[FIC 2PM]DESTINY ME [YAOI]

ลำดับตอนที่ #9 : [SF 2PM]DESTINY ME : PART 8

ก่อนอื่นเลยค่ะ..ว่าอ่านตอนที่แล้วไป...สภาวะ โอ้ย..อร๊าย..เอร๊ย...แอร๊ย...จนถึง แอร๊ยส์!! เข้าแทรกซ้อนกำเริบกันหรือคะ..ฮ่าๆๆๆๆ บิไปแอบอ่านคอมเมนท์ ..นั่งหัวเราะอยู่คนเดียว..อืม...เฮฮา มาก!!!!!!!!!!!!!!!!!

              ชอบค่ะ..ชอบ!!!

TBC

ขอบคุณนะคะ สำหรับคอมเมนท์และอารมณ์ร่วมในการอ่านฟิคของทุกคน ส่วนนักอ่านเงาที่น่ารักของบิ เราก็เอนท์จอยส์ ด้วยกันนะคะ ด้วยความยินดีที่เข้ามาอ่าน..บิก็มีความสุขแล้วค่ะ...(กลับไปนอน แอร๊ยส์ ต่อดีก่า)

*********************************************************

Part 8

“กลับมาแล้วครับ..อ่า..ไม่รู้คุยกันเสร็จหรือยัง..”อูยองเยี่ยมหน้าเข้ามาในบ้าน มองเข้าไปที่ห้องนั่งเล่นยังเห็นว่า คนที่นั่งคุยธุระทั้งสามคนยังคงหน้าเครียดอยู่เลยรู้แน่นอนว่า มันยังไม่เรียบร้อยดีเป็นแน่..

“ยังหรอก คือ อูยองพี่คงต้องขอให้นายไปนั่งเล่นดูโทรทัศน์กับแฟนชานซองซักพักแล้วล่ะ เพราะว่าก่อนหน้านี่ แทบจะยังไม่ได้คุยอะไรเลย ปล่อยให้ใครบางคนเข้าปรับความเข้าใจกันจนเพลินไปนิด..”แทคยอนเอ่ยขึ้นไม่วายแอบแซวคนที่เพิ่งได้แฟนมาหมาดๆ ป้ายแดงเลยล่ะขอบอก

“”อ..เอ๋....แฟนชานซอง เห!!! อะไรกันครับผมออกไปซื้อของแผลบเดียวก็ได้เป็นแฟนกันแล้วหรอ ทำไมเครื่องฟิต สตาร์ทติดง่ายอย่างงั้นเล่า”ไอ้เด็กคนนี้ที่ปกติก็แลดูเรียบร้อยดีหรอก หากความเป็นจริงก็ทะโมนกันเอาเรื่องอยู่นะเนี่ย  ดูจากการพูดจาตอนทีเผลอก็คงไม่แคล่วแสบพอตัว

“นั้นแน่ อิจฉาเขา เราก็มาสร้างครอบครัวกันไหมล่ะ”นิชคุณที่รอจังหวะเล็กก็แทรกคำถาม ทำเอาอีกคนไปไม่ถูกกันเลย สุดท้ายก็ทำหน้าเหวอๆแดงๆได้อย่างน่ารัก น่าชัง

“ไอ้นี่ก็เปิดช่องไม่ได้เลย!!! เผลอเป็นยิง ๆ..ไม่ต้องมาสร้างกันตอนนี้ หน้าสิ่วหน้าขวาน แค่ไอ้ชานได้แฟนมา ไม่ได้ดูกาละเทศะคนแล้ว อย่ามาทำมีปัญหา เจย์ นายก็มานั่งนี่เร็ว เอ่อ..อูยอง กองของไว้ตรงนั้นก็ได้ เดี๋ยวพวกพี่เก็บเองนะ” แทคยอนที่แอบขัดขวางทางรักของเพื่อนเล่นเอาคนอยากมีคู่ ทำหน้าเซ็ง อย่างกับจะยกปืนขึ้นมาจ่อกบาลเขาให้ได้ หากแต่เจ้าตัวเองก็สนใจไม่ เขาเองยังมีสิ่งที่ต้องรับผิดชอบอยู่อีกมากมาย

