[FIC 2PM]DESTINY ME [YAOI]

ลำดับตอนที่ #15 : [SF 2PM]DESTINY ME : PART 11

Part 11

สุดท้ายพวกเขาก็มาตรงเวลาเป๊ะไม่ขาดไม่เกินไปซักนาที ที่เวลานัดหมาย ประตูที่สามทางเข้าด้านหลัง ผลปรากฏให้เห็นเป็นคนที่มีนามว่าจุนซูนั้นจริงๆ

นิชคุณนั้นแอบตัวอยู่หลังกำแพง เพียงแต่ส่งแทคยอนออกไปก่อน เพื่อที่ว่าหากทะเล้อทะล้าออกไปกันทั้งสามคน แล้วมีเหตุอันใดต้องผิดพลาด จะตายหมู่กันหมดก็นับว่าโง่มากแล้ว เพราะอย่างนั้น การซุ่มคอยดูเป็นตัวกันอยู่ด้านนอกไม่ใกล้ไม่ไกลคงจะดีเสียกว่า..

แทคยอนกระชับปืนในมือขนาดพอเหมาะและคิดว่ามันจะคล่องตัวนั้นเอาไว้..พลางเดินไปหาคู่นัดหมายอย่างเร่งรีบ ระแวงระวังความปลอดภัยเอาไว้เสมอ ไม่ให้คลาดสายตาแม้แต่วินาทีเดียว

เพราะถ้าพลาด นั้นหมายถึงคำสัญญาแห่งความเป็นความตายนั้นจะหมดความหมาย

“ผมคิดเอาไว้ว่าคุณอาจไม่มา”จุนซูทักขึ้นเมื่อเห็นแทคยอนเดินเข้ามาหา

“ตอนแรกก็ว่าจะไม่..แต่มาคิดๆดู คุณเองก็ไม่น่าจะแปลพรรค ถ้าไม่มีสาเหตุ”แทคยอนใช้สายตาที่คมกริบของตัวเองแสกนหาความไม่น่าไว้ใจของคนที่เข้ามาใหม่ ผู้ที่หยิบยื่นน้ำใจในยามคับขัน หากแต่ก็ไม่น่าวางใจ

“เรื่องนั้นน่ะผมมีแน่..แต่ที่แน่ๆคุณและเพื่อนเตรียมตัวพร้อมหรือยัง จากตรงนี้ไปที่บ้านของบอสใช้เวลาไม่นาน วันนี้บอสไม่มาที่นี้แล้ว..และตอนนี้ ที่นู่นมีการควบคุมที่หนาแน่นมาก คนก็ราวๆห้าสิบถึงหกสิบคน ตั่งแต่พวกคุณหนีออกมาได้น่ะ”จุนซูอธิบายน้อยๆ บอกอย่างรัดกุม

“แล้วทำไม..”

“คุณจะถามใช่ไหม ว่าทำไมผมถึงนัดคุณมาที่นี้ก่อน..”จุนซูเว้นจังหวะไว้เล็กน้อย ยิ่งทำให้แทคยอนกระชับอาวุธคู่กายแน่นมากขึ้นไปอีก

“แทคยอนใจเย็นก่อน..นั้นเพราะว่าหากเราทะเล้อทะล้าเข้าไปเลย มันจะแย่ เพราะงั้นผมอยากได้เวลา ระหว่างทางผมจะบอกเองว่าต้องทำอย่างไร”ชายหนุ่มรีบอธิบายเพราะเห็นท่าว่าไม่อย่างนั้น ไม่ใครก็ใครซักคนหนึ่งที่อยู่ตรงนี้ต้องมีการได้เสียเลือดเสียเนื้อก่อนเวลาอันสมควรแน่นอน

...........................

...................

............

“อย่างแรกที่หน้าและในคฤหาสน์จะมีเวรยามอย่างน้อยสามคน พร้อมกล้องวงจรปิดปัญหาคือเราจะเข้าไปได้อย่างไร ไม่ให้เกิดความโกลาหล เพราะถ้ามีแค่เพีนงคนเดียวที่รู้..นั้นคือ เราอาจจบเห่ตั่งแต่ยังไม่เริ่มต้นด้วยซ้ำ..เพราะอย่างนั้นการที่ผมเป็นเลขาฯท่าน จึงได้เตรียมทางมาไว้แล้ว..ซึ่งตัวผมจะเป็นคนขับรถเข้าไป ในขณะที่พวกคนก็พยายามหมอบอยู่ด้านหลัง จากนั้น..พอผมให้สัญญาณ พวกคุณค่อยเข้าไป..”จุนซูอธิบายแผนคร่าวๆก่อนจะบอกทั้งสามคนเอาไว้..

