คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Chepter : 11 สิ่งที่ถวิลหามากที่สุด
Chepter : 11 สิ่งที่ถวิลหามากที่สุด
สองเดือนผ่านไป ด้วยความรู้สึกผิดหวังกับเหตุการต่างๆมากมายที่เกิดขึ้น เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกว่าเธอนั้นเป็นส่วนหนึ่งของเรื่องตลกอันร้ายกาจเหล่านั้น หลังจากที่เธอทะเลาะกับรอนในที่สุดพวกเขาก็ค้นพบความหมายของการให้อภัยกันและกัน แต่นั่นก็เพราะเพื่อแฮร์รี่ซะมากกว่า เฮอร์ไมโอนี่ทำให้ทุกคนเข้าใจอย่างกระจ่างว่าแฮร์รี่ไม่ได้มีส่วนในการใส่ชื่อลงในถ้วยอัคคีแม้แต่น้อย และก็มีแต่พวกเขาที่เชื่อในคำพูดของเธอ อย่างไรก็ดีเรื่องราวระหว่างเธอกับเชดริกนั้นอยู่นอกเหนือความคาดหมาย แม้แต่กับเพื่อนรักของเธอ รอนนั้นปฏิเสธที่จะใช้เวลาร่วมกับแฮร์รี่และเฮอร์ไมโอนี่หลังจากที่ภาคเรียนที่สองเริ่มขึ้น โดยเชดริกนั้นพูดกับรอนอย่างโหดร้ายทุกครั้งที่พวกเขามีโอกาส ได้เจอกัน เฮอร์ไมโอนี่นั้นมักจะอยู่กับเชดริกหรือไม่ก็เพื่อนรักของเขาสก๊อตนอกเหนือไปจากแฮร์รี่
เฮอร์ไมโอนี่นั้นยอมรับกับตัวเองว่ามันมีอะไรเกิดขึ้นมากกว่าความเป็นเพื่อนระหว่างเชดริกและเธอ แม้กระทั่งจินนี่ก็เริ่มมองเธอออกเช่นกัน
แวมไพร์นั้นเป็นสิ่งที่น่ารำคาญใจที่สุดสำหรับเธอ แต่มันก็เจือปนไปด้วยความสุขทุกครั้งเหมือนกัน แต่ดูเหมือนว่าสก็อตนั้นมีความสุขกว่าใครเพื่อน โดยเฉพาะอย่างยิ่งการแปลงร่างของเขานั้นเจ็บปวดน้อยลงกว่าแต่ก่อนเมื่อเขาได้รับยาเพื่อลดความเจ็บปวดในการแปลงร่างล่าสุดจากลูปิน
แต่ความสุขของสก๊อตเริ่มลดน้อยลงไปเรื่อยๆเมื่อเธอและเซดริกขอร้องให้เขาช่วยดูต้นทางให้ตลอดยามที่เธอและเขาต้องอยู่ด้วยกันตามลำพังและในที่สุดความอดทนของสก๊อตก็หมดลงเมื่อเขาเดินเข้ามาห้องโถงและกระซิบกับเธอว่า เขาเบื่อและเหนื่อยที่จะต้องเป็นคนดูต้นทางให้กับพวกเราแล้ว เซดริกรู้สึกโกรธนิดหน่อยเขาแกล้งโยนมีดและจานใส่สก๊อตซึ่งเขาค่อนข้างโชคดีที่การกระทำของเซดริกไม่ได้ทำให้เกิดรอยขีดข่วนแม้แต่น้อย แต่มันกลับทำให้เฮอร์ไมนี่โกรธพวกเขาทั้งสองคนเธอปฎิเสธที่จะคุยกับใครทั้งนั้นจนกว่าพวกเขาจะรู้จักโตเป็นผู้ใหญ่เสียที
ความเงียบนั้นเกิดขึ้นกับเฮอร์ไมโอนี่เพียงแค่สองวันหลังจากที่แฮร์รี่และเชดริกลากเธอไปที่ห้องสมุด และสก๊อตก็ลากเธอไปนั่งอยู่ที่แสตนเพื่อดูพวกเขาแข่งควิชดิชกัน
