คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : [SF]FIRST....เรื่องของครั้งเเรก
[SP MBLAQ]FIRST....เรื่องของครั้งเเรก
เชื่อไหม...ว่าทุกคนต้องมีอะไร อะไร ที่เป็นครั้งแรก
ยังจำครั้งเเรกที่หัดเดินได้กันอยู่หรือเปล่า
ยังจำครั้งเเรกที่ฝึกขับจักรยานอยู่ได้ไหม
ยังจำครั้งเเรกที่เรากอดกันได้ไหม..
ยังจำครั้งเเรกที่จูบกัน
....................
............
......
เเละครั้งเเรกที่เราตัดสินใจผูกพันธ์กันด้วยร่างกาย
ผมยังจำมันได้อยู่เลย..จำแม่นเลยล่ะ แต่เพราะอะไรก็เป็นเรื่องที่เราอยู่แก่ใจ โดยเฉพาะผมกับเขา คนเราก็มีแค่ไม่กี่อย่างเท่านั้นที่เราจะได้ไปนอนให้คนอื่นเขากกกอด แทนที่เราจะไปนอนกกคนอื่นน่ะนะ
อย่างเเรกคือ ความรัก เพราะรักนักรักหนานี่ล่ะที่คนเราจะไปนอนรอท่าให้คนที่ตัวเองรักมาเจอ เห็นมาเยอะเเล้วล่ะ ตื่นมาชื่นมื่นกันทั้ผู้หญิงผู้ชาย
อย่างที่สองคือ เมา..เมาเเล้เสียตัว เรื่องเมาเเล้วไปโดนกันมานี่ก็มากมาย สาวน้อยหลายคน ไปดื่มเหล้าเเต่พอตื่นมา ไอ้หน้าดวกที่นอนข้างกันมันเป็นใคร สงสัยฉิบเป๋งเลย เเต่ก็ต้องทำตัวลีบๆ ออกจากห้องก่อนที่ไอ้หมอนั้นมันจะตื่น มาจะเอ๋กันให้ทำตัวไม่ถูกกันล่ะทีนี้
และอย่างสุดท้าย คือ โดนมอมยาลากไปข่มขืน ไม่ก็โดนป้ายอะไรซักอย่างให้เมาสุดสะใจ เช่น ยาปลุกเซ็กซ์ โดนเเล้วร้อน ร้อนสุดใจ ทำให้อยากจะถอดเหลือเกินไอ้ที่ใส่อยู่เนี่ย เอาซักชิ้นซักสองชิ้น พอเป็นกระสัย แต่ไหงไปๆมาๆมันหายไปทั้งตัวเลยหว่าทุกชิ้น กว่าจะรู้ตัวว่าสุดเหวี่ยงไปเมื่อคืน ตื่นมาก็ร้องไห้กระซิกๆไปอีกหลายเดือน
ฮ่าๆๆๆๆ อยากรู้เรื่องของผมไหมล่ะครับ..ของผมหรอ...เอาสามข้อมากวนรวมกันดีกว่าไหม .. พูดไปให้ฟังก็น่าสมเพชไอ้อ้วนอย่างผมมากมาย (TT^TT)
ผม..นาย ยัง บกกูรึมชิ หรือ ยาง ดาร์กคราวด์ ผู้มองไปมองมายังไงก็เป็นชายเหนือยชายชัดๆ มองมันครับ หันไปมองมัน...ทางนั้นเลย มันนั้นล่ะครับ ไอ้คนที่นั่งหน้าใสไร้มลทิน อยู่ตรงนั้น
ใช่ครับ มันคือ ไอ้ชอนดุง ปาร์ค ธันเดอร์ ห่าไรนั้นล่ะครับ มันเลยครับ ที่โค่นธงเมะของผมลง แม่มหักดังกร๊อบเลยครับ อย่าให้ต้องท้าวความไปไกลเอาแค่ใกล้ๆก็พอได้...