“แล้วเราจะเชื่อคุณได้ยังไงว่าคุณจะไม่ตุกติก ยังไงนายก็เลขาฯบอส”นิชคุณมองด้วยแววตาไม่ไว้ใจ แต่เขาก็เลือกที่จะถามตรงๆเพราะความสงสัย

“คุณครับ ผมมีเรื่องที่ยังไม่สามารถบอกคุณได้ตอนนี้..แต่อย่างไรก็ตาม..ผมไม่ได้ทำงานให้บอสโดยตรงเสียด้วยครับ ยังไงเสีย..คุณก็ไม่มีที่พึ่งอื่นอีกนอกจากผม..”จุนซูหันมาบอกด้วยใบหน้าเรียบเฉยมี่พิรุธเลยแม้แต่น้อย ซึ่งนั้นเป็นสิ่งที่ทั้งสามคนไม่อาจหาอะไรมาจับผิดได้เลย

“อย่าให้ฉันรู้ว่านายคิดไม่ซื่อละกัน ต่อให้ฉันต้องตามล่าเท่าไหร่ นายก็ต้องตายชดใช้ นายก็น่าจะรู้..”แทคยอนมองอีกคนด้วยสายตาคมๆของเขา มองไปยังอีกคน

แน่นอนงานนี้มีเพียงคำเดียวคือต้องรอด..พลาดไม่ได้เลย เพราะยังมีคนรอให้เขากลับไป

“ครับ เรื่องนั้นผมจะจำใส่ใจเอาไว้อย่างดี..คุณไม่ต้องกังวล เพราะถ้าผมทำพลาดจะไม่ใช่แค่พวกคุณแน่ครับที่จะตามล่าผม..”

**********************************************************

ไม่นานนักทั้งสามคนก็ทำตามแผนมาได้อย่างรอบคอบ..เขาปล่อยให้จุนซูเข้าไปตัดไฟเสียก่อน..แล้วเขาจึงเข้าไป..ที่ทำอย่างนั้น..คงเพราะ..นี่ไม่สมรภูมิของเขา ดังนั้นความมืดจะเป็นเพียงสิ่งเดียวที่จะทำให้เขาได้เปรียบในสถานที่แห่งนี้..รอเพียงไม่นาน..ไฟในตัวบ้านกลับมืดลง..

“เฮ้ย..ไฟดับ..!!!!!!”

“เกิดอะไรขึ้นว่ะ...!!!!!!!”

ปัง!!!!!!!!ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

เสียงปืนน้ำร่อง ตามมาด้วยน้ำเสียงแห่งความแตกตื่นนั้นเป็นเรื่องที่ดี..ให้คนที่แต่งชุดสีมืดนั้นเข้าไปในตัวบ้านได้อย่างไม่ต้องเปลืองแรง ทั้งสามแยกย้ายกันทันที มีเพียงลำโพงในหูเท่านั้นที่เป็นตัวสื่อสารซึ่งกันและกัน

เป้าหมายเดียว ขอให้ได้ตัวบอส ทุกอย่างก็จบ

ตอนนี้นิชคุณที่หลบเข้าทางกระจกบ้านด้านข้าง เขาได้ยินเสียงคนวิ่งไปมาอย่างวุ่นวาย คาดเดาเอาเองได้อย่างไม่ต้องประเมินว่า จุนซูคงทำความเสียหายค่อนข้างมากกับระบบไฟภายในเพราะอย่างไรก็ตามมันยังคงอยู่ในความมืดมิดไม่คลายไป..

และตอนนี้ ที่นี่คือพื้นที่ของเขา...

ชายหนุมคว้าปืนกระบอกเล็กสองด้ามที่เหน็บไว้ออกมาจากทางด้านหลัง หยิบเอาอาวุธคู่ใจขึ้นมากระชับไว้ทั้งสองมือ สูดลมหายใจแห่งความมั่นคงอีกครั้ง..เพื่อเรียกสติ

ขายาวก้าวออกมาจากร่มเงาแห่งความมืดไม่ต่างจากมัจจุราชที่มาพร้อมกับสีดำด้านข้างของซอกตู้ซึ่งมันช่วยอำพรางเขสอยู่  มือแกร่งทั้งสองข้างตั้งฉากเหนือพื้น เหนี่ยวไกไปยังเป้าหมายที่ไม่รู้ว่าภัยกำลังมาถึงตัว..จนเสียงปืนนั้นดังรัวขึ้นมาราวกับเสียงเพลงในท่วงทำนองแห่งความตาย..

