คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : [LF 2PM]“MY DARE DEVIL…ปีศาจที่รัก” PART 1 (แก้คำผิด)
“MY DARE DEVIL…ปีศาจที่รัก”
PART 1
“ยังจำวันที่เราพบกันวันเเรกได้ไหม…ยังจำมันได้อยู่หรือเปล่า”
“และเเม้ว่าเธอจะลืมมันไปแล้ว”
“แต่ฉันกลับยังจำไม่เหมือนมันเพิ่งเป็นเมื่อวาน”
…………….
……….
…..
คืนวันที่พิรุณโปรยปรายจากฟากฟ้าไม่ยอมหยุด ในวันที่เมฆครึ้มเเม้จะเป็นเวลาค่ำมืดลงเเล้ว วันเวลาที่เเสนเงียบเหงาเเละฟ้าฝนไม่เป็นใจ ในเมืองใหญ่ที่เต็มไปด้วยผู้คนทั้งขวักไขว่เเละไม่มีใครมองหน้ากันเเละกัน เเม้เเต่ปรายตา
อาจเป็นเพราะฝนตกรถจึงติดมากกว่าที่เคยเป็น เเสงสีเเดงจากไฟข้างท้ายรถที่ทอดยาวต่อกันเป็นขบวน คงทำให้คนที่ใช้ยวดยานพาหนะหงุดหงิดใจอยู่ไม่น้อย ในเมื่อคนส่วนใหญ่กลับกำลังเร่งรีบที่จะกลับบ้าน เพื่อหลีกหนีจากการสัญจร และความเปียกแฉะจากหยาดน้ำฟ้า
ขาของเขากำลังเดินไปตามเส้นทางที่คุ้นเเละมีจุดหมาย เเต่มันก็ไม่อาจเติมเต็มปัจจัยที่ห้าของเขา ในขณะที่กายรอบข้างช่างสุดแสนเร่งรีบ เเต่เหตุใดเขาจึงค่อยๆเดินทอดน่องไปตามความเปียกชื้นนั้นอย่างเชื้องช้า โดยไม่มีการปัดป้อง ปล่อยให้ความเย็นนั้นลูบไล้ไปตามเนื้อตัว
อาจเพราะเขาชอบเวลาที่ฝนตก เช่นเดียวกับเขาก็ชอบความมืดมิดของรัตติกาลด้วยกระมัง
ไม่หรอก..ความจริงเเล้วเขาเองก็ชอบความสว่างไสวของอากาศยามเช้า กลิ่นไอแดดอ่อนที่คละเคล้าไปมาพร้อมสายลมที่อบอุ่น เพียงเเต่เขาเองก็หลงไหลความเย็นเยียบของหยาดฝนย้ำค่ำเหมือนกัน เหมือนกับรุ่งสางทำให้เขาสดใส ทว่ารัตติกาลกลับทำให้เขารู้สึกสงบในใจ
ยิ่งเวลาที่ฟ้าไร้ดาวเช่นนี้ ยิ่งสงบนัก
เป็นอีกวันที่ต้องผิดพลาดจากการสมัครงาน มันอาจจะดูย่ำเเย่ไปหน่อย กับการหางานดีๆในปัจจุบันที่ซึ่งผู้คนแก่งแย่งชิงดีชิงเด่นเพื่อทำมาหากิน และตัวเขาก็เป็นหนึ่งในนั้นที่ยังไม่มีงานดีๆให้ทำมาหาเลี้ยงตัวเอง
ตอนนี้อาจจะมีเเค่งานชั่วคราวอย่างการรับจ้างพิมพ์งานทั่วไป เเต่งานๆนึงก็ได้ค่าเเรงน้อยนิดเหลือเกิน ส่วนที่เหลือก็ได้เเต่ทำงานเป็นบริกรพลางๆไปก่อน
ปริญญาไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นซักนิดกระดาษใบเดียวที่พร่ำเรียนมานานไม่ได้ทำให้อิ่มท้องเอาเสียเลย ถึงจะอย่างนั่นแต่อย่างน้อยเรื่องดีๆคงเป็นอากาศตอนนี้ยังช่วยให้เขาสงบใจลงได้บ้าง…
“นั่น..อะไรน่ะ”ในขณะที่ดวงตาเรียวของตัวเองซึมซับบรรยากาศรอบข้าง พลันดวงตากลับเหลือบไปเห็นอะไรบางอย่างที่อยู่ใกล้ๆกันตรงแถวข้างถังขยะใบใหญ่ซึ่งมีเศษซากอะไรก็ตามขยับอยู่ หากเพราะมันกำลังขยับตัวทำให้เกิดเสียงดังราวกับกระดาษเสียดสีตวัดกันไปมา
เขาค่อยๆเดินเข้าไปใกล้อย่างใจเย็น ดวงตาเพ่งพิจไปอย่างจดจ่อเหลียวมองซ้ายและขวาหากไม่มีใครสนใจจึงเข้าใกล้เรื่อยๆจนถึงต้นตอที่มาของเสียง
“นี่มัน…”ร่างบางตกใจเล็กน้อยนึกกลัวอยู่เเต่หากด้วยจิตใจอันดีงาม จำต้องเอาความกล้าเข้าชนะความกลัวอันมากมายของตนให้จงได้เพราะสิ่งที่บาดเจ็บเเละมีเลือดไหลซึมอยู่นั่นเป็นสัตว์อัปมงคลที่ผู้คนต่างเกลียดชัง ถ้าหากเป็นปกติคงต้องปล่อยให้นอนตายอยู่แน่นอน
อีกาสีมืดที่ไม่เเน่ใจว่าไปโดนอะไรมา หากที่เเน่ๆมันกำลังเสียเลือดอย่างมากมายและดูอ่อนเเรงกำลัง แต่ความทะนงของมันนั่นเองทำให้มันพยายามสยายปีกเพื่อบินกลับขึ้นไปบนผืนฟ้าอีกครั้ง
“อย่ากระพือปีกซิ มันทำให้ฉันกลัวนะเเกเนี่ย”ตอนนี้เป็นครั้งแรกที่เขานึกรำคาญฝนก็เป็นได้เพราะหยดน้ำทำให้เจ้าอีกาที่เขาพยายามจะช่วยไว้ สะบัดปีกไล่ความชื้นออกจากขนของมันไม่ยอมหยุด
สุดท้ายเเล้วเขากลับทำใจดีสู้เสือเอามือทั้งสองข้างประคองมันเอาไว้อย่างเบามือ มองหาร้านสัตว์ที่ใกล้ที่สุด ซึ่งโชคกลับเข้าข้างเพราะเพียงเเค่ข้ามถนนเท่านั้นก็เจอ
“ไม่เป็นไรเเล้วนะ..เดี๋ยวอีกหน่อยแกจะได้บินกลับขึ้นฟ้าสมใจเเล้วล่ะ..”
…………………
……………
………
“โดนธนูหรอครับ..”
“ใช่ครับ สมัยนี้ยังมีคนใช้ธนูด้วยนี่ก็แปลกเหมือนกันเเต่เอาเถอะ คนที่ช่วยอีกามาผมว่าแปลกกว่าอีก”ชายหนุ่มผู้สวมชุดกราวด์สีสะอาดหันมายิ้มบอกด้วยรอยยิ้มอบอุ่น ใบหน้าขาวใสสะอาดยิ่งทำให้่ดวงหน้าของเขาดูไม่ต่างจากเทวดาใจดีเลย