ทั้งสองคนจึงรีบทำตามที่แทคยอนบอกทันที คือคนนึงกองของแล้วเผ่นผลุบเข้าห้องนอน ที่จุนโฮอาสัยอยู่ด้านประตูถัดไป ก่อนที่แจบอมเองก็เดินมานั่งลงตรงเก้าอี้ที่เหลืออยู่อย่างใจเย็น เพื่อรอฟังในสิ่งที่คนทั้งสามคนกำลังจะเริ่มต้นการสนทนาอยู่นี้ พร้อมกับปรับอารมณ์ให้เข้าสู่ช่วงจริงจังไปด้วย

“เอาล่ะอย่างที่ฉันบอกไปแล้ว ว่าตอนนี้..เรามีสาย คนที่เป็น นกต่อให้เราอยู่ ซึ่งเขาเองก็ยืนยันเรื่องสั่งฆ่าทีมเราว่ามาจากบอสโดยตรงจริงๆ”แทคยอนกล่าวเปิดขึ้นมา ทันทีที่สียงลงกลอนนั้นเงียบลง

“แล้วคนที่ว่าคือใคร แล้วเชื่อถือได้หรอ..”นิชคุณเอานิ้วเคาะโต๊ะ

“ได้ซิ..ไม่งั้นฉันจะไปช่วยกันหรอ..แต่เรื่องนั้นนายต้องถามเจย์เพราะเจย์เป็นคนคุยโดยตรง”คราวนี้แทคยอนจึงมอบหน้าที่ต่อมาให้เพื่อนพี่มาใหม่ของเขา

“คืองี้ คุณ ชาน เมื่อวาน ฉันได้รับโทรศัพท์จากสาย ว่าบอสส่งพวกคนไปฆ่าพวกนาย ซึ่งแน่นอน ฉันถึงรีบไปช่วย แต่ทีนี้ฉันเองก็ไม่รู้รายละเอียดเรื่องนี้เท่าไหร่นักว่าสาเหตุ คืออะไร..เพราะว่าเขาเองก็ไม่ได้บอกมา”แจบอมอธิบายขยายความมากยิ่งขึ้น จนคนฟังเริ่มกระจ่าง

“แล้วคนที่ว่าคิอใครครับพี่”ชานซองถามบ้าง

“เลขาของบอสไง..จุนซู  เขาเองเป็นคนสั่งให้คนมาฆ่าเรา แล้ว ก็โทร.มาบอกเรา เพราะถ้าเขาไม่ทำอย่างนี้ บอสก็จะรู้ความจริงว่าเขาช่วยเราอยู่”คนตัวเล็กทำหน้าเครียดบอก

“เห..แล้วทำไม จุนซูถึงช่วยเราล่ะ”นิชคุณขมวดคิ้วพยายามทำความคิดวิเคราะห์ในเรื่องของความเป็นไปได้ว่ามันมีมากหรือน้อยเพียงแค่ไหน

เพราะตอนนี้ไม่ว่าใครที่ไม่ใช่พวกเขาก็ไว้ใจไม่ได้ทั้งนั้นล่ะ..

“อันนี้ก็ไม่แน่ใจ แต่อาจจะเพราะ จุนซูทำงานและคลุกคลีอยู่กับพวกเรา เห็นว่า รุ่นของพ่อเขาก็ทำงานให้บอสคนเหมือนกัน หมอนั้นอาจจะต้องการทำอะไรบางอย่างก็ได้”แทคยอนพยายามคิดในแง่ดีเข้าไว้

“ใช้ ฉันเห็นด้วย ถึงหมอนั้นจะเป็นคนสั่งให่มือปืนมาฆ่าพวกเรา แต่ถ้าลองให้ดู พวทีมนั้นก็ยังดูใหม่ บอกตรงๆเลย โหลยโถ้ย..มาก แสดงว่า จุนซูเองก็พยายามไม่อยากเราตาย”แจบอมตั้งข้อสัณนิษฐานอีกข้อเพื่อเสริมความเป็นไปได้ให้มีมากขึ้น

