คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : [LF]Someday we will Know..ซักวันฉันและเธอจะรู้มัน PART 1
[LF]Someday we will Know..ซักวันฉันและเธอจะรู้มัน
PART 1
“ฮ..ฮือ….ฮือ…”เสียงร้องไห้เล็กๆที่ดังอย่างหน้าสงสารทำให้ผมเดินเข้าไปดูใกล้ๆ เด็กชายตัวเล็กเจ้าของแก้มกลมน่ารักกำลังปิดหูปิดตาร้องไห้อย้่งน่าสงสารทำเอาผมในวัยสิบขวบ ต้องเอามือจับบ่าเล็กนั้นเอาไว้เบาๆ
“เป็็นอะไรไป ฮึ..เจ้าตัวเล็ก..”ด้วยความที่คิดว่าคงห่างหลายปีจึงค่อยๆถามออกไปด้วยรอยยิ้ม
“ผมไม่ใช่ตัวเล็กนะ!!!!!!!!!!”เด็กชายตัวน้อยหันมาพูดเสียงสูงจนเด็กชายที่หวังดีตกใจไปบ้างหากแต่ก็ ยังคงความใจดีเอาไว้มากเหมือนเคย
แน่ล่ะใครจะไปถือสาเด็กน้อยอายุเท่านี้กันนะ
“ถ้าอย่างงัั้น..นายชื่ออะไรล่ะ”เด็กหนุ่มเอามือปาดน้ำตาเม็ดกลมออกจากแก้มเกลี้ยง
“ปาร์ค ซังฮยอนฮะ จะเรียกชอนดุงก็ได้ค..ครับ…ฮึก..ฮือ”เด็กน้อยมองหน้าของอีกคนเอามือขยำเสื้อเชิ้ตตัวเล็กของตัวเองจนมันยับยู่ยี่ไปหมด
“ร้องไห้ทำไมล่ะ ไหนบอกมาซิ”ด้วยความเอ็นดูราวกับน้องน้อย ซึ่งตัวเขาเองก็มีน้องชายรุ่นราวคราวเดียวกันอย่างเด็กคนนี้ เลยอดไม่ได้จริงๆ
“ผม…ผม เด็กๆคนอื่นบอกว่าผมตัวเล็ก..ผมไม่ชอบเลยฮะ..ผมอยากตัวโตๆ คนอื่นจะได้ไม่รังแก..”เด็กตัวน้อยบอกความอัดอั้นเล็กๆออกมาน้อยๆ
“อย่างงั้นหรอ..เอางี้นะ นายเคยเห็นต้นสนไหม…มันก็เคยเกิดจากเมล็ดเล็กๆมาก่อนที่มันจะเติบโต ซักวันหนึ่งนายเองก็จะสูงใหญ่ ตั้งตระง่านได้อย่างนั้น”คนมากวัยกว่าเอามือลูบหัวเบาๆปลอบ
เด็กตัวน้อยมองหน้าคนที่พูดด้วยรอยยิ้มอ่อนโยนนั้นอย่างนิ่งนาน..น้ำตานั้นเหือดหายไปจนเกือบแห้งสนิท..เจ้าตัวเล็กมองรอยยิ้มนั้นไม่วางตา จนมันกลายเป็นความประทับใจที่หาใดเปรียบไม่ได้
ความประทับใจแรกที่จะไม่มีวันรู้ลืม
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“พี่ครับ ผมจะไปเรียนแล้วนะครับ”เด็กหนุ่มวัยกำลังโตบอกเสียงโหวกเหวก
“ยาง ซึงฮุน…นายปลุก ชอนดุงหรือยังเนี่ย..”ชายหนุ่มที่เดินออกมาจากห้องทำงานของตัวบ้าน ถามเจ้าเด็กวัยสิบเจ็ดน้องชายสุดรัก เขาไพล่ไปถึงเด็กหนุ่มอีกคนที่อยู่อีกห้องของชั้นบนด้วย
ก็เพราะโลกมันกลมเหลือเกิน ที่เจ้าตัวเล็กในวัยเด็กจะเป็นลูกชายของเพื่อนแม่ที่จะฝากให้มาอยู่ด้วยกัน
“ผมเคาะประตูเรียกแล้ว เจ้านั้นไม่เห็นตอบอะไรเลย วันนี้ผมมีซ้อมเบสบอลเช้า ต้องรีบไป พี่ไปปลุกมันเองเหอะ…ไปแล้วนะครับ..”พอพูดปุ๊บเจ้าคนที่เป็นน้องชาย เเต่กลับสูงเกินหน้าเกินตาจนหน้าหมั่นไส้นั้น พอพูดจบก็คว้ากระเป๋าวิ่งผ่านออกไปไม่ยอมฟังต่อเลย
“ให้มันได้อย่างนี้ซิน่า…ฉันก็มีเรียนเหมือนกันนะเว้ย..นี่ก็ปีสุดท้ายเเล้วด้วย…โธ่..”ซึงโฮบ่นอย่างเซ็งๆ แน่ล่ะ..แทนที่เด็กสองคนนี้อยู่โรงเรียนเดียวกันจะไปพร้อมกัน แต่ที่ไหนได้..
