอย่างจินนี่เริ่มตัดบทอย่างหัวเสีย”นี่พวกเธอ มันถึงเวลาเรียนแล้วนะ ไม่ไปเรียนกันหรือไง”
เฮอร์ไมโอนี่มองไปที่จินนี่เหมือนจะขอบคุณ” โอ้ว จินนี่เธอพูดถูก ขอบใจจ๊า”
พวกกริฟฟรินดอร์ที่มีเรียนรีบเก็บข้าวของและเดินออกจากห้องโถงใหญ่ในทันที แต่แฮรืรี่กลับเดินเข้ามาอยู่ข้างๆเฮอร์ไมโอนี่พร้อมกระซิบข้างหูเธอและจับแขนเธอเอาไว้ก่อนที่เธอจะเดินหนีไป
“พวกเราทั้งคู่รู้ว่าเธอโกหก เฮอร์ไมโอนี่”
ความหนาวสั่นวิ่งเข้าไปยังไขกระดูกสันหลังของเธอ พระเจ้าทำไมแฮร์รี่ถึงแสดงกิริยาที่ทำให้เธออ่อนแอได้ขนาดนี้นะ
“ฉันไม่รู้ว่านายพูดอะไร”เธอพูดอย่างตะกุกตะกักและมองเขาอย่างหวาดกลัว
แฮร์รี่หัวเราะอย่างขบขัน
“ฉันจะค้นหาความจริง เฮอร์ไมโอนี่ ฉันจะค้นหามันให้เจอ”เขาพูดและเดินจากไป เฮอร์ไมโอนี่ยืนขึ้นเธอจับแขนข้างซ้ายของเธอที่มีสัญลักษณ์ของรูปนกฟีนิกส์โดยไม่รู้สึกตัวและกล่าวกับตัวเองว่า
“นายจะไม่สามารถค้นหาได้เจอแฮร์รี่”
เธอสูดหายใจลึกๆและเข้าไปยังชั้นเรียนของเธอ โดยไม่ทันสังเกตว่าจินนี่ วิสลี่ส์ยืนอยู่ข้างหลังเธอและมองดูเธอเหมือนคนแปลกหน้าบวกกับความแปลกใจ
“เธอต้องมีอะไรแอบซ่อนอยู่และฉันต้องรู้ให้ได้”จินนี่คิดอย่างมุ่งมั่น
ความคิดเห็น