“ใช่ ผมก็ว่างั้น เพราะตัวบอสเองก็น่าจะรู้ ว่าพวกเราอยู่ในระดับหัวกะทิแล้ว ถ้าบอสเป็นคนควบคุมเอง บอสก็น่าจะส่งคนที่มีฝีมือเท่านกันมาน่ะ แสงว่าบอสก็ไว้ใจ จุนซูน่าดู”ชานซองใช้สมองอันชาญฉลาด(บางเวลา)ชองเขาคิดทบทวน

“นั้นฉันก็คิด แต่ยังไม่แน่ใจ เพราะ ตัวจุนซูเองมีเหตุผอะไรที่เขาคิดจะทรยศบอส ทั้งๆที่ไม่น่าจะทำ”นิชคุณวางไพ่อีกใบลง ที่เขายังไม่รู้ ว่าหน้าหรือ ดอกของมันเป็นอะไร

“นั่นซิ ฉันเองก็สงสัย..ในหลายๆอย่างจริงๆนะ แต่บางอย่างเซ็นท์มันก็บอกให้เชื่อ อย่างเรื่องของจุนซูน่ะ”แจบอมนิ่วหน้าสงสัยจริงๆ เหมือนว่ากำลังสับมนในใจ

“อันนั้นฉันก็ไม่แน่ใจ แต่คิดว่าคงมีเหตุผมที่มันซับซ้อนมากกว่าที่เขาจะสามารถบอกเราได้ แต่เขาบอกมาคำหนึ่ง..ว่า..ไม่ว่ายังไง..นิชคุณก็ห้ามตาย อันนั้นล่ะที่ฉันไม่เข้าใจจริงๆ”แทคยอนเอานิ้วของเขาเคาะโต๊ะจนมันเป็นจังหวะ มู้ว่ามันจะทำให้เขาคิดอะไรดีๆได้หรือไม่

“เรื่องนั้นฉันว่า เราคุยกันที่หลังดีไหม แต่เดี๋ยวก่อน..ก่อนอื่นเลย ฉันขอถาม พวกนายคิดว่าเราจะยอมหนีอยู่อย่างนี้นีดีแล้วหรอ”แจบอมมองหน้าของทุกคน เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เขาคิดจะยกขึ้นมาพูดตั้งนานแล้ว

เรื่องที่อยากถามความสมัครใจของทุกฝ่าย เพราะเราทำงานร่วมกันเป็นทีม

“หนีเป็นเรื่องสุดท้ายที่ถ้าไม่จำเป็นจะไม่ทำเด็ดขาด..”เนื่องจากสภาวะความเป็นผู้นำของแทคยอนที่มันติดตัวมาแต่กำเนิด เลยทำให้เขาไม่ชอบความพ่ายแพ้และการต้องหนี

“ของฉันก็ไม่เอา หนีก็คงต้องหนีไปตลอดชีวิต แถมหนีไปอย่างคาใจอย่างนี้ก็ไม่เอาหรอก..ยังมีเร่องที่เกี่ยวข้องกับ ที่ฉันอยากได้คำตอบ..จากปากบอส และฉันเองก็ยังมีเรื่องของอูยองที่ต้องรับผิดชอบด้วย..”นิชคุณทำสายตามุ่งร้ายเล็กๆใหเกับคนที่เคยเคารพและศรัทธา

“ถ้าฉันต้องตาย..ระหว่างจะยืนหยัดเพื่อต่อสู้ กับคุกเข่าอ้อนวอน เพื่อขอชีวิต ซึ่งฉันไม่ใช่คนที่คุกเข่าเพื่อขอใคนอยู่แล้ว..เพราะงั้น..น่าจะรู้นะ”

แต่ตอนนี้กลายเป็นว่า คนคนนั้นต้องการจะฆ่าเขาเสียแล้ว

“ส่วนตัวผม..ขอเลือกที่จะสู้ดีกว่าครับ ถ้าสู้..ก็จบที่ผม ถ้าหนี ผมม่อยากให้ทั้งอูยองกับจุนโฮ ต้องเป็นอันตรายไปด้วย”ชานซอง มองบานประตูที่ปิดสนิทนั้น ได้ยินเสียงหัวเราะใสๆแว่วมา ก็นึกถึงใบหน้าของเสียงนั้นทั้งสอง.. อดไม่ได้ที่จะยิ้มตาม..

