คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : [SF]CHEATING นอกใจ!!!
[SF]CHEATING…นอกใจ!!!
บางครั้งความรื่นเริงมักจะหาได้ไม่ยากเท่าไรนัก รอบๆตัวเรานี่ก็หาไม่ยากเช่นกัน เพราะมันมีความครื้นเครงอยู่มากมายไปหมดครับ รอบตัวคนน่ะ
ความสุขของผู้ชายคืออะไร…
เหล่หญิง กินเหล้า เล่นเกมส์ สตาร์คราฟไม่สราดดดด หรือไม่ก็ เเมนยู ลิเวอร์พูลแดงเดือดกันไป.. นี่ล่ะครับความสุขของผู้ชาย ซึ่งยาง ซึงโฮคนนี้รู้ดี เเต่ทำได้ไม่ครบ..
ชีวิตของคนเราบางที่ก็ต้องการอะไรจำพวกนั้นมาให้มันไม่น่าเบื่อบ้าง..ไม่ใช่หรือไงนะ ผมคงไมใช่่่คนไม่ดีขนาดนั้นหรอกใช่ไหม..ถ้าเเค่ผมอยากทำอะไรที่มัน สุดโต่งไปบ้าง..
อย่างเช่น….การนอกใจ!!!!!!
การนอกใจ เป็นเรื่องร้ายแรงสำหรับคู่รัก มันอาจทำให้แตกหักทั้งสองฝ่าย จนไม่สามารถกลับมาเคียงรักกันได้เช่นเดิม หรือเเม้เเต่มองหน้ากันด้วยซ้ำไป ซึ่งแน่นอนเขารู้ดี..รู้ดีมาก
เเต่ทำทำไม…
ผมมีเหตุผลของผมก็เเล้วกัน เด็กท่ีนับวันกลับมีเสน่ห์มากขึ้น ในขณะที่ผมเองก็กลายเป็นคนแก่ที่อายุมากขึ้น หรือมีเหตุผลอีกหลายๆอย่างประกอบกัน..
เราทำรักกันเหมือนเดิมหรอ…ไม่ขาด
เขาใส่ใจผมน้อยลงหรือเปล่า…ก็อาจจะ
หรือว่าเขาเจ้าชู้มากขึ้นไหม…มีบ้าง
สายตาคู่นั้นยังแต่ผมคนเดียวไหม…ลังเล
ผมไม่เเน่ใจ...แค่เรื่องของเซ็กซ์ เป็นอย่างเดียวที่ยังมั่นใจ แต่เรื่องอื่นทำไม…พูดเต็มปากไม่ได้ ความรักของคนที่มันเคยมีมากก็ใช่ว่าจะไม่จืดจางได้เหมือนกัน..
‘ธันเดอร์ สมาชิกวง เอ็มแบล๊ค สานสัมพันธ์ กับ เด็กสาว ต่างวงการ’
เเละถ้ามันเป็นแบบนั้น..ผมคงต้องนอกใจ ทั้งๆที่ไม่ได้อยากทำ
************************************************************************************************
“พี่ซึงโฮ…”เสียงเรียกที่คุ้นเคยทำให้คนที่แต่งตัวอยู่หันกลับมามองเล็กน้อย
“หือ…”
“พี่แต่งตัวจะไปไหนครับ..จะบ่ายเเล้วนา..”มือยาว เเละร่างกายที่เริ่มเจิญวัยนั้นคว้าตัวร่างกายเจ้าเนื้อให้ตกลงไปนั่งบนเตียงนอนแคบสำหรับคนเดียว
เมื่อคืนเขาทั้งคู่เพิ่งมีบทรักด้วยกันมา..เเละชอนดุงเองก็มานอนกอดก่ายเบียดกันทั้งคืน
“ฉัน..มีธุระ กับเพื่อนนิดหน่อยน่ะ..”ซึงโฮหันไปตอบ กระถดตัวนิดๆให้อีกคนคลายวงแขนออก พลางคว้านาฬิกาข้อมือที่เขาเผลอทำตกเมื่อกี้ขึ้นมาใส่ เสื้อยืดขนาดพอดีตัว เเละกางเกงยีนส์สีเข้มช่วยพลางให้มันเข้ากันอย่างดี หมวกแก๊ปในแบบที่เจ้าตัวชอบถูกคว้ามาใส่ให้เข้าที่เข้าทาง
ซึ่งคนที่นอนมองรู้สึกประหลาดใจ..แค่ทำธุระนิดหน่อยถึงกัับแต่งตัวเต็มยศ
“กลับดึกไหม…วันนี้ไม่มีงานหรอ”ชอนดุงยกมือขึ้นเกาศีรษะตัวเองเบาๆ เส้นผมสีเข้มนั้นกลับยุ่งไม่เป็นทรง หากก็ยังดูดี
“ไม่มีหรอก แต่กลับดึกหน่อยนะ….” เพราะ ฉันกะมีนัดยาว…
บางประโยคที่พูดไม่ได้นั้นคงต้องละไว้ในใจ..เจ้าตัวจึงรีบคว้าเสื้อโค้ทตัวกันหนาวขึ้นมาใส่ทันที บอกให้รู้เเล้วว่าเขาพร้อมจะออกเดินทาง
“วันนี้นอนไปเลยนะ..เเล้วเดี๋ยวเจอกัน..”
………………………..
………………..
……..
