ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : my old life
25 ธันวาคม
วันนี้เป็นวันคริสมาสที่แต่ที่สุดเลยยยยย แย่ชะมัด แย่ๆๆๆๆ ไม่มีอะไรจะแย่ไปกว่านี้แล้ว แย่ยังไงน่ะหรอ ก็แฟนของฉันที่ฉันทุ่มหัวใจไปทั้งใจไปมีแฟนใหม่แล้วน่ะสิ แล้วแฟนใหม่ที่ว่านั้นก็ไม่ใช่ใครแต่เป็นเอ็มม่า!! ใช่แล้วไดอารี่ เอ็มม่าเพื่อนรักที่สุดของฉัน ยายบ้านั้นแย่งแฟนฉันไป และยิ่งแย่ไปกว่านั้นฉันคงไม่โกรธเลย ถ้าจัสตินมาบอกเลิกฉันดีๆแต่ไม่เลย!! ไอ้บ้านามจัสตินแค่โพสรูปลงเฟสบุ๊ก รูปที่สองคนนั้นจูบกัน แล้วทิ้งฉันเป็นหมาหัวเน่าข้างถนน ให้ทั้งโรงเรียนรู้ว่าฉันถูกทิ้ง น่าอับอายชะมัด เพื่อนของฉันคงกำลังหัวเราะอยู่สิน่ะ คงมีความสุขมากสิน่ะ...
ฉันเขียนต่อไปไม่ไหวแล้ว น้ำตาที่คิดว่ามันจะไม่ไหลกลับไหลไม่หยุด โธ่เอย น่าสมเพชชะมัดเลย ฉันมองออกไปนอกน่าต่างห้องชั้น 4 กลางนิวยอห์ก ฉันค่อยๆเช็ดคราบน้ำตาจากสมุดไดอารี่ สมุดที่คุณย่าให้เมื่อวันเกิดอายุ 10 ขวบ สมุดนี้มีความทรงจำมากมาย ฉันเปิดย้อนกลับไปเมื่ออาทิตย์ก่อน
16 ธันวาคม
Best day everrrr. this morning Justin the hottest guy at school just gave me a bunch of flower, Yes!! and not just that, he gave it in front of untire school. Nothing is more romantic than this....
งี่เง่าชะมัด ฉันอยากจะย้อนเวลากลับไปตบหัวตัวเองจริงๆเลย ฉันค่อยๆสางผมลอนอ่อนสีน้ำตาลของฉัน ปิดสมุดไดอารี่ที่ทนอ่านต่อไม่ไหว แล้วนั้งฟังเสียงแตรข้างนอก เสียงบีบแตรกลางนครนิวยอห์กที่ไม่มีวันจบสิ้น ถ้าฉันวิ่งตกตึกไปตอนนี้จะมีใครสังเกตบ้างไหมเนี้ย แต่ถ้าฉันวิ่งตกตึกไปมันก็คงน่าสมเพชเกินไป โลกนี้มันช่างงี้เง่าและวุ่นวายจริงๆ ฉันหยับทิชชู่อีกแผ่นขึ้นมาเช็ดคราบน้ำตา ตอนนี้ตรงหน้าชั้นมีทิชชู่กองพะเนินที่เช็ดคราบน้ำตาแล้วน้ำมูกจากความเสียใจเต็มไปหมด ฉันอยากจะโทรไปหาใครสักคนที่ปรึกษาได้ ฉันอยากระบายไม่ใช่แค่ในสมุดไดอารี่ แต่ฉันมั่นใจว่าเพื่อนๆของฉันกำลังมีปาร์ตี้มันส์สุดเหวี่ยงและฉลองการคบกันของจัสตินและเอ็มม่า อนาคตคิงและควีนของโรงเรียน