เขาต้องปกป้องรอยยิ้มนั้นเอาไว้ให้ได้..ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม

....................................

..........................

...............

ย้อนกลับไปทางด้านในของห้อง เมื่อตอนที่อูยองเข้าไปใหม่ๆกันดีกว่า..

“ขอเข้าไปหน่อยนะจุนโฮ..”อูยองว่าพลางรีบแทรกตัวเข้าไปในห้องอย่างรวดเร็วไม่รอคำอนุญาตของอีกคนเลยแม้แต่น้อย แต่เป็นที่แน่นอนว่า จุนโฮเองก็ต้องไม่ปฏิเสธเขาอยู่แล้วเช่นกัน

“อ่า..กลับมาแล้วหรอ อูยอง เป็นไงได้ของมาเยอะไหม..”จุนโฮขยับที่นั่งบนเตียงให้ อูยองที่กระถดตัวมานั่งลงด้านข้างบ้าง

“ได้ซิ..ได้มาเยอะเลยถ้ากินไม่เปลืองมากก็น่าจะอยู่ไปได้ซักสามหรือสี่วันเลยล่ะ แต่ก็ติดตรงที่ชานซองจะหินเยอะหรือเปล่าน่ะซิ แต่ว่าก็พยายามแล้วน่ะที่จะซื้อเผื่อมากขนาดนั้น..”อูยองอธิบายยิ้ม เห็นการกินของเพื่อนใหม่ ของตัวเองก็อดขยาดตามไม่ได้เหมือนกันแหละ

“อ่า..ขอโทษที ท่หมอนั้นกระเพราะ ไม่เหมือนชาวบ้านเขา รู้ไหม..หมอนั้นน่ะ เคยฟาดขนมที่ฉันซื้อกะไว้กินสามวันหมดภายในเวลาไม่เกินสามชั่วโมงเลยนะ”จุนโฮเล่าวีรกรรมเด็ดๆที่เขาเคยประสบมากับตัวเองเมื่อตอนที่อยู่ห้องด้วยกันสองคนเผื่อวาอูยองจะได้คาดคะเนถูก เพื่อการจ่ายตลาดครั้งต่อไป

“เห...ของสามวันน่ะนะ..บ้าไปแล้วเหอะ!!”อูยองอ้าปากค้าง อารามตกใจ เนื่องจากว่าพ่อหน้ากลมของเรากำลังจินตนาการว่า การกินอย่างนั้น ทำไม ไม่ส่งผลให้ชานซองดูอ้วนเลย

ในขณะที่ตัวเขาเอง แค่กินอาหาร ขยะอย่าง ไก่ทอดกับมันฝรั่ง ตบด้วยนมเย็นติดกันซักสามสี่วัน รับรองหน้าที่บวมอยู่แล้วล่ะคราวนี้คงพวกจนสามารถลอยได้เลยล่ะ

“ทำไมไม่เห็น นายคนนั้นเขาจะอ้วนเลยล่ะ..”เจ้าตัวเล็กทำหน้านิ่วคิ้วขมวดอย่างสงสัย ใคร่อยากรู้

“ไม่รู้ซิ ฉันก็สงสัยนะ เห็นหมอนั้นกินนะ แทนที่จะอ้วน กลับสูงเอาตัวใหญ่เอา สมัยเมื่อสี่ปีก่อนตอนฉันรู้จักหมอนี้ใหม่ รู้ไหม ชานซองน่ะตัวเล็กกว่าพี่แทคตั้งเยอะ แต่พอผ่านไปไม่เท่าไหร่เดี๋ยวนี้ตัวจะใหญ่กว่าพี่แทนแล้วน่ะ..แต่ดูฉันซิ ยังตัวเท่าเดิมเลย...”จุนโฮทำหน้าเซ็งในอารมณ์ เมื่อคิดเปรียบเทียบกับคนที่อยู่นอกห้องเล็กๆ..