“เฮ้ย..มันอยู่นั้นไง...นิชคุณ..อ้า!!!!!”เสียงตะโกนร้องเตือนพวกพ้องนั้นขาดห้วง แต่มันช้าเกินไปเสียแล้ว..ช้าเกินกว่ากระสุนที่ตัดผ่านอากาศจะปักเข้าที่ลูกตาของเขา..ซึ่งคนยิงเองก็ไม่มีท่าทีเปลี่ยนไป

ปังๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

ห่ากระสุนจากปืนหลายกระบอกตรงมาที่ชายหนุ่มหากเขาเพียงเอี้ยวตัวหลบ แล้วจึงยิงฝ่ากลับไป จำนวนคนตรงนี้คิดคะเนทางสายตาได้กว่าเก้าคน มากกว่าเขาหลายเท่านัก เพียงแต่นั้นไม่ใช่อุปสรรคสำหรับเขาที่ต้องเดินต่อไปให้ได้..ชายหนุ่มพยายามแฝงตัวไปตามซอกหลืบที่มีเงาเป็นตัวกำบัง อาศัยความเงียบและเสียงฝีเท้าที่ใกล้เข้ามาเป็นตัวบอก..

ปัง!!

ร่วงไปอีกสองคน..ตอนนี้เหลือคนอยู่ไม่มากแล้ว ที่จะต่อกรหากเขาเองก็ยังไม่ทะนงตน ความตายอาจถามหาเขาได้ทุกเมื่อ..ถ้าเพียงแต่ประมาทไปเพียงแค่ชั่วนาทีเดียว

“แม่งเอ่ย..มันหายไปไหนอีกแล้วว่ะ...ออกมานะเว้ย!!”เสียงแห่งความกลัวนั้นร้องตะโกนออกมา ความเงียบนั่นคร่าชีวิตเพื่อนร่วมงานเขาไปทีละคนสองคน..อย่างน่าสะพรึงกลัว..

ปัง!!!!

“เฮ้ย...!!!!!”เสียงปืนดังขึ้นอีกครั้งเหมือนเคยที่คนข้างกายนั้นทรุดตัวลง..และคราวนี้เหลือผู้โชคร้ายเพียงแค่หนึ่งเดียวเท่านั้นแล้วในห้องนี้..

“แก...แก......นิ..นิชคุณ..ป..ปีศาจ.”

“ขอโทษ..ที่ต้องตอบว่าใช่..แต่ลาก่อน..”ชายหนุ่มเข้ามายืนเผชิญหน้ากับเหยื่อ ก่อนจะเล็งยิงเข้าที่หัวใจของคนที่มองหน้าเขา สายตาแห่งความกลัวนั้นยังติดตาอยู่ไม่หาย

กลิ่นคาวเลือดที่เหม็นจนคละคลุ้งนั้นยังใหม่ และไม่ใช่ของเขาเลย เลือดเนื้อ กับซากศพที่นอนกองอยู่ตรงนี้ก็ไม่ใช่เขา..และตลอดค่ำคืนที่ยาวนานนี้ก็เช่นเดียวกัน..

เขาก็จะไม่มีวันต้องไปอยู่รวมกับซากพวกนั้น ต่อให้แลกด้วยกี่ชีวิตเพื่อให้ได้กลับไปดูหน้าของ อูยองอีกครั้ง เขาจะทำ!!

..................................

.......................

............

ตอนนี้ทุกอย่างเงียบสงบ..มีแต่เสียงวุ่นวายที่ห่างออกไปไม่ไกลที่พอจะจับความได้..ร่างหนาเลยตัดสินใจเหวี่ยงตัวเองจากหน้าต่างด้านนอกเข้ามาในตัวบ้านชั้นสามที่เขาเพิ่งปีนขึ้นมาก่อนที่คนพวกนั้นจะได้ไหวตัวทัน ห้องที่มืดสนิทหลังจากประเมินทางสายตาแล้ว น่าจะเป็นห้องสมุดหรืออะไรซักอย่าง

ชานซองไม่คิดจะเปิดไฟให้เหยื่อรู้ตัวเลย เพราะนั้นคือการกระทำที่โง่ที่สุด..

