[FIC 2PM]MY DARE DEVIL…ปีศาจที่รัก [YAOI] CHANHO

ลำดับตอนที่ #19 : [LF 2PM]“MY DARE DEVIL ปีศาจที่รัก” PART 18

“MY DARE DEVIL…ปีศาจที่รัก”
Won Der.

  

Part 18

“เอ…หรือเอาอย่างนี้ดีไหมครับ….คุณก็แค่เอาคุณจุนโฮมาแลกกับผม…”

ถ้าตอนนี้…เกิดความเงียบ คงเป็นความเงียบที่แสนจะสงัด มด หมา กา ไก่ สรรพสิ่งทุกชีวิตพากันหยุดส่งเสียงไปชั่วขณะ หากเพียงแต่ลมหายใจแผ่วๆของจุนโฮเท่านั้นที่เจ้าตัวกลับได้ยินมันเสียอย่างชัดเจน

จุนโฮไม่กล้าคิด จุนโฮกลัวคำตอบ จุนโฮไม่ได้อยากฟัง เพียงแต่ขาของเขาก้าวไม่ออก..ดูทุกอย่างดูช่างเป็นใจ ตอนนี้แม่ของเขาเข้าครัวไปเอาน้ำมารับแขก จึงเหลือแต่พวกเขาเท่านั้นกับเข็มนาฬิกาและคำตอบที่กำลังจะออกมาจากปากของชายหนุ่มที่กำลังตัดสิน

“ฉันเลือกอูยอง..ถ้านายอยากได้จุนโฮนัก…นายก็เอาไปซิ”ลมปากที่แสนเย็นชาช่างกลายเป็นดาบอันแหลมคมที่ทิ่มแทงจิตใจของคนฟังเสียเหลือเกิน บรรยากาศที่แสนเงียบงันนั้น กลับยิ่งทวีความหดหู่มากขึ้นไปอีก

จุนโฮกำลังแสนเจ็บปวด..ทั้งๆที่เขาทำใจเอาไว้แล้ว แต่มันช่างแสน..ทรมาน

ไม่มีใครคาดคิดว่าคำตอบจะออกมาในรูปแบบนี้ รวมถึงนิชคุณเองที่ครึ้งใจกลับอยากย้อนเวลาให้กลับไปยังจุดเดิมเพื่อที่จะได้ไม่ต้องทำร้ายใจอันปวดร้าวของจุนโฮเลย

“ไอ้ชาน..จุนโฮไม่ใช่สิ่งของนะเว้ย มึงเอาไปแลกเขาได้ยังไง..”แทคยอนที่คลำหาเสียงของตัวเองเจอเมื่อไหร่ไม่ทราบดี กลับเป็นฝ่ายพูดออกมาอย่างผิดหวัง ในขณะที่ทุกคนมองหน้าของจุนโฮเป็นตาเดียว

เด็กหนุ่มผู้มีสีหน้้าซีดเซียวจนเหลือทน.. 

“เอ่อ มันก็ต้องเป็นอย่างนั้นอยู่แล้วนี่ครับ ในเมื่อผมไม่ได้เป็นอะไรกับชานซองเสียหน่อย ผมขอตัวไปช่วยแม่ก่อนนะครับ ผ..ผม”ด้วยความที่เขาไม่อยากอยู่ตรงนี้และไม่อยากเห็นหน้าอีกแล้ว

เขาบอกแล้ว…การมาเที่ยวที่ไม่สนุกสำหรับอี จุนโฮ

เจ้าตัวไม่ฟังเสียงเรียก เจ้าตัวไม่มองหน้าใครอีก เลือกที่จะเดินเข้าครัวไปอย่างไม่หันหลังกลับ รู้ทั้งรู้ว่าอีกไม่นานนัก เขาก็ต้องกลับมาเพื่อเผชิญหน้ากับทุกคน เพียงแต่ตอนนี้..มันเกินกำลังที่เขาจะรับไหว

มันเสียใจเกินไป หัวใจของเขาโดนทำร้ายครั้งแล้วครั้งเล่า…แต่มันก็ไม่เคยเจ็บปวดขนาดนี้ แต่ไม่เคยมีครั้งไหนที่มันจะแหลกสลายไปได้เท่าครั้งนี้..ถ้าเปรียบกับใจของชานซอง จุนโฮของเป็นแค่แก้วบอบบางที่ร้าวและตอนนี้ปริแตกจนไม่สามารถจะยาใจให้ดีดังเดิม

หากเมื่อลับหลังของคนตัวเล็กนั้น นิชคุณละมือจากอูยอง..แล้วจึงดุนหลังเล็กที่ไม่ค่อยอยากก้าวออกมานักตามที่ตัวเองได้บอกท้าเอาไว้ คนที่ไม่ค่อยรู้เรื่องรู้ราวในคราแรก หากบัดนี้..เรื่องต่างๆกลับปะติดปะต่อมันเข้ากันทีละเล็กทีละน้อยจนเริ่มเข้าใจ

“ไม่เป็นไรครับถ้าคุณต้องการอย่างนั้น ผมน่ะมั่นใจในตัวอูยอง แต่เชื่อเถอะ..แล้วคุณจะเสียใจ ผมจะคอยดูวันที่จุนโฮตกไปเป็นของคนอื่น และผมจะยืนมองความสูญเสียของคุณในวันนั้น”นิชคุณมองหน้าชานซองอย่างนิ่งนาน

หากแต่แทนที่ชานซองจะตอบโต้..เขากลับมองใบหน้าของอูยองที่มีสายตาผิดหวังนั้นมากกว่า แต่ที่สำคัญไปกว่านั้น ความรู้สึกของหัวใจตัวเองที่มันกำลังโดนแผดเผา

ทำไม..ตอนนี้มันช่างเจ็บปวดที่หัวใจเหลือเกิน

………………………….

………………..