หนึ่งวันก่อนภารกิจใหม่จะเริ่มขึ้น มันเป็นวันที่สงบเอามากๆเพราะทั้งเชดริก สก๊อต แฮร์รี่และรอนนั่งอยู่รวมกัน
“รอนฉันสัญญา” แฮร์รี่พูดขึ้น
“ชู่วร์” เฮอร์ไมโอนี่ตำหนิเพราะพวกเธอรู้สึกเหนื่อยกับการท่องหนังสือโดยไม่มีสมาธิ พวกเขาหัวเราะเฮอร์ไมโอนี่ที่จ้องมองพวกเขาราวกับจะฆ่าพวกเขา ก่อนที่จะพูดให้พวกเขาเข้าใจว่าเธอจะปล่อยให้พวกเขาทำลายชีวิตตัวเอง โดยไม่จำเป็นต้องมาท่องหนังสือกันกับเธออีกก็ได้
“พวกเราตามหานายซะทั่วโรงเรียนเลยรอน เฮอร์ไมโอนี่” เฟร็ดกล่าวกับรอนระหว่างที่จอร์จพยักหน้าพร้อมกับมองหน้าเชดริกผู้ที่เคยเล่นงานเขาในควิคดิชเมื่อปีที่แล้ว
“พวกเราไปหานายที่ไหนบ้างรู้ไหม ห้องนั่งเล่นรวม”เฟร็ดกล่าว
“ห้องนั่งเล่นรวมฮัพเฟิลพัฟ”จอร์จต่อ
“และห้องสมุด” พวกฝาแฝดเอ่ยพร้อมกัน โดยทุกคนหัวเราะงอหาย
“ดับเบิ้ลดอร์ต้องการพบเฮอร์ไมโอนี่”
“และรอนนิกี่ส์” พวกฝาแฝดกล่าวระหว่างที่เฮอร์ไมโอนี่และรอนมองตากัน ก่อนที่จะหันกลับไปมองพวกฝาแฝดวิสลี่ส์อย่างสงสัย
“ทำไม…… พวกนายสร้างปัญหาอะไรอีกล่ะ” รอนกล่าวกับพี่ของเขาโดยจ้องมองเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ
“ไม่มีอะไรนี่”ฝาแฝดตอบทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้
“ไม่มีอะไรจริงๆนะ น้องชาย” จอร์จกล่าวโดยที่รอนมองเขาอย่างจะกินเลือดกินเนื้อระหว่างที่เฮอร์ไมโอนี่หลบสายตา โดยแอบมองไปยังแฮร์รี่และเชดริกเหมือนขอความเห็น
“มาสิเราไม่มีเวลาทั้งวันทั้งคืนหรอกนะ” เฟร็ดสั่ง โดยเคลื่อนตัวไปรอบๆโต๊ะเพื่อที่จะจับน้องชายเขาที่หลบไปหลบมาไม่ยอมโดนจับ ระหว่างที่จอร์จนั้นแกล้งจับมือเฮอร์ไมโอนี่แล้วคำนับให้เธอ เฮอร์ไมโอนี่มองไปรอบๆ แล้วถอนมือกลับมาพร้อมเก็บข้าวของของเธอ
“หยาบคาย” เธอบ่นอุบอิบและเขินอายเมื่อเห็นเซดริกมองเธอเขม็ง ก่อนจะโบกมือให้ชายหนุ่มทั้งสามที่นั่งอยู่ ระหว่างที่เฟร็ดจับรอนที่บ่นอย่างไม่พอใจล๊อคเอาไว้
“นายคิดว่าดับเบิ้ลดอร์เรียกพวกเขาไปทำไมกัน” สก็อตถามโดยมองไปยังเชดริกที่ยักไหล่โดยไม่รู้จริงๆว่าพวกเขาต้องการอะไร ระหว่างที่แฮร์รี่หลบสายตาและไม่ได้พูดอะไรเลยกับพวกเขาทั้งสามคนรีบเก็บของและต่างพากันแยกย้าย โดยที่แฮร์รี่นั้นไปรออยู่ที่ห้องนั่งเล่นรวมเพื่อรอพวกเพื่อนๆ ของเขาด้วยความสงสัย
@@@@@@@@@@@@
