[FIC 2PM]MY DARE DEVIL…ปีศาจที่รัก [YAOI] CHANHO

ลำดับตอนที่ #8 : [LF 2PM]“MY DARE DEVIL…ปีศาจที่รัก” PART 8

 

"MY DARE DEVIL…ปีศาจที่รัก" 
Won Der.

Part 8

แทคยอนและแจบอมกำลังทำตัวเป็นนักสืบกันอยู่ คู่รักสติไม่สมประกอบกำลังทำตัวไม่สมวัยเป็นอย่างมาก โดยการแอบตาม ชานซองและจุนโฮไปไหนก็ไม่รู้กันอยู่สองคน ว่าจะแค่สังเกตการณ์ แต่ไหง มาเดินดุ่มๆลับๆล่อๆ อย่างนี้ก็ไม่รู้ซิเนอะ

โดยที่ไอ้คนโดนตามไม่รู้ตัวเช่นกันน่ะซิ เดินตามมายันซุปเปอร์มาเก็ตแล้วนี่

“ชานซองครับ เอาอันนี้ดีไหม”จุนโฮหยิบขนมถุงใหญ่ขึ้นมาให้อีกคนดู สาหร่ายแผ่นยักษ์ในถุงเรียงรายกันเป็นห่อหนาหน้าตาน่าทานเอาการทีเดียว แถมราคาก็ไม่แพง

“เอ๋…ไหนๆ เออ..อันนี้เจ๋งดี เอาใส่ตระกร้ามาซิ”ชานซองเลื่อนตะกร้าในมือที่มีแต่ของกินไปให้อีกคนเอาของในมือใส่ลงไป โดยที่อีกคนก็ทำตามอย่างว่าง่าย

“ซื้อแต่ของกิน ไหนๆคุณก็บอกใช่ไหมว่าจะ..เอ่อ อยู่บ้านผม ยังไงไปดูของใช้ไหม”จุนโฮมองหน้าอีกคนที่มองมายังเขาเช่นกัน

“อย่างงั้นก็ดี ขี้เกียจออกมาซื้อบ่อยๆ โลกมนุษย์วุ่นวายชะมัดเลย คนเยอะจะบ้าตาย”ชานซองบอกก่อนจะให้อีกคนเดินนำแล้วเขาเลือกที่จะเดินตาม

“บ่นแล้วขึ้นมาทำไมล่ะครับ เอาเถอะโลกของมนุษย์ก็ต้องมีแต่มนุษย์ซิ เอาล่ะ..เริ่มจากครีมอาบน้ำละกัน..”จุนโฮว่าพลางนั่งลมเลือกที่คิดว่าจะเข้ากับคนตรงหน้าทั้งๆที่อีกคนได้แต่จ้องแผ่นหลังเขา

“อ้าว..ทำไมไม่มาลองเลือกดูเล่า คุณนี่..”จุนโฮทำหน้ายุ่งใส่หากอีกคนได้แต่ยักไหล่ ของบนชั้นมีมากไปจนตาลาย แถมยังขี้เกียจอีก ดูไม่น่าสนใจเหมือนของกินเลยซักนิด

“ยุ่งยากจริงๆ แล้วนายใช้อันไหนล่ะ”ชานซองทำหน้าเหม็นเบื่อก่อนจะถามขึ้นมา

“อันนี้ครับ..”ว่าแล้วเจ้าตัวคนถามก็หยิบขึ้นมาให้ดู นั้นคืออันที่ชานซองใช้อยู่ทุกวัน แน่นอนตั้งแต่อยู่มาสองสัปดาห์ ข้าวของทุกอย่างจุนโฮเป็นคนจัดการให้ทั้งหมดนี่ล่ะ

“งั้นก็เอาอันนั้นละกัน”ชางซองตอบง่าย ดึงของที่อยูในมือของจุนโฮมาใส่ตระกร้าเฉยเลย

“อ..อ๊ะ คุณนี่ก็ยังไง ไม่คิดจะเลือกอันที่ถูกใจหรือยังไงกัน”ดวงหน้าเล็กว่าก่อนจะขมวดคิ้วใส่ หากไม่ทันรู้ตัวอีกคนกก้มหน้าโน้มตัวลงมาใกล้

ชายหนุ่มเลื่อนใบหน้าคมของตัวเองไปยังซอกคอของอีกคนหากไม่กดจูบหรือสัมผัสอะไรมากมายนัก เพียงแต่ทำจมุกฟุดฟิดๆพอเป็นพิธีเท่านั้นล่ะ จึงยืดตัวกลับมาที่เดิม ทำเอาคนตัวแข็งไปแล้วเอามือกุมคอตัวเองแน่นอารามทั้งตกใจ ทั้งช๊อค

“ท..ทำอะไรเนี่ย..”