………

หลังจากที่เดินออกมาจากห้องรับรองแขก จุนโฮรู้ดีว่า..จุดหมายที่เขากำลังเดินไปคือที่ไหน ตามทางที่แสนคุ้นเคย ทางเดินเล็กที่ส่งตัวเขาไปยังห้องครัว

เพียงแต่ว่าขาทั้งสองข้างช่างหนักนัก และหนทางดูเหมือนช่างยาวไกลทั้งที่ความเป็นจริงแล้วอยู่เพียงแค่เอื้อมมือ หัวใจของเขาทำให้ทุกอย่างเป็นเรื่องที่แสนยากเย็น

การหายใจ..กลายเป็นเรื่องที่ยากจนไม่นึกอยากทำ

มือบางผลักประตูออก เห็นหญิงที่แสนคุ้นตากำลังก้มๆเงยๆหาของเพื่อต้อนรับแขกอยู่ตรงหน้า..เขาจึงไม่รีรอเลยที่จะวิ่งเข้าไปหานาง ก่อนจะสวมกอดแผ่นหลังที่แสนบอบบางทว่าหนักแน่นและยิ่งใหญ่นั้นเลย

“อ..อ้าว จุนโฮ…เป็นอะไรลูก”นางรู้สึกตกใจเล็กน้อยกับการมาไม่ให้สุ่มให้เสียงของลูกเพียงแต่เสียงสะอื้นฮักของลูกชายทำให้หล่อนนึกเป็นห่วง

“แม่ครับ..เจ็บหัวใจจังเลย..ฮ..ฮึก..เจ็บ..เจ็บมากๆเลยครับ เขา..เขาทำผมเจ็บ”เด็กชายร้องสะอื้นเสียงเบาได้แต่พึมพำไม่ยอมหยุด

อย่างน้อยๆ..ในตอนนี้ขอแค่เพียงคนเดียวที่เขาจะสามารถระบายทุกสิ่งอย่างได้..คนที่เขาจะสามารถร้องไห้จนสุดเสียงได้อย่างไม่นึกอาย เขาทนกับมันต่อไปอีกไม่ไหว อย่างดีก็ขอเสียใจให้เต็มที่ก่อนจะก้าวไปใหม่อีกครั้ง

หัวใจเขากำลังอ่อนแอ และมันถูกทำให้เจ็บปวดเกินกว่าจะเต้นต่อ..พื้นที่เล็กๆของหัวใจเขาถูกทำลายไม่มีชิ้นดี คำพูดของชานซองเวียนและวนไปมาราวกับถูกบันทึกเอาไว้ มันวนซ้ำไปซ้ำมาไม่ยอมหยุด ต่อให้เขายิ่งร้องไห้เสียงดังเท่าไหร่ มันก็ไม่สามารถกลบเสียงนั้นได้เลย

“แม่ครับ..ท..ทำไม ฮึก ความรักมันถึงโหดร้ายกับผมจังเลยครับ..ฮ..ฮึก..”เขากัดหน้าลงไปกับไหล่เล็กนั้น ปากก็พร่ำบอกแต่ความเสียใจของตนอยู่อย่างนั้น

สวรรค์ไม่เคยรักเขา พระเจ้าคงเกลียดเขามากมายนัก หากมันก็ไม่สำคัญซักนิด ต่อให้เขาไม่ใช่ลูกที่พระเจ้ารัก หรือต่อให้เขาไม่ใช่คนที่สวรรค์ต้องการ แต่เขาก็ยังเป็นที่อยากเป็นที่รักของยมฑูต และอยากเป็นคนที่ตกนรกหมกไหม้ หากว่ามันจะให้เขาได้อยู่กับชานซองนานขึ้นอีกหนึ่งวินาที

แต่ตอนนี้..ชานซองไม่ต้องการเขา และยังผลักไสเขาให้คนอื่นอย่างง่ายดายราวกับเขาเป็นแค่สิ่งของชิ้นนึงที่ไม่มีค่าหลงเหลืออยู่เลย ไม่มีความรูสึก จุนโฮเป็นแค่คนที่ไร้ค่าในสายตาของชานซอง

“ฮึก..ทำยังไงดีครับ..ม..แม่ เขา..เขา ไม่ต้อง..ฮึก..ไม่ต้องการผมแล้ว แต่..ทำยังไงดีครับแม่..ฮึก..ฮือ ผมยังมีเขาอยู่…ฮึก..เต็มหัวใจ”

คนเป็นแม่ได้แต่ถอนหายใจออกมาแรงๆ..ใครจะรับรู้ความเจ็บปวดของลูกได้ดีเท่าคนเป็นแม่..แต่หากนี้คือ ก้าวหนึ่งของชีวิตที่จุนโฮต้องเดิน นางรู้ดีว่าใครคือคนที่จุนโฮเลือกรักและนางก็ยอมรับสิ่งที่ลูกของนางเลือก แม้ว่ามันจะทำให้จุนโฮต้องเจ็บต้องเสียใจมากเท่าไหร่ก็ตาม

แต่หน้าที่ของคนเป็นแม่คนมีเพียงปลอบเวลาที่ ลูกเจ็บปวดกลับมาเท่านั้น

“โธ่ จ้าวจอมของแม่..”นางหันหลังไปสวมกอดลูกชายเอาไว้ทั้งตัว กอดปลอบลูกชายตัวน้อยที่ตอนนี้เติบโตขึ้นมาเป็นหนุ่มแล้วอย่างสุดแสนรัก

“ลูกรักผู้ชายคนนี้มากใช่ไหม..จุนโฮ”นางถามลูกชายที่ตอนนี้..ใบหน้าน่ารักนั้นเต็มไปด้วยน้ำตา ริมฝีปากอิ่มเล็กนั้นบวมแดงจากการเม้มแน่น

“ครับ..”แม้มันจะอ่อนแรงและสั่นไหวนัก แต่ในเนื้อคำตอบช่างหนักแน่นเหลือเกิน

“ไม่เป็นไรนะลูก ไม่เป็นไร ถ้าลูกรักเขา..ก็สู้ให้เต็มที่นะ..สู้จนกว่าลูกจะทนไม่ไหว แม่พร้อมจะปลอบลูกของแม่ทุกครั้งที่หนูเจ็บ”นางจับมือทั้งสองข้างที่สั่นแรงนั้นเอาไว้แน่น มันเย็นเยียบเสียจนนางใจไม่ดี

จุนโฮพยักหน้าแรงๆรับคำของคนเป็นแม่แรงๆ น้ำตาใสๆยังคงไหลรินไม่ยอมหยุด หากแต่อย่างน้อยที่สุดตอนนี้ ก็มีคนหนึ่งคนที่พร้อมจะเป็นกำลังใจให้เขาสู้ต่อ

แม้มันจะไม่ได้ทำให้ใจของเขาหายเจ็บเลยซักนิดก็ตาม

“ม..แม่..ผ…จ..ฮึก..รักเขา..ต่อไป..ได้ไหมครับ”อาจจะโง่ไปที่ถาม เพียงแต่เขาไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรกับความรักครั้งนี้ของเขาดี ความรักที่นอกจากมันจะพิกลพิการไม่สบประกอบนี้

