ทะลุมิติไปป่วนรีบอร์นกันเถอะ

ทะลุมิติที่2

..........................................

"เรามาอยู่ตรงนี้ได้ไงกัน แล้ว...เรานอนอยุ่ในบ้านใครเนี่ย!!" เป็นใครก็ต้องตกใจตื่นมาเรานอนอยุ่บนเตียงบ้านใครก็ไม่รู้   ตอนนี้รู้สึกปวดหัวตุบๆมีข้อมูลความรู้เรื่องการใช้พลังอะไรไม่รู้ไหลเข้ามาในหัวเต็มไปหมด

เราก้มมองตัวเองที่อยุ่ในชุดแปลกๆและขนาดตัวที่เล็กลง คิดได้ดังนั้นก็หยิบโทรศัพท์ในกระเป๋าเสื้อด้านในออกมาส่องหน้าตัวเอง 

เอ๊า เวรแล้วไง จากชายหนุ่มหน้าสวยสู่เด็กน้อยโชตะสุดเคะน่ากอดตัวเล็กบอบบาง ผมสีดำขลิบมีสีขาวแซมมาเล็กน้อยตรงหน้าม้า นัยตาสีนิล สวมชุดคล้ายๆสูตเด็กสีดำเหลืองกางเกงขาสั้น เสื้อเชิ้ตขาวและเสื้อตัวนอกสีดำขอบเหลือง 

ใบหน้าเฉยชากวาดสายตามองรอบห้องก่อนจะสะดุดตาเข้ากับกระเป๋าใบใหญ่สีดำ

มันตั้งพิงอยุ่หน้าตู้เสื้อผ้า เราเลยลุกจากเตียงเอามันออกมาดูใกล้ๆ ด้านในเป็นกาโตะเครื่องดนตรีสมัยโบราณของญี่ปุ่นรูปร่างคล้ายกู่เจิ้งของจีน ทำจากไม้เนื้อดี และมีลวดลายดอกไม้สีชมพูแดงสวยงาม  และแน่นอนว่ามันเป็นตัวเดียวกับที่แม่ของเราเคยเล่นให้เราฟังสมัยเด็กๆเรายังเก็บรักษามันไว้อย่างดีเสมอ 

"เอาไงต่อดี "

ติ้ง!ติ้ง!ติ้ง!

ข้อความใหม่จากโทรศัพท์ดังขึ้นลัวๆ  แถมคนส่งก็ไอ้เจ้าของชื่อพระเจ้าแห่งโลกไรนั่นแหละส่งมา  นี่กวนกันป๊ะ

'ไงขอให้สนุกกับโลกในอนิเมะรีบอร์นนะ  ตอนนี้คุณอยุ่ก่อนหน้าที่รีบอร์นจะมาหนึ่งวัน'

'และตัวตนของคุณจากโลกเดิมได้หายไปแล้ว ขอให้ใช้ชีวิตที่เหลือในโลกนี้นะ'

'ป.ล.1มีอะไรทักมาได้24ชั่วโมง  ไม่นึกว่าตอนเด็กจะน่ารักขนาดนี้ แล้วก็ข้าเป็นผู้ชาย และเป็นพระเจ้าจริงๆ ไม่เชื่อไม่เป็นไร '

'ป.ล.2ตอนนี้เจ้าอายุ8ขวบจากแต่เดิม25สรุปก็คือย้อนวัยมา17ปี'

......??? What.?มันคืออะไร อยุ่ๆคนแปลกหน้าทักมาแล้วถามแปลกๆแล้วเราก็มาอยุ่ในโลกอนิเมะ  แล้วยังบอกว่าตัวเองเป็นพระเจ้าจริงๆอีกนี่มัน  นี่มันมาต่างโลกกับสมาร์ทโฟนชัดๆ