เชดริกนั่งครุ่นคิดทั้งคืนถึงสิ่งที่เขาถวิลหามากที่สุดซึ่งเป็นหนึ่งในภารกิจที่เขาจะต้องหาในวันพรุ่งนี้ แต่ไม่มีอะไรโผล่ขึ้นมาในหัวเขาเลยแม้แต่น้อย
“สก๊อต” เชดริกกระซิบเพื่อจะไม่ทำให้เพื่อนๆ คนอื่นตื่น มนุษย์หมาป่าคำรามด้วยความหงุดหงิดแล้วหันมาก่อนที่เชดริกจะโยนหมอนใส่เขาโดยใช้แรงมากกว่าปกติ
“อะไร” สก็อตคำราม ทำให้เพื่อนร่วมห้องของเขาหลายคนส่งเสียงครางออกมาอย่างขัดใจ เชดริกรอเพื่อให้สก็อตหันมาก่อนที่จะถอนหายใจ
“ฉันคิดถึงวันพรุ่งนี้” เชดริกกล่าวระหว่างที่สก๊อตมองลอดหมอนที่เชดริกโยนมา
“ก็อย่าไปคิดถึงมันสิ ……. ฉันไม่อยากให้นายทำร้ายตัวเองโดยการคิดมาก เดี๊ยวก็แก่หรอก” สก๊อตพูดงึมงำ
“ฉันควรจะคิดถึงอะไรมากที่สุด” เชดริกกล่าว ระหว่างที่สก็อตจ้องมองเขาพร้อมกับส่ายหัว
“ถ้านายยังไม่รู้แล้วฉันจะรู้ได้ไง” สก็อตกล่าวเสียงดังทำให้เพื่อนร่วมห้องส่งเสียงครางมากขึ้นกว่าเดิม
“นายไม่ได้ช่วยอะไรเลย” เชดริกกล่าวโดยจ้องมองที่เพื่อนเขาที่หันหลังกลับแล้วซุกตัวหลบไปอยู่ใต้ผ้าห่ม
“ฉันไม่ได้พยายามจะช่วย…… ฉันพยายามจะนอน” สก๊อตกล่าวอย่างไม่พอใจโดยเอาผ้าห่มมาคลุมหัว ซึ่งสังเกตุเห็นได้เพียงหน้าอกเขาเวลาหายใจ
มันมีหลายอย่างที่เชดริก คงจะคิดถึงถ้ามันถูกขโมยไป พ่อแม่ของเขาล่ะหนึ่ง รองลงมาก็คือสก๊อตซึ่งคงจะไม่มีใครมาคอยรบกวนเขาอีกเป็นแน่ถ้าเขาจะทำอะไร แต่มันก็มีความคิดหนึ่งที่ถูกส่งผ่านมาจากสก็อตก็คือ เด็กสาวจากบ้านกริฟฟินดอร์ ซึ่งทำให้เชดริกถึงกับลุกนั่ง
ตั้งแต่วันนั้น วันที่ เชดริกนั้นพยายามที่จะพิสูจน์ให้เธอเห็นว่าเขาไม่ใช่คนที่เธอควรจะอยู่ใกล้ด้วย แต่สำหรับเธอที่เป็นคนดื้อรั้นดูเหมือนว่าเธอจะไม่ยอมหยุดเพียงแค่นั้นเหมือนกัน
เช็คดริกมองไปยังสก๊อตและเริ่มที่จะกังวล เขาพยายามยับยั้งตัวเองเพื่อไม่ให้กระโดดเข้าไปยังหน้าต่างของหอนอนหญิงกริฟฟินดอร์ เพื่อลอบเข้าไปในห้องพักของเธอ เพื่อที่จะให้แน่ใจว่าเธอนั้นสบายดี ซึ่งนั่นก็แน่นอนว่าคงจะไม่ใช่ความคิดที่ดีถ้าเขาโดนจับได้
@@@@@@@@@@@@@@@@
วันรุ่งขึ้นผู้คนมากมายต่างเบียดเสียดกันเพื่อแย่งไออุ่นจากความหนาวเหน็บ แฮร์รี่และเชดริกต่างมองหารอนและเฮอร์ไมโอนี่ ที่หายไปจากกริฟฟินดอร์ตั้งแต่เมื่อวานแล้วยังไม่กลับมา
“พวกเขาอยู่ไหนนะ” แฮร์รี่พึมพำมองไปโดยรอบอีกครั้ง ระหว่างที่เชดริกกับสก๊อตมองดูแฮร์รี่ที่เริ่มวิตกก่อนที่จะขยับเข้ามาใกล้