ความรักที่มันกำลังเจ็บหนักเพราะโดนทำร้ายจากน้ำคำเลือดเย็นจากชายผู้เป็นเจ้าของที่ไม่เคยเหลียวแลมันเลย ชานซองคนใจร้ายคนนั้น

“รักได้ซิลูก..รักได้ เก็บเขาไว้ในนี้ เก็บเขาเอาไว้ในห้องที่ลึกที่สุด ให้ความรักที่มากมายของลูกหล่อเลี้ยงเขา เขาไม่ต้องการลูกไม่เป็นไร ถ้าหากลูกยังรักเขามากมาย..ก็ให้เก็บเขาเอาไว้ในนี้..”นางจับมือเรียวขาวของลูกชายขึ้นที่หน้าอกบางของเจ้าตัว โดยมีมือของนางคอยประคองมันเอาไว้อย่างมั่นคง

“รักเขาให้เท่าที่ลูกอยากรัก..รักให้มากเท่าที่ลูกต้องการ..แม้เขาจะไม่รักลูก แต่จำไว้ว่า..ลูกรักเขามากก็พอ”นี่คงเป็นสิ่งที่ดีที่สุดที่นางจะมอบให้ลูกได้ คือความเข้มแข็งทั้งหมดของหล่อน

คนฟังไม่ได้ตอบรับหรือปฏิเสธ เขาทำได้เพียงหลับตา..ฟังเสียงหัวใจที่กำลังเต้นอย่างแผ่วเบาของตัวเอง จนเหมือนมันกำลังจะขาดใจในไม่ช้า

แต่จะทำยังไงได้ล่ะ..ที่เขาเวียนวนทำร้ายหัวใจของตัวเองอยู่อย่างนี้ ถ้าไม่ใช่เพราะ..เขารักชานซองมากเกินกว่าจะรักตัวเอง

ช่วงเวลานี้ที่หัวใจของเขามันเต้นได้คงเป็นเพราะ เขายังรักและอยากสบตาของชานซองอีกซักครั้ง อยากสบตานั้นอีกซักครั้ง ต่อให้ในสายตาคู่นั้นจะไม่มีแม้เงาของเขาหลงเหลืออยู่อีกแล้วก็ตามที

*******************************************************************************

ทำไมนะ…ทุกครั้ง…ถึงยังคงเผลอ…

ยังคงเผลอ….คิดเสมอว่า เขาเป็นเรา..ทั้งๆที่จริงแล้ว..เขาไม่ใช่ของเรา

เหมือนคนความจำเสื่อมที่ จำไม่ได้เลย ว่าตอนนี้…เขาไม่ใช่ และไม่เคยใช่….ของของเราอีกต่อไป….

มือบางกำลถาดน้ำที่เขาต้องถือแน่นจนมันสั่นไปหมด เวลาเดินไปข้างหน้าและไม่เคยรอ..ไม่แม้กระทั้งรอให้เขาทำใจก่อนที่จะต้องเดินออกไปอีกครั้ง มัน..ช่างโหดร้ายนัก

เขามีเวลาทำใจแค่ไหนกันนะ น่าสมเพชจริงๆ ก็เพราะน้ำตา..มันเพิ่งจะเหือดหายไปเมื่อกี้ แต่เขากลับต้องฝันตัวเองออกไปพบหน้าคนที่เพิ่งกดมีดลงบนหัวใจของเขาอีกครั้ง

“จุนโฮ..ถ้าไม่ไหว ลูกขึ้นไปนอนพักก่อน แล้วเรื่องเพื่อนๆลูก เดี๋ยวแม่จัดการเอง”หล่อนแตะมือลงไปที่ไหล่มนของลูกชายที่มันยังคงสั่นไหวและไม่มั่นคง

จุนโฮเพียงแค่ฝืนยิ้มอ่อน..ใบหน้าดูเซียวลงอย่างเห็นได้ชัด และดวงตาเรียวนั้นยังบวมช้ำอยู่ เพียงแต่คนตัวเล็กก็เลือกที่จะส่ายหน้่าแทนคำตอบ

วินาทีนี้จุนโฮควรจะเจ็บเสียให้มันชิน เจ็บเสียให้มันพอ..จนหัวใจของเขามันสำนึกว่ามันไม่ควรไปรักของของคนอื่น และกลับมารักตัวเองเสียที

เพียงแต่เขาจะทำได้หรือ…จุนโฮจะทำได้ไหม…ที่จะรักชานซองให้น้อยไปกว่านี้

ย้ำกับตัวเองเหมือนที่มันเคยทำทุกครั้ง บอกกับตัวเองเหมือนที่เคยบอก…จุนโฮยังไหว..เพราะเขามีชานซองอยู่ในห้องหัวใจที่ลึกที่สุดนั้น ทำให้จุนโฮจึงยังสู้ไหว

เขาเลือกจะก้าวออกมาจากห้องครัว แขนขาเขาไม่มีแรง..แต่ก็ยังคงฝืน ไม่รู้ว่าทำไม..ไม่รู้ว่าทำไปเพื่ออะไร แต่ก็จะทำ ไม่ยอมหยุดไปเสียก่อนในตอนนี้ ไม่มีทาง…เขาไม่มีทางหยุด!!!!!

คิดแต่เพียง…ถ้าการอดทนให้มันถึงปลายทาง..ให้มันถึงวันที่เขาไม่มีอะไรจะให้กับชานซองอีกต่อไป…รักชานซองมาก..จนไม่สามารถมากรักได้อีกแล้ว..จะยังมีเศษความรักที่ชานซองพอจะแบ่งมาให้เข้าได้ไหม

แค่เพียงเศษเล็กๆ…จะมีบ้างไหม..สำหรับคนที่ไม่มีค่าในสายตา

“ขอโทษครับ..น้ำมาแล้ว..”เสียงแผ่วเบาที่พยายามบังคับไม่ให้มันสั่นเครือร้องบอกทำให้คนในห้องหันมามองเป็นตาเดียว แจบอมที่กำลังจะเอ่ยปากทัก กลับต้องชะงักเพราะก็เป็นจุนโฮที่อ้าปากบอกขึ้นมาก่อน

“คือพอดี..ผมไม่ค่อยสบายน่ะครับ แถม..คิดถึงบ้านด้วย ไม่ได้กลับมานาน..เลยไปร้องไห้ขี้แยกับแม่มา..เอาครับๆ น้ำมาแล้ว..ทานกันก่อนนะครับ”บอกเสียงสดใส…แต่ใครจะเชื่อ จุนโฮโกหกคำใหญ่ทั้งๆที่ทุกคนเองก็รู้อยู่แก่ใจในความจริง

เป็นการพูดเท็จที่แสนจะเดาทางได้ง่ายนัก..