“มาเเล้วหรอครับ..”เสียงใสของนักร้องหนุ่มรุ่นน้องต่างวงเรียกให้เขาหันมามอง
“มาเเล้วดิ ไม่มาจะเห็นหรือไง..”ซึงโฮว่าพลางกวนประสาทเข้าให้ ทำเอาอีกคนหัวเราะในลำคอ มองหน้าอีกฝ่ายด้วยความประหลาดใจ
“ไม่ได้เจอพี่ตั้งนาน ผอมลงนะครับ”อีกคนว่าพลางเดินเข้ามายืนคู่กัน
“เหอะ.สมัยเด็กฝึกฉันก็ไม่ได้อ้วนลงพุงเป็นตาแก่ซะหน่อย นี่หว่า..”ซึงโฮว่าพลางหันไปมองคนพูดด้วยสายตาพิฆาตปราบมาร โดยเฉพาะอย่างยิ่ง
ไอ้มารเด็กปากมากข้างๆนี่ล่ะ
“ว่าเเต่ ร้อยวันพันปีไม่เคยอยากเจอผมเเล้วนี่นึกยังไง…เรียกผมออกมาเนี่ย”จินอุนมองเสี้ยวหน้ารุ่นพี่ที่เคารพอยู่เพียงเเค่แว่บเดียว.. หลังจากเจอกันครั้งสุดท้ายที่งานเเข่งขันกีฬา ก็ว่าจะทักตั้งเเต่ตอนนั้นเเล้ว เเต่ไม่รู้ว่าเพราะอะไร..
บรรยากาศรอบตัวของคนคนนี้เปลี่ยนไปมาก จนน่าเข้าใกล้กว่าเดิม
“ทำไม…มันต้องมีเรื่องหรือไง ถึงจะได้เจอกัน งั้นเอางี้ ให้ฉันต่อยปากนายก่อน เเล้วเราค่อยเจอกันอีกรอบดีไหม ถึงจะเรียกว่ามีเรื่อง”ซึงโฮหันมาชูกำปั้นบอกไอ้เด็กร่างยักษ์ที่อายุห่างกันกว่าสี่ปีดู
เเต่อีกคนนี่ซิ ไม่ได้มีทีท่าว่าจะกลัวเเต่กลับยิ้มขำเสียอีก นี่ถ้าเป็นเมื่อก่อนนะ อาจจะกลัวบ้างตามประสารุ่นพี่ เเต่ยังไง ซึงโฮที่ว่าอวบๆ ก็ตัวเล็กกว่าเขาเยอะอยู่ดีนั้นเเหละ
“อย่าดีกว่าครับ ผมยังไม่อยากขึ้นหน้าหนังสือพิมพ์ตอนนี้ ผมกำลังดัง เดี๋ยวหัวหน้าวงผมที่พี่ก็รู้ว่าใครจะตามกระโดด ทำท่ากั๊บใส่นะ”คนตาเล็กหันมายิ้มตาหยีใส่พลางยื่นถุงมือของตัวเองให้คนที่ลืมสวมออกมา
เห็นเป่าเสียจนควันโขมงไปหมดเเล้ว
“ขอบใจนะ..ฮึ หมอนั้นน่ะหรอ…ก็เป็นอย่างนี้ทุกที นายยังกลัวอยู่อีกหรอ”ซึงโฮหันไปยิ้มขอบคุณจนริมฝีปากแดงอิ่มตึงขึ้นมา จนคนมองคิดเเล้วจริงๆว่า
คนคนนี้มีอะไรบางอย่างที่เปลี่ยนไป และชวนมองมากขึ้นจริงๆ ดูท่าเหมือนจะมีคนประโคะประหงมดี
“เหอะ ไม่ได้กลัวหรอก..เเค่ไม่อยากเถียง เถียงไม่ทัน”อีกคนว่าพลางยิมขำเมื่อนึกถึงหัวข้อสนทนา
“เฮ้อ…เอาเหอะ เฮ้ย…ร้านนี้น่ากินว่ะ จินอุน แกเลี้ยงฉันหน่อยดิ….อยากกิน ข้อหาที่แกบอกฉันผอมลง แกก็เลี้ยงให้ฉันอ้วนขึ้นละกัน..”ว่าเเล้วดวงคล้ำนั้นก็ยิ้มเสียจนพราวระยับ เเน่ล่ะเรื่องของกินมันคอขาดบาดตาย
ไม่เกี่ยวกับกู กูก็ลากมาเกี่ยวได้ คนอย่างยาง ซึงโฮ ถ้าเป็นเรื่องกินกูเเถได้
มีหรืออีีกคนจะปฎิเสธ ได้เเต่ส่ายหัวไปมาอย่างนึกตลก กับสิ่งที่เปลี่ยนไปนั้น ไม่ใช่ว่าไม่ดีนะ เเต่เขาเองก็ชอบเหมือนกันเเหละ
*******************************************************************************************
‘น้องชายนักร้องสาวชื่อดัง วงทูเอ็นนี่วัน มีรูปหลุดเห็นว่า ไปทานข้าวกันสองต่อสองกับเด็กสาวคนที่กำลังเป็นข่าวในขณะนี้’
ดางตาคล้ำมองหน้าเว็บเพจอินเตอร์เน็ตอย่างเฉยเมย ทำเป็นไม่สนใจมันไปทั้งอย่างนั้น ก่อนจะกดบันทึก และปิดในจังหวะที่อีกคนเดินเข้ามาพอดี
“พี่ทำอะไรอยู่หรอ..”ชอนดุงที่หยิบขนมเข้ามาจากในครัวถามพลางยื่นให้ ของที่ซึงโฮชอบกิน
“อ่อ เปล่าน่ะ ว่าจะหาเกมส์เล่นเฉยๆ เบื่อๆ”ซึงโฮยักไหล่ ทำท่าทางให้เป็นปกติ เอามือหยิบขนมอีกฝ่ายขึ้นมากิน ก่อนจะจดจ่อที่หน้าจอคอมพิวเตอร์อีกครั้ง..