เสียงฝีเท้าของตัวเองที่เบามากนั้นทำเอาน่าตกใจ เพราะ ตัวเขาเองก็ไม่ได้น้ำหนักน้อยเสียเมื่อไหร่ ชายหนุ่มค่อยๆหาที่ปลอดภัย..วางสัมภาระที่เอาไว้ใส่เครื่องมือหากินลง ต่อสายมันทันทีที่เขาใช้ตู้หนังสือเป็นที่กำบังอันมั่นเหมาะ เพื่อถอดรหัสพิมพ์เขียวของบ้านหลังนี้ออกมาดู..

เขาไม่เหมือนกับทั้งแทคยอนและนิชคุณ แต่กระนั้นก็ไม่ได้ด้อยไปกว่ากันเลยเรื่องการต่อสู้..

ไม่นานหลังจากรัวแป้นพิมพ์อย่างเร็วของที่ต้องการก็เข้ามาอยู่ตรงหน้าจนได้..ชานซองรอจังหวะซักพัก เสียงรัวปืนยังคงก้องอยู่ในหู ไม่นานนักมันก็เงียบลงไปบางส่วน..

“ผม..ได้ซิการ์แล้ว..”รหัสที่เรียกกันเอาไว้อย่างขำๆนั้น ไม่ได้ทำให้บรรยากาศตึงเครียดตอนนี้ดีขึ้นเลย

“ตอนนี้ฉันอยู่ในครัวบอกทางไปหาพระเอกที..ตอนนี้พระเอกคงหลบออกจากห้องนอนแล้ว”แน่นอน..หลังจากที่เขาบุกมาที่นี้อย่างไม่ให้คนนอนหลับรู้ตัว

พอเสียงปืนรัวขึ้น ลูกน้องต้องพาบอสหลบหนีอย่างแน่นอน..

“ไม่รู้พระเอกไปไหน..แต่ทางออกจากห้องครัว เดินถัดไปไม่มากนักก็เจอทางออก สามประตูเลี้ยวซ้าย บันไดกลาง แล้วก็ข้างบนมีสี่ห้องชั้นสาม สี่ห้อง พี่เลือกหาได้เลย ใต้บันไดทางงห้องใต้ดินมีแปด ..อ๊ะ..”

ปัง!!!!!!!!

ยังดีที่ไหวตัวทัน คอมพิวเตอร์พกพาตัวโปรดที่ตอนนี้กระจุยกลายเป็นเศษเหล็กไปแล้ว เนื่องจากหยิบขึ้นมากันกระสุนชั่วคราว ทำเอาเจ้าของมันโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ พาลได้แต่คิดไปว่า

แต่เอาว่ะลูกพ่อ พลีชีพเพื่อพ่อก็ตายสมศักดิ์ศรีล่ะ

“ฮึ้ย..แม่งคอมเครื่องนี้กรูรักนะเว้ย..”ว่าแล้วชายที่อายุน้อยที่สุดในผู้ร่วมขบวนการก็คว้าเอาแม๊กนั่มในมือยิงกราดใส่คนสี่คนที่กำลังเข้าประชิดตัวอย่างรวดเร็ว..

ปัง!!!!!!!!!!

แม่นราวกับจับวาง ชายตัวใหญ่ทั้งสี่นั้นล้มลงต่อหน้าต่อตา ทำเอาโล่งใจได้ไม่นานเสียงฝีเท้าที่ดังมาไกลๆ บอกให้รู้ว่าคงมีคนไปเรียกพ่อมันมาสมทบอีกมากมาย เขาจะมัวแต่อยู่ในห้องแคบๆนี้ไม่ได้ ..ว่าแล้วก็คว้าเป้ที่บรรจุเครื่องมืออื่นๆขึ้นไม่ลืมที่จะแปะเจ้าระเบิดที่อุตส่าห์เตรียมมาเอาไว้ก่อนไป..

ฮึ..พ่อจะเล่นโป้งแปะแม่งมันทั้งบ้านเลยคอยดู...จะยิงให้ดังโป้ง แล้วจะให้คนมันล้มลงดังแปะ หรือจะให้ระเบิดดังโป้ง แล้วร่วงลงมาดังแปะดีนะ..บ้านนี้จะต้องเละไม่ต่างจากที่ทำไว้กับบ้านของเขา..

