คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : การเปลี่ยนแปลงเล็กๆ
"กระดูกขวาแหลกหมดเลย ไม่มีทางทำให้กลับเป็นเหมือนเดิมแล้วล่ะต้องผ่าเอากระดูกออกฉันถึงจะรักษาได้ ไปจุดประกายไฟให้เด็กจนเขายอมทำร้ายตัวเองเพื่อสิ่งที่รักเนี่ย ฉันไม่ชอบเลยนะ ทำเกินไปแล้วทั้งเธอทั้งเด็กคนนี้" รีคัพเวอรี่เกิร์ลพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าใจกับออลไมท์ที่ยืนฟังอยู่
ปัง!!
"มิโดริยะคุง!!" ทุกคนในห้องAที่ตามมาดูอาการจองทั้งคู่เอ่ยเรียกเสียงดัง ส่วนโทโดโรกิพอรักษาเสร็จก็ออกไปข้างนอกสักพักแล้ว
"ทุกคน...แล้วการแข่งรอบต่อไปล่ะ" มิโดริยะถามเสียงอ่อน
"เวทีพังก็เลยซ่อมกันอยู่ เจ็บขนาดนี้ยังจะมีหน้ามาห่วงการแข่งอีก" ริมุรุบอกด้วยน้ำเสียงราบเรียบไม่เหมือนปกติทำเอาคนในห้องกดดันกันไม่น้อย
"หนวกหูจริงๆ พวกเธอนี่เดี๋ยวฉันต้องผ่าตัดเพื่อทำการรักษาเขาแล้ว ออกไปรอข้างนอกซะไป" รีคัพเวอรี่เกิร์ลเอ่ยปากไล่ทุกคนออกไปนอกห้อง
"ไม่เป็นไรครับ ผมรักษาเขาเอง" ริมุรุพูดเสียงเย็นก่อนจะเดินไปข้างเตียง
"ขอโทษนะครับ ผมพลาดจนได้" มิโดริยะพูดขึ้น ออลไมท์รู้ดีว่าอีกฝ่ายหมายถึงอะไร
"แม้จะเป็นแบบนั้นแต่เธอก็ทำได้ดีแล้วล่ะ" ออลไมท์บอก
"อ่า...เพราะคุณนี่เองสินะที่ไปเป่าหูมิโดริยะคุง ไว้ผมจะคิดบัญชีกับคุณทีหลัง" น้ำเสียงเยือกเย็นของริมุรุทำเอาออลไมท์หน้าถอดสีเงียบปากทันที
"ขอโทษที่ทำให้เป็นห่วงนะริมุรุจัง" มิโดริยะพูดด้วยความรู้สึกผิด
"ก็รู้นี่ว่าตัวเองทำผิดอะไร คราวหน้าคราวหลังหัดคิดถึงคนอื่นซะบ้างเจ้าเด็กบ้า" ริมุรุด่า เพราะท่าทางที่แสดงออกในแบบที่ไม่เคยเห็นเลยทำให้มิโดริยะแปลกใจเล็กน้อย
"สัญญามาสิว่าจากนี้จะไม่ทำอะไรเกินตัว ชีวิตน่ะมีแค่ครั้งเดียวจะเอามาทิ้งกับแค่งานกีฬาบ้าๆ แบบนี้ไปทำไม ถ้ารีคัพเวอรี่เกิร์ลไม่สามารถรักษาจนกลับมาเป็นปกติได้นายก็ต้องทิ้งอาชีพฮีโร่ไปทันที เคยคิดถึงจุดนี้บ้างไหม" ร่างเล็กบ่นยาวเหยียด
"ผมไม่เคยคิดถึงเรื่องนั้นเลย" มิโดริยะสารภาพตรงๆ พร้อมอาการซึมเหมือนหมาหง๋อย
"ฮึ่ย น่าโมโหจริง" ริมุรุบ่นก่อนจะกดโพชั่นเข้าตัวมิโดริยะไปสามอันแรงๆ แผลที่เคยเจ็บหนักจนรีคัพเวอรี่เกิร์ลรักษาไม่ได้ฟื้นฟูอย่างน่าอัศจรรย์ราวกับไม่เคยมีมาก่อนเรี่ยวแรงเองก็ฟื้นตัวตาม