“พี่ซึงโฮ…วันมะรืนนี้น่ะ…”
RRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRR
“ยังไม่ทันที่ชอนดุงจะได้พูดอะไรมากกว่านั้นเสียงโทรศัพท์กลับขัดขึ้นมาเสียก่อน ทำเอาเด็กหนุ่มต้องชะงักคำพูดไปทีเดียว..จะดังตอนไหนก็ไม่ดัง ต้องเป็นตอนนี้เสียด้วยนะ
“ฮัลโหล…อ่อ..นายนี่เอง ว่าไง..”ซึงโฮเหลือบมองคนที่มองเขาอยู่ไม่วางตาเลยต้องทำท่าลุกออกไปด้านนอก ไม่วายหันมาบอกก่อนว่าเดี๋ยวมานะ เเล้วจึงทิ้งอีกคนเอาไว้เสียก่อน
‘นายนี่เอง’….ใครคือ..คนนั้น…คนที่พี่ต้องไปคุยโทรศัพท์ข้างนอก พูดมันต่อหน้าผมไม่ได้กันนะ
ซึงโฮหายไปซักพัก เเล้วจึงกลับมา หากพอเข้ามาอีกครั้งเขามองอีกคนที่จ้องหน้าเขาอยู่ เลยออกมาอย่างเก้อๆ เพราะสายตานั้นดูประหลาดชอบกล
“ใครโทรศัพท์มาหรอครับพี่..”ในฐานะคนรักเขาเองก็มีสิทธิ์ถาม
“อ๋อ…เพื่อนฉันน่ะ เพื่อนที่โรงเรียนเก่า บอกว่ามะรืนนี้ฉันไม่มีงานพอดี เลยว่าจะนัดไปกินข้าวกันน่ะ”ซึงโฮอธิบายออกมาเล็กน้อย ก่อนหยิบขนทเข้าปาก ทำหน้าไม่ยินดียินร้าย ไม่เเสดงอาการอะไรมากนัก
“หรอครับ..”ชอนดุงพยักหน้าเบาๆตอบรับ
“ว่าเเต่เมื่อกี้นายบอกว่าอะไรนะ มะรืน..”ซึงโฮเอามือเช็ดปากตัวเองเบาๆ หากคราบขนมก็ยังไม่หมดไปซักที
“ไม่มีอะไรหรอกครับ…”นิ้วยาวจึงเลื่อนไปเช็ดให้ก่อนจะเอามันเข้าปากไปเอง ไม่วายหยิบจานขนมที่ว่างเปล่าออกจากห้องไปด้วย ไม่วายหันมามองซึงโฮที่มองหน้าเขาอย่างมีคำถาม จนเจ้าตัวต้องยิ้มให้
“เดี๋ยวผมไปเก็บจานก่อนนะครับ…”
***************************************************************************************************
ยังไงมันก็แปลก…ความรู้สึกและลางสังหรณ์ของชอนดุงมันแปลก
ต่อให้ตอนนี้เขาจะนอนแนบอยู่บนเตียงเดียวกันก็เถอะ แต่มันก็ยังแปลก…เดี๋ยวนี้ ซึงโฮดูติดโทรศัพท์มาก เสียจนเเทบจะเอามันติดตัวไม่ยอมไปไหนเลยก็ว่าได้และทุกครั้ง ซึงโฮจะเอาโทรศัพท์ออกไปคุยข้างนอก หายไปทีนานๆ
บอกตรงๆว่าเขาไม่สบอารมณ์อย่างแรง
เพราะเป็นใคร..ใครก็ดูออก ว่าท่าทางจะมีคนมาข้องเเวะกับคนๆนี้เเน่นอน เพียงเเต่เขาไม่เเน่ใจ เเละไม่อยากไม่เชื่อใจเท่านั้นเอง ที่ไม่อยากหยิบโทรศัพท์มากดดู เพราะมันเสียมารยาทมากจนน่าเกลียด
เเต่ถ้ามันมากนัก…เเล้วเราจะได้เห็นดีกัน
…………………….
…………….
…..
นี่ก็เป็นอีกวัน..ที่ซึงโฮอยู่ไม่ติดบ้าน เป็นเพียงอีกวันเเล้วซินะ
นานกว่าเกือบเดือนเเล้วที่ซึงโฮไม่ได้ไปไหนมาไหน กับชอนดุง ทั้งๆที่มีเวลาว่าง.. อ้างว่ามีธุระบ้างล่ะ ไปกับเพื่อนบ้างล่ะ กลับบ้าน ไม่ว่าง…อีกสารพัดที่จะยกขึ้นมาบอกเเบบหน้าตายสุดๆ..
