ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ฟรองก์
ิน้าวผัหอมฟุ้ไปทั่วบ้าน มือเรียวถือะหลิวล่อมือผั้าวในระทะน้าวร้อนๆลุอสเท่าัน เสียลบันไาั้นสอพร้อมับระทะที่ถูปิแ๊ส พี่ายสุที่รัทำับ้าวเสร็ทันพอี
" ทาน้าวัน " ผมถอผ้าันเปื้อนสีมพูอุย่าวาไว้บนโ๊ะ พลาหันไปถามเ้าอร่าสูสวมุนัเรียน
" ไม่ินเฮีย ผมื่นสาย ถ้ามัวแ่ินไม่ทัน " มันเินไปหยิบรอเท้ามาใส่ มืออี้าเอื้อมไปหยิบระเป๋าเรียนสีำสถาพผ่านศึ ฝุ่นสีาวปนำ ผมเยบอให้มันเอาไปั ถ้าี้เียนับ้านเรามีเรื่อัผ้า มึเเ่ปุ่ม แ่มันบอ 'เี๋ยวไม่ลั ' ื้อรั้นริๆ
ผมบอไป็เท่านั้น!
"ั่น ูห่อ้าวใส่ล่อให้นะ " มันพยัหน้ารับ เเล้วเินไปรอหน้าบ้าน
พอผมห่อใส่ล่อนาเล็เหมาะสำหรับินสอน เพราะระเพาะน้อผมมันเท่าวาย ผมเินออไปหามันรโรรถ เ้าัวำลันั่บนรถมอไ์ ้มหน้าเล่นเมส์ ผมยื่นถุที่ห่อ้าวให้นัวสู
" อบุรับ "
" เี๋ยว ! "
" ว่า..? " มันสาร์รถ ผมว้าแฮนมือไว้่อนที่มันะเลื่อนัว " มีี้ิหน้าผมเหรอ
"เปล่าาา "
" วันนี้เฮียไม่ทำานเหรอ? " มันถามผมลับเมื่อผมเอาแ่้อมัน
" มีอนบ่าย " ผมอบเสียเหนื่อยๆ วันนีุ้ลู้านัผมที่ห้า ึ่ห้าที่ะไปมันใล้บ้านผม ผมเลยไม่้อรีบอาบน้ำ แ่ัวแถมยัเหลือเวลา่อโมอี
" เ ั่นผมไปนะเฮีย ... อะไรอีวะเฮียป้อ " มันโมโหผม เมื่อแนเ้ารรมเลื่อนมาับแนาวๆอมัน
"ไปนเียวเหรอ "
"ะถามอะไร็รีบถามมาเหอะ " มันทำหน้าย่น ถ้าไม่รีบมันเ้าสอบสาย และอาะหมสิทธิ์สอบ
" เพื่อนเมิไม่ไป้วยเหรอวะ " ผมพ่นหายใ เอ่ยถามถึฟรอ์เพื่อนสนิทน้อายที่อบมาโวยวายหน้าบ้านเป็นประำนนทั้หมู่บ้านรรม
".... "
"ทำหน้าแบบนี้หมายวามว่าไ "
" ิถึมันรึไ ?"
" มึอยาไปโรเรียนรบ 32 มั้ย " ผม่ามันไปหนึ่ย แ่ัวลว่าผมอาะไปทำร้ายิใไอ้เ็เินไป
" ถามัวเอิ "
" ะ ู ไม่ไ้ทำไรผิสัหน่อยนิ "
" ูไม่ไปรับมึหน้าบ้านเเล้วนะเว้ย เอันที่โรเรียนแทน " มันพูเสียเรียบนิ่ " ไม่มีปัหาเรื่อไอ้ปลาทูเเล้วละเฮีย ผมไป่อนนะ "
ผมปล่อยมือที่แนมันให้เป็นอิสระ มันสาร์รถเเล้วับาไป รึวาา ผมทำเินไปนะ
23:00 น
เมื่อวาน : หน้าบ้าน
" ไป่อเรื่ออะไรมาอีไอ้ปป้อ " ผมพูอย่าโมโห มอสภาพนรหน้าที่เ็มไป้วยรอยฟ้ำำเียว ใบหน้าหล่อเหลาที่สาวๆมัอบใ อนนี้มันมีรอยแรริมฝีปาับหาา ผมวระินเพราะมันนับเป็นรั้ที่สิบว่า ผมเบนสายาไปหาฟรอ์ สภาพไม่่าันนั
" ไม่มีอะไรเฮีย นิหน่อยเอ~ "
" นิหนอยเอแ่ปา้ำ ิ้วแ ้อเป็นอะไรมาว่านี้สินะ ถึเรียว่า เป็นหนั " ผมหันไปหาฟรอ์ " เมื่อไหร่ะเลิพาน้อูไม่เสี่ยอันรายสัทีวะ "
" ผมำลัะับรถไปรับไอ้ปลับบ้านที่ร้าน พวมันับามมาัลาทา็เลย.. "
" ็เลยพาน้อูเป็นแผลไป้วย " ผมับท มือทั้สอ้าำแน่น ผมโมโห โมโหัวเอที่ปป้อน้อไม่ไ้ เรามีันอยู่สอน ผมรัมันมา ถ้าหาเิอะไรึ้นมา ผมะอยู่ยัไ!