จุนโฮมองไปยังคนทั้งห้องเพียงแต่เขายังไม่สามารถทำใจมองหน้าของชานซองได้อย่างเต็มตาจริงๆ แค่สิ่งที่เขาพยายามทำอยู่ตอนนี้มันก็กล้ำกลืนพออยู่แล้ว  ถาดน้ำถูกวางอยู่ตรงโต๊ะตัวเตี้ย และแก้วนั้นก็ถูกวางอย่างเบามือ

ไม่รู้ว่ามันเบา หรือมือของเขากำลังหมดแรง

บรรยากาศในห้องช่างดูเลวร้ายนัก อูยองที่นั่งข้างๆชานซองทำหน้านิ่งๆไม่ร่าเริงเหมือนเคย ไหนจะยังแทคยอนที่พยายามคุยกับแจบอมที่ทำหน้าบูดสนิท มีเพียงนิชคุณเท่านั้นที่ยังคงสีหนเาเฉยๆยิ้มๆอยู่คนเดียว

“เอ่อ..ทุกคน..เป็นอะไรกันไปหมดครับ มาเที่ยว..ควรจะสนุกซิครับ”จุนโฮหยิบถาดในมือขึ้นมากอดเอาไว้ คิดเอาเองว่ามันคงปกป้องเขาได้จากอะไรก็ตาม

“มันไม่สนุกไง..”อูยองบอกเสียงนิ่ง เงยหน้าขึ้นสบตาจุนโฮอย่างนิ่งนาน จนอีกคนต้องหลบตา

“ขอโทษด้วยนะครับ อูยอง บ้านผมไม่ได้สะดวกสบายอย่างที่ควร”จุนโฮกัดปากแน่น ที่ตัวเองต้องถูกอีกคนพูดแบบนี้ราวกับถูกตบหน้าซ้ำอีกก็ไม่ปาก

เจ้าคนพูดเลยได้แต่กลอกตาไปมาอย่างเหลืออด…จะแสนดีอะไรขนาดนั้นนะ

“ชานซอง..ฉันอึดอัด…นายพาฉันไปเดินเล่นหน่อยซิ”อูยองพูดอ้อนคนที่นั่งเคียงกันอย่างนั้น จนคนที่นั่งนิ่งมาตั้งแต่เกิดเรื่องทอดตามองเจ้าตัวแสบแล้วจึงพยักหน้าให้

“เอาซิ”ชานซองเองก็ตอบรับโดยง่าย

อูยองจับมือใหญ่ของอีกคนให้เดินตาม ก่อนที่คนตัวโตจะลุกเดินตามออกมาด้วย จุนโฮก้มหน้าไม่มองภาพตรงหน้าที่ทำให้เขาเจ็บหัวใจ เพียงแต่มันคงไม่ทันแล้วที่จะเห็นเขาจูงมือกันเดินผ่านหน้าออกไปแบบนั้น

ถ้าจุนโฮจะแข็งแกร่งกว่านี้อีกซักนิด คงทำใจให้ละเลยเสี้ยวหน้าของชานซองไปได้ ทว่า..เขากลับอยากมองมัน เขาห้ามตัวเองให้ไม่สนใจไม่ได้ ในเมื่อรู้ว่าเขาเพิ่งเดินเฉียดไหล่ออกไปแค่เมื่อครู่เท่านั้นเอง

อีกครั้งซินะ..ที่หัวใจเขาเต้นแผ่วเสียจนน่ากลัวแบบนี้

“เหลือเกินจริงๆเลย..ฉันเกลียดชานซอง”แจบอมที่นั่งหน้าบูดมานานเอ่ยออกมาจนได้ในขณะที่นิชคุณนึกขำ

“เอ่อ แจบอมครับ”จุนโฮเงยหน้าขึ้นมองงตาเสียในขณะที่อีกคนเดินเข้ามาใกล้

“ดูซิ..ร้องไห้หนักขนาดนั้นเลย..ทนได้ยังไงกันนะ ฉันล่ะเกลียดนายชานซองนี่จริงๆเลย คนอะไรไร้หัวใจชะมัดยาดเลย..เลิกรักมันไปเหอะ”ทั้งๆที่เป็นคนเคยสนับสนุน แต่ตอนนี้กลับยุส่ง

“อย่าเกลียดเขาเลยนะครับผมขอร้อง..ชานซองไม่ผิดที่ไม่รัก แต่ผิดที่ผมรักมากไปจนตัวเองมานั่งเสียใจอยู่แบบนี้ รักเขาเถอะนะครับ รักเขาเยอะๆ”จุนโฮว่าน้ำตาเอ่อจนกลบตา​

เพราะชานซองเป็นคนขี้เหงา..เขารู้ ชานซองเป็นคนไม่ชอบความวุ่นวาย แต่ความจริงแล้วเป็นคนเกลียดการอยู่คนเดียวมากกว่า เป็นคนขี้โมโห เพียงแต่พอรู้ว่าตนเองทำไม่ดี ก็จะหาทางกลบเกลื่อนขอโทษ แต่เพียงกลัวว่าจะเสียฟอร์มเท่านั้นเอง ชานซองเป็นคนใจร้าย..ที่มีจิตใจที่ดี..