ความจริงเอาใหม่อีกรอบดีกว่า ทั้งสามคนน่ะ อยู่สถาบันเดียวกัน คือนัมควอน สถาบันการศึกษาเอกชนระดับสูงที่อยู่ในชั้นเเนวหน้าของเกาหลี
ด้วยเนื้อที่กว่าห้าร้อยเอเคอร์ ซึ่งเเบ่งเป็นส่วนมัธยมปลายส่วนหนึ่ง เเละส่วนภาคมหาวิทยาลัย..อีกส่วนหนึ่ง ไม่นับรวมสถานที่ใช่สอยอย่างโรงยิม..โรงอาหาร..สนามกีฬา สระว่ายน้ำ สิ่งอำนวยความสะดวกที่เเสนครบครัน ซึ่งไม่แปลกเลยที่ สถานที่นี้จะผลิตบุคลกรชั้นเยี่ยมขึ้นมาในวงสังคม
ชายหนุ่มกลัดกระดุมเสื้อสูทสีเทา เป็นตัวเเบ่งเเยกระหว่างมัธยมปลายเเละภาคอุดมศึกษาของตนเอง มองดูความเรียบร้อยในกระจกก่อนจะถอนหายใจเฮือก เดินขึ้นไปปลุก
เขาเคาะประตูอยู่สองสามครั้งไม่มีเสียงตอบกลับมา เลยต้องจำใจลองเปิิดประตดู ซึ่งก็รู้ว่ามันไม่ได้ล๊อค สภาพห้องที่ระเกะระกะไปด้วยหนังสือ ขนม เเละ เกมส์ที่เล่นค้างเอาไว้เมื่อคืนทำให้เขาต้องส่ายหน้าไปมาช้าๆ
ปิ๊บๆๆ……ๆๆๆ
เสียงโทรศัพท์มีสัญญาณเรียกเป็นแบล๊คเบอรรี่เเมสเสจที่ดังไม่หยุดไม่ได้ทำให้คนที่นอนขดอยู่ในผ้าห่ม สะดุ้งสะเทือนเลยแม้เเต่น้อย ทั้งที่มันดังต่อเนื่องจนไม่หยุด ชายหนุ่มได้แต่ส่ายหน้าเบาๆ
ป๊อบปูล่าจริงๆนะ…ไอ้เด็กบ้าเนี่ย..
“ชอนดุง..ชอนดุงอา….ซังฮยอน ตื่นได้แล้วเร็ว..”ซึงโฮเอามือเลิกผ้าห่มออก เห็นเป็นใบหน้ากลมนอนหลับตาสบายอารมณ์อยู่ ใบหน้าที่คิดว่าน่ารักในอดีต เพียงเเต่ตอนนี้มันก็ยังมีเค้าของความน่าเอ็นดูอยู่เสมอ เพียงเเต่มันดูหล่อเหลามากขึ้นกว่าเดิมมาก สมกับเป็นผู้ชายขึ้นเยอะ
“เฮ้ย!!! ซังฮยอนอา..ตื่นเร็ว ฉันจะไปเรียนแล้วนะ ถ้านายสาย นายตายแน่”มือขาวออกแรงเขย่าอีกฝ่ายเบาๆเมื่อเห็นว่าคนนอนไม่มีท่าทีจะขยับไปไหน
“โว้ย…ว…เหวอ….”หลังจากที่คิดว่าจะโวยวายแล้วนะ มืออีกคนกลับคว้าเขาให้เสียหลักลงไปนอนกองที่เตียงนิ่มด้วยกัน เล่นเอาตกใจไปหมด
“ไอ้…”
“ชู่ว…ผมกำลังสบายเลย…ขอนอนอีกหน่อยนะพี่นะ..เช้านี้พี่หอมจัง”คนที่นอนอยู่ทำเสียงอู้อี้ๆบอกซุกหน้าลงกับต้นคอของอีกคน ไม่วายแอบสูดกลิ่นหอมสะอาดจากอีกคน กลิ่นอุ่นๆเหมือนไอแดด
“นี่มัน..เวลาไหมเนี่ย ทำเป็นเด็กเล็กๆไปได้ ตื่นได้เเล้วน่า”พอมาเจอลูกอ้อนอย่างนี้จะให้โวยวายก็ทำไม่ไหวเลยได้เเต่พูดเสียงอ่อนใส่
เป็นเเบบนี้ทุกวันจนชิน..