“พอตเตอร์ทำท่าทางให้มีความสุขหน่อย” สก๊อตกล่าวพลางกระแทกไหล่เขาก่อนที่แฮร์รี่จะหัวเราะและเริ่มดูมีชีวิตชีวานิดนึง
“แฮร์รี่” เนวิลส์ ลองบัตท่อม เรียกเขาก่อนจะหันมาจ้องเชดริกกับสก๊อตด้วยอากาหวาดกลัวเล็กน้อยก่อน ที่แฮร์รี่จะถอนหายใจและสะกิดเบาๆ
“มีอะไรเนฟ”
“อืม ดับเบิ้ลดอร์บอกฉันให้มาบอกนายว่ารอนกับเฮอร์ไมโอนี่คือสิ่งที่ถวิลหาของพวกนาย” เนวิลส์กล่าวระหว่างที่แฮร์รี่มองเขาพร้อมใบหน้าที่เต็มไปด้วยคำถามแต่แฮร์รี่ถูกสั่งให้ไปรออยู่ที่สุดทางของทางเดิน เสียก่อนจึงไม่มีโอกาสสักถามอะไรเนวิลส์มากมายนัก
ระหว่างทางเดินทั้งเซดริกและแฮร์รี่เหล่จ้องมองครัมเล็กน้อย ซึ่งกำลังภาคภูมิใจอยู่กับกลุ่มสาวๆ ที่กรี๊ดให้เขา แฮร์รี่สูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนที่จะกลืนหญ้าจิลลี่ ซึ่งรสชาดเลวร้ายอย่างที่สุด ซึ่งทำให้เขาถึงกับสำลักโดยเชดริกจ้องมองเขาอยู่อย่างสงสัยในรสชาดของมันแต่เขาคงจะไม่ทดลองกินดูแน่ จากสีหน้าของแฮร์รี่มันก็คงจะพอเดาออกอยู่บ้าง
“อืม……. แล้วนายทำอะไรนะ” แฮร์รี่ถาม เมื่อเห็นเซดริกเสกเวทมนต์ไปตามร่างของเขา
“เวทมนต์บับเบิ้ลเฮด” เขากล่าวขึ้นระหว่างที่แฮร์รี่พยักหน้าอย่างไม่ค่อยจะเข้าใจนักก่อนจะมองไปทางอื่นปล่อยให้เชดริกจ้องมองอยู่ที่สก็อตซึ่งมองดูเพื่อนเขาอย่างงงๆ
“นายเตรียมไม้กายสิทธิ์ไว้เถอะ” แฮร์รี่สั่งระหว่างที่เชดริกจ้องมองที่เขา ซึ่งคำพูดของแฮร์รี่ทำให้เชดริกประหลาดใจเล็กน้อย ทำไมต้องเตรียมไม้กายสิทธิ์ด้วย หากเขาสงสัยในบางอย่างแต่ไม่มีเวลาที่จะพิสูจน์ความสงสัยนั้น เซดริกมองไปรอบๆเพื่อหาเฮอร์ไมโอนี่แต่เขาก็แปลกใจปนเป็นห่วงเมื่อไม่เห็นแม้แต่เงาของเธอ
เชดริกนั้นสะดุ้งเล็กน้อยจากการกระเซ็นของน้ำ ในระหว่างที่ผู้เข้าแข่งขันคนอื่นๆต่างพากันกระโดดลงน้ำและและดำลงไปในน้ำ เซดริกดึงความคิดของเขากลับมา ชั่วครู่หนึ่งก่อนที่เขาจะกระโดดลงน้ำ โดยไม่ถูกกระทบจากความหนาวเย็นของน้ำแม้แต่น้อยเนื่องจากวทมนต์บับเบิ้ลเฮดของเขานั่นเอง
ผู้เข้าแข่งขันทั้งสามคนเริ่มต้นภารกิจที่สองระหว่างที่เชดริกตามพวกเขามาติดๆ ถึงแม้ว่าพวกแวมไพร์จะไม่กลัวน้ำแต่พวกเขาก็ไม่ได้รู้สึกคุ้นเคยนักเวลาที่ต้องอยู่ใต้น้ำแบบนี้