“ไม่หรอกครับผมเจอมันนอนอยู่ สงสารยังไงก็ต้องช่วย”เจ้าของไข้บอกเล็กน้อย หากมองดีๆเเล้วคนตรงหน้ากลับไม่ได้มองหน้าเขาเลย เเต่กลับมองเจ้าอีกานั้นไม่วางตาราวกับค้นหาอะไรบางอย่าง
“เอ่อ หมอครับ ไม่มีอะไรเเล้วใช่ไหมครับหรือต้องเอาเขาไว้ที่นี้ก่อน”เด็กหนุ่มว่าตาใส หากกลับได้รับการส่ายหน้าเป็นการบอกรับ
“ไม่ต้องเเล้วครับ รับยาเเล้วก็หมั่นดูเเลแผลให้ดี ถ้าซักสามวันเขายังไม่ขยับปีก ค่อยพามาดูอีกที เเต่หมอขอเตือนไว้ก่อนนะครับ อีกาเป็นนกที่เลี้ยงยาก ทางที่ดี..ถ้ามันหายดีเเล้วหมอเเนะนำให้ปล่อยมันไปเลยนะครับ”ชายหนุ่มดันเเว่นที่เกี่ยวปลายจมูกโด่งให้ขึ้นไปชิดดังเดิม
“ขอบคุณครับ คุณหมอนิชคุณ”เขาว่าพลางยิ้มโต้ตอบก้มตัวลงเพื่อเเสดงความรู้สึกก่อนจะอุ้มเจ้าสัตว์บาดเจ็บนั้นออกไปทันที ที่รู้ว่าไม่มีอะไรร้ายเเรงให้น่ากังวลมากนัก
และทันทีที่พามันกลับบ้าน เจ้าตัวจัดแจงหาตระกร้าเล็กๆพร้อมกับผ้าเช็ดตัวผืนเก่ามาทำเป็นรังนอนให้ในทันที เเล้วจึงนำมันไปวางไว้ในนั้นอย่างเบามือ ลูกแก้วใสก้มลงมองมันอีกครั้ง มันหลับไปเพราะฤทธิ์ยานอนหลับที่คุณหมอฉีดให้ไม่งั้นมันอาจจะอาละวาดจิกจนได้เสียเลือดเป็นเเน่
อีกาเป็นสัตว์กินเนื้อเลี้ยงไม่เชื่อง ปากของมันคมกริบจึงต้องระวังให้มาก หากเขาเองก็ไม่ได้นึกกลัวอะไรเพราะตอนที่เขาอุ้มมันมาตอนมันยังไม่หลับ มันก็ไม่ได้มีท่าทีว่าจะจิกกัดเขาแม้แต่น้อยและขนสีดำมันวาวของมันก็ดูสวยอย่างน่าประหลาด และดวงตาสีแดงเลือดของมันก็ไม่ได้ดูน่ากลัวอย่างที่คิดด้วย
*********************************************************
ไม่รู้ว่าเผลอหลับไปเสียตอนไหน เเต่เมื่อรู้ตัวอีกที เขารู้สึกปวดเมื่อยไปตามเนื้อตัวอย่างสุดใจ อาจเพราะเขานั่งหลับอยู่ตรงโต๊ะที่เขาวางเจ้าอีกาที่ช่วยมาเอาไว้ทั้งคืนก็เป็นได้ มือบางเอาลูบไปตามหน้าตามตาของตนเองน้อยๆไล่ความง่วงงุนในสมองของเขา บิดร่างกายส่งความเมื่อยขบออกไปเป็นอย่างสุดท้าย
ก่อนจะเหลือบตามองสิ่งมีชีวิตที่เขาได้ช่วยเหลือเอาไวและพบว่ามัน…..หายไป!!!!
