คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : คาบเรียนของฮีโร่อันดับ1
บาคุโกพุ่งเข้าหามิโดริยะแบบไม่ต้องคิด อุรารากะเกือบจะหลบไม่ทันหากไม่ได้มิโดริยะช่วยเอาไว้ เป็นอย่างที่คิดจริงๆ บาคุโกสนใจแต่จะเล่นงานมิโดริยะและปล่อยให้อุรารากะวิ่งไปหาตำแหน่งของระเบิด
สองเด็กหนุ่มปะทะกันซึ่งๆ หน้าริมุรุก็บอกไปแล้วนะว่าไม่จำเป็นต้องสู้กันขนาดนั้น แต่ก็นะเจ้าเด็กอีกคนมันเลือดร้อนซะขนาดนั้นคงหลบยาก
ถึงช่วงแรกมิโดริยะจะพอหลบได้เพราะโครงสร้างอาคารมันซับซ้อนแต่สุดท้ายก็โดนเจอเข้าอยู่ดี ทางด้านอุรารากะก็ดูเหมือนจะพบที่ตั้งของระเบิดแล้วแต่ดันหลุดหัวเราะเพราะอีดะเล่นบทเป็นวิลเลินเสียอย่างงั้น ทีนี้พวกเธอจะแก้ปัญหากันยังไงดีล่ะ
[แจ้งเตือน: เหลือเวลาอีก6นาที30วินาที]
'ผ่านไปเกือบ10นาทีแล้วหรือเนี่ย รอดูอีกนิดละกัน' ริมุรุเอ่ยตอบในใจ หากเขาเข้าไปขัดคงไม่ถึงหนึ่งนาทีด้วยซ้ำ
ตู้ม!!!!
เสียงระเบิดดังขึ้น อาคารเป็นรูกว้างพร้อมกับร่างของบาคุโกและมิโดริยะที่ออกมาให้เห็น ดูเหมือนจะโมโหสุดๆ เลยนะบาคุโกคุงเนี่ยความแรงขนาดนั้นบางทีมิโดริยะอาจจะตายได้เลยนะนั่น
"หนุ่มน้อยบาคุโก ถ้าเธอใช้ระเบิดนั่นอีกครั้งจะถูกหักคะแนนนะ ระเบิดวงกว้างทำให้ทรัพย์สินที่ต้องปกป้องเสียหายในฐานะฮีโร่แล้วไม่ใช่เรื่องที่ดีเชียวล่ะ" ออลไมท์ประกาศเตือนผ่านลำโพง พอโดนห้ามใช้บาคุโกก็ตัดสินใจสู้มันตรงๆ ไปเลย
แม้มิโดริยะจะมีสมองที่คิดคำนวณและตัดสินใจได้อย่างรวดเร็วแต่บาคุโกเองก็เป็นคนที่มีพรสวรรค์ด้านการต่อสู้ เขาสามารถพลิกแพลงจังหวะเสียเปรียบของตัวเองมาให้กลับมาได้เปรียบแถมยังมีความคิดสร้างสรรค์มากกว่ามิโดริยะที่คิดแต่ในกรอบ ช่างเป็นคู่ต่อสู้ที่เหมาะสมกันซะจริง
[แจ้งเตือน: เหลือเวลาอีก2นาที]
'ขอบคุณที่เตือนนะครับราฟาเอลซัง เราเองก็ลงมือกันเถอะ'
ร่างของริมุรุหายไปจากด้านนอกโดยที่ไม่มีใครสังเกตเห็นเพราะมัวแต่ไปสนใจการต่อสู้ระหว่างบาคุโกกับเดกุอยู่ ริมุรุเดินเข้าในห้องที่อุรารากะกับอีดะเผชิญหน้ากันอยู่ด้วยท่าทีนิ่งๆ
"อ๊ะ ริมุรุคุง" อุรารากะเอ่ยทัก เขาโบกมือตอบเล็กน้อยก่อนจะมองไปทางอีดะกับระเบิดแล้วทันใดนั้นเองริมุรุก็ไปยืนอยู่ข้างกายของอีดะด้วยความรวดเร็วที่แม้แต่อีกฝ่ายที่ชินกับความเร็วยังมองตามไม่ทันได้แต่ทำหน้าอึ้ง ริมุรุใช้ใยเหล็กกล้ามัดตัวของอีดะเมื่อเห็นอีกฝ่ายไม่ตอบโต้อะไร
