Coffee Devil ร้านกาแฟปีศาจ

ลำดับตอนที่ #3 : บทนำ

วันจัทร์ที่แสนน่าเบื่อได้หมุนเวียนมาถึ่งอีกครั้ง
การสอบปลายภาคได้เริ่มขึ้นแล้ว
" น่าเบื่อมากเลยเมื่อไรจะสอบเสร็จสักทีนะ"คีเตียพูดขึ้น
"เอาน่าคีอย่าคิดมากเลยเดี่ยวอีกแค่ 3 วันก็สอบเสร็จแล้วละนะ" เมื่อลิเซียได้ยินคำพูดของฉันก็หันมาบ่นใส่ฉันว่า
"โห่ อีกตั้ง 3 วันแค่นี้ก็จะไม่ไหวแล้วนะ เนอะคี"
"ใช่ ใช่"
"พอกันเลยคู่นี้ ไม่ไหวเลยนะ"
"เชอะ"
"เฮอ"
ก่อนอื่นฉันต้องขอแนะนำตัวก่อนเลยนะคะ
ฉันชื่อ คอฟฟี่ คาเมล หรือคิฟ ฉันมีสีผมสีเดียวกับพ่อคือสีดำ แต่ตาของฉันกับมีสีม่วงเหมือนแม่ แม่กับพ่อของฉันตายไปตั้งแต่อายุ 1ขวบ ท่านเหลือไว้ให้ แต่สร้อยคออัญมนีสีน้ำเงินเหมือนท้องฟ้ายามค่ำคืนเท่านั้นฉันมีเพื่อนสนิทอยู่สองคน ชื่อคีเตียกับลิเซีย เอาเป็นว่าจะนำทีละคนเลยแล้วกัน เริ่มจาก คีเตียก่อนเลย
คีเตีย  ซึงาโซ หรือคี เธออายุมากกว่าฉัน 1 ปี แต่เธอยื่นยันให้พวกเราเรียกเธอว่าคี คีมีผมสีทองยกศกสวยมาก ตาสีเขียวใส เธอชอบของหวานมากเลยเข้ากับฉันได้อย่างดีทีเดียว คนต่อไปคือ ลิเซีย

คาลิเซีย   บลองเชียร์ หรือ ลิเซีย เธออายุน้อยกว่าฉัน 1 ปี แต่ลิเซียไม่ชอบให้ใครมาเรียกเธอว่าน้อง หรือเด็กมากและไม่เคยเรียกฉันกับคีว่าพี่เลยสักครั้ง ลิเซียมีผมสีโอรสยาวและตรงสวย มีตาสีเดียวกับฉัน เธอเองก็ชอบของหวานเหมือนกัน จนกลายเป็นว่าพวกเราเป็นกลุ่ม สามสาวแห่งขนมหวานเสียแล้ว

ผ่านไป 3วัน การสอบได้จบลงแล้ว
"เย้! สอบเสร็จสักที"ลิเซียพูดขึ้นหลังจากสอบวิชาสุดท้ายเสร็จ
"เบา เบาก็ได้น่าลิเซียอายคนอื่นเค้านะ เนอะคี"
"อืมฉันก็คิดเหมือนคิฟนะ อายคนอื่นเค้าบางเถอะลิเซีย"
"ไม่เห็นต้องสนใจเลยนี่น่า"
"เฮ้อ"ฉันและคีถอนหายใจพร้อมกัน
"เฮ้ คิฟ คีิเซียสอบเร็จแล้วเหรอ" เสียงนั่นมัน
"พี่มิ้ว"
พี่มิ้ว หรือ พี่ ช็อกโกมิ้ว คาเมล พี่สาวแสนสวยของฉันเอง ที่จริงฉันมีพี่อยู่สองคน พี่มิ้วเป็นพี่สาวคนรอง ส่วนพี่ชายคนโตคื่อ
พี่ กรีนที คาเมล หรือพี่กรีน พวกเราอยู่กันแค่สามคนตั้งแต่เด็กๆ พวกเราเลยสนิทกันมาก ส่วนพ่อแม่ของเราตายไปแล้วตั้งแต่ฉันอายุ 1 ขวบ
"ไง สอบเสร็จแล้วไปกินขนมกับกาแฟฉลองกันหน่อยไหม"
"เอาดิ พี่มิ้วเลี้ยงนะ"
"แหม ยัยลิเซียรีบตอบเลนนะ"
"เอาน่าคี โอกาศทองลอยมาทั้งที ก็ต้องรีบคว้าไว้นะสิ จริงปะคิฟ"
"อืม"
"ได้อยู่แล้ว"
"เย้ พี่มิ้วใจดีที่สุดเลย"
"จ้า จ้ายัยลิเซีย เอ่ย"
"อะ จะไปฉลองกันทั้งทีไม่คิดจะชวนพี่หน่อยเหรอ"
"พี่กรีน มาไงเนี้ย"จริงด้วย พี่มิ้วถามได้ถูกใจฉันมากเลย มาได้ไง พึ่งคิดถึงไปเมื่อกี้เอง พี่กรีนนี้ถ้าตายยากเนอะ
"ก็เดินมาอะดิ ถามได้"
"ปากเหรอนั้น"
"ก็ปากอะดิ หรือว่าเห็นเป็นเท้าอะ"
"แรงไปปะ พี่กรีน"
"ไม่แรงหรอกคี เนอะลิเซียก็ว่างั้นเนอะ"
"ใช่ ใช่"
"อะ ลิเซียอะ พูดงี้เข้าข้างพี่กรีนอะดิ เชอะ พี่ไม่เลี้ยงขนมแล้ว"
"ไม่อาววววววววว เลี้ยงขนมเค้าน้า น้า อย่าโกรธเค้าเลยนะ เค้าขอโทษ เค้าผิดไปแล้ว เค้าไม่ได้ตั้งใจ บลาๆๆๆ"
"พอ พอ เลี้ยงก็ได้"
"เย้ พี่มิ้วใจดีที่สุดเลย"
"เอ้ คีว่ามันแปลกๆนะ มันเหมือนรู้สึกถึงอะไรแปลกๆ น่ากลัว น่ากลัวด้วย"
"เออ จริงด้วย"
"มันเหมือนขาดเสียงใครไปนะ"(พึ่งรู้สึกเหรอ/คิฟ)
"อืม อืม"
"อะ เสียงยัยคิฟไง"
"ถ้าคิฟเงียบไป แสดงว่า....."
"หึ หึ ตาย"
ทุกคนก็เลยหันกับมาดูคิฟว่าเป็นยังไงบ้าง แล้วสิ่งที่ทุกคนเจอนั้นก็คือ คิฟกำลังทำหน้าบึงไม่สบอารมณ์อยู่พร้องจิตสังหารขันสูงออกมาด้วย
"เฮือก"
"ตัวใครตัวมัน"
ฟิ้ววววววววววว ฟิ้วววววว (เสียงวิ่งหนีและเสียงใบไม้ปลิว)
"หึ หึ อย่าคิดว่าจะหนีกันพ้นนะ วันนี้พวกเธอตายแน่"
อ๊าก คิฟเข้าโหมดดาร์คแล้ว