คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : [SF 2PM]DESTINY ME : PART 1
Part1
“ชาน..โทรศัพท์..”จุนโฮตะโกนเรียก อีกคนที่เดินพันผ้าเช็ดตัวออกมาห้องน้ำ โทรศัพท์เคลื่อนที่ก็ช่างรู้เวลาดีเหลือเกิน ดังตอนที่เจ้าของมันออกมาแล้วพอดิบพอดี
“ขอบใจมากนะ จุนโฮ..นายนี้ยิ่งดูก็ใกล้กับคำว่าแม่บ้านนะเนี่ย!! ว่าแต่ มีอะไรกินบ้าง หิวแล้ว!!!!!!!!”คนที่คว้าโทรศัพท์เอาไว้ ปากก็ถามหาแต่ของกินลงท้องกระเพาะหลุมดำของตัวเอง
“ถามหาแต่ของกินอยู่ได้ โทรศัพท์น่ะรับซิ เดี๋ยวอีกคนเขารอ..แล้วไปแต่งตัวซะ..อุจาดตา!!”จุนโฮว่าพลางไม่มองหน้าอีกฝ่าย กลัวอีกคนจะเห็นสีที่มันเปลี่ยนไป..หากมือก็หยิบของออกจากตู้เย็นจำนวนมากเพื่อเตรียมให้อีกคน ซึ่งคะเนทางสายตาว่ามันสามารถกินไปได้ถึงห้าหกคน
“ฮัลโหล สวัสดีคร้าบ..ชานซองเน้อ..พี่แทคว่าไง..”เสียงสดใสขัดกับหน้าตาและขนาดตัวเอ่ยขึ้นราวกับเด็กเล็กที่กำลังเจอเพื่อนคุยถูกใจ
ชายหนุ่มรอฟังปลายสายอยู่ซักครู่ สีหน้าที่เคยสดใสก็เปลี่ยนไปทันที กลายมาเข้าโหมดที่คุกรุ่น แลดูน่ากลัว ผินไปจากเก่า...
“ครับ..ครับ..แล้วยังไง ทางผมจะช่ายตามหาเขาด้วย..สรุปงานยังไม่เคลียร์ใช่ไหมพี่..เออ..ไม่เป็นไร..เดี๋ยวทางนี้จะอยู่นี่ก็ก่อน..เรื่องที่เข้าบริษัทวันนี้ก็ล้มเลิกนะพี่..”ชานซองตีเสียงเครียด จนทำให้คนที่ยืนหันหลังให้ต้องกลับมามอง
“มีอะไรหรือเปล่า..”จุนโฮที่มองอาการของเพื่อนที่ไม่ค่อยได้เจอเท่าไหร่ จึงเอ่ยถามขึ้น จนอีก่ายสะดุ้งเพราะลืมตัวไปชั่วขณะ
“อ๋อ..เปล่า...งานมีปัญหานิดหน่อยเอง...ก็แค่พี่คุณเขาแอบเบี้ยวนัด..งานวันนี้เลยล้มเลิก..เอ..ว่าแต่..จุนโฮว~~ วันนี้ตัวเองทำอะไรให้เขากินมั้ง...เค้าหิ้วหิว..อาบน้ำใช้พลังงานไปตั้งเยอะ..เนี่ยหิวมั่กมากเลย..”ว่าแล้วแสร้งทำตัวกลับมาเป็นเช่นเคย โผเข้ากอดเอวอีกฝ่ายไว้แน่น..ไม่อยากให้อีกคนรับรู้ว่ามีอะไรเกิดขึ้น
เพียงแต่คนที่มองเท่านั้นล่ะที่สงสัย ตามอารมณ์อีกฝ่ายไม่ทัน
“อ...จะบ้าหรอ..อาบน้ำบ้านใครเขาใช้พลังงานขนาดนั้น อย่ามามั่วเลยไอ้เด็กยักษ์ โน่นๆ ของง่ายๆทั้งนั้นแหละ ไปนั่งเลยไป..”ว่าแล้วก็ตวาดแฟ่ดให้อีกคนรีบวิ่งแจ้นไปประจำที พลางส่งจานและอาวุธให้อีกคนตั้งหน้าตั้งตากิน โดยที่ตัวเองก็ทำเช่นกัน
