คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ความลับ(ที่ไม่ลับ)
1 อาทิย์่อมา....
05:15 นาที
"เสร็สัที "
ผมยแนยืเส้นสายพลาบิัวไปมาแ้เหมื่อย ภาพประวแ่ันพร้อมส่พรุ่นี้ ผมเ็วามเรียบร้อยนอาน่อนลุึ้นเินรไปยัเียแสนนุ่ม ทิ้ให้เ้าอห้อัวรินอนหลับบนโฟายันเ้า
ผมยึห้อเียผาหลายวัน~ เลยฮะ!
7:35
" ัาวหมี่ "
" ....."
" ไอ้้าว! "
"อือ....." ผมพลิัวหันไปอีทา เียผายืนเท้าสะเอวปลายเีย ทำัวเป็นเ้าอห้อไม่พอ ยัเียแสนนุ่มไป้วย
" ส่านไม่ทัน ไม่รู้้วยนะ"
'พรึบ' เสียเลิผ้าห่มพร้อมนัวเล็ลืมา ลุาเียเินรไปยัห้อน้ำ ไม่วายะโนสั่เ้าอห้อ
" ฝาเทีเรียลใส่ถ้วยหน่อยิ ~ ูยืมเสื้อมึใส่นะ "
" ้าบ ไอุ้าย "
1 ั่วโม่อมา....
" เฮ้อ "
" โีนะ ส่ทัน่อนหมเวลา " ทันทีที่ออาห้อส่ผลานประว เียผา็บ่นอุบ " มึ้อเลี้ย้าวูนะเว้ย ถ้าไม่ไู้ปลุ มึร้อไห้แน่"
" เออ อยาินไรล่ะ? " ผมเาเป็นร้านามสั่้ามอ เ้าประำอนแแ้เฮ้
" ะเพราุ้ร้านป้าเล็ ไอ้้นหนาว! " ผมเยหน้าาอมือถือ ้นหนาวับ พีโฟน สายรหัสเินมา้วยัน นในฝันามหลอหลอนแ่เ้า
" สวัสีรับ " ผมไหว้พี่โฟน
" ไม่้อไหว้หรอ นี่พวมึประวภาพเหรอ?"
" รับ พี่โฟนสมัรเหมือนันเหรอฮะ?" เียผาถาม อีฝ่ายส่ายหน้า พลาเอื้อมมือบไหล่น้าๆ
" เปล่า ไอ้หนาวมันประวนเียว แ่านอาารย์พี่็เหมือนายทั้เป็นแล้วล่ะ " ผมยิ้มแห้พยัหน้าเ้าใ ผมเรียน ปี 1 ้าวแทบไม่ไ้ิน ผมเป็นนอาบน้ำนาน ลายเป็น 30นาทีเสร็ พี่โฟน อยู่ปี 2 ะนาไหนนะ
" ูไปส่าน่อนนะ " ร่าสูโปร่พูึ้น
" มึไปิน้าว้วยันมั้ย? "
"ไม่วะ ไปินับรัแรมึเถอะ พี่ว่าะไปีบสัั่วโม่อยลุย่อ ูไป่อนนะ " ประโยแรพี่อบผม ประโยหลัอบ้นหนาวที่เินถึหน้าห้ออาารย์
" เ เอันที่ห้อ" ้นหนาวอบโฟน ่อนเบนสายามาทาผม " รอแป๊บ "
"...." พี่โฟนไม่รอผมโ้อบ เ้ารีบเินหนีไปเลย ผมหน้าบึ้ หันไปมอไอ้ร่าสูที่เินไปส่านแบบไม่ทุ์ร้อน
" รัแร ฮาฮ่าๆ โอ๊ย!" มันร้อลั่น เพราะถูมือผมีเ้าที่ะบาน เสียั ' ผลัวะ'
" ลมามั้ย? "
" ำๆๆ น่ะ เมิ~ "
" สัส!"
1ั่วโมผ่านไป ....