“ก็เมื่อคืนนี้ผม…”
“ผมเล่นเกมส์ดึกน่ะซิ หลักฐานคาตาอย่ามามั่ว..ไปอาบน้ำได้เเล้ว เสื้อฉันยับหมดเลยเนี่ย..เร็วๆเข้า จะได้ไปพร้อมกัน ไม่งั้นฉันจะไม่รู้เเล้วนะ”คนอายุมากกว่า ขืนตัวออกมาเล็กน้อย ก่อนมายืืนจัดเสื้อผ้าอยู่ข้างเตียง มองคนที่ค่อยๆลุกขึ้นนั่ง โดยไม่ใส่เสื้อ มีเพียงกางเกงนอนขายาวที่เกี่ยวอยู่ที่ขอบเอวเท่านั้น
ผ้าห่มผืมหนา เกาะอยู่กับศีรษะยุ่งเหยิงไม่ได้ลดดีกรีคุณภาพของหน้าตาให้น้อยลงแม้แต่น้อย กลับยิ่งดูน่ามองไปกว่าเดิมด้วยซ้ำไป ยกเว้นแต่คนที่ยืนมองอยู่นี่ละ
เพราะภาพมันชินตา
“ยังจะมาทำมึนอีก ไปอาบน้ำ!!!!!”ดูเหมือนได้ตัวคนที่ทำตาปรือ ยิ้มหวานมาให้ยังจะตีเบลออยู่ได้
“คร้าบ….พี่รอผมนะ”คนตอบรับบอกเสียงหวาน จนคนฟังได้เเต่ปวดกบาล
“ตัวโตจะแย่เเล้วไปๆๆๆ เออ เดี๋ยวรอ เร็วๆเข้า”
……………….
……….
…
หลังจากที่ปลุกกันอยู่นานสองนาน ดีที่ซึงโฮคำนวนเวลาค่อนข้างดี ทั้งคู่จึงมาโรงเรียนอย่างทันเวลา ไม่วายที่ตัวเขาเองยังเอาขนมปังแผ่นบางยัดเข้าปากจากเด็กตัวสูงนั้นอีกทีเป็นอาหารเช้า
“นายนี่มัน…สูงจริงๆเลย..เมื่อก่อนฉันไม่น่าไปอวยนายแบบนั้นเลย”ซึงโฮมองความสูงอีกคนด้วยสายตาเขียวๆ
“ทำไมล่ะดีออก…ผมจะได้ดูเเลพี่ไง”ชอนดุงว่าพลางเคี้ยวสิ่งที่อยู่ในปากตุ้ยๆ ระหว่างทางเดินเริ่มมีสาวเกาหลีมุงมากขึ้นเรื่อยๆ
เเน่ล่ะ ระดับหน้าตาเเบบนี้เเล้วมีหรือจะพลาด ทั้งความสูง หน้าตา เเละไหนจะดีกรีที่ไปเรียนม.ต้นมากจากต่างประเทศ จัดได้เลยว่าเป็นแนวหน้าของป๊อบปูล่าบอย บางคนถึงกับหยอบโทรศัพท์เคลื่อนที่ขึ้นมากดถ่ายเลยก็ว่าได้
แต่มีหรือเขาจะสน..