“นี่ชานซอง ถามจริงๆเถอะนะ นายทำงานอะไรกันแน่...ฉันสงสัย นายหาเงินจากไหน มาซื้อของเข้าตู้เย็นได้ทุกวันๆ พอฉันบอกจะช่วยนายก็ไม่ยอม บอกตรงๆนะ นอกจากค่าเช่าบ้านที่หารครึ่ง ค่าน้ำ ค่าไฟ นายก็จ่ายทั้งนั้น..ฉันเกรงใจ..”จุนโฮที่นั่งกินข้าวไปเงียบๆเลยได้จังหวะถามบ้างอดทนสงสัยมาก็นาน
ดวงตาคมของคนที่นั่งอยู่ตรงข้ามเหลือบขึ้นมามองน้อยๆ ด้วยแววตาที่ทำให้คนมองไม่เข้าใจ ก่อนจะก้มหน้าก้มตาตักเอาเบคอนชิ้นสุดท้ายเข้าปากไม่พอเอามือปาดซอสมะเขือเทศออกเป็นการส่งท้ายอีกแน่ะ
“โธ่ เค้าก็บอกตัวเองตั้งหลายทีแล้วไง เค้าอ่ะ..มีเสี่ยเลี้ยง ตัวเองก็ไม่เชื่อ..”คนตัวโตยิ้มประจบพลางทำเสียงออดอ้อนไปด้วย ราวกับเด็กโข่งจนเจ้าของดวงตารีเล็กต้องถอนหายใจส่ายหน้า..
“อย่าอย่างนี้ซิชาน ฉันเกรงใจจริงๆนะเว้ย..”คราวนี้อีกคนเริ่มไม่ยอมบ้างแล้ว
“อ้าว..ตัวเองก็..แค่นี้ก็ต้องอารมณ์เสียด้วย ฉันก็บอกนายไปแล้วไง ฉันทำงานให้พี่แทค เท่านั้นเองนี่..ส่วนเรื่องเงินน่ะ ไม่ต้องกังวลหรอก ฉันหาได้..นายน่ะ ต้องเจียดบางส่วนเป็นค่าเรียน เพราะงั้น ช่างเถอะน่า..”ชานซองว่าพลางรับขนมปังทาเนยเคลือบที่อีกฝ่ายส่งให้ ก่อนเอามันเข้าปากไปรวดเดียว ยิ้มหวานเคี้ยวตุ้ยๆ
“แต่นี้..อยู่ด้วยกันมาปีกว่า นายเล่นจ่ายคนเดียวอย่างนี้ ในฐานะที่ฉันเป็นผู้ชาย มันดูแย่มากเลยนะ..อะ..อีกแผ่น”ถึงแม้ปากจะยังพูดแต่มือก็มีหน้าที่ทำงานทาเนยลงขนมปังไปอย่างไม่ขาด
“แต่นายก็ทำงาน เก็บห้อง ทำกับข้าว ล้างห้องน้ำ ซักผ้า ให้แล้วไง ก็บอกแล้วไงว่าแลกกัน เอาอีก..”ชายหนุ่มยื่นมือไปข้างหน้าแบบขอคนทำราวกับเด็กขอขนม
“เอ้านี้..กินช้าๆหน่อยซิ.. ก็อีกแหละชานซอง พวกงานพวกนั้นฉันชอบทำ ไม่เกี่ยวซิ.. บอกแล้วไง ให้กินช้าๆ!!”ขนมปังแผ่นที่สี่นี่แทบจะถูกดึงไปจากมือเมื่อเห็นว่าไม่ทันใจ
“ฉันมันก็ชอบหาเงินเหมือนกัน เพราะงั้น เจ๊าท์กันแล้ว..ถือว่าจบเลิกพูดถึง เร็วๆ ขออีกแผ่น..”ชานซองกระดกมือเล็กน้อยทำหน้ายียวน
“หมดแผ่นนี้แล้วเลิกกินได้แล้วนะ..ขนมปังวันล่ะครึ้งแถวจนพอดี..”จุนโฮเลยต้องอ่อนใจปิดหัวข้อสนทนาไปโดยปริยาย แน่ล่ะ เขาไม่วันได้คำตอบอะไรอีกเหมือนเช่นเคยที่ถามแน่..