“เฮ้ย หายไปไหนเนี่ย อีกา…อ้าว!! ไปไหน..อย่าบอกนะว่าพอหายเเล้วบินกลับไปเลยนะ..เเล้วจะบินออกไปได้ยังไงหน้าต่างไม่ได้เปิด”เขาเอามือเคาะหัวตัวเองน้อยๆ สำรวจหน้าต่างสองบานในห้องที่ปิดสนิทมีเพียงแค่เเสงที่สามารถส่องเข้ามาได้เท่านั้น จึงคิดเอาเองว่ามันอาจจะพยายามบินหนี เพียงเเต่ไปไหนไม่ได้เท่านั้น อารามเป็นห่วง จึงให้เขารีบลุกขึ้นเพื่อตามหาทันที
“ไปไหนนะ…เจ้าอีกา จิ๊บๆๆๆๆ มานี่เร็ว..”ร่างโปร่งลุกขึ้นช้าๆมองไปตามลอยขนนกสีดำที่ล่วงหล่นไปตามพื้นซึ่งมันนำทางไปยังห้องน้ำห้องเล็กของเขา คิ้วเรียวกลับต้องขมวดมเป็นปมเมื่อมีเสียงน้ำไหลลอดออกมาเบาๆ
ใครเปิดน้ำเอาไว้ ประตูห้องน้ำที่ปิดสนิททำให้เขานึกกลัวขึ้นมา พลางหันขวับไปมองบานประตูใกล้ๆกันนั้น ซึ่งคือประตูทางเข้าห้อง หากมันกลับลงกลอนอย่างเรียบร้อยไร้รอยงัดแงะ บ่งบอกว่าไม่มีอะไรเล็ดลอดเข้ามาปล้นเขาเเน่นอน อีกอย่างห้องเขาเล็กเท่าเเมวดิ้นตายจะไปมีใครมาปล้นเอาอะไรได้ล่ะ แต่ถ้ามีจริงป่านนี้คงไม่ปล่อยรอให้เขาตื่นขึ้นมาเสียก่อนหรอก
“เอ…หรือก๊อกน้ำจะรั่ว”เจ้าตัวเอียงคอน้อยๆ ส่ายหน้าไปมาเบาๆด้วยความหนักใจลำพังตัวเองยังจะตายเลยเดือนนี้ จะต้องมานั่งปวดกบาลกับการซ้อมห้องน้ำอีกหรอเนี่ย มือบางกำลูกบิดก่อนจะผลักเข้าไปอย่างเซ็งอารมณ์
เพียงเเต่สิ่งที่เห็นทำเอาเขาเกือบเป็นลม ภาพนั้นคือคนแปลกหน้าร่างสูงใหญ่ที่มองมาทางเขาด้วยสายตาเย็นชาแค่ครู่เดียว ร่างใหญ่ผู้ซึ่งนั่งเอาขาข้างหนึ่งพาด ขอบอ่างอาบน้ำเล็กของเขา ท่อนบนเปลือยเปล่ามีผ้าพันแผลพันติดอยู่ที่หัวไหล่ซ้าย ปลายข้างหนึ่งของมันรุ่ยออกมา ดูก็รู้ว่าเจ้าตัวพยายามจะพันมันเข้าไปใหม่หลังจากแกะออกมาแล้ว หากท่อนล่างของเขานั้นมีเพียงเเค่กางเกงหนังสีดำเกาะขอบสะโพกเท่านั้น
แผลช้ำเลือดช้ำหนองนั่นดูน่ากลัว กลิ่นยาเเละกลิ่นคาวเลือดนั้นทำให้รู้สึกพะอืดพะอมจนต้องยกมือขึ้นปิดปาก
“ค…คุณ…เข้ามาอยู่ในห้องผมได้ยังไง”เจ้าของห้องเบิกตากว้างเอ่ยปากถามเสียงดังด้วยตกใจ หากสายตาคมที่ตอนเเรกหันมามองเขากลับเมินเฉย เปลี่ยนเป็นจดจ่อกับการพยายามพันแผลให้ของตัวเองให้เรียบร้อย ซึ่งทำราวกับว่าเขาไม่อยู่ตรงนั้น
“นี่คุณ…ผมถามว่าคุณมาอยู่ที่นี้ได้ยังไง เเล้วนี่คุณเอาอีกาของผมไปไว้ไหน”เขากำมือเเน่นตวัดเสียงแหลมอย่างนึกโมโห เนื่องจากว่าเขาเห็นขนนกสีดำกระจายไปทั่วเพียงเเต่ไม่เห็นนกที่พามาเลย
หากก็ยังไม่รับความสนใจทั้งยังถูกเพิกเฉยเสียอีกนั้นยิ่งทำให้เจ้าของห้องโกรธหนักไปกว่าเดิมมากนัก
“นี่คุณหูหนวกหรือไง ดี..ไม่ตอบใช่ไหม ผมจะเเจ้งตำรวจเดี๋ยวนี้ล่ะ”คนตัวเล็กกว่าทำท่าจะเดินไปหยิบโทรศัพท์ที่อยู่บนโต๊ะใกล้ๆ หากด้วยความเร็วน่าใจหายเขาถูกคว้ามือด้วยคนแปลกหน้าเอาไว้ได้เสียก่อน