"อุรารากะจังฝากอีดะคุงกับระเบิดด้วยนะครับ" ริมุรุบอกก่อนจะเดินออกจากห้อง ทุกอย่างเกิดขึ้นเพียงไม่ถึง1นาทีแม้จะยังงงงวยแต่เธอก็ตอบรับคำพูดของริมุรุ
ชั้นล่างที่บาคุโกและมิโดริยะกำลังจะปะทะกันรอบสุดท้ายโดยใช้พลังทั้งหมดเท่าที่ทำได้ก่อนที่ทั้งคู่จะได้โจมตีใส่กัน ร่างของริมุรุก็โผล่ขึ้นเสียก่อนทว่าหมัดของมิโดริยะนั้นไม่สามารถปล่อยได้เพราะเขาอัดพลังไว้เต็มที่ซึ่งบาคุโกก็ไม่ต่างกัน
ริมุรุไม่ได้สะทกสะท้านกับพลังเล็กๆ ตรงหน้าเลยสักนิด เขาชักดาบคาตานะขึ้นมาและจ่อไปที่คอของบาคุโกเพื่อให้อีกฝ่ายหยุดวิ่งเข้ามา ระเบิดจึงทำงานก่อนจะถึงตัวริมุรุแต่ก็สร้างความเสียหายรอบข้างแทน
ทางฝั่งมิโดริยะเองก็พยายามหยุดตัวเองที่ถลาเข้าหาริมุรุทว่าไม่ทันการณ์ หมัดของมิโดริยะกำลังจะโดนตัวของร่างเล็กแล้ว ริมุรุใช้เบลเซบิวซ์ดูดกลืนพลังที่แขนของมิโดริยะอย่างใจเย็นทำให้ไม่เกิดความเสียหายขึ้นแต่ถึงยังไงแขนของอีกฝ่ายก็พังอยู่ดี
"หนุ่มน้อยริมุรุ!!!" ออลไมท์ตะโกนผ่านลำโพงด้วยความตื่นตระหนกเพราะระเบิดของบาคุโกทำให้เกิดฝุ่นเลยมองไม่เห็นว่าข้างในเป็นยังไงบ้าง สัญญาณเตือนบอกว่าเวลาหมดลงแล้วฝุ่นเองก็ค่อยๆ จางลงจนเห็นคนด้านใน
ริมุรุยืนคั่นกลางระหว่างทั้งสองคนโดยมีดาบจ่อคอของบาคุโก ส่วนมิโดริยะนั่งหมดสภาพอยู่ ร่างเล็กไร้ซึ่งรอยขีดข่วน ทางด้านอุรารากะกับอีดะก็ปลอดภัยดี
"ท...ทะ...ทีมAเป็นฝ่ายชนะ!!" ออลไมท์ประกาศดังลั่นแทบจะไม่เชื่อสายตาตัวเองแค่หนุ่มน้อยริมุรุเข้าไปช่วงนาทีสุดท้ายก็สามารถจัดการทุกเรื่องได้อย่างหมดจด แถมตอนสุดท้ายนั่นถ้าเขามองไม่ผิดมิโดริยะคุงน่าจะหยุดอัตลักษณ์ไม่ได้แล้วสร้างความเสียหายรุนแรงสิทำไมถึงไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลยล่ะ
"เอาล่ะบาคุโกคุงสงบสติอารมณ์ได้รึยังเอ่ย~" ริมุรุทักอีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงร่าเริงแม้จะเอาดาบจ่อคอเขาอยู่ก็เถอะ
"ชิ เจ้าเตี้ยนี่ยุ่งไม่เข้าเรื่อง" บาคุโกตอบกลับด้วยความหงุดหงิด เมื่อกี้หากเขาหยุดตัวเองช้าไปอีกนิดดาบนั่นคงบาดคอเขาไปแล้วแถมเจ้านี่ไม่มีท่าทีว่าจะชักดาบหลบด้วย
"อะ...เอ่อริมุรุคุงเป็นอะไรหรือเปล่า" มิโดริยะถามด้วยความเป็นห่วง