 และเขาจะต้องกลับไปหาจุนโฮให้ได้..อาศัยสมองกับสองมือนี่ล่ะ..อยากรีบกลับไปจนใจจะขาดทนรอไม่ไหวแล้ว..

...............................

.....................

..........

“ซ...ซาตาน..”เสียสุดท้ายก่อนชีวิตจะหาไม่

ปังๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ!!!!!!!!!!!!!!!!!

“เว้ยเฮ้ย...อ่อนเหลือเกิน..”แทคยอนปาดเลือดที่กระเด็นมาติดใบหน้าออกเล็กน้อย..เขาขมวดคิ้วเล็กๆกับคนที่เขาเผชิญหน้าไปเมื่อครู่..

ทั้งๆที่มาจากที่เดียวกันแต่ทำไมฝีมือถึงดูอ่อนหัดได้ขนาดนั้น..

ตัวเขาเองเป็นพวกที่ชอบสู้อย่างซึ่งๆหน้า เพราะพอหลังสัญญาณปืนของจุนซู เขาเองก็วิ่งเอาเท้ากระแทกประตูหน้าแล้วกวาดกระสุนมันราวกับแจกขนมลูกอมให้ไอ้พวกที่กำลังวิ่งวุ่นเพราะถูกตัดไฟนั้น ลงไปนอนล่วงเป็นแถบ พลางวิ่งหลบลูกปืนที่พวกนั้นส่งกลับมาอย่างคล่องแคล่ว

จนตอนนี้ไม่เหลือใครให้จัดการอีกต่อไป..ห้องใต้บันไดด้านหน้าดูจะเป็นที่หมายต่อไปของตัวเอง ชายหนุ่มตัดสินใจเปิดมันออกแล้วก้าวลงไปอย่างรวดเร็ว ขายาวก้าวข้ามผ่านมันที่ละสองขั้นไปเรื่อยๆ

โชคดีที่เขาเคยมาที่นี้แล้ว แน่นอนเขาจึงจำมันได้ลางๆ อาศัยก็เสียงของชานซองที่บอกทางให้นิชคุณ จึงพอจำๆได้บ้างไม่มากก็น้อยที่เป็นประโยชน์

ตอนนี้คงมีเสียงปืนที่ดังแว่วๆนั้นเป็นบอกให้รู้ว่าสมรภูมินี่ยังคงระอุอยู่ ไม่มีคำว่าเวลาคอยท่าอีกต่อไปแล้วสำหรับที่แห่งนี้

“เฮ้ย..พาเจ้านายหลบไปอยู่ในห้องนั้นก่อน..”

เสียงที่ดังออกมาทำให้ชายหนุ่มยิ้มอย่างชอบใจ..ลางสังหรณ์ของเขาไม่เคยเดาผิดไปจากเดิมเลย มันยังใช้ได้ดีเหมือนอย่างเคยในทุกๆงานไม่ทำให้ผิดหวัง

“ผู้ร้ายครับ พระเอกกำลังลงใต้ดิน..ไม่รู้ไปมุดหัวอยู่ที่ไหน..”แทคยอนพูดผ่านเครื่องมือสื่อสารขนาดเล็ก บอกให้ทีมของเขาล่วงรู้ตัว อีกนัยก็เรียกให้มารวมตัวกันได้แล้ว

“รับทราบ ของทางนี้อีกสามสี่คนแล้วจะไป”เสียงของชานซองตอบรับกลับมาเล็กๆ พร้อมกับเสียงรัวปืนที่ดังมาเป็นแบล๊คกราวด์ยืนยันว่าทำอะไรอย่างนั้นจริงๆ

“อืม..กำลังไป..”และนี่ก็เป็นอีกหนึ่งเสียงเช่นกันที่ยังยืนยันสถนภาพตัวเองอยู่..

“เกมส์แมวจับหนูกำลังเริ่มแล้วซิ..”ชายหนุ่มบอกด้วยสยตาที่มาดมั่น..พลางคิดไปได้ว่า..ยังไงเสียวันนี้ก็ต้องจบ..ความจริง หรือความลับที่เขาอยากรู้ก็ต้องจบไปภายในวันนี้เช่นกัน..

ยิ่งมันจบได้เร็วดีเท่าไหร่..มันก็ยิ่งดีเท่านั้น จะได้เก็บคำว่ารักไปบอกใครบางคนเสียที หลังจากรอดตายกลับไป..

*******************************************************

TBC