เอ แต่ถ้าไม่ไกลก็จะไม่ใช่เรื่องครั้งเเรก งั้นท้าวไกลหน่อยก็ได้มั้งครับ เดี๋ยวจะไม่เห็นฟามโฉดของมัน
**************************************************************************
23 : 50 PM
(ผับชื่อดังย่านใจกลางกรุงโซลที่มีแต่คนจำพวกเซเลบบริตี้เสียส่วนใหญ่)
วันนี้เป็นวันศุกร์ที่สุขสมใจของพวกเราจริงๆ ตั้งเเต่ได้รางวัลอินกิกาโยเป็นครั้งเเรก หลังจากดีใจ มีเสียน้ำมูกน้ำลายให้มีความสุขไปหลายรอบหลายหน เราก็มาฉลองกันอย่าเมามันส์ โดยท่านประธานเรนเองก็ให้เกียรติเป็นเจ้ามือ หลังจากชอบขยำแบงค์หมื่นวอนแล้วปาใส่พื้นกระทืบๆๆ แล้วเก็บเข้ากระเป๋าตัวเองให้พวกเราดูโดยไม่บอกให้เข้าใจเหตุผลอยู่หลายครั้ง
ทุกคนมีความสุขมาก อย่าวไอ้มีร์เองก็กระดกเหล้าเข้าปากอย่างกับน้ำเปล่า คงเพราะดีใจมาก แต่ก็น่าดีใจที่ไอ้จุนนี่มันคอยดูเเล เพราะตัวผมเองก็จะได้สบายใจด้วย หันมองคนของเราบ้างครับ เขาก็ดูเเลตัวเองได้ ถึงชอนดุงจะเป็นคนหน้าตาน่ารัก แต่หมอนั้นก็มีความเป็นผู้ใหญ่อยู่มาก
ยกเว้นเวลาที่มาพันเเข้งพันขา คลอเคลียน่าเอ็นดู ปนๆทำให้รำคาญ
ส่วนจีโอน่ะหรอ แสดงอาการหน้าม่อไปหลายตลบเเล้วมั้ง หมอนั้นน่ะ ดีใจจนตัวลอยเลยล่ะ ตอนนี้น่ะหรอ ไปไล่จีบสาวสวยหุ่นดีอยู่ที่หน้าฟลอร์เห็นจะได้ เช่นเดียวกับที่ผู้ชายอย่างผม ที่คอยสอดส่ายสายตามองสาวสวยด้วยเช่นกัน แน่ล่ะ..ของสวยของงามใครจะไม่อยากมอง โดยเฉพาะเวลาที่เจ้าหล่อนยักย้ายส่ายสะโพก มันน่ามองจะตายไป
สายตาเรียวของผมเองก็คอยแอบมองเจ้าหน้ากลมนั้นด้วยเหมือนกัน เห็นคุยกับท่านประธานดูหน้าตาเคร่งเครียดไม่ได้สนใจผมเท่าไหร่นัก ก็เพลินผมล่ะซิ..เวลาที่ต้องผ่อนคลายเราก็ผ่อนคลายครับ
แม้ว่าผม กับชอนดุงเองจะมีความสัมพันธ์ลับๆที่ยังไม่ถึงกับขึ้นเตียงกันก็เถอะ เเต่คาดว่าจะอีกไม่ช้าเเล้วด้วย..ลางสังหรณ์มันบอกอย่างนั้น
“นี่..ซึงโฮยาาาา ไปแดนซ์กันเถอะ สาวสวยหลายนางเมียงมองมา ไม่ไปหา จะเสียเชิงนะเเก..ขอบอก”จีโอเดินมาเอามือโอบคอยาวอย่างเเรง พลางเลื่อนเเก้วเหล้าที่อยู่ตรงหน้าออกห่างตัว
สายตาเรียวของซึงโฮเองก็เเอบลอบมองคนที่นั่งติดกับท่านประธานน้อยๆ ซึ่งเจ้าของเเก้มกลมใสนั้นก็ยิ้มจนตาปิดเป็นเชิงอนุญาติ แม้มันจะน่าแปลกใจ แต่ทางสะดวกเช่นนี้ ก็น่าจะไปอยู่
“งั้นเดี๋ยวฉันมานะ เพื่อนๆ”ว่าเเล้วมือยาวก็ขยับเสื้อฮู้ดให้เข้าที่ ในท่าเตรียมพร้อม หมวกแก๊ปสีแดงใบโปรดถูกจัดให้เฉียงอยู่ในทรงมาตรฐานสากลเรียบร้อยก็ได้เวลาเสียที