“ฉันว่ากลิ่นนี้ก็หอมดีแล้ว เอากลิ่นนี้แหละ”ชานซองยิ้มใส่ตาอีกคนก่อนจะเดินนำไปก่อนให้เขาหน้าร้อนเล่นเสียอย่างนั้นแหละ

จนจุนโฮอดไม่ได้ที่จะคิดว่าชานซองอาจจะรู้ รู้สิ่งที่อยู่ในใจของเขา บางสิ่งที่เขาภาวนาว่าชานซองคงจะไม่ได้ยินมัน … เขาลืมนึกไปจริงๆ

นั้นทำให้ก้าวเดินขิงชานซองหยุดลง เป็นสัญญาณบอกเหตุที่จุนโฮกลัว

“ฉันรู้..”คำสั้นๆที่เหมือนไม้หน้าสามเลยว่าไหม

“ล..แล้ว คุณ…”คุณไม่รังเกียจ หรือไม่อะไรหรอ อยากพูดอย่างนี้นะ แต่มันลำบากเกินกว่าที่จะพูดได้

“เรื่องนั้นฉันเป็นคนตัดสินใจเอง เอาเป็นเราต้องซื้ออะไรต่อไปอีกล่ะ”ชานซองเลือกที่จะมองข้ามไป หากจุนโฮเองก็ได้แต่พยักหน้าตามเขาไปอย่างเงียบๆ แบบนี้มันช่างลำบาก

จะรักเขายังลำบากเลยจริงๆ…

“นายว่าเราเข้าไปตอนนี้ดีไหม ทำแบบว่า..บังเอิญจังเลย!! อะไรอย่างนี้”แจบอมที่คอยหลบหลังชั้นวางของนั้นบอกกลายๆ หากแทคยอนเองก็คิดว่าแผนนี้ดี

“ฉันว่าเข้าไปทักจุนโฮก่อนน่ะดีที่สุด เพราะจุนโฮน่าจะไม่เอะใจแล้วคุยง่ายหน่อย”แทคยอนบอกเล็กน้อย ก่อนจะคว้าตระกร้าหยิบขนม ของใช้บางอย่างเพื่อให้ดูสมจริง แล้วเดินอาดๆ โดยมีแจบอมเดินคู่กัน

ความจริงไม่ทักแล้วเดินผ่านไปก็ได้ แต่ไม่รู้ทำไมเหมือนกันที่เขารู้สึกเป็นห่วงจุนโฮแปลกๆ ไม่ได้ตกหลุมรักนะ แต่มันเป็นความรู้สึกน่ะ

เขามารู้จักกับอี จุนโฮได้โดยบังเอิญ เหมือนเรื่องพรหมลิขิต เขาเดินชนกัน ของตก ข้าวของของจุนโฮเสียหายไปหลายอยู่เหมือนกัน และตัวเขาด้วยความแมน(อีกแล้ว) เขาจึงเสนอตัวชดใช้ให้

เพียงแต่มันจบลงตรงที่ไม่มีฉากรักหวานแหววมาให้ตื่นเต้นกันเท่านั้นล่ะ เป็นเรื่องของหน้าที่และมารยาทล้วนๆ อีกอย่างจุนโฮเป็นคนจิตใจด ีที่ตอนแรกก็ไม่คิดจะเรียกร้องอะไรเลย แต่เขาแค่อยากชดใช้ให้ก็เท่านั้น

และอีกเรื่องคือ จุนโฮเป็นตัวดึงดูดปีศาจที่น่าเป็นห่วงอย่างร้ายกาจ เลือด และพลังชีวิตของจุนโฮช่างน่ากลัว ที่มันจะย้อนกลับมาทำร้ายเจ้าตัวเอง นั่นล่ะที่น่าห่วงเลยคิดว่าคบๆกันเอาไว้ก็คงดี

ยิ่งแล้วใหญ่ความสัมพันธ์ของทั้งสองคนนี้ก็ยิ่งซับซ้อน และดูจะไม่เป็นผลดีกับจุนโฮด้วย เลยต้องมีการติดตามผลงานอย่างใกล้ซักนิดหนึ่ง

เผื่อมีอะไรเกิดขึ้น เขาจะได้ช่วยจุนโฮเท่าที่แรงจะมี..หากแต่พอจะเข้าใกล้ตัวจุนโฮเท่านั้นล่ะ ความเย็นยะเยือกถึงขั้นจุดติดลบเล่นเอาขนลุกขนชันไปได้เลยซิ

“นี่..เอ่อ จุนโฮยา..ไปไงมาไงเนี่ย”จุนโฮที่กำลังเอื้อมมือหยิบกล่องอาหารเช้า แบบผสมนมหันมามอง ก่อนจะยิ้มกว้างทันทีที่เห็นคนมาใหม่

“อ้าว แทคยอนมาซื้อของหรอครับ..สวัสดีครับคุณแจบอม เอ่อ..แล้วก็ขอโทษที่เสียมารยาทเรื่องเมื่อวันก่อน”จุนโฮนึกขึ้นได้ว่าเมื่อก่อนจะไปมาก็ไม่ได้ลาไหว้เอาเสียเลย

“เอ่อ สวัสดีครับ ไม่เป็นไรครับผมเข้าใจ แล้วนี่มันคนเดียวหรอ”แจบอมตอบรับพร้อมถามทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าชานซองแยกตัวออกไปล๊อคข้างๆนี่เอง