“ใครดูเเลใครกันแน่ว่ะเนี่ย นู่นๆเขาถ่ายรูปนายน่ะ หันไปยิ้มหน่อย”ซึงโฮว่าพลางชี้นิวให้คนตัวสูงมอง เพียงเเต่เขากลับทำเป็นไม่สนใจ หันมองคนพูดแทน
“ช่างเขาซิครับ ว่าเเต่พี่มีเรียนหรือยัง”ชอนดุงถามเสียงเบาเปลี่ยนเรื่องคุยเสียอย่างนั้น
“มีๆ..งั้นฉันขึ้นเรียนนะ นายน่ะเป็นเด็กเป็นเล็กจะเดินมาส่งฉันทำไม ตึกนายน่ะ อยู่โน่น ฉันไปเองได้ ไม่หลงหรอก ไปละ”ว่าเเล้วก็โบกมือลา เดินขึ้นห้องไปเฉยล่อยให้อีกคนมองตาม ไม่แม้แต่หันกลับมาอีกครั้ง
เด็กหนุ่มจึงเปลี่ยนสีหน้าจากยิ้มแย้มนั้นกลับกลายเป็นเรียบเฉยตามเดิม ไม่แม้เเต่จะเหลียวมองผู้คนที่ส่งสายตาหวาน ชื่นชม หรือเสน่หามาให้แม้เเต่นิดเดียว
สมกับชื่อ..ชอนดุง…สายฟ้าผู้ไม่เคยแคร์ใคร ก็ได้แต่อิจฉาคนที่ครอบครองรอยยิ้มของเด็กคนนี้จริงๆ
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“อะโหวววววววว….สาวๆเกาะขอบหน้าต่างอื้อเลยนะครับ เพื่อนฝูง”บัง ชอลยง เพื่อนคนเดียวที่แทบจะมีอยู่ในไม่กี่คนในกลุ่มของเด็กหนุ่ม ทักขึ้นก่อนจะเดินมานั่งข้างๆ
มองปรากฎการณ์นั้นเป็นเรื่องปกติที่ไม่ค่อยชินเสียเท่าไหร่นัก
“น่ารำคาญจะตายชัก ไม่รู้จะตามไปถึงไหน..”เด็กหนุ่มเท้าแขนขึ้นมา ก่อนเอาหัวหนุน หันหน้าออกไปอีกฝั่งที่ไม่มีอะไรแบบนั้น ชมนหชมไม้เสียซะก่อนจะดีกว่า
“ว่ะ..มีคนรักก็ดีกว่ามีคนเกลียดลาะเว้ยเฮ้ย..เอาเหอะ ไม่เห็นมันจะแย่ตรงไหนเลยนี่..”ชอลยงนั่งลงข้างๆ ก่อนจะเริ่มชวนคุย ในประเด็นที่ทุกวันต้องหยิบจับมาเป็นหัวข้อ
“คนที่ฉันอยากให้เขาสนใจ กลับไม่เห็นจะป็นอย่างงั้นบ้าง..”ชอนดุงพูดอย่างเหม่อๆ ก่อนจะหยิบเอาไอแพดคู่ใจขึ้นมากดเล่น
“อันน่ะ..แต่แกเหอะเล่นเอาซะชัดเชียวนะ..ไอ้เรื่องสองมาตราฐานน่ะ ทีกับพี่เขาล่ะยิ้มจนแก้มจะแตก ทีกับคนอื่นนี่ก็เล่นเอาซะเงียบเชียว”คนตัวเล็กบอก คคงบด้วยการจิกกัดให้หอมปากหอมคอ
“ฉันก็เป็นของฉันแบบนี้ล่ะ ขี้เกียจพูดแล้วโว้ย…จะฟังเพลง”ว่าเเล้วก็เอาหูฟังไอโฟน จับยัดใส่หูตัดโลกภายนอก พร้อมกับหยิบเอา แบล๊คเบอร์รี่เครื่องหรูขึ้นมา กดหาใครบางคนทันที
……………….
………..
…
“ ‘……….’ “
เเรงสั่นสะเทือนของโทรศัพท์เครื่องสีขาวของตนทำให้ คนที่กำลังเรียนอยู่ต้องหันมามอง หากก็เพิกเฉยเสียห่อน เพราะเรื่องตรงหน้าเป็นส่วนสำคัญของบทเรียน
“เฮ้ย..โทรศัพท์ดังไม่หยุดเเล้ว รำคาญ แกกดดูไปดิห้อย”เพื่อนสนิทหน้าหนวดที่นั่งด้านข้างหันมาบอก ทำเอาอีกคนทำตาขุ่น หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูอย่างเสียไม่ได้ รู้อยู่แก่ใจว่าใครเป็นตัวรบกวน
[ “DunGiZZ!! : พี่ผมเบื่อ..]