ฉันน่าจะรู้สึกได้เร็วกว่านี้ว่าไม่มีเพื่อนฉันคนไหนเป็นเพื่อนแท้ของฉันจริงๆ แล้วน้ำตาอีกระลอกก็ไหลออกมา แค่แฟนทิ้งก็แย่แล้วน่ะแล้วยังถูกเพื่อนทิ้งอีก ชีวิตใครจะบัดซบได้ขนาดนี้แล้วยังไม่รวมว่านี้คือวันคริสมาสแต่ทั้งพ่อและแม่ฉันกลับไปฉลองที่เมืองไทย บ้านเกิดเมืองนอนของพ่อ น้องชายฉันก็ไปปาร์ตี้กับเพื่อนที่LA เจริญเถอะชีวิต
ฉันหันไปมองนาฬิกาหลังจากนั้งร้องไห้มานาน 6 โมงแล้วหรอ ตั้งแต่ฉันรู้ข่าวก็ประมาณบ่ายสอง นี้ฉันนั้งเวทนาตัวเองถึง 4 ชั่วโมงเลยหรอนี้ อะไรจะน่าสมเพชขนาดนั้น ฉันค่อยๆรวมพลังทั้งหมดเดินเข้าไปในห้องน้ำ ถ้าฉันนั้งร้องไห้ถึง 4 ชั่วโมงละก็ ถ้าฉันคงหนีไม่พ้นศพเน่าแน่นอน และใช่เลย ซอมบี้ตัวเป็นๆเลย=_= ผมสีน้ำตาลยาวถึงกลางลำตัวที่เคยเป็นลอนอย่างสวยงาม ยุ่งเหมือนโดนอีแร้งจิกก็ไม่ปาน ตากลมโตสีฟ้าที่ได้มากจากแม่ ตอนนี้บ่วมเหมือนโดนนักมวยต่อยเลยทีเดียว แล้วยังไม่รวมถึงน้ำมูก น้ำตาที่ไหลท่วมหน้า น่าเกลียดที่สุด ไม่มีคำไหนดีกว่าคำว่าทุเรศตัวเองอีกแล้วT_T ฉันค่อยๆเอาน้ำล่างหน้าล่างตาให้หมด ฉันต้องทำให้ตัวเองดูดีอีกครั้งไม่อย่างนั้นฉันคงไม่มีข้าวกินเป็นแน่แท้ ฉันค่อยๆหวีผม ผม ผมที่จัสตินเคยชมว่าสวย ผมที่จัสตินเคยสัมผัส ผมที่เอ็มม่าเคยถักเปี้ยเล่น ผมที่ตอกย้ำทุกอย่าง ผมที่จะไม่มีอีกต่อไป!!!! ฉันวิ่งเข้าไปหยิบกรรไกรแล้วตัดผมก้อนแรก กระจุกผมนั้นค่อยๆหล่นลงมาอยู่ที่พื้นแต่ตวามรู้สึกของฉันกลับยิ่งสูงขึ้น เหมือนได้ปลดปล่อย ออกจากกรอบเดิมๆ ฉันหยิบผมปอยที่สองออกมาตัด ตัด ตัด จนตอนนี้ผมของฉัยสั้นเป็นทรงผู้ชายก็ว่าได้ ดีจะได้ไม่ตอกย้ำตัวเอง จริงสิอีกสิ่งที่ตอกย้ำ ฉันเดินย้ำเท้าไปที่ห้องนอนของฉัน ห้องนอนที่ประดับประดาไปด้วยของเล่นที่จัสตินเคยให้ จะไม่มีอีกแล้ว ฉันโยนทุกอย่างที่เตือนว่ามีจัสตินอยู่บนโลกนี้ลงในกล่อง ทั้งของเล่น แผ่นซีดีที่เขาชอบ กรอบรูป ทุกๆอย่าง ยันลงไป ฉันเปิดตู้เสื้อผ้าหยิบกระโปรงที่เคยใส่ไปเดตกับจัสติน เสื้อตัวสวยที่เขาเคยชม กระโปรงตัวที่ใส่ตอนจัสตินจูบฉันเป็นครั้งแรก ทิ้งไปให้หมด ฉันตรวจสอบตู้เสื้อผ้าอีกครั้ง