“อ่อ..เปล่าหรอครับ มากับชานซองน่ะครับ แต่อีกคนเดินไปเอาของกินน่ะฮะ”จุนโฮยิ้มบอกก่อนจะเดินเข้ามาใกล้ทั้งคู่ ในขณะที่แทคยอนทำท่าเหมือนจะอยากถอยหลัง

“เป็นอะไรน่ะแทค”แจบอมสงสัย ก่อนจะเดินเข้าไปใกล้

“เปล่าหรอกๆ”เขามองจุนโฮอย่างสงสัยก่อนจะเดินเข้าใกล้อีกคนทั้งๆที่ขนลุกซู่

“หนาวหรอ ตัวเย็นจัง”แจบอมพูดก่อนเอามือแตะตัวอีกคนในขณะที่แทคยอนเองก็พยักหน้าส่งๆไป

“สงสัยแอร์ที่นี้คงเปิดแรงมั้งครับ แล้วนี่เอ่อ..”

“นึกว่าใคร..นายนั่นเอง..”เสียงพูดขัดแบบเสียมารยาททำให้คนทั้งสามหันไปมองเสียก่อนที่ชานซองจะเอาตระกร้าไพร่หลังแล้วเดินเข้ามาใกล้ทั้งสามคนที่สนทนาอยู่ก่อนแล้ว

สำหรับแทคยอนไอ้ความรู้สึกเยือกๆนั้นเลยลดทอนไปมากกว่าครึ่ง ค่อยยังชั่ว

“สวัสดีครับ คุณชานซอง”แจบอมว่าด้วยรอยยิ้ม ในขณะที่ชานซองก้มหน้ารับ ไม่วายโดนคนข้างกายเอามือหยิกเบาๆที่สีข้าง

“ชานซองไม่มีมารยาทนะครับ”จุนโฮถึงจะเขาจะกลัวชานซองมากแค่ไหน แต่เขาก็ไม่ชอบให้อีกคนทำตัวไม่มารยาทแบบนี้เหมือนกัน

เล่นเอาคนทั้งสองแอบทึ่งไปเลยแฮะ ควบคุมได้ด้วยหรอ

“อุ๊ เอ่อ สวัสดี”แล้วก็หันมาทำตาเขียวใส่คนตัวเล็กอย่างคาดโทษ

“แล้วผมต้องเรียกท่านว่าอะไรดีครับ”แทคยอนที่ดูจะลำดับญาติไม่ถูกเลยไม่รู้ว่าจะเอายังไงกับตัวเองดีนี่ซิ

“ก็เรียกชานซองไง ยังไงพี่ก็แก่กว่าอยูู่แล้วนี่ ไม่ใช่หรอ”ชานซองยักไหล่ ที่นี้ไม่ใช่นรกไม่ต้องมาพิธีรีตองอะไรขนาดนั้นหรอก แถมมันจะดูกระดากหูไปด้วยซ้ำ

“ถ้างั้น..ชานซอง ขอตัวนายซักเดี๋ยวได้ไหม คือตอนแรกก็ว่าจะทักเฉยๆแต่มีเรื่องสงสัยพอดีน่ะ”แทคยอนเอ่ยนำแล้วจึงพาคนตัวโตให้เดินไปด้วยกัน โดยทิ้งแจบอมเอาไว้กับจุนโฮเสียอย่างนั้น หากคนฉลาดมากอย่างแจบอมก็รู้ความ เลยสมอ้างอยู่เป็นเพื่อนไปด้วย

ยังไงเขาก็อัธยาศัยดีเป็นทุนอยู่แล้วนี่

“ยังไงเราไปเดินดูของกันก่อนเนอะ ปล่อยให้สองคนนั้นคุยกันตามประสาคนรู้จักเถอะ”แจบอมชวนน้อยๆในขณะที่อีกคนก็ยิ้มรับอย่างว่าง่าย

…………………………..

…………………..

………….

“ว่าไง..”ถึงปากจะบอกว่าอีกคนแก่กว่า แต่เรื่องความเคารพตามมารยาทนี่เท่ากับศูนย์จริงๆ

“เอ่อ..ครับๆๆๆ ท่านผู้มีอำนาจ เปล่าหรอกแค่จะถามเรื่อง….จุนโฮน่ะ”แทคยอนหยิบจับของใส่ตระกร้าตัวเองไปเรื่อยเปื่อย ทั้งของกิน ของจำเป็นไม่จำเป็นล่ะพ่อหยิบดะ

“ทำไม จุนโฮทำไม…”ชานซองว่าทั้งๆที่ไม่มองหน้าอีกคนหยิบของใช้ส่วนเขาหยิบแต่ของกินล้วนๆ

“ฉันเป็นปีศาจนะเว้ยเฮ้ย แกเล่นกางอาณาเขตซะขนาดนั้น ระดับฉันยังหนาวเยือกเลย นี่ถ้าไปเดินใกล้พวกปีศาจชั้นต่ำน่ะ ถ้ามันเข้าใกล้จุนโฮนี่ตายได้ง่ายๆนะค้าบบบบบบ”แทคยอนบอกก่อนจะส่ายหัวไปมาเบาๆ