[SuenGHo : แล้วมารบกวนคนอื่นเขาเรียนทำไม ฉันจะเรียน นายมีเรียนก็เรียนไปซิ] ซึงโฮกดเร็วๆลงไปก่อนส่งข้อความ แล้วหันกลับไปมองที่หน้าโพเดี่ยมอีกครั้ง
[ “DunGiZZ คาบภาษาอังกฤษ น่าเบื่อตายชัก สอนอะไรที่ผมรู้อยู่เเล้ว]
[SuenGHo : ก็ฟังๆ ไปเหอะน่า เก่งเหลือเกินนะน่ะ]คนอายุมากกว่าประชดใส่ ก่อนที่เสียงอาจารย์หน้าชั้นจะดึงความสนใจไปอีกครั้งทำให้เขาต้อละมืออกมาจดเสียไม่ได้ วิชานี่ยื่งคะแนนต่ำเตี้ยเรี่ยดินอยู่ ไม่งั้นมีหวังได้ไปดร๊อปล่ะงานนี้
“ ‘……….’ “
“ดังตลอดเลยนะ..ของใครว่ะ สาวไหนเนี่ย บังอาจมาจีบน้องห้อยของพี่จีโอ..”จีโอยื่นหน้ามาดูที่หน้าจอโทรศัพท์ของเพื่อนสนิท พอเอามือไปกดๆดูปรากฎว่าเขาก็เลิกสนใจไปโดยปริยาย
“ไอ้หมาปั๊กนี่..”
“อืม…”ชายหนุ่มบอกก่อนหยิบขึ้นมาดู เขาไม่ค่อยสนใจในสายตาที่เพื่อนซี้มองมาเสียเท่าไหร่หรอกนะ
[ “DunGiZZ : พี่..ไมเงียบอะ]
[ “DunGiZZ : ตอบหน่อยดิ]
[ “DunGiZZ : พี่..คร้าบบบบบบ]
[SuenGHo : ใครมันจะไปว่างเหมือนนายล่ะ ฉันเรียนอยู่ จะโดนด่าเเล้วเนี่ย ไปเรียนไป เดี๋ยวค่อยคุย]ซึงโฮพิมพ์ตบท้าย เขาต้องวางมือจากการปั่นมาพิมพ์ยิ่งทำให้เขาตามไม่ทันเข้าไปใหญ่
[ “DunGiZZ : เดี๋ยวๆๆๆๆ งั้นเอางี้ ตอนกลางวัน พี่มากินข้าวกับผมนะ]
[ “DunGiZZ : ตั้งใจเรียนนะครับพี่ แล้วเจอกัน]
[SuenGHo : เออ ก็ได้รู้เเล้ว ฉันจะเรียนเเล้ว บาย] คราวนี้จากที่ตั้งระบบสั่นเอาไว้ เลยกดแบบ ไซเรนเลยทีเดียว จะเห็นก็แค่ไฟที่มันกระพริบปริบๆเท่านั้น
ไม่อย่างงั้นล่ะสั่นไม่หยุดเลยล่ะ
“ว่าเเต่ลูกพี่ลูกน้องแกคนนี้ดูติดพี่มากเลยนะ”จีโอขยับปากถามหลังจากเอาตามองกระดานไป มือจดไปด้วย นี่ล่ะความสามารถพิเศษของคนช่างจ้อ
“หรอ..ก็สงสัยสนิทกันมั้ง แต่มันก็ไม่เชิงลูกพี่ลูกน้องน่ะ ลูกเพื่อนแม่อีกที”อีกคนก็ตอบแบบไม่มองหน้าเช่นกัน นิสัยนี่ติดๆกันมาจากคนข้างๆ
“นั้นก็ยิ่งแปลกเข้าไปใหญ่เลยว่ะ ฉันว่านะ”หากไอ้ประโยคจะพูดก็ไม่พูดทำให้อีกคนเริ่มสงสัย และมีอารมณ์
“จะพูดอะไรก็พูดมา เดี๋ยวเจอหลินโฮบากหรอเมิง อมอยู่ได้ กรูไม่มีสมาธิแล้วเห็นไหม”เสียงเริ่มงวดขึ้นเล็กน้อย ชักคันไม้คันมือชอบกลบอกไม่ถูก ไอ้ที่จดๆอยู่จะขึ้นไปพาดกบาลข้างๆรอมร่อ