และที่ไม่อยากจะถามต่อน่ะ เพราะไม่อยากให้เจ้าเด็กไม่รู้จักโตนี่อารมณ์เสียเลยจริงๆ
“สรุปวันนี้ต้องเข้าไปทำงานไหม..”จุนโฮพักเรื่องที่คิดเอาไว้ซักครู่ก่อนค่อยๆทยอยเก็บจานโดยทีอีกคนเป็นลูกมือกวาดอาหารลงถังแล้วเอาวางไว้ในอ่างอย่างเป็นระเบียบ
“เหอะ..ไม่เข้าแล้ว มีงานบางส่วนที่พี่แทคให้ทำที่บ้าน เอาเป็น..ยังไง วันนี้นายไม่มีเรียนใช่ไหม..”คำถามที่ได้รับคำตอบ จนคนตอบนั้นถามกลับมาบ้าง..
“ไม่มี..วันนี้ไม่มีเรียน มีอะไรหรอ..”ร่างโปร่งละมือจากอ่างปิดเสียงน้ำน่ารำคาญเอาไว้ ก่อนหันมามอง
“งั้นก็...แคะหูให้หน่อยซิ!!”
*********************************************************
“เอาล่ะซิ..ซวยตัวเอง..จะเอายังไงกับชีวิต..ดีฟร่ะ..”เด็กหนุ่มลากเจ้าคนเลือดโชกมาไว้กลางห้อง ดีว่าช่วยบ่ายๆอย่างนี้คนน้อย แม้จะกลางวันแสก แต่รังรูหนูอย่างเขาน่ะไม่มีคนผ่านไปผ่านมามากเป็นปกติ
“เริ่มจาก..ดูแผลๆใช่ๆๆๆๆ แผลๆๆๆ”เด็กหนุ่มวิ่งไปหยิบเครื่องปฐมพยาบาลเฉพาะที่ซื้อเก็บไว้ออกมาก่อนเปิดออกเพื่อค้นของที่มีอยู่ ได้เป็นยาฆ่าเชื้อและน้ำยาใส่แผลสด
“เอาว่ะไอ้อูยอง เรียนเป็นเชฟ..เคยแต่ทำให้หมูเป็นแผล วันนี้ต้องมารักษาแผลคน เอาซักหน่อย..”ว่าแล้วให้กำลังใจตัวเอง ก็เริ่มถอดเสื้ออีกคนเพื่อดูอาการ
ดูจากสภาพแล้ว ที่หัวไหล่ที่มีเลือดไหล่ออกมานั้น บางส่วนเริ่มแห้งกรังไปบ้างแล้ว ไม่ทราบว่าเป็นรอยฟัน หรือทางผ่านกระสุน แต่บางที่ก็ยังมีซึมๆอยู่บ้าง นอกจากนี้แล้วยังมีรอยฟกช้ำไปทั่วที่พาดยาว แถวหน้าท้อง ช่วงหลัง และแถบหน้าอก
“เอาแล้วซิ..กรูช่วยตัวอะไรมาเนี่ย แล้วพวกที่ตามล่าไอ้นี้จะมาเอาเรื่องกรูไหม..”ถึงแม้จะบ่น แต่มือเล็กก็เอาน้ำยาฆ่าเชื่อล้างคนที่ไม่ได้สติอย่างเบามือ จนเลือดที่มีอนู่หายไป จึงได้เห็นขนาดแผลใหญ่จริงๆ สังเกตการณ์แล้ว แผลนี้คงต้องเย็บเป็นแน่
แต่จะนับว่าโชกยังเข้าข้างคนเจ็บอยู่เอาการ เพราะ ด้วยความที่เคยแล่เนื้อ เถือหนังสัตว์มาทำอาหาร อูยองเลยไม่ค่อยจะกลัวแผลตรงหน้าไหร่นัก.. จัดการเย็บไปอย่างพอเป็นบ้าง พลางคิดว่า อย่างน้อยก็คงบรรเทาไปได้ซักระยะ.. จนกว่าคนคนนี้จะตื่น แล้วค่อยไล่ให้ไปโรงพยาบาลเอาอีกทีก็แล้วกัน..