“ก็ดีแล้วไง..”ชานซองไม่ตอบอะไรไป มันไม่มีเหตุผลจำเป็นที่เขาจะต้องตอบเลยซักนิดเดียวถึงแม้ว่ามันจะยิ่งทำให้อีกคนมองหน้าเขาแปลกๆก็เถอะ เขาอยู่ในฐานะที่ไม่จำเป็นต้องตอบถ้าไม่อยากอยู่แล้ว

“อูยองล่ะ”ชานซองไม่ตอบไม่พอยังถามถึงอีกคนอีกแน่ะ

“อยู่บ้าน ถามหาทำไม”แทคยอนเอ่ยด้วยความหมั่นไส้ กับคนโง่เรื่องหัวใจตัวเอง แต่ก็ไม่อยากยุ่งนักหรอก โด่เอ้ย กางอาณาเขตแดนอีกคน แต่ปากดันถามถึงอีกคน

“ก็…พี่ก็น่าจะรู้ว่าผมขึ้นมาบนโลกเพื่ออะไรนี่”ชานซองพูดอย่างไม่เต็มปากนัก เพราะชักจะเขวๆแล้วเหมือนกัน

“หรอ..แน่ใจนะ งั้นก็ย้ายจากบ้านจุนโฮมาอยู่กับฉันไหมล่ะ เรื่องพลังชีิวิตน่ะไม่ต้องห่วงฉันพรอมจะหาให้แกเสมอ”แทคยอนลองแหย่ดูบ้างหากนั้นทำให้ชานซองนิ่งไปชั่วครู่

แทคยอนมีศักดิ์เป็นพี่ชายของคนที่เขารัก และเมื่อแทคยอนเอ่ยปากชวนมันเลยทำให้เขาหาเหตุผลลำบากมากขึ้น เพราะถ้าเขาย้ายออกมาจากบ้านของจุนโฮ ฐานะที่เรามีมันก็จะกลายเป็นว่าตัดขาดกันไปเลย เนื่องขากความจริงแล้ว เขากับจุนโฮก็ไม่ได้มีความเกี่ยวข้องมาตั้งแต่แรกอยู่แล้ว

“เรื่องนั้นขอคิดดูก่อนแล้วกัน”เป็นคำตอบสุดท้ายของชานซองที่ส่งผลให้คนข้างกายจึงได้แต่แค่นหัวเราะออกมาอย่างสมเพชแต่เบาๆนะ..กลัวตาย

คนมากประสบการณ์อย่าง อ๊ค แทคยอนน่ะแค่ดูก็รู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น ความจริงรู้มาตั้งแต่แรกแล้วด้วยซ้ำ ว่าเรื่องระหว่างอูยองและชานซองน่ะไม่มีทางเป็นไปได้เลยแม้แต่นิดเดียว ต่อให้วันนี้ชานซองไม่เจอกับจุนโฮ

ความรักระหว่างทั้งสองคนก็ไม่มีทางเกิดขึ้นแน่ๆ

“งั้นก็ตามใจแล้วกัน แต่ทำอะไรก็เห็นแก่หน้าฉันนิดนึงล่ะกันนะ เรื่องจุนโฮน่ะ..”ว่าแล้วไอ้มือที่หยิบของก็หยิบเพลินไปนิ้สสสสส ไปคว้าไอ้กล่องถุงยางขนาดสิบสองชิ้น กลิ่นช๊อคโกแลตใส่ตระกร้ามาด้วย ไม่วายไอ้คุณชายหน้านิ่งก็ทักเข้าให้

“อันนั้นน่ะ ใช้ทำอะไรหรอ ไม่ใช่ของกินใช่ไหม”ชานซองพูดเสียงเบา เขาไม่เคยเห็นมันมาก่อนและมันก็ไม่มีโฆษณาเสียด้วย แถมในนรกก็ไม่มีให้เห็น เลยเกิดอาการสงสัย

ถ้าเอาความจริงแล้วยังมีอีกหลายเรื่องที่เขายังไม่รู้บนโลกนี้เหมือนกัน

“ไหน..อ้าวเฮ้ย หยิบมาทำไมว่ะกูเนี่ย..”แทคยอนว่าวางมันกลับลงชั้นก่อนจะหัวเราะแก้เก้อให้กับตัวเอง

“ตกลงมันคืออะไร”ชานซองยังคงมองหน้าอีกคนที่เอามือเกาหัวตัวเองเบาๆ ก่อนจะหัวเราะแหะๆเล็กน้อย

“เอ่อ..พูดดังไม่ได้เอางี้..อ่านใจเอาได้ไหม”แทคยอนหันมาบอก เขารู้ดีเรื่องการอ่านใจ หรือแม้กระทั้งล่วงความลับทุกอย่างของชานซองเป็นอย่างดี เพราะคนที่จะทำอย่างนี้ได้ก็มีพวกคนสวรรค์ชั้นสูง

และในนรกนี้…มีแค่ชานซองคนเดียวเท่านั้นที่ทำได้

“ว่ามา”ชานซองเอ่ยพร้อมกับเตรียมฟังไม่ต่างจากเด็กมหาลัยฯ รอฟังเล๊คเชอร์จากอาจารย์ผู้สอน