เขากำลังจะทนไม่ไหว. เด็กหนุ่มบอกตัวเองอย่างนั้น
ชอนดุงจัดเสื้อผ้าของตัวเองให้เข้าที่ รอเพียงเเค่เวลาเท่านั้น รอเพียงเเค่พ้นหลังซึงโฮออกจากบ้าน เเล้วเขาจะตามออกไป จะพยายามอย่างหนักไม่ให้รู้ตัว
จะว่าไป ใช่ว่าตอนนี้เขาไม่รู้อะไรเลย แต่ของแบบนี้มันต้องเห็นกับตาซิดี เพราะถ้าจับไม่ได้ไล่ไม่ทันอย่างนี้จะเอาอะไรไปสู่กับคนคิดไม่ซื่อ
ทั้งที่ไม่อยากจะเชื่อเลยแม้เเต่นิดเดียว
ค่อนเเคะอยู่เเล้วว่าอีกคนต้องกำลังไม่ซื่อสัตย์ รู้เเค่นั้นก็ปวดใจแปล่บ…ทำไมถึงทำกับผมอย่างนี้…พี่ซึงโฮ พี่ทำเเบบนี้กับผมทำไม..แค่ผมมันไม่พอหรือไง เเต่อย่าคิดนะว่าจะได้ไปไหนสมใจ…
เพราะจากนี้ไป…ผมจะล่ามพี่ไว้กับตัว ไม่ให้หลุดลอดไปไหนได้อีกเลย คอยดูก็แล้วกัน
**********************************************************************************
หลังจากที่เหยื่อเริงร่าออกมาตามที่นัดหมาย ซึงโฮผู้ซึ่งไม่ได้รู้ตัวเลยว่ามีใครออกตามมาด้วยกัน กำลังสนุกสนานอยู่กับการ เดินซื้อหาของกินกับจินอุนเจ้าเก่า น้องซี้คนใหม่อย่างเพลิดเพลิน
“เฮ้ย..เเก ไอ้คนดังที่กำลังรวย แกซื้ออันนั้นดิ ฉันจะกิน”ซึงโฮชี้มือไปทั้งที่ปลาชิ้นยังอยู่ในมือ
“ครับๆๆๆๆ รับบัญชาครับ”จินอุนทำหน้าเอือมเล็กๆ ที่แค่มองก็รู้ว่าเเสร้งทำ
“ดีมากไอ้น้อง ว่าเเต่ชวนฉันออกมากับเเกเเทบจะวันเว้นวัน แกไม่เบื่อหรอ”ซึงโฮเคิี้ยวหงุบหงับจนแก้มกลม สองข้าง อดไม่ได้ที่อีกคนจะหัวเราะเสียงดัง
เรื่องกินนี่ไม่เป็นสองรองใครเลย…จะยอมไม่ได้เลยหรือยังไงกันนะ
“ไม่หรอกพี่..” ก็ในเมื่ออยู่กับพี่เเล้ว ผมสนุกขนาดนี้..บางอย่างก็ทำได้แค่คิด แต่พูดออกไปไม่ได้..
ก็ในเมื่อรอยจูบที่ข้างคอนั้น โชว์หราเเสดงความเป็นเจ้าของขนาดนี้ คนอย่างผมมันจะไปพูดอะไรได้..ดูท่าเจ้าของจะหวงมากเสียจน ทำมันเสียสูงขนาดนั้น
ราวกับที่นี้มีดอกซากุระที่บานเร็วกว่าที่อื่นอยู่หนึ่งดอกอวดโฉมให้ได้ชม..
“ไม่เบื่อแก แต่ลาภปากฉัน ช่างเหอะ”ว่าเเล้วเจ้าของกินกองพะเนินก็หายวับไปในพริบตา ทั้งคู่จึงคาดว่า น่าจะลองไปหาอะไรทำให้มันดูประเทืองอารมณ์มากกว่านี้เสียอีกนะ
เพียงเเต่..จะรู้ไหม ว่าท่าทางทั้งหมดนั้นอยู่ในสายตาของใคร…ท่าทางที่หัวเราะ ท่าทางมีความสุข ความใกล้ชิดสนิทสนม ท่าทางทั้งหมดนั้นควรเป็นของเขา
ไม่ใช่คนใกล้ตัว..อย่างจินอุน
***********************************************************************************************
เช่นเคยที่เขากลับบ้านดึกอย่างจงใจ การออกเที่ยวกับจินอุนก็ทำให้เขามีความสุขดีเหมือนกัน แม้แท้ที่จริงเเล้วคนที่เขาอยากมาด้วยจริงๆจะไม่ใช่รุ่นน้องตัวโตคนนั้นก็ตาม อาจจะเป็นคนที่นอนอยู่ในห้องข้างๆกันนี้
เเต่เห็นข่าวทีไรเเล้ว…มันอดไม่ได้ทุกครั้งเลย มันรู้สึกกระดากต่อกัน ต่อให้แม้กระทั้งเวลาที่นอนอยู่ด้วยกัน มันตะขิดตะขวงใจไปหมด ไม่ใช่ว่าไม่รู้สึกอะไรเลย
บางเรื่องน่ะอยากรู้ แต่ไม่อยากถาม เลยคิดว่าทางนี้คงเป็นทางออกที่ดีคือ…การประชด
ซึงโฮเปิดไฟห้องอีกครั้ง มองสำรวจห้องว่างเปล่าที่เขานอนคนเดียวเเล้วจึงทอดถอนใจ ถอดหมวก เสื้อคลุม ก่อนเก็บให้เข้าที่เข้าทาง..เเล้วจึงเปิดคอมพิวเตอร์
ครึ่งหนึ่งกลับรู้สึกผิด แต่อีกใจกลับรู้สึกโล่ง
ผิดที่คิดว่าตัวเองกำลังทำไม่ดีกับคนที่ตัวเองรักอยู่ ส่วนที่โล่งก็คือการได้เเก้เเค้นเล็กๆน้อยๆ ให้คนรักของเขารู้สึก เขาเชื่อว่าชอนดุงเองก็ต้องรู้สึก หมอนั้นไม่ได้โง่เสียหน่อย อีกอย่างตัวเขาเองก็ไม่ใช่พระเอก นางเอกในละครงี่เง่า ที่เมื่อพออีกฝ่ายทำผิดเเล้วจะร้องห่มร้องไห้ ให้อภัย บอกว่าไม่เป็นไร ไม่ว่านายจะเป็นยังไงฉันก็รัก
ฝันเฟื่อง…ของเเบบนี้มันต้องตาต่อตา ฟันต่อฟัน นายมีได้ ฉันเองก็มีได้..