“เอ่อ..นี่จุนโฮ มีเรื่องอยากถามล่ะ..”อูยองทำหน้า กลืนน้ายอื้อกๆ อาจจะเพราะยังไม่ได้สนิทกันมากนัก เลยทำให้ไม่กล้าที่จะถามเรื่องส่วนตัวอะไร

“ถามมาซิ..ถามมาเลย เพื่อนกันไม่มีความลับหรอก..”ด้วยความเป็นมิตร และตอนน้ก็หน้าสิ่งหน้าขวาน คงไม่มีเพื่อนคนไหน จะเป็นเพื่อนตายของเขาได้เท่านี้อีกแล้วกระมัง

อูยองยิ้มรับด้วยท่าทางเกรงใจน้อยๆ ก่อนจะคิดอะไรอยู่คนเดียวประหนึ่งเรียบเรียงคำพูด หากความเป็นจริงแล้วก็คือ..พี่เปิดช่องให้ผมอย่างนี้อย่ามาคืนคำที่หลังล่ะก็ไม่ได้นะครับพี่ครับ..

 ในขณะที่ตัวคนจะโดนถามเองก็เฝ้ารออย่างใจจดใจจ่อ ไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวเลย!!

“อ้าว..ว่าไงล่ะ”เจ้าคนตาเล็ก ตาน้อย ยิ้มหวานใจจอใจจ่อในการรอคอยคำถาม ด้วยความกระตือรือร้น

“อ่า...ถามซิถาม...เอ่อ คือ ตอนที่ฉันเข้ามา เขาบอกว่า..ชานซองเพิ่งได้แฟนใหม่..ก็เลย..แอบอยากรู้เหมือนคนอื่นเขาบ้าง แต่ถ้าไม่สะดวกใจ ไม่ตอบฉันก็ไม่ว่านะ”เจ้าของดวงแก้มกลม ทำท่าทางกระมิดกระเมี้ยน เหมือนไม่กล้าถาม แต่ก็อยากรู้เต็มแก่แล้ว

“อ๋า!!!! ใครบอกนายเนี่ย ใครเป็นคนพูด ไอ้ชานหรอเนี่ย!!!!!!!”พอรู้เรื่องเท่านั้นแหละ เต้นเป็นเทพเจ้าฮิปฮอปเข้าสิงทันทีทันใด มองดูก็ตลกดีเหมือนกัน

“เปล่าๆๆๆ ชานซองไม่ได้บอกนะ..แต่แค่ พี่แทคยอน แซวขึ้นมา ฉันก็เลยรู้ แต่ที่ไม่รู้ คือ ไปตกลงกันยังไงหรอ..อันนี้แหละที่อยากรู้”อูยองทำหน้าเจ้าเล่ห์กระดืบๆ ไปให้เพื่อนใหม่ หูนี่ผึ่งเพื่อกางเก็บข้อมูลข่าวสารใหม่ๆที่อยากรู้ เรียมพร้อมอย่างเต็มที่ ทั้งๆที่เมื่อกี้ยังกลัวเสียมารยาทอยู่เลย

“คือว่า..ก็หลังจากที่โต๊ะอาหาร คือว่า ความจริงแล้ว ฉันไม่ได้รู้เรื่องเลย ไม่เคยรู้เลยซักอย่างเดียว ว่าชานซองทำงานอะไร บางครั้ง..เขาก็ชอบหายออกไปจากบ้าน ครั้งๆล่ะนานๆ อย่างเช่น หายไปทั้งคืน มันก็แอบทำให้สงสัย แต่..นายเข้าใจใช่ไหม คือฉัน..ก็แค่รูมเมทน่ะ..”จุนโฮมองหน้าอีกคนฟังยิ้มๆ ประมาณว่า อยากให้อีกคนเข้าใจ..