คือว่าไอ้ที่อยู่ในกล่องมีสิบสองชิ้นนี้ บนโลกเราเรียกว่า ถุงยางอนามัย ซึ่งมันมีเอาไว้ใช้สำหรับการมีเพศสัมพันธ์ และอย่าเพิ่งงงว่าทำไม่ต้องใช้ เพราะชาวนรกอย่างเราไม่ใช้..ถูกต้องไหม เพราะบนโลกเรานี้มีโรคระบาดที่เกิดจากการมีเพศสัมพันธุ์ ดังนั้นคนบนโลกจึงคิดค้นไอ้ผลิตภัณฑ์ชนิดนี้ขึ้นมา เพื่อป้องกันโรคที่จะสามารถทำให้ตายได้

วิธีใช้ไม่ยาก จะอธิบายให้เห็นภาพตามดังนี้ ก่อนจะป๊ะกันแหม (หรือเรียกอีกอย่างว่ามีเพศสัมพันธุ์) ให้แกะไอ้ถุงนี้มาใส่ ครอบไว้ที่อาวุธลับของสงวน จากปลายถึงรากนะจ๊ะ เพื่อประสิทธิภาพของการป้องกัน แล้วหลังจากนั้นก็ติดชึ่งตะละล่าได้โลดตามสะดวก!!!!

แต่เดี๋ยวก่อน!!! ความจริงสำหรับพวกเราไม่จำเป็น..ถูกไหม?!! เพราะเราต้องการพลังชีวิตผ่านทางการใช้ของเหลวสัมผัสกันดังนั้น…ก็ไม่จำเป็นเท่าไรหรอกจ้า!!!

หลังจากที่คิดแบบดังๆ ก็ทำให้คนฟังพยักหน้าหงึกหงักตามไปมาด้วยแบบว่าเข้าใจแจ่มแจ้งเลยทีเดียว วันนี้เลยได้ความรู้ไปอีกหนึ่งอย่างนั้นเอง..

“อือ แล้วได้ใช้กับพี่แจบอมบ้างไหม”ชานซองถามออกมาตรงๆเขาไม่เห็นว่ามันจะเป็นเรื่องแปลก

“ถ้าจะถามตรงขนาดนี้..”แทคยอนกุมขมับตัวเองเบาประหนึ่งอยากตาย แต่ก็ต้องตอบล่ะนะ

“ก็มีบ้างคือเวลาที่อยากทำอะไรด้วยแต่ไม่อยากกินชีวิตแจบอมน่ะ ก็บางทีตอนที่ทำๆอยู่ มันไม่รู้ตัวหรอก เผลอกลืนกินมากไปจนเขาเกือบตายน่ะ มันเลยต้องมีอะไรช่วยได้บ้าง”แทคยอนยิ้มอ่อนเมื่อพูดถึงคนรักของตัวเอง

“งั้นหรอ..งั้นเอาอันนึง”ว่าแล้วก็หยิบเข้าตระกร้าของตัวเองทันที

“เฮ้ย!!!!!! เอาไปทำอะไร เอาคืนมาเลย!!! นี่อย่าบอกนะ…ว่าแก!!”คนฟันเยอะแย่งของในมือ เจ้าแห่งนรกมาทันทีแล้วจึงชี้นิ้วใส่หน้าไปเสียอีกดอกพอชื่นใจ

เขาแน่ใจว่าชานซองคงทำมากกว่าแค่การอยู่อาศัยกับจุนโฮ ไม่ใช่แค่กินข้าว ไม่ใช่แค่นอน แต่ไปถึงขั้นจูบ เพราะไม่อย่างนั้นบุคลที่ต้องใช้พลังชีวิตมากอย่างชานซอง เผลอๆอาจมากกว่าเขาด้วยซ้ำ ยิ่งระดับสูงก็ยิ่งต้องการมาก จะไม่สามารถอยู่ได้บนโลกใบนี้ แต่ไม่คิดหรอกว่าจะเลยไปถึงขึ้น XYZ แล้วน่ะ

กฎของพระเจ้าที่เป็นอย่างนั้นเพราะ เขาอยากให้ปีศาจได้ค้นพบและเรียนรู้ถึงคำว่ารักแท้เท่านั้นเอง…เหอๆๆๆ กฎปัญญาอ่อน!!!!

“ยังหรอก แค่อยากซื้อไปเผื่อเฉยๆ”เขาพูดหน้าตาย ทำเพียงแค่ยักไหล่รับ

“เพราะงั้นก็ไม่ต้องเผื่อ จะได้ไม่ต้องทำ และไม่ต้องคิดจะทำด้วย เข้าใจไหม ยังไงจุนโฮก็เป็นเพื่อน เป็นน้องฉัน”แทคยอนชี้นิ้วใหล้เข้าไปอีก จ้องอีกฝ่ายอย่างจริงจัง

“คิดหรอว่าจะสั่งคนอย่างฉันได้”หากเป็นเรื่องของจุนโฮ สำหรับหน้าไหนก็ไม่มีสิทธิ์ยุ่ง ดวงตาที่เป็นสีดำนั่นจึงเริ่มแผลงฤทธิ์เป็นสีแดงก่ำอย่างไม่รู้ตัว