ผู้เข้าแข่งขันทุกคนนั้นกังวลว่าจะต้องทำอย่างไรถึงจะหายใจในน้ำได้เป็นชั่วโมง แต่สำหรับเชดริกนั้นเขาไม่จำเป็นเพราะถึงอย่างไรเขาก็ไม่ต้องหายใจอยู่แล้ว แต่ถึงกระนั้นเวลาที่เขาศึกษาหาหนทางที่จะหายใจได้เป็นชั่วโมงกับแฮร์รี่และเฮอร์ไมโอนี่ เชดริกก็จะแกล้งทำเป็นว่าเขากำลังหาหนทางที่จะหายใจได้เป็นชั่วโมงเหมือนกัน เฮอร์ไมโอนี่นั้นถึงกับยิ้มเมื่อเชดริกเสนอหญ้าจิลลี่ให้กับแฮร์รี่ จากนั้นเธอก็พยักหน้าเห็นชอบให้กับแฮร์รี่ ซึ่งเธอก็สงสัยอยู่เหมือนกันว่าทำไมเธอต้องเป็นคนบอกแฮร์รี่ไปเสียทุกอย่างด้วยนะ
เวลานั้นไม่คอยท่า วินาทีเดินไปอย่างรวดเร็วเขาไม่มีทางรู้ได้ว่ามันนานแค่ไหนแล้ว เซดริกนั้นค่อนข้างเป็นกังวลเมื่อเขามองหาสิ่งซึ่งเขาถวิลหามากที่สุด มีบางอย่างพุ่งชนเขาอย่างรุนแรง เชดริกจ้องมองไปข้างหน้าเห็นปลาฉลามที่ดูไม่ค่อยเหมือนปลาฉลามสักเท่าไหร่ กำลังแยกเขี้ยวใส่เขาอยู่เชดริกนั้นล้มเลิกความคิดที่จะจัดการเจ้าฉลามตัวนี้เมื่อเห็นขาสองข้างกำลังว่ายน้ำอยู่ ทำให้เขาคิดได้ว่าอาจจะเป็นคนใดคนหนึ่งในพวกเขาและถ้าเขาเดาไม่ผิดคนๆนั้นคือ วิกเตอร์ ครัม
เขาแยกเขี้ยวก่อนที่ครัมจะส่งสายตามองเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่จะว่ายน้ำจากไป ซึ่งสิ่งนี้แสดงให้เชดริกเห็นถึงความล้มเหลวในการแปลงสภาพของเขา
เชดริกเคลื่อนย้ายตัวเองไปข้างหน้า ระหว่างที่กวินดี้โลว์แยกเขี้ยวใส่เขา แต่พวกนั้นก็ต้องหยุดพร้อมการหวาดกลัวเมื่อเคลื่อนตัวเข้าใกล้เชดริกและสัมผัสรู้ว่าเขาคืออะไร แต่รอยยิ้มของ
เชดริกก็ต้องหุบเมื่อเขาเห็นครัมกำลังกัดเชือกที่ผูกมัดเด็กสาวจากบ้านสลิธีรินที่เป็นคู่เดทของครัมในงานเต้นรำด้วยความหวาดกลัว เชดริกมุ่งหน้าไปอย่างรวดเร็วเพื่อตามหาตัวแฮร์รี่ที่กำลังจ้อง
มองดูรอนและตัวกวินดี้โลว์ด้วยอาการผสมกันระหว่างความกลัวและความสงสัย แฮร์รี่มองสบตาเชดริกก่อนที่จะย้ายสายตาไปมองที่เชือกอีกอันหนึ่งที่เฮอร์ไมโอนี่ถูกผูกติดอยู่
เชดริกมุ่งไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วโดยไม่สนใจในสายตาจ้องมองอยู่ด้วยความสงสัยของแฮร์รี่ โดยแฮร์รี่จ้องมองดูเฮอร์ไมโอนี่ที่ไม่กระดุกกระดิกด้วยอาการหวาดกลัวว่าเธอยังคงหายใจอยู่หรือไม่
เพียงเสี้ยวหนึ่งของวินาที เซดริกรู้สึกได้ว่าหัวใจเขาเริ่มเต้นอีกครั้งหนึ่ง และมันก็หยุดเต้นแทบจะทันทีเมื่อนิ้วมือของเขาสัมผัสได้ถึงผิวที่เยือกเย็นของเธอ เชดริกจับผมของเธอเสยไปข้างหลังและรู้ว่าเธอยังคงมีชีวิตอยู่ แต่ความยินดีนั้นต้องหยุดไปเมื่อครัม ทำให้น้ำขุ่นเพราะพยายามที่จะนำร่างของเด็กสาวสลิธลีนออกมาจากเชือก