เสียงเพื่อนร่วมโต๊ะเเละทีมงานที่นั้นถัดไปอีกสามสีโต๊ะเองก็ได้เเต่ส่งเสียงโห่ฮากันไปตามเรื่องเมื่อเจ้าพ่อตัวแรงแห่งวงเอ็มเเบล๊คลงไปเปิดฟลอว์ หากเจ้าตัวเองก็ไม่ลืมหันมามองหน้าพ่อน้องชายของสาวเจ้าซันดาร่าอีกครั้ง หากหมอนั้นก็ยังยิ้มดีอยู่อีก เขาเลยไม่กังวลอะไร อาจเพราะความสัมพันธ์ที่ยังเป็นความลับเป็นใจก็อาจเป็นได้
เสียงเพลงในท่วงทำนองที่เร้าใจ แสงไฟที่ริบหรี่ ยิ่งทำให้บรรยากาศแห่งค่ำคืนนี้เป็นไปในทิศทางของมัน ผู้คนที่เบียดเสียดสมกับเป็นสถานเริงรมย์เช่นนี้ ถือเป็นเรื่องดีสำหรับนักเที่ยวสาวทั้งหลาย ที่จะได้กอดก่ายอย่างใกล้ชิดกับไอดอลอย่างพวกเขาโดยไม่มีใครขวางกั้น
อาจเพราะที่นี้มีเเต่คนมีเงิน และมีหน้ามีตาทางสังคม เลยไม่จำเป็นต้องกลัวอะไรมากนัก
ทุกอย่างจึงเป็นไปตามที่คาด หญิงสาวมากมายให้ความสนใจกับพ่อหนุ่มทั้งสองคนเเทบจะทันทีที่ลงมายืนกลางฟลอว์ ทำเอาหนุ่มที่มาเที่ยวต้องหนีหาย ใครที่พาคนรักกลับต้องปลีกตัวออกไปเพราะไม่ไหวจะสู้เลยจริงๆ จึงกลายเป็นว่า เขาทั้งคู่ถูกห้อมล้อมไปด้วยผู้หญิงมากหน้าหลายตาให้ชื่นใจ
...........................
.................
......
เเต่ที่โต๊ะเดิมล่ะ มันจะยิ้มดีจริงอย่างที่มันตั้งใจจริงๆน่ะหรอ..
“ที่ยิ้มเนี่ย คิดอะไรอยู่ใช่ไหม..”เสียงทุ้มนุ่มถามขึ้น นัยตาเรียวเล็กมองไปยังใบหน้าที่มักจะติดรอยยิ้มจนดวงตายิบหยีอยู่เสมอ ใบหน้าที่ดูน่ารักที่มักจะซ่อนอะไรเอาไว้
“ก็...นิดหน่อยน่ะครับ” ว่าพลางก็ทำหน้าตาไม่รู้ไม่ชี้ ยกแก้วสีอำพันจิบที่ละน้อยๆ มองดูของในมือตัวเองที่เป็นผงบรรจุในขวดเล็ก ด้วยดวงตาที่แปลกไป
“คิดว่าจะใช้ของที่เอามาวันนี้น่ะหรอ จะใช้กับตัวเอง หรือคนอื่นกันแน่”ท่านประธานถามเสียงเบามากขึ้น หากมันก็พอได้ยินบ้างในสถานที่ที่มีเเต่เสียงเเบบนี้
“ก็ไม่ค่อยอยากจะใช้หรอกครับ แต่ตอนนี้สงสัยคงต้องพึ่งมันบ้างล่ะครับ ส่วนเรื่องใช้กับใครเดี๋ยวก็รู้ครับ ยังไงก็ช่วยกรุณาทำไม่รู้ไม่เห็นทีนะครับ”ว่าเเล้วก็หันไปยิ้มประจบอีกฝ่าย จนอีกคนเลิกคิ้วสูง หัวเราะในลำคอกระดกเเก้วเหล้าเข้าปากรวดเดียว
“อย่าให้มันมากนักละกันนะ อ่ะนี้ เผื่อต้องใช้ วันนี้ฉันว่า..จะไปนอนที่อื่นซะหน่อย เอาล่ะ ฉันคงต้องกลับเเล้ว แกล้งทำเป็นไม่เห็นอะไรอย่างที่นายบอกเเล้วล่ะนะ”มือใหญ่หันมาตบบ่าอีกคนเบาๆ ยื่นกุญเเจห้องของตัวเองให้ เเล้วจึงเดินไปคุยอะไรบางอย่างกับเมเนเจอร์ของเด็กในสังกัดก่อนหายลับออกไป