สุดท้ายคนด้อยอำนาจและพลังกว่า จึงต้องเป็นฝ่ายลงให้

“ถือว่าสงสารจุนโฮเถอะชานซอง เขาก็แค่คนธรรมดา”แทคยอนเอามือจับไหล่หน้าของคนอายุน้อยกว่าแต่ดูท่าอีกไม่นานคงตัวใหญ่กว่าเขาเป็นแน่

“พี่เห็นฉันเป็นคนอย่างไงกันแน่เนี่ย”ชานซองปัดมืออีกคนออก ไม่วายเอามือคว้าไอ้กล่องนั้นเข้าตระกร้าแบบเนี่ยนๆอีกอยู่ดีเรื่องความรั้นล่ะก็ไม่มีใครเกินยังเผลอหยิบติดมือไปจนได้

“บอกว่าอย่าซื้อไงแกนี่!!..แกถามฉันเห็นแกเป็นคนยังไง ก็เห็นแกเป็นพวกชอบตามใจตัวเอง ไม่สนใจใครไงเล่าโว้ย”แทคยอนยังคงหยิบมันออกในขณะที่อีกคนก็หยิบมันใส่ใหม่เหมือนกัน

“พี่ก็เข้าใจถูกแล้่วไง”คราวนี้กูหยิบรวดเดียวสี่กล่องเลย..เอากับกูดิ

ชานซองทำหน้านิ่งเหมือนเดิมอีกครั้งอย่างที่ชอบทำตลอด แล้วอย่างนี้คนที่ด่าในตอนแรกจะต่อมุกยังไงดี มันตอบได้มั่นใจขนาดนั้นกูไปต่อไม่ถูกดีไหมอะ -______-“(ฟิคเรื่องนี้ชักจะฮาไปแล้วไหมนะ พล๊อตมันมาม่านะ ไม่ใช่คอมเมดี้ : คนแต่ง)

“กูหมดปัญญาจริงๆ ตามใจละกันแล้วอย่ามาเสียใจทีหลังละกัน”แทคยอนพูดไว้อย่างคาดโทษเอาไว้ คนอาบน้ำร้อนมาก่อน โดนน้ำร้อนลวกด้วยเมื่อคราวที่แล้ว กูรู้!!!!!!!!

“คนอย่างผมไม่เคยเสียใจทีหลังอยู่แล้ว”นี่ก็มั่นใจได้โล่ห์ไปแล้วล่ะ

………………………….

…………………….

………………

ส่วนทางอีกด้านที่กำลังซื้อของมันส์มือราวกับเป็นแม่บ้านทหารบก จุ่งจิ้่งๆ กันสองคนไซร์กระทัดรัดได้อีก

“พี่เจย์ครับผมว่าเอาอันนี้ดีไหมครับ”จุนโฮหยิบอุปกร์ทำความสะอาดบ้านอเนกประสงค์ ที่ดูท่าทางจะแข็งแรงเอาการและใช้งานได้ดี

“ไม่นะ อันนั้นฉันเคยใช้แล้ว ไม่ค่อยดี มันแข็งแรงก็จริงแต่ตรงปลายไม้มันชอบติด ใช้ไปซักพักไอ้หัวที่ถูพื้นมันก็หมุนไม่ได้น่ะ”แจบอมเอามือชี้ในส่วนที่มันไม่ค่อยดีให้ดูซึ่งอีกคนก็พยักหน้าหงึกหงักประมาณได้ว่าเข้าใจในสิ่งที่อีกคนพูดเป็นอย่างดี

ตอนนี้จุนโฮมีความเป็นอยู่ที่ดีขึ้นตามลำดับเนื่องจากการมีคนมาแชร์ค่าที่อยู่ที่พักและค่าแรงของเขาก็มากพอที่จะซื้อของบางอย่างที่จำเป็นได้ จากเงินที่ชานซองให้มาก่อนส่วนหนึ่งตั้งแต่วันแรกเขาก็ยังใช้ไม่หมด แต่การต้องออกมาซื้อของกินทุกๆสองวันก็ทำให้เงินพร่่องไปแต่ก็ก็ไม่มากนัก

ที่ต้องออกมาทุกสองวันเพราะพ่อคุณเล่นกินเก่งเหลือเกิน อาหารเช้า กลางวัน เย็น สำหรับสี่คน ไหนจะของว่าง ขนม ขบเคี้ยว มาเป็นระลอกใหญ่ๆไม่รู้กินเข้าไปได้ยังไง

“แล้วช่วงนี้เป็นยังไงบ้างล่ะ”แจบอมถามคำถามคร่าวๆเอาไว้

“ก็ดีครับ อยู่กับชานซองก็ดีไม่เหงา”จุนโฮว่ายิ้มจนตาปิดบ่งบอกว่ามีความสุขอย่างที่ปากว่าจริงๆ จนคนถามเองรู้สึกได้ว่ามีความรู้สึกดีๆอยู่ในคำพูดนั้น

