ข้าเป็นชี (ปล่อยข้าไปเถอะ)

"ย อย่านะ เจ้าจะทำร้ายผู้ปฏิบัติธรรมได้ลงคอเชียวรึ"

"เมื่อครู่นี้ เจ้าเตะข้า....."

"จะไปรู้มั้ยเล่า ว่ามีคนอ่ะ ปั๊ดโธ่!"

"ยังจะเถียงอีก!?"

"เจ้าจะป่าเถื่อนเกินไปแล้ว แม้แต่ชีผู้ทรงศีล ก็จะทำร้ายได้ลงคอ-"

"ลิงป่าอย่างเจ้านี่นะเป็นชี! ลำพังยืนอยู่นิ่งๆยังยากเลย!"

เหอะ ตัวเองนี่ก็ปกติมากมั้ง คนดีที่ไหนจะนั่งแอบซุ่มในพุ่มไม้กัน! ยิ่งพุ่มไม้นั่นตั้งอยู่หลังเรือนนอนเหล่าสตรีที่มาปฏิบัติธรรมยิ่งแล้วใหญ่ คงเป็นโจรบ้ากามซะมากกว่าเถอะ!

.

.

.

"นี่! เจ้าปาหัวข้าทำไม!"

".....บรื้นน ฟิ้วววว"

"อย่ามาทำเป็นไม่รู้ความ ข้ารู้เจ้าไม่ได้บ้า!"

" แง้นๆ แง้นนน เอี๊ยดด บรื้น!"

"โอ้ย น้ำลายโดนหน้าข้า!"

นางมองอีกฝ่ายทำสีหน้าเหมือนรังเกียจน้ำลายตนก็ให้สะใจ ยิ่งเห็น ยิ่งอยากแกล้งต่อ ว่าแล้วก็ทำท่าขับรถล่องหนอีกครั้งและปล่อยน้ำลายไปทางนั้นเต็มๆ

"ปรื้นนนน"

.

.

.

"วันนี้วันสำคัญ อย่าทำข้าเสียหน้าเด็ดขา-"

"เอิ๊กก เอ่อะ"

แขกเหรื่อต่างพร้อมใจกันหันไปมองต้นเสียงทรงพลังนั้นทันที

"ข้าบอกว่าอย่าทำข้าขายหน้า!"

"ข้าแค่เรอ เอิ๊ก!"

นี่มันงานเลี้ยงต้อนรับญาติไม่ใช่หรือ ก็คนกันเองทั้งนั้นนี่ จะอายทำไม

.

.

.

"ชิงเอ๋อร์ แม่เจ้าไปไหน?"

"ท่านแม่เฟยหลินงมหอยเจ้าค่ะท่านพ่อ"

งมหอย! 

ลูกสามเเล้ว เฟยหลินเจ้ายังไม่รู้ความอีก!

เจ้ามันสตรีวิปลาส! 

วิปลาสเกินไปแล้ว!

∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆

ตัวละครหลัก

ไอริน

หญิงสาวขี้วีนจากโลกปัจุบัน ที่นอนอยู่ดีๆก็ไหลตาย รู้สึกตัวอีกทีก็ไปนอนกองอยู่หลังอารามในอีกโลกหนึ่ง

หลินเอ๋อร์ /หวง เฟยหลิน?

ร่างใหม่ไอรินเมื่อลืมตาดูโลก ไร้ความทรงจำใดๆทั้งสิ้น มีเพียงหยกพกที่สลักคำว่า หลิน  ติดกายมา

โม่ ซ่งเยวียน

บุตรชายคนรองตระกูลคหบดีผู้มั่งคั่งร่ำรวย ด้วยเพราะเป็นคนกลาง มิใช่คนโตที่ต้องแบกรับตำแหน่งผู้นำตระกูล จึงชอบเที่ยวเล่นตามประสาคนว่างงาน 

©®©®©®©®©®©®©©®©®

มาเปิดเรื่องไว้ก่อนนะ

่่