‘ผลสำรวจ เชียร์คู่รักหน้าใหม่..ธันเดอร์ เอ็มเเบล็ค และ….’
ยังไม่ทันที่เจ้าตัวจะได้อ่านจบกลับต้องปิดมันลงเสียก่อน มือขาวยกขึ้นมาลูบหนักๆไปที่ใบหน้าของตนเอง
แกร๊ก…
เสียงประตูเรียกความสนใจของเขาไปได้มาก ซึงโฮเเหงนหน้ามองคนมาใหม่น้อยๆ ปาร์ค ซังฮยอน ในชุดไปรเวทที่ไม่ใช่ชุดนอนยืนทำหน้าบอกบุญไม่รับค้ำหัวเขาอยู่
“ไปไหนมาหรอ…”ซึงโฮถามน้อยๆ หากอีกฝ่ายยังคงนิ่ง
“ให้ผมถามดีกว่า ว่าพี่ไปไหนกับใครมา..”ชอนดุงเอาตัวพิงกำแพงเอาไว้ ก่อนมองอีกฝ่ายนิ่งนานกว่าเดิม สัญชาตญาณระวังภัยของซึงโฮบอกได้อย่างดีว่า
คนตรงหน้ากำลังโกรธ…มากเสียด้วย
“ฉันก็บอกนายก่อนออกจากบ้านเเล้วนี่ว่าไป..”
“ไปกับจินอุนมา..”ชอนดุงมองหน้าอีกคนที่หันกลับมาหาเขาทันที ซึ่งเป็นเวลาเดียวกับที่ตัวเขาเองก็เดินเข้าไปหาอีกฝ่ายอย่างคุกคามเช่นกัน
“อย่าคิดว่าผมไม่รู้อะไรนะครับ..พี่ซึงโฮ”อีกคนเอามือเท้าขอบเก้าอี้เอาไว้ ต้อนอีกฝ่ายไว้ในวงแขน จนอีกคนไปไหนไม่ได้ พร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงแดกดัน
แล้วเวลานี้ก็มาถึงจนได้…
“แล้วยังไงล่ะ…ฉันไปกับจินอุนก็ไม่เห็นแปลกนี่”ซึงโฮว่าพลางไม่อยากมองสายตาที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดของอีกคน เพราะความจริงแล้ว เขาเองก็รู้สึกแบบเดียวกัน
“ปัง!!!!!! // พี่พูดแค่ว่า แล้วยังไงล่ะหรอ…พี่หัวเราะให้มัน พี่ไปกับมัน พี่โกหกผม ตอนที่อยู่กับมัน…”มือใหญ่ของชอนดุงตบอย่างเเรงไปโต๊ะวางของนั้น จนซึงโฮสะดุ้งเฮือก เพียงเเต่ชอนดุงเองก็พยายามระงับอารมณ์โกรธมากมายนั้นเอาไว้
“แล้วมันเพราะใครล่ะ..จะโทษฉันคนเดียวไม่ได้หรอกนะเว้ย..”ซึงโฮหันไปมองคนที่เขารักอย่างเต็มตา ซึ่งอีกคนกลับทำหน้าสงสัย
“ผม…เพราะผม ผมไปทำอะไรตอนไหน”ชอนดุงที่ยังคงทำเสียงกร้าวอยู่ตอบ
“ฮึ…นายอย่าบอกนะ ว่านายไม่รู้เรื่องของตัวเองน่ะ ที่กำลังคั่วกับเด็กม.ปลายคนนั้นน่ะ”ซึงโฮหัวเราะในลำคอ จ้องหน้าอีกฝ่ายตรงๆ ไม่มีความรู้สึกตลกอย่างที่เขาหัวเราะเลย
“แล้วพี่เชื่อข่าวนั้นหรอ..”
“เเต่นายก็ไม่เคยบอกว่ามันไม่จริง ฉันรอให้นายมาพูด..แต่นายก็ทำเฉย ยิ่งให้ฉันรู้ว่าเป็นเรื่องจริง เพราะงั้รนายเป็นคนเริ่มก่อนเองนะ”ซึงโฮบอกทั้งคู่ยังไม่เลิกจ้องจะกินเลือดกินเนื้อกันเสียที
“ทั้งๆที่ยังไม่รู้ว่าจริงไหม พี่เลยใช้วิธีี..นอกใจผมงั้นซิ..”ชอนดุงกดเสียงเย็น
อย่างที่ไม่คาดคิด ชอนดุงเอามือลูบไปตามตัวอีกคนอย่างรวดเร็ว จนอีกคนเผลอตกใจ ความโกรธทำให้แรงของเขาเพิ่มขึ้นอย่างมหาศาล ถูลู่ถูกังอีกคนไปยังเตียงใกล้ๆจนได้
ก่อนจะโถมทั้งตั่วคล่อมอีกคนเอาไว้ไม่ให้หนีไปไหนได้
“พี่ทำให้ผมโกรธ..โกรธมาก..” ชอนดุงถอดเสื้อที่สวมอยู่ออกต่อหน้าต่อตา จนคนโดนกดเอาไว้ตาโต เพียงเเต่ที่เคยคิดว่ามีเเรงมากพอกลับเอาชนะไม่ได้ เล่นเอาพูดไม่ออก
มันไปแดกม้ามาหรือไงเนี่ย..