" เฮีย พวมันมาหาเรื่อเรา่อนริๆ โีที่เพื่อนพวผมมา่วยไ้ทัน เห็นป่าว.. ผมไม่ไ้เป็นไรเลยนะ ให้ผมเเะบอลโว์ยัไหว "
" นแถวนั้นโทรเรียำรว แ่ว่าะมาพวมัน็หนีไป่อน ผมอโทษพี่ "
" ไอ้ป.. เมิเ้าบ้านไปอาบน้ำะ เี๋ยวูทำแผลให้เอ "
" อืม... แล้ว? "
" ูอุยับเพื่อนเมิแป๊บนึ เออ! ูไม่ทำไรหรอน่า " ผมพู่อนที่มันะอ้าปาถาม
" พรุ่นี้เอัน " ฟรอ์บบ่าน้อผม น้อมันอบ 'อืม ' เบาๆในลำอ ่อนไปไม่วายส่สายา้อนผมหนึ่ที
" เลิพาน้อูเ้า สน. เป็นว่าเล่นเหอะวะ "
"ผม็ไม่ไ้อยาไปสัหน่อย " เสียอนๆอมัน ทำผมรู้สึผิที่่าทันที
"ูไม่ไ้รู้สึีนะเว้ยที่เห็นน้อัวเอมีรอยฟ้ำทั้ัวลับบ้าน "
" ผม็ไม่ยอมให้มันมีอันรายเหมือนัน "
"....... "
"ทุรั้ที่วย ผมพยายามไม่บอมัน้วย้ำ แ่..."
"เพราะมึือเพื่อนมันไ มันะปล่อยเพื่อนัวเอโนทำร้าย็ไม่ใ่ปะวะ "
"...."
" ฟรอ์ ถ้านายเห็นแ่ันและนรอบ้าล่ะ็ อย่าพานที่นายรัเือร้อนไป้วยเถอะนะ "
ผมพูบแล้วเินหันหลัเ้าบ้านปิประูใส่หน้ามันั 'ปั' ปล่อยมันนิ่้าไปหลายวินาที ฝ่ามือมันำแน่นเหมือนระับอารม์หุหิ
.....................................................
" ฟรอ์ " ผมเินหยุอยู่หน้าบ้าน้าผม และเรียเ้าอบ้านพลาอุ้มไอ้ปลาทู แมวอ้วนลมสีส้มลาย ใบหน้าลมมีรอยปลาทูิอยู่รหนว ผมึออเบาๆ
" ไม่้อืนอาหารหมานะพี่ ผมให้ฟรี " ฟรอ์ไม่สบาับผม มันเินเลยเพื่อไปึ้นวินหน้าปาอย
"อ-โทษ " ผมสูลมหายใ่อนพูเสียั มันหยุะัเอี้ยวอมอผม
" อะไรเ้าสิล่ะ? "
"ราวที่แล้วูอาะพูแรไปหน่อย แ่ที่บอเพราะเป็นห่วไอ้ป แล้ว็มึ้วย " เพราะมันเป็นเพื่อนน้อผม เราเห็นหน้าันั้แ่เ็ๆ นมันโอายุ 18
"พี่เป็นห่วผม!? " มันเลิิ้ว ใบหน้าหล่อยิ้มมุมปา
"มึเป็นเพื่อนน้อูม่ะ! ถ้าเมิพาไอ้ปป้อเป็นไรอีรั้ ูไม่ปล่อยเมิไว้แน่นอน " ผมยืนออพิประู ท่าทาสบายๆ ทำให้มีนผ่อนลาย
" พี่แปลีเนอะ แ่็น่ารัี "
"....."