“อ่า..แต่..นี่ไม่รู้อะไรเลยจริงๆหรอ..นิดนึง..ก็ไม่รู้หรอ”ใบหน้ากลมทำตาโตเอามือปิดปาก

“ไม่เลย..ไม่จริง แต่ ตอนนั้นคิดว่าไปทำงานโฮสต์ ด้วยซ้ำไป ยังแอบนึกเคืองๆเลยไง..แบบว่า เฮ้ย ไปนอนกับลูกค้าแน่ๆ แต่พอกลับมาบ้าน ก็ไม่มีกลิ่นเหล้าอะไรเลย แต่มีเงินกลับมาใส่เกะกลางเป็นปึกเลยนะ..แปลกไหมล่ะ”จุนโฮทำท่าทำทางหาที่ปรึกษา ซึ่งอูยองก็พยักหน้าเป็นลูกคู่..

“จริงด้วยเนอะ..ไม่แปลกก็ว่าแปลกนะเนี่ย..ให้ตายเถอะ ประหลาดมากแต่ถามก่อน ชอบเขามาตั้งแต่ตอนไหนเนี่ย”

“อ่า..ก็นานมากแล้วล่ะ นานจนจำจะไม่ได้แล้วมั้ง ตอนที่รู้จักกันใหม่ๆเลย ก่อนจะย้ยมาเป็นรูมเมทกันอีก..”จุนโฮนึกไพล่ไปถึงเมื่อครั้งก่อน ซึ่งเขาก็จำไม่ได้จริงๆ แต่ที่แน่ๆ ฉันชอบก่อนชัวร์..”เขาพูดด้วยความไม่ใจจนคนฟังหัวเราะคิก

“เออ..เชื่อๆๆ เดี๋ยวแล้วเล่าต่อดิ..”ไอ้คนฟังนี่ก็เร่งจริง

“โอเค..เสร็จที่นี้ ก็เลยลองถามๆดู คิดดู ค่าน้ำ ค่าไฟ ไม่ให้ออก ค่ากับข้าวก็ไม่ให้ จ่ายแค่ค่าบ้านครึ่งเดียว คิดดูอยู่ด้วยกัน ก็ไม่ให้จ่าย เลยถามตั้งหลายครั้งก็ไม่ตอบ..คิดแล้วมันก็แอบเคืองนิดนึง แต่ทนได้ ”ว่าแล้วก็เม้าท์กันต่อแบบมันส์สะเด็ด ติดลมบนเลยเว้ยเฮ้ย

“แล้วทีนี้มันก็เลยเกิดเรื่องนี้ขึ้น จนรู้ความจริง เมื่อเช้า ก็เลยโดนลากมาเคลียร์กัน ก็เลยถามความจริงไปหมดเลย ว่าเอะไรเป็นยังไง..รวมถึงเรื่อง...นั้น..ด้วย”คนเล่าทำเสียงเล็กเสียงน้อย แอบเขินนิดๆ

“เฮ้ย เข้าใจ ถ้าเป็นฉันก็ก็ถามว่ะ โหย ไอ้ยักษ์แสดงออกจะตาย..ถามไปเลย ถ้าตอบว่าไม่ชอบไม่รัก เดี๋ยวเตะส่งไป เปอร์โตลิโก้ให้ ให้ความหวังแล้วแทกกักไม่รักจริงอย่างนี้มีเคลียร์!!!”นั้นมีทำตัวเป็นฮีโร่อีก โน่น ทำก๋าอีกเจ้าอูยอง

“นั้นล่ะ แล้วก็เออ..ก็เลยตกลงว่าเราจะรักกัน..พอและเล่าแค่นี้แหละ ว่าแต่นายล่ะเมื่อไหร่..ของนายน่ะ”ไม่รอให้เขาถามอย่างเดียวหรอก ก็อยากรู้บ้างอะไรบ้าง

“รอให้รอดชีวิตกลับไปทั้งคู่เมื่อไหร่นะ...แต่งเลย!!!”

ไอ้ก๋าซี้ไม่มีวัน สิ้นสุด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

******************************************************