เชดริกเอื้อมมือไปจับปลายเชือกแล้วดึงเชือกออกได้อย่างรวดเร็ว เขาโอบเอวเฮอร์ไมโอนี่ไว้เพื่อจะได้นำเธอขึ้นไปยังข้างบนอย่างปลอดภัย
เช็คดริกเหลือบไปมองดูแฮร์รี่ที่กำลังพยายามช่วยรอนออกมาจากเชือก แล้วจึงเหลือบไปมองที่อีกเชือกหนึ่งซึ่งเห็นหญิงสาวที่ดูเหมือนเฟลอร์ เขาส่งสัญญานบอกให้แฮร์รี่เร่งมือ
เชดริกทะยานสู่ข้างบนอย่างรวดเร็วและเขาก็รู้ว่าเขามาทันเวลาพอดีที่เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกตัว เมื่อเขาพยายามขยับศรีษะเพื่อให้พ้นจากมือของเฮอร์ไมโอนี่ที่ตอนนี้กำลังโบกไปมาอยู่เหนือน้ำและพยายาที่จะคว้าอะไรก็ได้ที่ใกล้มือ
“โว้ว เธอไม่เป็นอะไรแล้วเฮอร์ไมโอนี่ อย่าตกใจ “ เขาพูดปลอบเพิ่อให้เธอสงบลง
“เชดริก” เฮอร์ไมโอนี่กล่าวด้วยความยินดีพลางถอนหายใจอย่างโล่งอก เชดริกมองดูใบหน้าเธอ เพื่อให้แน่ใจว่าเธอไม่ได้รับบาดเจ็บอะไร
“เกรนเจอร์ เธอไม่เป็นอะไรหรอก”
“ฉันรู้ แต่ฉัน –ฉะ- ฉะ- ฉะ – หนาวมาก” เฮอร์ไมโอนี่เริ่มตัวสั่น เมื่อความหนาวเย็นทะยานสู่กระดูกของเธอ จากนั้นเช็คดริกก็ยิ้มกริ่มขึ้นระหว่างที่กอดเธอไว้แน่นมากขึ้นกว่าเดิม เฮอร์ไมโอนี่อยากจะตำหนิเขาที่ฉวยโอกาสแต่ตอนนี้เธอหนาวเสียจนอยากให้เขาพาเธอถึงท่าเรือโดยเร็ว
สก็อตช่วยพยุงเฮอร์ไมโอนี่ที่ขึ้นมาโดยจับเธอใส่ไว้ใต้ผ้าห่ม ก่อนที่จะเอายาพริกไทยให้เธอดื่ม ส่วนเชดริกนั้นผลักผ้าห่มออกเพราะเขาไม่ต้องการความอบอุ่นจากมันโดยเกือบจะหกล้มเมื่อบรรดาพวกฮัฟเฟิลพัพสาวทั้งหลายต่างพยามยามหาโอกาสสวมผ้าพันคอและผ้าห่มให้เขา
“ฮะ- ฮะ- แฮร์รี่ล่ะ ขึ้นมาแล้วหรือยัง” เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มให้สก็อตด้วยท่าทางขอบคุณระหว่างที่พยายามกอดอกเพื่อความอบอุ่น และถามหาแฮร์รี่อย่างกระวนกระวายใจ โดยเชดริกเองก็จ้องมองไปที่น้ำด้วยความกังวลเช่นเดียวกัน เพราะเวลาหนึ่งชั่วโมงได้ผ่านไปแล้ว เซดริกมองไปที่เฟลอร์ เดอลากู ที่ยืนอยู่ที่ท่าน้ำ เขารู้สึกได้ถึงความกังวลของเฟลอร์ที่มองดูน้ำเพื่อมองหาน้องสาวของเธอ
เชดริก เฮอร์ไมโอนี่ สก็อตและคนอื่นๆ ต่างพากันไปที่ปลายท่าเรือ เพราะสังเกตเห็นว่าผู้เข้าแข่งขันจากบ้านกริฟฟินดอร์มาถึงฝั่งแล้ว