ตอนนี้ไม่เหลือแม้แต่กระโปรงสักตัวเดียว เหลือเพียงแค่กางเกงยีนส์กับเสื้อยืนกับเสื้อเชิตบางตัวเท่านั้น ฉันมองไปรอบๆห้องที่แทบจะว่างเปล่า ไม่คิดเลยว่าการที่จัสตินเข้ามาในชีวิตฉันจะทำให้โลกของฉันเปลี่ยนแปลงมากขนาดนี้ ฉันหันไปมองแล้วสะดุดเข้ากับนาฬิกาเรือนหนึ่ง นาฬิกาที่เอ็มม่ากับฉันซื้อพร้อมกัน นาฬิกาที่เอ็มม่าบอกก้บฉันว่าเป็นเครื่องเตือนใจของความเป็นของเรา นี้ฉันลืมไปได้ยังไงว่ายังมียายเอ็มม่าอยู่อีกคน ยายนี้น่าแค้นใจยิ้งกว่าจัสตินอีก ฉันหยิบทุกสิ่งที่เอ็มม่าเคยซื้อให้หรือว่าซื้อพร้อมกับเธอออกมา แต่ฉันแยกกล่องไว้คนละกล่องกับจัสติน ฉันเขียนจ่าหน้าถึงบ้าน 2 คนนั้นแต่ก่อนที่ฉันจะปิดกล้อง ฉันเขียนโน้ตอันโตๆใส่กระดาษเอาไว้และวางไว้บนสุดว่า F**ck U Bitch ฉันปิดกล่องทั้งสองและไปโยนไว้ที่หน้าประตู แต่ก่อนที่ฉันจะไปส่งฉันมีอีกสิ่งที่ฉันจะต้องทำก่อนไป ฉันหยับโทรศัพท์มือถือขึ้นมาลบเบอร์เอ็มม่าและจัสตินออกให้หมด บล็อกเฟสบุ๊ก unfollowทริตเตอร์และอินสตราแกรม ลบไลค์และทุกอย่างที่สามารถติดต่อได้ ฉันลบรูปทั้งหมดที่ฉันเคยถ่ายไว้และมีหน้าเอ็มม่าหรือจัสตินโผล่ขึ้นมา
ฉันใส่รองเท้าผ้าใบคู่โปรดหันไปมองห้องเล็กๆอีกครั้งแต่ฉันยังรู้สึกไม่จบ ฉันรู้แล้ว ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอีกครั้งแล้วต่อเบอร์ไปหาคนที่ฉันเชื่อใจที่สุด เสียงรอสายยิ่งทำให้ฉันโมโห รับสักทีสิ!!!!
"hello?"
เสียงผู้ชายที่ฉันคุ้นเคยที่สุด
" hi, dad."
"มีอะไรหรือเปล่า คริสตัล?" พ่อถามด้วยเสียงภาษาไทยที่พ่อคุ้นเคย
"Not great,dad. I have something to ask you?" ถึงฉันจะเป็นลูกครึ่งไทย แต่ฉันก็ยังถนัดที่จะพูดภาษาอังกฤษมากกว่า
"คือ...หนูอยากย้ายโรงเรียน" พ่อเงียบไปสักครู่
"What?! What's the matter?"
"I don't want to talk 'bout it"
"แล้วพ่อจะทำอย่างนั้นได้ไงล่ะ?"
"พ่อแค่อ้างว่าต้องย้ายบ้านเพราะธุรกิจหรืออะไรก็ได้"
"ไม่รู้สิ....พ่อไม่แน่ใจว่า-"
"PLEASE~dad."
"เห้อ...พ่อว่าบางทีมันอาจมีทาง พ่อจะลองดูให้แล้วกัน"
"ขอบคุณค่าาา รักพ่อที่สุด"
"um...see you, bye."
"Bye, love you."