“อ..อือ..”อ้าว...เฮ้ย..อย่าเพิ่งตื่นเดะ อีกสองเข็มจะเสร็จแล้ว..เดี๋ยวตื่นขึ้นมาจะโวยวายกรูไม่ฉีดยาชาแล้วเย็บสดเป็นเรื่องอีก.. คราวนี้มือเล็กเลยเร่งมืออีกนิดจนเข้าที ก่อนมัดปม มองดูผลงานตัวเองที่ก็ไม่ได้ขี้เหร่อะไรมากนัก
“..อ..ท..ที่นี้..”เสียงแหบพร่าของคนแปลกหน้าที่ขยับตัวเล็กน้อย แต่ด้วยความบอบช้ำทางร่างกายจึงต้องทรุดลงไปนอนลงอีกครั้ง
“อ้าวคุณ..อย่าเพิ่งลุกคุณ..เดี๋ยวแผลปริ.. นอนลงก่อนนะคุณนะ..”อูยองบอกอีกคนก่อนประคองอีกฝ่ายที่ทำท่าฝืนจะลุกให้จงได้
“ที่ไหน..”ชายหนุ่มมองใบหน้ากลมของอีกฝ่ายนิ่งๆ เหงื่อเม็ดเล็ดผุดขึ้นมาที่ใบหน้าของตัวเองเนื่องจากความเจ็บที่ต้องอดกลั้นเอาไว้
เขาสำรวจใบหน้าตระหนกของคนที่กำลังคุยอยู่อย่างละเอียด ซึ่งก็แน่ใจอย่างดีว่าไม่เคยรู้จักใครที่แก้มยุ้ยเท่านี้มาก่อนแน่ๆ และนอกจากแก้มยุ้ยแล้วยังน่ารักมากอีก ไหนจะไอ้แววตาซื่อๆที่ดูกลัวๆ และนับรวมกลิ่นอ่อนๆหอมหวานั้นด้วย เด็กคนนี้คงไม่มีพิษภัยกับเขาเท่าไหร่แน่
“ห้องผมเองคุณ..ผมไม่รู้จะพาคุณไปไหน..เงินผมก็ไม่มี..เลยพาคุณมาทำแผลคร่าวๆก่อน..เอ่อ..”อูยองมองใบหน้าสวยแต่ตอนนี้มันส่อแววเครียดอย่างไรก็ดี..อูยองพยายามเดินไปหลบอยู่มุมห้องทั้งที่เลือดเปื้อนเสื้อผ้าของตัวเอง..ลืมใส่ใจเรื่องอื่นไปเลย
แน่ล่ะเขายอมรับว่าตอนที่ชายหนุ่มหลับ เขาไม่ได้เกิดอาการกลัวอะไรซักอย่างเลย แต่พออีกคนตื่นแล้ว และทำแผลเสร็จแล้ว เขาลืมนึกไปว่ายังไม่ได้ปลดอาวุธของอีกคนออกซักชิ้นเดียว รวมทั้งปืนที่มันยังคาเอวอีกคนอยู่ด้วย
“น..นาย เป็นคนเย็บแผลให้ฉันหรอ..”น่าจะเพราะอาการบอบช้ำที่มีกระจายไปทั่วทำให้คิดเอาเองว่าอาจจะช้ำในเล็กน้อยส่งผลให้การพูดของเขาติดขัด แต่ก็ยังดีที่เขาสามารถพยุงตัวขึ้นนั่งได้
“เอ่อ ใช่ครับ..ผ..ผมอูยอง..”เจ้าของแก้มกลมหันมาบอกอย่างหวาดๆ
“อ่อ.นาย อูยอง เอ่อ นายมีโทรศัพท์ไหม..ฉันขอยืมหน่อย..”คนป่วยมองหน้านิ่งๆบอกว่าจะขอยืม แต่ดูจากใบหน้าแล้ว มันเหมือนจะบอกว่า ‘ไปเอามาเดี๋ยวนี้ต่างหากล่ะ’
“มีครับ มีรอเดี๋ยวนะครับ..เออ คุณช่วยเก็บปืน..ไปก่อนได้ไหม”เจ้าตัวเล็กนั้นพยายามควักโทรศัพท์เคลื่อนที่ขึ้นมาอย่างยากลำบาก วอนขอให้อีกคนเอาอาวุธนั้นห่างกาย
“อ่อ ได้ เอาไปซิ”ชายหนุ่มส่งปืนให้อีกคนอย่างว่าง่ายราวกลับไว้ใจ