“จะเสียมารยาทไหมถ้าจะถามเรื่องทางบ้าน จะน่าเกลียดไหม ฉันแค่ถูกชะตากับนายเลยอยากรู้ๆว่าไปบ้างเท่านั้นเอง”แจบอมเกาท้ายทอยเบาๆก่อนจะยิ้มให้เก้อๆ

“ไม่หรอกครับ ถามได้ถามมาเลยครับ คนอย่างผมไม่มีความลับเยอะหรอก..”จุนโฮยิ้มรับอย่างเต็มใจจนแจบอมเองก็ยิ้มตามไปด้วย

“นายทำงานอะไรยังไงหรอ บอกเท่าที่อยากก็ได้”

“ฮ่าๆๆๆ ผมตกงานไม่มีงานทำ ตอนนี้ก็เป็นคนทำงานบ้าน เป็นจิปาถะให้ชานซองน่ะครับ ชานซองเขารวยพี่ก็รู้เขามาจากไหน ผมก็เลยดูแลเขาไปก่อน ส่วนเรื่องทางบ้าน บ้านผมอยู่ใกล้ๆทะเลครับ พ่อก็ทำเกี่ยวกับประมงนี่ล่ะครับไม่ได้ร่ำรวยอะไร ผมยังต้องส่งเงินกลับบ้านตลอดเลย”จุนโฮนึกภาพบ้านของตัวเองที่จากมาซักพักใหญ่ เกือบหกเดือนแล้วที่ไม่ได้ไป

“จริงหรอ น่าไปเที่ยวนะ ถ้าไปฉันจะไปนอนบ้านนายได้ไหมล่ะ”แจบอมว่าอย่างตื่นเต้นเมื่อนึกถึง

“ได้ซิครับ ได้เลยแต่บ้านผมหลังล้กนะครับ เป็นบ้านเดี่ยวก็จริง แต่มันเล็กมากเลยนะครับ ส่วนแม่ก็เปิดร้านขายของทะเล ออกจะเหม็นคาวเกลือนิดๆ”เจ้าตัวเล็กอธิบายตาหยี ยิ่งพูดก็ยิ่งคิดถึง

“ไม่มีปัญหาสำหรับฉันหรอก ขอแค่มีที่ซุกหัวนอนก็พอ น่าสนใจออกนะ ไว้ไปกัน!!”แจบอมเอามือตบไหล่อีกคนเอาไว้ เป็นนัยๆให้รับสัญญา

“จะไปไหนกันน่ะ!! แล้วซื้ออะไรมาบ้างเนี่ย..”ชานซองเสียงดุมาก่อนตัว แล้วจึงเดินเข้ามาดูของในมือที่จุนโฮหยิบซื้อมาด้วย มีแต่ของใช้ที่จะเป็นกับของสดประกอบอาหาร..ซึ่งมีแต่ของที่เขาชอบ

“เอ่อ ผมซื้อของพวกนี้ได้ไหมครับ”จุนโฮถามหน้าตาตื่นตกใจที่อีกคนมาจากไหนก็ไม่รู้สะดุ้งเฮือกไปเสียที ส่งของในมือให้อีกคนดูเหมือนเด็กโดนจับผิด

ชานซองว่ายักไหล่เล็กๆ รู้สึกสนุกทีี่ได้แอบแกล้งจุนโฮมากกว่าเห็นหน้าตาตื่นแล้วชอบใจ มัวแต่คุยกับแทคยอนเพลิน มาได้ยินอีกทีก็บอกจะไปไหนกับแจบอมก็ไม่รู้

มีแต่แทคยอนเท่านั้นล่ะที่ส่ายหน้าไปกับการกระทำของชานซอง

“แล้วเมื่อกี้นี้บอกจะไปไหนนะ”ชานซองถามขึ้นเมื่อเห็นว่าอีกคนยังไม่ได้ตอบเขา

“อ่อ ผมบอกเรื่องบ้านของผมให้พี่เจย์ฟัง พี่เจย์เขาเลยอยากไปน่ะครับ”คนตัวเล็กกว่าทำหน้าเหมือนนึกขึ้นมาได้ตอบไป

“อ้าวหรอ..บ้านนายอยู่ไหนล่ะ”แทคยอนนึกสงสัยเหมือนกันตั้งแต่รู้จักกันมาก็ไม่เคยได้ถาม

“บ้านผมอยู่มกโพครับ พูดแล้วคิดถึงแม่จังเลยซิเนี่ย”ว่าแล้วก็คิดถึงไอแดดและน้ำเค็มที่บ้านเป็นไหนๆ นึกถึงครอบครัวที่ไม่ได้เจอนาน ลูกคนเดียวอย่างเขาแล้วไหนจะเพื่อนซี้แถวบ้าน

เฮ้อ..ป่านนี้ไอ้เด็กแดซองจะเป็นยังไงบ้างนะ มันจะติงต๊องเหมือนเดิมหรือเปล่า แล้วพี่จางฮยอคล่ะ สงสัยคงหล่อลาก ผิวแทนน่าอิจฉาไปเป็นชาวประมงเต็มตัวมีสาวติด จนนน่าหมั่นไส้แล้วแน่ๆ