"พอมาเห็นอีกทีก็ยังไม่ชิน" รีคัพเวอรี่เกิร์ลพูด ถ้าเจ้าเด็กนี่มาทำงานด้านการรักษาคงลดภาระให้เธอได้อย่างมหาศาลเชียวล่ะ
"เอ๊ะ เอ๊ะ แผลมัน" มิโดริยะพูดขึ้นด้วยความตกตะลึงและขยับไปมา
"สัญญามาว่าจะไม่ทำอีก หากไม่ไหวก็ให้ขอความช่วยเหลือ" ริมุรุเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจังพลางกอดอกด้วยท่าทางแง่งอน
"คะ...ครับ ผมสัญญา" มิโดริยะตอบรับ
"ดีมาก ไปดูผมแข่งด้วยล่ะ ส่วนโทโดโรกิคุงน่ะผมจัดการเอง" ริมุรุกล่าวพร้อมบูบหัวอีกคนเบาๆ แต่ประโยคหลังนี่เป็นการบอกว่าเขาจะชนะในรอบนี้อย่างแน่นอนสินะ
"ขอบคุณนะริมุรุจัง" มิโดริยะพูดตามหลัง ร่างเล็กโบกมือก่อนจะไปยังห้องพักเพื่อเตรียมตัวแข่งรอบต่อไป
"อ้าวมิโดริยะ แผลหายหมดแล้วเหรอ" คิริชิมะถามขึ้นเมื่อเห็นหนุ่มหัวเขียวเดินมานั่งที่ด้านหน้า
"อื้ม ริมุรุจังรักษาให้น่ะ" มิโดริยะตอบพร้อมยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ไม่เหมือนคนเจ็บ
เอ๋!!!!! ทุกคนประสานเสียงกันด้วยความตกใจก่อนจะคะยั้นคะยอให้มิโดริยะเล่าทุกอย่างให้ฟัง
บนสนามที่ซ่อมแซมเสร็จเรียบร้อยอีดะและริมุรุยืนมองเชิงกันและกันอยู่ ก่อนที่อีดะจะเป็นฝ่ายบุกเข้ามาด้วยความเร็วและอ้อมหลังของริมุรุแล้วดันร่างเล็กให้ออกจากสนาม ทว่าก่อนจะถึงเส้นขอบเพียงไม่กี่วิริมุรุก็หลุดออกจากการจับของอีดะได้อย่างง่ายดายและเป็นฝ่ายผลักให้อีกฝ่ายออกจากสนามซะเอง ต้องบอกว่าแพ้ภัยตัวเองสินะ
"ขอโทษนะอีดะคุงแต่ผมคงแพ้ให้เธอไม่ได้เพราะมีเรื่องต้องเคลียร์กับโทโดโรกิคุงนิดหน่อยน่ะ" ริมุรุพูดด้วยน้ำเสียงร่าเริงแต่หากสังเกตดีๆ มันต่างไปจากปกติเล็กน้อย
"ถึงยังไงผมก็ไม่มีทางชนะเธอได้อยู่แล้ว เตรียมใจไว้แล้วล่ะ" อีดะตอบออกมาตามตรง
"ขอบคุณน้า~" ริมุรุเอ่ยแล้วทั้งคู่ก็พากันลงจากสนามเพื่อกลับไปยังอัฒจันทร์เพื่อรอดูคู่ต่อไป
"สมกับเป็นริมุรุจัง" มิโดริยะกล่าวชมเมื่อเห็นอีกฝ่ายเดินมานั่งข้างๆ ทว่าร่างเล็กกับส่งเสียงหึใส่และไม่ยอมคุยกับเขา
"ดูเหมือนมิโดริยะคุงจะโดนโกรธซะแล้วล่ะ" อุรารากะบอกพลางให้กำลังใจหนุ่มหัวเขียวเล็กน้อย
คู่ของโทโคยามิกับอาชิโดะก็ไม่มีอะไรมาก ดาร์กชาโดว์เอาชนะอีกฝ่ายได้ภายในพริบตา