ชั่งมันเถอะ เราเลิกคิดไร้สาระและเก็บโคโตะใส่กระเป๋าเหมือนเดิม  ทุกครั้งที่เราบรรเลงมันเราจะนึกถึงพ่อกับแม่เสมอ เราคงจะได้อยุ่ที่นี่ตลอดไปละมั้ง เพราะไอบ้านั่นมันลบตัวตนของเราไปแล้ว  ถึงจะไม่รู้ว่าเป็นใครแล้วทำได้ยังไงก็เถอะ

ตอนนี้จากที่ดูเวลาก็ประมาณ11โมงกว่าๆ งั้นขอนอนพักเอาแรงก่อนละกันยังปวดหัวตุบๆอยุ่เลย ตอนแรกของเรื่องก็ยังไม่ได้ทีอะไรมาก

• • •2ชั่วโมง ผ่านไป

"ฮ้าว~"ร่างเล็กยกมือปิดปากขึ้นหาวหวอดๆ ก่อนจะหันไปดูนาฬิกาที่ฝาผนังเหนือประตู

ใกล้จะเที่ยงแล้วหรอเนี่ย ลงไปข้างล่างดีกว่า ทสึยุหยิบกระเป๋าใส่โคโตะมาสะพายที่หลังและเดินลงบรรไดไป  ไม่รู้ว่าแม่ของสึนะจะยังอยุ่รึป่าวนี่สิ

บนโต๊ะทานอาหารมีอาหารที่ถูกครอบไว้อยุ่พร้อมกระดาษโน๊ตเขียนว่า
'ถึง หนูน้อยผมขาวดำกับข้าวอุ่นทานได้เลยนะจ๊ะถ้าหิว  แม่จะออกไปซื้อของก่อนเดี๋ยวเดียวก็กลับแล้ว'

โครก~

พอจ้องมองอาหารตรงหน้านานเกินไปท้องเจ้ากรรมก็ดันร้องประท้วงให้รีบๆกินได้แล้ว อุส่าทำให้ก็ต้องกินให้หมดนั่นแหละ  เรานั่งกินไปเงียบๆแล้วก็เอาจานไปล้าง   

บอกก่อนตอนนี้ว่างมาก~ เลยเอาโคโตะมานั่งบรรเลงเล่นที่สวนซะเลย  แน่นอนว่าไม่มีใครตายหรอกเพราะเราไม่ได้เล่นบทเพลงมรณะซะหน่อย  หากเล่นเพลงอื่นมันก็ดูเหมือนเครื่องดนตรีโบราณธรรมดานั่นแหละ

20นาทีต่อมา~

แม่ของสึนะก็กลับมาพร้อมถุงใส่ผักผลไม้ต่างๆ

" หนูตื่นแล้วเหรอจ๊ะ แม่ชื่อซาวาดะ  นานะ แล้วหนูชื่ออะไรหรอ"

"ชื่ออิโตะ  ทสึยุครับ อายุ6ขวบ ผมขอเรียกว่าหม่าม๊านะครับ"

"ได้สิจ๊ะ แล้วหนูไปสลบอยุ่ที่ตรอกนั้นได้ไงจ๊ะ"ถามมาก็ต้องแถถถ

"คือ..ผมถูกลักพาตัวมานะครับ คนพวกนั้นฆ่าพ่อแม่ผมแล้วก็จุดไฟเผา แต่ผมหนีมาได้..."

"โถ่~น่าสงสารจังแล้วนี่ไม่มีญาติที่รู้จักแล้วเหรอจ๊ะ"

"ญาติๆหรอ...เราไม่มีหรอกครับ ตอนนี้ก็ไม่มีที่ไปด้วย"แล้วก็ทำหน้าเศร้าน้ำตาคลอเพื่อแม่สึนะจะให้อยุ่

"เอางี้งั้นทสึคุงก็อยุ่ที่นี่เลยสิจ๊ะ สึคุงต้องดีใจแน่ที่ได้น้องชาย"แผนหลอกล่อไปได้สวย

"จริงหรอครับ หม่าม๊าใจดีจัง ขอบคุณนะครับ...แต่ผมยังไม่มีเสื้อผ้าอะไรเลยนะครับ"