"ไม่ล่ะ อาการนายน่าเป็นห่วงกว่าเยอะ" ริมุรุตอบ เขาเก็บดาบเข้าฝัก อุรารากะกับอีดะก็เดินลงมาชั้นล่างด้วยเช่นกันริมุรุจึงคลายใยเหล็กกล้าให้กับอีกฝ่าย
"ทำได้ดีมากทั้ง5คน เอาล่ะกลับไปที่ห้องมอนิเตอร์กันเถอะ" ออลไมท์เดินมารับนักเรียนของตนและให้มิโดริยะไปรักษาที่ห้องพยาบาลทันที
ภายในห้องมอนิเตอร์ทุกคนวิเคราะห์จุดเด่นและจุดด้อยของคู่แรก แม้จะไม่สามารถอธิบายว่าริมุรุเข้าไปในอาคารตั้งแต่เมื่อไหร่ทว่าพวกเขาก็ชื่นชมร่างเล็กไม่น้อยที่สามารถจัดการทุกอย่างได้ปลอดภัยที่สุด
คู่ที่สองคือทีมBฮีโร่ เจอกับ ทีมIวิลเลิน
คู่นี้ใช้เวลาไม่นานก็สามารถจัดการฝ่ายตรงข้ามได้โดยที่ไม่สร้างความเสียหาย โทโดโรกิ โชโตะกระจายน้ำแข็งทั่วทั้งอาคารทำให้จับอีกทีมได้อย่างง่ายดายและกู้ระเบิดได้สำเร็จ
'ขอบเขตการใช้อัตลักษณ์ค่อนข้างกว้างจึงทำให้ได้เปรียบอยู่มากแต่ข้อเสียน่าจะแพ้การต่อสู้ระยะประชิด' ริมุรุประเมินอีกฝ่ายในใจ
[แจ้งเตือน: หากใช้อัตลักษณ์น้ำแข็งมากเกินไปจะทำให้ร่างกายรับภาระหนักและเล่นงานตัวเอง ไม่สามารถประเมินขอบเขตและอุณหภูมิของอัตลักษณ์ได้]
'มีข้อเสียเพิ่มขึ้นมาอีกข้อสินะ ราฟาเอลซังยังวิเคราะห์ได้ละเอียดเหมือนเดิม'
[แจ้งเตือน: แน่นอนค่ะ]
'โอ้ คุณราฟาเอลตอบรับอย่างมั่นใจล่ะ' ริมุรุตอบกลับอย่างร่าเริง ราฟาเอลซังไม่ถ่อมตัวเลยด้วยถือว่ามีการพัฒนา
หลังจากนั้นทุกคนในห้องก็ได้ลองปฏิบัติจริงกันจนครบ พอจบหนึ่งคู่ริมุรุก็วิเคราะห์ข้อดีข้อเสียกับคุณราฟาเอลอยู่ในใจและฟังในส่วนที่เพื่อนร่วมห้องช่วยกันพูดอีกด้วย ถือเป็นการเก็บข้อมูลอัตลักษณ์เล็กๆ น้อยๆ ของคนใกล้ชิด
พอจบคาบเรียนออลไมท์ก็รีบวิ่งหนีหายไปจากสนามทดสอบโดยใช้ข้ออ้างว่าจะไปหามิโดริยะเพื่อแจ้งผลการทดสอบแต่ก็นะเรื่องร่างกายที่เสียหายยังถูกเก็บเป็นความลับจากประชาชนอยู่ ถ้าเกิดวิลเลินรู้เรื่องนี้เข้าคงปั่นป่วนน่าดู
เช้าวันถัดมานักเรียนห้อง1-Aที่กำลังจะเดินเข้าโรงเรียนก็ถูกดักโดยสื่อมวลชนที่มายืนรอสัมภาษณ์ข่าวเกี่ยวกับออลไมท์ไม่เว้นแม้แต่ไอซาวะก็โดนเช่นกัน
'แหมๆ เช้านี้วุ่นวายกันจังเลยเนอะราฟาเอลซัง'
[แจ้งเตือน: เพราะออลไมท์เป็นฮีโร่อันดับ1ทำให้สื่อมวลชนสนใจทุกการเคลื่อนไหวของเขาค่ะ]
'เป็นที่นิยมเนี่ยไม่อิสระเอาซะเลย' ริมุรุคิดพลางยกมือประสานไว้ตรงท้ายทอยและเดินไปตึกเรียนอย่างสบายใจ เขาอาศัยอยู่ในโรงเรียนอยู่แล้วเลยทำให้ไม่โดนพวกนักข่าวเข้ามาเซ้าซี้