เเล้วในจังหวะที่คนทุกคนกำลังสนใจกับการล่ำลาของนายใหญ่เรน เขาก็ได้โอกาศที่จะเทมันลงในแก้วเหล้าตรงหน้าเสียที...ก่อนจะคนมันเบาๆให้เป็นปกติ หันไปยิ้มรับให้คนที่เพิ่งเดินมาเหนื่อยๆ
“พี่ครับ เหนื่อยไหม..อะนี่ ผมเพิ่งเติมให้เมื่อกี้เลย”ว่าเเล้วเจ้าเเก้มกลมก็ยิ้มดี ส่งเเก้วในมือให้ ซึ่งอีกคนก็ยิ้มรับ ดื่มเสียอึกใหญ่ กลิ่นน้ำหอมที่ติดมาตามตัวก็ไม่ได้น่าอภิรมย์นักเลยสำหรับเขา เเต่ก็อย่างว่า ผู้หญิงล้อมรอบเสียดสีเสียขนาดนั้นไม่ติดมาก็แปลกเเล้วล่ะ
“ว่าเเต่บอสล่ะ..”ซึงโฮนั่งลงอีกครั้งหันมาถามอย่างงๆ
“อ่อ..กลับไปเมื่อกี้นี่เองครับ เป็นไง เปรมเลยดิ หญิงเยอะ”เหมือนจะเเดกดัน เเต่ก็จับไม่ได้ว่าประชดประชัด เขาเลยไม่ได้ใส่ใจ หยิบแก้วในมือ ดื่มอีกครั้ง โดยมีคนที่ยื่นให้มองไม่วางตา
“มองอะไรน่ะ..”ซึงโฮทำหน้าสงสัยมองหน้ากลับไป กลับเจอเเต่รอยยิ้มพิมพ์ใจจนอดไม่ได้เลยต้องยิ้มตาม
“เปล่าครับ มองว่าเมื่อไหร่จะดื่มหมด เดี๋ยวจะเติมให้อีก...”
...........................
..................
.......
ความรู้สึกของเขาแปลกไป เขารู้สึกอย่างนั้น รู้สึกประหลาดมาก..อย่างที่ตัวเขาไม่เคยเป็นมาก่อน มันร้อนๆ หนาวๆชอบกล ขนเส้นอ่อนทั่วตัวนั้นพากันลุกขึ้นอย่างพร้อมเพรียง หัวใจเขากำลังเต้นเเรงเเละรัวอยู่ในอก
เสียงอึกทึกเหมือนกับยิ่งเป็นใจ จนบีทก้อนเนื้อในอกเขาเเทบจะประสานกับมันเป็นเสียงเดียว
“ชอนดุง..ชอนดุง..ฉัน...เป็นอะไรไม่รู้”ซึงโฮหันหน้าไปมองใบหน้ากลมที่อยู่ใกล้ที่สุด ใบหน้าขาวของตัวเองขึ้นสีมากอย่างช่วยไม่ได้
“อ...เอ๋..ไหวหรือเปล่าพี่ เป็นอะไรไปครับ”ชอนดุงเอามืออังอีกคนเอาไว้ ก่อนจะมองหน้าอีกคนใกล้ๆ
กลิ่นลมหายใจผสมแอลกอฮอล์ เเละไอร้อนของอากาศ ที่มาจากร่างกายอีกคนยิ่งทำให้มันเป็นหนักมากขึ้น เขาคาดว่าอย่างนั้น เพราะยิ่งชอนดุงยื่นหน้าเข้าใกล้ เขายิ่งอยากจะจูบปากหยักที่ลอยอยู่ตรงหน้า..ไม่รู้ทำไม ทั้งๆที่อยู่ในเวลาไม่ควร
สงสัยเขาคงเมามากเเล้วจริงๆ มันต้องเป็นอาการหลังจากที่เหนื่อยจัดแล้วมาดื่มเเน่ๆ
“ไหวไหม...พี่ดูท่าทางไม่ดีเลย..”ว่าเเล้วเจ้าหนุ่มก็ยิ่งยื่นหน้าเข้าไปไกลมากขึ้น จนเริ่มดูเหมือนว่าสายตาของคนทั้งคู่ประสานกันอย่างจัง
สิ่งที่ซึงโฮเห็นคือในตาที่มันจะขี้เล่นหากตอนนี้มีประกายบางอย่างที่เขาไม่แน่ใจ ถามว่ามองออกไหม เเน่นอน..เเต่เข้าไม่ั่นใจเลยว่าใช่ไหม.. มันคือความต้องการ...ในตอนนี้น่ะนะ..