“เอ้า!!!!ก็นี่ไง ไอ้เด็กนั้นมันอายุเท่าน้องแกใช่ปะ แทนที่มันจะสนิทกับน้องแก ดันมาติดแจ จุกตูดแกเป็นขี้เลย ไม่แปลกตรงไหน ว่าจะบอกหลายทีแล้ว”จีโอว่าพลางเล็คเชอร์บรรทัดสุดท้ายเอาไว้ก่อนจะวางมือลง เสร็จก่อนคนข้างๆไม่มากนัก
เป็นเวลาเดียวกับกับที่อาจารย์ผู้สอนบอกลา หมดคาบและเดินออกไปพอดี ซึ่งนักเรียนบางส่วนก็ทยอยเก็บของเข้ากระเป๋า บ้างก็ผลัดวิชา และบ้างก็ได้เวลาพักทานอาหาร
“ก็คนเป็นพี่เป็นน้องกันไม่เห็นแปลก แปลกตรงไหน”แม้จะเริ่มคิดตามแต่สมองก็ยังสั่งการหาคำตอบได้อยู่
“แต่ติดเว่อร์แบบนี้ก็แปลกอยู่ดีเเหละว่ะ ทำอย่างกับแกเป็นเมีย ตามไปกินข้าวกลางวันทุกวัน เดินมาส่งที่ตึก กลับบ้านพร้อมกัน บ่ะๆๆๆๆ โอ้บ่ะ โอ้บ่ะ อย่างงี้ยังไม่แปลกอีกหรอ”จีโอเหล่ตามองเล็กน้อย ก่อนจะยักไหล่ทำท่าไม่สน แต่ใจจริงน่ะเหรอ…
เมิงได้เมีย ไม่ซิ….ได้ผัวเเน่ๆอย่างไอ้เด็กนั้นทำหงิมๆ แต่มองจากสายตาร้ายจะตาย..
“แม่เขาก็แค่ฝากฉันเอาไว้เท่านั้นแหละ ถามมากจริงๆ จะยุให้เพื่อเป็นเกย์หรือไง..ประสาทกลับหรอ..”ซึงโฮมองอีกคนแบบหาเรื่องเล็ก ก่อนจะเอากรัเป๋าพาดบ่า ลุกขึ้นเดินออกไปโดยไม่รอ
‘ก็เออดิว่ะ’..”เฮ้ย รอด้วย ฉันแค่ล้อเล่นเอง…อย่าเพิ่งไป”บางอย่างก็ต้องเก็บไว้ในใจ พูดมากไปเดี๋ยวปากจะมีสีได้ เจ้าของพ่อหนวดเครางาม เลยต้องวิ่งตามไปน่ะซิ เพราะพ่อเพื่อนตัวดี เดินสะบัดพุงนำไปแล้ว
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
RRRRRRRRRRRRRR
“ฮัลโหล..”เสียงโทรศัทพ์ที่แผดเรียกทำเอาคนที่เดินๆอยู่ต้องหยิบขึ้นมาดู ก่อนจะระบายยิ้มอ่อนออกมาอย่างหน้ามองเล่นเอาสาวๆที่เดินตามอยากจับจองเป็นเจ้าของบ้าง
(………)ปลายสายพูดบางอย่างออกมา ทำเอาเขาเผลอไม่ได้ที่จะหัวเราะในลำคอเบาๆ
“ผมอยากกินเหมือนกัน พี่ก็ซื้อเป็นสองที่ซิครับ แล้วผมจะรีบไปช่วยถือ”ชอนดุงว่าพลางสาวเท้าให้ยาวขึ้นอย่างน้อยๆมันจะได้ไปถึงที่หมายได้ทันใจมากขึ้น
(……….)เสียงอีกฝั่งดูจะดังขึ้นเเต่นั้นกลับสร้างเสียงหัวเราะได้อย่างดี ทำเอาคนที่ฟังมีความสุข
“ก็ผมขี้เกียจคิดนี่ ก็กินเหมือนพี่ทุกวันจะเป็นไรไป ผมรู้ครับว่าพี่เป็นผู้ชาย แต่ที่จะไปช่วย เพราะผมแค่กลัวพี่เเย่งของผมกินหมดต่างหาก…อูย แค่ล้อเล่นหน่อยเดียวเอง”ชอนดุงว่าพลางดึงโทรศัพท์เครื่องแพงออกห่างหู เเล้วจึงยิ้มให้มันอย่างอ่อนโยนราวกับคู่สนทนาที่เพิ่งด่ากราดก่อนวางนั้นจะอยู่ตรงหน้า