“ผมโกรธมาก…”เด็กหนุ่มก้มตัวลงมาจนใบหน้าทั้งสองชิดสนิท หน้าผากของทั้งคู่แนบไปด้วยกัน ดวงตาสอดประสานกันอย่างง่าย แรงอารมณ์ทั้งโกรธและหึง ทั้งรักมากและหวงมาก
“อย่างแรกพี่ไม่เชื่อใจผมเลย..อย่างที่สองพี่นอกใจผม…เพราะอย่างงั้น”ชอนดุงมองไปยังร่างกายของอีกคน ก่อนจะเหลือบเห็นโทรศัทพ์สีขาวของอีกฝ่ายจึงรีบคว้าขึ้นมา..กดดู
ทั้งข้อความเเละสายเรียกเข้าล้วนเป็นเบอร์เดียวกันทั้งสิ้น เด็กหนุ่มไม่ลังเลเลยที่จะต่อสายออกไป นั้นยิ่งทำให้ซึงโฮตาเหลือกเข้าไปใหญ่..
เเน่ล่ะ…ไม่ได้อยากให้เรื่องมันบานปลายขนาดนี้
“นี่นาย…ไอ้ชอนดุงเอาโทรศัพท์มานะเว้ย..”
“จุ๊ๆๆ เงียบๆครับพี่ ถ้าพี่ยังพูดอยู่อีก ผมจะถือว่าพี่เข้าข้างมันนะครับ..” นั้นเลยกลายเป็นว่าเขาไม่มีทางเลือก
รอไม่นานนัก ปลายสายจึงกดรับทันที พร้อมกับกรอกเสียงขานให้ได้ยิน
“จินอุนหรอ…ฉันไม่ใช่พี่ซึงโฮหรอก ฉันเองชอนดุง”เขาว่าพลางมองหน้าอีกคนนิ่งนาน
“ฉันแค่จะบอกนายว่า จากนี้ไปถ้าอยากไปไหนกับเขา โทร.หาฉัน อยากส่งข้อความ ก็ส่งเข้าเครื่องฉัน จะทำอะไร ให้ทุกอย่างมันผ่านฉัน…เพราะเขาเป็นของฉัน รู้ไว้ซะ”ว่าเเล้วก็กดวางโยนมันไปไว้ไกลมือ
หันมาสนใจกิจกรรมที่ยังไม่ได้ดำเนินอีกครั้ง
“เอาล่ะ..ผมจัดการเรื่องมดแมลงเสร็จแล้ว คราวนี้ก็ตาพี่..”เขาโน้มตัวลงไปหาเหมือนก่อนหน้านี้ มองเเววตาที่โกรธเคืองนั้นอย่างชอบใจ พร้อมกับรอยยิ้มหยันเล็กๆ
“นายจะเอาไงก็ว่ามา ถ้าคิดว่าที่ฉันทำมันร้ายแรงนัก..จะไปก็ได้นะ..”
“อย่าคิดว่าพี่จะไล่ผมนะ..ผมบอกกับตัวเองเอาไว้แล้ว..ว่าถ้าจับพี่ได้ ผมจะล่ามพี่เอาไว้กับผมนี่ล่ะ ไม่ให้ไปไหนได้อีกเลย”ชอนดุงกดเเขนทั้งสองข้างอีกคนเอาไว้ เขาต้องใช้เเรงมากพอดู เนื่องจากอีกคนที่เป็นวิชาก็เเรงเยอะเอาการ
“ผมขอถามเป็นคำถามสุดท้าย รักมัน…หรือรักผม..”สายตาที่เคยมองเขาว่ารัก สายตาที่เต็มไปด้วยความรัก ตอนนี้มันกลับคุกรุ่น เเละเจ็บปวด จนซึงโฮที่ต่อสู้นั้นหยุดชะงักไป
เเน่ล่ะ..เขาเลือกใครมาตั้งเเต่ต้นเขารู้ดี เเละเขาไม่เคยคิดเป็นอย่างอื่นเลยด้วย
“จะถามทำไม…ในเมื่อนายก็รู้อยู่เเล้ว..”
“มัน..หรือ..ผม..”เด็กหนุ่มยังคงย้ำคำเดิม จนซึงโฮต้องถอนใจ
“นาย….ฉันรักนาย แล้วฉันก็ไม่เคยคิดอะไรกับจินอุนเลยซักนิดเดียว…ที่ทำทั้งหมด..มันเป็นความผิดของนาย รู้ไว้ซะ!!!!!”ซึงกระแทกเสียงตอบ จ้องตามองอีกคนเช่นกัน
อยากให้รู้ว่า ในใจของเขา…ก็ไม่เคยมีใครคนอื่นจริงๆ นั้นทำให้คนฟังอารมณ์ดีขึ้นมากอย่างเห็นได้ชัด
“งั้น…ที่พี่ทำทั้งหมดนี่ ต้องการประชดผม..เพราะหึงผมใช่ไหม..”คนที่อยู่เหนือกว่ากระซิบเสียงพร่าใส่ จนทำเอาคนฟังหน้าขึ้นสี รู้ดีเลยว่าอะไรกำลังจะตามมาในไม่ช้า
“ไหนบอกว่า เมื่อกี้คำถามสุดท้ายไงเล่า…ถอยไปได้เเล้ว”ซึงโฮกลับมาเริ่มต่อสู่อีกครั้ง ลางร้ายบอกว่าคืนนี้อาจมีเหนื่อย เเละเจ็บตัวมากกว่าที่เคย
“ไม่เอาน่า ตอบผมก่อนซิ..”เริ่มออดอ้อนมากขึ้น เพียงเเต่มันต่างจากทุกครั้ง เพราะรู้สึกว่ามีการบังคับอยู่ในนั้นด้วย
“เออ…ฉันหึงโว้ย พอใจยัง!!!”