ส่วนชอนดุงน่ะหรอ..คงพยายามซ่อนรอยยิ้มเอาไว้จนแทบปิดไม่มิดเเล้วล่ะ เเน่นอนเพราะดวงตาฉ่ำของอีกคนบอกว่าสิ่งที่ดื่มเข้าไปตั้งมากนั้นมันเริ่มออกฤทธิ์ให้ใจชื่นเเล้วน่ะซิ
“พี่...อยากกลับบ้านไหม..อยากกลับบ้านหรือยังครับ..”ชอนดุงยื่นริมฝีปากมาใกล้ใบหูของอีกคน ก่อนจะกระซิบเสียงเบาที่เป็นเอกลักษณ์ไม่มีใครเหมือน ยิ่งทำให้ซึงโฮขนลุกไปทั่วตัว
เขาไม่โง่ เพราะเริ่มรู้ตัวเเล้วว่า ความร้อนนั้นมันไม่สุมตัวกันอยู่ที่ตรงไหน เเละมันเริ่มสร้างความทรมานอย่างเชื่องช้า เเละคลืบคลานไปเรื่อยๆ เเต่..มันคงไม่ได้เกิดจากการดื่มมากแน่ๆ
“น...นาย...นาย..ชอนดุง!!”ซึงโฮทำตาดุอีกคน หากมันคงไม่มากพอเพราะอีกคนยังคงยิ้มทำหน้าทะเล้นอยู่เฉย
“ครับผม...ให้ผมพากลับบ้านเถอะนะครับ..ผมว่าพี่คงรู้ตัวเเล้ว”ชอนดุงยื่นมาคว้าแขนอีกคนเอาไว้เบาๆ จับมืออีกคนเเน่น
หากความร้อนจากเนื้อกายยิ่งทำผลให้เเย่ไปอย่างหนัก ขาที่เคยเเข็งเเรงของเหยื่อนั้นเเทบทรุด ไม่น่าเชื่อว่ายาผงปริมาณน้อยจะสร้างผลได้มากขนาดนี้เลยจริงๆ
“ท..ทำไม..น..นาย ก..กลับ..กลับ..พาฉันกลับที!!”ปากอิ่มที่คร้านจะต่อว่าหาก ตอนนี้ความต้องการเริ่มมากจนอยู่เหนือเหตุผล ทำให้เขาไม่สามารถทำได้อย่างใจคิด
“ได้ครับ..เดี๋ย;ผมพาพี่กลับนะ...”ชอนดุงควงกุญแจในมือตัวเองไปมาอย่างมีความสุขก่อนจะประคองอีกคนออกไป โดยไม่ลืมล่ำลาคนอื่นอย่างสุภาพเสียด้วยนะ
********************************************************************************
“อ...อืม...อย่าเพิ่งครับ..ถ้าทำตรงนี้มันจะไม่ดี..นะครับ...จุ๊บ”ชอนในดุงพยามจับอีกคนให้นั่งอยู่ในท่าทางที่ปกติ เพราะพวกเขากำลังอยู่บนรถแท๊กซี่ ไม่วายหอมแก้มอีกคนที่สติกระเจิงเอาฤกษ์ไปอีกครั้ง
และซึงโฮที่กำลังจับหน้าเขาไปจูบอย่างเต็มที่จึงค่อยสงบลงบาง พร้อมกับพยายามถอดเสื้อฮู้ดสีดำตัวหนาออก เเละที่สำคัญมาออกมาเเล้วด้วย จนเหลือเเต่เสื้อยืดสีแดงด้านใน
แม้ระยะทางมันจะไม่ได้ไกลมากอย่างที่คิดนักเเต่ว่า ระยะเวลาที่มีอยู่น้อยนิด ก็ยากที่จะควบคุมให้คนที่กำลังคุ้มคลั่งอยู่เฉยยากเหมือนกัน เเละเจ้าตัวก็เเรงน้อยเสียเมื่อไหร่
ทันทีที่ขึ้นลิฟฟ์มาถึงห้องสุดหรูของท่านประธานที่แอบไปซื้อเอาไว้เมื่อไหร่ก็ช่างหัวท่านประธานที่เคารพไปก่อน เด็กหนุ่มก็ตามใจอีกคนทันที..
มือยาวเลิกเสื้อที่เหลืออยู่ตัวเดียวนั้นออกไปให้พ้นทางเพราะเจ้าตัวบ่นร้อนนักหนา นี่ขนาดว่าเป็นอย่างปลุกที่อ่อนที่สุดเเล้วก็ยังให้ฤทธิ์ที่น่าพอใจอยู่ดี
“จูบ...จูบที”ซึงโฮในเวลาเเบบนี้ช่างดูเเตกต่างจากที่เคยเป็ ทั้งๆที่เคยอกเป็นคนมีมาดด้วยซ้ำ หากมันก็ดูน่ารักไปอีกแบบ ชอนดุงยิ้มอย่างน่ารักก่อนจะ จูบบดเบียดไปกับริมฝีปากอิ้มปลั่งของอีกคนตามคำร้องขอ
เตียงในห้องนอนช่างอยู่ห่างไกลเหลือเกินที่จะเดินไปในเวลาเเบบนี้
....................