เด็กหนุ่มเลยเดินกระเถิบๆไปคว้าปืนอีกฝ่ายมาอย่างช้าๆ เดินประคองมันราวกับจับของร้อน ไปวางไว้บนชั้นวางของที่มีอยู่เพียงแห่งเดียวในห้อง ส่วนอีกมือก็ยื่นโทรศัพท์เคลื่อนที่เป็นการแลกเปลี่ยน
“ขอบใจ...”ชายหนุ่มขอบคุณเขาเล็กน้อย ก่อนจะเอามันมากดหมายเลขที่เจาจำได้อย่างดี แล้ววจึงทำเพียงแค่รอสายให้เจ้าของอีกคนรับเท่านั้น
ในขณะที่ด็กหนุ่มกำลังตัดสินใจว่ากรูจะอยู่ฟังเขา หรือว่าจะย้ายตูดไปข้างนอก เดี๋ยวจะโดนข้อหาว่ามาสืบราชการลับ โดยไม่รับอนุญาตเสียก่อน แล้วพี่แกจะนึกอยากลุกขึ้นมาเป็นจาพนม ฟันศอกตายคาบ้านตัวเองจะลำบาก เลยทำท่าส่งสายตาอยากถามไปเนืองๆ แต่อีกคนนั้นก็ไม่สนใจ หน้าสวยซะเปล่า ตาไม่ดีเลย เจ้าตัวเลยตัดสินใจ เดินออกจากห้องไปเลยดีกว่า จะหาว่าไม่บริสุทธิ์ใจ
“ฮัลโหล..จุนโฮหรอ..ขอสายชานหน่อยได้ไหม”เขากรอกเสียงลงไปซึ่งเขาเชื่อว่าปลายสายต้องทำตามและไม่นานอีกฝ่ายก็ทำตามอย่างว่าง่าย
“ชานหรอ..พี่เองนะ..นิชคุณ”เขากรอกเสียงลงไปเมื่อรู้ว่าใครเป็นรับช่วงต่อ
“ฉันอยู่ในที่ปลอดภัย..ที่ไหนก็ไม่รู้ซิ..เอาเป็นว่าฉันจะบอกทีหลัง ช่วยโอนเงิน ไม่ๆๆ ย้ายเงินจากบัญชีหลังเข้าบัญชีลองอันที่สาม บอกเจ้านายด้วยว่าให้โอนเข้าที่นั้น ภารกิจสำเร็จแล้ว แต่ฉันต้องหลบซักพัก นี่เป็นเบอร์เดียวที่ติดต่อได้แล้วไม่ต้องตามมา แค่นี้นะ”ชายหนุ่มว่าพลางวางโทรศัพท์ลงทันที ทำเหมือนแค่เพียงพูดอยู่ฝ่ายเดียว
.......................................
..........................
...........
“..เฮ้ย!! พี่คุณ..เดี๋ยว!! เฮ้ยๆๆ..อ้าว วางไปซะงั้น..โทร.มาไม่บอกอะไรยังมาขัดอารมณ์ปั่นหูอีกโว้ยเฮ้ย..”ชานซองเอามือวางโทรศัพท์ในมือลงอย่างแรง
เขาอาจจะเครียดตอนที่ได้ข่าวของนิชคุณ แต่ก็รู้ว่าเดี๋ยวซักพักพี่เขาต้องแจ้งตัวเองแน่ๆ
“นี่ๆๆ เบาๆหน่อยได้ไหมล่ะ ชาน นั้นโทรศัพท์ฉันนะว้อย”คนที่กำลังแคะหูให้คนที่นอนหนุนตักหยุดมือ ก่อนเอ่ยบอกเสียงหนักขึ้น
“อ้าวๆๆ เดี๋ยวนี้ชักหยาบนะเราน่ะ อย่าว้อยซิว่ะ..”ชานซองเลยแกล้งกวนอารมณ์อีกคนเอาเสียเลย
“ก็นายประทุษร้าย มือถือฉันก่อนนี่ แล้วอย่ามาลามปาม ฉันแก่กว่านายนะ ไอ้เด็กยักษ์แล้วก็อย่ามาว่ะซิว้อย..”มีหรือจะยอมเขาง่ายๆ ไอ้เจ้าเรนนี่น้อย ก็ต้องตอบโต้
นั้นเลย ดูกลายเป็นเรื่องสนุกของคนที่นอนมองหน้าอีกคนไว้อย่างสนุกสนานเลยนี่ซิ..