เฮอร์ไมโอนี่ นั้นกัดริมฝีปากตัวเอง ก่อนที่จะมองไปยังเชดริก เขาเอื้อมมือไปคว้าแขนเธอไว้และดึงตัวเธอเข้ามาในวงแขนของเขาพลางกอดเธออย่างแนบแน่น เพื่อทำให้เธออุ่นใจอีกครั้งในขณะที่คนอื่นๆพุ่งความสนใจไปที่ผู้เข้าแข่งขันของบ้านกริฟฟินดอร์ เสียงเชียร์ดังขึ้นอย่างกึกก้อง โดยแฮร์รี่นั้นอยู่ข้างหลังเด็กหนุ่มผมสีแดงของรอนและเด็กสาวผมสีทองของน้องสาวเฟลอร์
เชดริกยิ้มและยื่นมือออกไปสัมผัสมือของรอนเพื่อที่จะช่วยพยุงเขาขึ้นมาระหว่างที่รอนมองดูเซดริกด้วยสายตาที่ว่างเปล่าไม่แปรเปลี่ยน ซึ่งถ้ามันไม่ใช่เพราะสายตาที่บึงตึ้งของเฮอร์ไมโอนี่ที่จับจ้องไปที่เซดริกเพื่อให้เขาช่วยเพื่อนของเธอจากน้ำ รอนเองก็คงจะอยู่ในน้ำจนกระทั่งพระอาทิตย์ตกดินเป็นแน่
เชดริกคอยเปิดทางเมื่อแฮร์รี่นั้นถูกห่อหุ้มไปด้วยผ้าห่มและการแสดงความยินดีจากบรรดาเพื่อนๆของ เขา เขายิ้มให้แฮร์รี่ระหว่างที่แฮร์รี่นั้นตัวสั่นด้วยความหนาวเย็นและพยายามยิ้มตอบด้วยท่าทางขอบคุณ เชดริกพยายามข่มอาการซึ่งมันค่อนข้างยากเอาการเมื่อเฮอร์ไมโอนี่จูบหัวแฮร์รี่จากนั้นก็รอน โดยที่เขาพยายามที่จะไม่ผลักสก๊อตลงน้ำระหว่างที่พวกนั้นหัวเราะคิกคักอยู่ข้างหลังเขาอย่างรู้ทันในอาการหึงหวงของเซดริก
เชดริกบ่นงึมงำระหว่างที่เธอส่งรอยยิ้มไปยังเพื่อนรักของเธอ อย่างไรก็ตามเขาถูกบังคับให้ต้องยิ้มไปด้วยระหว่างที่เฮอร์ไมโอนี่ยืนข้างๆ เขาโดยเธอนั้นออกอาการเขินเล็กน้อย เมื่อเช็คดริกโอบไหล่เธอและดึงเข้ามาชิด
“นี่นายพยายามทำให้เธออบอุ่นอยู่หรือไง” สก็อตล้อเลียนโดยถูกจ้องมองจากเฮอร์ไมโอนี่ที่หน้าแดงแป๊ดอย่างปิดไม่อยู่ และเชดริกที่ยิ้มยั่วสก๊อตที่ตาร้อนผ่าวก่อนที่พวกเขาจะหัวเราะเสียงดัง แต่ก็ต้องหยุดเมื่อบรรดกองเชียร์กริฟฟินดอร์และฮัฟเพิลพัฟต่างส่งเสียงเชียร์กันดังลั่น
“ดูเหมือนว่าเธอกับแฮร์รี่จะได้ที่หนึ่งนะ” เฮอร์ไมโอนี่กล่าวระหว่างที่กระแทกไหล่เชดริก
“ระ-ระ-เรา- ขะ- ขะ- เข้า- ประ- ปะ-ไป-ขะ- ขะ- ข้าง- นะ- นะ- ใน –ดะ- ดะ-ได้- มะ- มะ- ไหม?” แฮร์รี่พูดตะกุกตะกักโดยที่ริมฝีปากของเขากลายเป็นสีฟ้าแล้วในตอนนี้ ทำให้บรรดาเพื่อนๆที่อยู่ข้างๆ เขาต่างพากันหัวเราะ ระหว่างที่มุ่งหน้าไปยังปราสาท เชดริกโอบไหล่เฮอร์ไมโอนี่ไว้โดยที่เธอพยายามที่จะแกะมือเขาออกโดยทีสาวๆแฟนคลับของเขามองกันตาละห้อยแต่ดูเซดริกจะไม่ยอมเธออีกต่อไปเขากลับดึงเธอเข้ามากอดไว้แนบแน่นและนำเธอกลับเข้าไปในปราสาทด้วยกัน ระหว่างที่เธออดหัวเราะคิกคักกับสก๊อตและรอนเรื่องที่เฟอร์จูบขอบคุณเขาไม่ได้