อุ้ย!!!! ตรงนี้โดนแบน...ถามหาที่คนแต่งได้ทาง vanilla_public@hotmail.com นะคะ หรือใครรู้จักเป็นการส่วนตัวโทร.ได้เลย หรืออีกที ... ทาง MSN นะคะ
……………….
……….
เสียงกุกกักที่ดังอยู่ใกล้ๆช่างน่ารำคาญเหลือเกินสำหรับคนที่นอนอยู่ตอนนี้…รำคาญเสียจนอยากยกขาไปพาดคอเจ้าตัวการที่ทำให้เขาตื่นให้จงได้
กุกๆๆ กักๆๆ
นั้นไง มันมาอีกเเล้ว ไอ้เสียงบ้านั้นน่ะ เสียงอะไรว่ะเนี่ย…คนจะหลับจะนอนโว้ยค้าบ เลิกวุ่นวายเสียที มันจะอะไรกันนักกันหนาเนี่ย ไม่เข้าใจโว้ย..
กุกกัก กุกัก…
“โว้ยยยยยยย…อ..โอ้ยๆๆๆ”คนที่พยายามซุกตัวเองลงกับที่นอนนุ่ม นั้นกำลังหมุนตัวเพื่อพลิกเอาผ้าห่มผืนหนาเย็นๆนั้นคลุมให้มิดหัวเพื่อหนีเสียงอันน่ารำคาญ
เเต่หากความปวดระบมไปทั้งตัวทำให้เขาร้องออกมาเสียงดังเพราะ มันเจ็บน้อยเสียเมื่อไหร่ ทั้งอาการเจ็บขัดที่สะโพก ลามไปแผ่นหลังนั้นก็ยิ่งทำให้อารมณ์เสียเข้าไปใหญ่ เเต่มันเป็นหนักจนขยับตัวปไหนไม่ได้เลย ที่ว่าจะพลิกตัวเลยต้องค้างอยู่ท่าเดิม เลยมีโอกาสมานานอนระลึกชาติว่า
นี่ตัวกูไปทำอะไรมาว่ะ ถึงมานอนปวดระบม ตั้งเเต่หลังไปยัน…รูตูด…
เดี๋ยวนะ…รูตูด…รูตูด!!!!!!!!!!!!!!!!!
“ไอ้ชอนดุง!!!!!!!!!!!!!!”เสียงทุ้มที่ติดแหบไปบ้างตะโกนเสียงดัง ในขณะที่เขาก็มองไปรอบๆห้อง ห้องคุ้นๆ แต่นึกไม่ออก แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลามานั่งดูว่าที่นี้ห้องใคร
เพราะที่กูเสียทั้งตัวทั้งตูด นี่…สำคัญกว่าโว้ยยยยยยย
“ไอ้ชอนดุง ออกมาเดี๋ยวนี้เลย..แกอยู่ไหน”
กุกๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ตึง…แอ๊ด
มีเสียงเปิดประตู..เเต่ไม่มีคน ทำไมไม่มีคน..อะ…หม้อ…ทำไมหม้อลอยได้ หูหม้อ..ลอยเข้าห้องมาได้ไง..อ่อ..ไอ้ชอนดุงมันใส่ครอบหัวมันเข้าห้องมานี่เอง… ไอ้หัวเหลือบๆทองๆ นี่ล่ะ ทำตาบอดตาใสเข้ามาอีก ว่าเเล้วเสียงกุกกักมาจากอะไร มันไปหาหม้อมมาป้องกันตัวนี่เอง..
เเต่ขอโทษนะ นึกหรอว่ากูจะสงสาร..กูไม่มีความปราณีตอนนี้เสียหรอก
“พี่ครับ..เรียกผมหรอครับ..”โผล่มาเเต่หัวแถมมันเอาหม้อครอบไว้ด้วยนะ นี่มันกะเตรียมตัวมาเพื่อโดนเเน่ๆเลยใช่ไหม เเล้วในมือนั้นอะไร มันคิดว่าทัพพีเเค่นั้นจะเอามตีหัวกูให้สลบหรือยังไง ส่วนกูก็มีเเรงไปสู้มึงมากเลย เเค่ลุกกูยังลุกไม่ไหวเลย คิดได้ไงเนี่ย
นี่ถ้ากูเเรงดีๆ มันได้เจอหลินโฮบากไปเเล้ว
“พี่ครับ…โกรธผมหรอ…”นั้นทำมาอ้อนกู
เเต่ทำไมมึงไม่ถอดไอ้ที่อยู่บนหัวออกก่อน มึงกลัวอะไรของมึง!!!!!!!!!!