" ผมอบนะ " มันพูเหมือนประโยบอเล่าทั่วไป แ่นฟัอย่าผมถึับะั
ว่าะั้สิไ้ ไอ้เ้าปัหา็ไปะแล้ว
............to be connected ..................
" ทาน้าวัน " ผมถอผ้าันเปื้อนสีมพูอุย่าวาไว้บนโ๊ะ พลาหันไปถามเ้าอร่าสูสวมุนัเรียน
" ไม่ินเฮีย ผมื่นสาย ถ้ามัวแ่ินไม่ทัน " มันเินไปหยิบรอเท้ามาใส่ มืออี้าเอื้อมไปหยิบระเป๋าเรียนสีำสถาพผ่านศึ ฝุ่นสีาวปนำ ผมเยบอให้มันเอาไปั ถ้าี้เียนับ้านเรามีเรื่อัผ้า มึเเ่ปุ่ม แ่มันบอ 'เี๋ยวไม่ลั ' ื้อรั้นริๆ
ผมบอไป็เท่านั้น!
"ั่น ูห่อ้าวใส่ล่อให้นะ " มันพยัหน้ารับ เเล้วเินไปรอหน้าบ้าน
พอผมห่อใส่ล่อนาเล็เหมาะสำหรับินสอน เพราะระเพาะน้อผมมันเท่าวาย ผมเินออไปหามันรโรรถ เ้าัวำลันั่บนรถมอไ์ ้มหน้าเล่นเมส์ ผมยื่นถุที่ห่อ้าวให้นัวสู
" อบุรับ "
" เี๋ยว ! "
" ว่า..? " มันสาร์รถ ผมว้าแฮนมือไว้่อนที่มันะเลื่อนัว " มีี้ิหน้าผมเหรอ
"เปล่าาา "
" วันนี้เฮียไม่ทำานเหรอ? " มันถามผมลับเมื่อผมเอาแ่้อมัน
" มีอนบ่าย " ผมอบเสียเหนื่อยๆ วันนีุ้ลู้านัผมที่ห้า ึ่ห้าที่ะไปมันใล้บ้านผม ผมเลยไม่้อรีบอาบน้ำ แ่ัวแถมยัเหลือเวลา่อโมอี
" เ ั่นผมไปนะเฮีย ... อะไรอีวะเฮียป้อ " มันโมโหผม เมื่อแนเ้ารรมเลื่อนมาับแนาวๆอมัน
"ไปนเียวเหรอ "
"ะถามอะไร็รีบถามมาเหอะ " มันทำหน้าย่น ถ้าไม่รีบมันเ้าสอบสาย และอาะหมสิทธิ์สอบ
" เพื่อนเมิไม่ไป้วยเหรอวะ " ผมพ่นหายใ เอ่ยถามถึฟรอ์เพื่อนสนิทน้อายที่อบมาโวยวายหน้าบ้านเป็นประำนนทั้หมู่บ้านรรม
".... "
"ทำหน้าแบบนี้หมายวามว่าไ "
" ิถึมันรึไ ?"
" มึอยาไปโรเรียนรบ 32 มั้ย " ผม่ามันไปหนึ่ย แ่ัวลว่าผมอาะไปทำร้ายิใไอ้เ็เินไป
" ถามัวเอิ "
" ะ ู ไม่ไ้ทำไรผิสัหน่อยนิ "
" ูไม่ไปรับมึหน้าบ้านเเล้วนะเว้ย เอันที่โรเรียนแทน " มันพูเสียเรียบนิ่ " ไม่มีปัหาเรื่อไอ้ปลาทูเเล้วละเฮีย ผมไป่อนนะ "
ผมปล่อยมือที่แนมันให้เป็นอิสระ มันสาร์รถเเล้วับาไป รึวาา ผมทำเินไปนะ
23:00 น
เมื่อวาน : หน้าบ้าน
" ไป่อเรื่ออะไรมาอีไอ้ปป้อ " ผมพูอย่าโมโห มอสภาพนรหน้าที่เ็มไป้วยรอยฟ้ำำเียว ใบหน้าหล่อเหลาที่สาวๆมัอบใ อนนี้มันมีรอยแรริมฝีปาับหาา ผมวระินเพราะมันนับเป็นรั้ที่สิบว่า ผมเบนสายาไปหาฟรอ์ สภาพไม่่าันนั
" ไม่มีอะไรเฮีย นิหน่อยเอ~ "
" นิหนอยเอแ่ปา้ำ ิ้วแ ้อเป็นอะไรมาว่านี้สินะ ถึเรียว่า เป็นหนั " ผมหันไปหาฟรอ์ " เมื่อไหร่ะเลิพาน้อูไม่เสี่ยอันรายสัทีวะ "
" ผมำลัะับรถไปรับไอ้ปลับบ้านที่ร้าน พวมันับามมาัลาทา็เลย.. "
" ็เลยพาน้อูเป็นแผลไป้วย " ผมับท มือทั้สอ้าำแน่น ผมโมโห โมโหัวเอที่ปป้อน้อไม่ไ้ เรามีันอยู่สอน ผมรัมันมา ถ้าหาเิอะไรึ้นมา ผมะอยู่ยัไ!