อนนี้พวเราอยู่ร้านอาหารามสั่หน้ามหาลัย ร้านโปรอเียผา
" อิ่มโร " เียผาวา้อนพลาลูบพุัวเอ
" ถ้าไม่อิ่ม มึไม่ใ่น" ้าวะเพราุ้ 2 าน เาเหลา 1 าน นมห่อเลย์ อี 3 ไม่นับนมุิที่ินระหว่าวัน ระเพาะวายัๆ เลย
" มึทำานเสร็หมแล้วเหรอ? านลาภาทำยั? " เียผาไม่เถีย มันถามนที่นั่ร้ามผม อีฝ่ายเี้ยว้าวำสุท้ายพอี
" ูเหลือแ่านลาภา วันนี้นัโฟนทำาน้วยัน " ้นหนาวอยู่ปี 2 เ่นเียวับ โฟน และเฟียร์. เลยไม่ำเป็น้อเรียพี่เหมือนพวเรา
" เ! ยอมนุษย์ " ถึว่า.. มีเวลาส่ภาพประว ้นหนาวน่าทึ่ะมั ผมอยาไ้วามยันสัรึ่นึอมันั
" ูไม่อยาิน้าว้มนะ พัผ่อนบ้า ถัาพอเหลือเวลา " ผม้มูโอเลี้ย ไม่ไ้มอมัน
" รับทราบรับ อบใที่เป็นห่ว " ผมเหลือบมอมัน ใบหน้าหล่อเหลาปรารอยยิ้มมุมปา
" ใรห่ว ูแ่ลัว..ว่าะไม่ไ้ไปานศพมึ เพราะิทำโมเหอะ!"
"ฮึ"
" พอเลยพวมึ 2 น เถียันั้แ่เ็ยันโ ไม่เบื่อบ้าเหรอวะ?" มันบ่นพลายมือเรียพนัานเ็บิน ผมลุึ้นหยิบระบอสะพายบ่า ' หมับ ' เียผาับ้อมือผม
" อย่าลืม่ายั "
" เออ!"
" มึไปับมันนะ พอีูฝาานับเฟิร์น เสร็ธุระเี๋ยวูโทรหาเอ " มันลุึ้น ผมยื่นแบ์สีแ 3 ใบให้พนัาน ไม่นาน็ไ้ัถอน
และ พวเราเินไปที่อรถ
" ไ้ิ มึไปเหอะ" ้นหนาวพยัหน้ารับ ผมนิ่้า
" อบใ"
" ูไป้วยไม่ไ้เหรอวะ " ผมับไหล่มัน เียผาสวมหมวันน็อ ใบหน้ามายัสีหน้า
" มึไปับมันิ "
"ู... "
" ไปันเถอะ "
้นหนาวที่เียบ เอ่ยแทร ว้า ' หมับ' เ้าที่ฝ่ามือเล็และออแรึ ผมหันหน้ามอเียผาับรถาไป.
'ึั ึั '
สัมผัสเพียปลายนิ้ว ทำผมสั่นเป็นเ้าเ้า ไม่รู้เินถึรถออีสีำป้ายแอมันอนไหน ผมหลุภวั์อนไ้ยินเสียนี่แหละ
" มือมึสั่นัวะ ไม่สบายเหรอ?" มันปล่อยมือ พลาเปิประูรถ
"เปล่า " ผมึ้นไปนั่เบาะ้านับพร้อมับ มันที่นั่เบาะนับ
รถเริ่มเลื่อนออถนนให่
" าน้าวเหลือไรบ้า " มันเริ่มบทสนทนาหลัาเียบมานาน
" หมแล้ว " ผมอบพลาเเะไอิมแท่วนิลา
" เ่นิ " ผมมอใบหน้าหล่อรึ่เสี้ยว ยามนี้เวลาเย็น แสพระอาทิย์สีส้มนวลสาส่อระทบใบหน้า และทาบบนัวร่าหนา ทำให้อีฝ่ายูอบอุ่นึ้นเป็นอ เท่ะมั!