ทันใดนั้นเองเสียงเตือนภัยก็ดังขึ้นก่อนจะมีกำแพงเหล็กโผล่ขึ้นมาจากพื้นเพื่อกั้นไม่ให้บุคคลภายนอกเข้ามาได้
[แจ้งเตือน: เป็นระบบรักษาความปลอดภัยที่ถูกเรียกว่ายูเอบาเรียค่ะ]
'หืม~ กำแพงบางๆ แบบนั้นก็คงจะพอกันพวกวิลเลินไว้ได้สัก5นาทีละมั้ง' ริมุรุว่าอย่างไม่สนใจเท่าไหร่นัก
ภายในห้องเรียน1-Aไอซาวะกำลังบ่นเรื่องการทดสอบเมื่อวานอยู่ แน่นอนว่ามิโดริยะและบาคุโกโดนเตือนมากกว่าเพื่อน
"ริมุรุเธอทำได้ดีที่เข้าไปห้ามสองคนนั้นแต่ต้องหัดคิดถึงผลที่ตามมาของตัวเองด้วย หากได้รับบาดเจ็บจากอัตลักษณ์ของทั้งสองคนมันจะแย่เอาได้" ไอซาวะเอ่ย แม้จะดูเหมือนบ่นแต่อีกฝ่ายก็ไม่ลืมที่จะเอ่ยชมความสามารถของนักเรียน
"ครับๆ อาจารย์ไอซาวะ ผมจะระวังแล้วกันน้า~" ริมุรุตอบอย่างเริงร่าไม่มีท่าทีสำนึกผิดต่อการกระทำของตนแต่อย่างใด
"อะแฮ่ม โฮมรูมวันนี้เราจะเลือกหัวหน้าห้องกัน" ไอซาวะพูดขึ้นทำเอาทุกอย่างกระตือรือร้นและพากันแย่งที่จะเป็นกันใหญ่
"เงียบกันหน่อยได้ไหม นี่เป็นงานที่ใช้ความรับผิดชอบสูงต้องนำคนหมู่มากไม่ใช่ว่าอยากเป็นก็เป็นได้เลยสักหน่อย ต้องได้รับความไว้วางใจจากคนรอบข้างตามหลักแล้วหากจะเลือก ผมขอเสนอด้วยวิธีเลือกตั้ง!" อีดะ เทนยะผู้จริงจังไปกับทุกเรื่องพูดซะยืดยาวแต่แขนของตัวเองก็ยกค้างไว้อยู่เหมือนกัน
ตัวเองก็อยากเป็นไม่ใช่หรือไงกัน! ทุกคนในห้องคิดเหมือนกันอย่างพร้อมเพรียง
'เด็กๆ เนี่ยร่าเริงกันจริงๆ เลยน้า~' ริมุรุคิดในหัว แต่ที่อีดะพูดมาก็ถูกเพราะการเป็นผู้นำต้องรับผิดชอบอะไรหลายๆ อย่างรวมถึงชีวิตของผู้ใต้บังคับบัญชาด้วย แน่นอนว่าเขาไม่ยอมเป็นหัวหน้าห้องให้หรอกนะใครจะไปยอมอยู่ในตำแหน่งที่ไม่สนุกแบบนั้นกันเขาอยู่ที่นี่เพื่อผ่อนคลายจากปัญหาต่างหาก
"แบบนั้นก็ตัดสินยากนะ จะให้เชื่อใจทั้งๆ ที่เพิ่งเจอกันไม่กี่วันเนี่ย" อะซุยบอกด้วยน้ำเสียงเนือยๆ
"ถ้ามามุกนี้ มีหวังทุกคนก็เลือกตัวเองแน่นอน" คิริชิมะพูด
"ก็เพราะแบบนั้นคนที่ได้คะแนนเยอะสุดในตอนนี้ก็น่าจะเหมาะกับตำแหน่งจริงๆ ไงล่ะ แบบนี้เป็นไงครับอาจารย์" อีดะพูดต่อก่อนจะหันไปถามกับไอซาวะอีกที
"ยังไงก็ได้ขอแค่ให้เสร็จก่อนหมดชั่วโมงก็พอ" ว่าจบไอซาวะก็ปิดซิปถุงนอนสีเหลืองของตนแล้วล้มตัวลงกับพื้น สภาพไม่ต่างจากดักแด้เลยล่ะช่างเป็นคนที่หลับได้อย่างเหนือความคาดหมายจริงๆ
ความคิดเห็น