และคู่สุดท้ายในรอบสองนี้ก็คือคิริชิมะและบาคุโก คิริชิมะบุกเข้าต่อยบาคุโกด้วยอัตลักษณ์ไม่ยั้งทำให้อีกฝ่ายต้องตั้งรับอย่างเดียวผ่านไปไม่นานบาคุโกก็เริ่มเป็นฝ่ายรุกกลับแล้ว บาคุโกใช้ระเบิดโจมตีรัวๆ ต่อให้แข็งขนาดไหนก็ต้องมีแตกหักกันบ้างสุดท้ายบาคุโกก็ชนะจนได้
ทัวร์นาเมนต์รอบที่3 เหลือโทโดโรกิ ริมุรุ โทโคยามิ และบาคุโก
"เอ้า! ฮึบผมเองก็ไปเตรียมตัวก่อนดีกว่า" ริมุรุพูดขึ้นก่อนจะลุกออกจากเก้าอี้
"สู้ๆ นะริมุรุจัง" มิโดริยะบอก
"แกน่ะเอาชนะไอ้ครึ่งๆ นั่นแล้วมาเจอกับฉันซะ" บาคุโกกล่าวท้าทายด้วยท่าทางจริงจัง ริมุรุไม่ได้ตอบแต่ทำแค่โบกมือลาทุกคน
"นัดแรกของรอบรองชนะเลิศ มาจากครอบครัวฮีโร่และเป็นหัวกะทิ จากหลักสูตรฮีโร่โทโดโรกิ โชโตะ พบกับเด็กน้อยภายใต้หน้ากากอันลึกลับจากห้องเดียวกันริมุรุ เทมเพสต์!!!!" พรีเซ้นไมค์ประตัวผู้เข้าแข่งขันรอบแรกอย่างกระตือรือร้นและให้เสียงเริ่มการแข่ง
"ผมน่ะไม่อยากจะทำแบบนี้เลยนะโทโดโรกิคุง" ริมุรุพูดขึ้นอย่างใจเย็นก่อนจะพุ่งเข้าอีกฝ่าย
โทโดโรกิเห็นร่างเล็กพุ่งเข้าหาก็ทำการปล่อยน้ำแข็งขึ้นมาอย่างทันที ริมุรุใช้พละกำลังเพียวๆ ต่อยกำแพงน้ำแข็งแตกได้อย่างง่ายดาย
"เธอน่ะดื้อรั้นและไม่ยอมรับในตัวเอง เอาแต่ยึดถือทิฐิจนไม่อาจพัฒนาตัวเองได้" ริมุรุพูดทั้งๆ ที่ยังทำลายน้ำแข็งของโทโดโรกิไปเรื่อยๆ
โทโดโรกิใช้ความใจเย็นเข้าสู้และไม่ยอมให้ริมุรุเข้ามาประชิดตัวได้เด็ดขาด
"ถ้ายังไม่ยอมรับในพลังของตัวเองก็มีแต่เธอนั่นแหละที่จะเสียผลประโยชน์ ถูกสร้างมาเพื่อชนะออลไมท์งั้นเหรอ ถ้าชนะแล้วยังไงต่อล่ะ จะเป็นอันดับ1ทั้งที่มีความตั้งใจแบบครึ่งๆ เนี่ยนะ ดูมิโดริยะคุงเป็นตัวอย่างสิเขาเองก็ต้องการเป็นที่1เพราะงั้นเขาถึงได้ทุ่มสุดตัวแล้วเธอล่ะ"
"เคยคิดไหมว่าถ้ามีคนที่เก่งกว่าออลไมท์ขึ้นมาเธอจะทำยังไงหยุดพัฒนาหลังจากที่ทำเป้าหมายเสร็จงั้นเหรอ"
โทโดโรกิคิดตามทุกคำพูด อีกฝ่ายไม่ได้เอาจริงแต่กำลังบอกอะไรบางอย่างแม้จะคอยปล่อยน้ำแข็งไปมากมายแต่ก็ไม่สะทกสะท้านเลย ยิ่งนานเข้าเขาเองนี่แหละที่จะเสียเปรียบอย่างที่อีกฝ่ายบอก โทโดโรกิคิดจะใช้พลังเต็มที่ในการโจมตีครั้งนี้และหวังว่ามันจะหยุดการเคลื่อนไหวของริมุรุไว้ได้
ผลึกน้ำแข็งขนาดยักษ์ค่อยๆ โผล่ขึ้นมาจากพื้นและพุ่งเข้าหาอีกฝ่าย ริมุรุยกยิ้มภายใต้หน้ากากก่อนจะใช้สายฟ้าทมิฬทำลายมันลงด้วยความรวดเร็ว โทโดโรกิทรุดกายลงด้วยความเจ็บแสบจากภาวะน้ำแข็งกัด