ดวงตาสีเลือดมองจ้องไปที่ใบหน้าของเขาเขม็ง ไม่บ่งบอกอารมณ์ใดๆทั้งสิ้น มือกร้านนั้นกำรอบข้อมือเขาอย่างแรง เจ็บจนต้องเผลอปล่อยโทรศัพท์ให้ตกพื้น ไอสีดำที่ดูลางๆเหมือนปีกนั้นยิ่งทำให้เขายิ่งกลัว หากก็ไม่เท่ากับสีดวงตาที่ไม่เคยเจอมาก่อน
“จ..จะทำอะไรน่ะ…ป..ปล่อยนะ…ผมเจ็บ..”จุนโฮพูดเสียงอ่อย เขาเจ็บจริงๆ ยิ่งใบหน้าคมราวกับรูปสลักนั้นเคลื่อนใกล้ ความรู้สึกกลัวในสิ่งที่มองไม่เห็นยิ่งกดดันให้เขาต้องนั่งลงอย่างไม่มีเหตุผล จนต้องคุกเข่าลงไปกับพื้น
“ฉันหิว..”ชายหนุ่มจดจ้องริมฝีปากอิ่มที่ลอยอยู่ตรงหน้า ความหอมของไอชีวิตมนุษย์ กระตุ้นความอยากอาหารของเขาให้มีมากขึ้นไปอีก โดยเฉพาะเวลาที่ร่างกายของเขาอ่อนแอขนาดนี้ล่ะก็ยิ่งเเล้วใหญ่
“อ…อย่า…ถ..ถ้าห…หิว…เดี๋ยวผมหา อ..อะไรให้กิน ปล่อย..ปล่อยผม ค..คุณเป็นใคร..กันเเน่”มือเล็กพยายามเเกะฝ่ามือใหญ่ออกให้พ้นเเต่กลับมาทำไม่ได้ ต่อให้ง้างเท่าไหร่ก็ง้างไม่ออก
“ของอย่างงั้นฉันไม่กินหรอกนะ ลี จุนโฮ”ชายหนุ่มแค่นยิ้มออกมาน้อยๆกับคำพูดของอีกคน
“สงสัยล่ะซินะ..ว่าทำไมฉันรู้ชื่อของนาย ฉันรู้ทุกอย่างที่ฉันอยากรู้และทุกเรื่องที่นายคิด”เขาบอกเสียงเข้มใบหน้านั้นกลับมาเป็นเรียบเฉยดังเดิม
“ท..ทำไม…”
“ไม่จำเป็นต้องรู้…”สิ้นเสียงของเขามือหนากระชากคอเสื้ออีกฝ่ายเข้ามาใกล้ ประกบปากของอีกคนลงทันทีไม่ให้อีกคนได้พูดอะไร
จุนโฮออกแรงดิ้นไปมาไม่สามารถที่จะสู้เเรงเพียงเเค่มือเดียวของชายหนุ่มได้เลย ถึงเเม้จุนโฮจะตัวเล็กว่าเขามากเเต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะต่ำกว่ามาตรฐานทั่วไปมากเท่าไหร่นักเพราะฉะนั้นการที่คนตรงหน้าจับเขาไว้ด้วยฝ่ามือเดียว มันจะต้องมีการขยับเขยื้อนบ้าง เเต่นี้ไม่เลยไม่มีเเม้เเต่ไหวติงซักนิดเดียว ซึ่งนั้นแปลกเหลือเกิน
“อ..อื้อ..อื้ม..”ลิ้นอุ่นร้อนกวาดต้อนเกี่ยวกระหวัดลิ้นของเขาไปทั่วก่อให้เกิดความวาบหวามเเละรู้สึกอ่อนเเรง มันไม่ได้ทำเพียงเเค่ก่อเกิดความรู้สึกร้อนรุ่ม เเต่ทว่ากลับรู้สึกเหนื่อยราวกับวิ่งมาเเสนไกลในเวลาเดียวกันจนเเรงที่มีอยู่เริ่มอ่อนลงเรื่อยๆ
ใช่ว่านี้คือจูบแรก เขารู้ดีถึงเรื่องจูบ..เเต่ไม่เคยรู้สึกเหนื่อยกับมันขนาดนี้ ราวกับว่าเขาโดนดูดพลังชีวิตไปเสียอย่างนั้น จนภาพที่เขาเห็นเริ่มพร่าเลือนไป จนเริ่มดำมืด สุดท้ายสติกับเลื่อนลอยในที่สุด
แต่สิ่งที่จุนโฮไม่ทันเห็นก็คือ ไอควันที่ระเหยออกมาจากร่างกายเมื่อยามดูดกลืนอาหารอันโอชะตรงหน้าเข้าไปด้วย ซึ่งมันพวยพุ่งมาจากทุกอณูรูขุมขนตั่งเเต่หัวจรดปลายเท้า หากเเทนที่มันจะเป็นสีขาวจางกลับกลายเป็นไอสีดำเข้มเสียเเทน
“อร่อยดีจริง..โทษทีนะ เลยเผอิญกินมากไปหน่อย.. ”ชายหนุ่มมองมือใหญ่ตัวเองที่คว้าเอาไว้ได้เเค่ข้อมือบางที่จับแน่นมาตั้งเเต่แรก หากร่างกายที่เหลือนั้นนอนกองอยู่กับพื้นไปเรียบร้อยเเล้ว
……………………..
