[FIC 2PM]DESTINY ME [YAOI]

ลำดับตอนที่ #1 : [SF 2PM]DESTINY ME : PART INTRO

[SF 2PM]DESTINY ME

INTRO

“ชานซอง...”เสียงเรียกของใบหน้าที่ดูละม้ายคล้ายกับเรนเอ่ยเสียงเบา กลัวว่าคนที่นอนหนุนซุกอยู่บนตักของตัวเองจะรู้สึกไม่สบายตัวอย่างประหลาด

“ชาน...”พยายามเรียกให้ดังมากขึ้นแต่ก็ไม่นึกอยากตะโกนออกมาเสียงดังเท่าไหร่นัก เกิดนึกกลัวว่าอีกคนจะอารมณ์เสียสะดุ้งตื่น..

“เอ่อ..ชานซอง ตื่นเถอะ..”พยายามอีกซักนิดผื่อจะมีอะไรดีขึ้นมากกว่าเก่า ทำได้เพียงแต่ให้อีกคนขยับซุกตัวลงไปมากกว่าเดิม

“อืม..จุนโฮ..ขออีกห้านาที..”คนนอนเองก็เริ่มรู้ตัวแล้วแต่ความคร้านนั้นยากยิ่งหยั่งลึกจนเกินไป

“ก็ได้ๆ แต่แค่ห้านาทีนะ ขาฉันมันไม่ไหวแล้วจริงๆ”จุนโฮเอ่ยออกมาน้อยๆ พลางเอามือลูบปลายผมยาวของอีกคนเบาๆ พยายามแตะในส่วนที่อีกคนจะไม่รับรู้

“อ้าว..แล้วไม่บอกล่ะ..งั้นฉันลุกก็ได้..”ว่าแล้วมือหนาก็คว้ามือเล็กเอาไว้ เบาๆ ยิ้มเผล่ประจบ ราวกับเด็กชายที่โตเพียงแค่ตัว ใบหน้าหล่อเหลาและดวงตาใสนั้นทำให้คนมองใจอ่อนได้เสมอ..

“ก็เห็นกำลังนอนสบาย..เลยคิดว่าต่อเวลาอีกหน่อยก็ได้..แต่ว่าที่ปลุดเพราะนายบอกว่า ตอนบ่ายสาม พี่คุณจะแวะเข้ามา มีงานไม่ใช่หรอ..”จุนโฮเอ่ยขึ้นน้อยๆ เตือนอีกคนถึงเรื่องสำคัญที่จะต้องทำ

“อ่อ..นั้นซินะ..นายนี่นอกจากจะเป็นรูมเมทที่ดีแล้วยังได้ตำแหน่งเพื่อนดีเด่นอีกแน่ะ..ขอบใจมากนะ งั้นฉันขอไปอาบน้ำก่อนละกันนะ..”ชานซองว่าพลางปล่อยมืออีกฝ่ายออกแล้วจึงเดินไปทำตามที่ตัวเองวางเอาไว้..ทิ้งให้อีกคนยังคงยิ้มส่งตามไปอยู่ดี จนกระทั้งแผ่นหลังกว้างนั้นลับสายตา

คนตัวเล็กกว่า ได้แต่ยืนขึ้น เก็บผ้าห่มที่เอามาห่มอีกคนเอาไว้เมื่อกี้พับลงอย่างเป็นระเบียบ แล้วจึงลงมือชงกาแฟซักแก้วอย่างเหม่อลอยไปบ้าง..

เพื่อนสนิท..กับการกระทำที่เกินเลย..มันจะเดินร่วมทางไปด้วยกันได้จริงๆหรือ..บางครั้งเราทำเหมือนคนรักกันเลย..แต่คำพูดของนายทำให้เรา..ไปต่อไม่ไหว..

สรุปแล้วเราสองคน..เป็นอะไรกัน..

***********************************************************

ท้องฟ้ายามบ่ายบอกดวงตะวันที่แกร่งกล้าให้ฉายแสงงามสว่าง กำหนดเวลาอันร้อนแรงในแต่ละวันได้อย่างดี..อากาศร้อนทว่าแจ่มใสอย่างนี้คงดีไม่น้อยถ้าได้น้ำเย็นๆ..หรือไอศกรีมซักแท่ง..

“ทำไมมันถึงร้อนอย่างนี้นะ..”ใบแก้มกลมพองลมขึ้นน้อยๆ สบถไปกับอากาศที่ร้อนแรงพลางเอามือล้วงกระเปาตัวเองที่มีแค่เพียงเศษเงินที่หล่อยหลอ

“อยากจะบ้าตาย..ค่าจ้างงวดนี้โดนตัดบานเลย ไหนจะค่าเรียน ค่าบ้านอีก..เวลาเทอมใหม่จะมา อย่างกับจะตายทุกทีเลย!! ไอ้อูยองเอ้ย!! จะเอาอะไรยาไส้แก!!!!!”เด็กหนุ่มว่าพลางบ่นกับตัวเองน้อยๆ นึกเซ็งอารมณ์ถึงขั้นรุนแรง

“เฮ้ย!!!! จับตัวมันเอาไว้นะ!!!”เสียงเอะอะโวยวายทำให้เด็กหนุ่มต้องเงยหน้าขึ้นมอง นึกคิดไปว่า อากาศร้อนๆอย่างนี้ เวลามีคนมาโวยวายยิ่งพาลให้อารมณ์เสียหนักกว่าเก่า

ภาพที่เห็นคือชายคนหนึ่งเอามือกุมไหล่ที่แดงฉานที่ไม่ต้องเดาก็รู้ว่านั้นคือเลือดเอาไว้ เดินโซซัดโซมาที่เขาอย่างช้าๆ ใบหน้าซีดขาวนั้นมองดูราวกับกระดาษจนน่ากลัว ด้วยสัญชาตญาณที่มันบอกทำให้เขาต้องวิ่งเข้าไปรับทันที

“ช่วยด้วย...นาย...”ชายคนนั้นทำท่าจะพูดอะไรบางอย่างหากก็ทรุดตัวลงในอ้อมแขม น้ำหนักที่มีไม่น้อยทำให้เขาถึงกับลงไปกองด้วยอีกคน..

“คุณ!! คุณ!! “อารามตกใจ มือเล็กจึงรีบเขย่าอีกฝ่ายเอาไว้ ไม่รู้แน่เลยว่าจะตายไปหรือยัง เพียงแค่ลมหายใจแผ่วเท่านั้นเป็นตัวบอก..

ดวงตาเรียวเล็กจึงสำรวจไปยังใบหน้าที่ซีดขาวอีกครั้ง เห็นก็เพียงใบหน้าที่คมสวยราวกับผู้หญิง เพียงแต่คนกับดูแข็งแกร่งอย่างประหลาดเท่านั้น

“หน้าตาก็ดีไม่น่าโดนตีนมาเลย..เอาไงดีว่ะ..ปัญญาตัวเองจะเอาไม่รอดเลย ทิ้งแม่มไว้นี่เลยดีไหม..อ่า..แต่ถ้าทิ้งไว้..ก็จะกลายเป็นคนบาป..อ๋า!!!!!!!! เอาก็เอา..ช่วยคนซักครั้งละกัน!!” เด็กหนุ่มแบกตัวของ คนแปลกหน้าเอาไว้ ตัดสินใจลากกลับห้องไปก่อนจะทำอะไรทั้งสิ้น

โดยไม่รู้ว่านั้นจะนำพาโชคชะตา และบางสิ่งบางอย่างมาให้ตลอดกาล..

*****************************************************************

 
TBC