พี่เริ่มทำให้ผมเป็นบ้าเเล้วรู้ไหมครับ..พี่ ยาง ซึงโฮ
“โว้ย….อยากจะอ้วก…ไม่รู้เพราะอิจฉี..หรือ เพราะอะไร..”ชอลยงว่าพลางทำเสียงสูงสุด สีหน้ายียวนกวนบาทามหากาลของชอนดุงเป็นอย่างมาก
“นายพูดอย่างนี้..อยากเป็นเด็กมีปัญหาหรือยังไง หรือนายอยากให้ฉันสาปส่ง นายกับพี่ชางซอนดี”ชอนดุงทำสีหน้าไร้อารมณ์เช่นเคย แต่อีกคนก็ดูจะเกรงกลัวกับมันมากเลย
“นี่แก…อย่ามายุ่งกับฉันนะ เอาซี้..ถ้าแกมายุ่งกับเรื่องของฉัน ฉันเอาเรื่องที่นายชอบพี่..ไปบอกพี่เขาแน่ เชื่อกินขนมได้เลยเอาปะล่ะ “ไอ้นี้ก็มีไพ่ตายเป็นของตัวเองเหมือนกัน
“หึ…”และนั้นคงเป็นคำตอบ และคำพักรบสงบศึกที่ดีที่สุดละนะ
………………………
………………
…….
เสียงเอะอะโวยวายนั้นดังมาไม่หยุดหย่อน เนื่องจากนี่เป็นเวลากลางวันแล้ว และเด็กส่วนใหญ่เองก็มารวมตัวกีนทานอาหาร โดยมากจะเป็นเด็กที่ใส่สูทเเละเนคไทน์สีน้ำเงินเสียมาก ซึ่งนั้นก็มากจากที่ว่า เด็กมัธยมปลายจะใส่ชุดสีน้ำเงิน แต่ส่วนเครื่องเเบบของมหาวิทยาลัยคือ สีเทา
“เฮ้ย จีโอ…กินไรดีว่ะ”ซึงโฮที่ยืนมองป้ายอยู่ด้านหน้าทำท่าครุ่นคิดอยู่นานสองนาน นี่ก็เกือบราวสิบนาทีเเล้วที่มามัวเเต่จ้องไอ้ป้ายรายการเนี่ย
“ก็เลือกอะไรที่แกอยากกินดิ”จีโอว่าพลางถือถาดอาหารของตัวเองมายืนมองข้างๆ
“ก็มันอยากกินเเม่มทุกอย่างเลยนี่หว่า จากใจจริงนะเว้ย แต่เพราะว่าชอนดุงจะกินด้วยอะ เลยต้องคิดๆนิดนึง”ซึงโฮว่าไปก็พยักหน้าตามความคิดตัวเองไปด้วย
“ไปซื้อให้มันทำไม มันไม่มีหัวคิดหรอว่าจะกินอะไร”นั้น..มีแอบเหน็บ
“แล้วเรื่องอะไรของแก มาว่าน้องคนอื่นเขาล่ะ”ซึงโฮเองก็โต้กลับเช่นกัน
“แนะ…มี ปกป้อง…ถุยๆๆๆๆ อย่ามากลืนอ้วกตัวเองละ จำไว้ซะ”จีโอเดินเข้ามาเป่าหูทำสยิวกิ้วไป จนอีกคนต้องเอามือดันหน้าอีกคนออกห่างจนสุดเหยียด
“ไม่เลิก..ใช่ไหม เรื่องจับคู่ให้เพื่อนนะ..แกน่ะ ไอ้หน้าหนวด”สุดท้าย เมื่อรู้เเล้วว่าจะกินอะไรเขาก็เดินเข้าคิวเพื่อซื้อหาทันที เเล้วจึงมีเวลาว่างหันมาทำท่าชูกำปั้นใส่เพื่อนอีกต่างหาก
“ได้เเล้วค่ะ”เสียงของคนทำอาหารเรียกให้ทั้งสองคนที่กำลังก่อศึกต้องสงบไปชั่วคราว
“อ่อ..ขอบคุณครับ แล้วจะถือยังไงหมดล่ะว่ะเนี่ย”ซึงโฮเกาหัวตัวเองเล็กน้อยหันมายิ้มแหะๆให้เพื่อนซี้ที่ในมือเองก็มีถาดด้วยเช่นกัน