ฉันวางสายจากพ่อ รู้สึกเหมือนเป็นเด็กเลวที่เห็นแก่ตัวยังไงไม่รู้=_= แต่เพื่อชีวิตที่ดีกว่า ชั่งเหอะ ฉันหยิบกล่องที่ฉันใส่ของของเอ็มม่าและจัสตินขึ้นมาแล้ว้ปิดประตู ฉันมองกลับเข้าไปในห้องอีกครั้ง นี้สิชีวิตใหม่ของฉันกำลังจะเริ่มขึ้น ฉันคิดพร้อมกับปิดประตูแล้วไม่หันกลับไปมองอีกเลย
-------------------------------------
วันนี้เป็นวันคริสมาสที่แต่ที่สุดเลยยยยย แย่ชะมัด แย่ๆๆๆๆ ไม่มีอะไรจะแย่ไปกว่านี้แล้ว แย่ยังไงน่ะหรอ ก็แฟนของฉันที่ฉันทุ่มหัวใจไปทั้งใจไปมีแฟนใหม่แล้วน่ะสิ แล้วแฟนใหม่ที่ว่านั้นก็ไม่ใช่ใครแต่เป็นเอ็มม่า!! ใช่แล้วไดอารี่ เอ็มม่าเพื่อนรักที่สุดของฉัน ยายบ้านั้นแย่งแฟนฉันไป และยิ่งแย่ไปกว่านั้นฉันคงไม่โกรธเลย ถ้าจัสตินมาบอกเลิกฉันดีๆแต่ไม่เลย!! ไอ้บ้านามจัสตินแค่โพสรูปลงเฟสบุ๊ก รูปที่สองคนนั้นจูบกัน แล้วทิ้งฉันเป็นหมาหัวเน่าข้างถนน ให้ทั้งโรงเรียนรู้ว่าฉันถูกทิ้ง น่าอับอายชะมัด เพื่อนของฉันคงกำลังหัวเราะอยู่สิน่ะ คงมีความสุขมากสิน่ะ...
ฉันเขียนต่อไปไม่ไหวแล้ว น้ำตาที่คิดว่ามันจะไม่ไหลกลับไหลไม่หยุด โธ่เอย น่าสมเพชชะมัดเลย ฉันมองออกไปนอกน่าต่างห้องชั้น 4 กลางนิวยอห์ก ฉันค่อยๆเช็ดคราบน้ำตาจากสมุดไดอารี่ สมุดที่คุณย่าให้เมื่อวันเกิดอายุ 10 ขวบ สมุดนี้มีความทรงจำมากมาย ฉันเปิดย้อนกลับไปเมื่ออาทิตย์ก่อน
16 ธันวาคม
Best day everrrr. this morning Justin the hottest guy at school just gave me a bunch of flower, Yes!! and not just that, he gave it in front of untire school. Nothing is more romantic than this....
งี่เง่าชะมัด ฉันอยากจะย้อนเวลากลับไปตบหัวตัวเองจริงๆเลย ฉันค่อยๆสางผมลอนอ่อนสีน้ำตาลของฉัน ปิดสมุดไดอารี่ที่ทนอ่านต่อไม่ไหว แล้วนั้งฟังเสียงแตรข้างนอก เสียงบีบแตรกลางนครนิวยอห์กที่ไม่มีวันจบสิ้น ถ้าฉันวิ่งตกตึกไปตอนนี้จะมีใครสังเกตบ้างไหมเนี้ย แต่ถ้าฉันวิ่งตกตึกไปมันก็คงน่าสมเพชเกินไป โลกนี้มันช่างงี้เง่าและวุ่นวายจริงๆ ฉันหยับทิชชู่อีกแผ่นขึ้นมาเช็ดคราบน้ำตา ตอนนี้ตรงหน้าชั้นมีทิชชู่กองพะเนินที่เช็ดคราบน้ำตาแล้วน้ำมูกจากความเสียใจเต็มไปหมด ฉันอยากจะโทรไปหาใครสักคนที่ปรึกษาได้ ฉันอยากระบายไม่ใช่แค่ในสมุดไดอารี่ แต่ฉันมั่นใจว่าเพื่อนๆของฉันกำลังมีปาร์ตี้มันส์สุดเหวี่ยงและฉลองการคบกันของจัสตินและเอ็มม่า