"จำคำพูดของผมไม่ได้เหรอ ตอนที่อยู่ด้วยกันในห้องพักน่ะ ไม่อยากเป็นแล้วเหรอฮีโร่อันดับ1น่ะแบบนั้นมิโดริยะคุงจะแทรงหน้าเอานะ บาคุโกคุงก็ด้วย" ริมุรุพูดกระตุ้นอีกฝ่าย
"ความแค้นที่มีต่อชายคนนั้นน่ะใช้มันเป็นพลังผลักดันสิ อีกฝ่ายไม่ใช่คนที่น่าหวาดหวั่นเธอสามารถเก่งได้กว่าเขาเพราะเธอพิเศษยังไงล่ะ ไม่ต้องไปสนใจคำพูดของชายคนนั้นนักหรอกเธอแค่ทำในสิ่งที่เธออยากจะทำก็พอ" พอริมุรุพูดจบน้ำแข็งที่เคยกัดผิวหนังก็เริ่มละลาย โทโดโรกิลุกยืนขึ้นด้วยสีหน้าที่มั่นคงอัตลักษณ์ไฟปรากฏขึ้นที่มือ ริมุรุยกยิ้มด้วยความพอใจ
"ในที่สุดก็ยอมรับสักทีนะ ทีนี้ก็เข้ามาให้เต็มที่ได้เลยผมจะรับทุกอย่างให้ดูเอง" ริมุรุเอ่ยท้า โทโดโรกิเองก็ยิ้มอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
"ขอบคุณนะริมุรุ" โทโดโรกิพูดเบาๆ ก่อนจะใช้ทั้งอัตลักษณ์น้ำแข็งและไฟใส่ริมุรุทั้งซ้ายและขวาเพื่อไม่ให้มีที่หนีทว่าร่างเล็กกลับวิ่งฝ่าไฟเข้ามาประชิดตัวก่อนจะต่อยเข้าที่สีข้างของเขาแบบเบาๆ ให้ตัวปลิวนิดหน่อย
โทโดโรกิเองก็ไม่ยอมแพ้เขาปล่อยอัตลักษณ์ใส่ริมุรุอีกครั้งแต่คราวนี้บีบมันเข้าหากันเพื่อทำให้เกิดการระเบิดระหว่างน้ำแข็งที่เย็นจัดกับความร้อน แรงระเบิดส่งผลกระทบต่อทั้งอัฒจันทร์ด้วยแรงลม ควันมากมายกลางสนามบดบังวิสัยทัศน์ทำให้ไม่รู้ว่าทั้งสองคนเป็นอย่างไรบ้าง ผ่านไปพักใหญ่กว่ามันจะจางลงร่างของทั้งสองปรากฏขึ้นโทโดโรกิหมดสติอยู่ที่พื้นส่วนริมุรุมีเพียงแค่เสื้อผ้าบางส่วนที่ได้รับความเสียหาย
ทันใดนั้นเองบางอย่างก็ตกกระทบพื้น หน้ากากสีขาวที่ควรจะสวมอยู่แตกออกเป็นสองเสี่ยงเผยโฉมหน้าภายใต้หน้ากากที่ปกปิดอยู่ตลอดการแข่ง
นัยน์ตาสีทองคำรับกับผมสีเงินอมฟ้า ปากนิดจมูกหน่อยลงตัวอย่างเหมาะสม ใบหน้าน่ารักแต่ก็คงความงดงามราวกับภาพวาด ริมฝีปากอมชมพูประดับด้วยรอยยิ้มกว้าง เรียกเสียงตะโกนจากผู้ชมเป็นอย่างมากเรียกได้ว่าทะลุทะลวงยิ่งกว่าครั้งไหนๆ
"โอ้โห ไม่รู้ว่าเป็นเพราะผลการแข่งขันออกมาแล้วหรือเพราะใบหน้าภายใต้หน้ากากกันแน่ผู้ชมถึงได้ส่งเสียงโห่ร้องกันดังขนาดนี้" พรีเซ้นไมค์พูด
"ผมเองก็ยังตกตะลึงในความงดงามของริมุรุ เทมเพสต์คนนี้ แต่ว่าในฐานะพิธีกรต้องทำหน้าที่ก่อน ผู้ชนะเข้าสู่รอบชิง ริมุรุ เทมเพสต์!!!!"
ความคิดเห็น