……………….
………..
เสียงอื้ออึงของเมืองใหญ่ภายนอกหน้าต่าง เสียงเเตรรถ ผู้คน เเละการจราจรปลุกให้เขาตื่นขึ้นอย่างช่วยไม่ได้ มือบางรู้สึกอ่อนเเรงขึ้นมาอย่างแปลกประหลาด เขาพยายามยันตัวขึ้นมากลับรู้สึกวูบไหวชอบกล ภาพมันปนเปไปหมดจนเขารู้สึกสับสนระคนทำให้เบลอ
พยายามปะติดปะต่อเรื่องราวที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ ว่าทำไมถึงมานอนอยู่หน้าห้องน้ำได้
เเละเมื่อเรื่องราวเรื่องกลับมา สายตานั้นกลับเหลือบไปเจอรองเท้าคอมแบทต์สีดำมันตรงหน้าถึงกับต้องผงะลุกขึ้นทันที เพียงเเต่เพราะความอ่อนเพลียทำให้เขาเเทบทรุดลงไปอีกครั้ง
“กำลังคิดอยู่เลยว่าถ้าต้องรอนานกว่านี้อีกนิด ฉันอาจจะฆ่านายทิ้งซะ”เสียงเย็นเยียบนั้นตอกย้ำความจริงในอดีตที่เพิ่งเกิดขึ้น
“คุณทำอะไรผม…คุณเป็นตัวอะไร..อีกา..อีกาตัวนั้น..คือคุณใช่ไหม..”จุนโฮพูดออกมาอย่างยากลำบาก เอามือกุมหน้าอกของตัวเองเอาไว้เเน่น
เเน่นอนเขามั่นใจ ทั้งสีตา ท่าทางหยิ่งทะนงเเละรอยแผลที่เกิดขึ้นนั้นก็อีก ไหนจะขนนกที่ร่วงอยู่ตามพื้น เเม้ว่ามันจะดูไม่น่าเชื่อเเต่ก็ไม่เสียหายถ้าจะลองเสี่ยงถามดู
“ไม่โง่นี่..”ชายหนุ่มเดินเข้ามาใกล้นั้นทำให้จุนโฮคลานหนีไปจนชิดขอบประตูห้อง
“จ…จริง…จริงหรอ….ม..ไม่จริงหรอกน่า” เขาเเค่ฝันไปเท่านั้น เขาเเค่ฝันไปเท่านั้น ฝันซิมันต้องเป็นฝัน ร่างโปร่งบางพยายามพูดกับตัวเองในใจเพื่อกลบเกลื่อนความเป็นจริง
“นายไม่ได้ฝันไปหรอก”ชายหนุ่มตรงหน้าย่อตัวลงมาเสียชิดพยายามเพิกเฉยต่ออาหารตรงหน้า เขาไม่อยากให้เเหล่งอาหารชั้นดีตายไปเร็วกว่าเวลาอันควร
“รู้ได้ไงว่า..”