“ยัง…เรื่องที่พี่หึง ผมดีใจ เเต่เรื่องที่พี่นอกใจ มันคนละเรื่องกันครับ…” ว่าเเล้วด้วยความเร็ว มือยาวก็คว้าเสื้อยืดตัวโปรดนั้นออกจากร่างกายของซึงโฮ ไม่วายแกะกระดุมที่อยู่ตรงกางเกงยีนส์ตัวเก่งนั้นออกไปด้วย
กว่าจะรู้ตัวอีกทีก็เเทบจะเปลือยกายนอนให้เขามองอยู่ตอนนี้..
“ฮ…เฮ้ย..”คิดว่าจะทันได้ปกปิด เเต่คิดอีกทีโดยเขาจับอยู่อย่างนี้ก็เห็นท่าจะยากเกินไปแล้วซิ เพราะเจ้าตัวเริ่มพรมจูบไปทั่วซอกคอขาวอย่างเเสดงความเป็นเจ้าของเสียแล้ว
ริมฝีปากบางนั้นกดลงเเรงๆกับผิวสีสะอาด ขบเม้ม คลึงเคล้าจนมันขึ้นรอยสมใจ หากเมื่อเลื่อนสัมผัสไปเขาก็ทำเช่นเดิม กับมัน..ไม่ว่าซะหู ต้นคอ..ลุมลามไปยังไหปลาร้า ตลอดจนแผ่นอกเนียน
เพียงไม่นาน มันก็มีรอยรักมากมายประปรายไปทั่ง ราวกลับมีใครโรยกลีบกุหลายเอาไว้ให้ได้ชื่นชม
อ…อา..ซัง..ฮยอน
เสียงครางอื้ออึงดังมาเบาๆ เขาได้ยินมันชัดเจน เสียงเรียกชื่อในแบบที่เขาชอบฟัง อดไม่ได้ที่กดจูบหนักๆที่ปลายคางอีกฝ่าย
ฝ่ามือร้อนระอุ นั้นค่อยๆลากไปตามร่างกายที่เขาคุ้นเคยดี และรู้เช่นกันว่าตรงไหนบ้างที่จะสามารถปลุกอารมณ์ของคนที่นอนอยู่ใตร่างเขาได้ เขาอาจจะรู้จักมันดีกว่าที่เจ้าของมันเสียอีก
ฟันคมขบรงอย่างเเรงที่เนินอกตึงของอีกคนราวกับอยากบอกว่า เรื่องที่คาดโทษไว้จะได้เอาคืนอย่างสาสม เล่นเอาคนเจ็บสะดุ้งเฮือกไปทั้งตัว ต้องเอามือของตนดันเขาออกห่าง
เเต่ในเวลานี่หรือจะยอม
จากที่ทำรอยจูบนั้นเริ่มแปลเปลี่ยนเป็นรอยฟันบ้าง เเละขบเม้มบ้างสลับกัน จนตัวคนถูกกระทำร้องกระเส่าไม่เป็นภาษา เพราะมันทั้งเจ็บ ทั้งเสียวซ่านในอารมณ์ไปพร้อมๆกัน
อากาศที่หนาวเย็นไม่ได้ช่วยให้อุณภูมิในร่างกายต่ำลงเลย มีเเต่ฝ่ามือเเละริมฝีปากของด้านบนเท่านั้นที่ทำให้องศามันเพิ่มมากขึ้น..
เด็กหนุ่มมองความต้องการปลดปล่อยของอีกคนอย่างย่ามใจ ก่อนจะเลือกละเลยมันไป กดจูบหนักๆที่ซอกขา กัดเบาๆให้ขึ้นรอยในจุดที่ใกล้เข้าไปอีก เพียงเเต่ยังทำเป็นไปสนใจสิ่งยั่วเย้าตรงหน้า
ท…ทำ..ซะที่เซ่!!!
อีกฝ่ายพยายามรวบรวมเเรง เพื่อออกคำสั่งเเต่มีหรือเขาจะฟัง เขากลับมองอีกคนด้วยสายตาท้าทาย เเน่ล่ะ ตอนนี้เขาเป็นคนคุมเกมส์ เเละความทรมานตอนนี้จะทำให้อีกคนจดจำว่า..
อย่าริอ่านนอกใจอีกเป็นครั้งที่สอง
นิ้วมือยาวที่ไม่เเม้เเต่จะสัมผัสบริเวณนั้นค่อยๆลูบเบาๆไปยัง ช่องทางรัก ก่อนจะเตรียมความพร้อมให้อีกฝ่ายอย่างที่แล้วมา ยิ่งคนตรงหน้าไม่ได้รับการช่วยเหลือ รวมกับการลุกล้ำจากอีกด้าน ยิ่งทำให้เขาทรมานจนแทบกรีดร้อง
…ซะ..ที…เถอะ…ได้..ได้โปรด จ..จะไม่ทำอีกแล้ว
ทั้งๆที่ไม่คิดจะว่าจะขอร้องเเต่สติรับรู้ที่ถูกควบคมกลับบดบังเอาไว้เสียหมด สุดท้ายมันกลัับเข้าครอบงำจิดใต้สำนึกจนสามาถทำเรื่องน่าอายออกมาได้
ชอนดุงยิ้มอย่างพอใจ เขาเลื่อนมือขึ้นเพื่อปรนเปรออีกคนแทบจะทันที ในขณะที่ตัวเองก็เริ่มลุกกายเข้าครอบครองอีกคนเช่นกัน..