''งั้นเราก็ออกไปซื้อของกันเถอะจ๊ะทสึคุง  เสื้อผ้าแล้วก็ของใช้ส่วนตัว " 

เราเก็บโคโตะใส่กระเป๋าแล้วสะพายไว้ที่หลัง หม่าม๊าจูงมือพาเข้าร้านนู้นทีร้านนี้ที  พอเจอของลดราคาก็พุ่งตรงไปหาทันที  กลายเป็นว่าได้ของอื่นๆเพียบเลย

แล้วก็ไปนั่งกินไอศครีมกันด้วยละ รู้สึกเหมือนได้มาเที่ยวกับแม่ยังไงไม่รู้แหะ แต่เราก็เแบดีใจนะเพราะแม่ของสึนะมีนิสัยคล้ายๆแม่ของเรามาก

เวลาล่วงเลยผ่านไปจนถึงบ่ายสามโมง นี่ก็ใกล้ได้เวลาที่สึนะจะกลับบ้านแล้ว และพรุ่งนี้ก็จะได้เจอกับรีบอร์นแล้ว 

อ๊ายยยย จะได้กอดรีบอร์นตัวเป็นๆมั้ยนะ เราเป็นแฟนตัวยงของรีบอร์นด้วยสิแล้วก็มีฮิบาริคิเคียวกับเบียคุรันด้วย ขนาดเคสโทรศัพท์ยังเป็นรูปของเบียคุรันเลย แล้วก็ที่ห้อยโทรศัพท์มี2อันเป็นรูปของฮิบาริแล้วก็คิเคียว วอลเปเปอร์ก็รูปของรีบอร์นที่มีทั้งร่างเด็กและโต

เราน่ะชอบคิเคียวเวลาที่พูด'อาห่ะ'มากๆเลยฟังแล้วดูมีเสน่ห์เหมือนถูกต้องมนต์เลย

ใน4คนนี้ถ้าจะบอกว่าชอบใครมากที่สุดถ้าให้เรียงตั้งแต่ชอบมากไปน้อยสุดก็จะเป็น คิเคียว,รีบอร์น,ฮิบาริ,เบียคุรัน

"กลับมาแล้วครับแม่"

เสียงของสึนะดังมาแต่ไกล เราที่นั่งดูทีวีอยุ่ในห้องนั่งเล่นหันมองไปตามเสียง 

"กลับมาแล้วหรอจ๊ะสึคุง "หม่าม๊าก็พูดขึ้นอย่างร่าเริงตามแบบฉบับตัวเอง

"ครับ  เอ๊ะ!!แล้วเด็กคนนั้นเป็นใครหรอครับแม่ "สึนะหันมามองทสึยุที่นั่งตาปริบๆ ก่อนจะหันกลับไปมองที่หม่าม๊าต่อ

"อะไรกันสึคุง เมื่อเช้าแม่ก็เล่าให้ฟังแล้วนิ ลืมอีกแล้วสินะ"

"อ่าครับ รู้สึกว่าจะจำได้ลางๆตอนที่ผมกำลังรีบไปร.ร.  "สึนะทำหน้าเหมือนพึ่งนึกอะไรออก ก่อนจะหันมาแนะนำตัวกับทสึยุ

"ไงชั้นชื่อซาวาดะ  สึนะโยชิ แล้วนายละชื่ออะไรงั้นหรอ"

"อิโตะ  ทสึยุครับ  อายุ8ขวบยินดีที่ได้รู้จักนะครับพี่สึนะ"

"อืม"สึนะขานรับสั้นๆก่อนจะเดินขึ้นบรรไดกลับห้องตัวเองไปทำการบ้านหรืออะไรก็ว่าไป ส่วนเราก็แค่นั่งรอเวลาอาหารเย็นเท่านั้น  หม่าม๊ากำลังทำอยู่

17นาทีผ่านไป~

"สึคุงลงมาทานข้าวเย็นได้แล้วจ๊ะ "หม่าม๊าตะโกนบอกสึนะที่อยุ่ชั้นสอง  ไม่นานก็มีเสียงขานรับมาจากสึนะ