เวลาที่เขาอยู่กับชานซอง..ชานซองเป็นคนที่ดีที่สุดสำหรับเขา..เขาอยากให้ใครๆ..ก็รักชานซอง อย่างน้อยก็คนที่เขารู้จักตรงนี้

รักแทนเขา..เผื่อวันหนึ่ง เขาไม่สามารถดูแล และให้ความรักกับชานซองได้อีก จะได้มีใครซักคน..ดูแลชานซองแทนเขาคนนี้ ที่มันทำไม่ได้เหมือนวันก่อน

“แจบอมเชื่อผมนะ..ชานซองเป็นคนที่ดีมากๆ เชื่อผมเถอะนะ เขาไม่ได้ทำให้ผมเสียใจ แต่คนที่ทำให้ผทเสียใจ..คือตัวของผมเอง..ไม่มีใครทำผมทั้งนั้น นอกจากตัวของผม”จุนโฮกำมือที่เอื้อมมาจับมือของเขา สูดหายใจลึกเข้าปอดและปาดน้ำตาออกจากหน้าของตัวเอง

เวลาของเขาหยุดเดินไปแล้วเขาจำได้..หากจุนโฮเพียงแค่ฝืน เอามือของตัวเอง..หมุนเข็มนาฬิกา ให้มันเดินไปด้วยตัวเอง ทั้งๆที่รู้ว่ามันไม่ค่าเลยที่จะทำ

“เฮ้อ..จุนโฮ นาย..เหลือเกินเลยจริงๆ ทำเพื่ออะไรกัน..มีแต่ตัวเองจะเจ็บ”แทคยอนได้แต่ส่ายหัว มองสิ่งที่กำลังเป็นไปด้วยความรู้สึกหลากหลาย แต่ทั้งหมดของอารมณ์นั้นมีแต่ด้านลบ

สงสาร หดหู่ เศร้าใจ สมเพช … ไม่มีอะไรดีเลยซักอย่างเดียว

“ฉันเข้าใจแล้ว..ว่าทำไม นางฟ้านางสวรรค์ถึงพิศวาสนายกันนัก ถ้านยตายไป..สวรรค์ของได้ทำสงครามกับนรก แย่งชิงนายกันแน่ๆ”นิชคุณที่อยู่นิ่งๆมานาน เดินมาเอามือวางไว้บนหัวของอีกคนเบาๆ

เขาเป็นคนปลอบคนไม่เก่งนัก ทำได้ดีที่สุดก็เพียงแค่นี้..

“ไม่หรอกครับ..ผมมันก็แค่..คนไม่มีค่าอะไรคนหนึ่ง..จะเป็นอย่างนั้นได้ยังไง”จุนโฮปาดน้ำที่มันยังคงคลอแก้มของเขาออก มองหน้าคนที่พยายามทำให้เขารู้สึกดีขึ้นอย่างนึกขอบคุณ แม้รอยยิ้มนั้นจะซีดเซียวมากก็ตามที

คนไม่มีค่าอย่างอี จุนโฮ..กับความรักที่มันไม่มีค่าอะไรเลย จะไปสำคัญขนาดนั้นได้ยังไง ไม่มีทางเป็นไปได้หรอกนะ เพราะแค่ใบหน้าของจุนโฮ ยังไม่ใช่สิ่งที่ชานซองต้องการเลย

และคนอย่างเขา จะมีความหมายอะไรได้อีก

……………………

……………..

……

“ชานซอง..นายรักฉันหรอ”อูยองที่เดินออกมาด้านนอกถามเสียงเบา เขาเดินนำหน้าอีกคนมาก่อน และปล่อยให้ชานซองที่ดูจะไม่มีอารมณ์รับรู้อะไรนั้นเดินตามมา

เมื่อไม่ได้รับคำตอบที่ต้องการ เขาจึงเลือกที่จะหันหลังกลับมาเพื่อมองหน้าของคนที่เคยเป็นเพื่อนสนิทกันอีกครั้ง

“ชานซองฉันถาม..ว่านายรักฉันหรอ”อูยองเผชิญหน้ากับอีกคน ในขณะที่ชานซองเองก็จดจ้องใบหน้าของอูยองแบบไม่หลบตาเช่นกัน

มือใหญ่เลือกที่ยกขึ้นมาสัมผัสแก้มอิ่มของคนตรงหน้าเขาเบาๆ ไล่หลังมือไปกับความเนียนนุ่มของมัน แต่ใจเขากลับไม่รู้สึกถึงมันเลยซักนิดเดียว และเขาควรดีใจ..ที่ตอนนี้อูยองรู้แล้วว่าเขาคิดอย่างไรกับอูยองกันแน่ คิดมากเกินกว่าเพื่อน ความลับที่เขาเก็บมานานแสนนาน

แต่ทำไม ภาพทุกภาพของจุนโฮถึงยังติดตาเขาอยู่..เขาไม่สามารถรู้ได้เลยว่าทำไม ทุกความคิดของจุนโฮยังคงก้องอยู่ในหัว แม้กระทั้งเมื่อกี้ ก่อนหน้านี้ ความเจ็บปวด ทุกการกระทำ เขารู้สึกถึงมันได้

ราวกับใช้ดวงตาดวงเดียวกันกับอี จุนโฮ

ตอนที่ไอ้เทวดาบ้านั้นมันบอกว่าจะต้องแลก..ชานซองรู้สึกเหมือนกำลังโดนหยามศักดิ์ศรี ไอ้หมอนั้นมันทำเหมือนกับกำลังจะมาแย่งของรักของเขา ไอ้เทวดานั้นคิดว่าเขาคงไม่กล้าที่จะแลกจุนโฮไป..

แล้วจุนโฮเป็นใครกัน..ทำไมเขาถึงจะต้องสนใจจุนโฮขนาดนั้น..ในเมื่อจุนโฮก็แค่ของตายไม่ใช่หรอ จุนโฮไม่มีทางไปไหนได้ในเมื่อจุนโฮรักเขามากขนาดนี้ รักเขามาก..จนทำให้เขาได้ทุกอย่าง และต่อให้เขาแลกจุนโฮไป..จุนก็จะยังรักเขาอยู่ดี แล้วเขาเสียอะไรไปบ้าง

เขาไม่ได้เสียอะไรเลย..ไม่เสียอูยอง และไม่เสียจุนโฮทั้งนั้น

เพียงแต่…ที่ใจของเขากำลังเต้นแผ่วและช้าลงนั้น..เขาแค่พยายามละเลยที่จะหาคำตอบว่ามันเป็นเพราะอะไร เลือกที่จะไม่ใส่ใจมัน เพราะมันคงไม่สำคัญอะไรอีกต่อไปในตอนนี้..หรือเพราะที่จริงแล้วที่เขาเลือกไม่ตอบ เพราะกลัวว่าสิ่งที่ทำให้เจ็บปวดใจ คือการทีกำลังถูกแย่งอูยองไป

ไม่ซิ..หรือมันอาจเป็นเพราะน้ำตาของ อี จุนโฮกันแน่นะ..