ยาง ซึงโฮของผม..ต้องเป็นของผมเท่านั้น
เสียงกระซิบต่ำที่ดังคู่มาพร้อมกับเสียง ครางอื้อเมื่อเจ้าตัวกัดปากของตนเองเอาไว้ห้ามเสียงหน้าอาย เมื่อยามความเจ็บเล่นงานเเขา ต่อให้ผ่านมากี่ครั้งก็ยังไม่ชิน
เหมือนคลื่นลูกใหญ่กำลังสาดซัด จังหวะรักที่ผิวเนื้อกายเสียดสีนั้นยิ่งทวีความร้อนจนมากมาย ร่างกายทั้งคู่สั่นไหวไปตามเเรงอารมณ์ บดเบียดเเนบชิด ย้ำเตือนในคราวเดียว
..ผมรักพี่มาก…จนผมไม่สามารถหยุดสายตาที่ใครได้อีกเเล้ว..
คำบอกรักที่ดังอยู่ข้าง ทำให้ความขุ่นข้องหมองใจนั้นฉับพลันหายไปอย่างไม่น่าเชื่อ แปรเปลี่ยนเป็นกระตุ้นอารมณ์รักให้มันลุกโชนไปไม่รู้จักมอดดับ
เเขนอิ่มเอื้อมไปกดรอยเล็บเป็นทางยาวเอาไว้ ก่อนโน้มอีกฝ่ายให้ดวงตาสอดประสานกัน คงไม่เพียงพอ จึงกดฟันของตัวเองลงไปที่ท่อนเเขนของคนที่เริ่มบทรักที่เร้าอารมณ์ ให้เห็นเป็นรอยเด่นชัด
น..นาย..อื้อ..ก็..เป็น..ของ..ฉัน..คนเดียว
……………………..
……………..
………
“พี่ซึงโฮ..พี่ซึงโฮครับ..อย่าเพิ่งนอน”
เสียงปลุกเเละสัมผัสตัวเบาๆพยายามทำให้คนที่กรำศึกมาทั้งคืน เหนื่อยเกินกว่าจะเปิดเปลือกตาขึ้นมาได้ เสียงหอบหายใจของเขายังไม่สงบลงเลยด้วยซ้ำ
“อะ..อะไรของนาย..ฉันเหนื่อยจะแย่”ซึงโฮว่าพลางพยายามพลิกตัวหลบ เขาจะขาดใจอยู่เเล้วกับการคาดโทษมาราธอนนี้
“ผมเเค่อยากให้เราคุยกัน..ตกลงกันก่อน..”ชอนดุงเลยเป็นฝ่ายพลิกอีกคนเข้าหา
“ลืมตา..เร็วเข้า ถ้าไม่ลืม ผมปล้ำพี่อีกรอบ สาบานเลย..เอ้า”ว่าเเล้วก็ใช้มาตราการข่มขู่อย่างเห็นได้ชัด
“อะไรเล่า เออๆๆๆ ว่าไง”อีกคนลืมเปลือกตาที่หนักอึ้งก่อนจ้องหน้าอีกฝ่ายด้วยแววตาขุ่น
“ต่อไปนี้ มีอะไรต้องบอกผม อยากรู้อะไร ถามผม อย่าทำอย่างนี้อีก นะครับ ผมอยากให้พี่เชื่อใจ พี่เคยบอกผม..ผมให้ผมเชื่อ ผมก็ทำ เพราะอย่างงั้น พี่เองก็ต้องเชื่อใจผมด้วย..” เขาพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง ในขณะที่อีกคนพยักหน้ารับเบาๆ
“ผมเองก็ถามพี่ บางครั้งมันอาจละลาบละล้วง จะพี่ไม่พอใจ แต่..มันจะดีกว่า ถ้ามันจะไม่ทำให้เราต้องเป็นแบบเมื่อคืนนี้อีกนะครับ”เด็กหนุ่มยิ้มให้อีกคน ก่อนจะกดจูบที่ริมฝีปากอิ่มไปเสียที
“โอเค…เข้าใจเเล้ว ถือว่าผิดทั้งคู่…ตกลงไหม..ฉันจะทำตามนั้น”ซึงโฮว่าพลางทำเสียงยานคางตอบรับ เขาเพลียมากเเล้วจริงๆ
“ฉันรักนายมากนะ..ชอนดุง เเละฉันก็ไม่อยากเป็นเหมือนคนบ้า หวังว่านายคงเข้าใจความหมาย..ฮ้าว~~”ทั้งที่รูปประโยคนั้นซึ้งอารมณ์มากมาย เพียงเเต่ถ้าเขาไม่ง่วงเกินไป
“ครับ..ผมเข้าใจ..เเละผม..จะมีเวลาเข้าไปไปอีกทั้งชีวิตเลยครับ อย่าเบื่อผมไปก่อนนะครับ”ชายหนุ่มลูบผมสีอมแดงตรงหน้าอย่างรักใคร่ เเละหวงเเหนสุดกำลัง
อีกฝ่ายปิดเปลือกตาลงอย่างช้าๆ ราวกับเคลิบเคลิ้มในสัมผัสที่อ่อนโยนตรงหน้า หากเขาก็ยังมีสติพอที่จะได้ยิน ปะโยคที่ทำให้ฝันในค่ำคืนนี้ดีกว่าทุกคืน ปัดเป่าเรื่องร้ายที่ติดอยู่่ในใจให้หายไปจนหมด
“พี่ซึงโฮ….ผมรักพี่..เหลือเกิน”
***************************************************************************************
ความคิดเห็น