“อ้าวๆๆๆ ก็หยุดว้อยก่อนซิว่ะ..จะได้ไม่ทั้งว่ะแล้วว้อย..อ่อ อีกอย่าง คุณพี่แก่กว่ากระผ้ม แค่เดือนเดียวเขาไม่นับกันหรอก จะบอกให้ เพราะงั้น..มาเลย ปั่นหูต่อเลย อย่ามาอู้”นั้นว่าแล้วก็เผด็จการมันซะเลยหมดเรื่อง เล่นเอาคนหน้าขาวอีกคนอยากเอาไอ้ไม้ปั่นหูชอนให้มันทะลุไปเลย เพียงแต่ไม่ได้มองเห็นสีหน้าจริงจังของคนที่นอนอยู่บนตักซักนิด..
พี่คุณครับ..ผมว่า..พี่ห้ามผมสืบล่ะคงยาก ครับพี่..ยังไงซะ..เพื่อความปลอดภัยของทุกคน..ผมคงต้องแอบแล้วล่ะมั้งงานนี้..
.......................................
........................
.........
ในเมื่อเจ้าของห้องออกไปอย่างรู้งานนั้นถือเป็นสิ่งที่ดีสำหรับเขา และทำให้มีโอกาศได้สำรวจห้องนี้ไปในตัวด้วยว่ามีอะไรที่น่าสนใจ ซึ่งตอบได้เลยว่ารูเก่าๆนี้ไม่มีอะไรให้อภิรมย์ได้เลย ตู้เสื้อผ้าเดียวที่เป็นทั้งชั้นวางของในตัว และตู้เย็นเก่าๆ ฟูกนอนประหยัดพื้นที่ ที่ตอนนี้เลอะเลือดของเขาไปแล้ว ไหนจะโทรทัศน์เจ้าคุณปู่อีกเครื่อง อนาถาจะตายให้ได้
แกร๊ก..แกร๊ก..
เสียงฝีเท้าและการเปิดประตู ทำให้เขาเอามือแตะไว้ที่มืดพกด้านกระเป๋าหลังของกางเกงโดยฉับพลันมองไปยังประตูที่กำลังเปิดไม่วางตา ด้วยเพราะห้องแคบเกินไป จึงไม่มีที่ไหนสามารถหลบได้พ้นเลย
“อ๋า...คุณ..ผมตกใจหมดเลย”อูยองสะดุ้งเล็กน้อย เมื่อเข้ามาในห้องอีกครั้ง แล้วเห็นอีกคนจ้องมาที่เขาไม่วางตา
“อ่อ..เธอนี่เอง..”นิชคุณเอาแขนลงกลับมาไว้ที่เดิม ยื่นโทรศัพท์คืนให้เจ้าของเดิมพร้อมกับมองที่แผลตัวเองเล็กน้อย ซึ่งมันก็ดูไม่ได้แย่มากสำหรับมือใหม่หัดทำ
ซึ่งอีกคนกลับรับมันมามองด้วยสายตาประหลาด แน่ล่ะ เมื่อกี้เขาไปล้างมือเลือดออกหมดแล้ว แต่ว่าที่มันเปรอะเปื้อนไปตามฟูก พื้น และรอบวงตรงบริเวณที่ชายหนุ่มคนนั้นนอนยังอยู่
“คุณจะไปโรงพยาบาลไหมครับ หรือจะให้ผมแจ้งตำรวจเรื่องคุณถูกทำร้าย”อูยองนั่งลงตรงหน้าเอาหลังพิงตูเสื้อผ้าของตัวเองถามอีกครั้ง
กลับได้เพียงการส่ายหน้าน้อยๆ เป็นคำตอบยิ่งทำให้เด็กหนุ่มเกิดความสงสัยในใจ
“หรือคุณติดต่อญาติของคุณเอาไว้แล้ว แล้วจะรออยู่ที่นี้ก่อน”เด็กหนุ่มมองหน้าอีกคนพยายามค้นหาคำตอบที่ต้องการ เขาไม่อยากยุ่งเรื่องของคนอื่นนัก แต่สำหรับเขาแค่นี้ก็คงเพียงพอสำหรับการช่วยคน
แต่ยังคงได้รับการส่ายหน้าอยู่ดี
“แล้วคุณ..”
“ฉันจะอยู่ที่นี้ ซักพัก...”
หา!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
TBC
ความคิดเห็น