“แทนที่แก จะเอาของไปวางก่อน เเล้วกลับมาช่วยฉันถือ..โง่จริงๆเลย จีโอ”ซึงโฮบ่นน้อยๆ โบ้ยความผิดทั้งหมดให้เพื่อนตัวเองเฉยเลย จนอีกคนได้เเต่เหงื่อตกเล็กๆ
กูก็ไม่ได้ไปมีส่วนได้ส่วนเสียซะหน่อย แดกกับเมิงก็ไม่ได้เเดก ทำไม..กูต้องโดนมันด่าด้วยว่ะ
“งั้นให้ผมช่วยนะครับ”เสียงทุ้มที่เป็นเอกลักษณ์ดังขึ้นข้างหู จนคนโดนกระซิบกระโดดโหยงออกมา หันมามองหน้าคนกระทำตาเขียว
เจอเเต่ไอ้รอยยิ้มพิมพ์ใจ จนน่าหมั้นไส้นี่ละ…
“นาย..ผลัวะ!!!!!”เสียงมะเหงกเขกกบาลเข้าให้ที่หัวทุยสวยนั้นจนเด็กสาว เเละหนุ่มน้อยแฟนคลับมากมายทำสีหน้าเจ็บแทน แอบมองอาฆาตไปที่คนประทุษร้ายอีกต่างหาก
“โอ้ยๆๆๆๆ พี่ครับ…ผมเจ็บนา..”เจ้าคนตัวสูงร้องโอดโอยเอามือกุมศีรษะทำหน้าอ้อนทันที
“ไม่ต้องมาทำหน้าอย่างงั้นเลย ใครใช้ให้มาทำให้ตกใจฮ่ะ..ถ้ามันหกตกพื้นจะทำยังไง..เดี๋ยวจะโดนไม่ใช่น้อย นู่น อยากถือใช่ป่ะ แกถือไปสองถาดเลยไป”ว่าเเล้ว นายยาง ซึงโฮก็เหวี่ยงเข้าให้ เเต่ก็ยังแอบใจดีถือน้ำดื่มที่วางอยู่อีกสองแก้วมาให้
อีกคนได้เเต่มองด้วยสายตาละห้อย เพียงเเต่เขาแปลเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ถูกใจ กะอีแค่ถาดสองถาด…ถึงเขาจะดูผอมไปหน่อย แต่ไม่ได้หมายความว่าจะเเรงน้อยหรอกนะ
“คร้าบๆๆๆๆ ผมตามไปแล้วคร้าบ”ร่างสูงถือถาดอาหารไปอย่างสบายๆ โดยที่มีจีโอมองไปด้วยส่ายหน้าเบาๆ แล้วจึงเดินเข้ามาตีคู่กับเบ๊อาสาหน้าตาหล่อเหลาเอาการ
“น่าสงสารนายนะ ที่มาชอบคนบื้อๆ ปากห้อยๆอย่างหมอนั้น”จีโอพูดเสียงเบาให้ได้ยินกันเเค่เพียงสองคนเท่านั้น
“คงงั้นแหละครับ..เอ่อ ว่าเเต่..พี่ตามพี่ซึงโฮมาทำไมครับ”จากที่ยิ้มดีก็ตีกลับมาเป็นเรียบเฉย จนอีกคนอยากถีบ เข้าใจความหมายนัยๆเลยว่า….
เมิงกำลังบอกกูล่ะซิ…ว่กูมาเป็น ก.ข.ค ผิดที่กูตลอดอะ
“อืม…ก็ มากินข้าวกับเพื่อนน่ะ..เฮ้อ หิวแล้วซิ ไปกินข้าวก่อนนะไอ้น้อง”จีโอเลยตอกกลับมันซะเลย หลายทีแล้วล่ะที่งัดกันมาอย่างนี้กับไอ้เด็กหน้าตายคนนี้น่ะ
ว่าแล้วไอ้คนกวนประสาทหน้าหนวดก็เดินจากไปเลยทิ้งไว้ก็แค่อีกคนที่ทำหน้าอึนหนักกว่าเดิมเท่านั้นเองล่ะน่า..
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
TBC
ความคิดเห็น