“ฉันรู้ทุกอย่างที่นายคิดนั้นเเหละ ลี จุนโฮ”คนตัวสูงใหญ่ล้อมเขาเอาไว้ด้วยเเขนทั้งสองข้าง จุนโฮกลับไม่ค่อยแปลกใจเลยเรื่องนี้
ในเมื่อคนตรงหน้าสามารถแปลงร่างจากอีกาเป็นคนได้ เรื่องอ่านความคิดคงไม่ยากเกินไป
“ค…คุณ…คุณต้องการอะไร ผมช่วยชีวิตคุณเอาไว้นะ..ก็น่าจะพอแล้วนี่”จุนโฮพยายามทำใจกล้า เเม้ว่าจะกลัวจนไม่สามารถขยับตัวได้เเล้วโดยเฉพาะอย่างยิ่งตาสีแดงคู่นั้น
“อย่าคิดจะต่อรองกับฉัน ฉันไม่ชอบให้ใครต่อรอง”เขาตบฝ่ามือไปลงไปที่ประตูเฉียดข้างหูคนตัวเล็กไปไม่กี่เซนติเมตรเท่านั้น ทำเอาร่างที่คุดคู้ผวาเฮือก
“ฉันจะอยู่ที่นี้ และต้องการอาหาร ไม่มีเงื่อนไข…เข้าใจไหม”เขายื่นหน้าเข้าไปเสียจนเกือบชิด จนด็กหนุ่มต้องก้มหน้าหนี พยักขึ้นลงเร็วและรัว เขาไม่เคยกลัวอะไรมากเท่านี้มาก่อน
คนตรงไม่ใช่เเม้เเต่มนุษย์เลย เขาไม่รู้ว่าเขากำลังคุยอยู่กับตัวอะไรอยู่…
“ฮึ..ฉันชื่อฮวาง ชานซอง ถ้านายอยากรู้นัก..และฉันไม่ใช่ตัวอะไรทั้งนั้น ฉันเป็น พญายมในนรกไงวันหลังอย่าคิดให้ดังนักล่ะ มันหนวกหู!!!”
…………………..
…………….
……..
ไม่รู้ว่ามันนานมากเท่าไหร่เเล้ว ที่ตอนนี้ตัวเขามานั่งกอดเข่าอยู่กับที่มองเงินที่กองอยู่ตรงหน้าแทบฝ่าเท้าของเขา เกิดมาไม่เคยเห็นมาก่อน เเต่กระนั้นมือก็ไม่กล้าเเตะเพราะมันไม่ใช่ของเขาซักวอนเดียว
“จะนั่งตรงนั้นอีกนานไหม”เสียงต่ำกระชากถาม ไม่เคยมองคนตรงหน้าว่าเป็นผู้มีพระคุณเลยเเม้เเต่น้อย สายตาคมสวยเห็นเป็นว่า คนตัวเล็กกว่านั้นนั่งอยู่ข้างซอกชั้นวางโทรศัพท์มาตั้งเเต่เเนะนำตัวกันเสร็จ
“ก…ก็ คุณเอาเงินมาวางตรงหน้าผมทำไม”จุนโฮมองอีกคนด้วยสายตาไม่ไว้วางใจ เเน่ล่ะ เขาไม่กล้ากระดิกตัวไปไหนหรอก เพราะอะไรน่ะหรอ..แค่ขยับนิดนึงหมอนั้นก็มองไม่วางตาเเล้ว
“ฉันให้เป็นค่าเสียหาย เเล้วก็เอาไปซื้ออะไรมาให้กินหน่อย อ่อ..ซื้อเสื้อผ้ามาด้วย”ชานซองบอกปาวๆๆ ราวกับเขาเป็นเจ้านายแล้วอีกคนเป็นลูกน้องอย่างนั้น
“อ..อะไรนะ เเล้วผมจะไปรู้ได้ยังไง..ว่าคุณ..ใส่เสื้อผ้าเเบบไหน ไซร์อะไร”จุนโฮเบะปากบอกเสียงเบา เขาจะไปรู้ได้ยังไงล่ะบ้าหรือเปล่านะไม่ได้เป็นเทพธิดาพยากรณ์เสียหน่อยจะไปตรัสรู้หรือยังไงเล่า