"คร้าบ~" สึนะเดินลงบรรไดมาที่โต๊ะกินข้าวที่บนโต๊ะมีอาหารน่าทานมากมาย  เป็นบุญของเราจริงๆที่ได้มีโอกาสชิมอาหารฝีมือแม่สึนะที่ร่ำลือว่าอะไรนักหนา

"จะทานเลยนะครับ~"สึนะ

"อร่อย หม่าม๊าทำอาหารอร่อยมากเลยครับ"ทสึยุ

"งั้นก็กินเยอะเลยนะจ๊ะจะได้มีแรง"

หลังทานอาหารเย็นเสร็จสึนะก็ไปอาบน้ำขึ้นห้องนอน  ส่วนเราหลังจากอาบน้ำแล้วก็มานั่งดูหนังช่วงดึกกับหม่าม๊า

ว่าแต่..พอมาคิดๆดูแล้วเรายังไม่เห็นสัตว์เลี้ยงสุดรักที่เราขอเลย ให้มาจริงมั้ยเนี่ย! 

"ฮ้าว~เราง่วงนอนแล้วละ งั้นราตรีสวัสดิ์ครับหม่าม๊า"

"จ้า ฝันดีนะทสึคุง"หม่าม๊าพูดด้วยน้ำเสียงร่าเริงก่อนจะหยิบขนมเซมเบ้เข้าปาก

ร่างเล็กเดินขึ้นบรรไดไปไม่กี่ก้าวก็พึ่งนึกขึ้นได้ว่ากาโตะยังอยุ่ข้างล่างเลยต้องเสียเวลาลงมาหยิบ

แอ๊ดดด  ปึง

ทสึยุวางโคโตะไว้บนโต๊ะเขียนหนังสือและทิ้งตัวนั่งบนเตียงก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาส่งข้อความ

'นี่ไอ้พระเจ้าเก๊ ไหนสัตว์เลี้ยงสองตัวที่เราขอละ 'ทสึยุ

'อ้อ!!ลืมไปเลยโทษที งั้นไว้พรุ่งนี้เช้าจะส่งพัสดุไปให้น่ะ 'พระเจ้า

'ให้แน่น่ะ 'ทสึยุ

'ครับๆ'พระเจ้า

ติ้ง!!

พระเจ้าได้ตั้งชื่อเล่นคุณเป็นที่รัก

'นี่ตั้งชื่อที่รักบ้าบออะไรให้เราห๊ะ  'ที่รัก

ติ้ง!!

ที่รักได้ตั้งชื่อเล่นพระเจ้าเป็นไอ้บ้าโรคจิต

'อะไรกันที่รัก  ทำไมตั้งชื่อให้เค้าเป็นไอบ้าโรคจิตละ 'ไอบ้าโรคจิต

'ไปกินอะไรผิดสำแดงมารึไง หรือกินยาไม่เขย่าขวดห๊ะ จู่ๆมาหยอดมาหวาน อี๋~สยอง'ที่รัก

'ป่าว...แค่อยากแกล้งเล่น พอดีว่างมาก~เลยเหงาไม่มีไรทำ'ไอ้บ้าโรคจิต

ติ้ง!!

ไอ้บ้าโรคจิตได้ทำการเปลี่ยนชื่อตัวเองเป็นดาลิ้ง

'เหอะ จะตั้งไรก็ตั้งไป ไม่สนแล้ว นอนละบาย"ที่รัก

"ฝันดีนะ"ดาลิ้ง

เฮ้อ~ประสาทแดกเลย ไอพระเจ้าเจ้าเก๊นั่นมันบ้าป๊ะ  ชั่งแม่งเลิกคิดให้ปวดหัวแล้วนอนดีกว่า  พรุ่งนี้รีบอร์นจะมาแล้ว

ทสึยุเดินไปปิดไฟในห้องและล้มตัวลงนอนพักผ่อน
.
.
.
.
.