******************************************************************************

ฟ้าตรงหน้ามีดาวพร่างพราย บรรยากาศบ้านสวยที่เขาเติบโตมา ความเงียบสงบและจรรโลงใจ เพียงแต่เขาไม่ได้ทราบซึ้งกับมันเท่าที่ควร ตอนนี้เชื่อหมดใจว่าทุกคนคงหลับไหลกันหมด ไม่เว้นแม้แต่ชายผู้เป็นดั่งยาพิษร้ายคนนั่น

ถ้าความรัก มันคือ ยาพิษที่ร้ายแรง..จะมีใครซักคนเลือกหยิบขึ้นมาดื่มหรือไม่…ก็คงไม่มี เพราะมนุษย์เป็นสัตว์ที่แสนฉลาด คงไม่เลือกทำร้ายตัวเองที่ทั้งๆที่รู้อยู่แก่ใจหรอก

แต่อี จุนโฮก็ยังทำ คงเป็นอีจุนโฮเท่านั้นที่ยังคงเลือกที่จะจับมันกลอกใส่ปากของตัวเอง โดยแสร้งที่จะทำเป็นไม่รู้ว่ารสชาติของมันช่างเหลือร้ายและฤทธิ์แรงของมันก็กัดกร่อนทรมานเขาอย่างเลือดเย็น จนกระทั่งเขา...กำลังจะขาดใจตาย!!!

ถ้าเลือกได้เขาก็ไม่อยากตาย..ถ้าต้องเลือกได้เขาก็ไม่อยากต้องทนทรมาน มีใครจะอยากเป็นเหมือนเขา..

พระจันทร์ดวงกลมช่างสวย..หากเทียบบนนภากระจ่างดาว..กลับช่างเหงาที่แปลกแยก ดาวมีเหมือนกันมากมาย แต่ใยดวงจันทร์ต้องมีเพียงดวงเดียว ที่เขารักไม่ได้อาจเพราะเขาไม่ใช่ปีศาจ ไม่ใช่สิ่งที่เหมือนชานซองหรืออูยอง เขาแตกต่าง อย่างนั่นชานซองจึงไม่เคยคิดรักเขาเลย

เจ็บจนทรมาน เรียกร้องหาความชินชาที่มันไม่เคยมาถึงเลย แล้วอาจเป็นได้ว่ามันคงจะไม่มีทางมาถึง

"ทำไมยังไม่นอน"เสียงเรียกด้านหลังทำให้คนที่เหม่อมองท้องฟ้าไม่หันกลับไป ไม่แม้แต่เลือกชายตามอง

ไม่อยากสนใจโลก ถ้าหากโลกมันกลับไม่น่าอภิรมย์เท่าดวงตาคู่นั่น ดวงตาที่ครั้งหนึ่งเคยหลอกตัวเองว่ามันมีเงาของเขาอยู่ในนั่น..ช่างน่าสมเพชเหลือเกิน

"ฉันถาม ทำไมไม่ตอบ"ร่างกายใหญ่โตนั่งลงด้านข้างกายของเขา ริมระเบียงหน้าบ้านที่ตอนนี้ช่างเงียบงันนัก

หากจุนโฮเองก็ยังคงไม่ตอบ เขาไม่อยากตอบอะไรใครในตอนนี้ ต่อให้คนที่ถามเขาอยู่จะเป็นชานซองแต่เขาก็ยังไม่พร้อม ไม่พร้อมแม้แต่การที่จะต้องมองใบหน้าของชายหนุ่มเลยด้วยซ้ำ

มันเป็นเรื่องน่าทรมานหัวใจเสียเหลือเกิน พอๆกับความน่าเวทนาตัวเองที่สุดท้ายก็ต้องกล้ำกลืนมันลงไป

"ฉันถาม..หันมามองหน้าฉัน!!!"ชานซองกดเสียงต่ำ ฝ่ามือหนาจับกระชากใบหน้าของอีกคนให้หันมามองหน้าของเขา

เขาไม่ชอบ ไม่กำลังไม่ชอบสิ่งที่จุนโฮกำลังเป็นอยู่ในตอนนี้ ทำเป็นเมินไม่สนใจ หรือไม่ใส่ใจ ถึงขนาดไม่มองแม้แต่ใบหน้าของเขา ราวกับเขาไม่มีตัวตน

“ทำไม..ผมต้องทำอย่างนั้นด้วยล่ะครับ”จุนโฮกับริมฝีปากที่มันสั่นระริกนั้นแน่นจนมันเจ็บ ข่มกลั้นอารมณ์ที่มันช่างอ่อนไหวเมื่อยามที่คนคนนี้อยู่เคียงใกล้

“ในเมื่อ..ทำอย่างนั้น มันก็ไม่มีค่าอะไรไม่ใช่หรอครับ ต่อให้ผมมองหน้าคุณมันก็ไม่มีประโยชน์อะไรอีก..ตอนนี้ ผมไม่ใช่ของของคุณอีกต่อไปแล้วนี่ครับ ตอนนี้…ผมเป็นของนิชคุณ”จุนโฮพยายามพูดมันอย่างนิ่งเรียบ การบังคับเสียงตัวเองไม่ให้มันสั่นนั่นมันยากจนแทบเป็นไปไม่ได้เลย แต่เมื่อจบประโยคสิ่งที่มันยากเย็นยิ่งนักคือการข่มน้ำตาไม่ให้ไหลออก

“จุนโฮ!!!!”ชานซองเค้นเสียงบอกต่ำ พยายามไม่ทำเสียงดังจนคนในบ้านต้องได้ยิน แต่ด้วยความที่คิดว่า จุนโฮคงทำให้เขาอารมณ์เย็นลงไม่ได้แน่ๆ ชายหนุ่มจึงได้แต่หันซ้าย หันขวา มองเห็นห้องเก็ยของเล็กๆแถวนั้นจึงรีบลากอีกคนให้เดินตามไปด้วยกันทันที

“จ…พา…จะ…พาผมไปไหน..ปล่อยนะ..ชานซอง..ป..ปล่อย”จุนโฮสะดุดลมหายใจเมื่อชายหนุ่มหันมามองเขาด้วยนัยตาสีแดงราวกับเลือด จนเขาต้องเงียบลง ยอมเดินตามเข้าไปในห้องแคบโดดอีกคนกลับปิดประตูลงกลอน เปิดไฟที่ข้างประตู่ ทำราวกับบ้านของตัวเอง

“พาผมมาที่นี้…ทำไม ถ้ามีอะไร..คุยกันข้างนอกก็ได้นี่ครับ”จุนโฮพยายามไม่มองน้าอีกคนด้วยใจก็นึกกลัวในท่าที และอีกใจก็นึกไม่อยากมอง