ปล่อยให้มันเเง่วไป…กูนิ่งๆไว้ก่อน จะลุกยังไม่ได้เลย เพราะงั้น จะวาดหวังเห็นฉากบู้ตอนนี้ล่ะก็คงยาก เลยต้องนิ่งไว้ ทำหน้าอึนๆให้รู้ว่ากำลังโกรธมันอยู่
“พูดกับผมหน่อยซิ…พี่ซึงโฮ”เริ่มรู้สึกถึงความไม่มั่นคงทำอารมณ์ ของทั้งตัวเอง เเละของอีกฝ่าย เขาเลยเริ่มรู้สึกไม่ค่อยดี เเต่อยากบอกว่าเพิ่งจะมารู้สึกผิดก็ตอนที่ตื่นมาเมื่อเช้า เห็นหน้าอิดโรยของคนที่นอนอยู่เเล้วมันก็เลยรู้สึก
ภูมิใจ (-..-)a …ไม่ใช่ๆๆๆๆ รู้สึกผิดในใจ…
“ผมผิดไปแล้ว…แต่ที่ผมทำเพราะผมรักพี่จริงๆนะ..อยากให้พี่เป็นของผม..คนเดียวนี่..”ว่าเเล้วก็เขวี้ยงทัพพีออกไปให้พ้นทาง กระโดดรวดเดียวไปนั่งข้างอีกคน ออดอ้อน ทั้งหยอดยาลม หยอดยาหอม อมคำหวานบอก
สารพัดวิธีหวาน..เเล้วมามุขบอกรัก กูจะไปยังไงต่อดีล่ะไปที่ไหนดี
“พี่ครับ…”
“เเล้วทำไมไม่ถอดหม้อออก..จะใส่ไว้ทำไม”นี่คงเป็นคำแรกที่เขาเอ่ยในวันนี้นอกจากตะโกนเรียกชื่อ ไอ้ชอนดุง อับจนหนทางกับมันจิงๆ
คนบ้าอะไร วางยาข่มขืน แฟนตัวเอง…บ้าไปแล้ว!!!
“หายโกรธผมเเล้วหรอ…ผมขอโทษนะ เเต่เมื่อคืนพี่ก็ดูมีความสุขออก” มันจะสลดได้นานไหม .. เเล้วมันก็กลับมาหน้ามึนเหมือนเดิม
มือขาวเลยคว้าไอ้ทัพพีที่อยู่ใกล้มือพอดีขึ้นมาเเพ้นกบาลไปเสียเต็มแรง แต่ก็ไม่ได้กะให้อีกคนถึงกับหัวร้างข้างแตกอะไรหรอกนะ แค่อยากพอให้เจ็บตัวบ้างก็เท่านั้นเอง
“โอ้ย…ตีผมทำไม..อะ” ชอนดุงร้องลั่นเงยหน้าขึ้นมองคนที่ประทุษร้ายน้อยๆเจอเข้ากับสายตาคมดุเลยต้องมีชะงักกันไปบ้างล่ะ
“ยังมีหน้ามาถามอีก สำนึกเสียบ้างนะ”ซึงโฮโยนเจ้าอาวุธในมือลงพื้น ก่อนจะตั้งใจว่า อยากถามจริงจัง
“ทำไมทำแบบนี้..ชอนดุง บอกฉันหน่อยดิ”ขยับตัวอย่างยากลำบาก เพื่อขึ้นมานั่งขัดสมาธิ โดยมีผ้าห่มห่อตัวเอาไว้ การทำเรื่องหลับนอนครั้งเเรกมันปวดเมื่อยกว่าซ้อมติดต่อกันหงายชั่วโมงเลย
ขนาดแค่นอนให้เขาทำเฉยๆนะเนี่ย
“ก็….บอกเเล้วไง ผมอยากให้พี่เป็นของผม ..อยากให้เป็นสมบัติของชอนดุง ไม่อยากให้เป็นเหมือนเมื่อคืนนี้…ถ้าพวก้ขาเห็นไอ้นี้..ก็จะไม่ยุ่งกับพี่อีก”นิ้้วยาวไล่ไปตามต้นคอที่โผล่พ้นสาปผ้าออกมาน้อยๆ ไพล่นึกไปถึงตอนที่เขาเป็นคนทำมันบนร่างกายนี้