ในขณะที่เดินผ่านครัมซึ่งมองเซดริกอย่างมุ่งร้าย โดยที่เซดริกสังเกตุเห็นใบหน้าที่บวมของครัมมันพาลให้เขาอดหัวเราะไม่ได้เนื่องจากเขาจำได้ว่าสาเหตุที่ครัมหน้าบวมมาจากการที่ชนกับเขาโดยบังเอิญเมื่อตอนที่อยู่ใต้น้ำ
เซดริกพยายามเดินช้าๆและเดินถ่วงอยู่หลังสุดเมื่อสบโอกาสที่ไม่มีใครเห็นเขาดึงเฮอร์ไมโอนี่แยกตัวออกมาในทันที ซึ่งทำให้เฮอร์ไมโอนี่อดแปลกใจไม่ได้
“ทำไม”เธอถามเมื่อเขาดันตัวเธอติดกับต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง
“รางวัลล่ะ”เซดริกกล่าวพลางยิ้มอย่างเจ้าเล่ร์
“เธออยากได้รางวัลเหรอ”เฮอร์ไมโอนี่มองเข้าไปในดวงตาสีฟ้าของเซดริก
“ใช่”คำตอบสั้นๆแต่หนักแน่นของชายหนุ่มแววตาสีเข้มที่มองเธออย่างลุ่มหลง
“อือ ก็ได้ แต่ฉันไม่ได้เตรียมไว้นี่งั้นนายรอก่อนได้ไหมแล้วฉันจะหามาให้”
“ไม่ ฉันอยากได้ตอนนี้นี่”เขาพูดและขยับตัวเข้าหามากยิ่งขึ้นมันทำให้เฮอร์ไมโอนี่ต้องดันตัวเขาให้ออกห่างจากการคุกคามของเขา
“นี่ก็บอกแล้วว่ายังไม่ได้เตรียม.......”เธอติงเสียงดุแต่เซดริกก็รู้ว่าเธอไม่ได้จริงจังนัก
“ไม่ต้องเตรียมและไม่ต้องหาด้วยฉันเพียงแค่.....”เขาชี้นิ้วบนเรียวปากของเขาอย่างหน้าตาเฉย
“บ้าหรือเปล่า คิดได้ไง” เฮอร์ไมโอนี่ทำตาโตและช่วยเหลือไม่ได้ที่หน้าของเธอเริ่มแดงอีกแล้ว
“ทำไมล่ะทีเจ้าพอตเตอร์กับรอนเธอยังจูบมันได้เลย”เขาพูดนัยตาร์เป็นประกาย
“คนบ้า ก็ฉันเป็นเพื่อนเขานี่”เธอพูดและถลันเขาไปตีเขาอย่างแรงแต่เขาหลบเธอเลยก้าวพลาดเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนของเขาแทน
“แล้วฉันล่ะเป็นอะไร”เขาพูดในขณะที่ดึงเธอเข้าหาและฝังใบหน้าเข้ากับเรื่อนผมของเธอ เฮอร์ไมโอนี่ไม่ได้พูดอะไรออกมา เธอพยายามตั้งสติแล้วผลักเขาออก
“ฉันไม่บังคับเธอหรอกนะถ้าเธอไม่จูบฉัน แต่ฉันจะเป็นคนจูบเธอเองจะอนุญาติไหม”เขาบอกเธอและเงยหน้ามองลึกเข้าไปในแววตาของเธออย่างเร่าร้อนจนน่ากลัว
“ฉันไม่รู้.....”เธอพูดไม่ทันจบก็ถูกเขาปิดปากด้วยจูบที่นุ่มนวลเสียก่อนเฮอร์ไมโอนี่ถอนหายใจในขณะที่ริมฝีปากของเธอกับเขาบดเบียดกันไปมาอย่างนุ่มนวลอ่อนโยน และเนิ่นนานจนเธอไม่สามารถหยุดมันได้อีกต่อไปแล้ว
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
ความคิดเห็น