“ใครน่ะ..จางฮยอค”เอาอีกแล้ว กำลังระลึกชาติทีไรโดนเบรคทุกทีเลย

“ไม่ต้องมาสงสัยเรื่องของผมได้ไหมเล่า คุณเนี่ย..เอาเป็นเขาเป็นพี่ชายข้างบ้านผม เหมือนพี่ชายแท้ๆผมนี่ล่ะเราโตมาด้วยกัน ส่วนเขาก็เลี้ยงผมมาด้วย”จุนโฮบอกน้อยก่อนจะเดินไปหาเครื่องคิดเงิน

“หวาๆๆๆ ตอนนี้ดึกมากแล้วยังไงกลับกันเถอะครับ ชานซอง”คนตัวเล็กร้องขึ้นมาเมื่อดูนาฬิกาในข้อมือ ดึงปลายเสื้อเนื้อดีของชายหนุ่มให้มองเช่นกัน

“อือ กลับก็กลับ งั้นกลับก่อนนะ”หันมาล่ำลากัน โดยมีจุนโฮโค้งขอตัวลา แล้วลากคนตัวโตติดมือมาด้วย ซึ่งแจบอมกับแทคยอนเองก็ขอตัวไปหาร้านเนื้อย่างกินเช่นกัน

ว่าจะกินตั้งแต่แรกก็เลยมาเป็นนักสืบจนเกือบลืมไปเลยน่ะซิ

“ว่าแต่ ชานซองซื้ออะไรบ้างครับ”จุนโฮถามขณะหยิบจับของในตระกร้าตัวเองออกมา

“ก็ของกินน่ะ…”เจ้าตัวก็ทำเหมือนกันโดยการหยิบของให้ทยอยวางบนสายพาลคิดเงินเช่นกัน หยิบไปเรื่อยๆๆๆ จนถึงของที่นอนอยู่ก้นตระกร้า

“แล้วก็ซื้อไอ้นี้มาด้วย”ว่าแล้วก็ชูให้อี จุนโฮที่ทำตัวขึ้นมาได้อย่างไม่น่าเชื่อเลย ไม่วายแถมยิ้มให้เขาดูอีกแน่ะ เหมือนกับว่าภูมิใจมากมาย

“ซ….ซื้อมาทำไมครับ”จุนโฮกระซิบเสียงเบา ไม่กล้าพูดดังมากนัก มันรู้สึกอายอย่างบอกไม่ถูก ปนฉุนๆชอบกลด้วย

คิดในแง่ดีคงไม่ได้ใช้กับเขาแน่นอน..เชื่อเถอะสัญญากันแล้วไม่ทำหรอก

“นายแน่ใจหรอ..ในเมื่อทุกอย่างมันขึ้นอยู่กับฉัน เอาเป็น..ฉันก็แค่ซื้อมาเผื่อๆเอาไว้เท่านั้นแหละ อะไรมันก็เกิดขึ้นได้จริงไหม ทั้งหมดเท่าไหร่ครับ ผมขอให้กา์ดรูดเอานะครับ”ชานซองพูดเสร็จก็ทำเป็นเมินเดินไปจ่ายเงินเฉยเลย

ทิ้งให้อีกคนทำหน้าไม่ถูกอยู่คนเดียว กรรมเวรของจุนโฮจริงๆ!!!!!!

*****************************************************************************

TBC + TALK ซักนิดหนึ่ง : หลังจากหายหน้าไปนานสามเดือนแล้วคาดว่าจะหายไปอีกเดือนค่ะ (เอิ้กๆๆๆ) ความจริงบิแต่งฟิคเต๋าคชาด้วยนะเออ แล้วมันเหลือตอนสุดท้ายที่ทำยังไงบิก็แต่งไม่ออกซักกะทีเลยมาทำอารมณ์ปั้นเรื่องอื่นก่อนน่ะค่ะ ทั้งที่ความจริงต้องรวมเล่มเต๋าคชาด้วย เหลือตอนเดียวไม่ยอมให้เสร็จซักที ไม่เข้าใจตัวเอง

แต่จะว่าไปก็ไม่ได้จะพูดเรื่องนี้นี่ จะบอกว่าหายไปนานเนอะ บิไม่ใช่คนคุยเก่งมากเท่าไหร่นักน่ะคะ จะขอให้เม้นฟิคก็ไม่ได้ขอเลย ^++++++^ ยังไงก็ช่วยออกความคิดเห็นกันซักนิดนะคะ อยากรู้อยากเห็นบ้างพองาม บิแต่งฟิคส่วนใหญ่อยากให้เข้าใจว่ามันขึ้นอยู่กับอารมณ์น่ะค่ะ ช่วงไหนอารมณ์มันมาก็แต่งเยอะ มาๆหายๆบ้างก็อยากให้รอ

และขอบคุณมากนะคะที่รอ จูบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ ยังไงก็จะพยายามเข็นกันจนกว่าจะจบนะคะ ขอบคุณมากๆเลยค่ะ ฝากโปรโมทฟิคเรื่องนี้กันด้วยนะคร้าบบบบบบบบบบบ

              ปล. อยากเอาฟิคไปบุกบ้าน 2times story จังใครมีความสามารถก็ช่วยทีนะครับ