“เเล้วทำไม ไม่บอกกันดีๆ นี่ฉันกับนายเราไม่ได้เป็นคนรักกันหรือไง”ซึงโฮส่ายหน้าเบาๆ ถอนใจน้อยๆ
“อย่างงั้นพี่ก็กดผมดิ เรื่องอะไรล่ะ ผมอยากเป็นคนทำให้พี่มากกว่านะ พี่แก่แล้วนอนอยู่เฉยๆ สบายกว่าตั้งเยอะจริงไหม”ว่าเเล้วก็ยิ้มจนตาปิด ยื่นหน้ามากดจมูกโด่งลงที่ข้างเเก้มเจ้าเนื้อของอีกฝ่าย
“งั้นมาลองนอนอยู่ตรงนี้หน่อยไหมล่ะ…”ชายหนุ่มค้อนเสียตาคว้า ก็จริงของมัน ถ้าไม่เมายา เขาอาจมีสิทธิ์ได้เป็นฝ่ายกระทำจริงๆก็ได้ เเต่น้มันชิงหักดิบกันเสียก่อนเลยนี่หว่า
“ครั้งหน้านายลองดูบ้างไหมล่ะ..”อีกคนยื่นข้อเสนอให้อย่างน่าสนใจ…ตรงไหน
“ไม่เอาหรอก พี่ไม่ทำหรอก จริงไหม..”ชอนดุงยิ้มประจบน่ารักอย่างที่เคย
“รู้ได้ไง…”ซึงโฮลองถามหยั่งเชิงดูบ้าง
“เพราะพี่รักผมจะตาย…ใช่ไหมครับ..”เด็กหนุ่มยื่นหน้าเข้าใกล้อีกคน ประกบริมฝีปากที่ทำท่าจะถามขึ้นมาอีก อย่างเบาบาง
เขาค่อยๆเก็บเกี่ยวความหอมหวานของริมฝีปากยามอรุณดิ์สายของวันนี้เอาไว้อย่างเช่ืองช้า เเละมีอ่อนละมุน อย่างที่เขาบอก จูบอีกสิบหมื่นครั้งก็ไม่เบื่อจริงๆ
เเละนี่เองก็เป็นสิ่งที่ซึงโฮตระหนักเช่นกันว่า…ไอ้เด็กนี่จูบเก่งเป็นบ้าเลยให้ตายซิ
“ชอบที่ผมจูบหรอ…”
“ก็ไม่อยากบอก เเต่…เป็นอย่างงี้ต่อไปก็ไม่เลวแฮะ..”ซึงโฮยิ้มออกมาอย่างนึกขำ หัเราะเสียจนตาหยี แบบที่ตัวเด็กหนุ่มเองก็ชอบมอง
“ติดใจล่ะซิ…..”เจ้าเเก้มกลมหัวเราะเอิ้กอ้ากอย่างพอใจ คว้าอีกคนเข้ามากอดเสียเต็มรัก
“โอ้ยๆๆๆ เบาๆหน่อยได้ไหม…ปวดตัวจะตายชัก..”คนเจ็บตัวบ่นโอดครวญออกมาพลางเอามือยันไอ้เด็กบ้าพลังนี่ออกห่าง
“อุ้ย ลืมตัว..”ยังจะมาหัวเราะแหะๆๆๆ อีกนะมึง..
บิ้ง บ่องงงงงงง~~***
“ไอ้ชอนดุง ซึงโฮ ใช้ห้องเสร็จยัง…จะเข้าไปแล้วนะเว้ย!!!!!!!!!”เสียงเจ้าของห้องดังเข้ามาให้ได้ยินทำเอาทั้งคู่สะดุ้งเฮือก คนนึงทำท่านึกมาได้ เเต่อีกคนที่ไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ไหน เเล้วเพิ่งจะรู้นี่ซิ..
“ชอนดุง…นี่อย่าบอกนะ…”นิ้วเรียวชี้ไปที่หน้าของเด็กหนุ่มที่ทำท่าหัวเราะ แหะๆอีกรอบ พลางได้รับคำตอบยืนยันจากสีหน้ามันนี่ล่ะ
“ครับ ห้องของบอส….แหะๆๆๆๆ”
*****************************************************************************************************
END
ความคิดเห็น