“ไม่รู้ซิ..ไม่มีเหตุผล”ชานซองตอบออกมาเบาๆ เอาหลังพิงทางออกเพียงหนึ่งเดียวของห้องแคบ มองกดดันคนตัวเล็กกว่าอยู่อย่างนั้นจนจุนโฮไม่ชอบใจ

“ไม่รู้ก็ไปนอนเถอะครับ วันนี้เราเดินทางกันมา ผมเหนื่อยแล้ว..”จุนโฮที่เอาแต่ก้มมองพื้นบอกเสียงสั่น เขากุมมือตัวเองเอาไว้จนมันเจ็บกำมันแรงๆเพื่อเอาไว้เตือนตัวเองว่า อย่าเผลอใจ

“ไม่..”ชานซองเองก็ได้แต่ตอบคำว่าไม่..เขารู้ใจว่าอีกคนกำลังคิดอะไร กำลังทำอะไร เพราะอย่างนั้นชานซองจึงทำได้แค่เพียงดึงเวลา เพื่อรอคอยเท่านั้นเอง อีกไม่นาน..เกินลมหายใจเดียว..

“คุณต้องการอะไรจากผมอีกกันแน่!!! ไม่ต้องการผม…ยกผมให้คนอื่นไปแล้วก็ปล่อยผมไปเถอะ คุณรู้ไม่ใช่หรอ..ว่าผมคิดอะไร เพราะงั้น..คุณปล่อยผมไปเถอะ มันทรมาน…ฮ..ฮึก”จุนโฮเป็นฝ่ายทนไม่ไหวเองจึงได้ระเบิดเสียงออกมาเพียงแต่ยังดีที่มันเป็นที่ปิด

“ยอมเงยหน้ามองซักทีนะ”ชานซองเดินเข้าไปประชิดตัวของจุนโฮ ทำราวกับที่อีกคนตะโกนใส่หน้านั้นไม่ได้เกิดขึ้น หากจุนโฮกลับยิ่งรู้สึกโมโห

“คุณ..คุณ…คุณมันไม่มีหัวใจ”จุนโฮต่อว่าทั้งน้ำตาหาก ชานซองก็ได้ทำหน้านิ่งงัน มองใบหน้าเปื้อนน้ำตาของอีกคนด้วยความเฉยชา

“ใช่..ฉันไม่มี มันตายไปนานแล้ว..”ชายหนุ่มจับข้อมือเล็กของอีกคนขึ้นมาก่อนจะดึงตัวอีกฝ่ายไห้ ให้เข้ามาประชิดตัวของเขามากขึ้น หากอีกคนกลับดิ้นรนออกจากอ้อมกอดและขัดขืน

“ทำแบบนี้ทำไม..ฮ..ฮึก..ผมเคยไปทำอะไรให้ตอนไหนหรอ..แต่ช่างเถอะ ต่อให้พูดเท่าหร่คุณมันไม่หัวใจนี่ คุณคงเจ็บไม่เป็น อีกอย่าง..ตอนนี้คนที่มีสิทธิ์ในตัวผมน่ะ ไม่ใช่คุณ..แต่เป็นนิชคุณต่างหาก!!”จุนโฮบอกใส่หน้าอีกคน แค่นยิ้มสมเพชตัวเองออกมาทั้งน้ำตา

เจ็บนะ..ที่พูดออกมา เจ็บจนแทบเจียนตายเลยล่ะ

“อยากเป็นของมันมากนักหรือไง..ถึงเอาแต่พูดอยู่ได้!!!! อยากไปอยู่กับมันมากนักเลยใช่ไหม”ชานซองตะคอกใส่เสียงดุดัน นัยตาที่เป็นสีดำแปรสภาพเป็นแดงสดมากขึ้นเรื่อยๆเพราะอารมณ์กรุ่นโกรธของตัวเองเอง

ถ้าหากเป็นปรกติ จุนโฮคงกลัวมาก..มากเหลือเกิน แต่เพียงเพราะว่าด้วยอารมณ์ของเขาตอนนี้ มันทำให้เขาไม่ได้รู้สึกเลยซักนิด ต่อให้ชานซองจะเป็นเจ้าปีศาจก็ตามที

“ใช่!! เพราะเขาน่ะใจดี..เพราะเขาน่ะ..ไม่ทำให้ผมเจ็บเหมือนที่คุณทำ ไม่ข่มเหงผม!!!”จุนโฮพูดจาใส่อีกคนอย่างถิอดีคนชานซองกำข้อมือของเขาแน่นอย่างไม่รู้ตัว

ชานซองไม่รู้หรอกนะ..ว่าทำไมเขาไม่ชอบที่จุนโฮเอาแต่พูดชื่อของนิชคุณ ไม่ชอบเลยที่ริมฝีปากอิ่มนั้นพล่ามเรียกชื่อของนิชคุณออกมา

“นายนี่..ใจง่ายจริงๆเลยนะ..จุนโฮ”รู้อยู่แก่ใจดีว่าจุนโฮไม่ได้คิดอย่างที่พูด เขารู้ดีกว่าทุกคนบนโลกนี้เสียอีก แต่ด้วยแรงโทสะของตัวเองเลยพูดออกไปทั้งๆแบบนั้น

มันทำร้ายใจคนฟังเสียเหลือเกิน คำพูดไม่กี่คำที่ไม่น่าเชื่อนะ ว่ามันจะทำให้คนเราไม่อยากหายใจได้ขนาดนั้น ไม่น่าเชื่อเลยว่าคำพูดของคนที่เรารักมันจะสามารถแทงทะลุอกของคนได้ขนาดนั้น

“..ใช่ ผมมันใจง่าย งั้นคุณก็อย่ามายุ่งกับคนใจง่ายอย่างผมซิครับ..อื้ม!!!!”ยังไม่ทันที่จุนโฮจะพูดอะไรอีกต่อไป ริมฝีปากของเขากลับถูกสะกัดกั้นเอาไว้เสียก่อน เมื่อชายหนุ่มกดจูบลงไปที่ริมฝีปากอิ่มนั้นแรงๆ

เป็นจูบที่แสนหนักหน่วงและรุนแรง มันไม่เหมือนที่เคยได้รับมาก่อน..บดเบียดลงมาเสียจนเขารู้สึกชาไปทั้งริมฝีปาก..

กึก..

“อ๊ะ!!”