อนาคตคิงและควีนของโรงเรียน ฉันน่าจะรู้สึกได้เร็วกว่านี้ว่าไม่มีเพื่อนฉันคนไหนเป็นเพื่อนแท้ของฉันจริงๆ แล้วน้ำตาอีกระลอกก็ไหลออกมา แค่แฟนทิ้งก็แย่แล้วน่ะแล้วยังถูกเพื่อนทิ้งอีก ชีวิตใครจะบัดซบได้ขนาดนี้แล้วยังไม่รวมว่านี้คือวันคริสมาสแต่ทั้งพ่อและแม่ฉันกลับไปฉลองที่เมืองไทย บ้านเกิดเมืองนอนของพ่อ น้องชายฉันก็ไปปาร์ตี้กับเพื่อนที่LA เจริญเถอะชีวิต
ฉันหันไปมองนาฬิกาหลังจากนั้งร้องไห้มานาน 6 โมงแล้วหรอ ตั้งแต่ฉันรู้ข่าวก็ประมาณบ่ายสอง นี้ฉันนั้งเวทนาตัวเองถึง 4 ชั่วโมงเลยหรอนี้ อะไรจะน่าสมเพชขนาดนั้น ฉันค่อยๆรวมพลังทั้งหมดเดินเข้าไปในห้องน้ำ ถ้าฉันนั้งร้องไห้ถึง 4 ชั่วโมงละก็ ถ้าฉันคงหนีไม่พ้นศพเน่าแน่นอน และใช่เลย ซอมบี้ตัวเป็นๆเลย=_= ผมสีน้ำตาลยาวถึงกลางลำตัวที่เคยเป็นลอนอย่างสวยงาม ยุ่งเหมือนโดนอีแร้งจิกก็ไม่ปาน ตากลมโตสีฟ้าที่ได้มากจากแม่ ตอนนี้บ่วมเหมือนโดนนักมวยต่อยเลยทีเดียว แล้วยังไม่รวมถึงน้ำมูก น้ำตาที่ไหลท่วมหน้า น่าเกลียดที่สุด ไม่มีคำไหนดีกว่าคำว่าทุเรศตัวเองอีกแล้วT_T ฉันค่อยๆเอาน้ำล่างหน้าล่างตาให้หมด ฉันต้องทำให้ตัวเองดูดีอีกครั้งไม่อย่างนั้นฉันคงไม่มีข้าวกินเป็นแน่แท้ ฉันค่อยๆหวีผม ผม ผมที่จัสตินเคยชมว่าสวย ผมที่จัสตินเคยสัมผัส ผมที่เอ็มม่าเคยถักเปี้ยเล่น ผมที่ตอกย้ำทุกอย่าง ผมที่จะไม่มีอีกต่อไป!!!! ฉันวิ่งเข้าไปหยิบกรรไกรแล้วตัดผมก้อนแรก กระจุกผมนั้นค่อยๆหล่นลงมาอยู่ที่พื้นแต่ตวามรู้สึกของฉันกลับยิ่งสูงขึ้น เหมือนได้ปลดปล่อย ออกจากกรอบเดิมๆ ฉันหยิบผมปอยที่สองออกมาตัด ตัด ตัด จนตอนนี้ผมของฉัยสั้นเป็นทรงผู้ชายก็ว่าได้ ดีจะได้ไม่ตอกย้ำตัวเอง จริงสิอีกสิ่งที่ตอกย้ำ ฉันเดินย้ำเท้าไปที่ห้องนอนของฉัน ห้องนอนที่ประดับประดาไปด้วยของเล่นที่จัสตินเคยให้ จะไม่มีอีกแล้ว ฉันโยนทุกอย่างที่เตือนว่ามีจัสตินอยู่บนโลกนี้ลงในกล่อง ทั้งของเล่น แผ่นซีดีที่เขาชอบ กรอบรูป ทุกๆอย่าง ยันลงไป ฉันเปิดตู้เสื้อผ้าหยิบกระโปรงที่เคยใส่ไปเดตกับจัสติน เสื้อตัวสวยที่เขาเคยชม กระโปรงตัวที่ใส่ตอนจัสตินจูบฉันเป็นครั้งแรก ทิ้งไปให้หมด ฉันตรวจสอบตู้เสื้อผ้าอีกครั้ง ตอนนี้ไม่เหลือแม้แต่กระโปรงสักตัวเดียว เหลือเพียงแค่กางเกงยีนส์กับเสื้อยืนกับเสื้อเชิตบางตัวเท่านั้น ฉันมองไปรอบๆห้องที่แทบจะว่างเปล่า ไม่คิดเลยว่าการที่จัสตินเข้ามาในชีวิตฉันจะทำให้โลกของฉันเปลี่ยนแปลงมากขนาดนี้ ฉันหันไปมองแล้วสะดุดเข้ากับนาฬิกาเรือนหนึ่ง นาฬิกาที่เอ็มม่ากับฉันซื้อพร้อมกัน นาฬิกาที่เอ็มม่าบอกก้บฉันว่าเป็นเครื่องเตือนใจของความเป็นของเรา นี้ฉันลืมไปได้ยังไงว่ายังมียายเอ็มม่าอยู่อีกคน ยายนี้น่าแค้นใจยิ้งกว่าจัสตินอีก ฉันหยิบทุกสิ่งที่เอ็มม่าเคยซื้อให้หรือว่าซื้อพร้อมกับเธอออกมา แต่ฉันแยกกล่องไว้คนละกล่องกับจัสติน ฉันเขียนจ่าหน้าถึงบ้าน 2 คนนั้นแต่ก่อนที่ฉันจะปิดกล้อง ฉันเขียนโน้ตอันโตๆใส่กระดาษเอาไว้และวางไว้บนสุดว่า F**ck U Bitch ฉันปิดกล่องทั้งสองและไปโยนไว้ที่หน้าประตู แต่ก่อนที่ฉันจะไปส่งฉันมีอีกสิ่งที่ฉันจะต้องทำก่อนไป ฉันหยับโทรศัพท์มือถือขึ้นมาลบเบอร์เอ็มม่าและจัสตินออกให้หมด บล็อกเฟสบุ๊ก unfollowทริตเตอร์และอินสตราแกรม ลบไลค์และทุกอย่างที่สามารถติดต่อได้ ฉันลบรูปทั้งหมดที่ฉันเคยถ่ายไว้และมีหน้าเอ็มม่าหรือจัสตินโผล่ขึ้นมา
ฉันใส่รองเท้าผ้าใบคู่โปรดหันไปมองห้องเล็กๆอีกครั้งแต่ฉันยังรู้สึกไม่จบ ฉันรู้แล้ว ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอีกครั้งแล้วต่อเบอร์ไปหาคนที่ฉันเชื่อใจที่สุด เสียงรอสายยิ่งทำให้ฉันโมโห รับสักทีสิ!!!!
"hello?"
เสียงผู้ชายที่ฉันคุ้นเคยที่สุด
" hi, dad."
"มีอะไรหรือเปล่า คริสตัล?" พ่อถามด้วยเสียงภาษาไทยที่พ่อคุ้นเคย
"Not great,dad. I have something to ask you?" ถึงฉันจะเป็นลูกครึ่งไทย แต่ฉันก็ยังถนัดที่จะพูดภาษาอังกฤษมากกว่า
"คือ...หนูอยากย้ายโรงเรียน" พ่อเงียบไปสักครู่
"What?! What's the matter?"
"I don't want to talk 'bout it"
"แล้วพ่อจะทำอย่างนั้นได้ไงล่ะ?"
"พ่อแค่อ้างว่าต้องย้ายบ้านเพราะธุรกิจหรืออะไรก็ได้"
"ไม่รู้สิ....พ่อไม่แน่ใจว่า-"
"PLEASE~dad."
"เห้อ...พ่อว่าบางทีมันอาจมีทาง พ่อจะลองดูให้แล้วกัน"
"ขอบคุณค่าาา รักพ่อที่สุด"
"um...see you, bye."
"Bye, love you."
ฉันวางสายจากพ่อ รู้สึกเหมือนเป็นเด็กเลวที่เห็นแก่ตัวยังไงไม่รู้=_= แต่เพื่อชีวิตที่ดีกว่า ชั่งเหอะ ฉันหยิบกล่องที่ฉันใส่ของของเอ็มม่าและจัสตินขึ้นมาแล้ว้ปิดประตู ฉันมองกลับเข้าไปในห้องอีกครั้ง นี้สิชีวิตใหม่ของฉันกำลังจะเริ่มขึ้น ฉันคิดพร้อมกับปิดประตูแล้วไม่หันกลับไปมองอีกเลย
-------------------------------------
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น