" ห๊ะ? " ผมหูฝาแน่ๆ
" บริหารเวลาไ้ ั้แ่ ปี 1 ้าวหมี่เ่ว่าที่ิ"
" มึว่าูโ่? " ผมโมโหนลืมสรรพนาม แมประ
" เปล่า! ้นหนาวม่าหา "
" ผีเ้าเหรอ? " อีฝ่ายถอนหายใ มันี้เียเถียผม
" เรียมโว์รึยั? " มันเปลี่ยนเรื่อ ผมถูับไปประว าว - เือน มหาลัย รับ เลย้อเรียมัว
" ้อมบ้าแล้ว " หลายวันมานี้ อนอาบน้ำผมแหปาะโนหัร้อเพลเสมอ พอิๆ ู แอบสสารเียผาเหมือนัน
" ไอ้แสหล้า บอว่าเือนหน้ามีิรรมอาสาหนัาแปลายที่โรเรียนวั อนเย็น ไป้วยันมั้ย?" แสหล้าอยู่มรถหนัาแปล มันวนแ์บ่อยมา พวเราอบไปูหนั. ผมอบึมับบรรยาาศ ารื้ออินนั่ล้อมวับเพื่อนพร้อมูหนัอยัษ์ มันฟินมาว่าทีวีที่หอ
" .....," ผมับไอิม้า
" ้าวหมี่ "
"........"
" ้าวหมี่. ไอ้้าว!"
" ห๊ะ!? " ผมสะุ้นั่ัวริ หันไปสบาับมัน รถอหน้าอนโพอี ผมมาเอาอไปทำห้อเียผาฮะ
" ไปูหนัาแปล้วยันมั้ย? "
" อืมมม อบใที่มาส่นะ " ผมปลเ็มัเปิประูรถ ผลันฝ่ามือหนาว้า้อมือผม ผมเอี้ยวัวสบาับมัน
" เหมือนเิมเลยนะ " ไม่พูเปล่า นิ้วเรียวาวเอื้อมมาเ็าบไอิมบนริมฝีปา้ายอย่าแผ่วเบา สัมผัสเพียเสี้ยววินาทีทำ้อนเนื้อนา 400 รัม ้าน้าย เ้นผิัหวะ ผมรู้สึมวนท้อเลย
"...."
" ินเลอะเหมือนเ็ รีบลไ้แล้ว ฝนเริ่มเี๋ยวไม่สบายนะ " น้ำเสียเรียบนิ่ับสายาเป็นห่ว ทำเอาผมไม่อยาลาเบาะนั่เลย
" ับรถีๆ ล่ะ "
ผมรีบิหนี วิ่เ้าึอนโ น่าเสียายที่ไม่ไ้หันลับมามอเ้าอใบหน้าหล่อเหลา ที่ำลัยิ้มว้า
ี 5 :00 น.
' แอ '
เสียเปิประู เียผามาหาหมี่้าวที่อนโแทน เพราะนัวเล็ี้เียับรถ มันเลยยอมาทำห้อ้าวบ้า ุแสำรอที่ให้เียผาไว้ไ้ใ้แล้ว เพราะเ้าอห้อันหลับาโ๊ะทำาน
' ่า ่า ' เสียฝนระหน่ำ่อเนื่อลอืน เียผาให้เพื่อนับมอไ์มาส่ั้แ่หัวรเท้าไม่มีส่วนใไม่เปีย
10 นาที่อมา...
เียผาเินออาห้อน้ำ เินไปหน้าูเสื้อผ้าพลาะโนเรีย้าว
" ูยืมุนะ "
" อย่าเปินะ!!" เสียะโนห้าม พร้อมวิ่เ้าาเียผา ทว่าไม่ทันเสียแล้ว เียผาเอื้อมมือึู้เสื้อผ้า และ
' ูบ!' เสียล่อเ็บอสมัยเ่าหล่นลพื้น มัน้มมอรูปมามาย ่อนเยหน้าสบาับผม
" .... มึอบไอ้หนาวเหรอ? "
เี่ย!!!.
'วย...วยสุๆๆ'
ความคิดเห็น