" เฮีย พวมันมาหาเรื่อเรา่อนริๆ โีที่เพื่อนพวผมมา่วยไ้ทัน เห็นป่าว.. ผมไม่ไ้เป็นไรเลยนะ ให้ผมเเะบอลโว์ยัไหว "
" นแถวนั้นโทรเรียำรว แ่ว่าะมาพวมัน็หนีไป่อน ผมอโทษพี่ "
" ไอ้ป.. เมิเ้าบ้านไปอาบน้ำะ เี๋ยวูทำแผลให้เอ "
" อืม... แล้ว? "
" ูอุยับเพื่อนเมิแป๊บนึ เออ! ูไม่ทำไรหรอน่า " ผมพู่อนที่มันะอ้าปาถาม
" พรุ่นี้เอัน " ฟรอ์บบ่าน้อผม น้อมันอบ 'อืม ' เบาๆในลำอ ่อนไปไม่วายส่สายา้อนผมหนึ่ที
" เลิพาน้อูเ้า สน. เป็นว่าเล่นเหอะวะ "
"ผม็ไม่ไ้อยาไปสัหน่อย " เสียอนๆอมัน ทำผมรู้สึผิที่่าทันที
"ูไม่ไ้รู้สึีนะเว้ยที่เห็นน้อัวเอมีรอยฟ้ำทั้ัวลับบ้าน "
" ผม็ไม่ยอมให้มันมีอันรายเหมือนัน "
"....... "
"ทุรั้ที่วย ผมพยายามไม่บอมัน้วย้ำ แ่..."
"เพราะมึือเพื่อนมันไ มันะปล่อยเพื่อนัวเอโนทำร้าย็ไม่ใ่ปะวะ "
"...."
" ฟรอ์ ถ้านายเห็นแ่ันและนรอบ้าล่ะ็ อย่าพานที่นายรัเือร้อนไป้วยเถอะนะ "
ผมพูบแล้วเินหันหลัเ้าบ้านปิประูใส่หน้ามันั 'ปั' ปล่อยมันนิ่้าไปหลายวินาที ฝ่ามือมันำแน่นเหมือนระับอารม์หุหิ
.....................................................
" ฟรอ์ " ผมเินหยุอยู่หน้าบ้าน้าผม และเรียเ้าอบ้านพลาอุ้มไอ้ปลาทู แมวอ้วนลมสีส้มลาย ใบหน้าลมมีรอยปลาทูิอยู่รหนว ผมึออเบาๆ
" ไม่้อืนอาหารหมานะพี่ ผมให้ฟรี " ฟรอ์ไม่สบาับผม มันเินเลยเพื่อไปึ้นวินหน้าปาอย
"อ-โทษ " ผมสูลมหายใ่อนพูเสียั มันหยุะัเอี้ยวอมอผม
" อะไรเ้าสิล่ะ? "
"ราวที่แล้วูอาะพูแรไปหน่อย แ่ที่บอเพราะเป็นห่วไอ้ป แล้ว็มึ้วย " เพราะมันเป็นเพื่อนน้อผม เราเห็นหน้าันั้แ่เ็ๆ นมันโอายุ 18
"พี่เป็นห่วผม!? " มันเลิิ้ว ใบหน้าหล่อยิ้มมุมปา
"มึเป็นเพื่อนน้อูม่ะ! ถ้าเมิพาไอ้ปป้อเป็นไรอีรั้ ูไม่ปล่อยเมิไว้แน่นอน " ผมยืนออพิประู ท่าทาสบายๆ ทำให้มีนผ่อนลาย
" พี่แปลีเนอะ แ่็น่ารัี "
"....."
" ผมอบนะ " มันพูเหมือนประโยบอเล่าทั่วไป แ่นฟัอย่าผมถึับะั
ว่าะั้สิไ้ ไอ้เ้าปัหา็ไปะแล้ว
............to be connected ..................
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น