“ท…ทำแบบนี้ทำไมอีก..อ…อึก”จุนโฮกัดริมฝีปากของอีกคนอย่างแรงจนทำให้ชานซองต้องปล่อยเขาเป็นอิสระด้วยความตกใจ มันไม่ได้แรงมากขนาดที่จะทำให้เจ็บแต่ก็สะดุ้งได้พอดู

“ฉันจะบอกอะไรนายให้นะ..จุนโฮ”ชานซองเอานิ้วโป้งของเขาปาดไปตามปากที่มีเลือดไหลซึมออกมาจากการโดนประทุษร้ายไปเมื่อซักครู่ออก ถ่มบางส่วนที่มันยังคงติดอยู่ในปากลงพื้น่อนดวงตาคู่นั้นจะเงยขึ้นมองจุนโฮ

“นายรู้อะไรไหม..ว่าข้างในอกตรงนี้น่ะมันไม่ได้มีความรู้สึกหรอก..มันไม่ได้ตอบสนองอะไรทุกอย่างกับนายเลย”ชานซองเอามือชี้ที่อกของตัวเอง มองหน้าอีกคนด้วยสายตาว่างเปล่า

คำพูดทีละคำค่อยๆบรรจงกรีดลึกและหยังลากลงในใจของคนฟังลงไปอย่างช้า ถ้าว่าหนักหน่วงเสียจนน้ำตานั้น ไหลอาบอย่างไม่ขาดสาย

“จนกระทั้งตอนนี้ สำหรับฉัน นายก็ยังคงเป็นแค่เพียงอาหารเท่านั้นอยู่ดี”และนั้นคือคำตอบของทุกๆอย่างที่ผ่านมา

จุนโฮพยายามปาดน้ำตาที่มันนองหน้าอย่างเต็มที่หาก พอหยดหนึ่งหายไป มันจะกลับมาแทนที่ใหม่หยดแล้วหยดเล่า มากเท่าที่จัวเขาเองจะพยายามคบคุมลมหายใจที่มันติดขัดของตัวเอง

“อ…เอ่อ…ฮึก..อึก…ข..เข้าใจแล้ว..ครับ”จุนโฮเม้มปากที่สั่นระริกของตนเองพยายามหันไปมองทางอื่นที่มันไม่มีภาพของชนซอง แต่บอกได้คำเดียวว่าช่างเย็นนัก ภาพเก่าๆที่ชานซองเคยจูบเขา ภาพที่เราเคยนั่งตัก ภาพที่เขาไปซื้อโทรศัพท์ หรือเมื่อวันที่ชานซองกอดเขาเอาไว้แน่นบนที่นอนนุ่มในห้องที่เคยคิดว่ามันเป็นของเรา

แล้วจุนโฮต้องทำอย่างไรต่อไปดี…เขาต้องทำอะไรต่อไป

“ถ้าชานซอง..ต้องการแบบนั้น อยากให้ชานซองรู้เอาไว้..ฮึก”ดวงตาที่บวมช้ำมองมือของตัวเองเล็กน้อยเผยอปากที่มันช้ำไม่ต่างกันของตัวเองเพื่อทำใจในสิ่งที่เขากำลังจะพูดออกมาในไม่ช้า

“ว..ว่า ที่ผมทำทุกอย่าง…เพราะผมรัก..รักชานซองมาก ถ้า..ชานซองจะเห็น..ฮึก..แก่ผม..ท..ที่..มันรัก..”จุนโฮเอามือปิดปากตัวเองแน่นกลัวการปล่อยเสียงร้องของตัวเองที่สุดในเวลานี้

“จากนี้ไป…ถ้าหิว..ผ..ผมจะจูบคุณ ..อึก..ถ้ามันไม่พอ…ผมพร้อม..จ..ฮึก..ให้มากกว่านั้น..”จุนโฮเดินไปจับมือแข็งแกร่งคู่นั้นขึ้นมา มือคู่ที่มันทั้งช่างอบอุ่น และโหดร้าย

ถอนหายใจแรงๆ เพื่อไล่เสียงที่มันสั่นออกไปให้มากที่สุดเท่าที่เขาจะสามารถทำให้มันแข็งแรงได้ด้วยดวงใจบอบช้ำนี้

“แต่ผมขอแค่ ถ้า..วันไหน..ที่คุณกับเขา..รักกัน หลังจากวันนั้น ได้โปรด ปล่อยผมไป..อย่าแตะต้องตัวของผมอีก….ได้ไหมครับ..ถ้าวันนั้นมาถึง ได้โปรด..คืนหัวใจของผม..ให้กับผมนะครับ”จุนโฮจับมือนั้นเอาไว้แนบอกของเขา บอกให้รู้ว่าหัวใจของเขาตอนนี้มันเต้นช้าเหลือเกิน

ชานซองมองใบหน้าที่เต็มใบด้วยน้ำตาอีกคนอย่างช้าๆ มือข้างว่างยกขึ้นมาปาดน้ำตาของคนตัวเล็กทั้งสองข้าง แปลก…ที่มันกลับหยุดไหลรินได้อย่างน่าอัศจรรย์

มือคู่นั้นยังคงอบอุ่นเสมอ..จุนโฮรู้ แต่สิ่งที่มันไม่เหมือนเดิมคงเป็นรสสัมผัสของมัน กลับเย็นชืดเสียจนแทบทนไม่ไหว

“ฉันตกลง…”ชานซองดึงตัวของอีกคนมากดจูบลงอีกครั้งหากมันไม่รุนแรงและโหดร้ายเท่าก่อนหน้านี้ และมันก็จะเริ่มจากจูบ…ก่อนที่มันจะลุกลาม..กลายไปเป็นอย่างอื่นไป

…อย่างอื่นที่ว่า…คือ…การตอบสนองความหิวโหยของ ชานซองท่ามกลางความเจ็บปวดของจุนโฮ

……………………..

…………….

……

แต่ที่ชานซองบอกว่าไม่รู้สึกอะไร…ในหัวใจนั้น..อันที่จริงเขาโกหกตัวเอง!!!!!!

**********************************************************************************

TBC ครบ (100% - 120%) ตอนแรกกะจะยกยอดไปเป็นตอนที่19 ค่ะ แต่เพราะเนื่องจากว่า ยุ่งมากและแต่งฟิคฮันฮอยกติดกันทุกวันตั้งแต่ 9 - 14 ตามด้วยเต๋าคชาไปอีกตอน...ปวดหัวเป็นยอ่งนักขอพักซักสามสี่วันนะคะ แล้วเจอกันเร็วๆนี้ค่ะ มาปวดใจกันเถอะนะคะ