“นี่นายกล้าด่าฉันต่อในใจหรือไง”อีกคนตวาดเสียงดังทำเอาคนตัวเล็กตาเหลือก เขาลืมไปเสียสนิทเลยว่าอีกคนฟังความคิดเขาได้เเม้ไม่พูดก็ตาม
“ก..ก็เเล้วมาฟังทำไมล่ะ..ค..ครับ”ว่าจะเถียงเเต่พอเจอสายตาก็เลยเสียงอ่อยขึ้นมา
“ฉันบอกเเล้วใช่ไหมว่าอย่าคิดดัง”ชายหนุ่มคว้าเเขนอีกก่อนดึงอย่างเเรงให้อีกคนลุกขึ้นมาเผชิญหน้า
“ก็ใครมันจะไปห้ามความคิดได้เล่า จะบ้าหรือไง..เเล้วถ้าห้ามไม่ให้ผมคิดอะไรเลย งั้น เวลาผมจะด่า จะนินทา จะสบถก็ให้ด่าคุณตรงๆไปเลยดีไหม”เส้นความอดทนที่พยายามจะถักทอให้มันเเน่นหนาเริ่มคลายตัวลง เพราะในเมื่อเขาพยายามถักมัน เเต่อีกคนดึงอย่างนั้นจะมีค่าอะไร
“ปากเก่งเหลือเกินนะ เเต่รู้ไว้ซะ ฉันเป็นนาย เเล้วนายเป็น..ทาส เพราะอย่างงั้น ฉันสั่งให้ทำก็ต้องทำซะ ถ้ายังไม่อยากตาย ฉันไม่ได้ให้นายทำฟรีๆหรอกนะ เห็นนั่นไหม…เงินตรงนั้นเป็นค่าจ้าง”ชานซองมองไปถึงความคิดที่อยู่ชั้นในด้านลึกเเน่นอนเขาเห็นความคิดเเทบทุกอย่าง คนอย่างเขาถ้าทำไม่ได้ งานในนรกก็คงเป็นเรื่องใหญ่
“เเต่ผมไม่อยากได้…ไม่ซิต่อให้อยากได้มาก เเต่ผมไม่เอา”
“งั้นนายก็คงต้องตาย ฉันให้ใครรู้ไม่ได้หรอกนะ เลือกเอา ว่าจะได้เงินแล้วรอด กับไม่เอาเเล้วตาย เลือกอะไร”ชายหนุ่มกดเล็บที่งอกยาวได้ดั่งใจไปที่เเขนขาว จนเนื้อบางเเยกออกจากกันที่ละนิด ให้เลือดสีสดไหลซึมออกมา
“ผ..ผมเจ็บนะ ..ได้ๆ เข้าใจเเล้ว…เข้าใจ..ฮ..ฮึก..”จุนโฮละล่ำละลักบอก เขายิ่งกลัวมาขึ้นไปว่าเดิมเเละคิดเสมอว่าคิดผิดเเล้วที่พยายามจะบอกไม่กับอีกคน
“ดีงั้นนายควรจะไปทำสิ่งที่ฉันสั่งให้ทำเมื่อกี้ได้เเล้วอย่าคิดหนี ”สิ้นเสียง เค้าปล่อยอีกคนให้เป็นอิสระ หยิบเงินยัดใส่มือไม่ต้องรอให้ไล่รอบสอง จุนโฮรีบทะยานตัวออกไปทางประตูทันที เเต่หากไม่มีเสียงเรียกให้เขาหยุดเสียก่อน
“อย่าคิดหนีเชียวล่ะ..ฉันรู้เเน่ว่านาย…ไปไหน”นั้นทำให้จุนโฮหันกลับมามองอีกครั้ง สายตาของเขาเจ็บปวดหากในสมองนั่นกลับว่างเปล่า ไม่มีอะไรเลย มันขาวโพลนไปหมด
เเต่ก็คงไม่ต้องมานั่งคาดเดาก็ได้ล่ะมั้ง…ในเมื่อก็น่าจะรู้อยู่แก่ใจว่าสายตานั้นหมายความว่าอะไร
*********************************************************
TBC
ความคิดเห็น